Η «εκτέλεση» του Υπουργού…

Χαλάνδρι. Ρεματιά. 10 το βράδυ.

 

Η μονοκατοικία χαμένη στο πράσινο. Ελάχιστα φώτα. «Διακριτικό περιβάλλον».  Στο υπνοδωμάτιο του πάνω ορόφου της μεζονέτας οι κουρτίνες είναι τραβηγμένες και οι μπαλκονόπορτες ανοιχτές. Ένας μεσήλικας σηκώνεται από το κρεβάτι και φοράει το μπουρνούζι του.

Ξαφνικά τινάζεται και κρατάει το στήθος του. Πέφτει πάνω στο κομοδίνο και μερικά ποτήρια γκρεμίζονται με θόρυβο. Μια κοπέλα εμφανίζεται από το μπάνιο και βλέποντάς τον μέσα στο αίμα κάνει να ουρλιάξει.

-  «Πέσε κάτω…», της κάνει αδύναμα νόημα.

Σέρνεται και τον πλησιάζει. Κάτω από το κρεβάτι αυτός βγάζει ένα στικάκι και της το δίνει.

-   «Φύγε…θέλουν κι εσένα… βρες τον Αργύρη, το δημοσιογράφο και δώστου το… να δώσει δημοσιότητα σ’ αυτά που θα βρει… είναι το μόνο που θα σε σώσει… διαπραγματεύσου το», λέει ξέπνοα ενώ αίμα αρχίζει να τρέχει από το στόμα του.

Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο αλαφιασμένος ένας ένοπλος από τη συνοδεία του. Ο μόνος που κρατάει μαζί του όταν έρχεται εδώ. Σκύβει πάνω του.

Ο αστυνομικός καταλαβαίνει αμέσως ότι η βολή ήταν από ελεύθερο σκοπευτή και ήρθε από την κατεύθυνση της βεράντας. Προσπαθεί να τραβήξει τον άσχημα χτυπημένο τραυματία μακριά από την οπτική γωνία του σκοπευτή.

- «Πάρ’ την και φύγετε…. », τους ψιθυρίζει ο τραυματίας με τις τελευταίες του δυνάμεις.

Ο αστυνομικός ήδη ειδοποιεί την υπηρεσία του έχοντας το πιστόλι στα χέρια κι επιτηρώντας το χώρο.

- «Η δουλειά μου είναι εδώ κύριε Υπουργέ… κύριε Υπουργέ;», τον σκουντάει, του εξετάζει την καρωτίδα και αμέσως «τινάζεται» κι αυτός πάνω του. Ο sniper είχε «διορθώσει» τη θέση του. Η δεύτερη βολή του είχε βρει κι αυτή τον στόχο της. Πέτυχε τον φρουρό στο κεφάλι.

 

Η κοπέλα είχε ήδη μαζέψει δυο ρούχα πρόχειρα, τα παπούτσια της και είχε συρθεί στην έξοδο του δωματίου. Μια σφαίρα πίσω της θρυματίζει έναν καθρέπτη.

Έφυγε αμέσως προς την σκάλα υπηρεσίας κι από κει προς το υπόγειο πάρκινγκ. Ο Υπουργός είχε προβλέψει «παράλληλες διαδρομές». Μέχρι να φτάσει είχε ήδη πετάξει το μπουρνούζι και προσπαθούσε τρέχοντας να ντυθεί. Μπήκε στο θωρακισμένο αυτοκίνητο, κλείδωσε τις πόρτες και χωρίς παπούτσια το έβαλε μπροστά και ξεκίνησε ενώ από το τηλεκοντρόλ άνοιγε τις συρόμενες. 

 

 

Πριν καλά καλά αυτές ανοίξουν κάποιος με κουκούλα είχε ήδη περάσει από κάτω και άρχισε να πυροβολεί προς το μέρος της. Το ενισχυμένο μπαρμπριζ «κράτησε». Η συρόμενη άνοιξε αρκετά ώστε να μπορέσει σπινιάροντας να περάσει από κάτω. Η έξω συρόμενη είχε μισανοίξει. Το βαρύ όχημα έπεσε πάνω της, τσακίζοντάς την και με ταχύτητα μπήκε στο δρόμο. Κάποιος από πίσω συνέχιζε να της ρίχνει. Κρότοι βολής δεν ακούγονταν. Αν και με το θόρυβο που έκανε η κατεστραμμένη πόρτα ο σιγαστήρας ήταν μια περιττή πολυτέλεια. Το «ενισχυμένο» πίσω τζάμι «κράτησε» κι αυτό μέχρι ν’ απομακρυνθεί το όχημα σε ασφαλή απόσταση. Πήρε από το συρτάρι ένα κινητό, βρήκε τον αριθμό του δημοσιογράφου και τον κάλεσε ενώ κινούταν με ταχύτητα στην Πεντέλης με κατεύθυνση Αθήνα.

«Γιατί να της είπε ο Υπουργός για τον δημοσιογράφο και όχι για τόσους δικηγόρους ή δικαστές ή αστυνομικούς που γνώριζε;» σκεφτόταν ενώ έπαιρνε τον δημοσιογράφο. «Τόσα χρόνια γραμματέας του κανονικά θα έπρεπε να έχει ήδη βρει την απάντηση, αλλά και τόσο γρήγορα που έτρεχαν τα πράγματα, λογικό ήταν να μην αντιλαμβάνεται ακόμη τα πάντα». Τελικά, μάλλον «κάτι ήξερε» ο Υπουργός που επέμενε να την περάσει από «ειδική εκπαίδευση πανικού» σε κείνη την άτιμη σχολή στο Λονδίνο πριν ένα χρόνο. «Πάνε οι ωραίες μέρες», ήρθε η επόμενη σκέψη. Ο Υπουργός ήξερε να κάνει δώρα. Χαλάλι οι «ροζ βραδιές» με τον «ώριμο κύριο». «Τώρα τι κάνουμε», σκέφτηκε έντονα η εικοσιεπτάχρονη «γραμματέας» για να «επαναφέρει τον εαυτό της».

 

Με τα πολλά πέτυχε τον δημοσιογράφο. Κανόνισαν να βρεθούνε αμέσως. «Εκεί που βρίσκονταν συνήθως με τον Υπουργό» του είπε λακωνικά. Μίλησαν αόριστα αλλά εκείνος κατάλαβε. Πάρκαρε σε ένα από τα πολλά στενά του Χαλανδρίου. Δεν θα μπορούσε να κινεί άλλο χωρίς υποψίες την τσακισμένη μερσεντές. Ήταν θαύμα που την γλίτωσε ως τώρα. «Αν είναι δυνατόν», σκεπτόταν παίρνοντας το laptop που πάντα βρισκόταν - όπως καλά ήξερε λόγω δουλειάς - στο πορτμπαγκαζ «θα έπρεπε ήδη να έχω πάρει την αστυνομία». Αλλά «κάτι δεν της πήγαινε καλά μ’ αυτή την επιλογή». Έφτασε στην Κολοκοτρώνη, βρήκε εύκολα ταξί και έφυγε με κατεύθυνση το Κολωνάκι. Ευτυχώς δεν ήταν ραδιοταξί, οπότε δεν θα έδινε και σήμα πορείας. Καλού κακού όμως, μην τυχόν κι έπαιρνε κανένα τηλέφωνο ο οδηγός, ας μην ήξερε ακόμη τον ακριβή προορισμό.

Τελευταία στιγμή, του είπε να συνεχίσει προς τη Βουλή. Κατέβηκε καμιά τρακοσαριά μέτρα νωρίτερα και συνέχισε με τα πόδια. Το ραντεβού το είχε δώσει απέναντι από την είσοδο της Βουλής. Ο ρεπόρτερ ήταν ήδη εκεί.

- «Μα τι συμβαίνει;» της είπε αμέσως.

- «Πάμε, στα λέω στο δρόμο κι εκεί που θα κάτσουμε», του απάντησε με σύγχυση αυτή.

- «Πες μου αμέσως γιατί κάτι δεν μου πάει καθόλου μα καθόλου καλά Εύη», της είπε άχρωμα κι αφού έβγαλε το μπουφάν του της το πέρασε στους ώμους.

- «Κοίτα, ευχαριστώ για τις ευγένειες, αλλά δεν είναι η ώρα, έτσι;», του έκανε αυτή «τσιτωμένη», «δεν κρυώνω».

- «Δεσποινίς μου, καλά θα κάνεις να μου πεις γρήγορα τι έγινε. Το μπουφάν είναι για το αίμα που έχεις στο μανίκι σου και που δεν νομίζω ότι είναι δικό σου», απάντησε συνοφρυωμένος ο δημοσιογράφος.

- «Συγγνώμη», του είπε χαμηλόφωνα.

- «Μπήκαν σ’ ένα ήσυχο καφέ, πήγαν στο πατάρι και του εξήγησε τα πάντα. Ο δημοσιογράφος είχε μείνει άναυδος. Πριν πει οτιδήποτε, σήκωσε το κινητό του.

- «Είσαι καλά;» ρώτησε έκπληκτη η «γραμματέας», «που θα πάρεις τηλέφωνο;»

- «Μην ανησυχείς», της απάντησε «έλα Χάρη, σε πόση ώρα μπορείς να είσαι στο γνωστό σημείο με τέσσερις ακόμη; Ναι, σοβαρό. Ναι, «φορτωμένοι» όλοι σας»….

- «Δεν καταλαβαίνω», είπε η Εύη.

- «Απλά, χρειάζεσαι και μαζί με σένα πλέον κι εγώ προστασία. Και μάλιστα «ενισχυμένη». Κι αυτή, για την ώρα τουλάχιστον δεν μπορεί να προέλθει από επίσημες Αρχές. Όχι τουλάχιστον μέχρι να καταλάβω περί τίνος πρόκειται».

- «Ούτε εγώ καταλαβαίνω» του είπε η Εύη που είχε ήδη ανοίξει το laptop και είχε βάλει στη θέση του το στικάκι, «αλλά αυτό θα μας διαφωτίσει ελπίζω».

Ο δημοσιογράφος είχε μείνει άναυδος απ’ αυτά που έβλεπε μπροστά του στην οθόνη. Το στικάκι εκτός από «ενδιαφέροντα στοιχεία» περιλάμβανε και κωδικούς που άνοιγαν «κρυφά αρχεία» στο σκληρό δίσκο.

Ο «Χάρης» είχε φτάσει. Οι «άντρες» του είχαν λάβει «θέσεις».

- «Ώρα ν’ αλλάξουμε σημείο», έκανε βαριανασαίνοντας ο Αργύρης. Αν ζήσουμε απόψε μετά απ’ αυτά που μού’ φερες Εύη, δεν θα ξαναπαραπονεθώ ποτέ στη ζωή μου για τίποτα.

 

Μέσα στο αυτοκίνητο πήρε από το κινητό τον εκδότη του.

Κι αμέσως το έκλεισε. Πάγωσε. Συνειδητοποίησε πως για πρώτη φορά στη καριέρα του, αυτός ένας «μεγαλοδημοσιογράφος», είχε ένα τέτοιο τεράστιο θέμα στα χέρια του και δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Στην πραγματικότητα, δεν ήξερε ούτε αν θα υπήρχε καν πιθανότητα να το διαχειριστεί με επιτυχία. Που «επιτυχία» στην προκειμένη περίπτωση είχε πάψει να είναι η «δημοσιότητα και η τηλεθέαση» αλλά η ίδια τους η ζωή.

Βασικά δεν ήξερε ποιόν να «εμπιστευθεί».

Σαν τι να πει δηλαδή στον εκδότη του;

Πως ο «υπερυπουργός Σταματιάδης» που είχαν κλείσει πρόσφατα στον Κορυδαλλό για «διακεκριμένη διαφθορά» και που είχε απειλήσει να «ανοίξει το στόμα» του ήταν «βεβαιωμένα στόχος εκτέλεσης» («συγκεκαλυμμένης ή μη είχε πάψει εδώ και μία ώρα να έχει σημασία) ακριβώς για να μην «μιλήσει» αλλά και να «λειτουργήσει ως παράδειγμα»;

Ή πως η εκτέλεση του Υπουργού πριν λίγο στο Χαλάνδρι (πρώην «συνεργάτη» και «ομοτράπεζου» του «πρώην Υπερυπουργού») είχε γίνει με  «εντυπωσιακό τρόπο» ως «παράδειγμα προς μίμηση» για τους «υπόλοιπους» που «έφαγαν μαζί του στο ίδιο τραπέζι»;

Ή πως απόψε είχε ξεκινήσει ένα «κυνήγι μαγισσών» που θα οδηγούσε σε «εκτέλεση» έναν προς έναν πολλούς και διάφορους «μετέχοντες» στο «μεγάλο τσιμπούσι»;

Πως το «τσιμπούσι» αυτό – βεβαιωμένα πλέον - μετρώνταν σε πολλά, πάρα πολλά δις ευρώ;

Ή πως είχε στα χέρια του έναν τεράστιο φάκελο με λεπτομερή στοιχεία που ενοχοποιούσαν πλείστους όσους «μεγαλοπαράγοντες της δημόσιας ζωής»;

Και πως μπορούσε δηλαδή, να ήταν σίγουρος ότι ο εκδότης του δεν ήταν μέσα σ’ αυτή την λίστα ή κάποια άλλη «υπολίστα» και πάει λέγοντας και πως η αφεντιά του δεν θα βρίσκονταν αύριο με μια σφαίρα στο κεφάλι μόλις θα του έλεγε για το θέμα; Λίγα είχε «αντιληφθεί» στην μακρόχρονη καριέρα του;

 

Όπως πριν λίγο άλλωστε ο Υπουργός και ο φρουρός του αστυνομικός. Είχαν ήδη αναχθεί αυτοί οι δύο στο «μέγιστο παράδειγμα» προς «συμμόρφωση»… Απόδειξη της «πρόθεσης» κάποιων για «αδίστακτη συμπεριφορά». Άκου «συμπεριφορά»! Πως μπορώ να χρησιμοποιώ τέτοιες «εύσχημες λέξεις» τέτοια ώρα; Σκέφτηκε.

Και πως ήξερε με τόση διαφθορά που έβλεπε μπροστά του στα στοιχεία που είχε στα χέρια του ότι και ο τάδε ή δείνα εκπρόσωπος των Αρχών δεν θα ήταν «εμπλεκόμενος»;

Ποιόν να εμπιστευθεί;

-  Εύη, έχουμε μπλέξει καλή μου πάρα μα πάρα πολύ άσχημα. Πολύ φοβάμαι ότι είναι τόσο βαθύ αυτό το «πηγάδι» που μου έφερες που δεν θα ξέρουμε ποτέ που είναι ο πάτος…..

-  Δηλαδή, δεν θα το δημοσιεύσεις;

-  Εύη, εδώ δεν μιλάμε για ένα – δύο άτομα. Εδώ μιλάμε για ένα τεράστιο δίκτυο εμπλεκόμενων ισχυρών ανθρώπων χωρίς αρχή, μέση και τέλος…. Οι ισχυρότεροι άνθρωποι της κοινωνίας μας….

-  Κατάλαβα… κι ο κόσμος νομίζει ότι οι Πολιτικοί και οι Αρχές θα πλήξουν την διαφθορά της Εξουσίας…. άρα, να περιμένουμε από ώρα σε ώρα κάποια σφαίρα δηλαδή, σαν τον Υπουργό προηγουμένως….. και τον καημένο τον Χρήστο….

-  Μακάρι να’ ξερα τι να σου απαντήσω Εύη… μακάρι να’ ξερα…. αλλά, το «Θηρίο» είναι πολύ μεγάλο κορίτσι μου… κι έχει απίστευτα πολλά κεφάλια…. και ισχυρά κεφάλια…ποιο και πώς να πρωτοκόψεις;… δεν ξέρω…

-  Δηλαδή, θα το «θάψεις» κι εγώ μέχρι το πρωί να περιμένω ή τη σύλληψή μου ή την εκτέλεσή μου ή και τα δύο, έτσι; Κι αν τα δώσω στις Αρχές αυτά τα στοιχεία;

-  Για πόση ώρα πιστεύεις Εύη ότι θα παραμείνουν αυτά τα στοιχεία στο φάκελο της δικογραφίας;

-     …

-  Εύη, χιλιάδες χρόνια τώρα, κανείς δεν κατόρθωσε να νικήσει την διαφθορά των «Μεγαλοπαραγόντων»…. Κανείς…. όσες εξαγγελίες κι αν γίνονται ξανά και ξανά….προεκλογικά πυροτεχνήματα είναι πάντα…. Έτσι και τώρα…. Όλοι θα «κάνουν πίσω» κι όλα θα «βρουν το δρόμο και τη ρουτίνα τους» και πάλι… κάποιοι θα συνεχίσουν να «αρμέγουν», κάποιοι θα το «ανέχονται επαπειλούμενοι» και κάποιοι άλλοι θα θέλουν ν’ αντιδράσουν και απλά δεν θα έχουν στα χέρια τους τα μέσα να το κάνουν….

-  Κι εμείς τώρα; Κι εμείς που βρεθήκαμε στη μέση;

-  Δεν έχω απάντηση Εύη…μακάρι να είχα, αλλά δεν έχω…. αυτοί που έχουν την «ατυχία» να βρεθούν «στη μέση», δυστυχώς, χαρακτηρίζονται απλά ως «παράπλευρες απώλειες»….

(Ναι, ναι, μια «μυθοπλασία» είναι κι αυτό, ένα «παραμυθάκι» με μπόλικες σάλτσες και «φιοριτούρες», γαρνιτούρες για να είναι «εύπεπτο»….άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι αλήθεια ένα τέτοιο «απολίτιστο σενάριο»; ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΟΤΕ;)

Γιώργος Ανεστόπουλος

Γεράκι του Αιγαίου