Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο και αυτοκτονεί στις πλατείες.

Γράφει ο Στρατής Μαζίδης

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Η κοινωνία εξήντλησε τις αντοχές της. Η κοινωνία ξεπέρασε τα όριά της. Αλλά είναι φανερό πως δεν μπορεί να συνεχίσει πια σε αυτό το ρυθμό και πλέον αυτοκτονεί στις πλατείες.

"Tell my why" τραγούδουσε ο Phip Collins το 1992 με τους Genesis σε ένα τραγούδι που είναι λες και γράφτηκε για εμάς.

Πείτε μας κύριοι πολιτικοί ένα γιατί. Γιατί έπρεπε αυτός ο άνθρωπος στο τέλος της ζωής του, να γνωρίσει αυτό το τραγικό φινάλε. Γιατί τον οδηγήσατε σε αυτή την ύψιστη πράξη φυγομαχίας που όμως απαιτεί ένα αστείρευτο στιγμιαίο θάρρος να πατήσεις τη σκανδάλη. Ένας άνθρωπος που επέζησε της κατοχής, επέζησε της φτώχειας του 1950 αλλά δεν άντεξε την "ισχυρή Ελλάδα" την "επανιδρυμένη Ελλάδα" αυτή στην οποία "λεφτά υπάρχουν".

Θα μου πείτε, δεν ξέρεις πως δεν είναι ο πρώτος που αυτοκτονεί; Το γνωρίζω. Έχουν προηγηθεί αρκετές εκατοντάδες. Έλληνες οικογενειάρχες και μητέρες που ως άλλες Σουλιώτισσες μη αντέχοντας το δράμα τους, πηδούν στο δικό γκρεμό.

Άνθρωποι που είχαν όνειρα, που έβαλαν κάποτε στόχους, που δε ζήτησαν πολλά πέρα από ένα σπίτι, μια οικογένεια και μια αξιοπρεπή διαβίωση. Κι όμως τελικώς ούτε αυτό εδικαιούντο. Άλλος κρεμάστηκε, άλλος ήπιε δηλητήριο, άλλος έπεσε στα ναρκωτικά, άλλος εξαφανίζεται από την ντροπή του κι άλλος αυτοπυροβολείται.

Αλλά τι σημασία έχει; Το PSI να είναι καλά. Οι εταίροι μας να δίνουν το πράσινο φως κι όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Άλλωστε κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε. Έτσι δεν είναι; Τι σήμερα, τι αύριο. Ποιος νοιάζεται;

Μόνο που ο 77χρονος έκανε κάτι διαφορετικό. Πήγε και έθεσε τέρμα στη ζωή του ακριβώς έξω από το θυσιαστήριο του ελληνικού λαού. Η πράξη που σαφώς δεν επικροτώ, περιείχε ηρωισμό και συμβολισμό. Διότι πλέον ο Έλληνας και η Ελληνίδα δεν αυτοκτονούν κάπου απόμερα μη μπορώντας άλλο σε κάποια κρυφή γωνιά ανακατεύοντας τα δάκρυα, τον ιδρώτα του φόβου και το αίμα τους. Επιλέγουν πλέον το επίκεντρο στέλνοντας ένα τελευταίο μήνυμα σκεπτόμενοι πως αφού δε μας άκουσαν όσο ζούσαμε, ίσως μας ακούσουν μέσω ενός κρότου που θα ξυπνήσει την κοινωνία η οποία ακόμη δεν έχει αντιδράσει σε ότι γίνεται.

Η πλατεία Συντάγματος, ένα μέρος όπου αρκετοί τρέξαμε ως μικρά παιδάκια ταΐζοντας τα περιστέρια, δώσαμε ραντεβού σαν μεγαλώσαμε για μια νυχτερινή έξοδο, πλέον σφραγίζεται από το απονενοημένο διάβημα του 77χρονου που όμως κάποιος κυβερνητικός τον εγκάλεσε μη αφήνοντάς τον ούτε στον τάφο να ησυχάσει για την εκτίναξη των φαρμακευτικών δαπανών μη σεβόμενος το ζεστό ακόμη αίμα του.

Δεν πειράζει κε υφυπουργέ, ντρέπομαι εγώ για σας. Χαμηλώνω εγώ το πρόσωπο..

Συγχωρείστε μου το συναισθηματισμό και την πιθανή άναρχη ροή του λόγου μου. Έτσι το σκέφτηκα κι έτσι μου βγήκε. Από μικρό παιδί λόγω δύσκολων καταστάσεων έμαθα να μη φυγομαχώ. Δεν το μετανιώνω κι ας βλέπω σήμερα την πατρίδα μας σε αυτό το χάλι διότι όλοι αυτοί οι νεκροθάφτες των ονείρων μας θα πιουν το ποτήρι της οργής του ελληνικού λαού μέχρι την τελευταία σταγόνα. Θα τους στείλουμε εκεί που πρέπει κι ακόμη παραπέρα, άλλωστε θα το έχουν κερδίσει με το σπαθί τους.

Έχουμε εθνικό χρέος να ελευθερώσουμε την Ελλάδα για τα παιδιά μας αλλά και για αυτούς που χάθηκαν, τους νεκρούς μας.

Διότι χάθηκαν, δεν αυτοκτόνησαν. Τους έβαλαν το όπλο στο χέρι και μετά τους έκαναν να πατήσουν τη σκανδάλη. Δολοφόνοι!

πηγή FreePen