«Μην ανησυχείς. Θα σας ψηφίσουμε. Αλλά σας θέλουμε κοντά μας, όταν σάς χρειαζόμαστε».

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Θέλησα να επικοινωνήσω με μια παλιά, από τα χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, φίλη και ψηφοφόρο στην Α΄Αθηνών που είχα ακούσει ότι κι αυτή και η οικογένειά της είχαν «στραφεί» προς τη Χρυσή Αυγή. Κι αυτό ακριβώς ήθελα να διερευνήσω, γνωρίζοντας καλά την κυρία αυτή και θέλοντας να «πιάσω» το σκεπτικό της.

«Όχι… όχι… μην την πάρεις… θα σε βρίσει και θα σου κλείσει το τηλέφωνο» μου είπαν μερικοί φίλοι. Αλλά την πήρα. Δεν με έβρισε, ούτε μού έκλεισε το τηλέφωνο. Αντιθέτως, δέχτηκε με ευγένεια την πρόσκλησή μου να «πιούμε ένα καφέ» στη γειτονιά, κάπου στην Πλατεία Βικτωρίας, εκεί όπου πολλοί Αθηναίοι κάτοικοι αποφεύγουν να πάνε αλλά εγώ συχνάζω και κυκλοφορώ αφού η Κυψέλη και τα Πατήσια είναι το σπίτι μου, είναι ο χώρος μου, είναι η «μικρή μου πατρίδα».

Ήταν γεγονός αυτό που μού είχαν πει. Και η ίδια και η πολυμελής οικογένειά της έχουν «στραφεί» προς τη Χρυσή Αυγή με συγκεκριμένο σκεπτικό : Τόσοι και τόσοι μεγάλοι, άρρωστοι άνθρωποι της περιοχής φοβούνται να κυκλοφορήσουν, ακόμα και μέχρι την Τράπεζα να πάνε για να εισπράξουν τα ψίχουλα της συνταξούλας τους. Κι όταν πρέπει οπωσδήποτε να πάνε κάπου, ιδίως αν έχει σκοτεινιάσει, παίρνουν σε κάποια τηλέφωνα και αμέσως, έρχεται ένας Χρυσαυγίτης και τους συνοδεύει.

«Δείχνουν ενδιαφέρον για τους γέρους και τους άρρωστους που φοβούνται μήπως τους κλέψουν» μου είπε. Για να συμπληρώσει: «Ποιος άλλος το κάνει αυτό; Βιετνάμ έχει γίνει η γειτονιά».

«Και θα τους ψηφίσεις; Τους θέλεις να μπουν στη Βουλή;» τη ρώτησα. Γέλασε καλόκαρδα.

«Ε, όχι και να τους ψηφίσω κι όλας « μου απάντησε αμέσως. « Άλλο να τους αναγνωρίζεις καλές προθέσεις κι άλλο να τους στείλεις και στη Βουλή. Δεν «κολλάνε». Δεν ταιριάζουν για εκεί μέσα. Για εδώ, στη γειτονιά, για να είναι κοντά στους φτωχούς και τους ανήμπορους και να τους προστατεύουν είναι μια χαρά. Αλλά στη Βουλή… τους φοβάμαι κι αυτούς.»

Κοντολογίς, ΛΑ.Ο.Σ. θα ψηφίσουν και η κυρία (γύρω στα 70 είναι και αρκετά… κοτσονάτη) και η μεγάλη της οικογένεια. Αλλά ο τρόπος που σκέπτονται πολλοί, πάρα πολλοί κάτοικοι και στην Κυψέλη και στα Πατήσια, μού αποκάλυψε δυο – τρεις αλήθειες και έτσι δικαιώθηκε η επιμονή μου να της τηλεφωνήσω:

1. Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των κομμάτων ΔΕΝ είναι κοντά στον …κανονικό, απλό, καθημερινό πολίτη και δε γνωρίζουν τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Έτσι λοιπόν ο πολίτης που δεν τολμάει να …ξεμυτίσει από το σπίτι του, διπλοκλειδώνεται μόλις νυχτώσει, φτιάχνει ολόκληρη …παρέα για να πάει μέχρι την τράπεζα, προσεγγίζεται εύκολα από τον «Χρυσαυγίτη» της διπλανής πόρτας που τον εξυπηρετεί και τον κάνει να αισθανθεί ασφάλεια.
2. Δεν τον ψηφίζει όμως γιατί «φοβάται» να του δώσει «εξουσία» και αναγνώριση, γιατί τον φοβάται λόγω των ίδιων χαρακτηριστικών που τον εξυπηρετούν και γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά που τον εξυπηρετούν και τον βοηθούν προσιδιάζουν κοινωνικά στις ανάγκες του και όχι πολιτικά. Με δυο λόγια, ο μέσος πολίτης της Αθήνας ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ τη «μαγκιά» του αγκυλωτού σταυρού και της βίαιης συμπεριφοράς έστω κι αν προέρχονται απ΄ αυτόν που τον βοηθάει. Κι αν δέχεται τη βοήθεια και την προστασία του, τη δέχεται γιατί δεν τη βρίσκει από το επίσημο κράτος, την αστυνομία, το Δήμο, τα κόμματα.
3. Και δεδομένου ότι αυτή είναι η αλήθεια της ανόδου της Χρυσής Αυγής, η δημοσκοπική της άνοδος δεν προέρχεται απ΄ αυτούς που λένε ότι θα την ψηφίσουν αλλά απ΄ αυτούς που τη δέχονται γιατί τους βοηθά σε καθημερινά τους προβλήματα λόγω του ότι «κάποιοι άλλοι» είναι άφαντοι. Και πρέπει να γίνουν ορατοί.

«Μην ανησυχείς… εσάς θα ψηφίσουμε» μου είπε. «Αλλά σας θέλουμε κοντά μας, όταν σάς χρειαζόμαστε».

Φεύγοντας θυμήθηκα τα λόγια ενός «πρωτοκλασάτου» της Νέας Δημοκρατίας που μού είπε το 2004, όταν είχαμε εκλεγεί βουλευτές και του είχα πει ότι θα κάνω το πολιτικό μου γραφείο στη Φωκίωνος Νέγρη : «Ε…όχι και στη Φωκίωνος Νέγρη. Σιγά μην πας και στον Άγιο Παντελεήμονα».

Φυσικά και το είχα – και το έχω- στη Φωκίωνος Νέγρη. Σιγά μην το πάω στην Ομήρου ή την Ακαδημίας για να είμαι … έξω από τη διακεκαυμένη ζώνη.