Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΔΗΜΑΡΧΩΝ.

Του Παναγιώτη Δερματά

Κάποτε ο λαός μας, είχε δικαίωμα στην ζωή.

Μέχρι την δεκαετία του 80, κυκλοφορούσες μ΄ένα χιλιάρικο που ήταν 3 περίπου Ευρώ, και ένοιωθες ότι αγόραζες τον κόσμο.

Η άδεια της οικοδομής ήταν το αντίτιμο ενός μηνός εργασίας. Η ανεργία ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη. Σε επίπεδο επαρχίας, ξενοδοχειακά συγκροτήματα, εργοστάσια, λατομεία, μεταλλεία, αγροτικές εκμεταλλεύσεις καί χίλιες δυό άλλες μικροεπιχειρήσεις, προσέφεραν εργασία και αποδοχές αξιοπρεπείς.

Σέ εθνικό επίπεδο, μεγάλες επιχειρήσεις όπως τσιμέντα, ναυπηγεία, εργοστάσια αυτοκινήτων, αρμάτων μάχης, αεροπορικής βιομηχανίας, πολεμικού υλικού καί άλλα.

Η Ολυμπιακή Αεροπορία, μία από τις μεγαλύτερες και πλέον αξιόπιστες στον κόσμο, μετέφερε την Ελλάδα σε κάθε γωνιά τής γής, παράλληλα με την ναυτιλία.

Η ανάπτυξη ανέβαινε με γοργούς ρυθμούς καί oι δείκτες της είχαν ζηλευτή θεση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι συνθήκες εργασίας ήσαν ήπιες καί ο καθ΄ένας έφθανε κανονικά στήν σύνταξη.

Οι άνθρωποι όμως, χάσαμε το μέτρο.... Τρέξαμε για τα μεγάλα νεφελώδη «οράματα» τα οποία μας προσέφεραν τυχοδιώκτες ψεύτες καί απατεώνες

Όλοι αυτοί, εισαγόμενοι «αντιαμερικανοί», σπουδαγμένοι σε αμερικάνικα καί Αγγλόφωνα πανεπιστήμια, ή πολιτικοί περασμένοι από ξένα κέντρα τού εξωτερικού που μάς ήρθαν σαν εθνικοί σωτήρες μετά τα πολυτεχνεία.... Μάς μίλησαν πολύ γιά τα δικαιώματά μας αλλά ποτέ για τις υποχρεώσεις μας. Μας είπαν για παράδειγμα, ότι η γυναίκα αδικείται και κατασπαράσσεται από τήν ανδροκρατούμενη κοινωνία...

Έτσι τρέξαμε σε μορφή αγέλης. Διχαστήκαμε κοινωνικά, πουλήσαμε τίς αρχές μας καί τον ανθρωπισμό μας γιά να βιώσουμε τα νέα οράματα. Εκφυλίσαμε το είδος μας και τίς αξίες μας. Ασεβήσαμε απέναντι στόν διπλανό μας τον οποίο μετατρέψαμε σε αχθοφόρο των δικών μας διεκδικήσεων.
Ασεβήσαμε απέναντι στην εθνική μας παιδεία, στήν ιστορία μας, ακόμη και σ΄αυτόν τόν μέγιστο καί αιώνια σεβαστό γιά τον Έλληνα θεσμό, που λέγεται οικογένεια.
Ασεβήσαμε απέναντι στήν έννοια που αιώνια μας παρείχε στήριξη και ασφάλεια, στην έννοια της πατρίδας.

Κάθε πράξι ασέβειας απέναντι σε αιώνια καταξιωμένες αξίες, μάς τό ονόμασαν «πρόοδο», ενώ κάθε αντίστασι, τήν παρουσίασαν σαν «αμαρτωλή» συντήρηση !

Έτσι, μεθυσμένοι από τίς νίκες που η «πρόοδος» κατάφερε ενάντια στην «αμαρτωλή συντήρησι», καταφέραμε νά φθάσουμε σήμερα στο σημείο μηδέν!

Καί μέσα από το μηδέν ψαχνόμαστε γιά να βρούμε το μεροκάματο τής πείνας, κάτω από τίς σκιές τών παλαιών ξενοδοχείων τής επαρχίας, τού Λαδόπουλου στήν Πάτρα πού έβγαζε τό πρώτο σε ποιότητα χαρτί παγκοσμίως, τής Πιρέλι, τής Πειραϊκής Πατραϊκής, τής Ολυμπιακής, τών κρατικών ναυπηγείων καί κάθε περασμένου μεγαλείου που η συλλογική μας αφροσύνη επέτρεψε να χαθούν.

Πρόκειται γιά τήν αφροσύνη που επιδοτήθηκε έντεχνα από τον σκοτεινόδουλο κομματισμό.

Παρελθόν οι συντάξεις, τό εθνικό σύστημα υγείας, η ίδια η παιδεία.

Σήμερα ή γυναίκα καί μαζί της η κοινωνία, απολαμβάνει τούς καρπούς που τής προσέφερε το τυρί στην φάκα... δηλαδή ή «ισότητα» είς βάρος τού γνήσιου καί ουσιαστικού της ρόλου.

«Ισότης» λοιπόν και στήν ηλικία συνταξιοδοτήσεως. « Ισότης» απέναντι στήν ιδιοκτησία – λές καί δέν υπήρχε -, που σημαίνει ότι αν ο ένας σύζυγος φύγει νωρίτερα, πρέπει να ξαναπληρωθεί φόρος από αυτόν που υπέστη τίς συνέπειες τής ανθρώπινης απώλειας.

Μά η γυναίκα το ουσιαστικότερο που προσέφερε από τήν πρόωρη σύνταξι, ήταν η βοήθεια στήν οικογένεια. Διότι μεγάλωνε εγγόνια. Κι΄αυτό το έργο, δηλαδή το να φτιάξεις ανθρώπους, ήταν απείρως σπουδαιότερο από τά εγωκεντρικά σκαρφαλώματα, τις ψεύτικες πλαστικές κατακτήσεις, τις αντιπαραγωγικές γραφειοκρατίες.

Αυτό είναι το κλίμα μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε..

Είναι ο θερισμός σε όλα τα μέτωπα, από τίς σπορές διαρκών εκλογικών αναμετρήσεων. Ξεκινώντας από τήν γενική διακυβέρνησι, τήν Τοπική Αυτοδιοίκησι, τον Συνδικαλισμό, τούς συνεταιρισμούς, τα επιμελητήρια, παντού...

Ένας θερισμός από θύελλες, σκοτεινά έργα, θεοσκότεινη διαχείρηση, πλούσιος σε άχρηστα ζιζάνια, ανεμικός, απελπιστικός.

Μέσα λοιπόν σ΄αυτό το κλίμα, έχουμε μπροστά μας άλλη μία κατάσταση που προήλθε από τίς τελευταίες εκλογές..

Πρόκειται γιά τόν στυγερό «Καλλικράτη», τήν συνέχεια τού συστήματος «Καποδίστριας» .

Εδώ, αναβαθμίζεται ο καλός στυλοβάτης τού ευρύτερου πελατειακού συστήματος που εξοντώνει το εμείς για να ενισχύσει το φτηνό, κούφιο, ταπεινά συμβιβασμένο με τό σκοτάδι , υπερφίαλο εγώ.

Στήν αρχαία Ελλάδα, εκεί που γεννήθηκε η δημοκρατία, δεν λειτουργούσαν κόμματα. Ή τουλάχιστον οι οιεσδήποτε τάσεις, εκινούντο κάτω από τον νόμο ο οποίος είχε κατατροπώσει τον φυλετικό καί ταξικό φατριασμό.

Οι κοινωνίες παγκόσμια υποφέρουν από τα κόμματα τα οποία στην συντριπτική τους μερίδα, απεδείχθησαν φορείς σκοτεινών συμφερόντων.

Έτσι εδώ στήν Τοπική Αυτοδιοίκησι θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε χωρίς κόμματα, μέσα από ένα ψηφοδέλτιο συλλογικό.

Αλλά επειδή αυτό δεν έγινε διότι το πελατειακό σύστημα έχει κατοχυρώσει εδώ τά βασικά του στηρίγματα, μπορούμε μέσα από σκληρή σε αγώνα υπέρβασι, να εφαρμώσουμε στήν πράξη τήν άμεση δημοκρατία.

Μέσα από μία τέτοια κατάσταση, η κοινωνία δεν θα καταδυναστεύεται από τούς λίγους τούς οποίους το σύστημα τού φατριασμού τους μετατρέπει σε πραγματικούς δυνάστες και νεκροθάφτες κάθε δυναμικής τήν οποία έχει πάντα η τοπική κοινωνία.

Ο κάθε σατράπης που επικρατεί μέσα από αυτό το στυγνά διασπαστικό σύστημα, ζεί στόν δικό του παράδεισο, φθάνοντας συχνά στην προδοτική θρασύτητα να υποκαθιστά το κράτος και να εφαρμώζει και εθνική πολιτική πού είναι σύμφωνη με τίς υπόγειες δεσμεύσεις του...

Αλλά καί όποιος έχει γνήσιες προθέσεις, δεν έχει τήν δυνατότητα να μετατραπεί σε συντονιστή τής κοινωνικής δυναμικής διότι ζεί καί δρά μέσα στα διασπαστικά πλαίσια που τού χάραξε ο κομματικός φατριασμός .

Στήν πρώτη περίπτωση, τρέμει αυτή την δυναμική. Φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του. Φοβάται μην βγούν άνθρωποι με ιδέες, απόψεις, σχέδια, τα οποία μπορούν να επισκιάσουν τό κούφιο του εγώ.

Έτσι, τα προβλήματα θα διαιωνίζονται στήν πατρίδα μας.

Αν κάπου, σε κάποιες κοινωνίες οι συγκυρίες επιτρέπουν το σπάσιμο του φατριασμού, εκεί προκύπτουν αιρετοί άρχοντες μεγαλείο. Πραγματικοί ηγέτες που συντονίζουν τήν κοινωνία σε επιθετική αντιμετώπισι τών συλλογικών της προβλημάτων.

Αλλά αυτοί, είναι πολύ λίγοι σε αριθμό για να συμβάλλουν δραστικά στην ανατροπή της δραματικά φθίνουσας πορείας της χώρας.

Και αυτό διότι τά πλαίσια είναι δύσκολα, σε αναγκάζουν νά προέλθης μέσα από σκοτεινές διαδικασίες, να παλεύεις μέσα σε μία τεχνικά διασπασμένη κοινωνία, στην οποία θα υπονομεύεσαι, θα πιέζεσαι, θα αναγκάζεσαι να πουλιέσαι και να πουλάς ή θα κινείσαι πάντα σε τεντωμένο σκοινί.

Εκτός εάν... Εάν διαλέξεις τον ρόλο τού Καραγκιόζη. Τότε, θα έχεις επικρατήσει μέσα από τίς φατρίες, θα δουλεύεις γι΄αυτές δουλεύοντας τήν κοινωνία καί ως αμοιβή, πέρα από τα κάθε υλικά κίνητρα, θα καμαρώνεις το λειρί σου στις παρελάσεις, θα φουσκώνεις σαν γάλος στίς τελετές καί θα ζείς στήν δική σου κούφια κοσμάρα....

Θά λες ότι δεν είναι δική σου υπόθεσις τό νέκρωμα τής αγοράς. Δέν σε αφορά ο στεναγμός τού μικροεπιτηδευματία, του μικρομάγαζου, τού μπακάλικου, τού άνεργου συμπολίτη, τού αγρότη πού πετά τα προϊόντα του, τού νέου που συνθλίβεται ανάμεσα στην ανεργία και το φτηνό μεροκάματο από τήν μία, στά φουσκωμένα τιμολόγια από την άλλη.

Δέν σ΄ενδιαφέρει που νέκρωσαν τα χωριά μας καί κατήντησαν γεροκομεία.

Δεν σ΄ενδιαφέρουν οι πειραματισμοί που κάνουν στα παιδιά τής κοινωνίας σου όλοι αυτοί οι τυχοδιώκτες εργολάβοι κατεδαφίσεων τών υπουργείων...
Δέν σ΄ενδιαφέρει η άναρχη δόμησις η οποία εξυπηρετεί φτηνιάρικες νοοτροπίες οι οποίες δέν έχουν καμία σχέσι με τήν έννοια τής συγκροτημένης πολιτείας.

Σ΄ενδιαφέρουν μόνον οι αστραφτερές λάμψεις και το σκοτάδι στήν εκτέλεσι των δημοτικών έργων..

Δέν σ΄ενδιαφέρει δηλαδή που εκπροσωπείς καθ΄οιονδήποτε τρόπο έναν δήμο χωρίς δημότες.

Όλα αυτά όμως, έχουν ημερομηνία λήξεως...

Καί ημερομηνία αυτή είναι τό σήμερα.

Σήμερα, είτε εκλεγμένος είσαι, είτε απλός δημότης, δεν μπορείς να δέχεσαι πλέον αυτόν τον σκοτεινό και ολέθριο διαχωρισμό τής κοινωνίας, στό εμείς οι ...καλοί, κι΄εσείς οι ...κακοί...

Σήμερα, όλοι είμαστε οι εμείς και δυνάστες μας, είναι οι εκείνοι, οι κοινοί άρπαγες και ολετήρες.

Μέ αυτό λοιπόν τόν ενωτικό συντονισμό από τούς εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών, όσοι έχουν τήν αίσθησι τών πραγμάτων, ας εφαρμώσουν επειγόντως εβδομαδιαίες λαϊκές συνελεύσεις μέ θέμα όλα αυτά τα ζωτικά προβλήματα .

Καί όλα αυτά γιά νά βρίσκεται συντονισμένη η λαϊκή οργή μέσα απο καταστάσεις ενωτικές, γιά νά μεταφέρωνται οι γνήσιες λαϊκές διεργασίες στήν κεντρική πλατεία στήν οποία θα διαμορφωθεί τό νέο πολιτικό γίγνεσθαι τής πατρίδας μας.

Μέσα απ αυτήν πρακτική, θα καταξιωθούν αυτοί που είναι πλασμένοι γιά να εκπροσωπούν την κοινωνία.

Αυτή την πρακτική, δεν τήν αντέχουν οι φαύλοι, οι τυχοδιώκτες, οι ουτιδανοί.

Καί γιά νά μήν λήξουμε ως λαός καί ως έθνος, είτε μάς αρέσουν είτε δεν μας αρέσουν τά νέα δημοτικά συμβούλια, είμαστε υποχρεωμένοι να στοιχηθούμε μαζί τους ενεργά, δραστήρια, καλόβουλα, διαλεκτικά ώστε οργανωμένα να προβάλουμε αποτελεσματικά τίς συλλογικές μας αντιστάσεις απέναντι στόν κατοχικό οδοστρωτήρα τον οποίο εκφράζουν και στηρίζουν συμβιβασμένοι εκπρόσωποι σε όλα τα επίπεδα..

Όσοι δεν συμβιβαστούν με τα συμφέροντα τών πολιτών, μέσα απ’ αυτές τις διαδικασίες θά σταλούν στίς χωματερές πού έφτιαξε τό ίδιο τους το σύστημα.

Οι υπόλοιποι, εδώ θα στοιχειοθετήσουμε καί τήν νέα Τοπική Αυτοδιοίκησι, αυτήν που επιβάλλουν οι καιροί..

πηγή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ