Το σύνταγμα των ανθρώπων.

Του Νίκου Λυγερού*

Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

Το σύνταγμα των ανθρώπων δεν είναι αποκύημα της φαντασίας, ούτε μια αφηρημένη έννοια. Αντιστοιχεί σε μια αξιολογική πραγματικότητα καθώς δεν διακινδυνεύει να φοβηθεί ερωτήματα αρχών. Η θέση του είναι σαφής και υφίσταται για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους και όχι για να αποτελεί δικαιολογία για να υπερασπιστεί τους νόμους. Το ζήτημα της ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας όχι μόνο αναδεικνύει τη δειλία και την ανανδρία ορισμένων, η οποία ήταν εμφανής λόγω της ύπαρξης των κοινωνιών της λήθης, αλλά και την επιθυμία ορισμένων να περιορίσουν σε ένα νομικό πλαίσιο αυτό που η ίδια τοποθετεί πάνω από τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους. Μερικά άτομα ενεργούν σαν να ήταν πάνω από ανθρώπινους νόμους που υποτίθεται ότι πρέπει να τους εκπροσωπούν και να τους προστατεύουν . Έχουμε κατορθώσει να σημειώσουμε με τη βοήθεια των προτάσεων μομφής και των τροπολογιών πόσοι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα όλων των προελεύσεων. Αυτή η στάση δεν είναι μόνο απαράδεκτη σε δημοκρατικό πλαίσιο, αλλά είναι αδιανόητη σε πλαίσιο ανθρώπινο. Χωρίς να κατηγορούμε κάποιον ότι έχει επηρεαστεί ή ακόμα ότι έχει δωροδοκηθεί, θέλουμε να δηλώσουμε με σαφήνεια την αγανάκτησή μας ως συνήγοροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το νομοσχέδιο για την ποινικοποίηση της άρνησης δεν είναι παράνομο. Πρόκειται μάλλον για μια διαδικασία που υπάρχει σε χώρες όπως η Ελβετία και η Σλοβακία στην Ευρώπη αλλά επίσης η Αργεντινή και η Ουρουγουάη στη Νότια Αμερική. Δεν πρόκειται επομένως για κάτι πρωτότυπο για να μιλήσουμε κυριολεκτικά. Και ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελβετίας, ξέρουμε ότι εμφανίστηκε τη στιγμή της καταδίκης και της αποτελεσματικότητας της τελευταίας, εφόσον η επίσημη άρνηση έχει εξαφανιστεί εντελώς σε αυτήν την χώρα. Επίσης το να θεωρήσουμε αυτόν τον νόμο ως ένα μείζονα κίνδυνο σύγκρουσης ανάμεσα στη Γαλλία και τη Τουρκία, είναι απλά η επανάληψη των επιχειρημάτων του τούρκικου συστήματος που πρέπει να απειλήσει με αυτόν τον τρόπο για να δικαιολογήσει το σύνολο της διπλωματίας της στις εξωτερικές υποθέσεις. Πρόκειται επομένως για ένα τέχνασμα που λειτουργεί υπό το πρόσχημα της συνταγματικότητας υπό την επίδραση του δόγματος και της τουρκικής προπαγάνδας. Αυτά τα λανθασμένα επιχειρήματα δεν παραπλανούν κανένα, όπως φαίνεται από την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης με ψήφισμά του σχετικά με την ανάγκη για την Τουρκία να αναγνωρίσει την πολλαπλή γενοκτονία εις βάρος των Αρμενίων, των Ασσυρο-Χαλδαίων και των Ποντίων. Βλέπουμε ότι ανατρέπεται το κλίμα σε αυτό τον τομέα, καθώς όλο και περισσότερες χώρες θεωρούν ανεπίτρεπτο από την πλευρά της Τουρκίας να μην αναγνωρίζει αυτά τα γεγονότα του παρελθόντος. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει η χώρα αυτή να υπαναχωρήσει και να αποδεχθεί τα ιστορικά γεγονότα. Διαφορετικά κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ενεργή άρνηση του Ολοκαυτώματος. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν κατηγορεί την σύγχρονη Τουρκία ότι διαπράττει γενοκτονία. Παρόλα αυτά εάν η Τουρκία συνεχίσει σήμερα να επηρεάζει τους Γερουσιαστές και τα μέλη του Κοινοβουλίου άλλων χωρών για να προωθεί έμμεσα την άρνηση, τότε κινδυνεύει ανοιχτά να κατηγορηθεί ότι διαπράττει γενοκτονία της μνήμης. Όσον αφορά στους υποστηρικτές της σε όλες τις πλευρές, κινδυνεύουν όχι μόνο να θεωρηθούν ως δήμιοι της μνήμης, αλλά τουλάχιστον ως συνεργάτες ενός εγκλήματος ενάντια στη μνήμη της Ανθρωπότητας.

πηγή

* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.

Διαβάστε σχετικά 3 εξαιρετικά ποιήματα του κ. Νίκου Λυγερού μεταφρασμένα από τα Γαλλικά.

Το μονοπάτι της Ελβετίας
Τίποτε δεν παίχτηκε ακόμη
Το χρήμα και η αξία