Αγαπητοί φίλοι,Τούτη την Κυριακή θα περάσουν κι άλλα σιδερένια δεσμά στο λαό μας για να κυριεύσουν την πατρίδα μας. Όσες φορές επιχειρήσαμε να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας στο Σύνταγμα, μας έπνιξαν στα δακρυγόνα. Υπάρχει ανάγκη να αντισταθούμε με τρόπο, που το μήνυμα να είναι πολύ ηχηρό και να είναι σαφές και προς τα έξω: πως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή, ο λαός λέει ΟΧΙ. Αυτή τη μικρή λεξούλα, τη φορτωμένη με τόσες θύμισες. Το οφείλουμε στους παππούδες μας, σ' εκείνους που έφυγαν και σ' εκείνους, που ακόμα ζουν. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να επιμείνουμε στη “μη βία”. Ένας εθνικός διχασμός θα ήταν σκέτη καταστροφή.
Κι επαναλαμβάνω μια πρόταση, που είχα κάνει και παλιότερα. Ας υψώσουμε στα μπαλκόνια μας τις ελληνικές μας σημαίες και δίπλα μια μαύρη σημαία εις ένδειξη πένθους. Κι ας πάει ο κόσμος μαυροφορεμένος στο Σύνταγμα και στις πλατείες στις πόλεις και στα χωριά με πανό που να γράφουν ΟΧΙ. Είναι σημαντικό να καταγραφεί ξεκάθαρα η λαϊκή βούληση, ώστε όταν το σάπιο πολιτικό σύστημα καταρρεύσει, να μπορέσουμε να χτίσουμε πάνω σ' αυτό το ΟΧΙ.
Η ελευθερία προϋποθέτει να είσαι έτοιμος για το θάνατο. Αυτό το γνώριζαν γενιές και γενιές Ελλήνων πριν από μας. Μήπως κατηγορώντας αποκλειστικά τους πολιτικούς, προσπαθούμε να κρυφτούμε από την προσωπική μας ευθύνη; Εκείνοι κάνουν ότι κάνουν για το χρήμα και την εξουσία, την ελευθερία τους την έχουν παραχωρήσει προ πολλού. Εμείς είμαστε έτοιμοι να πούμε ΟΧΙ; Ή μήπως η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η απώλεια των καταναλωτικών αγαθών και απολαύσεων, μας νοιάζει περισσότερο από την απώλεια της ελευθερίας και προσπαθούμε να την καθυστερήσουμε, όσο μπορούμε; Αν αυτό συμβαίνει δεν είμαστε καλύτεροι από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν, που κι αυτοί να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο αγωνίζονται κι όλο πιο χαμηλά ξεπέφτουν, κι όλο πιο πολύ σκύβουν.
Και ναι χρειάζεται λίγη πίστη, έστω όση ένας κόκκος από σινάπι. Έστω, όση για να σηκωθούμε από την τηλεόραση και να πάμε μέχρι το Σύνταγμα. Έστω όση για να βγάλουμε μια σημαία στο μπαλκόνι. Γιατί αν αγωνιζόμαστε δίχως πίστη κι αφήνουμε την απελπισία να μας κυριεύει, είναι μάταιος ο αγώνας μας. Για το λαό μας γράφτηκε αυτό το ποίημα. Μια προσευχή είναι, εύχομαι κάποτε να γίνει πραγματικότητα.
ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Το πονηρό έχω πάρει μονοπάτι
κι ούτ' έν' αστέρι να παρηγορεί...
Σ' αυτή την κατηφόρα τη μεγάλη
ποιος να 'βρει λόγια να προσευχηθεί;
Στεγνά τα μάτια μου πικρό το στόμα,
μα τα γυρίζω προς τον ουρανό.
Σε μια στιγμή θυμήθηκα τα χρόνια
παιδί στο σπίτι μου το πατρικό.
Τους πέταξα τα ξυλοκέρατά τους,
που με πλανέψανε τόσο καιρό,
αρνήθηκα τα τόσα ψέματά τους,
προσπάθησα πολύ να σηκωθώ.
Φτερούγες φύτρωσαν ξανά στους ώμους
και πέταξα επάνω απ' το γκρεμό.
Της δυστυχίας μου έσβησα τους χρόνους
βρήκα τα λόγια να προσευχηθώ.
Ευθυμία Καλογερά (μια Ελληνίδα μάνα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.