Του Νίκου Λυγερού*Έπρεπε να την πιστέψεις για ν' ακούσεις εκείνη τη μουσική που ερχόταν από τα βάθη του χρόνου για να μας αγγίξει. Αυτό σκέφτηκε ο Δάσκαλος μπροστά στο χαμόγελο του πορτραίτου. Το τέρας είχε την πεντάμορφη στο μυαλό του κι αν αυτό δεν άλλαζε τίποτα, δεν θα άλλαζε γι' αυτό. Το χρώμα του αοράτου ήταν πάνω στις σελίδες που μελετούσε. Οι αιώνες είχαν περάσει αλλά είχε πάντα την ίδια αγάπη για το τριαντάφυλλό του. Αυτό του έδινε τη δύναμη να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα. Ήταν το στίγμα του από τότε. Όταν η διασταύρωση της βελανιδιάς και της ελιάς ανακάλυψε το τριαντάφυλλο… Ποτέ δεν φοβήθηκε τα αγκάθια. Πάντα τα έβλεπε σαν μια προσπάθεια άμυνας. Χαιρόταν που είχε αγκάθια το λουλούδι του. Η μουσική έλεγε το ίδιο. Την είχαν ακούσει μαζί σε μια στιγμή μοιρασιάς για να μη χαθεί. Την έδεσαν πάνω στη σχέση τους για να είναι σίγουροι και οι δύο ότι δεν θα ξεχνούσαν να πιστέψουν σε αυτή αφού έλεγε την αλήθεια για το παρελθόν. Άκουγαν το παρελθόν κι έβλεπαν το μέλλον την ώρα που ζούσαν το παρόν. Άρχισε να γράφει για να καταγράψει τη σχέση τους τις σκέψεις του για να ξέρει κι αυτή τα αισθήματά του ακόμα και τη νύχτα πριν δώσει τη μάχη για το απέραντο γαλάζιο. Αυτή η μουσική ήταν ένα χάδι πάνω στην πληγή για να μετατραπεί ο πόνος του βέλους σε ανάγκη ζωής, ο ένας για τον άλλον. Είχαν το ίδιο κόκκινο. Ακόμα κι αν ο ένας ήταν ο κορμός κι ο άλλος τα πέταλα. Όμως και οι δύο μαζί, ήταν ένα βιβλίο, από δέντρο και λουλούδια. Ήταν κάθε μέρα μια νέα σελίδα κι εκείνος πάντα εκείνο το δερμάτινο εξώφυλλο που την προστάτευε. Ναι, αυτό έλεγε και η μουσική τους. Αλλά ποιος θα την άκουγε για να καταλάβει την αγάπη τους; Δεν είχε σημασία θα την έλεγαν στα παιδιά τους, την κατάλληλη ώρα για να καταλάβουν τα δεινά που πέρασαν το τριαντάφυλλο και ο ιππότης για να σταθούν μαζί μέσα στη θύελλα σ' εκείνο το νησί που χωρούσε μόνο και μόνο ένα κάστρο. Μέσα στη νύχτα έλαμπαν τα βλέμματά τους, διότι ήταν το παρελθόν και το μέλλον μαζί. Δύο φώτα, που φωτίζουν το ένα το άλλο. Αυτό έλεγε λοιπόν η μουσική και αυτό έγραφε ο Δάσκαλος εκείνο το παράξενο βράδυ πριν τη μάχη.
πηγή
* Ο Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής.
Ενα πολυ βαθυ κειμενο που φαινεται να προερχεται απο τα εγκατα μιας ανωτερης συνειδησης που πηγαζει απο ενα μυαλο οπως πηγαζει καθαρο νερο απο μια βουνισια πηγη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε μεταφραστη το "Πνευματικο" Επιπεδο Συνειδησις αντιλαμβανομαι την ηχω της συνειδησης του συγραφεα να επικοινωνει τα εξης:
===============================
ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ: Ποτέ δεν φοβήθηκε τα αγκάθια. Πάντα τα έβλεπε σαν μια προσπάθεια άμυνας. Χαιρόταν που είχε αγκάθια το λουλούδι του. Οι αιώνες είχαν περάσει αλλά είχε πάντα την ίδια αγάπη για το τριαντάφυλλό του. Αυτό του έδινε τη δύναμη να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα.
ΕΞΗΓΗΣΗ: Το τριανταφυλλο ειναι η συνειδητη ζωη. Εδω εικονιζεται η αντιληψη οτι η φυση της ζωης (σαν νομος) ειναι δυαδικη. Το ευχαριστο εμπερικλειει το δυσαρεστο, το ωφελιμο εμπερικλειει το πονο. Αυτο η κατασταση κανει το παιχνιδι της Ζωης πολυ ενδιαφερον.
-------------------------------------------
ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ: Όταν η διασταύρωση της βελανιδιάς και της ελιάς ανακάλυψε το τριαντάφυλλο…
ΕΞΗΓΗΣΗ: Καθε τι στη ζωη προερχεται απο κατι αλλο. Τιποτα δεν στεκεται απο μονο του. Ολα εχουν αιτια.
------------------------------------------
ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ: Μέσα στη θύελλα σ' εκείνο το νησί που χωρούσε μόνο και μόνο ένα κάστρο, τα δεινά που πέρασαν για να σταθούν μαζί το τριαντάφυλλο και ο ιππότης…
ΕΞΗΓΗΣΗ: Η Ζωη ειναι δυσκολη και ετσι Ειναι. Ολα στη Ζωη χρειαζονται αγωνα, ενα αγωνα οπως ολα τα αγωνισματα που ο ιδιος ο ανθρωπος δημιουργει για να ευχαριστηθει!
----------------------------------------
ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ:
- Η μουσική μιλουσε ("Εν Αρχη ο Λογος").
- Έπρεπε να την πιστέψεις για ν' ακούσεις εκείνη τη μουσική που ερχόταν από τα βάθη του χρόνου. Ελεγε την αλήθεια για το παρελθόν. Αυτή η μουσική ήταν ένα χάδι πάνω στην πληγή για να μετατραπεί ο πόνος του βέλους σε ανάγκη ζωής, ο ένας για τον άλλον. Την είχαν ακούσει μαζί σε μια στιγμή μοιρασιάς για να μη χαθεί. Την έδεσαν πάνω στη σχέση τους για να είναι σίγουροι και οι δύο ότι δεν θα ξεχνούσαν να πιστέψουν σε αυτή.
- Είχαν το ίδιο κόκκινο (χρωμα). Ακόμα κι αν ο ένας ήταν ο κορμός κι ο άλλος τα πέταλα. Και οι δύο μαζί, ήταν ένα βιβλίο, από δέντρο και λουλούδια. Ήταν κάθε μέρα μια νέα σελίδα κι εκείνος πάντα εκείνο το δερμάτινο εξώφυλλο που την προστάτευε.
- Το παρελθόν και το μέλλον μαζί, δύο φώτα, που φωτίζουν το ένα το άλλο, μέσα στη νύχτα έλαμπαν τα βλέμματά τους.
Αυτό έλεγε λοιπόν η μουσική.
ΕΞΗΓΗΣΗ:
Η Πιστη ειναι απαραιτητη. Η Λογικη ειναι παρεμποδιστικη στο επιπεδο που λειτουργει η Πιστη (η εμπιστοσυνη στο Ειναι, αυτο που Ειναι (Αληθεια) στο «Πνευματικο» Επιπεδο Συνειδησης).
Η υπαρξη ξεχωριστων ανθρωπων ειναι μια αυταπατη. Η Ανθρωποτητα ειναι ενα αδιαχωριστο σωμα. Ζωη ΕΙΝΑΙ Σχεσεις. Ο ενας ειναι μερος του αλλου, η μαλλον, Ολοι ειναι Ενα, και ο Ενας ειναι Ολοι.
Η εννοια “χρονος” (παρελθον, μελλον) ειναι μια αυταπατη. Μονο το ΤΩΡΑ υπαρχει (για παντα).
Η Δημιουργια εμπεριεχει Ενεργεια σε μορφη μιας μυστηριακης δονησης (“Μουσικη”, μια ενεργεια που ειναι συστατικο της μονης “Αληθειας”, που την βιωνουμε σαν επιγνωση “Αγαπης”).
Η Ζωη μας μιλα με τον τροπο της. Ο εχων ωτα ας ακουσει! Το ν’ ανυψωθουμε σε ανωτερο επιπεδο Συνειδησης ειναι αυτο που χρειαζομαστε γιατι εκει βλεπουμε με τη καθαροτητα που χαριζει η αληθινη προπτικη.
Συγχαρητηρια στο συγραφεα με τετοιο ανωτερο χαρισμα.
lefana@shaw.ca
Συγχαρητηρια και σε εσενα για την φιλολογικη αναλυση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστω.