Η πραγματικότητα με διαψεύδει. Καλές Γιορτές.

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Το αρνούμαι αλλά η πραγματικότητα με διαψεύδει. Διαβάζω εφημερίδα, πέφτω σε … δημοσκοπήσεις, ξέρω ότι το προιόν που παράγουν είναι «ύποπτο». Κάτι σαν τη «συνδιαλλαγή» πελάτη-καταστηματάρχη όταν ο πελάτης θέλει ένα ζευγάρι μαύρα, δετά, δερμάτινα παπούτσια νούμερο 43 και ο καταστηματάρχης πρέπει να του δώσει κάτι που θυμίζει» αλλά δεν είναι ακριβώς παπούτσι, μαύρο, δετό, δερμάτινο, νούμερο 43.

Έτσι «ενημερώνεται» ο ..πελάτης. Ο πολίτης. Ο δημότης. Ο ψηφοφόρος. Ο Έλληνας. Η χώρα τού ανήκει πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον αλλά τον κοροιδεύουν πολιτικοί, υπουργοί, Δήμαρχοι, οικονομολόγοι, καθηγητές, αναλυτές, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, που του εξηγούν ότι «μαζί τα φάγαμε», ότι «έχουμε όλοι ευθύνες», ότι «η χώρα καταρρέει λόγω κακοδιαχείρισης» αλλά ότι τη ζημιά, θα πρέπει να την πληρώσει ΜΟΝΟΝ αυτός.

«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα, παράγκα του χειμώνα κι εσύ μιλάς σαν πτώμα. Ο λαός, στα πεζοδρόμια κουλούρια ζητάει και λαχεία, κοπάδια, στα υπουργεία, αιτήσεις για τη Γερμανία», έγραφε πριν από 30 τόσα χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος, εικονογραφώντας την πορεία της κοινωνίας μας που από τότε είχε πάρει την «κατιούσα».

Η λέξη «παράγκα» εννοεί και την κρυφή, μυστική διαβούλευση ολίγων εναντίον πολλών, τη συνωμοσία, το κρυφό «νιτερέσο», το …περίεργο «πάρε - δώσε», το «παραμάγαζο» το κλειστό, πρόχειρο σκηνικό όπου λαμβάνονται εξωθεσμικές αποφάσεις και «στήνονται καταστάσεις», στο σκοτάδι. Ποτέ στο φως.

Ο Έλληνας απέδειξε από το 2007 και μετά και στην πολιτική ότι μπορεί να αλλάξει τις συνήθειές του. Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιεί απλώς λάθος μεθόδους που του υπαγορεύονται. Πήγαινε και ψήφιζε τους ίδιους που σήμερα έριξε στην πυρά. Αλλά «φως» δεν είδε.

Τι να πω τώρα στις εκατοντάδες των παιδιών που «πέρασαν» απ΄ τα χέρια μου ως μαθητές, σπουδαστές, εκπαιδευόμενοι, μαθητευόμενοι επί χρόνια κι εγώ δεν μπόρεσα, δεν πρόλαβα να τα προειδοποιήσω, να τα προφυλάξω; Που να ξέρω σε τι επάγγελμα, σε τι χώρα, σε τι κόσμο τους «έβγαζα»; Κι όμως. Έπρεπε να ξέρω. Δεν μου επέτρεψαν να γίνω πιο περίεργος. Να ψάξω τα καταχωνιασμένα βιβλία. Να μάθω από μικρός ότι έπρεπε να προσπαθώ να δω ΠΙΣΩ από τους τοίχους που είχαν χτιστεί τριγύρω μας, να μπαίνω στα υπόγεια που δεν με άφηναν, να ρωτάω τις ερωτήσεις που «δεν έπρεπε».

Άργησα να καταλάβω τι σήμαιναν λέξεις και έννοιες όπως προτεκτοράτο, Προστάτιδες Δυνάμεις, Σιδηρούν Παραπέτασμα, Μυστικές Υπηρεσίες, Μεγάλο Κεφάλαιο. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω, ήταν αργά. Είχα πολύ δρόμο να αναπληρώσω. Πίστεψα σε ανθρώπους, σε κουβέντες, σε σκέψεις, σε βιβλία, σε ιδέες και ένοιωσα ότι όλα αυτά, σιγά-σιγά με πρόδιδαν.

Και στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όντας γρανάζι του ίδιου του «συστήματος» που μας συνέθλιβε, όρθιος, μέσ΄ τη μέση της Ερυθράς Πλατείας, στη Μόσχα, καλοκαίρι του 1985, ατενίζοντας το Κρεμλίνο, πέντε χρόνια μετά την πρώτη μου επίσκεψη, είδα εμβρόντητος στο βάθος μια απαστράπτουσα, φωσφορίζουσα πινακίδα: Mc Donald’s.

Κι αφού είχε γίνει ΑΥΤΟ, τι άλλο θα ερχόταν; Την προσπάθεια γελοιοποίησης της χώρας ΜΟΥ από υπαλλήλους- καραγκιοζάκια της «Νέας Τάξης» μπορώ να την πολεμήσω μόνο με αυτά που έχω: Την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τα βιβλία μου, τον υπολογιστή μου, τις γνώσεις μου, την αγάπη μου και το αίμα μου.

Αυτό κάνω. Αυτό να κάνουν και όλοι οι Έλληνες επί της Γης. Εκτός απ΄ αυτούς που έχουν στερηθεί της τιμητικής ιδιότητας του «Έλληνα» ή αυτούς που δεν την είχαν ποτέ. Αλλά μας το έκρυβαν.