Ο γάμος είναι σαν το…«ταγκό». Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου.

Σχετικά νέοι άνθρωποι και οι δύο, αυτός προς το τέλος, αυτή στην αρχή, της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους. Εκείνος ήρεμος, συγκρατημένος, με μετρημένα τα λόγια του... Εκείνη κομψή, έντονα συναισθηματική και πηγαινοέρχεται, ασταμάτητα, ανάμεσα σε δάκρυα και χαμόγελο αμηχανίας...

Υπάρχουν, στην εικόνα, και δυο παιδάκια. Με γλυκιά έκφραση, σπινθηροβόλα μάτια, παιχνιδιάρης, λίγο άτακτος ο μικρός. Συγκρατημένη, ευγενική με φανερά τα σημάδια κάποιας αόρατης λύπης να αιωρούνται στα μελιά μάτια της, είναι πιό «μεγάλη» αυτή κοντά οχτώ χρονών, και σαν κάθε άλλο παιδάκι στην ηλικία της είναι τρομερά ευαίσθητος δέκτης της έντασης που κυριαρχεί στην καθημερινή ζωή των γονιών της πνίγοντας και τη δική της ψυχή, της έντασης που μοιραία, αν αυτοί οι δύο μεγάλοι δεν μάθουν να χορεύουν...ταγκό, θα οδηγήσει σε διαζύγιο..

Αιτία; Εγωισμοί, οικονομικά προβλήματα, και ασυμφωνία χαρακτήρων!

Καλά, και εκείνα τα όμορφα χρόνια του "δεσμού" εκείνες οι ατέλειωτες νύχτες της ευτυχίας και τα όνειρα που έπλαθαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;

Ήρθε, λοιπόν, η ωμή πραγματικότητα και ισοπέδωσε τα πάντα;

ΟΧΙ, Λάθος!

Μια τέτοια θεώρηση είναι πολύ λαθεμένη!

Κάποια στιγμή, στο πέρασμα του χρόνου ο έρωτας χρειάζεται να μετουσιωθεί σε αγάπη, το πάθος χρειάζεται να δώσει τη θέση του στην εκτίμηση και τον σεβασμό... Οι λεπτομέρειες, έστω και αν δεν μας αρέσει αυτό, χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωή μας... Τα μεγάλα, τα σημαδιακά γεγονότα μοιάζουν με τις μεγάλες γιορτές, με τις επετείους και μέσα στο χρόνο συνοψίζονται σε λίγα 24ωρα...

Αλλοίμονο σαυτούς που δεν έμαθαν να ζουν, έστω να συμβιβάζονται, με την λεπτομέρεια...

Τσάμικος, καλαματιανός, συρτός είναι χοροί που τους χορεύουμε σε ομάδες...Οι πρώτες δύο δεκαετίες της ζωής μας μοιάζουν μ αυτούς τους χορούς καθώς η πατρική οικογένεια απλώνεται, δένει, σίγουρα πολύ πιό χαλαρά πια στην εποχή μας, με το "σόι"...

Μετά αρχίζουν τα ζεϊμπέκικα, τα συρτάκια και τα τσιφτετέλια, ναι, ναι, ενώ κυριαρχούν οι ρυθμοί ροκ στις ντίσκο…’Όλα αυτά τα χορεύει κανείς μόνος του αν θέλει ή και με παρέα αν θέλει... Αλλά προσέξτε, μπορεί πάντοτε να τα χορέψει κανείς ΜΟΝΟΣ του...

Ο γάμος, είναι σαν...ταγκό!

Και το ταγκό ΔΕΝ το χορεύεις μόνος ή μόνη...

Η, πάλι, αν επιχειρήσεις να το κάνεις καταντάς το ίδιο άγαρμπος ή άγαρμπη με το ζευγάρι που χορεύοντας ταγκό, θύμα πια μιας παρανοημένης έννοιας της δημοκρατικής ισότητας που είναι κάτι και πολύ σοβαρό και πολύ βαθύ, δεν δίνει σημασία στην απαιτητική λεπτομέρεια ότι στο ταγκό ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ο ένας είναι ο καβαλιέρος και η άλλη η ντάμα...

Θα μου πει κάποιος, μα... ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί...

Θα συμφωνήσω μαζί σας λέγοντας ΣΙΓΟΥΡΑ, ναι!

Και αυτό σημαίνει ότι οι ρόλοι τώρα πια εναλλάσσονται σχεδόν ανεξάρτητα από το φύλο του κάθε παρτενέρ...

Αλλά και σήμερα, όπως τότε, ΤΑΓΚΟ δεν γίνεται με δύο καβαλιέρους ή δύο ντάμες!

Έρεισμα;

Έλλειψη συνεννόησης και ασυμφωνία χαρακτήρων!

Τι κρίμα!

Τέσσερες άνθρωποι, τέσσερες υπάρξεις, που ήταν μέχρι χτες οικογένεια, σήμερα έγιναν ένα ακόμη κοινωνιολογικό στατιστικό στοιχείο στα γοργά αυξανόμενα ποσοστά διαζυγίων, και ίσως μια μέρα να έχουμε ένα ακόμη ατόπημα, ένα ακόμη δράμα από κάποιο παιδί χωρισμένων γονιών...