Τι γνωρίζουμε για τον Εθνικοσοσιαλισμό;

Πολλές φορές φίλοι μου επιβάλλεται να γνωρίζουμε τι υποστηρίζουν οπαδοί κοινωνικών ιδεολογιών που είναι αντίθετες από αυτές που δέχεται η πλειοψηφία των πολιτών.

Μια τέτοια λοιπόν ανάρτηση αποφάσισα να κάνω σήμερα ώστε να δούμε τον τρόπο σκέψης, τις αντιλήψεις αλλά και τις συμπεριφορές που προτείνονται μέσα από ένα κείμενο που υποστηρίζει την ιδεολογία του Αδόλφου Χίτλερ. Τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Διαβάζοντας πράγματα που πολύ απο έμας ίσως δεν έχουμε ξαναδιαβάσει θα βγάλουμε ωφέλιμα προσωπικά συμπεράσματα και δεν θα είναι δυνατόν να μας επηρεάσουν κατασκευασμένα ντοκυμαντέρ ή κατευθυνόμενες εκπομπές.

Οπως ξέρετε την ιστορία της ανθρωπότητας γράφουν συνήθως οι νικητές και η αλήθεια βγαίνει στο φως μόνο μετά από εκατοντάδες, ίσως χρόνια όταν οι ιστορικοί του μέλλοντος έχουν μια πιο πλήρη και συμπερασματική εικόνα ανεπηρέαστη από πολιτικά και άλλα συμφέροντα.

Θα γνωρίσουμε λοιπόν, την κοσμοθεωρία, τις κοινωνικές και οικονομικές θέσεις του Εθνικοσοσιαλισμού. Θα κατανοήσουμε γιατί οι Εθνικοσοσιαλιστές θαυμάζουν την Αρχαία Ελλάδα. Θα αντιληφθούμε την σχέση του με τον μυστικισμό και την πιθανή σχέση του με δυνάμεις που έχουν σαν σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία.

Οσο κι αν μας φαίνεται απίθανο θα δούμε σημεία που ίσως συμφωνούμε απόλυτα με τις ιδέες που εκφράζονται αλλά και πολλά σημεία που ίσως να διαφωνούμε κάθετα...

Επίσης θα βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα στο εάν μπορεί μια τέτοια ιδεολογία στην σύγχρονη εποχή να αναβιώσει μέσα στο κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο που βιώνουμε σε ολόκληρο την Ευρώπη αλλά και στην χώρα μας.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον ο σχολιασμός από εσάς για ένα κείμενο που εκφράζει τα πιστεύω του Αδόλφου Χίτλερ. Και σίγουρα θα καταλάβουμε πως γίνεται μια ιδεολογία που παρουσιαστηκε ως η Νέα Τάξη Πραγμάτων της εποχής εκείνης να οδηγήσει σε ένα άνευ προηγουμένου αιματοκύλισμα τον κόσμο, στον χειρότερο πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα....

Να τονίσουμε εδώ ότι επειδή το κείμενο είναι γραμμένο μετά τον Β Π.Π περιέχει και μια μικρή αυτοκριτική για τα δεινά που προκάλεσε ο μέγιστος εκφραστής του Εθνικοσοσιαλισμού, Αδόλφος Χίτλερ....

Επιφυλάσομαι στο μέλλον να φιλοξενήσω και άλλες παρόμοιες αναρτήσεις κι από άλλες κοινωνικοπολιτικές θεωρίες ώστε να έχουμε όλοι μας μια σαφή γνώση των "πιστεύω" ανθρώπων που ζουν και κινούνται γύρω μας.

Ευχαριστώ τον φίλο Angel of the Fire που μου το έστειλε.

ΘΑΝΟΣ

ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ Δημοσθένης –G.Feder

Προσέγγιση στην αλήθεια.

Τον 20^ό αιώνα επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη ένα κίνημα που έθετε ως βασική του αρχή την προαιώνια αυτήν Κοσμική αρχή των Αρχαίων Ελλήνων και όλων των ακμαίων (αυθεντικών) κοινωνιών που εμφανίστηκαν ποτέ στην Γη.

Ήταν η έκφραση του προαιωνίου και Κοσμικού πνεύματος ως πολιτικού κινήματος μέσα στον 20^ο αιώνα και ονομάστηκε «Εθνικοσοσιαλισμός».

Κάθε πολιτική αρχή του Εθνικοσοσιαλισμού διέπεται από αυτό το πνεύμα και σχετίζεται με την αρχή του εναρμονισμού με τον Φυσικό Νόμο.

Για παράδειγμα:

H Φύσις έφτιαξε τον άνθρωπο ως κοινωνικό όν, ώστε να αποτελεί ζωντανό κύτταρο μιας συγκεκριμένης εθνοφυλετικής κοινότητος όπως και ολοκλήρου του Φυσικού κόσμου και όχι αποκομμένη ατομική οντότητα.

Η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται από το εάν τόσο ο ίδιος μέσα στην Ψυχή του, όσο και οι κοινωνίες του, διέπονται από Φυσική Αρμονία.

Η Φυσική Αρμονία μπορεί να υπάρχει μόνον όταν επικρατεί Φυσική Τάξη, σε αντιδιαστολή με το Χάος (όπως π.χ. εκδηλώνεται στον φιλελευθερισμό και στις σημερινές κοινωνίες της Δύσεως) - και όταν η κοινωνία διέπεται από ομοψυχία και φυλετική ομοιογένεια.

Η κάθε Φυλή συνδέεται άμεσα με την Γη όπου η Φυλή έζησε και αναπτύχθηκε μέσα στο πέρασμα των αιώνων, τόσο εις ότι αφορά στις παραδόσεις της και τον πολιτισμό της, όσο και στα βιολογικά της χαρακτηριστικά (όπως η λευκή αρκούδα δεν είναι φτιαγμένη για να ζει σε Δάσος αλλά στους Πόλους, αντίστοιχα πρέπει να σκεφθεί κανείς ότι ένας Νέγρος , ένας Πακιστανός ή ένας Εβραίος δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν στην Ευρώπη).

Η ίδια η Φύση, δεν δημιουργεί τους ανθρώπους «ίδιους» αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

Αυτή η διαφορετικότητα δεν οφείλεται μόνον «στις επιδράσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε» όπως λένε οι κοινωνιολόγοι και οι μαρξιστές, αλλά κυρίως οφείλεται στο Αίμα, στα γονίδια που έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του, τα οποία έχουν άμεση σχέση με την Φυλετική καταγωγή του και τα ιδιαίτερα φυλετικά του στοιχεία.

Οι Φυλές δεν είναι «ίδιες» αλλά διαφορετικές, επειδή η ίδια η Φύση τις κατασκεύασε έτσι, ώστε η καθεμία να έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η φυλετική επιμειξία συνιστά, λοιπόν, ματαίωση και καταστροφή του διά μέσου τεραστίων περιόδων συντελεσθέντος έργου της φύσεως.

Ο «φεμινισμός» και η «ισότητα των δύο φύλων» αποτελούν παραβίαση του διαχωρισμού των ανθρώπων από την ίδια την Φύση σε δύο διαφορετικά και συμπληρωματικά πολωμένα φύλα, με διαφορετικού προσήμου, ούτως ειπείν, χαρακτηριστικά το καθένα.

Η ομοφυλοφιλία αποτελεί αισχρή ασέβεια του ατόμου προς την ίδια του την γενετήσια Φύση, η δε θηλυπρέπεια του άρρενος φύλου, όπως και η αρρενοποίηση/ εκμαιναδισμός των γυναικών, αναιρεί την θεμελιώδη εκείνη πολικότητα και διαφορά δυναμικού που παράγει Ζωή, Αρμονία και αληθινή Σωφροσύνη, με παραβίαση και των αντιστοίχων γενετησίων χαρακτηριστικών που έδωσε η Φύσις στο κάθε φύλο.

Η κοσμοθεωρία του Εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι κατασκεύασμα κάποιου ανθρώπου, ούτε δημιούργημα της «δεκαετίας του 30», αλλά είναι η προσέγγιση της Αιωνίας Κοσμικής Αληθείας, διά μέσου των αιώνων.

Οποιοσδήποτε, μέσα από εσωτερική πνευματική αναζήτηση, καταφέρει να κατανοήσει έστω και κάποια βασικά στοιχεία αυτής της Αιωνίας Κοσμικής Αληθείας και να κατανοήσει, έστω και σε ένα αρχικό στάδιο, την Ουσία της σκέψεως οποιουδήποτε αξιοσημείωτου φιλοσόφου, είτε από οποιαδήποτε παράδοση, θρησκεία ή μυθολογία, αυτονόητα και άμεσα θα αναγνωρίσει:

«Ναι ο Αδόλφος Χίτλερ είχε δίκιο!».

(με εξαίρεση τις επεκτατικές του τάσεις!.)

Καλά τα πήγε στη χώρα του, δεν είχε δουλειά στην Αφρική, ή στην Ρωσσία, ή αλλού..

Λένε αρκετοί, ότι στην εποχή μας δεν μπορούμε να αντιγράψουμε το κίνημα της δεκαετίας του 30, καθώς η δεκαετία του 30 έχει περάσει.

Πρέπει, λένε, να διαμορφωθεί σήμερα ένα κίνημα με τέτοια χαρακτηριστικά, ώστε να είναι κατάλληλο και αποτελεσματικό για την σημερινή εποχή.

Σωστά!

Όμως οι μόνοι που το κατανοούν αυτό, και που μάλιστα το πράττουν, είναι οι ίδιοι οι αληθινοί εθνικοσοσιαλιστές, με την αυθεντική έννοια του όρου. Είναι εντελώς προφανές και αυτονόητο για έναν εθνικοσοσιαλιστή, ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα της εποχής μας δεν μπορεί να αποτελεί κάποια στείρα αντιγραφή του κινήματος μιας προγενέστερης περιόδου.

Θα αποτελεί, όμως, μια ακόμη έκφραση του αιωνίου αυτού πνεύματος, αυτών των αμεταβλήτων αξιών και αρχών. Το πώς εν τέλει θα εκφρασθούν εξωτερικά αυτές οι αξίες και αρχές, με ποια μορφή, αυτό θα διαμορφωθεί μόνο του μέσα από τις συνθήκες ενός Αγώνος που θα διέπεται από αυτές.

Γι΄ αυτό, όταν κάποιος επιθυμεί να συμβάλει σήμερα στο να χτιστεί ένα κίνημα που να απευθύνεται στις «ανάγκες της εποχής μας», θα πρέπει ακριβώς να ξεκινήσει μελετώντας, κατανοώντας, ενσαρκώνοντας και θέτοντας ως θεμέλιο αυτού που προσπαθεί να κτίσει αυτές τις αιώνιες αμετάβλητες αξίες και αρχές, την παράδοση, θέαση και στάση ζωής.

Αυτό όμως το κάνουν μόνο οι εθνικοσοσιαλιστές, προς τους οποίους οι εν λόγω ρηχοί και ιδιοτελείς ευφυολόγοι επιρρίπτουν την μομφή.

Εάν κάποιος δεν αντιληφθεί αυτήν την τελευταία αλήθεια, τότε το «νέο» το οποίο επαγγέλλεται ότι θα χτίσει θα είναι απλώς νέο μόνον κατά την εμφάνιση - ενώ στο πραγματικό του περιεχόμενο, όσες «επαναστατικές» διακηρύξεις και αν φέρει, δεν θα αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια ακόμη «νέα» πολιτική έκφραση από ένα πρόβλημα αρκετά παλιό, από την αποκοπή του ανθρώπου από τον Φυσικό νόμο, τον Κοινό Λόγο και την παράδοση, κοσμοθέαση και πολιτισμό.

Αυτή η αποκοπή είναι το κεντρικό πρόβλημα της εποχής μας, το οποίο εκφράζεται πολύπλευρα ως πολλά και διαφορετικά προβλήματα, που εμφανίζονται σε διαφόρους τομείς (μεταναστευτικό, οικονομία, εγκληματικότητα, αναξιοκρατία, οικολογική καταστροφή, ανεργία, κλπ).

Οτιδήποτε «νέο», λοιπόν, κινείται εντός των πλαισίων αυτής της ιδίας της αποκοπής, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι επαναστατικό, παρά θα είναι μετά απολύτου βεβαιότητος μια ακόμη ανατροφοδότηση της παρακμής , του χάους και της αποπνευματοποιήσεως που διέπουν τις σημερινές κοινωνίες.

Γι’ αυτό οποιαδήποτε τέτοιου τύπου προσπάθεια για «νέο» κίνημα, πέρα που τις αυθεντικές αρχές και αξίες του Εθνικοσοσιαλισμού και της παραδόσεως, όσο καλοπροαίρετη και αν μπορεί να είναι, τα μόνα αποτελέσματα που δύναται να έχει, είναι η συνέχιση του αποπροσανατολισμού και η ανακύκλωση της πνευματικής συγχύσεως.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η μέγιστη Πολιτική και Κοινωνική Ελευθερία.

Θα αναρωτηθεί κανείς, αφού ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει ως βασικές του αξίες την Στρατιωτική Πειθαρχία και την Τάξη, πως είναι δυνατόν να ισοδυναμεί με την ελευθερία;

Νόμος είναι η Πειθαρχία στην θέληση του Ενός (τον Φυσικό Νόμο, την Θέληση του Κοσμικού Πνεύματος, από την οποία πρέπει να διέπεται και η Εθνοφυλετική κοινότητα) έλεγε ο Ηράκλειτος . Ο άνθρωπος, καθώς αποτελεί μέρος της ίδιας της Φύσεως, δεν μπορεί ποτέ να «υπερβεί» την ίδια του την Φύση, δεν μπορεί να αποκτήσει «ελευθερία» μεγαλύτερη από τα όρια που καθορίζει ο Φυσικός Νόμος και η Φυσική Τάξη .

Έτσι, λοιπόν, όταν οι Νόμοι μιας Πολιτείας είναι εναρμονισμένοι με τον Φυσικό Νόμο και όταν η Πολιτεία διέπεται από την Φυσική Τάξη, δίχως να παρεμβαίνουν κατασκευασμένοι από ανθρώπους αντιφυσικοί «νόμοι» που περιορίζουν την ανθρώπινη ελευθερία, και όταν το Χάος μειώνεται στο ελάχιστο, τότε άνθρωπος βιώνει την μέγιστη δυνατή κοινωνική και πολιτική ελευθερία.

Ο Ηράκλειτος, λοιπόν, μιλά για Πειθαρχία στην θέληση του Ενός , που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη υποκειμενική «γνώμη» - μη αναφερόμενος σε πειθαρχία σε ανθρώπους αλλά σε πειθαρχία στον Κοσμικό Νόμο. Μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα είναι Ιεραρχημένη και στην κορυφή της Φυσικής ιεραρχίας της βρίσκονται αυτοί που μπορούν καλύτερα από τους υπόλοιπους να αντιληφθούν τον «Κοινό Λόγο», να κατανοήσουν τον Φυσικό Κοσμικό και Θεϊκό Νόμο , να αποτελέσουν με τον τρόπο ζωής τους πρότυπα και ζωντανή και ανθρώπινη έκφρασή του και να εργασθούν με αυτά τα κριτήρια προς όφελος της κοινότητος της Φυλής και του Αίματος. Η Κοινότητα πειθαρχεί στις κατευθύνσεις που δίδονται από τους Αρίστους, και κυρίως σε αυτές που δίδονται από τον Αρχηγό-Οδηγό (η τόσο γνωστή γερμανική λέξη Führer «Φύρερ» σημαίνει Οδηγός), στο πρόσωπο του οποίου αντιπροσωπεύεται η ενότητα και το πνεύμα ολόκληρης της Κοινότητος. Έτσι κανείς δεν πειθαρχεί σε υποκειμενικές «γνώμες», δοξασίες κατασκευασμένες από ανθρώπους, αλλά πειθαρχεί στον Φυσικό Νόμο, καθώς (και καθ όσον) η θέληση των Αρίστων με πρώτο τον Αρχηγό είναι εναρμονισμένη με αυτόν.

Και όταν η θέληση του Ανθρώπου εναρμονίζεται με την «Θέληση του Ενός», τότε ο Άνθρωπος μπορεί να θριαμβεύσει - και τότε και μόνον τότε μπορούμε να μιλήσουμε για την «Δύναμη και τον Θρίαμβο της Θελήσεως».

Και όμως οι Άριστοι αριθμητικά αποτελούν ισχνή μειονότητα, είναι αυτοί όμως οι καταλληλότεροι και ικανότεροι από όλους για να δείξουν τις κατευθύνσεις.

«Ένας άνθρωπος για εμένα ισοδυναμεί με χιλιάδες, εάν είναι άριστος», έλεγε ο Ηράκλειτος. «Εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι.»

Αντίθετα από τον Εθνικοσοσιαλισμό, σε άλλα πολιτικά συστήματα ο άνθρωπος καλείται να πειθαρχήσει στην συνισταμένη των αποκομμένων από τον Φυσικό Νόμο και τον Κοινό Λόγο θελήσεων, επιθυμιών, γνωμών και διαταγών κάποιων ανθρωπίνων «εγώ», που με κάποιον μη αξιοκρατικό τρόπο έχουν αποκτήσει την δύναμη να επιβάλλουν τις θελήσεις τους στους υπολοίπους.

Γι΄ αυτό μια εθνικοσοσιαλιστική κοινωνία, είναι η πιο ελεύθερη κοινωνία που μπορεί να γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος.

Ενώ στην «δημοκρατία» ο άνθρωπος είναι υποταγμένος στην συνισταμένη «γνωμών» ατόμων που κινούνται ο καθένας με βάση ένα ατομικό συμφέρον και συναγελάζονται ως μάζες, διαμορφώνοντας ρευστές αριθμητικές πλειοψηφίες ατομικών συμφερόντων, στον μπολσεβικισμό είναι υποταγμένος στην θέληση της κομματικής γραφειοκρατίας, στον αναρχισμό είναι υποταγμένος στην άναρχη κίνηση και συμπεριφορά μαζών και στην όποια «ηθική» και «επιθυμία» του καθενός, στον καπιταλισμό είναι υποταγμένος στην Οικονομία και σε αυτούς που βρίσκονται πίσω από αυτήν (και αντί να υπάρχει η οικονομία για να υπηρετεί τον άνθρωπο, ο άνθρωπος ζει εγκλωβισμένος στο να υπηρετεί την οικονομία.)

Καθώς ο Εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί την μέγιστη δυνατή ελευθερία για τον άνθρωπο, οποιαδήποτε υποχώρηση από την αυθεντική έννοια του Εθνικοσοσιαλισμού, οποιαδήποτε μετάλλαξή της και προσπάθεια αναμείξεώς της με άλλα πολιτικά ρεύματα (όπως αναρχία, μπολσεβικισμός κλπ) ή με ξένες προς την παράδοση ιδεοληψίες και δόγματα (όπως Μάρτυρες Ιεχωβά,, Ισλάμ κλπ) είναι μια κίνηση προς την ανελευθερία.

Η Κοσμική Ιεραρχία.

Η έννοια «ιεραρχία» περιλαμβάνει τις έννοιες του Ιερού και του «άρχειν». Αυτός που άρχει τα πάντα είναι ο Φυσικός Θεϊκός Νόμος. Έτσι μπορούμε να ορίσουμε την έννοια της «ιεραρχημένης κοινότητος». Μια κοινότητα , οργάνωση ή οποιαδήποτε ομάδα, είναι ιεραρχημένη όταν έχει ως κεντρικό της άξονα αυτόν τον Νόμο και όταν η εσωτερική της δομή χαρακτηρίζεται από την Φυσική Τάξη, την Τάξη που εναρμονίζεται με τον Φυσικό Νόμο. Η ίδια η Φύση έχει ορίσει ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι «ίδιος» με κανέναν άλλο.

Οι Άριστοι, αυτοί που έχουν εναρμονίσει την βούλησή τους με τον Κοινό Λόγο και τον Λόγο του Θεού, κατευθύνονται από αυτόν και είναι οι καταλληλότεροι για να δείχνουν τον δρόμο στην κοινότητα.

Το κάθε μέλος της κοινότητος, από τον Αρχηγό έως και τον τελευταίο στρατιώτη, έχοντας αποκτήσει αυτογνωσία, νιώθει υπερήφανος για την Τιμή και αντιμετωπίζει με Χαρά το Καθήκον του αγώνος για την διαφύλαξη της Φυσικής Τάξεως και για την αποκατάστασή της, εφόσον έχει διαταραχθεί.

Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι καμία από τις συνήθεις πολιτικές οργανώσεις της εποχής μας δεν είναι ούτε «ιεραρχημένη» ούτε «ιεραρχική», διότι δεν πληροί απολύτως καμιά από τις παραπάνω προϋποθέσεις.

Μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα οφείλει, όμως, να είναι και ιεραρχική και ιεραρχημένη, υπό την πραγματική διάσταση των εννοιών.

Η Κοσμική Τάξις.

Η έννοια της Τάξεως βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με την έννοια του Χάους. Η έννοια της τάξεως υποδηλώνει και την έννοια της «σωστής σειράς», της σωστής θέσεως στο κάθε τι.

Σε μια κοινωνία που διέπεται από Φυσική Τάξη καθένας βρίσκεται στην σωστή του θέση (αντίθετα στον καπιταλισμό, για παράδειγμα, ο υπουργός «παιδείας» μπορεί να διαθέτει ελάχιστη πραγματική παιδεία, ο υπουργός «άμυνας» να μη έχει υπηρετήσει ποτέ στον στρατό, ενώ άνθρωποι που διαθέτουν στοιχεία πραγματικής παιδείας, να τοποθετούνται από το σύστημα στο κοινωνικό περιθώριο, στην ανεργία ή στο να εργάζονται στην ίδια τους την χώρα με όρους πολύ χειρότερους από έναν λαθρομετανάστη…)

Η έννοια της Τάξεως αυξάνει την ανθρώπινη Ελευθερία, διότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κοινωνικό ρόλο για τον οποίον και είναι κατάλληλος.

Επίσης είναι σαφές το παράδειγμα ότι, σε ένα σπίτι όπου τα πάντα είναι ακατάστατα και που διέπεται από χάος, ο άνθρωπος σπαταλά συνεχώς άσκοπα χρόνο ψάχνοντας και για να εκτελέσει οποιαδήποτε εργασία, αντίθετα με ένα τακτοποιημένο σπίτι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μια κοινωνία.

Μια κοινωνία που διέπεται από Φυσική Τάξη και Φυσική Ιεραρχία δεν χαρακτηρίζεται από άσκοπες συγκρούσεις και δεν σπαταλούνται εκεί άσκοπα πόροι μέσω ενός γενικευμένου Χάους.

Ο οικονομικός φιλελευθερισμός έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του το Χάος, το οποίο οδηγεί μεταξύ άλλων και σε μια τεράστια σπατάλη παραγωγικών πόρων. Γι΄ αυτό άλλωστε και έχει και το μοναδικό παράλογο χαρακτηριστικό, ενώ αρκετοί εργάζονται και παράγουν και μάλιστα σκληρά, να διέπεται και από περιόδους που, αντί για «ανάπτυξη» στον τομέα της παραγωγής, να έχουμε «ύφεση».

Η κοσμική Πειθαρχία.

Η έννοια της πραγματικής Πειθαρχίας δεν αποτελεί, όπως αρκετοί νομίζουν, την τάση κάποιου στο να αποδέχεται, να εφαρμόζει και να υπακούει χωρίς αντίρρηση τις «αποφάσεις» που λαμβάνονται είτε «συλλογικά» είτε από «ανωτέρους», μέσα σε μια οποιαδήποτε «κοινότητα» που να διέπεται από μια οποιαδήποτε «τάξη» και κάποιον οποιονδήποτε «νόμο».

Κάποιος που θα είχε τέτοια χαρακτηριστικά, δεν θα ήταν στην πραγματικότητα πειθαρχημένος αλλά άβουλος.

Η πραγματική πειθαρχία προϋποθέτει την ύπαρξη της Φυσικής Τάξεως μέσα στην ίδια την Ψυχή του ανθρώπου και του εσωτερικού άρχοντα, αυτού που ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες ως «Ηγεμονικό».

Όταν ο εσωτερικός άρχων είναι συντονισμένος με τον Συμπαντικό «Κοινό Λόγο» και τον Φυσικό Νόμο, τότε έχουμε την πραγματική πειθαρχία που κατά τον Ηράκλειτο είναι η «Πειθαρχία στην θέληση του Ενός».

Υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων και στις κοινότητές τους.

Σήμερα το «Ηγεμονικό» απουσιάζει πλήρως από τις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων, αντίστοιχα λοιπόν απουσιάζει και από τις κοινωνίες τους.

Έτσι αντί για την Φυσική Αριστοκρατία επικρατεί η Δημοκρατία και οι κοινωνίες διέπονται από Χάος και όχι από Κοσμική Τάξη.

Μια κοινότητα ανθρώπων έχει και αυτή την δική της «Ψυχή», όπως την έχει ένας άνθρωπος. Μια κοινωνία όπως οι σημερινές δεν διακρίνεται από ομοψυχία αλλά από τον ατομικισμό, που ισοδυναμεί με την διάλυση της Κοινοτικής Ψυχής κατ αντιστοιχία προς την εκ παραλλήλου διάλυση μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.

Στον Εθνικοσοσιαλισμό η πραγματική Πειθαρχία έρχεται μέσα από την Ομοψυχία των μελών της Κοινότητος και τον συντονισμό της Ενιαίας Ψυχής τους με τον Συμπαντικό Θεϊκό Κοινό Λόγο. Στο πρόσωπο του Αρχηγού-Οδηγού εκφράζεται η ενότητα της Κοινότητος και αυτός είναι ο κύριος εκφραστής της Ψυχής της.

Όλα τα μέλη της κοινότητος, όμως, είναι φορείς και εκφραστές αυτής της μιας Ψυχής, που χαρακτηρίζεται ταυτοχρόνως τόσον από απόλυτη ομοιομορφία , όσο και από πολυμορφία, υπό την έννοια της σχέσεως ανάμεσα στην Ενότητα και την Πολλαπλότητα (όπως την προσεγγίσαμε στην ενότητα 1.3.) Έτσι, η Πειθαρχία στον Εθνικοσοσιαλισμό όχι μόνον δεν ακυρώνει τα ιδιαίτερα θετικά στοιχεία του χαρακτήρος και της προσωπικότητος του κάθε μέλους της κοινότητος αλλά, αντιθέτως, τα αναδεικνύει στην πραγματική αυθεντική τους μορφή.

Η εθνικοσοσιαλιστική πειθαρχία δεν έχει, λοιπόν, την παραμικρή σχέση με μια έννοια «πειθαρχίας» όπως αυτή απαντάται σε μια κοινωνία μπολσεβίκων είτε στους σύγχρονους εκφυλισμένους στρατούς της Δύσεως, όπου η «πειθαρχία» του ατόμου καθορίζεται απλώς από τον φόβο τιμωρίας από τους ανωτέρους του.

Διαφέρει επίσης από την εξωτερική και μόνον πειθαρχία, καθώς η εθνικοσοσιαλιστική πειθαρχία είναι πρωτίστως εσωτερική.