Προς τους Εθνικιστές από μια Ελληνίδα Μάνα.

Πάντοτε ἤμουν ὑπερήφανη πού γεννήθηκα Ἑλληνίδα καί ὡς Μανιάτισσα ἤμουν διπλᾶ ὑπερήφανη ἐπειδή θεωροῦσα τόν ἑαυτό μου ἀπόγονο τῶν θρυλικῶν Σπαρτιατισσῶν. Ἡ μακραίωνη ἱστορία μας εἶναι γεμάτη ἡρωικές γυναῖκες, εἴτε ὡς πολεμίστριες, εἴτε στά μετόπισθεν, ὡς μητέρες, ἀδελφές, σύζυγοι, σύντροφοι… ἁπλές γυναῖκες… Μεγάλωσα, δύσκολα μέν σέ μία παραδοσιακή οἰκογένεια, σέ μία ἐποχή καί μέ μία νοοτροπία ὅπου «τά θηλυκά» δέν ἔχαιραν ἴσης… ἐκτιμήσεως μέ «τά ἀρσενικά», ἀλλά ἀκούγοντας ἀπό τούς παππούδες μου καί τίς γιαγιάδες μου, ἱστορίες ἀπό τούς πολέμους πού ἔζησαν καί ἔλαβαν μέρος οἱ ἴδιοι ἤ οἱ πατεράδες τους.

Μεγαλώνοντας, ἐνέταξα τόν ἑαυτό μου ἰδεολογικά στόν εὑρύτερο χῶρο τῶν Ἐθνικιστῶν ἤ Ἀκροδεξιῶν (χωρίς νά συμμετέχω σέ κάποιο κόμμα, παράταξι ἤ ὀργάνωσι, ὑπακούοντας στίς ὑποδείξεις τῶν γονέων μου) γιατί ἐπίστευα ὅτι αὐτοί μέ ἀντιπροσώπευαν, γιατί ἐπίστευα ὅτι αὐτοί πού μιλοῦσαν γιά τό Ἔθνος μας, τήν Φυλή μας, τό μεγαλεῖο τῆς Ἑλλάδος, ἦταν ὁμοϊδεᾶτες μου.

Προσφάτως, καί βλέποντας σέ τί χάλι ἔχει περιέλθει ἡ Πατρίδα μας, ἀποφάσισα νά δραστηριοποιηθῶ μέσα ἀπό μιά ὁποιαδήποτε ὀμάδα ὁμοϊδεατῶν μου… συνελλήνων… συνεθνικιστῶν… θεωρῶντας ὅτι δέν θά βρεθῶ στό δίλημμα τῆς ἐπιλογῆς. Ψάχτηκα ἀπό ἐδῶ, ψάχτηκα ἀπό ἐκεῖ… πῆγα στήν μία ὁμάδα… ἔφυγα ἀπό τήν ἄλλη… παρακολούθησα ὁμιλίες… ὁμιλίες… ὁμιλίες… ἄλλες μέ κάποιο νόημα, ἄλλες –οἱ περισσότερες– παραληρήματα… Ἄκουσα καί ξανάκουσα καί ξανάκουσα γιά τό ἔνδοξο παρελθόν μας… γιά τό τωρινό χάλι μας… γιά τόν τάδε ἥρωα… γιά τόν δεῖνα προδότη… γιά Θερμοπύλες… γιά Γουδί… γιά Κομμουνιστές…

Ἐγνώρισα πολλῶν εἰδῶν Ἐθνικιστές, οἱ ὁποῖοι ἀπαξιοῦσαν τούς Ἐθνικιστές τῆς ἄλλης ὀμάδος γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους ἥσσονος σημασίας σέ σχέσι μέ τό πρόβλημα πού ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας.

Ἐγνώρισα «Ἐθνικιστές» τῆς «Ἀρίας Φυλῆς»(;;;) οἱ ὁποῖοι δέν ἔχω καταλάβει τί σχέσι ἔχουν μέ τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Ἐγνώρισα «Ἐθνικιστές» «Δωδεκαθεϊστές» οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους μοναδικούς Ἕλληνες (σέ ἀντίθεσι μέ τούς «προδότες καί σφαγεῖς» Ἕλληνες Χριστιανούς) καί μετατρέπουν τήν ἀρχαία μας θρηκεία σέ ἐμπαθές δόγμα ἀνατολίτικου τύπου. Ἐγνώρισα ὁμάδες «Ἐθνικιστῶν» τῶν ὁποίων οἱ ἀρχηγοί ἦταν καλλίτεροι «Ἕλληνες» ἀπό τούς ἀρχηγούς τῶν ἄλλων «Ἐθνικιστικῶν» ὀμάδων… (ἐκεῖνο πού κατάλαβα ἐγώ ἦταν ὅτι πολλοί ἔχουν τό ψώνιο νά εἶναι ἀρχηγοί, κάνουν ἕναν μικρό πυρῆνα ἀπό ὀπαδούς καί αὐτοχειροκροτοῦνται γιά τίς ὡραῖες ἰδέες πού κατεβάζουν).

Ἐκεῖνο ὅμως πού μέ πείραξε… μέ πείραξε πολύ ὡς Ἑλληνίδα, κόρη, ἀδελφή, σύζυγο, καί κυρίως ΜΑΝΑ… ἦταν οἱ ἀπόψεις πολλῶν ἀπό τούς ὀπαδούς τῶν ἐπικρατεστέρων ἀπό αὐτές τίς ὁμάδες τῶν «Ἐθνικιστῶν» ὅσον ἀφορᾶ τήν Ἑλληνίδα. Τό σόκ ἦταν μεγάλο γιά ἐμένα ὅταν πρωτάκουσα τήν φράσι ἀπό ὑψηλόβαθμο στέλεχος Ἐθνικιστικῆς ὀργανώσεως, ὅτι «οἱ Ἕλληνίδες δέν κάνουν γιά σπίτι καί οἰκογένεια, κυττάζουν μόνο τήν καρριέρα τους καί τό life style…», «Εἶναι κομπλεξικές, ἀπαιτητικές καί καταπιεστικές στούς ἄνδρες τους» καί ἄλλα πολλά. Γιά νά στηρίξουν δέ τήν ἀπαξίωσί τους πρός τίς Ἑλληνίδες ἔπιασαν στό στόμα τους τίς Ἑλληνίδες μάνες πού κανακεύουν τά ἀγόρια τους καί τά ἔχουν κάνει «φλούφληδες» καί τά κορίτσια τους κομπλεξικά καί ἀπαιτητικά. Συζητῶντας τό παράπονό μου μέ ἄλλες ὁμάδες ἀνακάλυψα μέ φρίκη ὅτι στίς περισσότερες ἐπικρατεῖ αὐτή ἡ ἀντίληψις καί μάλιστα προχωρώντας παρακάτω, δικαιολογοῦν ἔτσι τήν «ἀνάγκη τους» νά νυμφεύωνται γυναῖκες ἀλλοδαπές, κυρίως ἀπό τίς βόρειες χῶρες τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἐνώσεως.

Παρεμπιπτόντως, αὐτό μοῦ θυμίζει τήν νοοτροπία τῶν Ἑλλήνων ναυτικῶν τῆς δεκαετίας τοῦ 70 νά νυμφεύωνται γυναῖκες ἀπό τήν Βραζιλία, τήν Ἀργεντινή καί τίς Φιλιππίνες γιατί οἱ Ἑλληνίδες εἶχαν μεγάλο… πωπό, μέ ἀποτέλεσμα νά γεμίση ἡ Ἑλλάδα ἀπό ξέμπαρκες Βραζιλιάνες, Ἀργεντινές, Φιλιππινέζες καί ἡ Φυλή μας ἀπό μιγάδες.

Ἡ γιαγιά μου, πού ἔχασε τά 5 ἀδέλφια της στούς Βαλκανικούς καί στήν Ἀλβανία, καί εἶχε 4 γιούς, ὅταν τῆς παραπονιόμουν γιατί κανακεύουν τά ἀδέλφια μου περισσότερο ἀπό ἐμᾶς τά κορίτσια, μοῦ ἔλεγε ὅτι αὐτά εἶναι οἱ προστάτες μας καί πρέπει νά τά καλοπιάνουμε σάν μανάδες καί νά τά χαιρώμαστε ὅσο μποροῦμε, γιατί θά ἔρθη καιρός πού θά πρέπη νά εὐλογήσουμε τά ὅπλα τους καί νά τούς στείλουμε νά ὑπερασπίσουν τήν Πατρίδα, τήν Οἰκογένεια, τήν Θρησκεία, τό ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ. Θά πρέπη, ὅταν θά ἔρθη ἡ κακιά ἡ ὥρα, ὡς ἄλλες Σπαρτιάτισσες νά σφίξουμε τήν καρδιά μας καί νά τούς ποῦμε τό «ἤ τάν ἤ ἐπὶ τᾶς».

Οἱ γιαγιάδες μου μοῦ ἔμαθαν τό «παπούτσι ἀπό τόν τόπο σου καί ἄς εἶναι μπαλωμένο». Αὐτές μοῦ ἔμαθαν, παρ’ ὅλο πού ἦταν ἀγράμματες, τό «Πᾶς μή Ἕλλην Βάρβαρος». Καί σέ αὐτές τό ἔμαθαν οἱ γιαγιάδες τους.

Ἀπ’ ὅτι φαίνεται οἱ Ἑλληνίδες Μάνες αὐτῶν τῶν ἀνδρῶν κάτι ἔκαναν λάθος στήν μεταλαμπάδευσι τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν μας πρός τούς υἱούς τους. Δέν μπορεῖς νά λέγεσαι Ἕλληνας, καί μάλιστα Ἐθνικιστής, καί νά νυμφεύεσαι ἀλλοδαπή. Καί οἱ δικαιολογίες περί «Ἀρίας Φυλῆς» καί ἀκόμα χειρότερο «Ἰνδοευρωπαϊκῆς Φυλῆς» δέν στέκουν. Οἱ πρόγονοί μας ἦταν ξεκάθαροι. ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ. Δέν ἤξεραν οὔτε γιά ἀρίους, οὔτε γιά ἰνδοευρωπαίους. Πῶς μπορεῖ νά εἶναι συγγενεῖς μας, οἱ Γερμανοί π.χ., πού ὅταν οἱ Ἕλληνες ἦταν στήν παρακμή ἑνός ἀπό τούς πάμπολλους πολιτισμούς τους αὐτοί ἁλώνιζαν τίς στέπες τῆς βορείου Εὐρώπης στριβογυρίζοντας τό ρόπαλο τους καί τρώγοντας σάρκες μικρῶν παιδιῶν.

Δέν θά ἰσχυριστῶ ὅτι στό πέρασμα τόσων κατακτητῶν ἀπό τήν Ἑλλάδα παραμείναμε ἀνέγγικτοι καί καθαροί. Οἱ Σλάβοι καί οἱ Τούρκοι ἔμειναν ὡς κατακτητές πολλούς αἰῶνες στά ἐδάφη μας. Ἀπό τότε ὅμως ἔχουν περάσει πολλές γενεές καί τό ἰσχυρό γονίδιο τῶν Ἑλλήνων ἔχει ἀποβάλει ἀπό τήν μνήμη του τίς τυχόν ὀλίγες ξένες προσμίξεις. Ἔτσι δέν θά δεχθῶ σέ καμμία περίπτωσι τήν δικαιολογία ὅτι ἀφοῦ οὔτως ἤ ἄλλως δέν εἴμαστε καθαροί Ἕλληνες τί πειράζει νά ἀναμιχθοῦμε καί μέ ἄλλες ἄριες φυλές ἤ τό ἀκόμα χειρότερο ὅτι «πρέπει νά ἀναμιχθοῦμε μέ ἄλλες ἄριες φυλές(;!) γιά νά ἀναβαθμίσουμε(!!!!) τήν ποιότητα τῆς Φυλῆς μας»(!!!).

Καί ὅλα αὐτά ἀπό Ἕλληνες καί μάλιστα… Ἐθνικιστές! Ἔτσι λοιπόν ἐξηγεῖται πῶς φτάσαμε σέ αὐτήν τήν κατάντια. Ὅταν τά ἄτομα που ἀπαρτίζουν τόν Ἐθνικό χῶρο κάνουν ἔκπτωσι στόν Πατριωτισμό τους γιά νά ἱκανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες, ἀνάγκες, φαντασιώσεις… νά μή ἀποροῦμε πῶς ἡ Πατρίδα μας κατάντησε «πολυπολιτισμική χαβούζα».

Στό κάτω κάτω τῆς γραφῆς, ὁ καθένας εἶναι τόσο Ἕλληνας ὅσο αἰσθάνεται. Ἡ φωνή τοῦ αἵματος δέν κάνει λάθος, δέν πέφτει ποτέ ἔξω…

Δήμητρα, μία Ἑλληνίδα Μάνα