Το σχέδιο τριχοτόμησης της Τουρκίας - ΜΕΡΟΣ Β!

Γράφει ο Λάζαρος Ελευθεριάδης

Δείτε το Α μέρος ΕΔΩ

Τα συγκριτικά γεωπολιτικά πλεονεκτήματα, στρατηγικού χαρακτήρα της Τουρκίας, είναι: η θέση της Τουρκίας, ο έλεγχος των στενών των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, η γειτνίασή της με την Ρωσία, η γειτνίαση της με την περιοχή της Μοσούλης, με το Ιράν και το Ιράκ, και βέβαια με τα Βαλκάνια και την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Βρέχεται από την Μεσόγειο και το Αιγαίο και την Μαύρη Θάλασσα.

Ιστορικά η Τουρκία έχει συμπεριφορά άρπαγα και σύγχρονου στρατονόμου, προς όλες τις όμορες χώρες, επιδεικνύοντας την στρατιωτική της ισχύ, η οποία εν πολλοίς βασιζόταν, μέχρι πρότινος, σε στρατιωτικές αντιπαροχές των ΗΠΑ. Η συμπεριφορά της Τουρκίας, από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εντεύθεν επηρεαζόταν σημαντικά από τα φοβικά ανακλαστικά της διάλυσης της Αυτοκρατορίας με σύγχρονη επένδυση στην επίτευξη συνθηκών επιβολής δορυφορικής εξωτερικής πολιτικής στα όμορα κράτη.

Η μακρόχρονη οικοδόμηση της εξωτερικής της πολιτικής της, επάνω στο δόγμα της Μεγάλης Πύλης, δηλ. της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , ελέγχοντας ενεργειακούς πόρους, και στρατηγικά γεωπολιτικά σημεία. Εξαρτώντας ακουσίως, εν πολλοίς, της Μεγάλες Δυνάμεις, είναι ηλίου φαεινότερο να συναχθεί ασφαλώς το συμπέρασμα, που στοχεύει η εξωτερική πολική της Τουρκίας, επισκοπώντας και παρακολουθώντας την συμπεριφορά της σε στοχεύσεις στρατηγικού χαρακτήρα , αλλά και την μεθόδευση επίτευξης των επιμέρους τακτικών στόχων της.

Θα αναφέρω χαρακτηριστικές δράσεις της εξωτερικής της πολιτικής, χρονολογικά αλλά και σε επίπεδο χωροθέτησής τους.

«Η Τουρκία εξετάζει τις συνθήκες των αρχών του 20ού αιώνα για να δει κατά πόσον έχει νόμιμο δικαίωμα στις πετρελαιοπηγές γύρω από τις βόρειες πόλεις Μοσούλη και Κιρκούκ», δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Γιασάρ Γιακίς στην εφημερίδα «Χουριέτ».

Ο Γιακίς δήλωσε ότι οι ιστορικές συνθήκες και οι εθνικοί δεσμοί δίνουν στην Τουρκία δικαίωμα λόγου στο μέλλον για τις πλούσιες σε πετρέλαιο περιοχές του Ιράκ, σε περίπτωση πολέμου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

«Αν έχουμε δικαιώματα… θα πρέπει να το εξηγήσουμε στη διεθνή κοινότητα και τους εταίρους μας και να διασφαλίσουμε αυτά τα δικαιώματα», τόνισε ο Γιακίς.

οι Τούρκοι εγείρουν ζήτημα μερίσματος στα πετρέλαια του Κιρκούκ και της Μοσούλης.

«Επιθυμία μας είναι να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του Ιράκ, να επωφεληθεί ο ιρακινός πληθυσμός… Αν όμως αυτό δεν συμβεί και προκύψουν νέες εξελίξεις αναφορικά με το μέλλον του πετρελαίου, τότε φυσικά δεν θα μείνουμε απλοί παρατηρητές. Έχουμε και εμείς τα σενάριά μας».

Οι δύο κρίσιμοι τομείς, τους οποίους η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, χτίζοντας την δική της πορεία, εμπαίζοντας την διεθνή κοινότητα (την οποίαν δεν συγχώρησε ποτέ για τη διάλυση της ΟΑ), με στόχο την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών ενεργειακών πηγών, ικανοποιώντας τον στρατηγικό της στόχο, την ανάγκη απόλυτης απεξάρτησης από την Δύση, αναγορεύοντας τον εαυτό της σε παίκτη διεθνούς εμβέλειας είναι η περιοχή της Μοσούλης, δηλ. η περιοχή του Κουρδικού Κράτους κατά πρώτον και τον εκβιασμό των Μεγάλων Δυνάμεων χρησιμοποιώντας τα Δαρδανέλια , ως μέσον πίεσης και επιβολής απόψεων και θέσεών της στην σκακιέρα των διεθνών οικονομικών συμφερόντων.

Εκεί όμως, ένας άλλος λαός συνεχίζει τον αγώνα του για την ανεξαρτησία. Είναι οι Κούρδοι στο Βόρειο Ιράκ και ανατολική Τουρκία, που αγωνίζονται για τη δική τους πατρίδα, για τα δικά τους εδάφη, για τη Μοσούλη και το Κιρκούκ.

Η Τουρκία πριν από την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ επανειλημμένα δήλωνε πως αν οι Κούρδοι πάρουν τη Μοσούλη και το Κιρκούκ, αυτό θα είναι αιτία πολέμου.

Θα είναι αιτία πολέμου γιατί εδώ και χρόνια μια καλοστημένη προπαγάνδα, μια εξωφρενική παραχάραξη της ιστορίας εκ μέρους των Τούρκων θέλει αυτά τα μέρη να ανήκουν στην Τουρκία.

Το 1890, ο γνωστός ιστορικός Vıtal Guinet στο βιβλίο του «Turquie d’ Asie» (1981, Παρίσι) γράφει ότι μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία «υπάρχει και η νομαρχία της Μοσούλης με 75.700 τ.χλμ. και με πληθυσμό 300.280. Από αυτούς 173.000 είναι Κούρδοι, 74.280 Άραβες, 16.000 Τουρκμένοι. 30.000 Χριστιανοί, 6.000 Εβραίοι και 1.000 είναι όλοι οι υπόλοιποι». Αναφέρει επίσης ότι όλη η γύρω περιοχή αποτελείται από κουρδικές επαρχίες.

Το 1914 οι Οθωμανοί συμμάχησαν με τους Γερμανούς εναντίον των Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών και Ρώσων και μπήκαν στον πόλεμο.

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1924 δημιουργήθηκε τριμελής επιτροπή, από τον Βέλγο A. Pawilis, από τον Ούγγρο Kart Taleki και από τον Ελβετό Aff Wersson (Question of the Frontier between Turkey and Iraq.Legue of Nations Geneva 1925 p. 46), οι οποίοι θα έπρεπε να αποφανθούν για την εθνικότητα, την κοινωνική και την οικονομική δομή της νομαρχίας της Μοσούλης. Αυτή η εκτίμηση δεν μπορούσε να γίνει από απόσταση παρά μόνο με την επιτόπου έρευνα.

Η επιτροπή από τις 27 Ιανουαρίου 1925 άρχισε τις επαφές της με αξιωματούχους στο Λονδίνο, στην Κωνσταντινούπολη και στη Βαγδάτη και κατόπιν πήγε στο Κουρδιστάν.

Εκτός από τη νομαρχία της Μοσούλης, επισκέφθηκε το Κιρκούκ, το Ερμπίλ και το Σουλεϊμανίγε.

Λίγο πριν κλείσει ο χρόνος, στις 16 Σεπτεμβρίου 1925, η επιτροπή ανακοίνωσε στα Ηνωμένα Έθνη το αποτέλεσμα των ερευνών της, με μία εξαιρετικά αναλυτική έκθεση, όπου έλεγε: « Οι Κούρδοι δεν είναι ούτε Άραβες ούτε Τούρκοι ούτε Πέρσες. Είναι ένας ιστορικός λαός της περιοχής».

Στην περιοχή της Μοσούλης, αν λάβουμε υπόψη μας την εθνικότητα, πρέπει να ιδρυθεί ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, διότι στους 8 κατοίκους οι 5 είναι Κούρδοι.

Το δεύτερο στρατηγικό γεωπολιτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας είναι ο έλεγχος των στενών των Δαρδανελίων .

Ο έλεγχος ή ειδικό καθεστώς πρόσβασης στα στενά έγινε ο βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829, το 1833 η Ρωσία εξανάγκασε τους Τούρκους να υπογράψουν τη Συνθήκη Hunkiar Iskelesi που απαιτούσε τον αποκλεισμό των στενών σε πολεμικά πλοία δυνάμεων εκτός Ευξείνου πόντου όταν ζητούταν από τη Ρωσία. Αυτή η συνθήκη θα είχε ως αποτέλεσμα την κυριαρχία της Ρωσίας στον Εύξεινο πόντο.

Η συνθήκη ανησύχησε τις Δυτικές δυνάμεις, που φοβήθηκαν τις συνέπειες μιας πιθανής Ρωσικής επέκτασης στη Μεσόγειο. Στη Συνθήκη των Στενών του Λονδίνου του Ιουλίου 1841, η Βρετανία, η Γαλλία, η Αυστρία και η Πρωσία εξανάγκασαν τη Ρωσία να συμφωνήσει ότι μόνο Τουρκικά πολεμικά πλοία θα μπορούσαν να διασχίσουν τα Δαρδανέλια σε καιρό ειρήνης.

Οι Σύμμαχοι έκαναν μια αποτυχημένη προσπάθεια να καταλάβουν τα Δαρδανέλια κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αποσκοπώντας στην ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Μάχη της Καλλίπολης έβλαψε την καριέρα του Ουίνστον Τσώρτσιλ, του First Lord of the Admiralty που πρόθυμα προήγαγε τη χρήση του Βασιλικού Ναυτικού για το άνοιγμα των στενών. Τα στενά ναρκοθετήθηκαν για να αποτρέψουν τα συμμαχικά πλοία από το να διεισδύσουν σε αυτά, αν και ένα Βρετανικό υποβρύχιο κατάφερε να αποφύγει τα ναρκοπέδια και να βυθίσει ένα Τουρκικό πολεμικό έξω από τον Κεράτιο στην Κωνσταντινούπολη.

Η Μεσογειακή Εκστρατευτική Δύναμη του Σερ Ιαν Χάμιλτον απέτυχε στην προσπάθειά της να καταλάβει τη χερσόνησο της Καλλιπόλεως, και διατάχθηκε η αποχώρησή της τον Ιανουάριο του 1916.

Μετά τον πόλεμο, η συναφθείσα το 1920 Συνθήκη των Σεβρών αποστρατιωτικοποίησε τα στενά και τα κατέστησε διεθνές έδαφος υπό τον έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών. Η συγκεκριμένη συνθήκη αναθεωρήθηκε το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης που ξανάδωσε τα στενά στην Τουρκία αλλά επέτρεψε σε όλα τα ξένα πολεμικά πλοία να διασχίζουν τα στενά ελεύθερα. Η Τουρκία απέρριψε τους όρους αυτής της συνθήκης και στη συνέχεια στρατιωτικοποίησε την περιοχή. Η επαναφορά σε αυτό το παλαιό καθεστώς τυποποιήθηκε με τη Συνθήκη του Μοντρέ του Ιουλίου 1936. Η συνθήκη, η οποία είναι σε ισχύ και σήμερα, αντιμετωπίζει τα στενά ως διεθνή οδό για τη ναυσιπλοΐα αλλά η Τουρκία διατηρεί το δικαίωμα να περιορίσει τη θαλάσσια κίνηση μη-παρευξείνιων εθνών.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Τουρκία ήταν ουδέτερη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, τα Δαρδανέλια παρέμειναν κλειστά για τα πλοία των εμπολέμων εθνών.

Το Ιράκ δεν υπήρχε ανέκαθεν. Στην αρχή το όνομά του ήταν ένας απλός γεωγραφικός χαρακτηρισμός. Από το 1932 που απέκτησε την ανεξαρτησία του, προσπάθησε να διαμορφώσει μια ενιαία εθνική ταυτότητα στηριζόμενο στο δεδομένο της κοινής, επί το πλείστον, γλώσσας και θρησκείας, η οποία θα έπαιζε δικαιοδοτικό ρόλο για την ύπαρξη ενός κοσμικού κράτους φτιαγμένου κατά τα δυτικά πρότυπα.

Οι ΗΠΑ τυπικά τάσσονται υπέρ της ακεραιότητας του Ιράκ, στην ουσία όμως θα προτιμούσαν να έχουν οι Κούρδοι, που είναι οι μοναδικοί πιστοί σύμμαχοί τους, τον έλεγχο των πετρελαιοφόρων περιοχών Κιρκούκ και Μοσούλης και όχι οι Σουνίτες που αποτελούν τον κορμό της ένοπλης αντίστασης. Τα πετρέλαια υπό Κουρδικό έλεγχο θα είναι εγγύηση για τις ΗΠΑ και τις πετρελαϊκές εταιρείες τους, ενώ στα χέρια των Σουνιτών θα είναι επισφαλή για πάρα πολλά χρόνια, γιατί όπως εκτιμάται, ο Σουνίτικος πληθυσμός θα ανθίσταται επί μακρόν, λόγω των χιλιάδων θυμάτων που έχει από τις κατοχικές δυνάμεις.

Το δεύτερο μέτωπο το οποίο ανοίγει η Τουρκία στις ημέρες μας είναι και το σοβαρότερο μετά την αποτυχία των σχεδιασμών της στα πετρέλαια της Μοσούλης, είναι η προσπάθειά της να μπει ως βασικός παίκτης στην εκμετάλλευση των οικοπέδων στην ΑΟΖ της Κύπρου και κατ’επέκταση στην Ν.Α Μεσόγειο – Αιγαίο.

Αντιλαμβανόμενη ότι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, την έχουν εκτός των σχεδιασμών τους, εκβιάζει, με τι άλλο με αυτό που τα ίδια τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της έδωσαν, την στρατιωτική ισχύ .Μόνον που ξεπέρασε το όριο της ανοχής, διότι της έδωσαν την ισχύ, για να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και μόνον, όχι να αναγορευτεί «ανταγωνιστής» τους και μάλιστα κύριος .

Η εξωτερική πολική της Τουρκίας υπερέβη τα εσκαμμένα, κατά πολλούς και ενεργοποίησε τα ανακλαστικά αυτών οι οποίοι μέχρι πρότινος ήταν οι κυρίως υποστηρικτές της .

Βοηθούν τους Τούρκους οι Δυτικοί εφ όσον εκείνοι εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Η όλη «στρατηγική» τους, δεν βασίζεται στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, αλλά σύμφωνα με την εξυπηρέτηση των δικών τους οικονομικό-πολιτικό-γεωστρατηγικών συμφερόντων.
Το να προσπαθούμε να πείσουμε τους Αμερικάνους προβάλλοντας το «Δίκαιο» μας είναι λάθος τακτική. Γιατί όταν τους λέμε ότι εμείς είμαστε σε αυτόν τον τόπο εδώ και 2500 χρόνια και πως οι Τούρκοι με βία κατέκτησαν τόσα Ελληνικά εδάφη, οι Αγγλοαμερικάνοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί αυτό δεν είναι θεμιτό.

Άρα δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχθούν ότι το δίκαιο είναι μαζί μας.

Το 1973-4 οι Αμερικάνοι ζήτησαν βάσεις στην Κύπρο, για να ελέγχουν τους Άραβες, προκειμένου το Ισραήλ να αισθάνεται «Ασφάλεια». Θα μου πείτε ότι το Ισραήλ με την αεροπορία του δεν είχε ανάγκη. Ναι, αλλά του λείπει ο εναέριος ζωτικός χώρος. Ο Μακάριος αρνήθηκε.

Λάθος ή σωστό, θα το κρίνει η Ιστορία πλέον.

Αλλά οι Αγγλοαμερικάνοι δεν λογάριασαν τον παράγοντα Πούτιν. Γι΄ αυτό σήμερα, σπεύδουν και πιέζουν το Ισραήλ να υπογράψει ειρήνη με την Παλαιστίνη.

Η ειρήνευση μας συμφέρει ως Ελλάδα, όπως και η συμμαχία με το Ισραήλ. Διότι εάν γίνει αυτό (επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος), το Ισραήλ θα νοιώσει ασφάλεια και δεν θα έχει τόσο ανάγκη τις Αμερικανικές Βάσεις στα βόρεια της Κύπρου. Οπότε εάν η λύση του Μεσανατολικού προηγηθεί αυτής του Κυπριακού, θα εκλείψουν οι λόγοι στήριξης της Τουρκίας.

Οι τελευταίες δηλώσεις της Τουρκίας, μόνον ως «συγνώμη» μπορούν να εκληφθούν, αφού επιστράτευσαν μέχρι καθηγητές πανεπιστημίων, οικονομικούς στην Αμερική, στην επίτευξη αναστροφής της αντίδρασης, την οποίαν προκάλεσε η στάση τους.

Η αλλαγή στάσης απέναντι στην Τουρκία δημοσιοποιήθηκε εν πολλοίς, και σηματοδότησε εξελίξεις, είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο .

Το εβραϊκό λόμπι προειδοποιεί τον Eρντογάν

Η ηγεσία του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι προειδοποιεί την Τουρκία να μην τολμήσει στρατιωτική εμπλοκή στην Αν. Μεσόγειο. Σε συνέντευξή του στην «Κ», ο πρόεδρος της διάσκεψης των Μειζόνων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων, Ρίτσαρντ Στόουν, διαμηνύει ότι μια επίθεση στις εγκαταστάσεις της αμερικανικής εταιρείας που διεξάγει τις γεωτρήσεις θα θεωρηθεί επίθεση κατά των ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα, δεν κρύβει την απογοήτευσή του για τον Ταγίπ Ερντογάν, μιλάει για «στρατηγική συμμαχία» Ελλάδας – Ισραήλ, η οποία είναι προς όφελος και των δύο πλευρών και θα έπρεπε να είχε υλοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια, και υπογραμμίζει ότι οικοδομείται μια σχέση συνεργασίας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στην εβραϊκή και την ελληνοαμερικανική κοινότητα.

Εν κατακλείδι η Τουρκία, έκανε και εξακολουθεί να κάνει, ολέθρια λάθη εξωτερικής πολιτικής, ενεργοποιώντας ανακλαστικά τα οποία ήταν απενεργοποιημένα από τον Α! παγκόσμιο πόλεμο .

Η δημιουργία Κουρδικού Κράτους προς Ανατολάς, η αναγκαιότητα ελέγχου των στενών των Δαρδανελίων από τις Διεθνείς Δυνάμεις, προϊδεάζει την συρρίκνωση ενός κράτους το οποίο έτσι και αλλιώς κανέναν δεν συμφέρει , εάν δε λάβουμε σοβαρά υπόψη την εθνολογική ανομοιογένεια Ανατολής – Δύσης, τότε η σκέψη τείνει να γίνει σχεδιασμός, και ο σχεδιασμός δράση.

πηγή Aegean Times