ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ - ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΠΥΡΣΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ.

Γράφει ο Σπυρίδων Καραχάλιος
Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904)

Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε για τον Ελληνισμό μας, είναι πρέπον και εθνικά επιβεβλημένο να αντλούμε παράδειγμα ιστορικών περιστάσεων και αγώνων από το πάνθεον των ηρώων της Φυλής μας. Να διαπιστώσουμε ότι έχουν προηγηθεί χρυσές σελίδες δόξης που βγήκαν μέσα από το Τίμιο Αίμα Τρανών Ελλήνων που κλήθηκαν να υπερασπιστούν την Πατρίδα μας σαν σήμερα από «συμμάχους» και εχθρούς ερήμην των κρατικών αρχών. Δεν υπάρχει αληθινά καλύτερη συνθήκη προκειμένου να τιμήσουμε τον Αγέρωχο Πυρσό του Ελληνικού Ηρωισμού Παύλο Μελά που έφερε με τη θυσία του το ελληνικό φως της λευτεριάς στη Μακεδονία Μας.

Το Ελληνικό Έθνος πάλευε ακόμη να συνέλθει από τον ατυχή πόλεμο του 1897 με την Τουρκία, προετοιμαζόμενο για την επόμενη περίσταση που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την εθνική μας ολοκλήρωση. Η Πατρίδα μας εκείνη την εποχή διατηρούσε το πνεύμα της Μεγάλης Ιδέας ζωντανό θεωρώντας την απελευθέρωση των αλύτρωτων Ελλήνων ως μέγιστο καθήκον και ιερή υποχρέωση. Την πραγματοποίηση όμως της Ιδέας στην πράξη την είχαν αναλάβει για μια φορά ακόμη οι λίγοι και εκλεκτοί μπροστάρηδες του Έθνους μας. Οι καμωμένοι για φωτιά και ατσάλι. Και στην κεφαλή αυτής της ηρωικής γενιάς ο Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού Παύλος Μελάς.

Ο Παύλος Μελάς καταγόταν από γνωστή αστική οικογένεια των Αθηνών. Γόνος ένδοξων Ελλήνων και γαμπρός του Ίωνα Δραγούμη. Ήταν στρατιωτικός καριέρας και είχε δημιουργήσει μια πολύ καλή οικογένεια. Δεν είχε προβλήματα επιβίωσης και κανείς δεν θα τον κατηγορούσε αν περιχαρακωνόταν πίσω από την εύκολη καθημερινότητα και καλοπέραση. Με μια ουσιαστική και βαθιά διαφορά όμως. Αν ο Παύλος Μελάς επέτρεπε στον εαυτό του την εύκολη επιλογή, θα γινόταν ο ίδιος ο πιο σκληρός κριτής του. Θα πέθαινε από αηδία αν τον κυρίευε η δειλία και η καλοπέραση που είχε διαπεράσει μια στερημένη ελληνική κοινωνία που έψαχνε να βρει το βηματισμό της.

Το ελληνικό κράτος είχε ακόμη κάποια αποθέματα εθνικής σκέψης. Στην πολιτική του ζωή όμως επικρατούσε η αντίληψη των καλών σχέσεων με τις περίφημες μεγάλες δυνάμεις. Οι αποφάσεις στα εθνικά μας θέματα καθορίζονταν από τις «συμμαχικές» εντολές. Ο Παύλος Μελάς είχε άλλα κριτήρια. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος, όλα όσα έπραξε τα έπραξε για μια Ιδέα και για την Πατρίδα. Για τίποτα άλλο. Ήθελε να ζήσουν κάτω από την ίδια θαλπωρή της Ελλάδος και τα παιδιά της ένδοξης Μακεδονίας Μας. Πίστευε βαθιά ότι η Μακεδονία δεν ήταν απλώς ελληνική, αλλά ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα. Και ακόμη ότι αν σώσουμε την Μακεδονία, τότε εκείνη θα σώσει με τη σειρά της την Ελλάδα. Θα την σώσει κυρίως από την εθνική σηψαιμία και τις μέλλουσες εθνικές περιπέτειες.

Αποφάσισε λοιπόν ο Παύλος Μελάς να προτάξει τον Έλληνα Στρατιώτη που δεν περιμένει καμία επίσημη εντολή. Σηκώνεται εκείνος για να αφυπνίσει συνειδήσεις. Και κάνει την πρώτη κίνηση για να βρεθεί στο πλευρό του πονεμένου αδελφού. Αποσπάται από τον Ελληνικό Στρατό και συγκροτεί ένοπλο αντάρτικο σώμα. Έχει αποφασίσει να αφήσει την θαλπωρή του σπιτιού και της πιστής του συζύγου. Να εγκαταλείψει την ηρεμία για να κληροδοτήσει όπλα ιερά και καλό όνομα στα παιδιά του τα οποία και υπεραγαπά. Γι’ αυτό άλλωστε και υιοθετεί ως συνθηματικό όνομα τα ονόματα των παιδιών του. Μίκης Ζέζας. Και αρχινά την περιπέτεια.

Ανεβαίνει με το μικρό και πιστό του εκστρατευτικό σώμα στα βουνά της Μακεδονίας. Αναλαμβάνει το σηκωμό και την οργάνωση των σκλαβωμένων μα και πιστών Ελλήνων Μακεδόνων. Η σκλαβιά ήταν διπλή. Τούρκοι από τη μια και Βούλγαροι από την άλλη, το ίδιο λυσσασμένοι μισέλληνες βάρβαροι και οι δυο. Με τους Βούλγαρους να συνεργάζονται αρμονικά με τους Τούρκους και να καταδίδουν τους Έλληνες στους Τούρκους όταν δεν τους σφάζανε και οι ίδιοι.

Κανένα πρόβλημα δεν μπορούσε να ανακόψει τον σκοπό του Μελά. Ούτε οι σκληρές στρατιωτικές επιχειρήσεις ούτε οι φυσικές συνθήκες ούτε οι πολιτικές πιέσεις και ο διεθνής παράγοντας. Και η Μακεδονία του Παλικαριού δεν σταμάταγε στα σημερινά προσωρινά σύνορα. Ο Παύλος Μελάς έβλεπε εμπρός του γαλανόλευκους τόπους το Μοναστήρι, την Γευγελή, τη Δοϊράνη και πάσα αλεξανδρινή γη που σήμερα βαστούν οι σκλαβωτές απόγονοι και νεοταξικά τσιράκια των Σκοπιανών.

Ο σπόρος του Μελά για λευτεριά έπιασε. Η ελπίδα αναπτερώθηκε, ο πόθος φούντωσε, οι φάλαγγες πυκνώσανε. Ο δόλος όμως του εχθρού και μια σφαίρα στέρησε τη ζωή του Παύλου Μελά. Το ποτάμι όμως όδευε μπροστά με το Αίμα του Ήρωα. Ο Παύλος Μελάς έδωσε το έναυσμα της Νίκης στο μακεδονικό μέτωπο και στα παιδιά του όνομα λαμπρό και όπλα ιερά. Φάρος φωτεινός για το όραμα της Μεγάλης Ελλάδος Μας. Δόξα και Τιμή στον Τρανό Έλληνα Παύλο Μελά.

πηγή