Η “ισορροπία” των 40ρηδων... Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου.

Το σημερινό μου άρθρο είναι το τέταρτο (δείτε ΕΔΩ το τρίτο οπου θα βρειτε λινκ και για τα 2 πρώτα) ακολουθεί άλλο 1 στη σειρά των 5 αναρτήσεων που σκιαγραφούν την κοινωνικό-ψυχολογική μας εξέλιξη βασισμένα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία των επιστημών συμπεριφοράς…

Καθώς ξεδιπλώνουμε καθημερινά και δυναμικά την βιωματική εξελικτική μας πορεία στον χρόνο, κάπου εκεί γύρω στα μέσα της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μας ο κάθε άνδρας και η κάθε γυναίκα άς πούμε ενδεικτικά των 40 και κάτι ετών αγγίζουν το καθοριστικό σημείο όπου φαίνεται ότι πρέπει να έχουν πετύχει να ισορροπήσουν τα εξωτερικά κοινωνιολογικά και κουλτουριστικά δεδομένα της κοινωνίας στην οποία ζούμς και λειτουργούμε με τις υποκειμενικές ψυχολογικές διεργασίες. Αυτή η ισορροπία είναι τόσο απαραίτητη ώστε εάν δεν έχει επιτευχθεί άνδρες και γυναίκες αρχίζουν να δείχνουν έντονα τα σημάδια της αποτυχίας τους και μαζί την έλλειψη σε δραματικό επίπεδο της επιθυμητής για αυτόν τον κύκλο της ζωής ισορροπίας τους.

Η πορεία του καθένα και της καθεμιάς μας στην χρονική αυτή περίοδο δεν είναι πιά ούτε τόσο εύκολα ανοδική ούτε τόσο εμποτισμένη με ελπίδα όσο ήταν στις προηγούμνες δεκαετίες της ζωής μας. Εφόσον μάλιστα δεν επιλύθηκε σωστά η κρίση του μέσου της ζωής το άτομο αρχίζει να δείχνει σε οικείους, συγγενείς και φίλους ένα-ένα τα σημάδια της απόγνωσης χάνοντας μάλιστα την αίσθηση της ολοκλήρωσης.

Ο γονιός αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν παιδί παλινδρομώντας σε προγενέστερες ψυχοσυναισθηματικές καταστάσεις εξάρτησης, τα παιδιά του αρχίζουν να του φαίνονται ξένα και απρόσιτα, η απόσταση από τον ή την σύντροφό του μετατρέπεται σε χάσμα και η καριέρα που κάποτε αποτελούσε το μέγιστο τμήμα του καθημερινού ενδιαφέροντος και ύψιστη πηγή άντλησης ικανοποίησης μετουσιώνεται απλά και μόνο σε μιά περισσότερο ή λιγότερο καλή δουλειά...

Αν όμως η κρίση του μέσου της χωής έχει επιλυθεί ορθά και παραγωγικά, τότε το άτομο ανακαλύπτει νέα νοήματα στη ζωή του, κυριεύεται από πρωτόγνωο πάθος και μαζί πόθο να επιτύχει και να βιώσει μιά αυθεντική ύπαρξη, να ολοκληρώσει στόχους και όνειρα. να μετουσιώσει την προδιαγραμμένη από την εφημερότητα της ανθρώπινης ζωής καθοδική πορεία σε μιά νέα δομή παραγωγής, δημιουργικότητας, άντλησης νοημάτων.

Εάν προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε το κυρίαρχο ψυχοδυναμικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου θα είμασταν υποχρεωμένοι να το προσδιορίσουμε στην έννοια της εξουσίας και της επιρροής που απορρέει ή και αντλείται από αυτήν. Ανάμεσα στα 45 και 55 περίπου χρόνια της ζωής μας, τα άτομα που έχουν ισορροπήσει τις κρίσεις των περασμένων δεκαετιών διαπρέπουν στην οικονομική, την πολιτική, την πολιτιστι

κή ζωή του κοινωνικού συστήματος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η αναφορά μου περιορίζεται στους μεγιστάνες του πλούτου και της επιχειρηματικής δραστηριότητας, στους δημοφιλείς πολιτικούς ή τους δημιουργικούς καλλιτέχνες. Εμφαντικά ΟΧΙ! Σε επίπεδο γειτονιάς και φιλικής παρέας τα ισορροπημένα αυτά άτομα διαπρέπουν στο δικό τους κύκλο γνωριμιών, δραστηριότητας, αναγνώρισης.

Tο κρεσέντο της αθλητικής επιτυχίας τοποθετείται 15 με 30 χρόνια νωρίτερα, δηλαδή ανάμεσα στα 15 και 30 χρόνια της ζωής μας και από την ιστορία αντλούμε παραδείγματα όπως του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή του Ναπολέοντα ακόμη και του Αϊνστάϊν που μεγαλούργησαν γύρω στα 30 χρόνια της ζωής τους αλλά φαίνεται ότι ακόμη και οι Νομπελίστες, μολονότι ξεκινούν το έργο που θα τους φέρει στο προσκήνιο της επιστημονικής καθιέρωσης γύρω στα 25 με 30 χρόνια τους εδώ στα μέσα της πορείας προς το τέλος ολοκληρώνουν το έργο της ζωής τους.