Η “επανάσταση” των 30ρηδων... Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου.

Το σημερινό μου άρθρο είναι το τρίτο (δείτε το δεύτερο ΕΔΩ και το πρώτο ΕΔΩ) και ακολουθούν άλλα 2 στη σειρά των 5 αναρτήσεων που σκιαγραφούν την κοινωνικό-ψυχολογική μας εξέλιξη βασισμένα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία των επιστημών συμπεριφοράς…

Η ζωή μας, η βιωματική πραγματικότητα του καθένα και της καθεμιάς μας, σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο και αν τη δούμε, αποτελεί την αποληκτική σύνθεση υποκειμενικών διεργασιών σε αλληλεπίδραση με αντικειμενικά περιβαλλοντικά δεδομένα. Αυτά αφορούν σε φορείς και θεσμούς όπως στην κοινωνική μας θέση, στη δουλειά ή το επάγγελμά μας, στην οικογένεια που γεννηθηκαμε ή αυτήν που δημιουργήσαμε, στους ρόλους που διαδραματίζουμε με τη συμμετοχή μας σε ομάδες και πολιτιστικές δραστηριότητες.

Οι υποκειμενικές διεργασίες αφορούν στα νοήματα που αντλούμε από τη συμμετοχή kαι τις δραστηριότητές μας μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Πετυχαίνουμε κάποιους στόχους, επιδιώξεις, φιλοδοξίες μας. Και όμως, ποιά όνειρα και ποιές φαντασιώσεις μας βλέπουμε να υλοποιούνται και πόσα αναγκαζόμαστε να θάψουμε στο υποσυνείδητο με τον μηχανισμό της απώθησης; Τι συναισθήματα, αλήθεια. αντλεί ο καθένας και η καθεμιά από τα δεδομένα της ζωής σας συτή τη στιγμή που με διαβάζετε;

Οι έννοιες της αλλαγής και της εξέλιξης προϋποθέτουν την επιθυμία, πέρα από τη δυνατότητα να αλλάξουμε θέσεις,ή καρέκλες άν έτσι προτιμάτε, να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι για να προχωρήσουμε πρέπει πρώτα να σηκωθούμε από τη θέση μας, να ξε-βολευτούμε, και στη συνέχεια να ψάξουμε τη νέα θέση, το νέο ρόλο.

Τα άτομα που βρίσκονται στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, οι 30ρηδες άνδρες και γυναίκες σημαδεύονται από τη διαπίστωση ότι η ζωή τους είναι περιορισμένη, αισθάνονται όπως μου εκμυστηρεύονται στις ώρες της ψυχοθεραπευτικής συνεδρίας, δεσμευμένοι από τα "πρέπει" της περασμένης δεκαετίας.

Ο 35χρονος παντρεμένος άνδρας βρίσκει τον εαυτό του έτοιμο να ισοπεδώσει το ψυχο-κοινωνικο-οικονομικό δημιούργημα, τη δομή που μέ τόσο κόπο, πόθο, πάθος και υπομονή έχτισε μαζί με το ταίρι του στην περασμένη δεκαετία και βάλε. Ενώ ο ανύπανδρος αρχίζει να βιώνει έντονη την ανάγκη να δεσμέυσει το εγώ του με ένα άλλο εγώ, να παντρευθεί, να στρωθεί, να νοικοκυρευθεί.

Η νεαρή σύζυγος που μέχρι τώρα αντλούσε νοήματα μέσα από τους ρόλους της μητέρας και συζύγου διακατέχεται τώρα από το αίσθημα της ανίας και της επαναστατικότητας.

Το ζευγάρι που μέχρι σήμερα είχε απωθήσει τη σκέψη για τεκνοποίηση επιδιώκει τώρα φανατικά την ανάγκη ικανοποίησης του αισθήματος της πατρότητας και της μητρότητας, ενώ άλλοι αισθάνονται ότι πρέπει να αποδεσμευθούν, να πετάξουν προς την ελευθερία ακριβώς επειδή λείπει εκείνο το ανάχωμα που συνιστά η ύπαρξη παιδιού ή παιδιών στην οικογένεια.

Eκεί γύρω στα 35 χρόνια της ζωής μας έρχεται αμείλικτη η αδυσώπητη συνειδητοποίηση της υπαρξιακής μας πραγματικότητας - ένας φίλος πεθαίνει από καρδιά, ένας συμμαθητής χωρίζει, μιά γειτονική οικογένεια ξεκληρίζεται σε τροχαίο, ο καρκίνος στο "πρώτο χαστούκι του" αφαιρεί την έδρα της μητρότητας από την κουμπάρα μας...

Μέχρι αυτό το σημείο η πορεία, ο αγώνας, τα όνειρα οι φιλοδοξίες ήταν μπροστά μας, ήταν οι στόχοι μας.... Τώρα έρχεται η στιγμή που η ανηφορική καμπύλη φτάνει στο καθιερωμένο της πλατώ και η πορεία σε λίγο θα αρχίσει να γίνεται καθοδική.

Χωρίς να αποτελεί ορόσημο για ΟΛΟΥΣ η δεκατία των 30ρηδων θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως καθοριστικά κρίσιμη....Και μαζί ένα νέο ξεκίνημα, και όχι θανάσιμο τραύμα για όσους με αυξανόμενους ρυθμούς θα αντιμετωπίσουν την πρόκληση ενός διαζυγίου...