ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΛΙΣΜΟΣ.

Του Σπυρίδωνα Καραχάλιου

Ένα από τα κορυφαία προβλήματα της εποχής μας που απειλεί με κατάρρευση του κοινωνικού ιστού το σύγχρονο κράτος είναι η απόλυτη θεοποίηση της ύλης. Είναι ένα σύνθετο πρόβλημα που αποτελεί δομικό γνώρισμα των αστικών δημοκρατικών καθεστώτων. Επεκτείνεται τόσο στον ιδεολογικό λόγο και την πολιτική πρακτική των νεοταξικών καθεστωτικών κομμάτων όσο και στην κοινωνική αντίληψη και νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί στις λαϊκές μάζες μέσα από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του Συστήματος.

Σκοπός των πολιτικών δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης και των μηχανισμών παραγωγής προτύπων είναι η δημιουργία ενός μαζανθρώπου δίχως σταθερή άποψη και πίστη σε ένα σύστημα αρχών και ιδεών, δίχως δηλαδή την παρουσία του ιδεαλισμού να καθορίζει χρηστά ήθη και εθνικές επιδιώξεις. Ένας πολίτης που έχει μάθει να κυνηγάει το κέρδος και το ίδιο όφελος δίχως να νοιάζεται για τον τρόπο που θα προσεγγίσει τον στόχο του, είναι σίγουρο ότι θα υποκύψει στις ηθικές εκπτώσεις που θα του ζητηθούν και θα παραχωρήσει κοινωνικά δικαιώματα και επιλογές για να κερδίσει ένα κομμάτι ψωμί και μια θέση εργασίας, έστω κι αν πρόκειται για δανεικά αγαθά και προσωρινές απολαύσεις.

Ο πολίτης του κοινωνικού υλισμού δεν πρόκειται ποτέ να ρωτήσει να μάθει για τα βαθύτερα ανταλλάγματα και τις συνέπειες των πράξεών του στην ζωή των παιδιών του. Δεν θα ρωτήσει ποια θα είναι η επίπτωση των κρυφών επιδιώξεων από την πλευρά των γαλαντόμων «λαϊκών δωρητών» και των διεθνών χορηγών τους στη ζωή του έθνους ακόμη κι όταν το ζήτημα αφορά τη δική τους ελευθερία, φυσική, οικονομική και κοινωνική. Η σάρκα έχει πάρει τη θέση της πατρίδος και η ευδαιμονία έχει πάρει τη θέση της κοινωνίας. Το εύκολο χρήμα και η ηδονή έχουν γίνει καθημερινό θέαμα στα ενημερωτικά κανάλια.

Το άλλο πρόσωπο του υλισμού είναι ο πολιτικός υλισμός. Η κομματική ψήφος γίνεται συναλλακτική διαδικασία με τους καλούς τάχα κοινωνικούς αγωνιστές, τους σκεπτόμενους τάχα πατριωτικά και τους εναλλακτικούς και συστημικούς σοσιαλιστές. Σοσιαλμαρξιστές και καπιταλιστές με τα παρακλάδια τους, άπαντες γεννήματα του διεθνιστικού νεοταξισμού με τα δύο κεφάλια του πολιτικού διεθνισμού και της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, συνωστίζονται στην ποδιά του λαού που έχει αρχίσει πλέον να χάνει τον επίπλαστο παράδεισο και του τάζουν προστασία αλλά θυσίες προκειμένου να διατηρηθούν τα είδωλα και να κουρνιάσει στην αγκαλιά της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Το χρήμα και η πολυπολιτισμική συνύπαρξη πλασμάτων δίχως τη συνείδηση του πολίτη αφού δεν παράγουν τίποτα και μονάχα καταναλώνουν τα ξένα προϊόντα του υλισμού, είναι η κοινή φύση του καθεστώτος.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η παράταξη του ιδεαλισμού. Και αυτή η παράταξη διαθέτει δύο σκέλη. Υπάρχει τόσο ο κοινωνικός όσο και ο πολιτικός ιδεαλισμός που λειτουργούν ομοίως με παράλληλες δράσεις στη ζωή της κοινωνίας και του έθνους. Ο Ιδεαλισμός αναφέρεται σ’ ένα σταθερό πλαίσιο κανόνων και επιδιώξεων. Η Πατρίδα και η Κοινωνία είναι το ασφαλές περιβάλλον στο οποίο ο πολίτης βαδίζει με γνώμονα τις αρχές του δικαίου και της αξιοκρατίας προκειμένου να εξασφαλίσει διαβίωση, ασφάλεια και ελευθερίες. Ελευθερίες τόσο για τον ίδιο και τα παιδιά του όσο και για την εθνική κοινότητα. Ο Ιδεαλισμός διασφαλίζει το μέλλον του πολίτη δίνοντάς του το απαραίτητο βήμα να στηριχτεί στη δική του παραγωγή έργου και τα απολύτως απαραίτητα αγαθά. Σε καμία περίπτωση δεν δίνεται έδαφος στον υπερκαταναλωτισμό ούτε στην εύκολη παραχώρηση χώρου και δικαιωμάτων.

Η Πατρίδα και η Κοινωνία αποτελούν Ιδέες και έννοιες ιερές που αναπτύσσονται και παραμένουν προστατευμένες στα πλαίσια του Εθνικού Κράτους. Ο Ιδεαλισμός είναι προοδευτικός στην εξέλιξη της τεχνολογίας και της οικονομίας και συντηρητικός στην καθαρότητα της φυλετικής κοινότητος και της πατριωτικής πίστης του λαού. Αυτή ακριβώς είναι η φύση του πολιτικού ιδεαλισμού που σε παραταξιακό επίπεδο εκπροσωπείται από τον Εθνικοκοινωνισμό. Η ευημερία του λαού και η αυθυπαρξία της πατρίδος συνυπάρχουν αρμονικά στο πεδίο του Εθνικοκοινωνικού Ιδεαλισμού.

Η σκέψη και η ενέργεια του ενεργού πολίτη που αποστρέφεται τον μαζάνθρωπο δημιουργεί μια κοινωνία αποφασισμένων πολιτών που δεν δέχονται να δώσουν γη και ύδωρ σε συμμάχους τάχα και τοκογλύφους νταβατζήδες της οικουμένης που απειλούν να μας κόψουν την… πίστωση. Γιατί για τον ευφυή και υπεύθυνο πολίτη του Ιδεαλιστικού Εθνικοκοινωνισμού η μόνη απαραίτητη πίστωση είναι η Πίστη στο Θεό, την Φυλή, τον συμπολίτη και συμπολεμιστή. Και η αμοιβή του Ιδεαλιστή Αγωνιστή είναι η απόλαυση του δικού του μόχθου και η ενδυνάμωση της Πατρίδος.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ