Η σωτηρία της Ευρωζώνης.

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Σε ένα ζήτημα ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου έχει δίκιο: Ότι «έχουμε πόλεμο»! Πράγματι, ένας αόρατος αλλ’ απηνής «πόλεμος» διεξάγεται από του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Αγγλoαμερικανοί εναντίον των Φράγκων (Γαλλογερμανών) συνεχίζουν τον… Εκατονταετή Πόλεμό των, με αφορμή την αμφισβήτησι του ηγεμονικού ρόλου του αμερικανικού δολαρίου. (Άλλωστε, η άνοδος του Ντομινίκ Στρος-Καν, συνδυαζομένη με την πρότασί του περί αντικαταστάσεως του δολαρίου με τα Special Drawing Rights, επέφερε την πτώσι του.)

Η καθέλκυσις του ευρώ το 2002, στην ισοτιμία των 86 σεντς του δολαρίου, διετάραξε τους όρους του διεθνούς εμπορίου και κατέστησε την Αμερική ανανταγωνιστική. Η εν συνεχία ανατίμησις του ευρώ στα 1,65 δολάρια έπληξε τις ασθενείς οικονομικώς χώρες της Ευρωζώνης, ενώ η παγκόσμια πιστωτική κρίσις το 2008 απέδειξε ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με «πύλινα πόδια», αφού στερείται δημοσιονομικής πειθαρχίας και διασωστικού μηχανισμού «τελευταίας καταφυγής» εις περίπτωσι τραπεζικής επιδρομής (καταθετών).

Η κατάστασις τώρα έχει περιπλακεί με την εξάπλωσι της τραπεζοπιστωτικής κρίσεως – αρχικώς από την Ισλανδία στη Βρετανία και Ολλανδία, εν συνεχεία στην Ιρλανδία, της οποίας οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες χρεωκόπησαν. Ακολούθως, ήλθε στην επιφάνεια το «ελληνικό πρόβλημα», γνωστό παρ’ ημίν αφ’ ότου ο αλήστου μνήμης Ανδρέας Παπανδρέου εφήρμοσε το σχέδιο αποσυνθέσεως της Ελλάδος.

Τη διασωστική επιχείρησι του ελληνικού δημοσίου χρέους, από ΔΝΤ – ΕΚΤ – ΕΕ με 150 δις δολάρια, διεδέχθη η πορτογαλική διάσωσις με 100 δις και η ιρλανδική με 95 δις δολάρια για την αποφυγή καταστροφής του τραπεζικού συστήματος, που θα είχε αποφευχθεί εάν η χώρα είχε παραμείνει στη στερλίνα, ως υπαινίχθη κι ο Σάμιουελ Μρίταν από των στηλών των Financial Times (13/5/11).

Η «επιδημία» στην Ισπανία

Τώρα, η πιστωτική «επιδημία» εξαπλούται στην Ισπανία –με άνοδο των διαφορικών επιτοκίων έναντι της Γερμανίας–, με την υποβάθμισι των τραπεζών της Δανίας απ’ τη Standard & Poor’s και με τις δυσκολίες της Ιταλίας ν’ αναχρηματοδήσει το τεράστιο δημόσιο χρέος της (120% του ΑΕΠ της).

Σαν μην έφταναν τα νομισματοπιστωτικά επεισόδια, ο αγγλοσαξονικός Τύπος άρχισε μια μαζική επίθεσι διά την αναδόμησι του δημοσίου χρέους Ελλάδος και Πορτογαλίας –που περιττεύει όσον διαρκούν τα διασωστικά προγράμματα στραγγαλισμού της οικονομίας των–, ενώ η οικονομική ανάπτυξις του φραγκόφωνου Βορρά της Ευρωζώνης υπερβαίνει εκείνη του Νότου.

Είναι πλέον κοινό τοις πάσι ότι το ευρώ, εκτός από τις κληρονομικές του ασθένειες, πάσχει κι από ασύμμετρη ανάπτυξι που δεν επιτρέπει τη χρηματοδότησι των κρατικών ελλειμμάτων του Νότου, ενώ πλουτίζει τη Γερμανία με ουρανοκατέβατα κέρδη 10 δις ευρώ – απ’ τη μείωσι των τόκων των γερμανομολόγων.

Εν τούτοις, η διατήρησις του ευρώ «κάνει καλό» στο παγκόσμιο συναλλαγματικό σύστημα, που μέχρι τούδε το εξεμεταλλεύοντο οι Αμερικανοί, αγοράζοντες το ξένο πετρέλαιο με «πράσινα χαρτάκια» αρνητικού επιτοκίου. Και ημπορεί μεν διά την Ελλάδα η έξοδος από το ευρώ να είναι conditio sine qua non, αλλά διά την Ευρώπη η νομισματική ζώνη αποτελεί το μοναδικό συνδετικό κρίκο των 17 εθνών, μαζί με την ελευθέρα μετακίνησι αγαθών, κεφαλαίων, προσώπων και αγαθών – αν και η τελευταία ελευθερία επλήγη από την αφρικανική κρίσι και την τουρκική δολιότητα (που θέλει να μεταβάλει τη χώρα μας σε χωματερή λαθρομεταναστών για να καταστρέψει την κοινωνική συνοχή της Ελλάδος).

Το ευρωπαϊκό πρόβλημα παραμένει εν τούτοις και δεν είναι άλλο από την ασυμμετρία μεταξύ του γερμανόφωνου Βορρά αφ’ ενός –Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία και Σκανδιναβία μαζί με τις Βαλτικές Χώρες– και αφ’ ετέρου του λατινογενούς Νότου – Ιβηρική Χερσόνησος, Ιταλία, Ιρλανδία και των 4-5 σλαβικών νεοστί εντεταγμένων χωρών στην ΕΕ.

Κλονισμός του ευρώ

Μία λύσις του προβλήματος της ασυμμετρίας θα ήταν η αποχώρησις του Νότου απ’ την Ευρωζώνη αλλά τότε ο κλονισμός του ευρώ και του διεθνούς πιστωτικού συστήματος θα ήταν ισχυρός από την απομόχλευσι αγνώστου ύψους τιτλοποιήσεων. Η άλλη θα ήταν η υποτίμησις του ευρώ, που όμως προσκόπτει στην ισχυρογνωμοσύνη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης, η οποία αδια φορεί για τα εκατομμύρια ανέργων της Ευρωζώνης και ασχολείται μόνο με τον πληθωρισμό, να τον «συγκρατήσει στο 2%». [Σ.Σ.: Άλλη αποτυχία του ευρωσυστήματος].

Έτσι, καταλήγουμε στην άποψι ότι καλύτερον θα ήταν για την Ευρωζώνη να φύγει η… Γερμανία και να επανέλθει στο μάρκο (Deutschemark).

Τούτο θα παρουσίαζε πολλά πλεονεκτήματα: Θα προκαλούσε, εν πρώτοις, υποτίμησι του ευρώ και ελαφρύ πληθωρισμό στο Νότο – αντίθετο της οικονομικής υφέσεως.

Δεύτερον, θα επέφερε την ανάκαμψι των οικονομιών της περιφέρειας απ’ την ανάκτησι μεγάλου μέρους της χαμένης ανταγωνιστικότητος (λ.χ. 35% στην περίπτωσι της Πορτογαλίας).

Τρίτον, η ανατίμησις του μάρκου έναντι του ευρώ εις μίαν ισοτιμία ενός αντί δύο περίπου μάρκων το 2002 –ανατίμησις κατά 100%– θα επέτρεπε την καταπολέμησι του πληθωρισμού στη Γερμανία και θα κατεσίγαζε τις εθνικές τάσεις στο εσωτερικό της, περί στροφής προς Ανατολάς που τόσον έχει τρομάξει τον ατλαντισμό – βλ. σχετικά τον βρετανικό Economist, 14/5/11, σελ. 35).

Τέταρτον, μετά πάροδον δύο ετών θα ημπορούσε η γερμανική οικονομία να επανέλθει στο ευρώ, αν και καλύτερον θα ήταν το διφυές νομισματικό σύστημα ως έχει ανεπισήμως η Ελβετία (ευρώ και ελβετικό φράγκο ελευθέρως κυμαινόμενα).

Πέμπτον, ο ευρωνότος και ο γαλλόφωνος χώρος θα επωφελείτο μεγάλως από την αποχώρησι της Γερμανίας από το ευρώ. Τα επιτόκια του δημοσίου χρέους θα υποχωρούσαν και η αποπληρωμή του θα το έφερε στο ύψος του ΑΕΠ, όπου με πρωτογενή πλεονάσματα στα δημόσια οικονομικά θα συμμάζευαν το τεράστιο ελλειμμα τρεχουσών συναλλαγών που είναι η αιτία της διαταραχής – κι αυτό χωρίς την εκτεταμένη ανεργία, όπως στην περίπτωσι της Ελλάδος και της Ισπανίας.

Έκτον, διεθνώς θα υπήρχαν του λοιπού τρία διεθνή νομίσματα (δολάριο, ευρώ και γερμανικό μάρκο), οπότε η πίεσις επί του δολαρίου θα αμβλύνετο.

Έβδομον, η διάσωσις των ευρωπαϊκών τραπεζών θα ήταν ευκολότερη –που σήμερα φαίνεται ανέφικτη και άκρως επικίνδυνη– και η δημοσιονομική πειθαρχία εφικτή μέσα σ’ εύλογο χρονικό διάστημα.

Αναμόχλευσις του πολιτικού συστήματος

Βεβαίως, διά την Ελλάδα, η σωτηρία από την κοινωνική πτώχευσι δεν αρκεί να είναι νομισματική. Αναμόχλευσις του πολιτικού συστήματος που είναι αναχρονιστικόν, ανάπλασις του εκπαιδευτικού με μετάκλησι ξένων εκπαιδευτών και πλήρη απελευθέρωσι, κατάργησι του μαχητικού συνδικαλισμού και των απαραδέκτων προνομίων του, πλήρης αναδιοργάνωσι του δημοσίου τομέως με όριο στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στο 2% του πληθυσμού και ειρηνική ξενηλασία των ανεπιθυμήτων ξένων με την επαναφορά του μη μετατρεψίμου νομίσματος.

Διά την υπόλοιπη Ευρώπη οι στόχοι αυτοί είναι αυτονόητοι, ενώ διά την ισχυρά Γερμανία, η οποία τα έχει επιτύχει από την εποχή του Μπίσμαρκ, η έξοδος από το ευρώ είναι η μόνη αποτελεσματική άμυνα στην αγγλοαμερικανική επίθεσι. Διαφορετικά, η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει υπό τα πλήγματα του δολαρίου, εντός της προσεχούς πενταετίας.

πηγή Επίκαιρα

από το Geopolitics & Daily News