Ο θάνατος του "μπάτσου" είναι διαφορετικός;

Σήμερα οδηγούνται στον τόπο της τελευταίας τους κατοικίας οι δύο νεαροί αστυνομικοί, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από άγνωστους εκτελεστές, κατά την διάρκεια εκτελέσεως του καθήκοντός τους.

Ο σπαρακτικός και αβάστακτος πόνος των γονιών, που συνοδεύουν στον τάφο τα παιδιά τους, έχει χαραχθεί αναλλοίωτα στα πρόσωπά εκείνων που βιώνουν την οδύνη, από τις αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες, μέχρι την σημερινή αλλοπροσαλλότητα και είναι πάντα ο ίδιος. Δεν διαφοροποιείται σε καμία περίπτωση.

Βεβαίως τα παιδιά ετούτα, της διπλανής πόρτας, έχουν σημαδευτεί από άλλα πειραγμένα και επικίνδυνα μυαλά, δια της ρατσιστικής και απάνθρωπης φράσεως «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και έχουν καταγραφεί στα κατάστιχά τους οιονεί, πως μόνο ο θάνατος τους ταιριάζει, μέσα σε μία κοινωνία διαβρωμένη, αχαλίνωτη, αναίσχυντη, ανήθικη, κακοφορμίζουσα, απάνθρωπη, πυορροούσα και ετσιθελική…..

Ήταν «μπάτσοι» και έπρεπε να πεθάνουν. Ποιοι εγκέφαλοι βγαλμένοι από το Άουσβιτς, έριξαν τόσο μίσος και κακότητα στις ψυχές των αλαλαζόντων μισάνθρωπων; Πως μπορούν να σκέφτονται και να πράττουν έτσι; Για ποιους υπάνθρωπους μιλάμε που προσπαθούν να κάνουν βίωμα και πράξη ότι, ο θάνατος του «μπάτσου» εξιλεώνει; Ρωτήστε την μάνα του «μπάτσου» και την μάνα του Γρηγορόπουλου να σας απαντήσουν.

Σήμερα τα παιδιά αυτά οδηγούνται στην τελευταία τους κατοικία, ενωρίς, ανοιξιάτικα της ζωής τους . Ίσως εκεί να είναι και κάποιος ή κάποιοι από τους ηθικούς αυτουργούς της τραγωδίας του Ελληνισμού και του χαμού των παιδιών. Οι κατάρες και οι ολοφυρμοί των ανθρώπων που βιώνουν τον χαμό, ας πιάσουν και αυτόν ή αυτούς, διότι με τους τρόπους τους και την αήθη πρακτική τους, έδεσαν τα χέρια των θυμάτων και όπλισαν τα χέρια των δραστών.

Αιωνία τους η μνήμη….

από το Σύνδεσμος 71