Γεωπολιτικός αβδηριτισμός.

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος

Δημοσιογράφος – Αμυντικός Αναλυτής

ΑΒΔΗΡΙΤΗΣ = ο εξ Αβδήρων της Θράκης. «Αλλ' Αβδηρίται εκαλούντο υπό των αρχαίων (ως και υφ' ημών νυν) και οι ευήθεις, οι ηλίθιοι. Εξ αυτού το ΑΒΔΗΡΙΤΙΚΟΣ, η, ον, επίθ. ο ηλίθιος ως Αβδηρίτης» (Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Ιωάννου Σταματάκου, Βιβλιοπρομηθευτική 1999).

Στο προσκήνιο της ιστορίας παρουσιάζονται σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα ευκαιρίες, η έγκαιρη αξιοποίηση των οποίων οδηγεί εκείνα τα κράτη ή τα έθνη που θα τις εκμεταλλευτούν, σε ατραπούς αποφασιστικής ενίσχυσης ή ανάκαμψης της θέσης τους στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Ακόμη σπανιότερα εμφανίζεται σε σύντομο χρονικό διάστημα μια τάξη πραγμάτων ή αλληλουχιών «σχεδόν συνομωσιολογικά» προκειμένου να προσφέρει ως από μηχανής θεός βοήθεια σε ένα κράτος που φθίνει. Ένα τέτοιο παράθυρο γεωπολιτικών ευκαιριών αναδύθηκε και για τη χώρα μας με αφορμή την ανακάλυψη τεράστιων εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων σε περιοχές που βρίσκονται εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και σε συνδυασμό με τη γεωστρατηγική προσέγγιση που επιχειρεί το Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα. Η Λευκωσία κινούμενη στην τροχιά της πολιτικής Παπαδόπουλου, άδραξε την ευκαιρία επιλέγοντας να συμπλεύσει με το Ισραήλ, με το οποίο – όπως θα διαβάσετε σε σχετικό άρθρο στο παρόν τεύχος – η συνεργασία έχει και μια καθόλου αμελητέα διάσταση στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας.

Το μέγα ζητούμενο είναι η στάση της Αθήνας, η οποία διαπίστωσε ότι παρά την χειρότερη οικονομική κρίση της νεότερης ιστορίας της, βρίσκεται ενώπιον μιας εξαιρετικά ευοίωνης προοπτικής, έχοντας να επιλέξει το προφανές ανακηρύσσοντας ΑΟΖ με παράλληλη αξιοποίηση της αδιαμφισβήτητης ισχύος και επιρροής των κάθε λογής ισραηλο-κατευθυνόμενων λόμπι. Και ενώ αν ζούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα ομιλούσε περί σπουδαίας ευκαιρίας δυναμικής προώθησης των εθνικών συμφερόντων, η Ελλάδα παρουσιάζει σύνδρομα γεωπολιτικού αβδηριτισμού! Από την Αλβανία μέχρι την Κύπρο, με δική της ευθύνη δραστηριοποιείται με τρόπο που το τελικό αποτέλεσμα προκαλεί γέλιο, οδηγώντας όλες τις γειτονικές χώρες στο να μην συμφωνήσουν στον προσδιορισμό της μεταξύ τους ΑΟΖ. Ακόμη χειρότερα δεν τολμά – χαζογελώντας αβδηριτικά – να προχωρήσει στην ανακήρυξη ΑΟΖ ακόμη και όταν ο «διεθνής Σιωνισμός» της παρέχει την καλύτερη δυνατή υποστήριξη, φθάνοντας μέχρι του σημείου να προ-αναγνωρίσει την ύπαρξή της!

Το χειρότερο όμως από όλα τα αβδηριτικά φαινόμενα εντοπίζεται στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, των κάθε αυτού εγγυητών των εθνικών συμφερόντων, τις οποίες το κράτος αντί να χρησιμοποιήσει ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής (βλ. ΑΟΖ) φροντίζει να επιβεβαιώσει την αδυναμία τους, απομειώνοντας την ισχύ της με αφορμή την οικονομική κρίση. Αντί να εγερθεί επί μιας εντελώς νέας και ευφυούς βάσης το ζήτημα της ενεργοποίησης του ΕΑΧ (Ενιαίου Αμυντικού Χώρου) με την κάλυψη του Ισραήλ (ως «παθητική» σε πρώτη φάση συμμετοχή), οι Αβδηρίτες του ΥΠΕΞ εμμένουν σε μια σειρά δράσεων οι οποίες αποθρασύνουν τη νέο-οθωμανική πολιτική και εκθέτουν τη χώρα. Πώς να υπερασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα όταν δέχονται να «συζητήσουν» για το Καστελόριζο, το ισχυρότερο και πιο σημαντικό προπύργιο των «μακρών τειχών» που συγκροτεί η ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου»;

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου ανέφερε με νόημα ότι οι διερευνητικές επαφές μεταξύ των Ελλάδας και Τουρκίας: «έχουν ρητό στόχο να εξετάσουν όλα τα θέματα που αφορούν τις διαφωνίες μας στο Αιγαίο. Επομένως, είμαστε επικεντρωμένοι κατά προτεραιότητα στο θέμα του Αιγαίου. Ωστόσο, το Καστελόριζο βρίσκεται στη Μεσόγειο. Σε ό, τι αφορά το νησί του Καστελόριζου, η Τουρκία έχει βάσιμες νομικές και πολιτικές θέσεις, σε συμφωνία με το διεθνές δίκαιο και τη νομολογία των διεθνών δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένης και της Χάγης. Και γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία διαφωνούν σχετικά με τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο».

Πόσο Αβδηρίτης πρέπει να είναι εκείνος που εμμένει να σπαταλά διπλωματικό κεφάλαιο σε λάθος τόπο και στόχο, υποστηρίζοντας έναν αντίπαλο που του αποκαλύπτει όσο το δυνατόν πιο καθαρά και ευθαρσώς τι σχεδιάζει για να υπονομεύσει το μέλλον του; Ασχολούμαστε σχεδόν για τα πάντα που δεν μας ωφελούν, υπερασπιζόμενοι την Τουρκία και τα συμφέροντά της, αφήνοντας τον γεωπολιτικό αβδηριτισμό μας να μας κρύβει το δάσος, τονίζοντάς μας το δένδρο. Η υπόθεση της ΑΟΖ θα κρίνει το μέλλον του Ελληνισμού γιατί απλά σχετίζεται με την θάλασσα και την εκμετάλλευσή της. Εκεί θα δοθεί η μάχη που θα καθορίσει το αν η νέο-οθωμανική Τουρκία θα εξελιχθεί και σε θαλάσσια δύναμαη. Όσο η Αθήνα αβδηριτίζει ασύστολα δεν βλάπτει μόνο τα δικά της αλλά και τα ζωτικά συμφέροντα άλλων χωρών που δεν διακρίνονται για την «στρατηγική τους ψυχραιμία». Η κλεψύδρα-χρονοδιακόπτης που θα κλείσει το παράθυρο της γεωπολιτικής ευκαιρίας δεν θα παραμείνει επί αόριστον σε αναμονή. Ο ελληνικός γεωπολιτικός αβδηριτισμός πρέπει να σταματήσει να κοιτά με απορία το δάκτυλο που του δείχνει την Σελήνη μέσα στην οποία καθρεπτίζεται η ΑΟΖ. .

Σε μια προσφιλή του ρήση ο Ναπολέων είχε υποδείξει ότι έναν στρατιώτη βλάκα μα και δραστήριο ταυτόχρονα, ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος αξιοποίησής του είναι απλά η… εκτέλεσή του. Αν η Ελλάδα συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως ο Αβδηρίτης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, εμπλεκόμενη σε σειρά δράσεων χωρίς αποτέλεσμα βλάπτοντας συνεχώς τα συμφέροντά της αλλά και εκείνων των κρατών που θέλουν να την ενισχύσουν, τότε πολύ φοβούμαι ότι ίσως κάποιοι γνώστες της ιστορίας να σκεφθούν πως θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το απόφθεγμα του Ναπολέοντα στην περίπτωση της χώρας μας…

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Στρατιωτική Ισορροπία και Γεωπολιτική,

τ.13, σελ.7, Μάρτιος 2011, Αιγίς Εκδοτική.