Σε όλα τα θέματα επιβάλλεται να ακούμε και τις απόψεις με τις οποίες ίσως οι περισσότεροι από εμάς διαφωνούμε. Εμείς ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι Ελληνες πρέπει να το τηρούμε αυτό ακόμα περισσότερο. Ετσι αποφάσισα να σας παραθέσω μια διαφορετική άποψη ενός αδερφού μας γύρω από το θέμα των κινητοποιήσεων κατά της Κάρτας του Πολίτη που ίσως κάποιους από εμάς μας βάλει σε σκέψεις.....Δεν θέλω και δεν πρέπει να θεωρηθώ ως αντίθετος στις όποιες κινητοποιήσεις κατά του Ηλεκτρονικού φακελώματος αλλά όπως θα διαβάσετε και εσείς κι ο κειμενογράφος του Προσλαλιά θεωρεί ότι, ως πολίτες, θα πρέπει να εναντιωθούμε, να διαδηλώσουμε και να αντισταθούμε στην επιβολή του μέτρου αυτού, αλλά τι γίνεται στα πλαίσια της Εκκλησίας μας;
Προς το τέλος της σημερινής Θ. Λειτουργίας, ενώ ακόμα κοινωνούσε ο Ιερέας και βρισκόμουν πίσω προς το παγκάρι, βλέπω μία κυρία να κινείται συνωμοτικά και ημιφανερά να μοιράζει μία σελίδα.
Κοιτάζω το κείμενο που έγραφε και βλέπω πως ήταν ένα κείμενο κατά της νέας ταυτότητας και πρόσκληση στο συλλαλητήριο του Φεβρουαρίου. Και διερωτήθηκα. Μήπως τελικά έχουμε χάσει τον προορισμό μας. Μήπως αλλού κοιτάμε και αλλού βλέπουμε;
Θέλω εξ αρχής να πω πως σέβομαι και υπολήπτομαι όλους όσους έχουν ξεκινήσει και δίνουν αυτό τον αγώνα. Ήμουν νομίζω από τους πρώτους που υπέγραψα. Στην ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ τα site που αναφέρονταν στη σελίδα που πήρα ήταν από την αρχή στα προτεινόμενα. Αλλά;
Μπορεί ένας αγώνας κατά των ταυτοτήτων να είναι πάνω από το μυστήριο και την πιο ιερή του στιγμή. Μήπως κοιτάμε το δέντρο και το δάσος γύρω μας χάνεται; Πως μπορεί να ευλογηθεί ένας αγώνας όταν γίνεται αυτοσκοπός;
Και θα πάω λίγο παραπέρα. Τι δουλειά έχει η Εκκλησία σε ένα τέτοιο αγώνα. Για άγρα "πελατών"; Σαν πολίτες έχουμε κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθούμε στην ταυτότητα, στο φακέλωμα, στον τρόπο ζωής και διατροφής που μας πασάρουν, γενικώς στο μάντρωμα που επιχειρείται από τους άρχοντες του κόσμου τούτου με σκοπό την πλήρη υποταγή μας.
Να το κάνουμε. Να το κάνουμε με δικαστικούς αγώνες, με διαδηλώσεις, με παραστάσεις, με sites, με κάθε μέσο. Αλλά σας παρακαλώ αφήστε την Εκκλησία απ' έξω. Η Εκκλησία, μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε κάθε αγώνα στη ζωή μας. Αλλά δεν πρέπει να την κάνουμε μια ΜΚΟ για την επιδείωξη αυτών.
Δεν μπορεί η Εκκλησία να είναι μπροστάρισα στον αγώνα για την ησυχία της. Δεν μπορεί μια Εκκλησία που αντί να χαίρεται και να αγάλλεται όταν τα μέλη της "μαρτυρούν" για την πίστη τους και να τους ενδυναμώνει, αυτή να προσπαθεί να μην χάσουν τη βόλεψή τους. Φανταστείτε στα πρώτα χρόνια οι χριστιανοί να κάναν δικαστικούς αγώνες κατά του Διοκλητιανού για τη νομιμοποίησή τους. Δεν μπορεί να ζητάμε απ' την Εκκλησία να φροντίζει την καλοπέρασή μας και τη βόλεψή μας. Για να μπορούμε εμείς να πάμε σε στολισμένες Εκκλησίες, χωρίς κινδύνους, χωρίς συνέπειες να λατρεύουμε το Θεό μας και να παραπονούμαστε που έχει κρύο το χειμώνα, ζέστη το καλοκαίρι και δεν βρίσκουμε στο Πάτερ Ημών που πάμε καρέκλα για να καθίσουμε.
Ας αφήσουμε την Εκκλησία έξω από αυτά. Για να σταθεί στο ύψος της. Και δυστυχώς έχουμε πρόσφατα τραγικά παραδείγματα. Εκατομμύρια υπογραφές, μεγαλειώδη συλλαλητήρια και το αποτέλεσμα μηδέν.
Μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω.
(Δείτε ΕΔΩ μια απάντηση στις συγκεκριμένες απόψεις από το ιστολόγιο Κλασσικοπερίπτωση)
Η λανθασμένη κίνηση όμως εκείνης της κυρίας δεν πρέπει να στιγματίσει τον αγώνα που προσπαθούν να διεξάγουν οι αδελφοί μας, έτσι δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ιερέας που κοινωνούσε μνημόνευε Επίσκοπο της Συνόδου που μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη
κ Βαρθολομαίο; Γιατί εάν είναι έτσι, που είναι το πιθανότερο, τότε υπάρχει κοινωνία αιρέσεως, δηλαδή κοινωνία του αντικειμένου.
Κάθε άποψη με καλή προαίρεση σεβαστή, ιδίως όταν πρόκειται για άποψη που κρύβει λίγες ή πολλές, μικρές ή μεγάλες ανησυχίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εκκλησία όμως δεν είναι μία οργάνωση που εξυπηρετεί προσωπικα συμφέροντα ούτε εκπληρώνει προσδοκίες που βασίζονται σε προσωπικές αντιλήψεις. Ο σωτηριολογικός της χαρακτήρας, νομίζω, ότι δεν αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σαν μία τεμαχισμένη οντότητα, κάθε κομμάτι της οποίας αντιστοιχεί σε ορισμένα τμήματα της ζωής της εκπληρωνοντας κατ΄αυτό τον τρόπο επι μέρους σκοπούς της, αλλά ως μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει την πτωτική της φύση και να αγαπήσει τον Χριστό που την έσωσε από τον αιώνιο θάνατο.
Εκκλησία είμαστε όλοι μας. Αυτό σημαίνει πως οποιος θέλει την εκκλησία απούσα από φλέγοντα κοινωνικά θέματα, ουσιαστικά αφήνει τον εαυτό του έξω από αυτά, ιδίως όταν νομίζει πως αγωνίζεται για έναν καλό σκοπό αφήνοντας όμως την εκκλησία επ΄έξω. Ποιός είναι τότε ο καλός σκοπός για τον οποίον αγωνίζεται; Ποιος καλός σκοπός βρίσκεται έξω από την εκκλησία;
Ας μην ξεχνάμε πως όταν εξομολογούμαστε στον ιερεά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του λέμε τα πάντα. Δεν περιοριζόμαστε σε μερικά θέματα που θεωρούνται εκκλησιαστικά, όπως π.χ. δεν πήγα στην Εκκλησία κτλ.