Η κοινή Γη και οι κυνηγοί (2ο μέρος). Η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου του συγγραφέα......

Ομολογώ ότι έκανα ένα σημαντικό λάθος αναρτώντας το λογοτεχνικό κείμενο του κ. Ανθεμου Καϋλόν για τους μετανάστες, "Η κοινή Γη και οι κυνηγοί". Και οφείλω να σας ζητήσω συγνώμη που μαζί με εμένα έφερα κι εσάς στην θέση να διαβάσετε τα όσα γράφει κάποιος ο οποίος πίσω από την λογοτεχνική του πέννα προσπάθησε να κρύψει άλλες ύποπτες επιδιώξεις του.

Ο κύριος Ανθεμος μου έστειλε ένα νέο μήνυμα στο οποίο "ξεπέρασε" όπως φαίνεται τα ανθρωπιστικά του ζητήματα για τους μετανάστες και έδειξε το εχθρικό του και ειρωνικό "ανθρωπιστικό" πρόσωπο κατά της Πίστης μας. Κατά της Ορθοδοξίας μας. Κι αυτό με αφορμή την Συγκέντρωση του προσεχούς Σαββάτου για την Πατρίδα και την Ορθοδοξία!!!
Βλέπετε ενοχλήθηκε.......

Αποφάσισα λοιπόν πριν πάψω να ασχολούμαι με τον κύριο Ανθεμο (τουλάχιστον αναρτησιακώς) να σας παραθέσω ένα απόσπασμα του νέου του μηνύματος από το οποίο θα καταλάβετε πως η λογοτεχνική ποιότητα μπορεί να γίνει βιτρίνα για να κρυφτεί πίσω της η πραγματική επιδίωξη του γράφοντα........

Θα σας παραθέσω αντί σχολίου μου την απάντηση που του έστειλα στο μήνυμά του.

Απόσπασμα από το μήνυμα του κ. Ανθεμου Καϋλόν:

ΕΠΕΙΔΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΟΤΙ ΕΙΣΘΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ θΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΝΟΙΚΤΟΜΥΑΛΩΝ, ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΘΕΙΤΕ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗ ΡΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΦΟΡΟΥΜ :
"ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ "ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ"... ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ, ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΚΙΟΛΑΣ... ΚΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΟΦΟΤΕΡΟΙ...
ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΩ ΠΡΟΣ ΤΕΡΨΙΝ ΆΛΛΟ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΜΟΥ ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ...

ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Στην Πολυνησία του Αιγαίου πιστεύουμε βαθύτατα στην οικονομική ευημερία που φέρνει ένα μικρό θαύμα, ένα όραμα, μια εύρεση εικόνας, τα λείψανα ενός αγίου. Το έχουμε ακουστά, το έχουμε βιώσει, μας είναι ιστορία οικεία. Ίσως αυτό να ψυχανεμιζόμουν από παιδί και ήθελα, με τόση ζέση, να γίνω θαυματοποιός. Στην ηλικία των εννέα ετών μου αγόρασαν ένα βιβλίο «για την Τέχνη της Ταχυδακτυλουργικής» που το μελέτησα με πάθος. Στην εφηβεία μου έκανα παρέα με έναν υπερβολικά χοντρό μεσήλικα, που είχε γίνει ένα με την πολυθρόνα του και μίλαγε με ψιλή, απαλή φωνή. Γνώριζε κόλπα πολλά, τσάκιζε, για παράδειγμα, μια οδοντογλυφίδα μέσα σε μια σφιχτά διπλωμένη πετσέτα και την παρουσίαζε ξανά ολόκληρη, μ’ έμαθε να καταπίνω χαρτοπόλεμο και να βγάζω από το στόμα μου ρολό το χαρτί, να περνάω αυγά μέσα σε ένα μπουκάλι με στενό λαιμό χωρίς να σπάζουν, να εξαφανίζω φραγκοδίφραγκα και να τα εμφανίζω από τα αυτιά μου, να μαντεύω το χαρτί που έβαζε κάποιος στο νου του αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλα τα τραπουλόχαρτα από την ανάποδη. Επέμενε, κυρίως, στον τρόπο που έπρεπε να απευθύνομαι στους άλλους, με έμαθε να χρησιμοποιώ λέξεις αμφίσημες, πολυσήμαντες, πρωτάκουστες: «Ρειθραθιασμένα στα μουχτιά αμμωνόνερα, κάνοντας χθου και πθου, στις τσίνιες και στις γάβωνιες· το αναμπουφτούρδισμα και το κακό πιτσιπιτού στο γιο του Φλιφλιτζή ζούνε τα απραγάδια (*)».

Επέμενε να στολίζω την ομιλία μου με επίθετα: «Κοκκινοπλουμόχειλη, Μαρμαροχιονοδόντης, Γλυκοστομα-τόβρυση, Ασπροκοκκινομάγουλη, Κρυσταλλοχιονοτράχηλη, Στρογγυλοευμορφοπού-γουνος (**)». Λόγος, έλεγε, ίσον παράσταση. Πρώτα γοητεύεις κι ύστερα εξαπατάς. Πήγαινε στην εκκλησία και μελέτησε τη μέθοδο. Κεριά, λυκόφως, καπνοί, μυρωδιές, βαρύτιμα ενδύματα, επιβλητικές κάθοδοι από τις πύλες, μεγαλόστομος, στομφώδης λόγος, χορευτικά με το Βιβλίο της Γνώσης που περιφέρεται εκτεθειμένο ψηλά, απλησίαστο, εδώ παπάς εκεί παπάς…

Ενηλικιώθηκα με τον άσβεστο πόθο να γίνω θαυματοποιός, διαπίστωνα όμως μέσα από τα διαβάσματά μου ότι η ιστορία βρίθει θαυματοποιών και θαυμάτων. Στο Απάνθισμα του Απουληίου, κεφάλαιο 19, παρουσιάζεται ο Ασκληπιάδης να σταματά καθ’ οδόν μια κηδεία δημιουργώντας τη σχετική αναστάτωση στους πενθούντες και ν’ «ανασταίνει» το νεκρό. Για τον Πυθαγόρα, μεταξύ άλλων αναφερομένων θαυμάτων, έχει καταγραφεί από τον Πορφύριο «το καταλάγιασμα των κυμάτων των ποταμών και των θαλασσών ώστε να περνούν οι μαθητές του εύκολα πάνω απ’ αυτά». Για το φιλόσοφο Εμπεδοκλή, που ήταν θεραπευτής και θαυματοποιός, διάβασα ότι ανάστησε μια γυναίκα τριάντα ολόκληρες ημέρες μετά το θάνατό της, ενώ ο ίδιος ανελήφθη στους ουρανούς. Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, που ήταν ιερέας του Ασκληπιού και πυθαγόρειος, έκανε θαύματα πολλά. Ο Αλέξανδρος ο Αβωνοτειχίτης, άνδρας ικανότατος και ευφυής, με ωραίο παρουσιαστικό, έγινε περιβόητος για το μαντείο του Ασκληπιού που ίδρυσε, δημιουργώντας μιαν «εκ νέου γέννησιν» του θεού, τη φορά αυτή με τη μορφή φιδιού, που το ονόμαζε Γλύκωνα. Για το Θεόφιλο Καΐρη, που πέθανε στη φυλακή στα μέσα του 19^ου αιώνα κυνηγημένος από εκκλησιαστικούς και δικαστικούς, διηγούνται ακόμη και σήμερα πως κράταγε στα χέρια το κεφάλι του όταν έλεγε τη Σολομωνική ανάποδα.

Στην Πολυνησία του Αιγαίου γνωρίζουμε εκ πείρας ότι οι άγιοι συχνά κακιώνουν και τότε τιμωρούν με θαύματα σκληρά, με μαρμαρώματα, ακόμη και με βουλιάγματα τόπων. Τον άγιο Βλάσιο τον λέμε και «μουσκαροπνίχτη» για τις ζωοκτόνες προτιμήσεις του, την Παναγία «καψοδεματούσα», τον άγιο Ιωάννη «ριγολόγο», γιατί έστελνε τις θέρμες και τον άγιο Ιωάννη το Θεολόγο «σπαζοκάδη», γιατί σπάζει τους κάδους και μας χύνει το κρασί.

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι αγιασματικές πηγές στα νησιά έχουν γίνει από τα δάκρυα των αγίων στον τόπο που μαρτύρησαν, αλλού εκύλησε η κάρα του αγίου μέσα στο πηγάδι, αλλού το νερό της πηγής ρέει κάτω από εκκλησίες, όπως στην Παναγία την Πλημμυριανή της Ρόδου και γίνεται αγίασμα και αλλού, όπως στη Βολισσό της Χίου, ανέβλυσε «ύδωρ τερατουργόν, ιαματικόν παντός πάθους και πάσης ασθενείας» από την πέτρα που κάλυψε το σώμα της αγίας Μαρκέλλας, όταν της απέκοπτε μαστούς και κεφάλι ο σαρκολάγνος πατέρας της. Κατά την ημέρα της γιορτής των αγίων οι πιστοί επωφελούμενοι από τις θαυματουργές ιδιότητες του αγιάσματος βρέχονται, πίνουν, αλείφουν τα γεννητικά τους όργανα και παίρνουν αγιασμό μαζί για να έχουν.

.......................

Στην Πολυνησία του Αιγαίου, που πιστεύουμε βαθύτατα στην οικονομική ευημερία που συνοδεύει τα θαύματα, το γαϊτανάκι των ονειρόφαντων αγίων συνεχίστηκε το 1959 στη Θερμή Λέσβου και στα γύρω χωριά, όταν τρεις άγιοι, ο άγιος Ραφαήλ, ο άγιος Νικόλαος και η αγία Ειρήνη άρχισαν τις νυχτερινές επισκέψεις στους κατοίκους. Άλλος έψαχνε τα λείψανά του κι άλλος το σαγόνι του. Οι κάτοικοι έχασαν τον ύπνο τους, οι άγιοι τους ορμήνευαν αλλά οι ανασκαφές αργούσαν κι όταν, δυο χρόνια μετά, τέλειωσαν όλα ωραία και καλά, έγινε και νέα εμφάνιση· εμφανίστηκε η αγία Ολυμπία που ζήταγε να βρεθούν τα λείψανά της, τα ταλαίπωρα εξ αιτίας σκληρών βασανιστηρίων αυτιά της και το θρυμματισμένο σαγόνι της, όμως ο οραματιστής έτυχε να’ ναι αγράμματος και εκείνη προσπαθούσε ξανά και ξανά να του εξηγήσει, είδε κι έπαθε η αγία.

Τούτες πάλι τις μέρες εις το Αργοκοίλι της Νάξου όπου «οι χωρικοί ρέπουν ενίοτε εις την παραδοχήν ανεξετάστως ό,τι η αγυρτία ήθελε τους υπηρετήσει», ακούγεται πως η Παναγία η Αργοκοιλιώτισσα κοιλοπονάει το θάμα...

Ζώντας εδώ και χρόνια στην Πολυνησία του Αιγαίου, όπου οι κάτοικοι πιστεύουν βαθύτατα στην οικονομική ευημερία που θα φέρει ένα μικρό θαύμα, ένα όραμα, μια εύρεση εικόνας ή λίγα οστά αγίων, άσπρισαν τα μαλλιά μου και εγώ συνεχίζω να μπήγω ξερά κλαδιά στη γη για να τα ιδώ να βλασταίνουν, ικετεύω ψητά κοτόπουλα να σηκωθούν και να περπατήσουν, εξακολουθώ να κρεμώ το πανωφόρι μου στην άκρη της πιο τελευταίας απογευματινής ηλιαχτίδας και συνεχίζω να γράφω τα κείμενά μου στα σκοτεινά με μόνο το φως που διαχέεται από τα δάχτυλά μου που λάμπουν.

Η απάντησή μου ήταν η εξής:

Κύριε Καϋλον
Βλέπω με λύπη ότι από ένα όμορφο και λογοτεχνικότατο κείμενο με μια ανθρωπιστική άποψη για το θέμα της μετανάστευσης η οποία πολλούς από εμας βρίσκει εν μερει σύμφωνους όσο κι αν εχουμε ενστασεις κλπ. περάσατε σε κείμενα βλάσφημα και προκλητικά κατά τις πίστης μας. Της πίστης των Ελλήνων. Βλέπω η λογοτεχνική πέννα σας μπορεί να ξεφύγει από την ποιοτική και ουσιαστική οδό και να αναλωθεί σε κατηγορίες, πλήγματα και ειρωνείες κατά της πιστεως μας και των ιερών και οσίων της πατρίδας μας. Λυπάμαι που αφελέστατα σας θεώρησα εκλεκτό και διανοούμενο άνθρωπο. Βλέπω με λύπη ότι μάλλον δεν ανήκετε σε αυτό το Γένος όπως προδίδει και το όνομά σας.
Οφείλω λοιπόν να εκθέσω μια ακόμα (τελευταία) φορα τις απόψεις σας ωστε και οι αναγνώστες μας να αντιληφθούν το λάθος μου.

Ευχαριστώ για τα 2 μηνύματά σας.
Οι ιντερνετικές αρχες μου και τα πιστεύω μου με υποχρεωνουν να δέχομαι όσα μηνύματα κι αν μου στείλετε και δεν θα σας το απαγορέυσω εφόσον δεν είναι ευθέως υβριστικά και κινούνται στα όρια της ευπρέπειας. Επ ' ουδενί λόγω όμως μπορώ να τα δημοσιεύω εφόσον προσβάλλουν τα ιερά και όσια της πατρίδος μου και τα δικά μου. Πιστεύω πως κάτι ανάλογο θα κάνατε κι εσείς αν μιλούσα απλά προσβλητικά και ειρωνικά ας πούμε για κάτι ιερό σας ή κάποιο ιερό για σας πρόσωπο.

Καλή συνέχεια στον ανίερο αγώνα σας.