35 χρόνια μετά την εισβολή και κατοχή της Κύπρου από τον βάρβαρο "Aττίλα 1/2", η Άγκυρα κλιμακώνει επικίνδυνα τον πολυετή πόλεμο τριβής κατά της εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας.Η προκλητικότητα της γείτονος έφτασε στο απώγειό της με την απόφαση του τουρκικού υπουργικού συμβουλίου να επαναλάβει τις γεωφυσικές έρευνες σε περιοχές της νοτιοανατολικής Μεσογείου, μεταξύ των οποίων και η θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Η νέα τουρκική πρόκληση είναι το φυσικό επακόλουθο της μη αντίδρασης της ελληνικής πλευράς στις καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου, στις εικονικές προσβολές και αεροφωτογραφήσεις ελληνικών εδαφών, στην αποσταθεροποίηση που υφίσταται από την αθρόα και κατευθυνόμενη λαθρομετανάστευση και στις προσπάθειες αφελληνισμού και χειραγώγησης της μουσουλαμικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης. Η ακατονόητη εμμονή της Αθήνας να υποστηρίζει μέχρι και σήμερα την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. ελπίζοντας στην "εξημέρωση του θηρίου" μόνο ως επιλογή ενός πλήρους "φιλανδοποιημένου" κράτους μπορεί να ερμηνευθεί.
Το ερώτημα που τίθεται -με βάση το σημερινό συσχετισμό ισχύος- δεν είναι εάν μπορούμε να αντιδράσουμε, αλλά εάν θέλουμε...
από το strategy - geopolitics
Τις τελευταίες δεκαετίες το δύσκολο στην πολιτική ζωή του τόπου φαίνεται ότι είναι η τόλμη στις αποφάσεις και η συνακόλουθη ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Το βλέπουμε σ'όλα τα θέματα, τόσο της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής πολιτικής. Αν δηλ για ένα θέμα εσωτερικό (πχ την κατάληψη ενός δημοσίου χώρου, Πολυτεχνείο, πρώην Εφετείο κτλ) ΔΕΝ αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη μιας επιχείρησης επιβολής της τάξης, πώς θα αναλάβει την ευθύνη ενός πχ θερμού επεισοδίου ή και πολέμου με την Τουρκία; Ας μη γελιόμαστε, το πολιτικό κόστος είναι αυτό που κάνει τους πολιτικούς μας...κιοτήδες, κατά τον Κολοκοτρώνη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πάντως βέβαιος ότι μια σθεναρή στάση επιτέλους για μια φορά σε ένα οποιοδήποτε θέμα θα ήταν αίσθηση ανακούφισης αλλά και υπερηφάνειας για όλους, δε νομίζετε;
Εχεις απόλυτο δίκιο Στεφανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σθεναρή στάση από όλους μας είναι επιβεβλημένη. Το πρόβλημα όμως έγκειται στην έλλειψη ηγετών ή τελοσπάντων ενός ηγέτη που είναι απαραίτητος για να οδηγήσει πρώτος το σύνολο των πατριωτών.
Οι σύγχρονοι πολιτικοί έχουν ξεφύγει από την έννοια των κιοτήδων και πολυ φοβάμαι ότι ο Κολοκοτρώνης δεν θα ήθελε και πολύ να αρχίσει να παίρνει κεφάλια.....
Ομως θα χαρακτηριζόταν φασίστας, ρατσιστής και ακραίος από γνωστούς κύκλους που απεργάζονται την αλλοτρίωση των Ελλήνων και την εξαφάνιση του Ελληνισμού με την μορφή που είχε εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Μας θέλουν αθρησκους, απατριδες, αδιαφορους και αν ειναι δυνατόν ακόμα και αλλόφωνους......
Πλησιάζει όμως η ώρα του ξεκαθαρίσματος κατα την γνώμη μου γιατί όσο αυτοί οι κύκλοι αισθάνονται να δυναμώνουν τόσο και η πατριωτρική αντίδραση θεριέυει..
Έτσι είναι. Ωστόσο, αν οι ηγέτες μας εμφορούνταν από εθνικά ιδανικά αλλά και πάλι δυσκολεύονταν να αναλάβουν την ευθύνη, θα μπορούσαν έστω κι έτσι να απευθύνονται στο λαό με τη μορφή δημοψηφισμάτων, τοπικών συνελεύσεων και άμεσης συμμετοχής του πολίτη για θέματα ζωτικής σημασίας, ώστε ο πολίτης να εξουσιοδοτεί τον εκάστοτε ηγέτη να ενεργήσει γι'αυτόν. Αλλά αυτό προφανώς αποτελεί μια ουτοπία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, Θάνο, δε θεωρώ ότι είναι υποχρεωτικό να αναμένουμε κάποιον που θα μας σώσει και θα μας καθοδηγήσει (αν και ίσως αυτό είναι που τελικά χρειάζεται ο Έλληνας;), γιατί αυτό αγγίζει τα όρια του μεσσιανισμού, άρα και του λαϊκισμού, επομένως τα όρια του κινδύνου εκτροπής. Σίγουρα χρειάζεται κάποιος μπροστάρης γύρω από τον οποίο θα συσπειρωθούν οι υπόλοιποι.
Το θέμα είναι να τον εντοπίσουμε ΕΜΕΙΣ οι πολίτες και να τον αναδείξουμε σε πείσμα όσων επιδιώκουν το αντίθετο.