Εκτρωσεις : Να δολοφονείται το "άρρωστο" παιδί ;

Λοιπόν αυτο τον σύγχρονο Καιάδα που ολοι κοροιδεύαμε (αν αληθευει) στην αρχαια Σπάρτη, δεν μπορω με κανεναν τροπο να ανεχθώ στην συγχρονη και καλα "πολιτισμένη" κοινωνία μας. Τι θα πει αρρωστο ή δυστυχισμένο παιδί; Επειδη η σημερινή "δολοφονική" στην προκειμενη περίπτωση, ιατρική δίνει το δικαίωμα στους εγωιστές και καλοπερασάκηδες σημερινούς γονείς που με κανεναν τροπο δεν έχουν σκοπο να σηκώσουν αυτόν τον σταυρό που λέγεται παιδι με ειδικές ανάγκες, που κι αυτο χρειάζεται την αγαπή μας ισως και περισσότερο απο ένα υγιές. Γονείς που γι αυτους η θυσία ειναι κατι άγνωστο και τεκνοποιούν μονο και μονο για να εξυπηρετήσουν το εγώ τους και να πουν "εχω παιδί".
Η ανυπαντρη, ηρωιδα θα έλεγα, μητέρα που προτιμά να μεγαλώσει μονη το παιδί της χωρίς την υποστήριξη ενός πολλές φορές δειλού πατέρα αξίζει καθε σεβασμού και βοήθειας όπως και οι γονείς που αποφασίζουν να δεχθούν την θυσία της ανατροφής ενός "άρρωστου" παιδιού δινοντας αγαπη ειναι για μενα πραγματικοί Ανθρωποι με Α κεφαλαίο.
Τι να κανουμε που καποια νοσηρά γυναικεια και ανδρικά μυαλα αποφασίζουν παιζοντας το θεοι να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές για τις οποίες ειναι σιγουρο ότι καποια στιγμή θα πληρώσουν και μαλιστα ακριβά. Γελιώνται αν νομίζουν ότι το αιμα των αθώων αυτών πλασματων δεν θα τύχει δικαιας υπεράσπισης και θα αποφύγουν την αυστηρότατη ποινή. Και δεν μιλάω μονο για μεταθανάτιες κολάσεις αλλα και επιγειες.
Πρεπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι η βλακεια που ξεστομίζουν διαφορες φεμινιστικά επηρεασμένες γυναίκες "το σωμα μας μας ανήκει και το κανουμε ότι θέλουμε" προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα φοβερά και τρομερά εγκλήματα και τους ποταμούς αίματος αθώων υπάρξεων και μαλιστα παιδιών τους (σχεδον παντα υγιέστατων) που χύνουν, μονο ψυχική και σωματική καταστροφή μπορεί να φερει.
Λυπάμαι αλλα δεν υπάρχει θανατος υπο προυποθέσεις εκτος αν μιλαμε για ευθανασία ζώων. Σκοτώνουν τα αρρωστα σκυλιά, τα αρρωστα άλογα, γενικώς τα αρρωστα και μη θεραπεύσιμα ζώα. Εδω ομως πρόκειται για την ζωή ενος ανθρώπου για τον Θ Α Ν Α Τ Ο ενος ανθρωπου. Αν ειναι ετσι τοτε ας περιμενουμε να γεννηθεί το βρέφος και μετα το σκοτώνουμε με μια ένεση. Αλλα ξεχασα τοτε το λυπόμαστε. Ασε που μετα έχει και δικαιώματα, ανθρωπινα δικαιώματα. Οπότε πρεπει κατι να γινει προτου το δούμε μπροστά μας. Εχετε ακουσει τους επίορκους φονιάδες γιατρούς πως μιλανε κατα την διάρκεια μιας εκτρωσης ωστε να μην φρικαρει η γυναίκα - θυμα;
Οταν ο απορροφητικός σωληνας διαμελίζει ζωντανο το εμβρυο μεσα σε αφόρητους πόνους και απομένει το κεφάλι του το οποίο δεν χωράει στον σωλήνα τοτε ο"ιατρος" (που ορκίστηκε με τον ορκο του Ιπποκράτη οτι με κανέναν τροπο δεν θα προκαλέσει ή θα βοηθήσει τον θανατο του ασθενούς) ζητά την λαβίδα και προσπαθει να πιάσει το κεφαλακι ωστε να ακολουθήσει η αφαίρεση του απο την μητρα. Λοιπον την ωρα εκεινη αποκαλεί το κεφαλάκι με τον ορο "νουμερο ένα".
Τι να πω. Λυπάμαι γιατι στην περιπτωση της εκτρωσης (ή ευγενικά με λογια των υποκριτών "διακοπή της κύησης") δεν τιθεται καν θεμα μαυρου ή ασπρου.
Αυτη η φασιστική νοοτροπία που εχει επικρατησει οπως βλέπω κι αναμεσα σε πολλους, σιγουρα καποτε θα οδηγήσει εναν μελλοντικό κόσμο στο ομαδικό έγκλημα (γιατι οχι) της εξοντώσεως ολων των ατόμων με ιδιαίτερα ψυχικά ή σωματικά προβλήματα με σοβαρή παραμορφωτική ασθένεια, με ανίατη νόσο, με μισή καρδιά καταδικασμένο να μη ζήσει περισσότερο από 3-4 χρόνια". Ετσι τι καλα που θα ειναι, γιατι στο κατω κατω αυτοι στοιχίζουν και επιβαρύνουν τον προυπολογισμό μας με τα έξοδα νοσηλείας τους. Θα ειναι ενας ομορφος, υγιής, "αγγελικα" πλασμενος κόσμος περιπου οπως τον φανταζόταν ο Χιτλερ.
Εχω συναντησει και μιλήσει και με τα δύο ειδη γονιών. Κι αυτους που δεν μπορουν να αντέξουν ενα τέτοιο παιδί (οικονομικώς, ψυχικώς ή συναισθηματικώς) αλλα και αυτους που αποφασισαν να περιμένουν καποιον Αλλον να αποφασίσει για την τύχη του Αυτόν που στο κατω κατω έστειλε αυτή την μεγιστη δοκιμασία στην ζωή τους.
Η εμπειρία μου λέει ότι, ναι η λύπη των γονιών αυτών (και των 2 ειδων) ειναι τεράστια αλλα με μια μεγαλη διαφορά που μονο ψαχνοντας ενδόμυχα μπορεις να διακρίνεις. Στην πρώτη περίπτωση η λύπη ειναι για τον εαυτό τους (καθώς πολλές φορές το ιδιο το παιδι δεν ειναι σε θέση να καταλαβει την σοβαρότητα της καταστασής του) δηλαδή στεναχωριούνται γι αυτα που τραβανε ή προκειται να τραβήξουν οι ιδιοι. Για την κόλαση που θα ζήσουν τα μελλοντικά χρονια. Ετσι αποφασίζουν οτι ειναι προτιμότερος ο ΘΑΝΑΤΟΣ του προβλήματός τους. Αν τωρα προλαβει και γεννηθει τοτε η δυστυχία αρχίζει. Τοτε αρχιζουν τα γογγυτά απο τα ιδρυματα, τα νοσοκομεία, τα χρήματα κλπ.
Οι γονεις της 2ης περίπτωσης ομως κανουν το χρεος τους χωρίς γογγυτά και ενδιαφέρονται ή να θεραπεύσουν το παιδί τους ή τουλαχιστον τα χρονια που θα βρισκεται μαζί τους στην γή, να ζήσει όσο καλύτερα και μεσα σε περιβάλλον αγαπης, γινεται. Λοιπον οι γονείς αυτοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα απο την μεριά του ασθενούς οπως πρέπει, ενω οι πρωτοι απο την μερια του εαυτού τους.
Ετσι και στην έκτρωση πρεπει να αντιμετωπίσουμε την πράξη απο την μεριά του εμβρύου. Καταλαβετέ το δεν θα πάρω ποτέ το μερος (μονο για την περίπτωση της εκτρωσης το τονίζω) ουτε της μανας που κυοφορεί άρρωστο παιδί, ουτε της ανηλικης μανας, ουτε της μανας με οικονομικά προβλήματα, ουτε καν της βιασμένης μανας. Θα ειμαι πάντα με το μερος του αθώου ανυπεράσπιστου εμβρύου που δεν ενδιαφέρεται για τιποτε αλλο εκτός απο το να ζήσει οποια προβλήματα κι αν εχει το ιδιο ή οι γονείς του. Η Ζ Ω Η ενος ανθρώπου ειναι πανω απο καθε τι (συμφερον, χρηματα, εγκλημα,αρρωστια, ηλικία;) σ' αυτον τον κοσμο ή μηπως όχι κι αν οχι σε τι αποτιμηση την εχετε εσεις;