Τα παιδιά, λίγα ή πολλά, μεγάλωναν και μάθαιναν καλούς τρόπους και πάνω από όλα, σεβασμό στους μεγαλύτερους.
Η επιθυμία των μεγάλων, ήταν διαταγή για τους μικρούς. Ιερή στιγμή για την οικογένεια ήταν ή ώρα του φαγητού.
Έπρεπε όλοι να είναι παρόντες και καθισμένοι στις θέσεις τους. Στο τραπέζι κάθονταν τις μεγάλες μέρες και όλες τις άλλες στον σουφρά.
Ο σουφράς ήταν ένα είδος επίπλου, στρογγυλός, χαμηλός και σε αυτόν έπλαθαν τα ψωμιά οι νοικοκυρές, έγραφαν τα παιδιά τα μαθήματά τους και έτρωγαν. Δεν υπήρχε πιάτο για τον καθένα.
Στη μέση του σουφρά, έμπαινε μια μεγάλη πιατέλα με το φαγητό, σε πιο μικρή η σαλά, σαλάτα, το ψωμί και οτιδήποτε άλλο υπήρχε. Μη φανταστείτε μαχαιροπίρουνα, κανάτες, ποτήρια κ.λπ.
Όταν όλα ήταν έτοιμα, όλη η οικογένεια έκανε την προσευχή της, το σταυρό της και ξεκινούσε πρώτος ο πατέρας και ακολουθούσαν όλοι οι άλλοι.
Μπορώ να πω ότι η βασική τροφή των Μεσαναγρενών ήταν το ψωμί, το οποίο μέχρι σήμερα θεωρούσαν ιερό. Δεν έπρεπε να το πετάξεις κάτω και αν σου έπεφτε το έπιανες με σεβασμό και το φιλούσες.
Αν το πέταγες και δεν έκανες αυτό που έπρεπε, η τι μωρία ήταν μεγάλη. Πώς τα κατάφερνε η μάνα να φτιάχνει φαγητό για τόσα άτομα και να τους φτάνει, τρώγοντας από την ίδια πιατέλα!
Βέβαια αυτοί που έτρωγαν γρηγορότερα, σίγουρα έτρωγαν και περισσότερο. Αυτό ήταν λεπτομέρεια.
Σε κάποια φαγητά που δεν μας άρεσαν, τρώγαμε αργά, αλλά γινόταν αντιληπτό από τους γονείς, που με το δικό τους τρόπο, σε ανάγκαζαν να φας, είτε σου άρεσε είτε όχι.
Πάντα ακούγαμε τους μεγάλους με σεβασμό και προσπαθούσαμε να είμαστε εντάξει. Θυμάμαι ορισμένα πράγματα που σήμερα έχουν ξεχαστεί και αναρωτιέμαι, γιατί…
Όταν μας ζητούσαν νερό για να πιούν, γινόταν ολόκληρη ιεροτελεστία.
Έπαιρνες το κατσαρόλι (ποτήρι), το γέμιζες από τη στάμνα γιατί βρύσες δεν υπήρχαν τότε, πήγαινες μπροστά στον πατέρα σου και έλεγες. Πατέρα ορίστε, έφερα το νερό.
Το έπαιρνε στα χέρια του και άρχισε να πίνει. Όλη αυτή την ώρα, εμείς έπρεπε να είμαστε «σταυρωϊμένοι», δηλαδή με σταυρωμένα χέρια και όταν τέλειωνε, να λέμε.
Με τις υγείες σας. Αυτό απαιτούσαν οι καλοί τρόποι. Στο μάζεμα των πιάτων, συμμετείχαμε όλοι οι μικροί, αγόρια και κορίτσια.
Πηγή: Μεσαναγρός Ρόδου
Παράδειγμα διαχρονικό, προς μίμηση, το μοναχικό τυπικό. Πώς, μετά την συμμετοχή στο μυστήριο της θείας Κοινωνίας και την απόλυση της θείας Λειτουργίας, οδεύουν άπαντες σιωπηρώς και στην τράπεζα της υλικής τροφής, απονέμοντας τον ανάλογο σεβασμό. Κάνοντας υπακοή στις υποδείξεις του ηγουμένου, τρώνε και πίνουν, ακούγοντας παράλληλα αναγνώσματα πνευματικά. Όταν τελειώσει η τράπεζα, βγαίνουν πάλι σιωπηρώς, δεχόμενοι στην έξοδο την ευλογία του ηγουμένου και είναι ελεύθεροι να συζητήσουν ή να οδεύσουν ο καθένας - μοναχοί και λαϊκοί - στην διακονία και στον προορισμό του.
ΑπάντησηΔιαγραφή