Περιμένοντας τη γνωμάτευση γενικώς

Σίγουρα θυμόμαστε εκείνη την, σχεδόν επική, σκηνή στην ταινία του 1963 «Μερικοί το προτιμούν κρύο». Είναι αυτή, που ο υποψήφιος σύζυγος της Λέλας (Μάρθα Καραγιάννη) Λάκης Αγγέλου (Ντ. Ηλιόπουλος), εξετάζεται από τους τέσσερις αδελφούς της Λέλας, που είναι γιατροί, για να διαπιστωθεί αν είναι υγιής και άρα κατάλληλος για γαμπρός τους. 

 

Από τον Χρήστο Μπολώση
 

Πριν από την εξέταση, μετά τις συστάσεις και για να σπάει ο πάγος, ο μεγαλύτερος αδελφός Φαίδων (Περικλής Χριστοφορίδης), παθολόγος λέει: 

- Ώστε εσείς είσθε ο Λάκης.

- Μάλιστα εγώ είμαι, απαντά ο Λάκης.

- Δηλαδή, επεμβαίνει ο νευρολόγος Τρύφων (Γιώργος Κωνσταντίνου), που κάνοντας την σχετική νευρική κίνηση ρωτάει, Βασίλειος, Βασιλάκης, Λάκης.

- Όχι, Άγγελος, Αγγελάκης, Λάκης, διορθώνει ο Λάκης, κάνοντας και αυτός την ίδια με τον νευρολόγο νευρική κίνηση.

 

Ακολουθούν οι ξεκαρδιστικές ιατρικές εξετάσεις, οι οποίες βρίσκουν κάτι «μεγάλο» στο στομάχι του Λάκη, το οποίο τελικώς ήταν το χαϊμαλί του, ανησυχούν οι γιατροί διότι… γαργαλιέται ο Λάκης, ώσπου στο τέλος μεν θριαμβεύει το καλό και ο Λάκης δεν έχει τίποτα, έχει γίνει όμως θηρίο, με τα σιγοψιθυρίσματα και τις γεμάτες σημασία ματιές των γιατρών, μετά από κάθε εξέταση.

 

Εκεί λοιπόν απεικονίζεται θαυμάσια η αγωνία του «ασθενούς» (λήπτες υγείας τους λένε τώρα…) μέχρι ο γιατρός να τους πει κάτι. Καλό ή κακό. Προτιμότερο βέβαια το καλό…

 

Έχω ζήσει μια παρόμοια σκηνή, όταν πήγα να κάνω ένα τσεκ απ. Εξετάσεις ρουτίνας δηλαδή. Μέσα σε όλα, προβλεπόταν και ένα καρδιογράφημα ή κάτι τέτοιο. Με πάνε λοιπόν σε μια αίθουσα, με πολύ χαμηλό φωτισμό, που σ΄ ένα μόνιτορ παρακολουθούσαν την καρδιά μου. Πάνω απ το μόνιτορ ήταν σκυμμένοι ο διευθυντής της καρδιολογικής κλινικής του νοσοκομείου, ο βοηθός του και 5 ειδικευόμενοι. Από εκεί που βρισκόμουν, δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγαν, αλλά πάντως όσα έλεγαν πρέπει να ήταν εξαιρετικά σοβαρά αν κρίνω από το ύφος τους, αλλά και από το γεγονός ότι κάθε λίγο και λιγάκι κάτι έδειχναν στην οθόνη. Περιττόν να πω ότι εγώ είχα πάει και είχα έρθει από την αγωνία μου. Κάποια στιγμή, επί τέλους, ανάβουν τα φώτα και ο διευθυντής της κλινικής μου λέει: «Είστε μια χαρά. Δεν έχετε τίποτα».

 

Τι είχε συμβεί. Απλώς ο γιατρός βρήκε την ευκαιρία να κάνει μάθημα στους ειδικευομένους, και τους έδειχνε διάφορα πράγματα, τα οποία εγώ ερμήνευα ότι με έφερναν κοντά σε τόπους χλοερούς, σε τόπους αναψύξεως ένθα απέδρα πάσα οδύνη λύπη και στεναγμός. Ευτυχώς το τοιούτον δεν συνέβη και ζήσαμε εμείς καλά και ο γιατρός καλύτερα.

 

Άλλη μία φορά σε μία εξέταση σπινθηρογραφήματος, εκεί που με είχανε δέσει ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι, όχι και πολύ άνετο, άκουσα ζωηρές συζητήσεις μεταξύ των γιατρών και των νοσηλευτών. Κάποιες στιγμές σταματούσαν οι συζητήσεις και έπεφταν όλοι με τα μούτρα σε κάποια οθόνη. Μετά ξανάρχιζαν οι συζητήσεις από τις οποίες ξεχώρισα μόνο μία λέει: «Μαρμαρυγή». Ωχ, ωχ, σκέφτηκα, νάτα τα μαντάτα. Τότε μια κοπέλα δεν ξέρω αν ήταν ιατρός ή βοηθός, άλλωστε πολύ λίγη σημασία είχε, σκύβει και με ρωτάει:

- Από πού είστε;

- Από το Ναύπλιο της απαντώ

- Α ωραία! Τον Δημήτρη τον Βουρδούλακα, από τα χωριά της Επιδαύρου τον ξέρετε;

 

Άντε τώρα σε τέτοια κατάσταση, δεμένος χειροπόδαρα, να έχεις ακούσει κι’ εκείνη την αναθεματισμένη τη λέξη «μαρμαρυγή», να έχεις όρεξη για κοινωνικές συζητήσεις. Λυπάμαι, απήντησα. Εγώ είμαι από τα χωριά της Νέας Κίου, προς μεγάλη απογοήτευση της γνωστής του Βουρδούλακα…

Αυτά όμως δεν συμβαίνουν μόνο με τους γιατρούς.

 

Προ ημερών είχα πάει το αυτοκίνητό μου, κάποιας ηλικίας κι΄ αυτό, στο συνεργείο, διότι παρουσίαζε μία διαρροή.

 

Κάθισα στο σαλονάκι αναμονής, έφτιαξα τον καφέ, που ευγενώς προσέφερε η αντιπροσωπία (τι διάολο τόσα λεφτά παίρνει…), και προσπάθησα να διαβάσω κάτι που είχα φέρει μαζί μου, προβλέποντας μακράν παραμονή. Κάποια στιγμή με φωνάζει ο επικεφαλής του συνεργείου να πάω στο γραφείο του. Πριν μπω μέσα και ακριβώς στην πόρτα με σταματάει ο γνωστός μου πλέον (λόγω πολυχρονίου χρήσεως, όπως λέγαμε στις απαιτούμενες δαπάνες) ηλεκτρολόγος και με ύφος περίλυπο μου λέει: «Τι περιμένεις; Παλιό αυτοκίνητο. Δώσε εκεί 5 με 7 χιλιάδες και πάρε ένα καλό μεταχειρισμένο…». 

 

Ήταν φανερό ότι η εξέταση του αυτοκίνητου μου, είχε φέρει στην επιφάνεια πολλά και μη αναστρέψιμα προβλήματα. 

 

Μπαίνω σεμνά και ταπεινά και με βαριά καρδιά και καημό μεγάλο, που έλεγε και το άσμα, στο γραφείο του αρχιμηχανικού, ο οποίος αρχίζει: «Κοιτάξτε το αυτοκίνητο είναι παλιό και εξ΄ αιτίας αυτού του γεγονότος….» και μου αραδιάζει τις εργασίες που έπρεπε να γίνουν ώστε το αυτοκίνητο να ξαναγίνει αυτοκίνητο, από ρημάδι που ήταν. Συμπέρασμα 1.250 ευρώ… 

 

Δηλαδή μία ιατρική εξέταση και μία επίσκεψη στο συνεργείο και τα πιάσαμε τα λεφτά μας.

Την υγειά μας νάχουμε!

 

Σήμερα συνεχίζουμε με τον σύντροφο Παύλο Νεφελούδη, αδελφό του Βασίλη Νεφελούδη, που έχουμε ήδη παρουσιάσει. Υπενθυμίζουμε ότι το βιβλίο «Τα οικογενειακά του ΚΚΕ», έχει γραφεί το 1949:

 

Παύλος Νεφελούδης

 

Ό Παύλος Νεφελούδης είναι αδελφός τού Βασίλη Νεφελούδη, μέλος μιας πολυμελούς οικογένειας, ή οποία κατάγεται από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας και ήρθε στην Ελλάδα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.

 

Ό Παύλος, όπως και ο αδελφός του, είναι παλιός κομμουνιστής και στέλεχος τού Κ.Κ.Ε.

 

Έχει από πολλά χρόνια να εργαστεί βιοποριστικά, αν και είναι λογιστής, γιατί το Κόμμα τον χρησιμοποιούσε ολοκληρωτικά για τον «αγώνα» και έτσι, και αυτός, όπως και πολλοί άλλοι, ανήκει στην κατηγορία των επαγγελματιών κομμουνιστών.

 

Το 1939, ό Παύλος Νεφελούδης είχε τοποθετηθεί από το Κόμμα στην Κομμουνιστική Όργάνωση Θεσσαλονίκης, οπού και συνελήφθη από την αστυνομία και εξετοπίσθη στην Ακροναυπλία, σαν επικίνδυνος κομμουνιστής.

 

Το Δεκεμβριανό κίνημα τον βρήκε γραμματέα της 4ης Κομμουνιστικής Αχτίδας Αθηνών, ή όποια είχε εις την περιφέρεια της τότε και το Περιστέρι.

 

Ό Παύλος μαζί με τον Μιχάλη Πεκτασίδη, τον γνωστόν υπεύθυνο τού Μπούλκες στη Γιουγκοσλαβία, διεδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο στο κίνημα και μετά την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από την Αθήνα, έφυγε και αυτός.

 

Μετά την Βάρκιζα, γύρισε στην Αθήνα και εργάστηκε παράνομα στην Κομμουνιστική Οργάνωση Αθηνών σαν γραμματέας σε διάφορες αχτίδες, γιατί εδιώκετο για τα εγκλήματα τού Περιστεριού.

 

Ως τις αρχές τού 1949, ό Παύλος, χάρις στα «συνωμοτικά» μέτρα, πού έπαιρνε, κατόρθωνε να μένει ασύλληπτος και αυτό τον «ανέβαζε» στα μάτια των άλλων συντρόφων του, σαν «υπόδειγμα ικανού αγωνιστή». Οι ικανότητες του όμως, δεν περιορίζονταν μόνον στην πολιτική συνωμοτικότητα, στην εγκληματικότητα και τις εκτελέσεις αθώων ανθρώπων. Είχε κι’ άλλες ικανότητες και σ’ άλλους τομείς. Κι’ αυτές οι ικανότητες τού Παύλου «μας», έγιναν γνωστές, όταν συνελήφθη. Τότε απέδειξε ότι είναι, όχι μόνον αυστηρός τηρητής των «συνωμοτικών»» μέτρων, άλλα και των αρχών της «ηθικής» και μάλιστα της «οικογενειακής» ηθικής

 

Ό Παύλος, πιστός στις αρχές τού Κόμματος, κράτησε «ψηλά» τη σημαία της «οικογενειακής ηθικής» και τα έργα του μας δείχνουν πώς δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι το Κ.Κ.Ε. «θα απαλλάξει την Ελλάδα από τη διαφθορά και την ανηθικότητα, στην όποιαν την έχουν ρίξει οι αστοί».

 

Η σύλληψη τού Παύλου έγινε σ’ ένα σπίτι στην Καλλιθέα, στις αρχές τού 1949». Ή αστυνομία, όπως είναι «κακομαθημένη», μπήκε μέσα στο σπίτι, τα χαράματα, τόσο αιφνιδιαστικά, ώστε ο Παύλος και ή γυναίκα, πού έμενε μαζί του δεν πρόφτασαν να ξεχωρίσουν τα ρούχα τού ύπνου και να δημιουργήσουν έτσι δύο ξεχωριστά στρωσίδια, αν και κατέβαλαν, είναι αλήθεια, σοβαρή προσπάθεια γι’ αυτό.

 

Αφού φόρεσαν τα ρούχα τους, άρχισαν οι τυπικές εκείνες ερωτήσεις από τούς αστυνομικούς, πού σε άλλη περίπτωση δεν θα πείραζαν καθόλου τον Παύλο και την άγνωστη, έως εκείνη τη στιγμή, γυναίκα.

 

Όταν αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν τις ταυτότητές τους, τότε έγινε το «ανεπανόρθωτο». Η άγνωστη γυναίκα ήταν η Νίκη, «χήρα» Γρηγορίου Σκαφίδα, αδελφή της Σοφίας Νεφελούδη. Δηλαδή ο Παύλος Νεφελούδης συζούσε με την κουνιάδα τού αδελφού του Βασίλη, και έτσι, οι δύο αδελφοί Νεφελούδηδες είχαν γυναίκες τους τις αδελφές Σοφία και Νίκη, το γένος Αδαμοπούλου. Για να εκτιμήσετε σωστά τη συμβίωση τού Παύλου με την «συμπεθέρα» του, χήρα Γρηγόριου Σκαφίδα, μέλους τού Π. Γ. τού Κ.Κ.Ε., την 4η Αύγουστου, πρέπει να λάβετε υπ’ όψη σας τα παρακάτω. Ό άνδρας της Νίκης, Γρηγόριος Σκαφίδας, συνελήφθη κατά την περίοδο της 4ης Αυγούστου και φυλακίστηκε στις Φυλακές Συγγρού και Αιγίνης. Την εποχή εκείνη, όπως είναι γνωστό, πολλά στελέχη κλονίστηκαν, έκαμαν δηλώσεις και ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Σκαφίδας.

 

Κατά το Δεκεμβριανό κίνημα ό Σκαφίδας είχε την αφέλεια να ακολουθήσει στην υποχώρησή του από την Αθήνα τον ΕΛΑΣ και, έπειτα από υπόδειξη της ίδιας της γυναίκας του και του Παύλου Νεφελούδη εκτελέστηκε από τούς ελασίτες. Έτσι ή Νίκη απαλλάχτηκε από την ανεπιθύμητη παρουσία του δηλωσία άνδρα της, με τη «βοήθεια» του κουνιάδου τής μεγάλης αδελφής της Σοφίας Παύλου Νεφελούδη. Ύστερα απ’ αυτό, όπως είπαμε πιο πάνω, «δικαιολογούμε» και βρίσκουμε «ηθικό» το να συζούν ό Παύλος με την Νίκη ανεξάρτητα από την συγγένεια και τις «αστικές προλήψεις» περί ηθικής.

 

Για την ιστορία και σαν υστερόγραφο, ας σημειώσουμε για τους αναγνώστες μας ότι ό Παύλος «μας» έχει και μια ερήμην καταδικαστική απόφαση 7 χρόνια φυλακή για κλοπή εφοδίων της ΕΦΕΞ, άλλα δεν ανησυχεί καθόλου γι’ αυτό. Η «γυναικαδέλφη» και «νύφη» του Παύλου, ή Σοφία Νεφελούδη θα διαθέσει δικηγόρο και τα έξοδα από την «Αλληλεγγύη», όπου είναι υπεύθυνη και θα βοηθήσει τα δύο καινούργια «θύματα της Μοναρχοφασιστικής Τρομοκρατίας», τον κουνιάδο και την αδελφή της «για να γλυτώσουν από τα νύχια του «Αμερικανοαγγλικού Ιμπεριαλισμού» και του «Αστοτσιφλικάδικου ελληνικού μοναρχοφασισμού» και να συνεχίσουν την «εθνικοαπελευθερωτική δράση τους».

 

Σήμερα αρχίζουμε με ένα ανέκδοτο:

 

Όταν συναντάς παλιούς συμμαθητές και νομίζεις πως εσύ μικροδείχνεις 

 

«Λέγομαι Λένα Παπα something και περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει. Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του, κ.λπ.

 

Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παληκάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο, κάπου 40 χρόνια πίσω και που για ένα φεγγάρι, μάσαγα τα σίδερα για χάρη του.

Μπορεί να έχει σχέση μ’ αυτόν εδώ τον τύπο;

 

“Μπα, αποκλείεται,” σκέφτηκα, άμα τον είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.

 

Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ’ ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.

 

– “Άκου τώρα! Ασφαλώς, και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο”, μου είπε με περισσό καμάρι.

– Πότε αποφοιτήσατε; τον ρώτησα.

– Το 1975, μου απάντησε. Γιατί με ρωτάτε;

– Γιατί ήσασταν στη τάξη μου!!!!

 

Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, ο φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμαλάκας, με ρώτησε:

- Τι μάθημα διδάσκατε;;;»

 

Τι να του πεις τώρα; Έχει δίκιο.

 

Πέρασε η γιορτή σου, αλλά χρόνια σου πολλά

 

Όπως το βλέπει κανείς…

 

Χωρίς λόγια… 

 

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις, μόνο τυχαία δεν είναι!

 

Να παιδί, να μάλαμα.

Αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας ον ρατσισμό….

 

Υπερβολές…

 

Τι διαβάζω στην «δημοκρατία» ρε σύντροφοι; Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης κα Συραγώ Τσιάρα αποφάσισε, με την σύμφωνη γνώμη του δημιουργού κ. Κατσαδιώτη, όπως οι πίνακες που δέχθηκαν την επίθεση του κ. Παπαδόπουλου συνεχίσουν να εκτίθενται, αλλά στο πάτωμα όπως είναι κατεστραμμένοι με συνοδευτικό κείμενο που να εξηγεί, ότι αυτό γίνεται με στόχο να αναδειχθεί η βία, ως κοινωνικό σύμπτωμα. Λυπάμαι αλλά θα κατηγορήσω την κα διευθύντρια, για έλλειψη φαντασίας. Εγώ τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση της; Θα ζητούσα από ένα εικαστικό να φτιάξει ένα γλυπτό αφιερωμένο στην συμβάν, όπως π.χ. αυτό στη μνήμη των… νεκρών της ΕΡΤ. Εκεί οι επισκέπτες θα εναποθέτουν άνθη. Θα έκανα περίφραξη του χώρου με αγκαθωτό συρματόπλεγμα, για να δείξω την φυλάκιση των ιδεών. Θα χρωμάτιζα μαύρο τον απέναντι τοίχο για να τονίσω την μαύρη αντίδραση. Θα έφερνα την Γκρέτα Τούνμπεργκ (την ξεχάσατε κιόλας;) να κάνει σειρά διαλέξεων για την κλιματική αλλαγή, η οποία, ως γνωστόν, φταίει για όλα. Θα διοργάνωνα πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία, πρώτον διότι είναι κοντά (μη ξεποδαριαστούμε κιόλας) και δεύτερον, διότι η Αμερική φταίει για όλα. Τέλος θα ζητούσα από την ΕΠΟ να τηρηθεί σιγή τριών λεπτών (έτσι μπόλικη μπόλικη, όχι το τσουρούτικο ένα λεπτό) σε όλους τους αγώνες, όλων των κατηγοριών εις μνήμη των πεσόντων πινάκων. Αυτά.

 

Προ ημερών, ορκίστηκε ο νέος (13ος τον αριθμό…) Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δεν θα ασχοληθώ με τις ανούσιες τυπικές προσφωνήσεις, οι οποίες άλλωστε περιέχουν πολλές ανακρίβειες. Είπε π.χ. ο κ. Τασούλας ότι η απερχομένη Πρόεδρος κα Σακελλαροπούλου εξετέλεσε άψογα τα καθήκοντά της. Ευγένεια θα πείτε. Ξέχασε φαίνεται τις προκλ ήσεις της, όταν απέφευγε να ασπαστεί το Ιερό Ευαγγέλιο, ή όταν απαγόρευσε να ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος ή τα γλέντια της για τον γάμο των ΛΟΑΤΚΙ, για να θυμηθούμε μόνο μερικά. Εκείνο που εντυπωσίασε στις σχετικές τελετές, ήταν η απομόνωση του… πεδίου της μάχης. Ο περιούσιος λαός, που είναι σημειωτέον και ο… κυρίαρχος, είχε δημοκρατικότατα απομακρυνθεί για λόγους ασφαλείας. Όχι βέβαια για την δική του ασφάλεια. Κάτι λέγαμε για Δημοκρατία. Ο κ. Τασούλας πρέπει να μάθει μερικά πράγματα ακόμη. Στην τήρηση ενός λεπτού σιγής επί παραδείγματι, δεν στεκόμαστε με τα πόδια ανοιχτά, αλλά σε στάση προσοχής. Μπράβο του και συγχαρητήρια που όπου ακουγόταν Εθνικός μας Ύμνος τον έψαλε και αυτός και μάλιστα δυνατά μαζί με τα παρατεταγμένα τμήματα, που απέδιδαν τιμές. Ευχόμαστε καλορίζικος ο νέος Πρόεδρος και καλή επιτυχία στο έργο του.

 

Θα έχετε καταλάβει συμπολίτες μου (Νάτο τώρα! Το άφησε ο κ. πρωθυπουργός, αλλά το κολλήσαμε εμείς), ζούμε στην εποχή της τέλειας παράκρουσης. Και αναφέρομαι στο εδώ και δύο χρόνια επίκαιρο και ας λέει ο κ. Βορίδης, θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών. Τους λες: «Ρε είναι λογικό που επί δύο χρόνια δεν μπορούμε να μάθουμε τι στο διάολο κουβάλαγε το αναθεματισμένο το εμπορικό;» και αρχίζουν «ξέρεις οι φορτωτικές, το έτσι, το αλλιώς». Τους λες: «Πώς ο κ. Κ. Αχ. Καραμανλής διαβεβαίωνε τη Βουλή για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων μόλις 8 μέρες πριν το δυστύχημα;» και αρχίζουν «Αναπαράγεις τις απόψεις του τάδε πουλημένου δημοσιογράφου». Ρωτάς για την αηδιαστική φράση του κ. Γεωργιάδη: «Αν ο υπουργός έλεγε ότι υπήρχε πρόβλημα ασφαλείας, δεν θα έμπαινε κανένας στα τραίνα» και σε εντάσσουν στους οπαδούς της κας Κωνσταντοπούλου, η οποία είδε ξαφνικά να αυξάνονται οι οπαδοί της τόσο, ώστε τα ποσοστά της να αγγίζουν πλέον και ίσως να ξεπερνούν, δεν είναι βέβαιον ακόμα, το σταλινικό 90%. Μεγαλεία πράγματα. Ρωτάς το ένα, ρωτάς ο άλλο και απαντήσεις συγκεκριμένες δεν παίρνεις. Τι να πουν άλλωστε; Είναι όμως πεπεισμένοι ότι σε βάζει ο… Πούτιν ή τα πολυόμματα χερουβείμ και τα εξαπτέρυγα σεραφείμ και τα λες αυτά. Τέτοια επιχειρήματα όμως είναι για τα μπάζα (μη λες μπάζα…).

 

πηγή

Η πολεμοχαρής Ευρώπη, η ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα και ο τουρκικός body guard

Γράφει ο ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ  

 

Σύμφωνα με ένα παλιό διπλωματικό ευφυολόγημα, ενώπιον ενός μεγάλου προβλήματος, είναι βέβαιο ότι οι Αμερικανοί θα κάνουν τελικά το σωστό, αφού βεβαίως πρώτα δοκιμάσουν όλες τις λάθος λύσεις. Θα μπορούσε να διασκευαστεί για την ΕΕ, με μια ελαφρά παραλλαγή: Οι Ευρωπαίοι, αφού δοκιμάσουν όλες τις λάθος λύσεις, θα επιλέξουν τελικά την χειρότερη.
 

Αυτό που βλέπει κανείς κατά κόρον στα κύρια άρθρα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ, think tanks κοκ. είναι τίτλοι του τύπου “Ήλθε η ώρα να επισπευστεί η οικοδόμηση της κοινής άμυνας της Ευρώπης”. “Μήπως η υποστήριξη μέχρι τέλους προς την Ουκρανία πρέπει να μεταφραστεί σε παρουσία ευρωπαϊκών στρατευμάτων στο ουκρανικό έδαφος;” ή παραλλαγές της αποστροφής του Βρετανού Πρωθυπουργού, πως θα στηρίξουμε την Ουκρανία “με μπότες στο έδαφος και αεροσκάφη στον αέρα”. Όπου δικαίως αναρωτιέται ο Αμερικανός στρατηγικός σχολιαστής Douglas Macgregor: «θα στείλουν άραγε οι Βρετανοί και τα 12 πολεμικά αεροσκάφη τους;»!

 

Η Ευρώπη θέτει στον εαυτό της καθήκοντα που αδυνατεί να εκπληρώσει. Επιδιώκει κοινή άμυνα, τη στιγμή που έχει ματαιωθεί εν τοις πράγμασι η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Είχαμε μέχρι τώρα τον τραγέλαφο ενός διεθνικού μορφώματος ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας, με κοινό νόμισμα. Παντού και πάντα όπου θεσπίστηκε κοινό νόμισμα, αποτέλεσε τον καρπό πολιτικής ενοποίησης με τη συγκρότηση κράτους. Η επιβολή ενιαίου νομίσματος είναι ipso facto εγκαθίδρυση ενιαίας κρατικής εξουσίας. 

 

Στην υπερεθνική ΕΕ και παρά την απαξίωση του έθνους-κράτους (όταν πρόκειται για “μικρούς” εταίρους), είχαμε ουσιαστικά την επιβολή της Γερμανίας και των δορυφόρων της. Το βιώσαμε στην Ελλάδα, όταν όλα τα αποικιοκρατικά-ρατσιστικά στερεότυπα της Δύσης επιστρατεύθηκαν για να μας ενοχοποιήσουν και εξευτελίσουν. Ποια ενιαία Ευρώπη και ποιοι Ευρωπαίοι πολίτες; Και ποια ευρωπαϊκή αλληλεγγύη επικαλούνται τώρα, αφού την έχουν ακυρώσει; Μόνοι τους οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο, ακολουθώντας τις ΗΠΑ στον δια αντιπροσώπου πόλεμο με την Ρωσία. Και πώς αλλιώς, αφού το οικοδόμημα του “οικονομικού θαύματος” ακουμπούσε στο κλαδί που έκοψαν οι ίδιοι: Στη φτηνή ρωσική ενέργεια. Ας μας συγχωρεθεί που απολαμβάνουμε με χαιρεκακία –παρά τα δεινά που μας περιμένουν– τον οικονομικό αυτοχειριασμό της Γερμανίας.

 

Είναι τόσο ηλίθιοι; 

 

Είναι τόσο ηλίθιοι; Είναι κάτι χειρότερο από ηλίθιοι, είναι φανατικοί. Η ΕΕ εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου ληστρικού δογματισμού, επιχειρεί μια έξοδο από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής δυσπραγίας, ανατρέποντας το ταμπού της δημοσιονομικής λιτότητας, αλλά χωρίς να ομολογήσει την χρεοκοπία του δόγματος. Εξαιρούν λοιπόν τις πολεμικές δαπάνες από την δημοσιονομική πειθαρχία! Λες και αν εξαιρεθούν δεν θα παράγουν ελλείμματα και χρέη! Βαφτίζουν το κρέας ψάρι και έτσι ικανοποιούν και τις επιταγές της νηστείας και την αδηφαγία τους! Δεν θα το λένε Rearm, επειδή δεν ταιριάζει στο λεπτό γούστο του Ευρωπαίου! Όπως έλεγε ο Goethe «όπου απουσιάζουν οι έννοιες, σπεύδουν οι λέξεις να καλύψουν το κενό». 

 

Η ΕΕ επέλεξε να ακολουθήσει οικονομική πολιτική “μιλιταριστικού κεϋνσιανισμού”, όπως την ονομάζει ο Αμερικανός οικονομολόγος Michael Hudson. Όλα τα ωραία για ελεύθερες και αυτορρυθμιζόμενες αγορές, για λιγότερο κράτος και η αλαζονική ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) ρίπτονται τώρα σιωπηλά στο νεκροταφείο των αποτυχημένων δογμάτων. Αφού μας έλιωσαν πρώτα. Η οικονομία έχει τα χάλια της και δεν ανορθώνεται παρά με θεαματική είσοδο του κράτους που –υποτίθεται κατά το δόγμα– θα έπρεπε να βγει από την εξίσωση ως μήτρα του ολοκληρωτισμού!

 

Το κράτος όμως δεν θα επενδύσει σε δημόσια έργα κοινής ωφέλειας, δεν θα δώσει συντάξεις και κοινωνικές παροχές, δεν θα φτιάξει σχολεία και νοσοκομεία. Θα τα περικόψει μέχρις εξαλείψεως όλα αυτά για να μεταφέρει τους πόρους σε εξοπλισμούς και συντήρηση στρατών. 800 δισ. προβλέπεται να δαπανηθούν γι’ αυτόν τον σκοπό. 150 δισ. θα προέλθουν από δανεισμό. Τα υπόλοιπα θα προέλθουν από την επιβολή πανευρωπαϊκού μνημονιακού προγράμματος που δεν θα αφήσει όρθια τα ερείπια που άφησε ο νεοφιλελευθερισμός. 

 

Με body guard την Τουρκία 

 

Η ΕΕ δείχνει πλέον αυτό που είναι πραγματικά: Προσανατολισμός της ο πλουτισμός των ολίγων με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και την διολίσθηση στον πόλεμο. Οι προϋποθέσεις για την ανακατεύθυνση της οικονομίας στον πόλεμο απουσιάζουν κραυγαλέα, όπως έδειξε ο Γιώργος Μαργαρίτης σε πρόσφατο άρθρο του στο SLpress.gr. Θα χρειαστούν τουλάχιστον 10 χρόνια και τεράστιες κοινωνικές αναδιαρθρώσεις όσον αφορά την διαχείριση του εργατικού δυναμικού (κυρίως προερχόμενου από μετανάστευση, νόμιμη και παράνομη, με ό,τι σημαίνει αυτό) και όλα αυτά υπό δυσμενέστατες συνθήκες όσον αφορά το ενεργειακό κόστος.

 

Και βέβαια με έναν πληθυσμό που είναι, επί έναν αιώνα περίπου, αποξενωμένος από την πολεμική κουλτούρα. Χωρίς αμερικανική βοήθεια και υπό την μεταφυσική προϋπόθεση ότι επί μια δεκαετία η Ρωσία θα τους καμαρώνει αδρανής και δεν θα εξελίξει τον δικό της οπλισμό. Για να μην μιλήσουμε για τον υπόλοιπο κόσμο. Η Ευρώπη ούτε καν τον βλέπει, απορροφημένη στο ναρκισσισμό της πως αυτή είναι όλος ο κόσμος. Βλέπει σαν άμεση διέξοδο την Τουρκία, η οποία και πολεμική βιομηχανία διαθέτει και εμπειροπόλεμο στρατό και κουλτούρα πολέμου και φιλόδοξο στρατηγικό σχέδιο. Η Τουρκία, λοιπόν, χωρίς να είναι μέλος του κλαμπ, και μην έχοντας καμία σχέση με τον “ανώτερο” πολιτισμό της Ευρώπης, γίνεται ο body guard, σαν παραλλαγή outsourcing στρατιωτικής ασφαλείας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εμάς…

 

Η μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική ενέχει μια δυναμική που καταλήγει στον πόλεμο. Όπως πρέπει να υπάρχουν δρόμοι για να καταναλώνονται αυτοκίνητα, όπως πρέπει να υπάρχουν τρόφιμα για να καταναλώνονται ψυγεία, πρέπει να υπάρχει και πόλεμος για να καταναλώνονται πύραυλοι, κανόνια και σφαίρες. Στην πρωτοπορία του αντιρωσισμού, βεβαίως, η Πολωνία και οι Βαλτικές. Η ΕΕ τοποθέτησε σε θέση-κλειδί την απίθανη Κάγια Κάλας. 

 

Τα ρωσοφοβικά στερεότυπα 

 

Και βρεθήκαμε, χωρίς να το επιλέξουμε, να υιοθετούμε όλα τα ρωσοφοβικά στερεότυπα των Βαλτικών χωρών. “Λαμπρές” οι δημοκρατικές παραδόσεις της Εσθονίας, παρεμπιπτόντως. Στον πίνακα με τους Εβραίους ανά χώρα που παρουσίασε το 1942 ο Eichmann στη Συνδιάσκεψη της Wannsee, όπου αποφασίστηκε η “τελική λύση”, δίπλα από κάθε χώρα αναγράφεται ο αριθμός των Εβραίων που πρέπει να εξαλειφθούν. Με μία εξαίρεση. Δίπλα από την Εσθονία δεν αναγράφεται αριθμός, αλλά η λέξη Judenfrei (ελεύθερη Ιουδαίων). Τους είχαν εξολοθρεύσει όλους οι ίδιοι! 

 

Από κοντά Αγγλία και Γερμανία. Διαβόητες και μοιραίες, η μεν για την διπροσωπία της, η δε για την βλακεία στη διαχείριση της ισχύος της. Η “δόλια Αλβιώνα” (Albion perfide), πιστή στις καλύτερες παραδόσεις της, προτίθεται, δήλωσε, να χρηματοδοτήσει την Ουκρανία στον πόλεμο, με τα 300 δισ. των ρωσικών καταθέσεων τις οποίες το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, καταπατώντας κάθε έννοια οικονομικής αξιοπιστίας, έκλεψε κανονικά. Και οι Σκανδιναβοί, βεβαίως, που νοστάλγησαν ξαφνικά την πολεμική αρετή των Βίκινγκς.

 

Η Δανία μάλιστα έχει να πολεμήσει κανονικά από τον πόλεμο του 1864 όπου κατατροπώθηκε από τους Γερμανούς και έχασε το Δουκάτο του Σλέσβιγκ και το 1/3 της επικράτειάς της. Εξαίφνης, η Πρωθυπουργός της κατελήφθη από πολεμοχαρή υστερία («Δαπανήστε, δαπανήστε, δαπανήστε!» για τους εξοπλισμούς, κραύγαζε στην παρασυναγωγή των προθύμων), μελετά δε σοβαρά τη στράτευση και των γυναικών. Όχι επειδή ο Τραμπ επιβουλεύεται την Γροιλανδία που είναι κτήση της, αλλά επειδή έρχονται οι Ρώσοι! Όλος αυτός ο ετερόκλητος συρφετός δηλώνει αποφασισμένος να αντιμετωπίσει το πανάρχαιο “κακό” που ενσαρκώνει η ρωσική Αρκούδα, η οποία αν και τελείως περικυκλωμένη από αυτούς, είναι λέει η μόνη ιμπεριαλιστική δύναμη στην Ευρώπη! 

 

Οι ευρωπαϊκοί λαοί; 

 

Όπως σε όλα τα ψυχιατρεία, υπάρχει και κάποιος που φορώντας το καπέλο ανάποδα και βάζοντας την παλάμη στο ύψος του στήθους, ποζάρει σαν Μέγας Ναπολέων. Aux armes citoyens! Ωρύεται ο Μανού ο βραχύς, λίγο πριν γίνει εισέτι βραχύτερος, στις επόμενες εκλογές, όπως όλα δείχνουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Γνωστή η ρήση του Μαρξ, την οποία διατύπωσε σχολιάζοντας τους λεονταρισμούς του Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Ξέχασαν φαίνεται κάποιοι Γάλλοι πως η λέξη που δηλώνει ένα από τα σύμβολα της παριζιάνικης ευζωίας, η λέξη bistro, είναι ρωσικής προέλευσης. Είναι η ρωσική λέξη “μπύστρο” που σημαίνει “γρήγορα”. Αυτό φώναζαν οι Ρώσοι στρατιώτες που είχαν φτάσει στο Παρίσι, καταδιώκοντας τη “Μεγάλη Στρατιά” του Ναπολέοντα, στους Γάλλους σερβιτόρους, παραγγέλνοντας τις βότκες τους!

 

Όλοι αυτοί, λοιπόν, που υποκλίθηκαν στον τζιχαντιστή Τζολάνι, που τιμούν τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου, που ακυρώνουν εκλογές, αν το αποτέλεσμα δεν είναι αρεστό, είναι πολύ ταραγμένοι με τον κίνδυνο που διατρέχουν οι αξίες και η δημοκρατία μας, ακριβέστερα το κόμπλεξ ανωτερότητάς μας από την “αιμοσταγή Αρκούδα”. Τους ίδιους κινδύνους είχε επικαλεστεί και ο Χίτλερ. Δεν ήταν όμως ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος. 

 

Πάρα πολλές είναι οι εκστρατείες που έχει επιχειρήσει η Δύση κατά της Ρωσίας, ανά τους αιώνες. Προηγήθηκαν οι Τεύτονες, οι Πολωνοί, οι Λιθουανοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι μαζί με τους Γάλλους, οι Γερμανοί. Γνωστή η τύχη όλων. Και οι Τούρκοι φυσικά, οι οποίοι πλέον συγκαταλέγονται στην Ευρώπη, όχι μόνον επειδή συμμετείχαν ως παρατηρητές στην παρασυναγωγή του Λονδίνου (δύο χώρες που δεν ανήκουν στην ΕΕ), αλλά επειδή προορίζονται να γίνουν αιχμή της πολεμικής μηχανής κατά των… Ασιατών Ρώσων! 

 

Δεν είναι νέο το φαινόμενο και μάλλον αποτελεί μια σταθερά της δυτικής παράνοιας η υπερτίμηση και το δέος, συνοδευόμενα πάντα από υποτίμηση και περιφρόνηση της Ρωσίας. Παρουσιάζουν την Ρωσία ως τεράστιο κίνδυνο, αλλά την ίδια στιγμή την θεωρούν πρωτόγονη στρατιωτικά και ετοιμόρροπη. Πώς το ένα δεν αποκλείει το άλλο, αυτό παραμένει ένα από τα άλυτα παράδοξα που μόνον οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι του ορθού λόγου, μπορούν να κατανοήσουν! 

 

Επιτακτική όσο ποτέ, είναι η απάντηση των ευρωπαϊκών λαών, η αντίστασή τους στα πολεμικά σχέδια, στην φτωχοποίησή τους, στην καταστροφή της ηπείρου. Αλλιώς, όσο περισσότερο πολεμούν οι νέοι σταυροφόροι το φάντασμα της απολυταρχικής Ρωσίας, τόσο περισσότερο θα του μοιάζουν. Ο μιλιταριστικός απολυταρχισμός απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Ποτέ άλλωστε δεν έφερε κάτι καλό ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας. Déjà vu, που θα έλεγε και ο Μακρόν. 

 

πηγή

Ευρωπαϊκή άμυνα ή αντιρωσικός συνασπισμός προθύμων;

Γράφει ο ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ  

 

Όπως έδειξαν οι διασκέψεις που οργάνωσαν οι Μακρόν και Στάρμερ, στην ατζέντα υπάρχουν δύο διακριτά και μη αλληλεξαρτώμενα ζητήματα, τα οποία οι ευρωπαϊκές ηγεσίες συνειδητά συγχέουν: Το πρώτο είναι η δημιουργία μίας ευρωπαϊκής αμυντικής δομής που να μην εξαρτάται από τις ΗΠΑ. Το δεύτερο είναι η παροχή βοήθειας και εγγυήσεων ασφαλείας στην Ουκρανία. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθώ με το πρώτο ζήτημα.
 

Όπως είναι γνωστό, η ανάγκη για αμυντική χειραφέτηση της Ευρώπης δεν προέκυψε από την πρόθεσή της να αυτονομηθεί από τις ΗΠΑ. Μία χαρά ήταν βολεμένη με την αμερικανική στρατιωτική ομπρέλα. Προέκυψε από τη δεδηλωμένη πρόθεση του προέδρου Τραμπ να μη συνεχίσει να προσφέρει την σχεδόν δωρεάν αμυντική προστασία που απολαμβάνει η Ευρώπη εδώ και 75 χρόνια μέσω του ΝΑΤΟ. Δεδομένου ότι όλα δείχνουν πως ο Τραμπισμός δεν είναι παρένθεση, η συγκρότηση ευρωπαϊκής άμυνας έχει καταστεί μονόδρομος.

Τι σημαίνει άραγε ευρωπαϊκή άμυνα; Σημαίνει δημιουργία μίας ενιαίας ευρωπαϊκής αμυντικής δομής; Όσοι ονειρεύονται έναν ενιαίο ευρωστρατό, αντίστοιχο των αμερικανικών και ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, παρακάμπτουν το θεμελιώδες πρόβλημα ότι η ΕΕ αποτελείται από εθνικά κράτη με διαφορετικά προβλήματα ασφαλείας και ως εκ τούτου με διαφορετικά συμφέροντα και προτεραιότητες. Οι Βαλτικές χώρες, η Πολωνία και η Ρουμανία θεωρούν –δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα– εχθρό και απειλή τη Ρωσία. Δεν ισχύει το ίδιο για την Ελλάδα και την Κύπρο, οι οποίες αντιμετωπίζουν εκπεφρασμένη και έμπρακτη απειλή από την Τουρκία. Αλλά δεν ισχύει και π.χ. για χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Μάλτα) που δικαιολογημένα δεν νοιώθουν καμία απειλή από τη Ρωσία ή από άλλο κράτος, λόγω και απόστασης.

Η ΕΕ είναι μία πολυεθνική (κυρίως οικονομική) ένωση, ούτε καν ομοσπονδία. Γι’ αυτό και βεβαίως δεν θα έλθουν ποτέ να πολεμήσουν οι Γερμανοί και οι Πολωνοί εναντίον της Τουρκίας εάν η Ελλάδα δεχθεί επίθεση. Όπως, μάλιστα, ήδη φαίνεται, οι βορειοευρωπαίοι σχεδιάζουν να εντάξουν με κάποια ειδική σχέση την Τουρκία στην ευρωπαϊκή αμυντική δομή, αδιαφορώντας πλήρως για την κατοχή της βόρειας Κύπρου και τις απειλές εναντίον της Ελλάδας. Γι’ αυτούς η απειλή εναντίον του Ελληνισμού είναι μία ενοχλητική λεπτομέρεια. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η Ρωσία. 

Ευρωπαϊκή άμυνα ή αντιρωσικός συνασπισμός;

Όταν, όμως, η Ευρώπη μιλάει για ευρωπαϊκή άμυνα, θα έπρεπε να εννοεί άμυνα όλης της ΕΕ, άμυνα σ’ όλο το μήκος των εξωτερικών ευρωπαϊκών συνόρων. Διαφορετικά δεν θα πρόκειται για ευρωπαϊκή άμυνα, αλλά για έναν αποκλειστικά αντιρωσικό συνασπισμό. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα βρεθεί στη θέση που βρίσκεται στο ΝΑΤΟ. Ενώ το άρθρο 5 υποχρεώνει τη Συμμαχία να προστατεύσει κάθε κράτος-μέλος από εξωτερική απειλή, δεν το προστατεύει από απειλή που εκπορεύεται από άλλο κράτος-μέλος. Σε τέτοιες περιπτώσεις κυριαρχεί στην καλύτερη περίπτωση ο ποντιοπιλατισμός.

Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν ανάγκη από ευρωπαϊκή άμυνα, όχι από αντιρωσική συμμαχία. Γι’ αυτό αμφότερες οφείλουν να ξεκαθαρίσουν εγκαίρως τη θέση τους κι όχι να υποκύψουν στις πιέσεις για να βάλουν τον δικό τους “λύκο” μέσα στο ευρωπαϊκό μαντρί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε μία τέτοια συζήτηση Αθήνα και Λευκωσία θα είναι μόνες, αφού το πρόβλημά τους δεν απασχολεί κανένα άλλο κράτος-μέλος. Εντός της ΕΕ, όμως, διαθέτουν θεσμικές δυνατότητες, μη εξαιρουμένου του βέτο. Ας αφήσουν τον Μακρόν και τον Στάρμερ να παίζουν με τη “συμμαχία των προθύμων”, αλλά εκτός του κοινοτικού πλαισίου.

Το ReArm είναι κοινοτικό πρόγραμμα και δεν πρέπει να συγχέεται ή πολύ περισσότερο να εμπλέκεται με τη “συμμαχία των προθύμων”. Έτσι κι αλλιώς, το ReArm αφορά κυρίως την αύξηση των αμυντικών δαπανών των κρατών-μελών κατά παρέκκλιση των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας. Από αυτό η Ελλάδα θα επωφεληθεί για να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις της, χωρίς καμία θεσμική υποχρέωση να τις εντάξει στην αντιρωσική συμμαχία των Μακρόν-Στάρμερ.

Όνειρο απατηλό

Το γεγονός ότι τίποτα δεν έγινε τις προηγούμενες δεκαετίες για συγκρότηση ευρωπαϊκής άμυνας δεν οφείλεται μόνο στην ύπαρξη του ΝΑΤΟ και στο βόλεμα των ευρωπαϊκών κρατών. Οφείλεται και στην αδυναμία συγκρότησης ευρωπαϊκών ενόπλων δυνάμεων. Προφανώς, θα υπάρξουν συνεργασίες στο επίπεδο της πολεμικής βιομηχανίας, όπως άλλωστε ήδη υπάρχουν. Είναι επίσης πολύ πιθανόν να συγκροτηθεί ένας μικρού μεγέθους ευρωστρατός, ως δύναμη ταχείας επέμβασης, αλλά είναι όνειρο απατηλό η δημιουργία ενός πραγματικού ευρωστρατού ικανού να εγγυηθεί από μόνος του την ασφάλεια της Ευρώπης.

Τα ευρωπαϊκά κράτη –ειδικά τα μεγάλα– θα υποχρεωθούν να αναπτύξουν τις ένοπλες δυνάμεις τους ξεχωριστά, αυξάνοντας σημαντικά τις αμυντικές δαπάνες τους. Αυτός είναι ο λόγος που τα 800 δισ. ευρώ του ReArm δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία πραγματικού ευρωστρατού, αλλά για τον εξοπλισμό των εθνικών κρατών. Στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή, θα προκύψει ένα συμμαχικό σχήμα κι όχι ενιαίες ένοπλες δυνάμεις.

Οι αμυντικές δαπάνες, όμως, δεν αρκούν από μόνες τους να δημιουργήσουν αξιόμαχους στρατούς στην Ευρώπη. Οι εξοπλισμοί είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι ότι στις ευρωπαϊκές κοινωνίες έχει τα τελευταία 70 χρόνια αναπτυχθεί μία κουλτούρα ατομικιστικού καταναλωτισμού και ευδαιμονισμού, η οποία έχει συρρικνώσει δραστικά τη διάθεση των Ευρωπαίων να πολεμήσουν για την πατρίδα τους. Σ’ αυτό το δεύτερο επίπεδο, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι παραδοσιακά μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις (Βρετανία, Γερμανία και Γαλλία) έχουν πλέον μετατραπεί σε σκιές του άλλοτε ισχυρού εαυτού τους.

Η ευρωπαϊκή (νεο)φιλελεύθερη πολιτική ελίτ αντιλαμβάνεται πως οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι δυσαρεστημένοι από τις πολιτικές λιτότητας που περισσότερο ή λιγότερο εφαρμόζονται μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης του 2008. Αντιλαμβάνεται κατ’ επέκταση πως σ’ αυτό το κλίμα είναι δύσκολο να πειστούν οι λαοί να “σφίξουν ακόμα περισσότερο το ζωνάρι” για να χρηματοδοτήσουν τις πολλαπλάσιες αμυντικές δαπάνες. 

Ο ρωσικός μπαμπούλας

Στην προσπάθειά τους, λοιπόν, να λύσουν το πρόβλημα έχουν βαλθεί με φανατισμό να καλλιεργήσουν τον μπαμπούλα του ρωσικού επεκτατισμού, ο οποίος, άλλωστε, “κουμπώνει” απόλυτα με τον δικό της αντιρωσισμό. Πρόκειται για εξαρτημένο αντανακλαστικό, το οποίο έχει τις ρίζες του στο ιδιότυπο δίπολο περιφρόνησης και φόβου που ταυτοχρόνως νοιώθουν για τη Ρωσία. Αντανακλαστικό, όμως, που κουμπώνει θαυμάσια με την ανάγκη να φοβίσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς με τον “εχθρό Ρωσία” για να αποδεχθούν θυσίες στο όνομα μίας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Με άλλα λόγια, η προβολή της ρωσικής “απειλής” είναι αναγκαία πολιτική συνθήκη για το ReArm, δηλαδή για την προσπάθεια των αρχουσών ευρωπαϊκές ελίτ να δημιουργήσουν μία σοβαρή αυτόνομη από τις ΗΠΑ άμυνα.

Η πρόσκληση προς την Τουρκία να συμμετάσχει αντανακλά τη μεγάλη ανάγκη που έχουν οι Ευρωπαίοι για διαθέσιμα στρατεύματα. Αν και χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία δεν συμμετείχε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, τηρώντας μία ισορροπημένη στάση απέναντι στα δύο στρατόπεδα. Διαθέτοντας, όμως, τον δεύτερο σε μέγεθος στρατό του ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ) αντιμετωπίζεται από τους Ευρωπαίους σαν πολύφερνη νύφη, γεγονός, βεβαίως, που η Άγκυρα εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Στόχος της είναι να καταστεί πυλώνας της ευρωπαϊκής αμυντικής δομής, γεγονός που θα αναβαθμίσει ποιοτικά τον στρατηγικό ρόλο της.

Το οξύμωρο είναι ότι ενώ οι ευρωπαϊκές ηγεσίες κραυγάζουν εδώ και πολλά χρόνια (τουλάχιστον από το 2014) ότι απειλούνται από το αυτοκρατορικό επεκτατικό σύνδρομο της Ρωσίας, δεν έχουν κάνει το παραμικρό για να το αντιμετωπίσουν. Ως γνωστό, είχαν βολευτεί με την αμερικανική στρατιωτική ομπρέλα. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη είναι πρώτη στις κραυγές, αλλά τελευταία στις πράξεις. Αν πράγματι πίστευε ότι οι Ρώσοι την απειλούσαν θα είχε ανασκουμπωθεί για να οικοδομήσει μία αποτελεσματική αποτρεπτική άμυνα. Η νεοψυχροπολεμική ρητορική των (νεο)φιλελεύθερων ευρωπαϊκών αρχουσών ελίτ, λοιπόν, βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίφαση με τις πράξεις τους.

πηγή

Η θυσία της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, στο Λιτόχωρο 30 και 31 Μαρτίου 1946!

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ

Η θυσία της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, στο Λιτόχωρο 30 & 31 Μαρτίου 1946!

 

Γράφει ο Διονύσιος Βουλγαρόπουλος, δημοσιογράφος, 

Τέως υπαξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής. 

 

Στην ιστορική πορεία της πατρίδος μας δεν υπήρξε Εθνικός Αγώνας του Ελληνισμού που να μην έδωσαν το παρών τα στελέχη της Χωροφυλακής, δίνοντας το παράδειγμα προσφοράς στην Πατρίδα. Από τα απελευθερωτικά κινήματα του 19ου αιώνος έως τους Βαλκανικούς Πολέμους των ετών 1912-1913. Και από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική Εκστρατεία έως το Έπος του 1940 και τον αγώνα κατά της Ανταρσίας των ετών 1946-1949. Ιδιαίτερα την δεκαετία του ’40, από την έναρξη της Εποποιίας του Οκτωβρίου του 1940 έως την λήξη της Κομμουνιστικής Ανταρσίας, τον Αύγουστο του 1949, χιλιάδες Χωροφύλακες όλων των βαθμών έπεσαν στον βωμό του καθήκοντος, υπερασπιζόμενοι την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια του τόπου και του Λαού μας.

 

Η ΕΝΟΠΛΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ 1946-49

 

Τον Φεβρουάριο του 1946 το Κ.Κ.Ε, έλαβε την απόφαση ενάρξεως του Γ’ γύρου του συμμοριτοπόλεμου. Ομάδες ένοπλων συμμοριτών (ανταρτών του ΕΛΑΣ), καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής αλλά και μετέπειτα στα έτη 1946-1949, επιτίθεντο εναντίον τμημάτων του Ελληνικού Στρατού και κυρίως Αστυνομικών Σταθμών και αποσπασμάτων της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής (Ε.Β.Χ.). 

 

Σκληρές μάχες διεξήχθησαν σε Λιτόχωρο, Νάουσα, Νυμφαίο Φλώρινας, Καρδίτσα, Καρπενήσι, στην Ζαχάρω και γενικότερα σε όλη την Πελοπόννησο. Στο Μάνδαλο Γιαννιτσών (Ν. Πέλλας), 58 άνδρες της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής αντιμετώπισαν επίθεση 600 κομμουνιστών και αγωνίσθηκαν αβοήθητοι επί δεκαεννέα ώρες εναντίον τους. Η εποχή εκείνη ήταν μία συνεχόμενη περιπέτεια που ζούσε ο ελληνικός λαός μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Στις εκλογές του της 31ης Μαρτίου 1946 η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αποφάσισε την αποχή από τις εκλογές. Κατόπιν σχεδίου με εντολή του ίδιου τού Γενικού Γραμματέα τού ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη οι άνδρες του λεγόμενου «ΔΣΕ » εξαπέλυσαν ένοπλη επίθεση εναντίον των ανδρών του Σταθμού της Βασιλικής Χωροφυλακής της κωμοπόλεως του Λιτόχωρου Πιερίας. Στο Λιτόχωρο λόγω των επερχόμενων εθνικών εκλογών υπήρχε μία δύναμη δέκα (10) στρατιωτών με έναν (1) Ανθυπολοχαγό που έφθασε στο χωριό λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές. Επίσης, είχε αποσταλεί και ένα Μεταβατικό Απόσπασμα της χωροφυλακής, δυνάμεως δέκα (10) οπλιτών με διοικητή έναν Ανθυπασπιστή. Η αιφνιδιαστική ενέργεια του «ΔΣΕ» εκδηλώθηκε το βράδυ της 30ης προς 31η Μαρτίου 1946.

 

Έπειτα από σκληρή μάχη έπεσαν ηρωικά υπέρ πατρίδος 9 χωροφύλακες και 2 στρατιώτες. Εκ θαύματος διασώθηκε ο Χωροφύλακας Νικόλαος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος διηγήθηκε τη συγκλονιστική του εμπειρία στον συγγραφέα Νικόλαο Θεοδώρου, η οποία δημοσιεύθηκε στο βιβλίο με τίτλο: «Λιτόχωρο 1946, η πρώτη κόκκινη σφαίρα». 

 

Ο Νικόλαος Παπακωνσταντίνου αναφέρει χαρακτηριστικά τι συνέβη τότε:

 

«Η Βασιλική Χωροφυλακή, τι μου θύμισες τώρα παιδί μου. Πάει κι αυτή όπως πήγε και η Ελλάδα μας από το 1974 και μετά. Κατάγομαι από το Μεγάλο Ελευθεροχώρι Ελασσόνος Λαρίσης. 

 

Γεννήθηκα το 1924. Το 1945 λόγω του ότι ήμουν πολύ δεξιός και πιστός οπαδός της Βασιλευομένης Δημοκρατίας, οι κομμουνισταί μας καταδίωκαν εκείνη την εποχή και αν ήσουν άτυχος και έπεφτες στα χέρια τους δεν γλύτωνες. Είχες μαρτυρικό τέλος! Είχανε φύγει οι Γερμανοί χωρίς οι κομμουνισταί να τους πολεμήσουν, οι οποίοι μάλιστα έκαναν και συμφωνία μαζί τους κατά την αποχώρηση (των Γερμανών). Έχω τις συμφωνίες στο αρχείο μου. Και όχι μόνο έκαναν συμφωνίες οι κομμουνιστές με τους κατακτητές και δεν τους πείραξαν καθόλου, αλλά έχουνε το θράσος και λένε εμάς προδότες. Γίνανε δηλαδή οι προδότες ήρωες και οι ήρωες προδότες! Πάνε τα άλλα παλικάρια μας, πάνε, τους σκοτώσανε τέλη Μαρτίου του 1946.»

 

Η ΦΟΝΙΚΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

 

«Αφού εμείς πήγαμε πάνω στο οίκημα που λες και βγάζαμε σκοπιά, βάλαμε έναν σκοπό 20.00-22.00, μετά 22.00-00.00 κ.ο.κ, ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε γιατί ήμασταν κουρασμένοι μια και ολόκληρη την ημέρα περπατούσαμε και είχαμε ταλαιπωρηθεί πολύ. Το πρωί έπρεπε να πάμε να φυλάξουμε τα εκλογικά τμήματα γιατί είχαμε τις εκλογές, βουλευτικές εκλογές με αποχή του ΚΚΕ. Λοιπόν, εδώ τώρα αρχίζει η τραγωδία μας. Χωρίς εμείς να ξέρουμε τι γίνεται, 22.30 το βράδυ άρχισαν να μας χτυπάνε οι κομμουνιστές, ούτε προλάβαμε να κοιμηθούμε, ίσα-ίσα που ξαπλώσαμε.»

 

«Κάνανε επίθεση με όπλα, χειροβομβίδες, μολότωφ και ότι άλλο είχανε μας χτυπούσανε από έξω, δεν μπορούσανε να μπούνε μέσα, εμείς αμυνόμασταν σκληρά.

 

Λοιπόν άρχισαν αυτοί να μας χτυπάνε και μας σκότωσαν στην αρχή το σκοπό. Πάει ο σκοπός παιδί μου, έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος. Ο σκοπός ήταν κάτω και σκοτώθηκε πρώτος. Άρχισαν να φωνάζουν οι κομμουνιστές:

 

«Παραδοθείτε φασίστες, μπάσταρδα της Φρειδερίκης, θα σας κάψουμε!»… Τίποτα εμείς, τους πολεμούσαμε σκληρά. Λοιπόν, τώρα εμείς μεταξύ μας εκεί νοερώς σκεπτόμενοι αποφασίζουμε τι θα κάνουμε. Δεν παραδινόμαστε, αν παραδοθούμε θα μας σφάξουν και θα μας κάψουν ζωντανούς. Μάχη λοιπόν μέχρι τέλους και όπου βγει. Στους κομμουνιστές δεν παραδινόμαστε ποτέ.

 

Παραδοθείτε μας φωνάζανε οι κομμουνιστές, σας δίνουμε μισή ώρα προθεσμία. Τίποτα εμείς, τους πολεμούσαμε με ψυχή. Περνάει μισή ώρα, τίποτα, αρχίζουν πάλι και μας ρίχνουνε με ότι έχουνε αυτοί.

 

Αρχίζουν να φωνάζουνε πάλι, μαζέψανε και γυναικόπαιδα και ουρλιάζανε, παραδοθείτε φασίστες μπάσταρδα της Φρειδερίκης θα σας κάψουμε ζωντανούς δε γλυτώνετε!».

 

Η θυσία των ανδρών της Ε.Β. Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο ήταν μία μεγάλη υπηρεσία στην πατρίδα. Χάρη στον ηρωισμό και το αίμα των πεσόντων τόσο της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής όσο και των Ενόπλων Δυνάμεων, η Ελλάς εσώθη από τον κομμουνισμό. Η τελική νίκη επήλθε στις κορυφές του Γράμμου και του Βίτσι τον Αύγουστο του 1949. Η θυσία των ανδρών της Χωροφυλακής υπέρ πίστεως και πατρίδος, αποτελεί φωτεινό παράδειγμά για όλους μας. Οι ήρωες πεσόντες της Χωροφυλακής, θα έχουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη ολοκλήρου του Ελληνικού Έθνους.

51 χρόνια μετά, εγκαινιάστηκε χθες το «Μνημείο της Ελευθερίας» για την ΕΟΚΑ

«Το Μνημείο της Ελευθερίας που εγκαινιάζουμε σήμερα δεν έχει μουσειακή υπόσταση, είναι κομμάτι της ζώσας Ιστορίας μας, ένα ζωντανό δημιούργημα, φτιαγμένο με τα υλικά της κυπριακής φύσης, αφιερωμένο στον ανιδιοτελή αγώνα των γονιών μας, των παππούδων και των γιαγιάδων μας, που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι, για να υπάρχει σήμερα Κυπριακή Δημοκρατία», ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, στην τελετή εγκαινίων του μνημείου στον προμαχώνα Ποδοκάταρο στη Λευκωσία. 

 

Το εμβληματικό μνημείο, που μετράει 51 χρόνια παρουσίας στην εντός των τειχών Λευκωσία, λίγα μέτρα από την Αρχιεπισκοπή, αναμενόταν να εγκαινιαστεί το 1974 από τον Πρόεδρο Μακάριο, όμως αυτό δεν έγινε ποτέ, καθώς μεσολάβησε το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή.
 

Όπως ανέφερε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης κατά τον χαιρετισμό του στην τελετή εγκαινίων, που γίνονται 51 χρόνια μετά, το μνημείο που δημιούργησε ο γλύπτης Ιωάννης Νοταράς και του οποίου ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός έγινε από τον Πεύκιο Γεωργιάδη, «είναι ο σιωπηλός μάρτυρας των δραματικών γεγονότων που σημάδεψαν τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες».

 

Ο Πρόεδρος εξήγησε ότι, μετά την ματαίωση των εγκαινίων το 1974 και αφού πέρασαν 30 χρόνια, Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Α’ αποκάλυψε αναμνηστική πλάκα που αναφέρεται στη δημιουργία και αφιέρωση του Μνημείου της Ελευθερίας, με την ευκαιρία της 40ης επετείου από την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα. 

 

«Ο χώρος στον οποίο συγκεντρωθήκαμε σήμερα είναι ταυτισμένος με εκείνο τον ανεπανάληπτο αγώνα», είπε ο Πρόεδρος, σημειώνοντας ότι στους αγωνιστές εκείνης της περιόδου «οφείλουμε το χρέος να θυμόμαστε ότι τίποτα, μα τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνες, χωρίς πίστη, χωρίς θυσίες». 

 

Υπενθυμίζοντας ότι η φετινή 70η επέτειος από την εξέγερση του 1955 συμπίπτει με τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την ανακήρυξη του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους, ο Πρόεδρος σημείωσε ότι αυτά τα δύο γεγονότα αποτελούν »κορυφαία ορόσημα της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου μας είναι οι φάροι που ορίζουν την πορεία του λαού μας για ελευθερία, για δημοκρατία, για δικαιοσύνη και προκοπή». 

 

Υπογράμμισε, επίσης, ότι Κυπριακή Δημοκρατία «που μέχρι σήμερα αποτελεί τη σημαντικότερη κατάκτηση τούτου του λαού, το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό μας όπλο στην προσπάθεια για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας». 

 

«Αισθάνομαι το βαρύ φορτίο της ευθύνης να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια πατρίδα μεγαλύτερη από αυτήν που παραλάβαμε, μια πατρίδα ελεύθερη, χωρίς στρατό κατοχής, χωρίς συρματόπλεγμα», συνέχισε ο Πρόεδρος. «Θα εξαντλήσω κάθε δυνατότητα, ώστε το τάμα ζωής των προγόνων μας για ελευθερία, να εκπληρωθεί και να δούμε επιτέλους τη χώρα μας ελεύθερη και επανενωμένη», τόνισε.

 

«Εργαζόμαστε μεθοδικά και εντατικά για να αξιοποιήσουμε και την παραμικρή χαραμάδα ελπίδας, ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να θέσουμε το Κυπριακό σε τροχιά διαπραγμάτευσης που θα οδηγήσει στην απελευθέρωση, στην επανένωση, στην οριστική λύση», κατέληξε.

 

Με τη σειρά του ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, χαιρετίζοντας την τελετή, ανέφερε ότι μετά την τουρκική εισβολή ο Πρόεδρος Μακάριος είχε αποφασίσει να παραμείνει σκεπασμένο το μνημείο και τα αποκαλυπτήρια να γίνονταν με την απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου από τους Τούρκους εισβολείς. 

 

«Τελώντας σήμερα τα εγκαίνια του Μνημείου της Ελευθερίας, το οποίο από το 1987 ανεγνωρίσθη ως «Το Μνημείο Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59», θεωρούμε ότι δεν ασεβούμε στη μνήμη και την απόφαση εκείνη του Εθνάρχη Μακαρίου», σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος. 

 

«Έχουμε τη γνώμη ότι παραδίδοντας σε κοινή θέα και για εθνικές εκδηλώσεις το μνημείο, συντελούμε στη συντήρηση της μνήμης των ηρώων μας και των αγώνων τους, αλλά και παρακινούμαστε σε εγρήγορση για την με κάθε δυνατό τρόπο επιδίωξη της απελευθέρωσης της πατρίδας μας», πρόσθεσε. 

 

Μνημονεύοντας την ηρωική δράση των αγωνιστών του αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 – 1959, ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι, αν και τα αποτελέσματά του αγώνα δεν ήταν τα αναμενόμενα, δεν πρέπει να μηδενίζεται, καθώς έθεσε τέρμα στην αποικιοκρατία. 

 

«Η διχόνοια, όμως, που εμφιλοχώρησε στις ψυχές μας, γνώρισμα, δυστυχώς, της φυλής μας, δεν άφησε να ολοκληρώσουμε τα αποτελέσματα του αγώνα, μάλλον κατέστρεψε, όσα με αγώνες και θυσίες πετύχαμε», συνέχισε, σημειώνοντας ότι γι’ αυτό συνεχίζουν να υπάρχουν κίνδυνοι. «Μ’ ένα εθνικό ξεκαθάρισμα κι ένα βάρβαρο εποικισμό των κατεχομένων εδαφών μας, η Τουρκία επιχειρεί αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της νήσου μας», είπε. 

 

«Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι στην εποχή των ωμών συμφερόντων και των συσχετισμών δυνάμεων, είναι στις δικές μας δυνάμεις και μόνον, καθώς και στο δίκαιό μας που θα πρέπει να στηριχτούμε», ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος. 

 

«Είναι καιρός να αξιοποιήσουμε την ένταξή μας στην Ευρώπη. Δεν είμαστε Ευρωπαίοι δεύτερης κατηγορίας ώστε μόνο εμείς να μη δικαιούμαστε ό,τι δικαιούνται όλοι οι άλλοι», σημείωσε, υπογραμμίζοντας ως «επείγουσα ανάγκη να επανατοποθετήσουμε το πρόβλημά μας ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής, να αγωνιστούμε για απελευθέρωση». 

 

Την τελετή χαιρέτισε, επίσης, ο Δήμαρχος Λευκωσίας, Χαράλαμπος Προύντζος, αναφέροντας ότι το μνημείο στέκει ως παράγγελμα που απορρίπτει την υποταγή και την παραίτηση. Σημείωσε ότι οι 17 ανθρώπινες φιγούρες που βρίσκονται κάτω από τη μορφή της Ελευθερίας, ενσαρκώνουν την ενότητα του λαού στον αγώνα. «Η ελευθερία δεν είναι δεδομένη, αλλά κερδίζεται μέσα από τον αγώνα και την ενότητα του λαού», είπε Δήμαρχος.

 

Αναφέρθηκε, εξάλλου, και στην εμβληματική τοποθεσία του μνημείου στο κέντρο της Λευκωσίας, που το καθιστά αναφοράς, όπως είπε, για κάθε Κύπριο και για κάθε επισκέπτη. Ο κ. Προύντζος επεσήμανε επίσης ότι η Λευκωσία δεν πρέπει και δεν μπορεί να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. «Καθήκον μας είναι να αγωνιστούμε για την επανένωση του νησιού μας, για την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας όλων των Κυπρίων», είπε. 

 

Από την πλευρά του ο Πρόεδρος ΕΟΑ Λευκωσίας, Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης, ανέφερε ότι η τελετή των εγκαινίων του μνημείου εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων που αποφασίστηκαν για την ανάδειξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, σημειώνοντας ότι είχαν προηγηθεί χρόνια συζητήσεων για να εγκαινιαστεί το μνημείο. 

 

Κάνοντας μία αναδρομή στην ιστορική περίοδο της έναρξης του αγώνα και στις συνθήκες που υπήρχαν τότε τόσο στην Κύπρο όσο και διεθνώς, ο κ. Γιωρκάτζης κατέληξε ότι «ο κυπριακός αγώνας του 55-50 ήταν ό,τι πιο προοδευτικό είχε να επιδείξει το παγκόσμιο στερέωμα του 20ου αιώνα» και ότι «γι’ αυτό ουδείς αμφισβήτησε το δίκαιο της ελληνικής πλευράς». 

 

Την τελετή των εγκαινίων χαιρέτισε, επίσης, ο Αντρέας Μεϊμαρίδης, εκ μέρους του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης (ΣΙΜΑΕ), κάνοντας μία ιστορική αναδρομή από την προετοιμασία της ίδρυσης της ΕΟΚΑ και παρουσιάζοντας τη δράση και τη θυσία των αγωνιστών. 

 

Η τελετή, η οποία ξεκίνησε με τρισάγιο στη μνήμη των πεσόντων, ολοκληρώθηκε με προσκλητήριο αγωνιστών και καλλιτεχνικό πρόγραμμα από μαθητές του Παγκυπρίου Γυμνασίου.

 

πηγή

Η αθλιότητα των ισχυρών του πλανήτη

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

 

Οι ελπίδες που κάποιοι έτρεφαν με την εκλογή του Τραμπ για κατάπαυση του πολέμου στην Ουκρανία σε σύντομο χρονικό διάστημα φαίνεται να διαψεύδονται. Η τρομακτική απόκλιση των συμφερόντων των ισχυρών δεν καθιστά ευχερή την εξεύρεση λύσης. Τα σχέδια τους φανερώνουν μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τη «σωτηρία» του πλανήτη εκ της κλιματικής αλλαγής στην ανάπτυξη πλήθους εφαρμογών τεχνητής νοημοσύνης. Γι’ αυτό και πολύς ο λόγος για την αξιοποίηση σπανίων και σημαντικών μετάλλων λίαν σημαντικών για την αιχμή της τεχνολογίας. Και αλίμονο στις ανίσχυρες χώρες που διαθέτουν κοιτάσματα μεταλλευμάτων, από τα οποία εξάγονται αυτά.
 

Ήταν γνωστό ότι πριν από την κήρυξη του πολέμου στην Ουκρανία ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες είχαν υπογράψει συμφωνίες με την κυβέρνηση της χώρας για αξιοποίηση (εκμετάλλευση) κοιτασμάτων του είδους που προαναφέραμε. Κάποια από αυτά βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχο των Ρώσων σε εκτάσεις, που κατακτήθηκαν ή απελευθερώθηκαν, όπως θα γράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, αφού ευτέλισε δημόσια τον Ουκρανό πρόεδρο, του οποίου η θητεία βέβαια έληξε, απαίτησε κατά τρόπο ιταμό να παραδώσει τον ορυκτό πλούτο της χώρας στους «πλανητάρχες», άπληστους κερδοσκόπους, ως προϋπόθεση για τη συνέχιση παροχής στρατιωτικής βοήθειας από αυτούς. Αλλά έσπευσε και ο Ρώσος πρόεδρος να θέσει στη διάθεση των πολεμοχαρών των ΗΠΑ τα σπάνια μέταλλα των ρωσικών κοιτασμάτων. Οι επίσης εξευτελισμένοι από τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ ηγέτες, ορθότερο ηγετίσκοι, της ΕΕ σε κατάσταση πανικού επιχειρούν να ορθώσουν το ανύπαρκτο ανάστημά τους και καλούν σε συστράτευση τις χώρες μέλη προς αντιμετώπιση της ρωσικής απειλής! Πρώτη κίνηση η αύξηση των αμυντικών δαπανών, ενώ οι οικονομίες των χωρών εμφανίζουν επιδείνωση. Πονηρό το σχέδιο της Γερμανίας να επωφεληθεί, ελπίζοντας ότι οι απώλειες από τη ραγδαία μείωση πωλήσεων αυτοκινήτων θα αναπληρωθούν από την αύξηση πωλήσεων οπλικών συστημάτων. Άλλωστε και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ απαίτησε αύξηση δαπανών των μελών χωρών του ΝΑΤΟ σε 5% επί του ΑΕΠ. 

 

Τα συμβαίνοντα στη Μέση Ανατολή έπαψαν να μας απασχολούν, αφού το οικονομικό πρόβλημα και όχι βέβαια η Ρωσία ταλανίζει τις χώρες της Ευρώπης. Και φαίνεται πλέον ότι υπήρξαν υπερβολικές οι ελπίδες και οι επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ιδίως σε ανεμογεννήτριες. Αστοχία των ειδικών επί του θέματος ή εσκεμμένη ενέργεια, η οποία οδήγησε σε εκτίναξη της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας, με συνέπεια να καταστεί η ευρωπαϊκή βιομηχανία μη ανταγωνιστική και να επιβαρύνονται υπέρμετρα τα νοικοκυριά; Όμως στη Μέση Ανατολή το δράμα των λαών συνεχίζεται. Οι «δημοκράτες» με κουστούμι πρώην τζιχαντιστές σφάζουν στη Συρία χριστιανούς και αλεβίτες, αλλά η ΕΕ διαθέτει κάποια δισεκατομμύρια από αυτά που δεν της περισσεύουν πλέον, για να στηρίξει το νέο καθεστώς. Και οι χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες περιορίζονται σε ευχολόγια! Στη Γάζα, μετά βραχύβια εκεχειρία, άρχισαν πάλι οι επιθέσεις των Ισραηλινών με πολλά τα θύματα. Ας μη λησμονούμε ότι ο Τραμπ πρότεινε ως λύση την εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, όπως είναι το από δεκαετιών σχέδιο των Ισραηλινών. Όμορφος κόσμος ηθικός κι αγγελικά πλασμένος!

 

Υπάρχουν όμως και άλλες περιοχές του πλανήτη, στις οποίες συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα, πλην όμως δεν κινούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ προς ενημέρωσή μας. Πλούσιο σε κοιτάσματα μεταλλευμάτων σπανίων μετάλλων είναι το Ανατολικό Κογκό. Εκεί κατά καιρούς εισβάλλουν από τη Ρουάντα και την Ουγκάντα αντάρτες-μισθοφόροι πολυεθνικών εταιριών (ιδιωτικοί στρατοί!). Φονεύουν, βιάζουν, απωθούν τον εντόπιο πληθυσμό ή τον εξαναγκάζουν να εργαστεί υπό συνθήκες δουλείας, στρατολογούν ακόμη και παιδιά, ληστεύουν τα μεταλλεύματα, τα οποία εξάγονται σε χώρες της Άπω Ανατολής προς επεξεργασία και αξιοποίηση. Νέα εισβολή ανταρτών εκδηλώθηκε τον περασμένο μήνα στην περιφέρεια Κίεβου. Στην πόλη Γκόμα αυτής ιδρύθηκε το 2022 νέα Επισκοπή του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας με πρώτο επίσκοπο τον θεοφιλέστατο επίσκοπο Τιμόθεο Ντούμπα Μουζουγκάγι, απόφοιτο της θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού πανεπιστημίου με μεταπτυχιακές σπουδές στη θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου. Αυτός απηύθυνε δύο εκκλήσεις προς υποστηρικτές της νεοσυσταθείσης Επισκοπής, τις οποίες παραθέτω: 

 

«04/02/2025

 

Αγαπητοί μας φίλοι και φίλες, περιπόθητοι, δόξα τω Θεώ!! Καλημέρα! Περνάμε πιο δύσκολα από ποτέ. Η Περιοχή μας είναι υπό κατοχή των ανταρτών. Μη μας αφήστε. Στηρίξετε μας! Στερούμεθα από όλα! Δεν έχουμε νερό, φαγητό, ρεύμα και ίντερνετ. Οι λεηλασίες αμέτρητες μέχρι και στα νοσοκομεία. Τα πτώματα παντού σε όλους τους δρόμους. Αρκετοί συνάνθρωποί μας έχουν αποκεφαλιστεί.

 

Έχω δει τα μηνύματά σας, τα περισσότερα δεν ανοίγουν λόγω του ασθενούς ίντερνετ. Ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει η ζωή μας από σφαίρες και βόμβες. Θα σας ενημερώσω για ό,τι γράψατε αλλά και για ό,τι η αγάπη σας μας έστειλε, όταν αυτό γίνει εφικτό!! Τίποτα δεν θα χαθεί από ό,τι στείλατε, αρκεί να το στείλετε με τους τρόπους που σας έχουμε υποδείξει. Κάνετε κάποιες αναρτήσεις για την εισβολή ανταρτών στην Γκόμα.

 

Σας ευχαριστώ πολύ για την αμέριστη συμπόνια και συμπάθειά σας, κατά την ώρα αυτή του πολέμου στην Γκόμα. Η χώρα μας έχει υποστεί έναν άδικο πόλεμο από τους αντάρτες που στηρίζονται από την Ρουάντα, καλυμμένοι από ξένες δυνάμεις για εκμετάλλευση του υπεδάφους. Μη μας ξεχάστε. Εκατοντάδες συνάνθρωποί μας χάνουν την ζωή τους κάθε μέρα. Μη μας αφήστε. Ο Χριστός να σας ευλογεί! Θα σας γράφω αναλυτικότερα για ότι συμβαίνει και αυτήν την ώρα στην μαρτυρική Γκόμα του Κονγκό.

 

Στις 27/02/2025 θα είχα πεθάνει, εγώ και 2 νέοι που ήταν μαζί μου στο επισκοπείο, από τα χτυπήματα σφαιρών των ανταρτών, αν λίγες ώρες πριν δεν είχαμε καταφέρει να φύγουμε από το επισκοπείο, έστω και περπατώντας μέσα σε αδέσποτες σφαίρες για περισσότερες από 2 ώρες, ψάχνοντας για άλλο μέρος λίγο πιο ασφαλές από το πρώτο. Μέρα νύχτα υπάρχουν σφαίρες, εκτοξευτές ρουκετών και οβίδες σε όλη την πόλη, σε όλες τις γειτονιές. Είμαι σε επαφή με όλους τους πιστούς μας και τους στέλνω οικονομική βοήθεια όποτε χρειάζεται και ανά πάσα στιγμή. Δεν έχω σχεδόν τίποτα ακόμα μαζί μου. Ό,τι κρατούσαμε στην άκρη έχει ήδη ξοδευτεί.

 

Πολλοί με έχουν πάρει τηλέφωνο, και μέσα και εκτός του Κονγκό, και μου έχουν γράψει επίσης και έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους και τους ευχαριστώ πολύ. Δεν υπάρχει διέξοδος από την πόλη σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει. Πολλοί μου ζήτησαν να φύγω από την πόλη Γκόμα, πριν κλείσουν το αεροδρόμιο και όλες οι έξοδοι και τα σύνορα της πόλης. Θα μπορούσα να το είχα κάνει, αλλά δεν ήθελα να αφήσω τους πιστούς μας, το ποίμνιο μου. Είναι η ώρα που έχουν πολύ ανάγκη της παρουσίας μου για ό,τι μπορώ κι εγώ να τους προσφέρω ως Επίσκοπός τους. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης λέγει «Ο Χριστός έγινε Ιερέας στον Σταυρό». Προτίμησα να σταυρωθώ μαζί τους, για να αναστηθώ μαζί τους, αν θέλει ο Θεός.

 

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ!

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ

† Ο Γκόμας και Μεγάλου Κίβου Τιμόθεος»

 

Μα είναι γνωστό ότι διείσδυση στην Αφρική έχουν επιτύχει τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία απωθώντας από περιοχές της τους πρώην αποικιοκράτες, οι οποίοι έχασαν έδαφος και θα χάσουν και άλλο ως ευρισκόμενοι σε παρακμή. Η επιρροή της Γαλλίας σε χώρες της Δυτικής Αφρικής, πρώην αποικίες της, εξασθένησε, με τη στήριξη καθεστώτων αυτών από δυνάμεις της ρωσικής Βάγκνερ. Γι’ αυτό και τα γαλλικά «ποντίκια» βρυχώνται κατά της Ρωσίας και προτρέπουν σε συστράτευση κατά του ρωσικού κινδύνου! Βέβαια θα ήταν αφέλεια να πιστέψουμε ότι και οι νέοι «εισβολείς» νοιάζονται πρωτίστως για τους πονεμένους λαούς της Αφρικής. 

 

Στη διεθνή σκηνή μαίνεται και ο πόλεμος εντυπώσεων με την απειλή επιβολής δασμών από πλευράς ΗΠΑ επί των εισαγομένων προϊόντων. Μάθαμε ότι αποχώρησαν από τον Παναμά οι κινεζικές εταιρείες. Απομένει να δούμε την τύχη της Γροιλανδίας. 

 

Πάντως η χώρα μας με την «εύρωστη» οικονομία πωλεί τον λιγνίτη μας στα Σκόπια και επιδοτεί αδρά την αγορά ηλεκτροκινήτων οχημάτων. Ανακοινώθηκε ότι διαθέτει και το υπέδαφος της χώρας μας πολύτιμα μεταλλεύματα. Όχι πως ήταν άγνωστο αυτό. Αλλά για την εξόρυξή τους αποφασίζουν κύκλοι εκτός Ελλάδος. Θα ξεκινήσουν και υποθαλάσσιες έρευνες νοτίως της Κρήτης. Ίσως δυνηθούμε να αποπληρώσουμε μέρος από το υπέρογκο χρέος μας μη εκποιώντας την Ακρόπολη!

 

«Μακρυγιάννης»