«Όσο υπάρχει ο πρόστυχος ο Έλληνας…»

Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος

 

Ως Έλληνας πιστεύω στις αρχές της ειρηνικής συμβίωσης των λαών και των εθνών, θέλω η πατρίδα μου να έχει συνεργασία και καλές σχέσεις με τις γειτονικές της χώρες, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αναπτυχθεί συνολικά η χερσόνησος του Αίμου, πιο γνωστή ως Βαλκάνια. Δυστυχώς όμως σε όλο αυτό το σκηνικό που γίνεται προσπάθεια από νοήμονες πολίτικους να σταθεροποιηθεί και να αναπτυχθεί συνολικά προς όφελος όλων των λαών και εθνών που το κατοικούν, υπάρχει ο συνήθης ύποπτος που ανακατεύει την τράπουλα του μίσους και της διχόνοιας, ειδικά απέναντι στον ελληνισμό και δεν είναι άλλος από την πολιτική ελίτ της Τουρκίας, μάλιστα η πολιτική τους αυτή έχει περάσει και στα λογοτεχνικά αν μπορούμε να τα πούμε έτσι έργα της γειτονικής μας χώρας, ένα από αυτά είναι το «Το Μίσος» απολαύστε το και κρίνεται μετά σε ποιους με την σημερινή μας πολιτική ηγεσία δίνουμε συγχωροχάρτι.
 

«Όσο υπάρχει ο πρόστυχος ο Έλληνας σ' αυτό το κόσμο δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου. Σαν στέκομαι και τον κοιτάζω τον σκύλο δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

 

Εκδίκηση να πάρω είναι ο μοναδικός μου στόχος σαν αναμετρηθώ στης μάχης το πεδίο χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια να κλαδέψω σε μια μέρα δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

 

Τα κεφάλια τριάντα χιλιάδων να πολτοποιούσα Τα δόντια δέκα χιλιάδων με την τανάλια να έβγαζα εκατό χιλιάδων τα πτώματα να σκορπούσα στις ρεματιές δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

 

Ο κόσμος όλος ξέρει πόσο ανώτερος είναι ο Τούρκος και πόση κακοήθεια φωλιάζει στο μυαλό του Έλληνα πέντε χιλιάδων τα πτώματα να έκαιγα στους κλιβάνους δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

 

Σαράντα χιλιάδες τους να σούβλιζα με την λόγχη μου, ογδόντα χιλιάδες τους να έστελνα στη κόλαση εκατό χιλιάδες τους να κρεμούσα στο σκοινί δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος!»

 

Έχει γραφτεί από τον ποιητής Behcet Kemal Caglar και μεταδιδόταν κάθε μέρα υποχρεωτικά από τον τουρκικό ραδιοφωνικό σταθμό Bayrak κατά την Τουρκοκυπριακή ανταρσία το 1963 και το 67, αλλά και την εισβολή του 1974.

 

Και να ήταν μόνο αυτό εδώ, υπάρχει ένα άλλο ποίημα γραμμένο από έναν πολύ γνωστό μας πολιτικό προτού αρχίσει να ασχολείται με την πολιτική, για την «Ελληνοτουρκική Φιλία». Το ποίημα γράφτηκε το 1947, όταν εργαζόταν στο γραφείο τύπου της τουρκικής πρεσβείας στο Λονδίνο. Τίτλος: «τουρκοελληνικό ποίημα», μόνο που όταν ανέλαβε τα ινία της γειτονικής μας χώρας σχηματίζοντας κυβέρνηση συνασπισμού με το φιλοϊσλαμικό Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας του Νετζμετίν Ερμπακάν, το αρνάκι Ετζεβίτ μεταβλήθηκε σε αιμοσταγή λύκο και διέταξε την εισβολή και τις σφαγές που ακολούθησαν στο μαρτυρικό νησί της Κύπρου.

 

Μπορούμε λοιπόν να έχουμε εμπιστοσύνη στην τουρκική πολιτική ελίτ; Δυστυχώς η απάντηση είναι ένα μεγαλειώδες όχι και αυτό επειδή ακολουθούν μια συγκεκριμένη επεκτατική γραμμή η οποία δεν αλλάζει οποία κυβέρνηση και να έχουν, οποίος πρόεδρος και να ηγείται, όσα χρόνια και να περάσουν, ο στόχος τους παραμένει ίδιος και προσπαθούν να τον κερδίσουν είτε με απειλές, είτε με εκβιασμούς, είτε επί του πεδίου, τα είδαμε στην Κύπρο, στην Συρία, στους Κούρδους, στην Αρμενία. Η λογική λοιπόν που έχουν ακολουθήσει αρκετές ελληνικές κυβερνήσεις του κατευνασμού έχει καταρρεύσει ήδη από καιρό, η Ελλάδα πρέπει να δείξει τα δόντια της τα οποία ναι μεν διαθέτη αλλά δεν τα χρησιμοποιεί, όχι μόνο στον διπλωματικό τομέα αλλά και όπου αλλού χρειαστεί. Όταν ο γέρος του Μωρία μετά την κατάληψη του κάστρου του Ακροκορίνθου έκανε μια συμβολική κίνηση πήγε στην κεντρική πύλη την σταύρωσε και ανοίγοντας την είπε «Έλληνες εμπάτε», με παρόμοιο τρόπο πρέπει και οι σημερινή ηγεσία να ανοίξει τις πύλες της άφοβης διαπραγμάτευσης με τους γείτονες μας και να κλείσει αυτές της μειοδοσίας, τρόπους έχει δυναμική θέλει την έχει;