Γράφει ο Ιωάννης Κ. Αγγελόπουλος
Δρ Θεολογίας, Διευθυντής Λυκείου
«Ἡ πόλις ἑάλω», ἀνέγραψε ἡγετικὴ φυσιογνωμία τοῦ κινήματος τῶν ΛΟΑΤΚΙ στὴν χώρα μας, μετὰ τὴν ψήφισι τοῦ νόμου γιὰ τὸν λεγόμενο «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων, πανηγυρίζων τὰ ἐπινίκια. Καὶ προβεβλημένα πολιτικὰ πρόσωπα ἑώρτασαν τὴν «νίκη» σὲ οἰνοπωλεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Πῶς, ὅμως, ἐφθάσαμε ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλὰς νὰ καταστῇ ἡ πρώτη Ὀρθόδοξος χώρα ἡ ὁποία νομοθετεῖ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων;
Ἕνα πολὺ ἀξιόλογο βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἐξεδόθη ἀρχικῶς στὴν γερμανικὴ γλῶσσα τὸ 2012 καὶ ὀλίγον ἀργότερα μετεφράσθη στὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα (τὸ 2015) θὰ μᾶς διαφωτίση πάνω στὰ σχέδια δεκαετιῶν, τὰ ὁποῖα μὲ ὑπομονὴ καὶ συστηματικότητα ὑλοποιοῦσαν κέντρα καὶ φορεῖς τοῦ κινήματος τῶν ΛΟΑΤΚΙ, ἀλλὰ καὶ ἄλλων ὀργανώσεων, οἱ ὁποῖες συνδέονται μὲ αὐτό.
Οἱ ρίζες τῆς σεξουαλικῆς ἐπαναστάσεως ἐναντίον τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν τῆς Δυτικῆς Χριστιανικῆς Εὐρώπης ξεκινοῦν κατὰ τὴν συγγραφέα μὲ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάστασι καὶ τὴν καταδίκη σὲ θάνατο τοῦ Μαρκησίου Ντὲ Σάντ, τὸ ἔργο ὅμως τοῦ ὁποίου ἐπέζησε καὶ ἐπηρέασε γενεὲς ἀνθρώπων μὲ τὴν ἐλευθεριότητα περὶ τὴν γενετήσιο λειτουργία.
Ὁ ἑπόμενος σταθμὸς ἦταν ἡ Σχολὴ τῆς Φραγκφούρτης μὲ τὴν ἐπίδρασι τῆς μαρξιστικῆς θεωρίας στοὺς θιασῶτες της. Κατόπιν ἔχομε τὴν «σεξουαλικὴ ἐπανάστασι» τῶν νέων στὶς Η.Π.Α. περὶ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 καὶ τὴν μεταφορά της στὶς χῶρες τῆς Βορείου Εὐρώπης. Αὐτὴ ἡ ὀνομασθεῖσα σεξουαλικὴ ἐπανάστασις ἦταν ἡ αὐτονόμησις τῆς γενετήσιας λειτουργίας ἀπὸ τὸν θεσμὸ τοῦ γάμου καὶ ἡ ἱκανοποίησίς της ἔξω ἀπὸ αὐτόν.
Τὸ 1973 σὲ συνέδριο τῆς Ἀμερικανικῆς Ψυχιατρικῆς Ἑταιρείας, κατόπιν ἰσχυρῶν πιέσεων ἀπὸ τοὺς ὑποστηρικτὲς τῶν ΛΟΑΤΚΙ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς μεγάλες Ἀσφαλιστικὲς Ἑταιρεῖες, ἀφαιρεῖται ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀπὸ τὰ καταγεγραμμένα ψυχοπαθολογικὰ νοσήματα γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἰατρικῆς.
Τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι ἡ χρησιμοποίησις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων γιὰ τὴν νομοθετική «κάλυψι» τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ κάθε εἴδους σεξουαλικῆς ἰδιαιτερότητος. Ἐνῷ δὲν ὑπάρχουν ἀνάμεσα στὰ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἔχουν διατυπωθῆ ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Διακήρυξι τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τὸ «δικαίωμα» στὴν σεξουαλικὴ ἰδιαιτερότητα καὶ ἡ σεξουαλικὴ ἐλευθερία, τέτοια δικαιώματα ἐπικαλοῦνται ὡς δῆθεν θεμελιώδη καὶ δῆθεν ὑπάρχοντα οἱ προωθοῦντες τὴν ἀλλαγὴ τῶν νομοθεσιῶν τῶν ἐπὶ μέρους κρατῶν.
Ἐπίσης, ἐνῷ τὸ δικαίωμα στὸν γάμο ἀνάμεσα σὲ ἕναν ἄνδρα καὶ μία γυναῖκα ὑφίσταται στὴν Οἰκουμενικὴ Διακήρυξι τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, μετατρέπεται στὴν Εὐρωπαϊκὴ Διακήρυξι τῆς Μαδρίτης ὡς δικαίωμα στὸν γάμο γενικῶς, χωρὶς τὴν ἀναφορὰ στὰ δύο φῦλα.
Ἡ ἀνεπαίσθητος αὐτὴ ἀλλαγὴ στὴν διατύπωσι ἔγινε τὸ ἐφαλτήριο γιὰ τὴν διεκδίκησι γάμου καὶ ἀπὸ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου, ἀφοῦ τὸ δικαίωμα στὸν γάμο εἶχε προηγουμένως θεωρηθῆ ὡς θεμελιῶδες ἀνθρώπινο δικαίωμα.
Τὸ βιβλίο ἀφιερώνει ὁλόκληρο κεφάλαιο στὸ ὁποῖο ἀναλύει τὴν παγκόσμιο συνδιάσκεψι στὴν Γιογκιακάρτα τῆς Ἰνδονησίας τὸ 2007 καὶ τὰ πορίσματα αὐτῆς, τὰ ὁποῖα ἔγιναν ὁδηγοὶ καὶ πρότυπα γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς νομοθεσίας σὲ πολλὰ ἐπὶ μέρους κράτη μὲ ἔκδοσι ἑνὸς ὁδηγοῦ ἀκτιβιστῶν (Activist’s Guide to the Yogyakarta Principles).
Τὰ ἐπιχειρήματα τῶν περισσοτέρων βουλευτῶν οἱ ὁποῖοι ὑπεστήριξαν στὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο τὴν νομοθέτησι τοῦ γάμου σὲ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου ὑπάρχουν μὲ τὰ ἴδια ἢ παρόμοια λόγια στὰ πορίσματα αὐτῆς τῆς συνδιασκέψεως. Ἀντιγράφομε ἀπὸ τὴν παρατιθεμένη στὸ βιβλίο ἀρχὴ ὑπ’ ἀριθμ. 24 τῆς ἐν λόγῳ συνδιασκέψεως: «Ὅλοι ἔχουν δικαίωμα νὰ ἱδρύσουν οἰκογένεια, ἀνεξαρτήτως σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ ἢ ταὐτότητας φύλου. Ὑπάρχουν πολλοὶ διαφορετικοὶ τύποι οἰκογενειῶν. Καμία οἰκογένεια δὲν πρέπει νὰ ὑφίσταται διακρίσεις λόγῳ τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ ἢ τῆς ταὐτότητας φύλου ἑνὸς μέλους της».
Μεθοδικῶς καὶ συστηματικῶς ὀργανώσεις καὶ κέντρα προωθήσεως τῆς ΛΟΑΤΚΙ ἰδεολογίας κατώρθωσαν πρῶτα τὴν ἀλλαγὴ συνειδήσεως καὶ ἔπειτα τὴν ἀλλαγὴ στὴν νομοθεσία πολλῶν χωρῶν.
Ἕνα ἄλλο συμπέρασμα ἀπὸ τὶς πληροφορίες τοῦ ἀναφερομένου βιβλίου εἶναι ἡ καταλυτικὴ ἐπίδρασις τῆς σεξουαλικῆς ἐκπαιδεύσεως στὴν συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν, τῶν ἐφήβων καὶ τῶν νέων. Τὸ περιεχόμενο καὶ οἱ μέθοδοι τῆς σεξουαλικῆς ἐκπαιδεύσεως ὠθοῦν τὰ παιδιὰ σὲ μιὰ πρόωρη σεξουαλικότητα, ἡ ὁποία τὰ ὁδηγεῖ σὲ ἐθισμούς, σὲ καταθλίψεις καὶ ἄλλες ψυχικὲς ἀσθένειες, καὶ τὸ κυριώτερο, τὰ καθιστᾷ ἀνίκανα νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ προετοιμασθοῦν γιὰ ἕναν μόνιμο ἐρωτικὸ δεσμὸ καὶ γιὰ τὴν εὐθύνη τοῦ γάμου.
Αὐτό, ἴσως, εἶναι ἡ μεγαλυτέρα καταστροφὴ ἡ ὁποία ἐπέρχεται στὶς παιδικὲς ψυχὲς ἀπὸ τὰ προγράμματα τῆς σεξουαλικῆς ἐκπαιδεύσεως, τὰ ὁποῖα ἐντάσσονται σὲ ὁλοὲν καὶ περισσότερα ἐκπαιδευτικὰ συστήματα πολλῶν χωρῶν. Ἡ συγγραφεὺς συσχετίζει τὴν σεξουαλικὴ ἐκπαίδευσι ἡ ὁποία παρέχεται στὰ σχολεῖα ὄχι μόνον μὲ τὴν πρόωρο σεξουαλικοποίησι τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς σεξουαλικὲς ἐπιθέσεις καὶ κακοποιήσεις παιδιῶν, οἱ ὁποῖες σὲ μεγάλο βαθμὸ γίνονται ἀπὸ συνομήλικα παιδιὰ καὶ ὄχι ἀπὸ ἐνηλίκους πρὸς τὰ παιδιά. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ παραθέτει στοιχεῖα ἀπὸ τὴν Γερμανία, τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν τὴν ἄποψι αὐτή.
Παραθέτομε ἐπιλεγμένα ἀποσπάσμα τα ἀπὸ τὸ πολὺ ἐνδιαφέρον καὶ ἀξιόλογο αὐτὸ βιβλίο:
«Μιὰ “ἀπελευθερωμένη σεξουαλικότητα” ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὸν “ὑποχρεωτικὸ γάμο”, τὸ ταμποῦ τῆς αἱμομιξίας καὶ τὴν ἀπαγόρευση τῆς παιδεραστίας ἀσκήθηκε ἀνοιχτὰ στὸ Βερολῖνο στὴν “Commune I” καὶ τὴν “Commune II” καὶ προβλήθηκε μὲ ἀνυπομονησία ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης.
Τὸ σὲξ μὲ ὁποιονδήποτε —μπροστά σὲ παιδιά, μὲ παιδιά, μεταξὺ παιδιῶν— προωθήθηκε χωρὶς ἀστικὴ κτητικότητα. Ἂν τὰ παιδιὰ τὸ “θέλαν”, γιατί νὰ τοὺς τὸ ἀρνηθοῦν;
Τὸ Κόμμα τῶν Πρασίνων ὑποστήριζε ἀκόμη αὐτὴ τὴ θέση στὶς δεκαετίες τοῦ 1980 καὶ τοῦ 1990, προσπαθώντας νὰ νομιμοποιήσει τὴν παιδεραστία.
Τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα εἶναι ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τοῦ κινήματος γιὰ τὸν περιορισμὸ τῶν δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν.
Ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὸν ΟΗΕ, τὴν ΕΕ, τὶς περισσότερες δυτικὲς κυβερνήσεις, τὰ κύρια μέσα ἐνημέρωσης καὶ τὶς μεγάλες ἐπιχειρήσεις (ὅπως ἡ Google, τὸ Facebook, τὸ Twitter καὶ ἡ Apple) ποὺ ἔχουν τὴ δύναμη νὰ ἀλλάξουν τὴν κοινὴ γνώμη.
Μόνο περίπου τὸ δύο τοῖς ἑκατὸ τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς μειονότητας, ποὺ ἀποτελεῖ περίπου τὸ 2 τοῖς ἑκατὸ τοῦ πληθυσμοῦ, κάνει χρήση τῆς νομιμοποίησης τῶν ἑνώσεων ὁμοφυλοφίλων. Πρόκειται γιὰ ἕναν νέο σεξουαλικὸ ὁλοκληρωτισμό, ποὺ ἐπιδιώκει νὰ καταστρέψει τὸ νόημα καὶ τὴν πραγματικότητα τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας.
Ὅλα τὰ σχολεῖα στὴ Μεγάλη Βρετανία, συμπεριλαμβανομένων τῶν χριστιανικῶν σχολείων, ἀπαγορεύεται ἀπὸ τοὺς Κανονισμοὺς γιὰ τὸν Σεξουαλικὸ Προσανατολισμὸ (SOR) νὰ διδάσκουν τὴ σεξουαλικὴ ἠθικὴ “σὰν νὰ ἦταν ἀντικειμενικὰ ἀληθινή”. Ἐὰν δὲν ὑπακούσουν στὸ SOR, θὰ χάσουν τὴ δημόσια χρηματοδότηση.
Ἡ χρηματοδότηση ΛΟΆΤΚΊ ὀργανώσεων ἀπὸ τὸν ΟΗΕ καὶ τὰ Ταμεῖα τῆς ΕΕ κατὰ δεκάδες καὶ ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια ρέουν στὴν ἀτζέντα LGBTI μέσῳ ἐπίσημων ὑποοργανισμῶν τοῦ ΟΗΕ καὶ τῆς ΕΕ καὶ ἰδιωτικῶν ἱδρυμάτων (Rockefeller, Ford, Bill & Melinda Gates, κ.λπ.). Αὐτὸ συγκαλύπτεται ὡς μέρος τῶν ἐπίσημων προϋπολογισμῶν τους. Ἡ International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association (ILGA) χρηματοδοτεῖται περισσότερο ἀπὸ 60 τοῖς ἑκατὸ ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπή, συμπληρωμένη ἀπὸ συνεισφορὲς τοῦ δισεκατομμυριούχου George Soros καὶ δύο ἄλλων μεγάλων χορηγῶν.
Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ χρησιμοποιεῖ ἐπίσης τακτικὰ χρήματα ἀπὸ φόρους, γιὰ νὰ χρηματοδοτοῦν ἔργα τῶν δύο μεγαλύτερων ὀργανισμῶν ἀμβλώσεων στὸν κόσμο, τῆς Marie Stopes International καὶ τῆς International Planned Parenthood. Αὐτὸ καμουφλάρεται ὡς “σεξουαλικὴ καὶ ἀναπαραγωγικὴ ὑγεία”, παρ’ ὅλο ποὺ ὁ ὁρισμὸς τῆς ΕΕ γιὰ τὸν ὅρο ἀποκλείει ρητὰ τὴν ἄμβλωση.
Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο καὶ τὸ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης ἐγκρίνουν τακτικὰ ψηφίσματα καὶ νόμους ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν ἐπιβολὴ νέας ἠθικῆς ὡς πρὸς τὴ σεξουαλικότητα καὶ τὴν οἰκογένεια.
Ἡ μαγικὴ λέξη, γιὰ νὰ δημιουργήσετε συμπαγεῖς πλειοψηφίες, εἶναι ἡ “ὁμοφοβία”. Ὅποιος ἀντιτίθεται στὴ νομοθεσία εἶναι ὁμοφοβικός, ρατσιστής, σεξιστὴς καὶ ἐχθρὸς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων γενικά.
Ὅποιος πιστεύει ὅτι ὑπάρχει ὅριο στὴν ἀνατροπὴ τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν θὰ πρέπει νὰ σημειώσει τὴν τελευταία ἀπόφαση τοῦ Deutscher Ethikrat (Γερμανικὸ Συμβούλιο Ἠθικῆς). Στὶς 24 Σεπτεμβρίου 2014, τὸ συμβούλιο ἀποφάσισε ὅτι ὁ νόμος ποὺ ποινικοποιεῖ την αἱμομιξία πρέπει νὰ καταργηθεῖ καὶ νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ συναινετικὴ αἱμομιξία, οἱ σχέσεις μεταξὺ ἀδελφῶν ἀπὸ 14 ἐτῶν καὶ ἄνω, ἐὰν τὰ ἀδέρφια ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους. Ὡστόσο, αὐτὴ ἡ στοχευμένη ἀσάφεια τῆς ταὐτότητας φύλου τῶν παιδιῶν δὲν εἶναι ἀπελευθέρωση, ἀλλὰ ἰδεολογικὴ κακοποίηση ἐξαρτώμενων παιδιῶν.
Οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται στὸν κόσμο ὡς κορίτσια καὶ ἀγόρια μέσῳ τῆς συγχώνευσης τοῦ ὠαρίου μιᾶς γυναίκας καὶ τοῦ σπερματοζωαρίου ἑνὸς ἄνδρα. Ἐπειδὴ τὰ παιδιὰ δὲν διαμορφώνονται μόνο ἀπὸ τὰ γονίδιά τους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ βλέπουν, βιώνουν καὶ μιμοῦνται, μέσῳ τοῦ “τριγωνισμοῦ” μὲ τὴ μητέρα καὶ τὸν πατέρα, κάθε παιδὶ ἀναπτύσσει μιὰ ταὐτότητα ὡς ἄνδρας ἢ γυναῖκα καὶ ταὐτίζεται μὲ τὸ βιολογικό του φῦλο. Άὐτό τους δίνει τὴν ταυτότητά τους, μιὰ μόνιμη αἴσθηση αὐτοῦ ποὺ εἶναι. Τὸ νὰ μὴν ἔχει ξεκάθαρη αἴσθηση τοῦ ἂν εἶναι ἄνδρας ἢ γυναῖκα εἶναι σημάδι ψυχικῆς διαταραχῆς.
Ὁ ἐθισμὸς εἶναι ἀπώλεια ἐλευθερίας. Τὸ ἄτομο παγιδεύεται σὲ ἕναν φαῦλο κύκλο ἀναζήτησης ἱκανοποίησης μέσῳ ἑνὸς μέσου ποὺ παρέχει τὴν ψευδῆ ἐμφάνιση τῆς ἱκανοποίησης, μόνο γιὰ νὰ τὸν ρίξει σὲ ἀκόμη μεγαλύτερη ἀνάγκη καὶ ἐξάρτηση. Αὐτὸ ποὺ πιστεύει ὅτι χρειάζεται γιὰ τὴν εὐημερία του καταστρέφει τὸν ἴδιο καὶ τοὺς ἄλλους. Ἡ ὁρμὴ ἀναπτύσσει τὴ δική της ζωή, γίνεται τύραννος καὶ κάνει τὸ ἄτομο σκλάβο τῆς ἱκανοποίησης τῆς ὁρμῆς.
Μιὰ φεμινιστικὴ κουλτούρα φέρνει γυναῖκες ποὺ δὲν χρειάζονται ἄνδρες καὶ πού, ἂν θέλουν νὰ κάνουν παιδί, ἀγοράζουν τοὺς σπόρους ἀπὸ μιὰ τράπεζα σπέρματος. Οἱ ἄνδρες δὲν βλέπουν πλέον λόγο νὰ χρησιμοποιοῦν τὴ μεγαλύτερη δύναμή τους, γιὰ νὰ προστατεύουν τὶς γυναῖκες, ἢ νὰ τὴν χρησιμοποιοῦν ὑπεύθυνα καὶ δυναμικὰ ὡς πατέρες. Καὶ οἱ δύο ἔχουν χάσει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον — ὁ ἄντρας ἔχασε τὴ γυναῖκα καὶ ἡ γυναῖκα τὸν ἄντρα. Καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν χάσει τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα τους. Πίσω ἀπὸ κάθε ἐθισμό, ὑπάρχει μιὰ λαχτάρα γιὰ κάτι οὐσιαστικὸ γιὰ τὴ ζωή. Γιὰ νὰ ἀνακαλυφθεῖ καὶ νὰ ἐκπληρωθεῖ αὐτὴ ἡ λαχτάρα, ὁ ἐξαρτημένος πρέπει νὰ ἀναζητήσει βοήθεια, γιὰ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴν ἀνάγκη του γιὰ ἄμεση ἱκανοποίηση. Ὅπως συμβαίνει μὲ κάθε κακία, κάθε ἐθισμό, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ ἀπαιτεῖται εἶναι ἡ προσωπικὴ βούληση νὰ ἀναλάβει τὴ μάχη γιὰ τὴ δική του ἐλευθερία καὶ νὰ κάνει ὅ,τι χρειάζεται, γιὰ νὰ κερδίσει.
Ὁ Peter Tatchell, ἕνας ἐξέχων ὁμοφυλόφιλος ἀκτιβιστής, ἔγραψε στὸν ἱστότοπό του: “Ὑπάρχει ἕνα σημαντικὸ πρόβλημα μὲ τὴ θεωρία τῶν γονιδίων τῶν ὁμοφυλοφίλων, καὶ μὲ ὅλες τὶς θεωρίες ποὺ θέτουν τὸν βιολογικὸ προγραμματισμὸ τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ. Ἐὰν ἡ ἑτεροφυλοφιλία καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι, πράγματι, γενετικὰ προκαθορισμένες (καὶ ἑπομένως ἀμοιβαῖα ἀποκλειόμενες καὶ ἀμετάβλητες), πῶς ἐξηγοῦμε την ἀμφιφυλοφιλία ἢ τὰ ἄτομα πού, ξαφνικὰ στὴ μέση τῆς ζωῆς τους, ἀλλάζουν ἀπὸ τὴν ἑτεροφυλοφιλία στὴν ὁμοφυλοφιλία (ἢ τὸ ἀντίστροφο); Δὲν μποροῦμε”.
Ἂν σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, ἡ ΕΕ, ἡ κυβέρνηση τῶν ΗΠΆ καὶ πολλὲς ἄλλες ἐθνικὲς κυβερνήσεις, οἱ παγκόσμιες ΜΚΟ LGBTI καὶ ὅλοι οἱ θεσμοὶ ποὺ προωθοῦν τὴν ἐνσωμάτωση τῆς διάστασης τοῦ φύλου ἔχουν ἄρει ὅλα τὰ ἐμπόδια, γιὰ νὰ νομιμοποιήσουν αὐτὸ τὸ νέο θεσμὸ παντοῦ —συχνά ἐνάντια στὴν τεράστια ἀντίσταση ἀπὸ τὴ βάση— πρέπει νὰ ἀναρωτηθεῖ κανεὶς ἐὰν αὐτὴ ἡ ἀτζέντα κρύβει στόχους ποὺ ὑπερβαίνουν τὰ συμφέροντα μιᾶς τόσο μικρῆς μειοψηφίας.
Γιατί θὰ ἔπρεπε μόνο τὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ προνόμια ποὺ προηγουμένως ἐπιφύλασσαν γιὰ τὸν γάμο; Γιατί ὄχι καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι — ζεύγη ἀδερφῶν, φίλοι ἢ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος ζεῖ κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια στέγη γιὰ ἕνα συγκεκριμένο χρονικὸ διάστημα ἢ ὁλόκληρη τὴ ζωή τους;
Γιατί οἱ ἀμφιφυλόφιλες, τρανσεξουαλικές, πολυγαμικές, πολύανδρες ἢ πολυγαμικὲς σχέσεις δὲν πρέπει ἐπίσης νὰ ἔχουν παρόμοιο καθεστὼς μὲ τὸν γάμο;
Τί κάνει τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ σχέση τόσο ξεχωριστή, ποὺ μόνο αὐτὴ πρέπει νὰ ταὐτίζεται μὲ τὸν γάμο;
Ἂς εἴμαστε ξεκάθαροι. Ἐὰν ὁ προσανατολισμὸς πρὸς τὶς χριστιανικὲς ἀξίες δὲν μεταβιβαστεῖ ἀπὸ τὴ μιὰ γενιὰ στὴν ἑπόμενη γενιά, ἡ παράδοση ἔχει τελειώσει. Ὅπως λέει ἡ παροιμία, “ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἐγγόνια”. Ἡ παράδοση προέρχεται ἀπὸ τὴ λατινικὴ λέξη tradere — μεταβιβάζω, προωθῶ. Ἐὰν μιὰ γενιὰ δὲν λάβει αὐτὸ ποὺ εἶναι καλό, ἀληθινὸ καὶ δίκαιο, τότε δὲν ἔχει τίποτα νὰ μεταδώσει στὶς ἑπόμενες γενιές. Αὐτὸ εἶναι μιὰ κατάρρευση τοῦ πολιτισμοῦ. Χρειάζεται πολὺς χρόνος, γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα σπίτι, ἀλλὰ μόνο μερικὲς ὧρες γιὰ νὰ καεῖ.
Ἀπομένει μόνο ἕνα πρότυπο: μὴν κάνετε κάτι ποὺ δὲν ἀρέσει στὸν σεξουαλικό σας σύντροφο. Αὐτὸ εἶναι ὁ τετραγωνισμὸς τοῦ κύκλου, γιατὶ αὐτὰ τὰ ὅρια μποροῦν νὰ ἰσχύουν, μόνο ἐὰν ἕνα ἄτομο ἔχει μάθει τὸν αὐτοέλεγχο. Ἡ ἀχαλίνωτη σεξουαλικὴ κακοποίηση παιδιῶν ἀπὸ ἐνήλικες, καὶ ἡ ὅλο καὶ περισσότερο σεξουαλικὴ κακοποίηση παιδιῶν ἀπὸ ἄλλα παιδιά, δείχνει ὅτι αὐτὸ τὸ πρότυπο δὲν μπορεῖ νὰ τηρηθεῖ σὲ μιὰ ὑπερσεξουαλικὴ κοινωνία. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν νέων θέλει οἰκογένειες. Ἀλλὰ τὸ κράτος, ὁλόκληρο τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα καὶ σχεδὸν ὅλοι οἱ ὀργανισμοὶ ποὺ ἔχουν ὁποιαδήποτε σχέση μὲ τὴ νεολαία ἔχουν σταματήσει νὰ διδάσκουν στὰ παιδιὰ τὴν ἱκανότητα νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ δένονται.
Τὰ στοιχεῖα δείχνουν ὅτι μιὰ ὑπερσεξουαλικὴ κοινωνία, μιὰ κοινωνία στὴν ὁποία οἱ ταινίες, ἡ πορνογραφία, ἡ διαφήμιση, τὰ περιοδικὰ καὶ ἡ λογοτεχνία πυροδοτοῦν συνεχῶς τὴ σεξουαλικὴ ἐπιθυμία, θὰ χρησιμοποιήσει τοὺς πιὸ ἀνυπεράσπιστους, τοὺς πιὸ εὐάλωτους, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία: τὰ παιδιά.
Ἡ σεξουαλικότητα κλέβει ἀπὸ τὰ παιδιὰ τὴν παιδική τους ἡλικία.
Ὅταν περιγράφουμε ἕνα “ἀθῶο παιδί”, μεταξὺ ἄλλων ἐννοοῦμε τὴν ἐλευθερία ἀπὸ σεξουαλικὲς σκέψεις, εἰκόνες, ἐπιθυμίες καὶ δραστηριότητες. Αὐτὴ ἡ ἀθωότητα εἶναι οὐσιαστικὰ ὁ ὁρισμὸς τῆς παιδικῆς ἡλικίας καί, μέχρι νὰ ξεκινήσει ἡ σεξουαλικὴ ἐπανάσταση στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, προστατευόταν ἐνεργὰ ἀπὸ ἐνήλικες. Τὰ παιδιὰ χρειάζονται χῶρο γιὰ δημιουργικὸ παιχνίδι, ἀνακάλυψη καὶ μάθηση, ὅπου ἡ αἴσθηση τῆς ντροπῆς τους γίνεται σεβαστὴ καὶ ὅπου δὲν χρειάζεται νὰ φοβοῦνται τὴ σεξουαλικὴ εἰσβολή. Χρειάζονται ἐνήλικες ποὺ θὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν περιέργειά τους γιὰ τὴ δημιουργία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μὲ ὑπευθυνότητα, εὐαισθησία καὶ μὲ τρόπο κατάλληλο γιὰ τὴν ἡλικία τους.
Ὁ πολιτισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὸν ἔλεγχο τῶν παρορμήσεων, ἰδιαίτερα τῆς παρόρμησης πρὸς τὴν ἐπιθετικότητα καὶ τὴν ἄμεση ἱκανοποίηση. Κινδυνεύουμε διαρκῶς νὰ μᾶς κυριεύσει ἡ βαρβαρότητα, νὰ μᾶς κυριεύσει ἡ βία, ἡ ἀκολασία, τὸ ἔνστικτο, ὁ ἐγωισμός. Ἡ ντροπὴ εἶναι ὁ μηχανισμὸς μὲ τὸν ὁποῖο ἡ βαρβαρότητα συγκρατεῖται. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἐμπέδωση τῶν συναισθημάτων ντροπῆς ἔχει ἀποτελέσει ἕνα πλούσιο καὶ λεπτὸ μέρος τῆς ἐπίσημης καὶ ἄτυπης ἐκπαίδευσης ἑνὸς παιδιοῦ.
Ὅ,τι δὲν διδάσκεται στὴν οἰκογένεια πιθανότατα δὲν θὰ μαθευτεῖ στὴν ἐνήλικη ζωή. Τὰ παιδιὰ ποὺ ἐγκαταλείπουν τὸ σχολεῖο, τὰ συναισθηματικὰ διαταραγμένα, τὰ ἱδρυματοποιημένα παιδιά, τὰ μέλη συμμοριῶν, οἱ ἀναρχικοί, οἱ τρομοκράτες, οἱ παραβάτες, οἱ τοξικομανεῖς καὶ οἱ βίαιοι κακοποιοὶ σπάνια προέρχονται ἀπὸ ἄθικτες οἰκογένειες, μὲ παροῦσα τὴν πατρικὴ φιγούρα.
Ἡ ἁγνότητα εἶναι ἡ πνευματικὴ δύναμη ποὺ ἀπελευθερώνει τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ἐπιθετικότητα.
Ἡ μετατροπὴ ἀπὸ μιὰ δημοκρατικὴ κοινωνία, βασισμένη στὴ χριστιανικὴ πίστη, σὲ μιὰ ἡδονιστικὴ ὁλοκληρωτικὴ κοινωνία δὲν γίνεται σὲ ἕνα μόνο βῆμα. Δὲν ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι αὐτὴ ἡ τάση θὰ σταματήσει, ἐκτὸς ἐὰν οἱ ἄνθρωποι ξεσηκωθοῦν, γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὶς ἀξίες καὶ τὰ δημοκρατικά τους δικαιώματα. Ἡ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία εἶναι ἕνα μεγάλο ἀγαθό, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μόνο μὲ τὴν ἐκμάθηση τῆς ἀρετῆς, συγκεκριμένα τῆς ἀκλόνητης θέλησης νὰ κάνουμε ὅ,τι εἶναι καλό».
Τὸ βιβλίο αὐτὸ μᾶς ὑποδεικνύει τὴν ὁδὸ γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι αὐτῆς τῆς ἀνατροπῆς τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν περὶ τὴν γενετήσιο λειτουργία. Ὅπως οἱ προωθητὲς τῆς σεξουαλικῆς ἐλευθεριότητος ἑστιάζουν στὴν ἐκπαίδευσι τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὴν πρώιμο παιδικὴ ἡλικία καὶ στὴν ἀλλαγὴ τῆς νομοθεσίας, κατὰ ἀναλογίαν θὰ πρέπει καὶ ἡ ὑγιὴς ἀντίδρασις νὰ ἀποσκοπῇ κατὰ πρῶτον στὴν διαφώτισι γονέων καὶ παιδιῶν γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς προώρου σεξουαλικοποιήσεως καὶ τὶς ψυχικὲς συνέπειες ἀπὸ αὐτὴν τήν «ἐλευθεριότητα» γιὰ τὰ ἴδια τὰ παιδιά-θύματα. Κατὰ δεύτερον, στὴν νομικὴ ἀπαγόρευσι ὅλων τῶν σεξουαλικῶν διαστροφῶν, τὶς ὁποῖες ὀνομάζουν κατ’ εὐφημισμὸν ἰδιαιτερότητες, μὲ βάσι τὶς ἐπιπτώσεις στὰ ἄτομα καὶ στὴν κοινωνία.
Νὰ χρησιμοποιηθοῦν ὅλες οἱ ἔρευνες οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τὶς βλαβερὲς ἐπιπτώσεις αὐτῶν τῶν συμπεριφορῶν. Καὶ κυρίως νὰ τονισθῇ αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀναγράφεται στὸν ὑπότιτλο τοῦ βιβλίου: ὅτι ἐξ ὀνόματος δῆθεν τῆς ἐλευθερίας τὰ ἄτομα ὑποδουλώνονται σὲ ἐθισμοὺς καὶ ἀνελεύθερες καταστάσεις καὶ βιώνουν καταθλιπτικὲς καὶ ἰδεοαναγκαστικὲς συμπεριφορές, οἱ ὁποῖες τοὺς ὁδηγοῦν στὴν δυστυχία. Καὶ ἡ ἐργασία αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ γίνεται μεθοδικῶς, συστηματικῶς καὶ μὲ ὑπομονή.
Μᾶς πληροφορεῖ, ἐπίσης, τὸ βιβλίο αὐτὸ ὅτι εἶναι δυνατὴ ἡ μεταστροφὴ ὁμοφυλοφίλων κατόπιν ψυχοθεραπείας σὲ πολὺ ἱκανοποιητικὰ ποσοστά. «Μάρτυρας τῆς ἱκανότητας ἀλλαγῆς εἶναι ὁ Robert L. Spitzer, καθηγητὴς Ψυχιατρικῆς. Ἔπαιξε βασικὸ ρόλο στὴν ἀπόφαση τῆς APA τὸ 1973 νὰ ἀφαιρέσει τὴν ὁμοφυλοφιλία ἀπὸ τὴ λίστα τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν. Ὅταν οἱ ὁμοφυλόφιλοι διαδήλωσαν σὲ ἕνα ἐτήσιο συνέδριο τῆς APA γιὰ τὸ δικαίωμά τους στὴ θεραπεία, ἄρχισε μιὰ σειρὰ μελετῶν, γιὰ νὰ ἐξετάσει τὴν ἐπιτυχία διαφόρων θεραπειῶν στὴν ἀλλαγὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τὸ 2003 δημοσίευσε τὰ ἀποτελέσματά του. Ἀπὸ τοὺς 200 ἄνδρες καὶ γυναῖκες ποὺ μελετήθηκαν, τὸ 66 τοῖς ἑκατὸ τῶν ἀνδρῶν καὶ τὸ 44 τοῖς ἑκατὸ τῶν γυναικῶν εἶχαν βιώσει μιὰ σημαντικὴ ἀλλαγὴ καί “ζοῦσαν τώρα μιὰ καλὴ ἑτεροφυλόφιλη ζωή”». Παρ’ ὅλα αὐτά, δὲν ἐπιτρέπεται στοὺς ἐρευνητὲς νὰ δημοσιεύουν τέτοιες μελέτες, οἱ ὁποῖες κλονίζουν τό «ἀφήγημα» περὶ τῆς δῆθεν γενετικῆς προδιαθέσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῆς ἐλευθερίας ἐπιλογῆς τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ.
Στὸ βιβλίο, ἀκόμη, ἐπισημαίνεται ὅτι δὲν ἔχει ἐνταχθῆ στὰ ψυχοπαθολογικὰ νοσήματα ὁ ἐθισμὸς ἀπὸ τὸ διαδίκτυο γενικῶς καὶ τὴν διαδικτυακὴ πορνογραφία εἰδικώτερα, ἕνεκα τῆς ἀντιδράσεως τῶν Ἀσφαλιστικῶν Ἑταιρειῶν στὶς Η.Π.Α., παρότι πολλοὶ κλινικοὶ ψυχολόγοι καὶ ψυχοθεραπευτὲς δέχονται τὸν ἐθισμὸ αὐτὸ καὶ παρέχουν ὑπηρεσίες θεραπείας σὲ ὅσους προσφεύγουν σὲ αὐτούς. «Μέχρι στιγμῆς, οἱ διεθνεῖς διαγνωστικὲς ταξινομήσεις (ICD καὶ DSM) δὲν περιέχουν καμία ἀναγνωρισμένη διάγνωση γιὰ τὸν ἐθισμὸ στὴν πορνογραφία. Ὅπως λέει ὁ θεραπευτὴς Tabea Freitag, ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ ἐθισμοῦ συχνὰ ἀπορρίπτεται. Γι’ αὐτὸ οἱ πάσχοντες σπάνια ἐμφανίζονται στὸ σύστημα ἀποκατάστασης, πολὺ λίγοι ἀντιμετωπίζονται καὶ μετὰ βίας προκαλοῦν ἔξοδα. Ἐπειδὴ οἱ θεραπευτὲς καὶ οἱ γιατροὶ δὲν ἔχουν εὐαισθητοποιηθεῖ σὲ αὐτό, ὅταν οἱ ἐξαρτημένοι τολμοῦν πραγματικὰ νὰ ξεπεράσουν τὸ φράγμα τῆς ντροπῆς καὶ νὰ ἐμπιστευτοῦν ἕναν γιατρό, οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ἀποθαρρύνονται. Ἡ διαγνωστικὴ ἀναγνώριση εἶναι αὐτὸ ποὺ χρειάζεται, ἀλλὰ ὑπάρχει μαζικὴ ἀντίθεση σὲ αὐτήν».
Τέλος, τὸ βιβλίο προειδοποιεῖ ὅτι ἡ σεξουαλικὴ ἐλευθεριότης θὰ καταστήσῃ τὰ σημερινὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους ἀνικάνους νὰ δημιουργήσουν μονίμους συναισθηματικοὺς δεσμοὺς καὶ οἰκογένειες, ἕνεκα τῶν σεξουαλικῶν ἐθισμῶν. Κι αὐτὸ, θεωροῦμε, εἶναι τὸ χειρότερο ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν τῶν πολιτικῶν καί «ἐκπαιδευτικῶν» ἀναθεωρήσεων τῆς παλαιᾶς ἠθικῆς γιὰ τὴν οἰκογένεια, τὸν γάμο καὶ τὴν σεξουαλικὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ συγγραφεὺς κλείνει τὸ βιβλίο της μὲ προτάσεις γιὰ ἀντίδρασι σὲ ὅλη αὐτὴν τὴν χιονοστιβάδα τῆς σεξουαλικῆς ἐπαναστάσεως καὶ παραθέτει παραδείγματα τέτοιων ἀντιδράσεων ἀπὸ πολλὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη. Καταλήγει μὲ τὴν φρᾶσι: «Ἡ νίκη τοῦ κακοῦ θέτει μόνον τὰ θεμέλια γιὰ τὸν θρίαμβο τοῦ καλοῦ»!
Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀξίζει νὰ μελετηθῇ καὶ νὰ ἀξιοποιηθῇ στὴν ἐπιχειρηματολογία κατὰ τῆς σεξουαλικῆς ἐλευθεριότητος καὶ ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς Ἠθικῆς.
https://mumdadandkids.gr/
