Ο Ραγιάς (Ragia) δεν έχει εθνική ταυτότητα. Ο Ραγιάς είναι σκλάβος. Έχει γεννηθεί για να είναι το δεξί ή το αριστερό χέρι του τύραννου. Οι Οθωμανοί Τούρκοι δεν επέλεξαν άσκοπα να τον ονομάσουν έτσι. Ήταν ο πλέον ατιμωτικός χαρακτηρισμός για τους κατακτημένους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συμβόλιζε πάντα αυτούς που ήταν πρόθυμοι με κάθε κόστος να υπηρετήσουν τον αφέντη-κατακτητή τους. Ακόμη και να πολεμήσουν γι’ αυτόν, με σκοπό να διατηρήσουν τα όποια προνόμια που αυτός τους εκχωρούσε.
Εδώ και δυό μέρες, όλο το γένος παρακολουθεί με αποτροπιασμό και αηδία, τους «νομίμως» ψηφισθέντες ηγέτες του να υποτάσσονται μπροστά στον νέο-σουλτάνο Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν και να «διαπραγματεύονται» τα ίδια τα ιμάτια της πατρίδας, στα πλαίσια μιας… «έντιμης ειρήνης», όπως την αποκαλεί ο πιο σιχαμερός, ο πιο ανάλγητος, ο πλέον επικίνδυνος και ο – πέραν των όποιων ορίων – οσφυοκάμπτης «ηγέτης» της δύστυχης αυτής πατρίδας μας που ακούσει στο όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης.
Κάποτε, τον είχα αποκαλέσει ως το «μεγαλύτερο και δυνατότερο χαστούκι του Θεού» πάνω στα πρόσωπα μας και ως τα σήμερα, βλέπω πως δεν ήμουν καθόλου υπερβολικός ως προς τον χαρακτηρισμό μου.
Αυτός και ο ανηψιός του, ο Γιώργος Γεραπετρίτης που υποδύεται τον ρόλο του Υπουργού των Εξωτερικών της πατρίδας μας, δεν κάνουν τίποτε παραπάνω από το να προσφέρουν γη και ύδωρ προς τον αιώνιο εχθρό μιας πατρίδας που δεν έχει κάν απελευθερωθεί ακόμη, μήπως και μπορέσουν να τον συγκρατήσουν στο να μην επιτεθεί με τα «φουσάτα» του, όχι γιατί θέλουν να προστατέψουν τη χώρα από έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, αλλά για να διατηρήσουν τα κεκτημένα της τυραννικής εξουσίας τους.
Μ’ άλλα λόγια, ξεπουλάνε ό,τι απέμεινε σ’ αυτόν τον τόπο, προκειμένου το Ψευτορωμαίϊκο τους να συνεχίσει να διαφεντεύει τις τύχες της πατρίδας.
Θα το καταφέρουν;
Μόνο από εμάς εξαρτάται, αν δηλαδή θα εξακολουθήσουμε να τους εμπιστευόμαστε ή να τους στείλουμε στα τσακίδια.
Η ουτοπική ειρήνη φέρνει πάντα ταπεινωτικό πόλεμο!
Οι ηγεσίες της Ελλάδας, τουλάχιστον ως το 1940, είχαν μέσα τους κάποια ψήγματα πατριωτισμού, παρά τα όποια λάθη των επιλογών τους. Μέσα στην 80ετία 1860-1945 η Ελλάδα είχε τετραπλασιαστεί σε μέγεθος και ανακτήσει πολλές ελληνικές περιοχές συμπεριλαμβανομένων των νησιών του Αιγαίου, μια περιοχή ιδιάζουσας σημασίας για το γένος.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν ριζικά, από το 1945 και μετά, όταν στην εξουσία ανήλθαν άκρως φιλοδυτικοί πολιτικοί, οι οποίοι ονομάστηκαν δικαίως ως «Ψευτορωμαίϊκο»
Όταν τελείωσε ο Β’ ΠΠ και ήρθε η λεγόμενη μεταπολεμική περίοδος, η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ανήκε στο κλάμπ των νικητών, μπήκε ηθελημένα ανάμεσα σε δύο «άτυπους πολέμους».
Ως συμμετέχων κράτος στην Βορειοατλαντική συμμαχία που αποκαλείται ΝΑΤΟ, έγινε μεν μέρος του αποκαλούμενου «Ψυχρού Πολέμου» μεταξύ Δύσης και Σοβιετικής Ενώσεως και παράλληλα μέσω του ΝΑΤΟ πάλι, συμμάχησε με έναν εν δυνάμει εχθρό της, δηλαδή την Τουρκία. Μ’ άλλα λόγια, μπήκε σε έναν κύκλο «άτυπων» ψυχρών πολέμων, προκειμένου να …διατηρήσει την δική της ειρήνη.
Η κεμαλική Τουρκία, δεν είχε καμμιά πρόθεση να…ζήσει ειρηνικά με την Ελλάδα. Κι αυτό διότι οι ηγεσίες της γνώριζαν πως μια τέτοια ειρήνη, θα είχε καταστροφικές συνέπειες μακροπρόθεσμα για την επίπλαστη εθνική ενότητα που δημιούργησε ο «γενάρχης» της, Μουσταφά Κεμάλ. Μια ισχυρή Ελλάδα γι’ αυτούς, ήταν εν δυνάμει υπαρξιακή απειλή διότι αργά ή γρήγορα θα διεκδικούσε τις χαμένες από προδοσίες, πατρίδες της.
Οι ενέργειες των ηγετών της Τουρκίας, δεν είχαν κανένα συμμαχικό πρόσημο και το αποδείκνυαν όποτε υπήρχε ευκαιρία γι αυτό.
Πρώτα ξεκίνησε το φοβερό πογκρόμ των εναπομείναντων Ελλήνων της Κων/πολης και της Ίμβρου και Τενέδου τον Σεπτέμβριο του 1955 που στοίχισε τη ζωή χιλιάδων Ελλήνων που είτε διώχθηκαν με ταπεινωτικό τρόπο είτε σκοτώθηκαν, παραβιάζοντας κατάφωρα την σχετικά πρόσφατη Συνθήκη της Λωζάννης, σε αντίποινα για την επαναστατική οργάνωση ΕΟΚΑ που είχε ως σκοπό της την απελευθέρωση της Κύπρου και την ένταξη της στην Ελλάδα.
Ύστερα, ακολούθησε η Κύπρος. Μια βάρβαρη και πισώπλατη εισβολή , με πρόσχημα την πραξικοπηματική πράξη των Ελλαδιτών χουντικών της ανατροπής του Προέδρου Μακαρίου και με την ψευδή δικαιολογία ότι η τουρκική μειονότητα καταπιεζόταν. Μέχρι σήμερα, το πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται και μάλιστα να κλιμακώνεται από μέρους της Τουρκίας μέσω διαφόρων προκλήσεων.
Οι ηγεσίες της Ελλάδας, πάντα κατά προτροπή των δυτικών «συμμάχων», ήσαν το ίδιο δουλικές ως προς την συμπεριφορά τους τόσο απέναντι στους Τούρκους, όσο και στους «συμμάχους» τους. Κι αυτό, μέσα στα πλαίσια της καθ’ όλα υποκριτικής και δήθεν «ωφέλιμης» ειρήνης.
Συμφωνώ απολύτως πως ο πόλεμος είναι κάτι φοβερό, το βλέπουμε ήδη από τον καταστρεπτικό εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, ασχέτως βέβαια ότι υποδαυλίζεται ολοφάνερα από ξένες δυνάμεις και ξένα συμφέροντα.
Η ειρήνη όμως που παζαρεύεται αυτή τη στιγμή μεταξύ των ηγετών της πατρίδας μας, είναι απείρως φοβερότερη. Δεν είναι ειρήνη μεταξύ ίσων. Είναι ειρήνη μεταξύ δούλων και – εν δυνάμει – κατακτητών. Μ’ άλλα λόγια, η ειρήνη που θέλουν να φέρουν, δεν είναι εκείνη που προκύπτει από την κατανίκηση του κακού, αλλά εκείνη που έρχεται από ήττα.
Είναι μια καθαρή ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ήττα, στα πλαίσια ενός επίπλαστου «εκσυγχρονισμού» που συμπεριλαμβάνει και τα παγκοσμιοποιητικά σχέδια τα οποία απαιτούν «εξαφάνιση» της εθνικής ταυτότητας του κάθε έθνους και την – ήδη συντελούμενη – μείξη των διαφόρων εθνοτήτων με πρόσχημα την «αγάπη όλων των ανθρώπων μεταξύ τους».
Δεν υπήρξε όμως ποτέ άλλοτε μεγαλύτερη υποκρισία και απάτη από αυτή την δήθεν «αγάπη».
Οι «μυστικοί διάλογοι» λοιπόν που διεξάγονται αυτές τις μέρες στην Άγκυρα μεταξύ των «δούλων/ραγιάδων» του βδελυρού Ψευτορωμαίϊκου και του «Σουλτάνου» της Τουρκίας, δεν έχουν καμμιά σχέση ούτε με «έντιμη ειρήνη», ούτε με «αδελφοσύνη».
Έχουν να κάνουν με εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων αφ’ ενός και από τον νέο οθωμανισμό των ηγετών της Τουρκίας αφ’ ετέρου.
Πόλεμος και…Ειρήνη (Η Ιστορία εκδικείται)!
“Si vis pacem, para bellum” (Αν θέλεις την ειρήνη πράγματι, προετοιμάσου για πόλεμο), έγραψε σε μια πραγματεία του ο Ρωμαίος λόγιος Φλάβιος Βετζέτιος Ρενάτος (Publius Flavius Vegetius Renatus) τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Δεν υπάρχει πιο σοφή ρήση από αυτή, η οποία και ανά τους αιώνες παραλλάχτηκε κατά το δοθούν από διάφορους ηγέτες της μεσαιωνικής και της αναγεννησιακής Ευρώπης.
Στο νέο κράτος των Ελλήνων, το οποίο διαμορφώθηκε μετά την Ελληνική επανάσταση, η έννοια της φράσης αυτής ήταν κάτι το αυτονόητο. Άλλως τε, δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, εφ’ όσον η επανάσταση δεν είχε ολοκληρώσει τον σκοπό της, ο οποίος ήταν η απελευθέρωση όλων των ελληνικών εδαφών της αλησμόνητης από τους Ρωμιούς “Ρωμανίας” (Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).
Μετά την μικρασιατική καταστροφή και κατά τη διάρκεια της λεγόμενης περιόδου του Μεσοπολέμου, η έννοια της φράσεως αυτής έγινε περίπου κάτι σαν de facto στάση, κυρίως από τον Ιωάννη Μεταξά, όταν αυτός ανέλαβε την εξουσία με τρόπο που θυμίζει την περίπτωση του Ιουλίου Καίσαρα, διαβλέποντας πως ο πόλεμος δεν θα αργούσε να έρθει, μιας και ο Χίτλερ προετοίμαζε πυρετωδώς για πολεμική σύγκρουση την – ταπεινωτικά ηττημένη στον πρώτο μεγάλο πόλεμο – Γερμανία. Το προϊόν της προετοιμασίας των Ελλήνων για πόλεμο, το είδαμε τόσο στα ελληνοαλβανικά μέτωπα, όσο – κυρίως – στις μάχης των οχυρών και στη μάχη της Κρήτης.
Η Γενιά των Ελλήνων, η οποία υπερασπίστηκε τότε την πατρίδα, ήταν από τις πλέον ενδοξότερες γενιές Ελλήνων – Ρωμαίων (Ρωμιών) που είχαν ποτέ γαλουχηθεί, η οποία αυτή γενιά ανάγκασε τον κυνικό Άγγλο πρωθυπουργό Τσώρτσιλ να ξεστομίσει εκείνο το αμίμητο “Κάποτε λέγαμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Σήμερα άφοβα μπορούμε να πούμε πως οι ήρωες, πολεμούν σαν Έλληνες”.
Επίσης, η ίδια αυτή γενιά, εξέπληξε για άλλη μια φορά τους δυτικούς “συμμάχους” με την συμβολή του Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδας (ΕΚ.Σ.Ε.) στην μάχη της Κορέας (Νοέμβριος 1950 – Δεκέμβριος 1955) και στα πλαίσια της εκστρατείας που οργάνωσε ο αμερικανοκρατούμενος ΟΗΕ. Οι πολεμικές εμπειρίες της γενιάς αυτής των Ελλήνων τόσο στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όσο και στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ) αλλά και στον “συμμοριτοπόλεμο” (Εμφύλιο 1946-49) αποδείχθηκαν χρυσάφι για τους δυτικούς και η αξία τους απεδείχθη στα αφιλόξενα και άκρως επικίνδυνα κορεατικά πεδία των μαχών.
“Οι ελληνικές δυνάμεις επέδειξαν εξαιρετική επιχειρησιακή ετοιμότητα και οι συνεχείς πολεμικές επιτυχίες που σημείωσε το εκστρατευτικό σώμα προκάλεσαν τον θαυμασμό των λοιπών συμμάχων”, σημειώνει με έντονα γράμματα η αμερικανική Wikipedia.
Επίσης, να σημειώσουμε ότι η αξία αυτής της γενιάς και κυρίως οι λεβέντες που γέννησαν όσοι πολέμησαν τότε σε όλους αυτούς τους πολέμους, απεδείχθη και στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59) εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών στην Κύπρο. Μια χούφτα από “αυθεντικούς τρελούς” μαχητές, ανάγκασαν την τότε αυτοκρατορική Αγγλία να “υποκλιθεί” στην ανδρεία τους και για να βγει από την δύσκολη θέση, ανακάτεψε τους Τούρκους που μέχρι τότε δεν είχαν νομικά καμμία σχέση με την Κύπρο λόγω της Συνθήκης της Λωζάννης (η Κύπρος εθεωρείτο έδαφος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και η κεμαλική Τουρκία είχε παραιτηθεί από οποιαδήποτε απαίτηση) και γλύτωσε – τουλάχιστον προσώρας – τον διεθνή εξευτελισμό.
Από αυτήν την ένδοξη γενιά, την τελευταία ίσως γενιά της αδούλωτης Ρωμιοσύνης, περάσαμε στην πιο ποταπή, στην πιο διεφθαρμένη γενιά των Ελλήνων.
Στη Γενιά του “Πολυτεχνείου”.
Αυτή η γενιά που γέννησε τους πλέον διεφθαρμένους Έλληνες, είχε και έχει ως σημαία της την…ειρήνη μεταξύ των λαών (διαχρονικό στάτους των αριστερών του ΚΚΕ και της ΕΔΑ), μια “ειρήνη” δηλαδή που βόλευε τα μάλα όλους όσους είχαν την έννοια της “πατρίδας” ως ξεπερασμένη, μιας και δεν βόλευε στην προσπάθεια τους για την επικράτηση του “εκσυγχρονισμού”. Ο αριστερισμός από τη μία και ο φόβος της ήττας από την άλλη μεριά αλλά και η προσθήκη στην εξίσωση και του ξένου δυτικού παράγοντα που ήλεγχε την Ελλάδα και γενικότερα την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, απαγόρευε σχεδόν κάθε είδους σύγκρουση με την Τουρκία η οποία βρήκε τότε την ευκαιρία μετά την προδοτική ήττα στην Κύπρο στο να διεκδικεί μέχρι και την…Κρήτη.
Η Ελλάδα, μετά από εκείνη την προδοτική ήττα για την οποία ευθύνονται τόσο ο ξένος παράγοντας (CIA, Κίσσιγκερ, ΗΠΑ, Αγγλία) και η δικτατορία του ποταπού Ιωαννίδη, όσο και ο ίδιος ο ηγέτης της Κύπρου Μακάριος και ασφαλώς και η πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή (“Η Κύπρος κείται μακράν”), δεν έχασε μόνο τον πόλεμο. Έχασε οριστικά πλέον, και την ίδια της την αξιοπρέπεια.
Μάταια προσπαθούσε να την σώσει η πατριδοφροσύνη ενός σπουδαίου και μεγάλου επιστήμονα, του Γιώργου Γκιόλβα, ο οποίος είχε σχεδιάσει ένα τρομερό αντιαεροπορικό υπερόπλο που άκουγε στο όνομα “Άρτεμις” και ένα επίσης άλλο υπερόπλο που λειτουργούσε με υπέρηχους, το επίσης περίφημο “Μπέβατρον”, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ, τον πρόδωσαν. Τα σχέδια διέρρευσαν στο ΝΑΤΟ, το οποίο απαγόρευσε ρητά την κατασκευή τους από την ελληνική ΕΑΒ, ενώ το “Άρτεμις” πουλήθηκε στην ισραηλινή κυβέρνηση που ενδιαφερόταν άμεσα να το αγοράσει. Ο Γκιόλβας δεν συνήλθε ποτέ από αυτό το μεγάλο σοκ. Πέθανε λίγα χρόνια αργότερα, λησμονημένος και απαξιωμένος από το μεσουρανών τότε “Ψευτορωμαίϊκο”.
Και για να εδραιωθεί το ήδη διαμορφωμένο από τους ξένους status irene de facto, δημιούργησαν με την συνεργασία της κυβέρνησης Παπανδρέου και το επίσης “περίφημο” ΕΛΙΑΜΕΠ, ένα δήθεν “ανεξάρτητο” think tank στρατηγικού σχεδιασμού εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, το οποίο ήταν βασικός συμβουλευτικός οργανισμός του ελληνικού κράτους και σχεδίαζε τα πάντα γύρω από την εξωτερική πολιτική της χώρας, διαμορφώνοντας μια “ηττοπαθή” στρατηγική που ονομάστηκε “στρατηγική κατευνασμού” και τις συνέπειες της τις βιώνουμε σήμερα.
Η πρώτη ουσιαστικά φορά που εφαρμόστηκε το δόγμα της “στρατηγικής” αυτής, έλαβε χώρα στη λεγόμενη “Κρίση των Ιμίων” τον Ιανουάριο του 1996, λίγο πριν τον θάνατο του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου. Η Ελλάδα, έχοντας ως “αναπληρωτή” πρωθυπουργό τον Σημίτη, συμφώνησε σε μια ταπεινωτική ειρήνη με τους Τούρκους (η οποία σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τον περιβόητο τότε ειδικό απεσταλμένο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ) που όχι μόνο έδωσε δικαίωμα στην Τουρκία να διαλαλεί πως το νησιωτικό σύμπλεγμα των Ιμίων της ανήκει πλέον, αλλά και να απειλεί κάθε τρείς και λίγο πως οποιαδήποτε προσάραξη ελληνικής πολεμικής η λιμενικής άκατου, θα θεωρηθεί ως παραβίαση τουρκικού εδάφους και θα απαντηθεί ανάλογα.
Σημειωτέον, το ελληνικό ναυτικό εκείνη τη νύχτα, είχε κυκλώσει τα τουρκικά πλοία και ήταν έτοιμο να τα βυθίσει, προκειμένου να πετύχει μια στρατηγική νίκη για την Ελλάδα. Ο Σημίτης όμως, κατόπιν υποδείξεων των αμερικανών, είχε διατάξει τότε να μη ριχτεί ούτε μία κανονιά μέχρι να βρουν οι πανικόβλητοι αμερικανοί την άκρη με τους Τούρκους, ενώ οι Τούρκοι που το πληροφορήθηκαν μέσα από αμερικανικές πηγές, βρήκαν την ευκαιρία και με ένα φουσκωτό βαρκάκι γεμάτο από Τούρκους κομάντος, κατέλαβαν την μικρή Ίμια και κατέρριψαν ένα ελικόπτερο του Ναυτικού, σκοτώνοντας τρείς αξιωματικούς που επέβαιναν σε αυτό. Τους ήρωες Γιαλοψό, Καραθανάση και Βλαχάκο.
Οι συνέπειες των γεγονότων αυτών ήταν ολέθριες για την Ελλάδα. Παρά το γεγονός πως η ίδια η Ιταλία υποστήριξε το δίκαιο της Συνθήκης του 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας που προέβλεπε τα σύνορα των Δωδεκανήσων που τότε αποτελούσαν τμήμα της ιταλικής επικράτειας όσο και την συνθήκη των Παρισίων του 1947, όπου τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα ως λάφυρο πολέμου, λέγοντας δια στόματος του τότε πρωθυπουργού της Λαμπέρτο Ντίνι ότι το νησιωτικό σύμπλεγμα των Ιμίων είναι ελληνικό έδαφος σύμφωνα με τις συνθήκες Παρισίων και Άγκυρας, η Τουρκία δεν άλλαξε γραμμή, αλλά ούτε και εμποδίστηκε σε αυτό. Μάλιστα, όλως …περιέργως(!), όταν η Ελλάδα προσπαθούσε να θέσει βέτο στην εφαρμογή μιας συμφωνίας για την τελωνειακή σύνδεση Τουρκίας-ΕΕ το 1997, οι… κατ’ επίφασιν ευρωπαίοι “φίλοι” μας, αντέδρασαν έντονα ανησυχώντας ότι οι κινήσεις της Ελλάδας κατά της Τουρκίας θα παραβίαζαν τη συμφωνία τελωνειακής ένωσης και θα παρεμβαίναν(!) στην ανάπτυξη δεσμών και πρόσβασης στην αγορά της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ ανησυχούσαν επίσης, καθώς ήταν υπέρμαχοι των τουρκοευρωπαϊκών σχέσεων και δεν ήθελαν επ’ ουδενί να διαταραχθεί αυτή η σχέση μεταξύ ΕΕ-Τουρκίας.
Μάλιστα, η δήθεν μεγάλη μας φίλη Γαλλία, δια στόματος του τότε Προέδρου της Ζακ Σιράκ, είχε πει πως όσο λιγότερα προβλήματα δημιουργούσε η Ελλάδα (!!!) στη σχέση της με την Τουρκία, τόσο περισσότερο η Γαλλία θα τη στηρίζει!
Για φαντάσου!
Εδώ και πάλι επιβεβαιώνεται η λαϊκή ρήση που λέει “Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς”!
Ο δραματικός Επίλογος
Εν κατακλείδι, από αυτήν την απίστευτη ήττα που υπέστη η Ελλάδα τότε, ο κατήφορος δεν σταμάτησε ποτέ. Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ (1996-2004) η πολιτική διαφθορά εξακοντίστηκε, η εξωτερική μας πολιτική δια μέσου Σημίτη – Γ.Παπανδρέου έγινε παιχνίδι στα χέρια των Τούρκων και των αμερικανοευρωπαίων εις βάρος μας, οι νεοέλληνες πολιτικοί της “Γενιάς του Πολυτεχνείου” έγιναν τα πιο υπάκουα τσιράκια των Δυτικών, η ελληνική κοινωνία διαβρώθηκε ως το μεδούλι μέσω του πακτωλού των ευρώ και των διακοποδανείων και μόλις πλέον έγινε ταυτοποιήσημη η πλήρης επικράτηση της διαφθοράς από τους ξένους “φίλους” μας, ήρθαν οι πτωχεύσεις, τα μνημόνια και η οριστική υποταγή μας στους ξένους της σχεδιαζόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία έφτασε στο απόγειο της μέσω της κυβέρνησης των άθεων και ανωμάλων της μεταλλαγμένης ΝΔ και του Μητσοτάκη.
Μ’ άλλα λόγια, φτάσαμε στον απόπατο κυριολεκτικά, βλέποντας εμβρόντητοι πρωθυπουργό και υπουργό εξωτερικών να…υποκλίνονται μπροστά στον νεοσουλτάνο, όπως ακριβώς έκανε κατά την αρχαιότητα και τον μεσαίωνα, κάθε ηττημένος λαός μπροστά στον νικητή.
Η Ελλάδα έχασε όλες τις μάχες από τα μέσα του 20ου αιώνα και δώθε, χωρίς καν να ρίξει ούτε μία ντουφεκιά. Αυτός ο λαός, αυτή η χώρα, αυτό το Γένος που δίδαξε σε όλους τους λαούς τότε το τι σημαίνει Ελευθερία, Πατρίδα, Τιμή και αξιοπρέπεια, έφτασε να σύρεται στο δάπεδο από ηγέτες τύπου…Έντι Ράμα (τουρκαλβανοί), Ζόραν Ζάεφ (σλαβοβούλγαροι), Άλμπιν Κούρτι (τουρκαλβανός Κοσοβάρος) και άλλους, άπαντες διεφθαρμένους και απόλυτα ελεγχόμενους από τη Δύση και τέλος από έναν εξ ίσου διεφθαρμένο φανατικό γενίτσαρο, πρώην γόνο ελληνικής ρωμαίϊκης οικογένειας Ποντίων, που παριστάνει εδώ και 25 χρόνια τον “παγκόσμιο” ηγέτη της Τουρκίας και που ακούει στο όνομα Ταγίπ Ρετζέπ Ερτογάν.
Οι Γενίτσαροι, καθώς ξέρετε όλοι, υπήρξε το πλέον φανατικό και βάρβαρο κομμάτι του Οθωμανικού στρατού, το οποίο ενίοτε έμπαινε μπροστά σε κάθε μάχη και άνοιγε τον δρόμο στο υπόλοιπο πεζικό. Μ’ άλλα λόγια, αποτελούσαν την αιχμή της πολεμικής μηχανής των Οθωμανών σουλτάνων. Ήταν τόσο φανατικοί (δεν είχαν γεννηθεί έτσι, ήταν αρπαγμένα παιδιά Ελλήνων που βασανιζόταν άγρια κατά την εκπαίδευση τους στο να μεταμορφωθούν σε στυγνούς φονιάδες) που ακόμη και οι ίδιοι οι σουλτάνοι τους φοβόταν. Μέχρι που τους κατήργησε ο Μαχμούτ ο Β’ γιατί τους φοβήθηκε πραγματικά, διατάσσοντας ένα βράδυ τους σπαχήδες του (ιππείς) να τους σφάξουν όλους έναν προς έναν.
Ετούτος εδώ ο Ερτογάν, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Γενίτσαρου. Φανατικός ως το κόκκαλο, αδίστακτος, κυνικός, αρχομανής και βουλιμιαίος μέχρι τα άκρα. Προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε. Ακόμη και να ταπεινωθεί μπροστά στον Πούτιν, προκειμένου να αποκτήσει την απαραίτητη γι αυτόν εύνοια του Ρώσου ηγέτη.
Ηγετίσκους, σαν τους νεοΈλληνες “ψευτορωμιούς”, τους έχει για πρωινό, ως βούτυρο και μαρμελάδα για το ψωμί του. Απόδειξη, η …υπόκλιση των Μητσοτάκη και Γεραπετρίτη στο πέρασμα του, ενώ ο ίδιος αδιαφόρησε πλήρως όταν περνούσε μέσα από το ελληνικό άγημα σε ένδειξη πλήρους απαξίας προς τους Έλληνες, τους οποίους θεωρεί ακόμη ως “Ραγιάδες”.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αυτός ο άγριος και αδίστακτος Γενίτσαρος, τρέμει σύγκορμος μπροστά στην Παναγιά και στους Αγίους της Ορθοδοξίας. Η Παναγιά ήταν εκείνη που τον εμπόδισε στο να χτυπήσει τον Αύγουστο του 2021 σε εκείνη την μίνι κρίση των ΑΟΖ, όπου ο κυβερνήτης του Λήμνος έστειλε για παλιοσίδερα την ναυαρχίδα του στόλου του. Η Παναγιά επίσης δια μέσου της γυναίκας του, τον διέταξε να αφήσει…ξαφνικά και αναπάντεχα εκείνους τους δυό φαντάρους που κρατούσε άδικα, κοντά ένα εξάμηνο ως “αιχμάλωτους”. Τρέμει ακόμη και στην ιδέα πως οι προφητείες του Αγίου Παϊσίου μπορεί να βγουν αληθινές και γι αυτόν τον λόγο προσπαθεί να τα βάλει με τον ίδιο τον Θεό και το θέλημα Του, κάνοντας τζαμί την Αγία Σοφία και τώρα το μοναστήρι που εσχάτως μετέτρεψε κι αυτό σε τζαμί και τα δικά μας πολιτικά πιόνια αντί για αντίδραση σοβαρή, αρκέστηκαν εκ νέου σε μια…δήλωση αγανάκτησης(!).
Έχει μαζέψει μέσα στο “σεράϊ” του, ό,τι υπήρχε από μάγους, αστρολόγους και άλλα τέτοια συναφή στην Ανατολή και δεν κοιμάται ούτε τρώει καν, αν δεν τους συμβουλευτεί. Τόσος είναι ο βαθμός του τρόμου που νοιώθει και τόση είναι η ανασφάλεια του.
Αντί όλα αυτά να τα εκμεταλλευτούν οι δικοί μας “ψευτορωμιοί” γραικύλοι ραγιάδες, του…υποκλίνονται κι όλας, δίνοντας του επί του πρακτέου “γη και ύδωρ. Τέτοια πολιτικά σκουλήκια, δεν έχει ξαναματαδεί αυτός ο έρμος τόπος.
Τούτη η τελευταία πράξη υποτέλειας του “Ψευτορωμαίϊκου”, ίσως είναι και το κύκνειο άσμα του. Ήδη ο Βορίδης άρχισε να μουρμουρίζει άσχημα και να διαλαλεί στα κανάλια ότι η…κυβέρνηση του δεν θα δεχθεί τετελεσμένα ούτε υποχωρήσεις, ενώ η Μπακογιάννενα κραυγάζει πως “δεν είμαστε…ρεμπεσκέδες”.
Ποιός άρα γε τους δίνει σημασία ήθελα να ‘ξερα;
Ούτε καν ο Θεός, ο οποίος εκτελεί το σχέδιο Του με αφάνταστη υπομονή, ψυχραιμία και αγάπη απέναντι σε έναν λαό που τον αρνήθηκε και τον απέρριψε. Γιατί το κάνει; Μα για το πιο απλό! Για τους Αγίους, που έχυσαν το αίμα τους κάποτε για Εκείνον και για την πίστη των σύγχρονων Αγίων που για μια ακόμη φορά, φύλαξαν και φυλάττουν ακόμη τούτο το Γένος των Ρωμαίων Ελλήνων.
Και δε θα βγάλει αυτούς τους Αγίους του ψεύτες. Όσοι απ’ αυτούς προφήτευσαν όλα τούτα που ζούμε, τα προφήτευσαν εκ Πνεύματος Αγίου. Ό,τι τους αποκάλυψε δηλαδή ο Θεός ή μάλλον, όσα ΗΘΕΛΕ να τους αποκαλύψει προς παρηγοριά και αγάπη του προς τούτο τον λαό, θα γίνουν ένα προς ένα.
Το Ψευτορωμαίϊκο δεν ξέρει ή δεν θέλει να ξέρει, ότι ζει τις τελευταίες του μέρες. Ο Ερτογάν αντιθέτως, ξέρει πως ο ουρανός έχει μαυρίσει γι’ αυτόν και ό,τι κάνει ή προσπαθεί να κάνει, είναι απλώς για να πάρει πίστωση χρόνου.
Μη φοβάστε Έλληνες!
Ό,τι κι αν κάνουν όλοι οι υποταγμένοι στον εξαποδώ, πολιτικοί και ιεράρχες, πατριάρχες και αρχιμανδρίτες, ιερείς και επισκόποι, τον Θεό δεν τον νικούν. Όσες τεμενάδες και να κάνουν στους ευρωπαιοαμερικανούς και στους απέναντι γενίτσαρους, το θέλημα Του θα γίνει.
Και τους αληθινούς Έλληνες, αυτούς που είχαν και έχουν πάντα την Ρωμιοσύνη μέσα στο αίμα τους, όχι μόνο θα τους διαφυλάξει, αλλά θα τους κηρύξει και πάλι “κοσμοκράτορες”. Όχι με την σημερινή έννοια του όρου, δηλαδή ως παγκόσμιοι ηγέτες σαν τους Εβραίους, αλλά ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ κοσμοκράτορες, όπως ήταν εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια.
Θα τα δείτε όλοι, θα τα δούμε όλοι και θα τρίβουμε τα μάτια μας.
sergioschrys@outlook.com
