Προωθούν μία άθεη παιδεία: Αντί να ασχοληθούν με τα χάλια της παιδείας, «εξόρισαν» τους Τρεις Ιεράρχες από τα σχολεία

Την ώρα που η ελληνική Παιδεία βουλιάζει σε ένα πλήθος προβλημάτων, η Νίκη Κεραμέως ασχολείται με το πώς θα «σβήσει» τους Τρεις Ιεράρχες από τον χάρτη της εκπαίδευσης 

 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

 

Τι ήταν αυτό που… έλειπε από την δύσμοιρη ελληνική Παιδεία και η κυβέρνηση φρόντισε να «τακτοποιήσει» νωρίς – νωρίς, από το 2020 κιόλας;  

 

Μήπως το να ανανεωθούν οι εξαθλιωμένες εκπαιδευτικές δομές, έχοντας σήμερα σχολεία που πότε πλημμυρίζουν από βροχές και πότε καταρρέουν τα ταβάνια τους;  

 

Μήπως το να προσληφθούν επιπλέον μόνιμοι εκπαιδευτικοί για να καλύψουν τα σχολεία της επαρχίας που ερημώνουν και ρημάζουν από την κρατική εγκατάλειψη;  

 

Μήπως το να αυξηθούν οι πενιχρές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, για να καλυφθούν οι ανάγκες για κτήρια, εργαστήρια, βιβλία, λειτουργικά έξοδα και θέρμανση.

 

Τίποτε από αυτά. Αδιάφορη σημασία έχουν αυτά τα ζητήματα για την κυβέρνηση. Αυτό που έπρεπε να αλλάξει επειγόντως στην ελληνική Παιδεία σύμφωνα με τη Νίκη Κεραμέως, ήταν να… καταργηθεί η σχολική αργία των Τριών Ιεραρχών. Οι Τρεις Ιεράρχες «ενοχλούσαν» το εκλεκτό μέλος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Η Ορθοδοξία «ενοχλεί» γενικότερα και κάποιοι επιχειρούν να την αποσυνδέσουν πλήρως από τα σύγχρονα γράμματα.  

 

«Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας», έλεγε ο αγιασμένος γέροντας Χριστόφορος Παπουλάκος, διάδοχος του Πατροκοσμά. Και πόσο προφητικοί βγαίνουν οι λόγοι του, ειδικά στην εποχή μας.  

 

Όταν όλη η Ελλάδα μετρούσε κρούσματα, η Κεραμέως μετρούσε… αργίες  

 

Έχει σημασία να σκεφτούμε πως το 2020 – εν μέσω πανδημίας – είχε προκύψει ένας τεράστιος όγκος ζητημάτων υγειονομικής σημασίας που εμπόδιζαν την ομαλή λειτουργία των σχολείων. Κι όμως η Νίκη Κεραμέως είχε την πρεμούρα να καταθέσει στην Βουλή διάταξη που προέβλεπε την κατάργηση της σχολικής αργίας για την εορτή των Τριών Ιεραρχών. Σε μια εποχή που ο εκπαιδευτικός κόσμος βρισκόταν σε χάος, η υπουργός Παιδείας είχε στο νου της να εξορίσει από το σχολικό ημερολόγιο τον Ιερό Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο.

 

Και έχει την σημασία του πως αυτή η διάταξη κατατέθηκε σε μια χρονική συγκυρία που θα υπήρχαν λιγοστές αντιδράσεις, καθότι στα επόμενα δύο χρόνια τα σχολεία ανοιγόκλειναν συνεχώς, η προσοχή της κοινής γνώμης ήταν εξολοκλήρου στραμμένη στην εξέλιξη της πανδημίας και ελάχιστοι έδιναν σημασία στο τι άλλαξε με τις σχολικές αργίες.  

 

Το ακόμα πιο τραγελαφικό της υπόθεσης; Στα φροντιστήρια και τα κέντρα ξένων γλωσσών ισχύει κανονικά η αργία, άλλα στα δημόσια σχολεία όχι! Η ελληνική παιδεία εξόρισε τους Αγίους – προστάτες της, άλλα οι ιδιωτικές επιχειρήσεις συνεχίζουν να ακολουθούν την αργία.

 

«Σβήνουν» τους τρεις Ιεράρχες  

 

Για τα σχολεία – αντί για αργία – η νέα εγκύκλιος προέβλεψε μια δίωρη γιορτή στην οποία οι μαθητές υποτίθεται πως θα ενημερώνονταν για τους Τρεις Ιεράρχες και το έργο τους ή εναλλακτικά θα γινόταν εκκλησιασμός ή μια σύντομη γιορτή. Με λίγα λόγια η γιορτή των Τριών Ιεραρχών δεν είναι πια αργία, άλλα έβαλαν ολίγον από «γιορτή», γιατί μην ξεχνάμε πως έρχονται και εκλογές. Άρα λοιπόν οι Τρεις Ιεράρχες κρίνονται ως άξιοι μιας μικρής και αμελητέας αναφοράς, άλλα όχι και τόσο σημαντικοί ώστε να αξιώνουν και ημέρα αργίας από την… άριστη Παιδεία μας.  

 

Πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις ηρωικών εκπαιδευτικών που θα φρόντισαν να μεταδώσουν στους μαθητές το πνεύμα αυτής της μεγάλης εορτής, καταλαβαίνει κανείς τι είδους… «ενημέρωση» έγινε στα σχολεία. Αισιόδοξο σημάδι το ότι κάποιοι δάσκαλοι, κάποιοι καθηγητές και κάποιοι άξιοι γονείς αντιστάθηκαν στα σχέδια αποχριστιανοποίησης των ελληνικών σχολείων και φρόντισαν ώστε κάποια παιδιά να λάβουν ουσιαστικές γνώσεις άλλα και ευλογία από την μνήμη των Αγίων.  

 

Όμως μην κοροϊδευόμαστε σχετικά με την θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας. Πόσα παιδιά γνωρίζουν σήμερα έστω και ελάχιστα πράγματα από το έργο που παρέδωσαν αυτοί οι ουρανομήκεις φωστήρες του πνεύματος; Πόσα παιδιά γνωρίζουν – έστω – τα ονόματα τους; Δυστυχώς, οι Τρεις Ιεράρχες παραμένουν άγνωστοι ή ελάχιστα γνωστοί στην πλειοψηφία των μαθητών.  

 

Η πραγματική διάσταση του θέματος είναι πως η μνήμη των Τριών Ιεραρχών «θάβεται» χρόνο με τον χρόνο, διότι επιβάλλεται ένα νοσηρό σχέδιο απονέκρωσης της Παιδείας, και αποσύνδεσης της από κάθε ηθικό και αξιακό οικοδόμημα που σχετίζεται με την Ορθόδοξη πίστη, την ιστορία και την παράδοση.  

 

Ολόκληρο το τιτάνιο έργο και η διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών «βοά» την μαρτυρία ότι η παιδεία και η μόρφωση οφείλει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πνευματική προκοπή, με την απόκτηση της αρετής, με την ανάδειξη των ανθρώπων ως πνευματικές και θεοσεβείς προσωπικότητες.  

 

Στις μέρες μας η παιδεία έχει καταντήσει ένα στείρο καταναλωτικό εμπόρευμα χωρίς κανένα ηθικό αντίκρισμα, που αγοράζεται και πωλείται ως συνάλλαγμα για τις προσωπικές επιδιώξεις και τις απαιτήσεις της καριέρας. Δεν υπάρχει χώρος για ηθική, για πίστη, για καλλιέργεια της ψυχής και θεολογική σκέψη. Στον κόσμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων τα σχολεία δεν χρησιμεύουν για τίποτα άλλο παρά ως επωαστήρια άχρωμων ανθρώπων που τροφοδοτούν την βιομηχανία του καπιταλισμού.  

 

Πώς να μην «ενοχλούν» λοιπόν οι ρηξικέλευθες διδασκαλίες των Τριών Ιεραρχών, που επιζητούν να κάνουν τον άνθρωπο πρόσωπο και όχι προσωπείο, ελεύθερο και όχι ελευθεριάζων, φορέα αγιότητας και όχι αγριότητας;

 

πηγή

Η “Μαρία του Έβρου”, που… δεν πέθανε ποτέ! (Χαίρε πόλη, εξωνημένη…)

Του Θανάση Κ. 

 

Τελικά η “Μαρία του Έβρου”, το καημένο το προσφυγόπουλο που το αφήσαμε να πεθάνει σε νησίδα του Έβρου πέρσι το καλοκαίρι, ανήμερα της Παναγίας, κι αυτό προκάλεσε έξαλλες αντιδράσεις από ΜΚΟ και δικαιωματιστές στην Ευρώπη, για τα “εγκλήματα” που κάνει το ελληνικό κράτος – τελικά αυτό το άμοιρο κοριτσάκι ΔΕΝ πέθανε ποτέ! Ίσως ΔΕΝ υπήρξε ποτέ…

 

Κι όλοι αυτοί που πρωτοστάτησαν στην εκστρατεία σπίλωσης της Ελλάδας (εντός κι εκτός) τελικά παραδέχθηκαν το λάθος τους. Κάποιοι ελάχιστοι ζήτησαν και συγγνώμη.
 

Μερικοί ΔΕΝ ζήτησαν συγγνώμη – ακόμα ζητάνε και τα ρέστα! Και οι περισσότεροι σιώπησαν (και ετοιμάζονται για την νέα εκστρατεία faulse alarms και fake news). Tέλος καλό όλα καλά λοιπόν;
 

Όχι! Γιατί το πρόβλημα τώρα μόλις αρχίζει. Για την ακρίβεια, τώρα μόλις αποκαλύπτεται, μπροστά στα μάτια μας…  

 

Κι αν δεν αντιδράσουμε τώρα, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας!
 

* “Έγκυρα” Ευρωπαϊκά περιοδικά όπως ο γερμανικός Spiegel που είχε δημοσιεύσει τρία άρθρα κι ένα podcast για το “προσφυγικό δράμα” με την επτάχρονη Μαρία που πέθανε, λέει, από δάγκωμα σκορπιού στον Έβρο:
– πρώτον, αναγκάστηκε να κατεβάσει και τα άρθρα και το podcast από την ιστοσελίδα του,
– δεύτερον υποσχέθηκε να ψάξει περισσότερο την υπόθεση και
– τρίτον – αφού την έψαξε προφανώς – αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη από τους αναγνώστες του!  

 

Άρα, παραδέχθηκε ότι είχε πει ψέματα. (Γιατί, αν είχε έστω και κόκκο αλήθειας η αρχική “είδηση”, ο Spiegel, ΔΕΝ θα ζητούσε συγγνώμη).
 

Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που το “έγκυρο” Γερμανικό περιοδικό αποδεικνύεται (και παραδέχεται) ότι είπε ψέματα. Το 2018 ο πολυβραβευμένος συντάκτης του Κλάας Ρελότιους αναγκάστηκε να παραιτηθεί, γιατί αποκαλύφθηκε πως “κατασκεύαζε” εντελώς φανταστικές “πληροφορίες” και “συνεντεύξεις”, που δημοσίευε στο Spiegel. Η υπόθεση έγινε και κινηματογραφική επιτυχία (1000 Ζeilen – Xίλιες Γραμμές). Αλλά τα “δημοσιογραφικά” ήθη του Κλάας είναι ακόμα πολύ βαθιά ριζωμένα στον “έγκυρο” Τύπο της Γερμανίας (και όχι μόνο).  

 

* Η ιστορία που κυκλοφόρησε αρχικά ήταν ότι ομάδα 38 προσφύγων από την Συρία έφτασαν στον Έβρο μέσω Τουρκίας, από εκεί προσπάθησαν να περάσουν στην Ελλάδα, οι Έλληνες συνοροφύλακες τους εμπόδισαν και “παγιδευμένοι” καθώς ήταν πάνω σε νησίδα του ποταμού, ένα επτάχρονο κοριτσάκι τσιμπήθηκε από σκορπιό και λίγο αργότερα πέθανε, “επειδή οι ελληνικές αρχές”, λέει, “αρνούνταν να τους βοηθήσουν”…  

 

Η ανατριχιαστική “φωτογραφία” του νεκρού κοριτσιού έφτασε ηλεκτρονικά σε ευρωπαϊκά μέσα κι άρχισε η εκστρατεία για την “κόλαση” και το “ανθρωπιστικό έγκλημα” των ελληνικών αρχών που αρνούνται να βοηθήσουν τους “πρόσφυγες”!  

 

Όχι για την Τουρκία που τους φέρνει ως εκεί μαζικά, αλλά για την Ελλάδα που αρνείται να τους δεχθεί παράνομα!  

 

Εν πάση περιπτώσει, το “αφήγημα” αυτό αναδείχθηκε από μια Σύρια… influencer, την Baidaa S., που βρισκόταν, υποτίθεται, κι εκείνη ανάμεσα στους 38 συνοδεύοντας την 70χρονη γιαγιά της.
 

Στη συνέχεια δεν μάθαμε τι έγινε η γιαγιά (μάλλον δεν υπήρξε ποτέ, ούτε αυτή!) αλλά μάθαμε ότι η influencer βρέθηκε στη Γερμανία (σε επαρχιακή πόλη της Ρηνανίας-Παλατινάτου), όπου σήμερα αρνείται να μιλήσει για το θέμα!  

 

* Κυρίως όμως αρνείται να διαψεύσει την άλλη “εκδοχή” για την ιστορία – γιατί υπήρξε και άλλη, εντελώς αντίθετη εκδοχή:  

 

Την έδωσε άλλος πρόσφυγας ανάμεσα στους 38, ο οποίος κατήγγειλε ότι η influencer ήλθε σε επικοινωνία με τον “διακινητή” από την Τουρκία, που τον είχαν πληρώσει για να τους μεταφέρει ως εκεί, κι αυτός τους έδωσε αναλυτικά οδηγίες, μέσω tablet, πώς να πάρουν ένα μικρό κορίτσι υγιέστατο κατά τα άλλα, να το μακιγιάρουν κατάλληλα ώστε να μοιάζει “νεκρό” από δηλητηρίαση, να το φωτογραφήσουν κι ύστερα να το… κουρέψουν (γιατί παρέμενε ολοζώντανο και δεν έπρεπε να αναγνωρίζεται από τις ελληνικές αρχές) και να διαδώσουν τις σκηνοθετημένες φωτογραφίες και την ψεύτικη ιστορία.  

 

Η οποία προκάλεσε μιαν ακόμα ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις (ο Ερντογάν απειλούσε την Ελλάδα ότι “σκοτώνει άμοιρους πρόσφυγες”), προκάλεσε αντιπολιτευτική έκρηξη μέσα στην Ελλάδα, από τον κ. Τσίπρα, που κατήγγειλε την κυβέρνηση για “απάνθρωπη συμπεριφορά”, ενώ προκάλεσε και “κατακραυγή” σε κάποιες πτέρυγες του Ευρωκοινοβουλίου, όπου Πράσινοι, Αριστεροί, λίγοι Φιλελεύθεροι και λιγότεροι Σοσιαλδημοκράτες, αποδοκίμαζαν, εν χωρώ, την Ελλάδα!  

Για ένα “δράμα” που δεν συνέβη, για ένα “νεκρό κοριτσάκι” που δεν ήταν νεκρό, και για μια ιστορία που αργότερα ανεκλήθη και οι συντάκτες ζήτησαν συγγνώμη.
(Αλλά δεν ζήτησαν καμία συγγνώμη όσοι φωνασκούσαν στο μεταξύ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα).  

 

* Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη στον Έβρο. Σημειώνω μόνο, ότι η ΜΚΟ Humanrights 360 που πρώτη είχε προβάλει την “τραγική ιστορία” της Μαρίας”, πήρε αποστάσεις από το δημοσίευμα του Spiegel, πριν ακόμα την ανακαλέσει το περιοδικό.  

 

Κι ότι η κυρία Βaida S, η Σύρια influencer που φέρεται να την έστησε, δεν περιλαμβάνεται σε καμία λίστα προσφύγων (όπως η ίδια ισχυρίστηκε αρχικά), βρέθηκε ξαφνικά στη Γερμανία, κανείς δεν ξέρει πώς (αφού, ως “πρόσφυγας”, δεν είχε ταξιδιωτικά έγγραφα) και η ίδια ΔΕΝ λέει τίποτε τώρα για να υπερασπιστεί την δική της, αρχική “εκδοχή”. Άρα κάποιοι ΑΚΟΜΑ την “προστατεύουν”!
 

Δεν ξέρουμε λοιπόν, τι ακριβώς έγινε στον Έβρο.
Ξέρουμε όμως τι ΔΕΝ έγινε εκεί: Δεν συνέβη η τραγική ιστορία της “νεκρής Μαρίας”. Ήταν απλώς ένα τεράστιο στημένο ψέμα.
 

* Δεν ξέρουμε ακόμα, πώς βρέθηκε εκεί η influencer, από πού προέρχεται, ποιοί την έβαλαν να πει αυτό το ψέμα, ποιοί ενορχήστρωσαν όλο αυτό το θόρυβο, και – το σπουδαιότερο – δεν ξέρουμε ποιοί την καλύπτουν ακόμα…
 

Διότι, αν μια “πρόσφυγας” λέει τέτοια τερατώδη ψέματα, προκαλεί τέτοιο θόρυβο και τέτοια διεθνή κατακραυγή, η ιστορία της λαμβάνει αμέσως και χωρίς κανένα έλεγχο τέτοια προβολή διεθνώς, ύστερα αποδεικνύεται ότι ήταν κατασκευασμένο μύθευμα, κι ότι έχει εξασφαλίσει στο μεταξύ laissez passer και βρίσκεται όπου θέλει, με πλήρη κάλυψη, έχει παραβιάσει το μισό Ποινικό Κώδικα και απολαμβάνει πλήρους “ασυλίας”, δεν την αναζητά και δεν την ελέγχει κανείς, αυτό σημαίνει ότι κάτι πολύ πιο μεγάλο, πολύ πιο βαθύ και πολύ τρομακτικό έρχεται στην επιφάνεια, μπροστά στα μάτια μας.
 

Κι εμείς τι κάνουμε;
Κοιτάμε από την άλλη πλευρά και σφυρίζουμε αδιάφορα. Έτσι;
 

* Αλλά εδώ που τα λέμε, η περίπτωση της Μαρίας του Έβρου ΔΕΝ είναι η μόνη. Υπάρχουν κι άλλα “συμπτώματα”:
— Ο εισαγγελέας σε ακριτικό νησί του Αιγαίου άσκησε δίωξη προ μηνός σε βάρος μιας ΜΚΟ ότι συνεργαζόταν με διακινητές και σκηνοθετούσε “τραγωδίες”!
Εδώ δεν έχουμε διάψευση μιας fake ιστορίας.
Εδώ έχουμε άσκηση κανονικής δίωξης από την ελληνική Δικαιοσύνη.
Τι απέγινε; Η εν λόγω ΜΚΟ λειτουργεί ακόμα;
Άλλες ΜΚΟ που “δραστηριοποιούνται” στους ίδιους χώρους και υιοθετούν αντίστοιχες πρακτικές ελέγχθηκαν;
Ακούει κανείς;
Ή όλα πάνε για συγκάλυψη ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση;
 

— Κι ακόμα: Πριν ένα χρόνο προτάθηκε στην Ελλάδα ένα πρόσωπο για βράβευση από την Προεδρία της Δημοκρατίας, για την προσφορά του, λέει, στο “ανθρωπιστικό έργο διάσωσης προσφύγων” κλπ.
 

Το πρόσωπο αυτό είχε πρωτοστατήσει στην διακίνηση τέτοιων fake news όπως της μικρής Μαρίας στον Έβρο, είχε “συνεργαστεί” με αμαρτωλές ΜΚΟ (που συνεργαζόταν συστηματικά με διακινητές από την Τουρκία), είχε καταγγείλει τις ελληνικές διωκτικές αρχές, δηλαδή το Λιμενικό, αλλά και την FRONTEX ως “απάνθρωπες” – ως τις “χειρότερες στον κόσμο”! και ΑΥΤΟ το άτομο προτάθηκε για “βράβευση” από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
 

Ευτυχώς κάποιοι κινήθηκαν και το απέτρεψαν την τελευταία στιγμή.
Αλλά δεν μάθαμε ποιοί πρότειναν τη βράβευση εντός τέτοιου συστηματικού συκοφάντη της χώρας;
Θα το μάθουμε ποτέ; Και θα δώσουν καμία εξήγηση;
Είμαστε εντελώς “μπάστε σκύλοι αλέστε“;
 

— Τέλος τις τελευταίες εβδομάδες υποτίθεται ότι συγκλονίστηκε η ΕΕ από την αποκάλυψη του Qatar-gate, του σκανδάλου που πρωταγωνιστούσε η τότε αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Εύα Καίλή, ο σύντροφός της Τζιόρτζι, ο πρώην ευρωβουλευτές Παντσιέρι και κάποιοι σημερινοί ευρωβουλευτές (από την Ιταλία). Όλοι αυτοί – μέλη της Σοσιαλιστικής Ομάδας, εντελώς “συμπτωματικά” – συνδέονταν με την ΜΚΟ Fight Impunity (δηλαδή “Πολεμήστε την Ατιμωρησία”), υποτίθεται ότι έκαναν εκστρατεία για τα “δικαιώματα των προσφύγων” κι έπαιρναν χρήματα από το Κατάρ, τη χώρα που χρηματοδοτούσε την διακίνηση παράνομων μεταναστών προς την Ελλάδα – και την υπόλοιπη Ευρώπη.  

 

Για το ποιοί τα έπαιρναν από τη ΜΚΟ αυτή μαθαίνουμε κάθε μέρα από κάτι. Γιατί το τι ακριβώς έκανε η ΜΚΟ αυτή, δεν μαθαίνουμε τίποτα!
 

Ελέγχεται η Fight Impunity γιατί υπερασπιζόταν το Κατάρ. Αλλά ΔΕΝ ελέγχεται (ακόμα τουλάχιστον) γιατί υπερασπιζόταν τα κυκλώματα διακίνησης!
 

Για τους ευρωπαίους η παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων στο… Κατάρ είναι πολύ “σοβαρή”. Το σύγχρονο δουλεμπόριο ΜΕΣΑ στην ίδια την Ευρώπη είναι μάλλον “ασήμαντη υπόθεση”…
 

* Ακούσαμε απλώς ότι στο ίδιο κύκλωμα της Fight Impunity εμπλέκεται, πέρα από το Κατάρ και το Μαρόκο! Μια ακόμα χώρα που διακινεί παράνομους μετανάστες – από την Αφρική αυτή τη φορά. Τι “σύμπτωση” κι αυτή;
 

Τελικά όλα έρχονται στο φώς. Χορός εκατομμυρίων (για την ακρίβεια εκατοντάδων εκατομμυρίων) από ΜΚΟ πάσης φύσεως, που χρηματοδοτούνται από χώρες οι οποίες διακινούν παράνομους μετανάστες από την Ασία ή την Αφρική, και τους παρουσιάζουν ως “πρόσφυγες”, και κάνουν ό,τι μπορούν για να διαβρώσουν τον ευρωπαϊκό τύπο και το ευρωκοινοβούλιο και να κάμψουν όσους Ευρωπαίους αντιστέκονται ακόμα.
 

Προσφιλής τους μέθοδος – και πλέον αποτελεσματική – να φτιάχνουν ανατριχιαστικές ιστορίες με ανθρώπινα “δράματα”.
 

Από τον άψυχο κορμάκι του “μικρού Αϊλάν” σε παραλία της Αλικαρνασσού, τον Σεπτέμβριο του 2015, που “σόκαρε” τότε ολόκληρο τον κόσμο, κι ύστερα αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για ναυάγιο που είχε προκαλέσει ο ίδιος ο πατέρας του θύματος, που μάλλον ήταν κι αυτός διακινητής!
 

Και τον οποίο οι Τουρκικές αρχές δίκασαν και καταδίκασαν ως διακινητή, αλλά ο Ερντογάν μετά το πραξικόπημα του 2016 τον “επιβράβευσε” δίνοντάς του χάρη και – μαζί – την τουρκική υπηκοότητα!
Μέχρι τη “νεκρή μικρή Μαρία του Έβρου”, που όπως αποδείχθηκε δεν υπήρξε ποτέ!  

 

Εκμεταλλεύονται αληθινές δραματικές ιστορίες που τις παρουσιάζουν εντελώς διαφορετικά ή κατασκευάζουν ανύπαρκτες ιστορίες, εκμεταλλευόμενοι τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της Ευρώπης και υπονομεύοντάς την με κύματα εργαλειοποιημένων.
 

Τα χρήματα είναι πολλά. Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Η διείσδυσή τους έχει προχωρήσει πολύ – πολύ ψηλά (στα κυκλώματα εξουσίας) και πολύ βαθιά (στα κυκλώματα ενημέρωσης) – έχουν διαφθείρει πολλούς, αλλά αντίδραση από τις δημοκρατικές κοινωνίες ΔΕΝ υπάρχει ακόμα!
 

Σκάει το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, όμως μαθαίνονται λίγα, ελέγχονται ελάχιστοι, δεν συνδέονται μεταξύ τους, δεν ξηλώνονται τα δίκτυα και δεν τιμωρείται κανείς απ’ όσους στήνουν το μηχανισμό.
 

Αληθινά εγκληματικά κυκλώματα επηρεάζουν τις κοινωνίες, διεισδύουν στην ελίτ, αγορεύουν στα νομοθετικά σώματα, εξαπατούν την κοινή γνώμη, εξαγοράζουν βουλευτές και δημοσιογράφους και εκβιάζουν ή διασύρουν όσους αντιστέκονται.
Είναι μια επικερδέστατη μπίζνα.
Είναι ένα επικίνδυνο καρκίνωμα.
Είναι απεχθέστατη εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου.
Είναι πρωτοφανής απειλή για τις ανοικτές δημοκρατικές κοινωνίες.
Είναι αδίσταχτοι, είναι αργυρώνητοι, είναι αδυσώπητοι.
Μηδενικοί ανοχή στους διακινητές και σε όσους συνεργάζονται μαζί τους!
Οι δημοκρατίες παραμένουν όρθιες και δυνατές, όσο αντιστέκονται σε όσους τις υπονομεύουν.
Όταν χάσουν τα ανακλαστικά τους και δεν μπορούν πια να αντισταθούν, παύουν να είναι δημοκρατίες…  

 

ΥΓ.1 Τώρα δεν βλέπουμε μόνο τα σκάνδαλα των διεφθαρμένων ΜΚΟ. Τώρα βλέπουμε και τη συγκάλυψή τους από τις αρχές. Την απροθυμία των αρχών να ελέγξουν τι γίνεται, ποιοί τα παίρνουν, ποιοί αποσιωπούν ή συγκαλύπτουν, ποιοί έχουν εξασφαλίσει “ατιμωρησία” στους ενόχους, ποιοί διασυνδέονται με ποιούς και ποιοί γνωρίζουν αλλά δεν μιλούν, δεν αντιδρούν, δεν διαμαρτύρονται…
 

ΥΓ.2 Ένας βάρβαρος ηγέτης πήγε κάποτε στην “κραταιά” Ρώμη ως αιχμάλωτος και μετά από λίγο έφυγε ελεύθερος και… επέστρεψε στο βασίλειό του!
Φεύγοντας αναφώνησε:
— Χαίρε Ρώμη, πόλη εξωνημένη (δηλαδή πουλημένη)!
Τους είχε εξαγοράσει όλους!
Μετά από λίγο η Ρώμη κατέρρευσε σε εσωτερικό χάος…
Αυτά…
 

Πηγή: Daily Post 

ΑΒΕΡΩΦ

Ίμια: Η χαμένη αξιοπρέπεια

Όποτε τελειώνει ο Ιανουάριος είναι αναπόφευκτο να στρέφεται ο νους στο όνειδος του 1996 

 

Του Παναγιώτη Λιάκου

 

Στις 29 Ιανουαρίου 1996, έπειτα από το «φούντωμα» μιας κρίσης την οποία είχαν προκαλέσει πράκτορες των Τούρκων (μασκαρεμένοι σαν δημοσιογράφοι) στις βραχονησίδες Ιμια, η πολιτική ηγεσία, και συγκεκριμένα ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, δήλωνε ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδρούσε «άμεσα και δυναμικά».

 

Για τα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα από αυτή τη δήλωση το εθνικό φρόνημα του λαού μας παρέμενε υψηλό. Ουδείς χαιρόταν για την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά οι Ελληνες δεν ήθελαν να χαρίσουν ούτε σπιθαμή γης στους Τούρκους και ήταν έτοιμοι να κάνουν ό,τι απαιτείτο για να δοθούν οι πρέπουσες απαντήσεις στον προαιώνιο εχθρό. 

 

Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων βεβαίωνε ότι η ισορροπία δυνάμεων Ελλάδος και Τουρκίας και η διάταξή τους στα διάφορα σημεία πιθανής εμπλοκής εξασφάλιζαν σημαντικό πλεονέκτημα στη χώρα μας. 

 

Τελικά, οι Ειδικές Δυνάμεις, που εκπαιδεύονται για τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές, υποχρεώθηκαν από την πολιτική ηγεσία να προβούν στην ατιμωτικότερη των πράξεων: να υποστείλουν την ελληνική σημαία από εθνικό έδαφος. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός Εξωτερικών εκείνη τη μαύρη για το έθνος περίοδο, σκεφτόταν ως… καλή δικαιολογία για την υποστολή της σημαίας να ειπωθεί ότι την πήρε ο άνεμος. 

 

Η χώρα έγινε διεθνώς ρεζίλι, οι Τούρκοι πανηγύρισαν έξαλλα τη νίκη που πέτυχαν στο πεδίο των εντυπώσεων, αλλά και το γκριζάρισμα του Αιγαίου, και τότε ακριβώς ο πολιτικός κόσμος και κατ’ επέκταση η κοινωνία μας έστειλαν το μήνυμα ότι εδώ είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τα πάντα, να ανεχθούμε τα πάντα και να μην τιμωρήσουμε οτιδήποτε προδίδει το έθνος και υπονομεύει το παρόν και το μέλλον του λαού. 

 

Η χαμένη αξιοπρέπεια στα Ιμια προλείανε το έδαφος για την οικονομική χρεοκοπία και το συνολικό ξεχαρβάλωμα που ακολούθησε. Οι μόνες εξαιρέσεις στον κανόνα της ντροπής των Ιμίων ήταν ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Εκτορας Γιαλοψός, οι οποίοι έπεσαν την ώρα που εκτελούσαν το καθήκον τους. Ολοι οι υπόλοιποι, από τότε, μοιραζόμαστε την ντροπή.

 

πηγή

Ήρωες που ζουν ανάμεσα μας: Μια μητέρα 6 παιδιών μοιράζεται αλήθειες για το ιερό δώρο της γέννας και την ευλογία της πολυτεκνίας

Μητέρα 6 παιδιών και παιδί οικογένειας 13 παιδιών, η Σωτηρία Παλιάκη από τη Σίφνο μιλά εφ' όλης της ύλης για το μεγαλείο της πολύτεκνης οικογένειας

 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης  

 

Κατάθεση ψυχής από μια πολύτεκνη μητέρα: Ζώντας μέσα σε μια αρρωστημένη κοινωνία που αποστρέφεται ολοένα και περισσότερο το ιερό δώρο της ζωής, η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική και υπάρχει έντονη η ανάγκη για μερικές ανάσες αισιοδοξίας. Σου γίνεται όλο και πιο απαραίτητο να αναπαύσεις το βλέμμα σου σε μερικούς ανθρώπους που πηγαίνουν κόντρα σε αυτό το ανθρωποκτόνο κατεστημένο. Που μάχονται για το ηθικό και το θεάρεστο, όχι με λόγια και ευχολόγια, άλλα με πράξεις ζωής και αυτοθυσίας.  

 

Ήρωες καθημερινοί, απλοί, σεμνοί και αθέατοι για τον πολύ κόσμο. Ήρωες που κρύβουν μεγαλείο ψυχής και θριαμβεύουν στον στίβο της ζωής με μοναδικά όπλα την πίστη τους και την αγάπη τους για Θεό και ανθρώπους. Αφανείς μαχητές της ζωής που με το σιωπηλό παράδειγμα τους αφυπνίζουν την χαμένη μας ανθρωπιά, αρκεί να τους προσέξουμε και να τους αναδείξουμε.  

 

Μια τέτοια ηρωίδα είναι η Σωτηρία Παλιάκη, μια μητέρα 6 παιδιών από το Πλατύ Πηγάδι της Σίφνου που παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην τοπική ιστοσελίδα Kaipoutheos.gr, μιλώντας για θέματα που αφορούν την πολυτεκνία, την (ανύπαρκτη) κρατική πρόνοια και την διαπαιδαγώγηση. Η πολύτεκνη Σωτηρία ακολούθησε ολόψυχα την αξιοσύνη της μητέρας της, η οποία απέκτησε 13 παιδιά και 89 εγγόνια! Είναι το 10ο παιδί αυτής της υπέροχης οικογένειας.  

 

Το πρώτο που καταλαβαίνεις από τα μεστά λόγια της Σωτηρίας είναι πως η ευλογία της πολυτεκνίας είναι μια βιωματική μέθεξη αγάπης για τη ζωή, που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Ως παιδί πολυτέκνων απολαμβάνεις το δώρο μιας πατρικής εστίας που σφύζει από ζωή και ως γονιός νοιώθεις την ανάγκη να το πολλαπλασιάσεις, ξέροντας από πρώτο χέρι το πόσο σημαντικό είναι.

 

«Κατάλαβα από μικρή πόσο σημαντικά είναι τα αδέρφια και τι δύναμη σου δίνουν», λέει η κ. Παλιάκη, εξηγώντας το πώς αγάπησε την αρετή της πολυτεκνίας.  

 

«Εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας στον Θεό»  

 

Ζούμε σε μια εποχή όπου μπροστά στην δημιουργία οικογένειας, μας κατατρώει το άγχος για το άγνωστο. Και μόνο στην σκέψη να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί, μας κατακλύζουν 1002 ανησυχίες και ερωτηματικά: Θα μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά; Θα γίνω σωστός γονιός; Θα επηρεαστεί η καριέρα μου; Θα κρατήσω τον γάμο μου; Θα χάσω την βολή και την ανεξαρτησία μου;  

 

Παντού βασιλεύει η ωμή λογική και η υπερπροστασία του εαυτού. Ζυγίζουμε το δώρο της ζωής μονάχα με υλιστικούς υπολογισμούς που είτε μας βγαίνουν – είτε δεν μας βγαίνουν. Και το συνηθέστερο αποτέλεσμα είναι ότι οι ανεξέλεγκτες φοβίες μας, μας οδηγούν σε ένα κατά φαντασίαν αδιέξοδο.  

 

Λυγίζουμε από το βάρος του να βασιζόμαστε αποκλειστικά στις πενιχρές δυνάμεις μας και πνιγόμαστε σε έναν ωκεανό από αγχωτικά ερωτήματα. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Διότι βγάζουμε εντελώς από την εξίσωση τον παράγοντα «Θεός». Η ολιγοπιστία (ή η απιστία) μας, ακυρώνει το βασικό θεμέλιο για κάθε δημιουργία οικογένειας, την εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού.  

 

Πως ξεπέρασε η Σωτηρία αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που στην εποχή μας «παραλύει» ένα μεγάλο πλήθος από επίδοξους γονείς; Δεν υπερέβη αυτό το εμπόδιο επειδή είναι κάποιου είδους υπεράνθρωπος, άλλα επειδή φύτεψε στην καρδιά της αυτό που μας διαβεβαίωσε ο Θεάνθρωπος: «μη μεριμνάτε διά τη ζωή σας τι θα φάτε ή τι θα πιείτε, ούτε διά το σώμα σας τι θα φορέσετε… Κοιτάξτε τα πτηνά του ουρανού, ούτε σπείρουν ούτε θερίζουν ούτε αποθηκεύουν, και ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα τρέφει».  

 

Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι το «κλειδί» και – ταυτόχρονα – το μονοπάτι για την ψυχική απελευθέρωση του ανθρώπου. Μόνο έτσι ξεφορτωνόμαστε τα απόβλητα της ψυχής, το άγχος, την λύπη, τον θυμό, τον φόβο, τις ενοχές και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μας κρατούν δέσμιους μιας νοσηρής παθητικότητας.  

 

«Τα παιδιά μεγαλώνουν πιο εύκολα γιατί δεν τα εμπιστευόμαστε στα χέρια μας, τα εμπιστευόμαστε στον Θεό. Οπότε κάπως έχει φύγει αυτή η ευθύνη από πάνω μας, έχει πάει κάπου ανώτερα και έτσι αυτό μας χαλαρώνει και είμαστε πιο σωστοί γονείς», λέει η Σωτηρία πάνω σε αυτό.  

 

Πόσο μεγαλειώδης λόγος είναι αυτός, αλήθεια! Και πόση σοφία και αλήθεια κρύβει μέσα του! Μόλις ο άνθρωπος αποφασίσει να κάνει το βήμα και να ακουμπήσει τις έγνοιες του στην πρόνοια του Θεού, βάζει την πίστη στο τιμόνι της οικογένειας και ξεκινά να απολαμβάνει το ταξίδι στην θάλασσα της ζωής, πότε με τις καλοσύνες του και πότε με τις φουρτούνες του, πάντα όμως μέσα στην ασφάλεια του Χριστού που παραμένει καραβοκύρης.  

 

Η αγάπη για τα παιδιά είναι «θέμα κουλτούρας»  

 

Στην συνέντευξη της, η Σωτηρία υπογραμμίζει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Αναφέρει πως πέρα από την ανύπαρκτη μέριμνα του κράτους στην δημιουργία οικογένειας που σίγουρα αποτελεί τεράστιο εμπόδιο για τους νέους, η τεκνογονία πρωτίστως είναι θέμα κουλτούρας.  

 

Την κουλτούρα της οικογένειας την είχαμε και δυστυχώς την αντικαταστήσαμε με την νοοτροπία της ατομικής καλοπέρασης. Επιπλέον, η διαστροφή της εποχής μας, στερεί από ηρωίδες σαν την Σωτηρία την κοινωνική αναγνώριση που τους αξίζει. Στον αντεστραμμένο μας κόσμο, η πολυτεκνία παρουσιάζεται ως «σκλαβιά» και η σκλαβιά των παθών του θεοποιημένου «εγώ» μας, παρουσιάζεται ως… ελευθερία. Παρόλα αυτά ακόμα και στις μέρες μας, σε τοπικές κοινωνίες που επιβιώνει ακόμα το φιλότιμο ελληνικό πνεύμα των προγόνων μας, η πολυτεκνία αναγνωρίζεται σαν καύχημα και καρπός μεγάλης ευλογίας.

 

Ή βοηθούμε τις μητέρες ή χτίζουμε ψυχιατρεία…  

 

Άραγε έχουμε αναλογιστεί ποτέ ότι η ενίσχυση της τεκνογονίας είναι κατ’ εξοχήν ζήτημα επένδυσης στην κοινωνική υγεία μιας χώρας; Πως επιτυγχάνεται αυτό; Η Σωτηρία Παλιάκη εξηγεί υπέροχα το πως:  

 

«Θα έπρεπε όλες οι γυναίκες που γεννούν παιδιά – όποια δουλειά και να κάνουν – να υπάρχει μια πρόνοια από την κοινωνία να κάτσουν 6-7 μήνες σπίτι τους να μεγαλώσουν το παιδί τους. Μεγαλώνοντας σωστά το παιδί σου η κοινωνία εξασφαλίζει λιγότερους εγκληματίες, λιγότερα θύματα bullying, λιγότερους ψυχασθενείς. Δηλαδή στην ουσία είναι επένδυση. Μεγαλώνοντας σωστά τα μωρά, έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να έχεις σωστούς πολίτες μετά. Αντί λοιπόν να χτίζουμε ψυχιατρεία, μπορούμε να βοηθάμε τις μητέρες».  

 

Να μια πρωτοποριακή σκέψη που θα έλεγε κανείς πως κινείται έτη φωτός μπροστά από το κατεστημένο της εποχής μας! Ένα κράτος που επενδύει στην ενίσχυση των νεαρών ζευγαριών και την ουσιαστική στήριξη της μητέρας, ουσιαστικά επενδύει στην ευζωία της κοινωνίας, στην μείωση της εγκληματικότητας, στην εξάλειψη των φαινομένων βίας, στον περιορισμό των ψυχικών νοσημάτων. Να τι τρομερή δύναμη διαθέτει ο ιερός θεσμός της οικογένειας, εάν την άφηναν να θριαμβεύσει!  

 

Να που αποδεικνύεται πως μια άξια πολύτεκνη μητέρα από τη Σίφνο διαθέτει πολύ πιο διορατική σκέψη από χιλιάδες καρεκλοκένταυρους και γραβατωμένους που δρουν παρασιτικά τα πλαίσια ενός αυτιστικού κράτους, το οποίο δεν αντιλαμβάνεται τίποτα πέρα από την υψωμένη μύτη του!  

 

Άνθρωποι σαν την Σωτηρία, είναι δώρα Θεού για όλους μας. Η ευλογημένη στάση ζωής που ακολουθούν, μας χαρίζει την ελπίδα πως αυτό το έθνος δεν έχει καλυφθεί πλήρως από το σκοτάδι της μισανθρωπίας. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν μέρος της εκλεκτής «μαγιάς» για την οποία μιλούσε ο Άγιος Παΐσιος, που κρατάει και θα συνεχίσει να κρατά όρθια την Ελλάδα.

 

Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη της Σωτηρίας Παλιάκη:

 

πηγή

Η παθητική αεράμυνα στον πόλεμο του 1940

Διαβάζω στο Ημερολόγιο του 2023, που μοίρασε η εφημερίδα «Εστία»:

 

«Όσοι ασχολούνται με την ερμηνεία των γεγονότων του 1950 και ακόμη περισσότερο οι ξένοι ιστορικοί ερευνητές, εντυπωσιάζονται με την ετοιμότητα και την αρτιότητα με την οποία η ελληνική κρατική μηχανή αντέδρασε στην κήρυξη του πολέμου εκ μέρους της Ιταλίας. Πρέπει λοιπόν να εξετασθούν προσεκτικά οι τρόποι με τους οποίους είχε προετοιμαστεί η Ελλάδα. Ειδικότερα η νομοθετική δραστηριότητα της περιόδου του Ιωάννη Μεταξά, η οποία επέτρεπε την καθ’ όλα άψογη πολεμική προετοιμασία της χώρας, αλλά και των σημαντικών μηχανισμών υποστήριξης των μετόπισθεν, καθώς και η προστασία του αμάχου πληθυσμού, κυρίως από αεροπορικές επιδρομές. Έτσι ξεκίνησε η δημιουργία της περίφημης «παθητικής αεράμυνας», για την οποία γράφεται συχνά πως, ως υπηρεσία του υπουργείου Εσωτερικών, ιδρύθηκε το 1940.

 

Όμως το πρώτο διάταγμα «Περί οργανώσεως της παθητικής αεραμύνης» εκδόθηκε πέντε χρόνια νωρίτερα, το 1936. Ακολούθησε ένα πλέγμα αναγκαστικών νόμων και διαταγμάτων, τα οποία ρύθμιζαν διάφορα ζητήματα αεράμυνας, ενώ πλήθος απορρήτων σχεδίων εκπονούσε ο στρατός. Εξ’ άλλου, καθ’ όλη την διάρκεια της τετραετίας 1937-1940, διεξάγονταν ασκήσεις αεραμύνης σε όλη τη χώρα. Την ίδια περίοδο, ιδρύθηκαν και λειτουργούσαν και Σχολές Παθητικής Αεραμύνης, τα μαθήματα των οποίων παρακολουθούσαν γιατροί, φαρμακοποιοί, αξιωματικοί της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας, του Υγειονομικού Σώματος κ.α. Στην Αθήνα, σχολεία λειτουργούσαν στην Στρατιωτική Λέσχη, στην Παλιά Βουλή και αλλού.  

 

Τον Μάϊο του 1940, απλά κωδικοποιήθηκαν τα διάφορα νομοθετήματα που είχαν εκδοθεί έως τότε. Σκοπός της παθητικής αεράμυνας, ήταν η μείωση ή η εκμηδένιση των «υπό της εχθρικής αεροπορίας επιζητουμένων αποτελεσμάτων είτε δια προσβολής είτε δι’ ερεύνης εφ’ όλου του Εθνικού εδάφους». Ο σχεδιασμός περιελάμβανε δυνάμεις και μέσα τόσο των κρατικών Αρχών όσο και του άμαχου πληθυσμού της χώρας. 

 

Οι αρμοδιότητες είχαν εξειδικευθεί ανά υπουργείο και περιλάμβαναν μέτρα πυρόσβεσης και δημόσιας ασφάλειας, καθώς και αραίωσης του πληθυσμού, Κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτιζαν τα υπουργεία Εσωτερικών και Διοικήσεως Πρωτευούσης, που είχαν και την ευθύνη για τη προστασία και αυτοπροστασία του αμάχου πληθυσμού, τα καταφύγια, τους συναγερμούς (σειρήνες), τα φώτα, τις πρώτες βοήθειες και μακρά σειρά ακόμη μέτρων. Ο καθένας, από την νοικοκυρά της γειτονιάς, μέχρι τους ανωτάτους διοικητικούς παράγοντες, ήξερε τι έπρεπε να πράξει. Οι εφημερίδες, αφιέρωναν στήλες ολόκληρες στα μέσα αμύνης και προστασίας, ενώ συμμετείχαν και όλοι οι σημαντικοί φορείς». 

 

Με το έργο του Ι. Μεταξά στον τομέα προστασίας του αμάχου πληθυσμού ασχολείται ενδελεχώς και η κα Μαρίνα Πετράκη, Δρ. του Πανεπιστημίου του Κεντ στο βιβλίο της: «1940. Ο άγνωστος πόλεμος. Η Ελληνική πολεμική προσπάθεια στα μετόπισθεν» (Εκδόσεις ‘’Πατάκη’’ 2014). Να σημειωθεί ότι η κα Πετράκη δεν κόβει και τις φλέβες της για τον Μεταξά! Εκεί η κα Πετράκη αναλύει τα μέτρα προστασίας του αμάχου πληθυσμού που είχε λάβει ο Μεταξάς, με αποτέλεσμα να περιορισθούν στο ελάχιστο οι απώλειες ων αμάχων. 

 

Ο Μεταξάς λοιπόν μερίμνησε για όλα αυτά τα οποία μόνο εύκολα δεν είναι, διότι απαιτούν σχολαστική και ρεαλιστική σχεδίαση και στην συνέχεια δοκιμές επί δοκιμών και για να διορθωθούν τυχόν ελλείψεις των σχεδίων, αλλά και για να μάθουν οι εκτελεστές αν εκτελούν αυτόματα, όσα τους αφορούν. 

 

Τώρα πώς μου ήρθαν όλα αυτά, τα όχι και τόσο ευχάριστα, στην άκρη της πένας που λένε και οι γραμματιζούμενοι. 

Να, επειδή ακούω διάφορα πράγματα και είπα να θυμίσω ακόμη μερικά. 

 

Ενδεικτικώς αναφέρεται ότι μέχρι λίγο μετά τον συμμοριτοπόλεμο, για να πάρει άδεια μία οικοδομή τριών ορόφων και πάνω έπρεπε να συνηγορήσει η υπηρεσία Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης (ΠΣΕΑ) και τούτο, διότι έπρεπε να έχει ληφθεί μέριμνα υπάρξεως καταφυγίου στο κτίσμα. Νομίζω ότι ο νόμος αυτός του Μεταξά ισχύει ακόμη, αλλά εδώ δεν παίρνουν άδεια από την Πολεοδομία, την ΠΣΕΑ θα ρωτήσουν. 

 

Εν πάση περιπτώσει, (θέλω να) πιστεύω ότι έχουσι γνώσιν οι φύλακες…

 

πηγή

Πώς θα χειριστεί ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου πιθανή προσάρτηση των κατεχομένων;

«Βόμβα μεγατόνων» για τον νέο Πρόεδρο η προσάρτηση
 

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος

 

Το σενάριο για μια «ντε φάκτο προσάρτηση» των κατεχομένων είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα της κατοχικής Τουρκίας και αποτελεί επιλογή, που ενδέχεται να ενεργοποιηθεί πριν τις τουρκικές εκλογές, που χρονικά τοποθετούνται στις 14 Μαΐου αυτού του χρόνου.  

 

Το ενδεχόμενο αυτή η κίνηση να είναι από τα πρώτα μεγάλα ζητήματα, εξελίξεις, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας φαίνεται να είναι πολύ πιθανόν. Θα είναι μια εξέλιξη που θα αιφνιδιάσει, αν και «ψήνεται» εδώ και πολύ καιρό, προετοιμάζεται το έδαφος, πλην όμως για έναν Πρόεδρο, μια καινούργια κυβέρνηση, που θα προσπαθεί να βρει τους πρώτους της βηματισμούς, μια τέτοια εξέλιξη θα συνεπάγεται με… βόμβα μεγατόνων. Σημειώνεται συναφώς πως αυτό είχε συμβεί και με την κρίση των Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996. Είχε μόλις αναλάβει καθήκοντα η κυβέρνηση Σημίτη και η κρίση που προκάλεσε η κατοχική Τουρκία, εκτονώθηκε με την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών. 

 

Ξένες διπλωματικές πηγές θεωρούν, πάντως, πολύ ορατό αυτό το ενδεχόμενο καθώς όπως σημείωναν αποτελεί ένα από τα εργαλεία που έχει στα χέρια του ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ενόψει και των εκλογών. Εργαλεία, τα οποία συνδέονται και με διαχρονικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας.  

 

Η προετοιμασία για το μεγάλο αυτό βήμα, την προσάρτηση των κατεχομένων, γίνεται εδώ και πολλά χρόνια, με τις πρώτες κινήσεις να ξεκινούν αμέσως μετά την τουρκική εισβολή. Από το εθνικό ξεκαθάρισμα, τη μεταφορά εποίκων(ξεκίνησε το 1975), την πλήρη οικονομική εξάρτηση, τη μεταφορά νερού, τις προετοιμασίες για ηλεκτρική διασύνδεση μέχρι και την αλλαγή δομών (εναρμόνιση με αυτές της Τουρκίας). Μέσα αυτό το παιχνίδι εντάσσεται και το «πρόγραμμα» ισλαμοποίησης των κατεχομένων, αλλά και των «ιδιωτικοποιήσεων» (λιμάνια, νερό, ηλεκτρισμό κ.ά), που συνδέονται με την «εισβολή» τουρκικών κεφαλαίων στα κατεχόμενα.  

 

Το θέμα της προσάρτησης ήταν πάντα στην ατζέντα της Άγκυρας, αλλά συνήθως δεν ήταν ψηλά στις προτεραιότητες. Αυτή τη φορά φαίνεται πως γίνεται αλλαγή στην ιεράρχηση της τουρκικής πολιτικής. Ενώπιον του Ερντογάν, υπήρχαν και υπάρχουν πολλά σενάρια για τα επόμενα βήματα. Αυτό που ενδιαφέρει τον αρχηγό της κατοχικής δύναμης είναι το επόμενο βήμα, πού και πότε θα γίνει. Θέλει ένα βήμα, που θα συνδέεται με διαχρονικές μακροπρόθεσμες επιδιώξεις της Τουρκίας, με υψηλό συμβολισμό, που θα ξυπνήσει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά της τουρκικής κοινωνίας. Θα είναι το κουρδικό, η Συρία, το Αιγαίο ή η Κύπρος; Ποιο εμπεριέχει λιγότερο ρίσκο; Όλα αυτά αξιολογούνται και φαίνεται πως έχουν τύχει επεξεργασίας και αναμένεται να ανάψει το πράσινο φως. 

 

Ο δρ Θεόδωρος Παναγιώτου, Καθηγητής Οικονομικής Ανάπτυξης & Ηθικής και Διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Διοίκησης Κύπρου, γνωστού ως CIIM σε άρθρο του στον «Φιλελεύθερο» του περασμένου Σαββάτου, αναφέρθηκε στο θέμα της προσάρτησης επικαλούμενος πληροφόρηση από δικές του πηγές. Ο δρ Παναγιώτου, με τον οποίο επικοινωνήσαμε και συζητήσαμε το θέμα, ήταν αποκαλυπτικός στο κείμενο του.  

 

«Έχω όμως και απ’ απευθείας πληροφόρηση, από δικές μου πηγές: Από Τούρκους επισήμους σε καίριες θέσεις στην Κυβέρνηση Ερντογάν, που ήταν πρώην μεταπτυχιακοί φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, τη δεκαετία του 2000-09, όπου δίδασκα οικονομικά και δημόσια πολιτική. Με μερικούς απ’ αυτούς διατηρώ φιλικές σχέσεις και συχνή επικοινωνία. Μου εκμυστηρεύονται ότι η προσάρτηση των κατεχομένων είναι το πιο πιθανό σενάριο, γιατί θεωρείται ότι εμπεριέχει ‘’λιγότερο ρίσκο και μεγαλύτερο συμβολισμό’’. Η προσάρτηση σχεδιάζεται να ‘’νομιμοποιηθεί’’ με δημοψήφισμα βασισμένο σε τρία επιχειρήματα: 1) Μισός αιώνας διαπραγματεύσεων δεν κατέληξαν σε λύση, 2) η λύση δύο κρατών δεν έγινε αποδεκτή από την άλλη πλευρά, και 3) η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να μην αναγνωρίζει την ‘’Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου’’. Επομένως, η μόνη απομένουσα επιλογή που θα τερματίσει την «για μισό αιώνα απομόνωση των Τουρκοκυπρίων» είναι η προσάρτηση των κατεχομένων στη ‘’μητέρα πατρίδα’’». 

 

Πληροφορίες αναφέρουν πως σε σχέση με τη μεθοδολογία, το δημοψήφισμα είναι το επικρατέστερο να διενεργηθεί για να «νομιμοποιήσει» την παρανομία, αλλά δεν αποκλείεται να επιλεγεί μια πιο «ασφαλής» οδός. Να αποφασισθεί από τη ψευδοβουλή, όπου εκεί ο έλεγχος είναι πιο εύκολος και σίγουρος. 

 

Οι «πολιτογραφήσεις»
 

Υπενθυμίζεται συναφώς ότι ο αρθρογράφος της τουρκοκυπριακής εφημερίδας Γενίν Ντουζέν (17.06.22), Ουνάλ Φιντίκ, ανέφερε σε άρθρο του ότι ο ουσιαστικός λόγος της άσκησης πιέσεων εκ μέρους της Τουρκίας για παραχώρηση «υπηκοοτήτων» εκ μέρους του κατοχικού καθεστώτος είναι για να εξασφαλίσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που θα γίνει για την προσάρτηση, όταν θα είναι κατάλληλες οι συγκυρίες. «Ποιος μπορεί να είναι ο λόγος της πίεσης που ασκείται στους διοικούντες τη χώρα για την υπηκοότητα της ‘’τδβκ’’, η οποία δεν αναγνωρίζεται από καμία χώρα στον κόσμο εκτός της Τουρκίας και δεν ισχύει σε καμία χώρα εκτός της Τουρκίας η ‘’ταυτότητα’’ και το ‘’διαβατήριό’’ της…», ανέφερε ο αρθρογράφος. Και η απάντηση είναι πως όλο αυτό γίνεται για να είναι έτοιμοι και σίγουροι για το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος. 

 

«Σε αυτό το νησί εμείς παρέχουμε νερό, ηλεκτρικό»
 

Η πλήρης εξάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία, δημιουργεί από την μια όλες τις προϋποθέσεις για να προχωρήσει η κατοχική δύναμη σε ντε φάκτο προσάρτηση των κατεχόμενων και από την άλλη να θεωρηθεί ως «φυσιολογική» εξέλιξη στο Κυπριακό. Πενήντα σχεδόν χρόνια διαχωρισμού και εδραίωσης των κατοχικών δεδομένων, η Άγκυρα θεωρεί πως μπορεί να… πείσει για τη νέα της παράνομη ενέργεια. 

 

Το γεγονός, πάντως, ότι υπάρχει πλήρης οικονομική εξάρτηση, αυτό είναι ένα εργαλείο, που χρησιμοποιείται και για άσκηση πίεση. Υπενθυμίζεται ότι στις 20 Νοεμβρίου 2016, σε δήλωση του στο φιλοκυβερνητικό ενημερωτικό κανάλι A Haber, ο σύμβουλος του Ερντογάν για θέματα οικονομίας, Γιγίτ Μπουλούτ, πρότεινε την προσάρτηση της «τδβκ» στην Τουρκία. Στη δήλωση του ανέφερε πως «η επανένωση και παράδοση της Κύπρου στην Ε.Ε. σηματοδοτεί τη δολοφονία της σύνθεσης Τουρκισμού-Ισλάμ σε αυτή την γεωγραφία. Σε περίπτωση που η ‘’τδβκ’’ δεν επιθυμεί να συνεχίσει την πορεία της (με το υφιστάμενο καθεστώς) τότε θα μετατραπεί σε επαρχία της Τουρκίας και θα συνεχίσει με αυτό τον τρόπο την πορεία της. Σε αυτό το νησί εμείς παρέχουμε νερό και ηλεκτρικό. Η οικονομία (της τδβκ) οργανώνεται στην Τουρκία. Υπό αυτές τις συνθήκες κάποιοι ακόμη προπαγανδίζουν για λογαριασμό της Αγγλίας και της Ε.Ε.»   

 

Με όλα όσα διαδραματίζονται την τελευταία περίοδο, κανείς δεν μπορεί να μην λάβει υπόψη του και το γεγονός ότι το κύριο σύνθημα του συνεδρίου του κυβερνώντος κόμματος στην Τουρκία, του ΑΚΡ, τον Σεπτέμβριο του 2012, ήταν «Μεγάλο έθνος, μεγάλη δύναμη, στόχος το 2023». Μια αφίσα στον χώρο του συνεδρίου έγραφε: «Όποιος έχει τις ρίζες του στο 1453, έχει στόχο του το 2023». Έκτοτε σε αυτό τον στόχο αναφέρθηκε πολλές φορές ο Ερντογάν και στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, την οποία βαθμηδόν προωθεί με την αλλαγή συνόρων. Έκτοτε, η κατοχική δύναμη έχει προσαρμόσει τη ρητορική της. Έκτοτε, έχει κάνει κινήσεις επιβολής τετελεσμένων στη θάλασσα και στο έδαφος. 

 

Στα ρωσικά βήματα με πρότυπο την Κριμαία 

 

Ποια θα είναι η αντίδραση της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας στο ενδεχόμενο προσάρτησης των κατεχομένων από την Τουρκία; Θα καταδικάσει, θα προβεί σε εκκλήσεις για άρση της παρανομίας, αλλά δεν θα κάνει οτιδήποτε, το οποίο θα ανατρέπει την πραξικοπηματική, παράνομη ενέργεια της κατοχικής Τουρκίας. Η Άγκυρα στην περίπτωση που θα επιλέξει αυτό το σενάριο, θα κινηθεί στα πρότυπα της Κριμαίας, καθώς έχει μελετήσει όλες τις κινήσεις εκεί αλλά και τον τρόπο που αντέδρασαν οι τρίτοι. Αντιδράσεις αναμένεται, πάντως, να υπάρξουν και στα κατεχόμενα από τους Τουρκοκύπριους. Άγκυρα και κατοχικό καθεστώς θεωρούν πως δεν θα έχουν πρόβλημα να τις αντιμετωπίσουν.
 

Φιλελεύθερος

πηγή

Το τελευταίο ταξίδι

Χαίρεται
 

Γεν. 1,1 Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.

 

Ο Θεός ο Ἐν ἀρχῇ εκ του μή όντος ἐποίησεν, δύο καταστάσεις, δύο κόσμους, τον χωμάτινο τὴν γῆν και τον πνευματικό τὸν οὐρανὸν.  

Αυτό το Ἐν ἀρχῇ σημαίνει και την απόλυτη εξουσία του Θεού στα παντα ορατά και αόρατα.  

Το πέρασμα από τον ένα κόσμο στον άλλον, είναι αναπόφευκτο για όλους μας και για αυτό πρέπει να προετοιμαζόμαστε, όσο μας δίνεται χρόνος ἐπὶ τῆς γῆς  

Αυτό το τελευταίο ταξίδι, το πέρασμα, το ελέγχει απόλυτα μόνο ο Ἐν ἀρχῇ, όπως και τα πάντα.

 

έστι δίκης οφθαλμός ός τα πανθ’ ορά. 

Ο ἐν τοῖς οὐρανοῖς.  

 

Είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια, ότι αφορά τον Θεό και τα του Θεού, το άκτιστο και πανταχού παρών δεν είναι δυνατόν να μπει μέσα σε κτιστές περιγραφές.  

Συγκαταβαίνει ο Θεός σταδιακό μέσα στην ιστορία πρός το κτιστό, για να μας βοηθήσει να τον καταλάβουμε μερικώς και να ενωθούμε μαζί του.  

Είναι σαν να προσπαθώ να συνδέσω τον ουρανό με την γή, εγώ ο άνθρωπος δεν μπορώ.  

Τα αδύνατα παρ᾽ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι. 

 

Αυτο το χάσμα ανάμεσα στην γή και τον ουρανό, μόνο ο Θεός μπορεί να το καλύψει με το προαιώνιο σχέδιο του και να βοηθήσει τον άνθρωπο να κάνει αυτό το δύσκολο τελευταίο ταξίδι.

Το σχέδιο της σωτηρίας μας εξυφαίνεται κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας και έχει έναν σκοπό, να κάνει ασφαλή και δυνατή την μετάβαση κάθε ανθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἐν οὐρανῷ σε κοινωνία με τον Θεό. 

 

Με δεδομένη την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ επιλογής, ο Θεός κινείται μέσα στην ανθρώπινη ιστορία και προειδοποιεί κάθε άνθρωπο, με πολλούς τρόπους ορατούς και πνευματικούς, για το τελευταίο ταξίδι που τον περιμένει.

Αυτό από ἐπὶ τῆς γῆς πρός τοῖς οὐρανοῖς, το οποίο όμως μπορεί να είναι αιώνια ονειρικό ή αιώνια εφιαλτικό.  

 

ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. 

 

Πως είναι δυνατόν ο πανταχού παρών, άπειρος, άχρονος να περιορίζεται σε ένα χώρο ἐν τοῖς οὐρανοῖς;  

Ο Θεός είναι δεδομένο ότι είναι και ἐν τοῖς οὐρανοῖς αλλά και ἐπὶ τῆς γῆς ως πανταχού παρών. Το πρόβλημα δεν είναι ο Θεός, αλλά ΕΓΩ που δεν μπορώ και δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον πανταχού παρών εδώ στην γή.  

Εδώ ἐπὶ τῆς γῆς θα αποφασίσω αν ἐν τοῖς οὐρανοῖς θέλω να βλέπω ή να μην βλέπω ,να κοινωνώ με την ΑΓΑΠΗ τον Θεό, αν θα τον απαρνηθώ επιλέγοντας τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ. 

 

Αναπόφευκτα θα μου ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ τότε, ότι υπάρχει Θεός και θα οδηγηθώ εκεί που επέλεξα.  

 

ἐπὶ τῆς γῆς.. ἐν οὐρανῷ  

 

Όταν βρίσκομαι στο θέλημα του, όταν Γενηθήτω τὸ θέλημά του στην ζωή μου, όταν αγαπώ αυτόν που με αγαπά ΑΛΗΘΙΝΑ και το αποδεικνύω αφού υπακούω στις εντολές του, αδύναμος πέφτω και σηκώνομαι μετανιωμένος.

 

Τότε η χάρη του, το Άγιο Πνεύμα παραμένει κοντά μου, με συγχωρεί, με στηρίζει, τότε αντιλαμβάνομαι τον πανταχού παρών, την παρουσία του, την ΑΓΑΠΗ του που κάνει υπομονή μαζί μου.

 

Τότε μπορεί να είμαι ἐπὶ τῆς γῆς αλλά ζώ ἐν οὐρανῷ μέσα στο άπειρο ΕΛΕΟΣ του, αναμένοντας την ένωση μαζί του.

 

Όταν όμως δεν κατανοώ εν τω εγωισμό μου, ότι το θέλημα του είναι ο δρόμος πρός την αιώνια ζωή ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 

 

Όταν αντιτίθεμαι πρός την αιώνια ειρήνη και μακαριότητα της ψυχής μου και κινούμαι αντίθετα, δαιμονικά, κόλλησα ἐπὶ τῆς γῆς και δεν μπορώ να σηκωθώ.  

Είναι αναπόφευκτο αυτό το κόλλημα για όλους μας, στην λάσπη της γης.  

 

Ιω. 12,32 κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν.  

 

Το Μεγαλύτερο, δυσκολότερο,  κρισιμότερο και αναπόφευκτο ταξίδι είναι το τελευταίο, το πέρασμα από εδώ κάτω ἐπὶ τῆς γῆς πρός τους οὐρανοῖς, πρός την αιωνιότητα, τον αιώνιο Θάνατο ή την αιώνια ζωή.

 

Εκεί ἐν τοῖς οὐρανοῖς για να πάμε, δεν μπορούμε μόνοι μας, αλλά με άλλου τα φτερά μας καλεί για να μας ελκύσει, να μας ξεκολλήσει από τις λάσπες.

Δεν υπάρχει κτίσμα, άνθρωπος, που να μπορεί να μεταβεί και να περάσει μόνος του, από αυτά τα διόδια ανάμεσα σε αυτούς τους κόσμους.  

Εδώ ἐπὶ τῆς γῆς διαλέγω πως και με ποιόν θα κάνω το ταξίδι, αλλά και που θέλω να πάω ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

 

Αν διαλέξω τον Χριστό, τον Θεάνθρωπο, τον εσταυρωμένο, να μετανοήσω, να τον υπακούσω πιστά, να τον πιστέψω και τον εμπιστευτώ;  

Τις εντολές του, τα μυστήρια του, την Εκκλησία του, τότε μπορεί να με παραλάβουν οι αεροσυνοδοί του, για να με περάσουν τα δυσκολότερα είκοσι τρία διόδια, που θα έχω συναντήσει ποτέ, τα τελώνια.  

 

Αν ενώ σταυρώθηκε, υψώθηκε και πέρασε πρώτος μπροστά στο ταξίδι, άνοιξε τον δρόμο, με καλεί με όποιον τρόπο μπορώ να ακούσω. 

Εγώ όμως διαλέγω να ταξιδέψω με άλλη αεροπορική εταιρία, αυτή η αεροπορική εταιρία θα συντριβεί και εγώ μαζί ..ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος. 

Δύο δρόμος έχει η αιώνια ζωή απο εδώ ἐπὶ τῆς γῆς. 

 

Με τον Ἐν ἀρχῇ  

 

Ο ένας είναι πρός τοῖς οὐρανοῖς με τον Ἐν ἀρχῇ, να κοινωνώ και να βλέπω, να δέχομαι τον Χριστό ως ΑΛΗΘΕΙΑ, ως ΟΔΟ  

Να τον δέχομαι ως τον μόνο που μπορεί να με συνδέσει με τον με τον Ἐν ἀρχῇ τριαδικό άκτιστο Θεό, πατέρα, Υιό και το Άγιο Πνεύμα.  

 

Χωρίς τον Ἐν ἀρχῇ.  

 

Ο άλλος είναι αντικείμενος, εγωιστικός, δαιμονικός, να θέλω να ξεπεράσω τον Θεό, να τον μισώ, να μην τον δέχομαι ως Ἐν ἀρχῇ και αυτό να με στέλνει εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἠτοιμασμένο τω διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.

 

Η φτηνή αεροπορική εταιρία με σήμα το δαγκωμένο μήλο, οδηγεί ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ 

 

Δέχομαι ότι Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος; ο Χριστός, τότε θα μεταβώ με την βοήθεια του από την ζωή στην αιώνια ζωή.  

Δεν τον δέχομαι Ἐν ἀρχῇ, τότε διάλεξα τον εύκολο δρόμο, την εύκολη λύση που προτείνει η εταιρία με σήμα το δαγκωμένο μήλο, ότι υπάρχει άλλος τρόπος εύκολος, ομαλός μετάβασης πρός τον Θεό, χωρίς τον Χριστό, όμως αυτός ο δρόμος τελικά καταλήγει ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ.  

 

Καλή φώτιση και αρχή Μετανοίας

 

Γ.Μ 

 

πηγή

Έλληνες γρηγορείτε η πατρίδα κινδυνεύει

Οι ξένοι κατάσκοποι και οι μυστικές υπηρεσίες κάνουν… πάρτι στη Λευκωσία
 

Γράφει ο Γιάννης Σπανός*

 

Οι ξένοι κατάσκοποι και οι μυστικές υπηρεσίες κατήλθαν και εγκαταστάθηκαν στη Λευκωσία και με ορμητήρια τις πρεσβείες των χωρών τους διείσδυαν στην κοινωνία και άρχιζαν δράση στους χώρους των πολιτικών κύκλων, των δημοσιογράφων, των οικονομικών παραγόντων, με αποστολή τους επηρεασμούς στην πολιτική και την οικονομική ζωή.
 

Μετακινήθηκαν από τη Βηρυτό που ήταν η φωλιά τους όταν άρχισαν ο πόλεμος και οι αιματηρές αντιμαχίες στον Λίβανο, κυρίως στη δεκαετία του ’70. Οι παλιοί δημοσιογράφοι τους γνώριζαν ονομαστικά. Άλλωστε πολλοί τους συναντούσαν τα βράδια στα στέκια τους, το «Λήδρα Πάλας», το «Χίλτον» και το ημιϋπόγειο «Απόφαση», απέναντι από την προτομή του εθνικού μας ποιητού. Επισκέπτονταν τους αρχισυντάκτες στα γραφεία των εφημερίδων τους ή τους προσκαλούσαν στα σπίτια που νοίκιαζαν. Πηγαινοέρχονταν στα κατεχόμενα και συζητούσαν σε θέματα εφ’ όλης της ύλης και ενίοτε έδιναν πληροφορίες που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, όπως την εγκατάσταση κατασκοπευτικών μέσων για παρακολούθηση Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών από Ρώσους. (Τα ονόματα και οι διευθύνσεις στα αρχεία μας για τους ημετέρους). Η δράση τους πολυσχιδής. Όταν έκανα λόγο σε προηγούμενο άρθρο στον «Φιλελεύθερο» κάποιοι εξέφρασαν αμφιβολίες, προφανώς γιατί ήταν αδαείς. Κάποτε θα καταλάβουν τη σημασία των πραγμάτων και ιδιαίτερα οι περί τα αυτά κρατικοί. Τις διεισδύσεις στο κύκλωμα των παθών μας και της κατολίσθησης των υπηρεσιών του κράτους;
 

Οι μυστικές υπηρεσίες των ξένων δρουν νυχθημερόν ανάλογα με τα συμφέροντα των χωρών τους. Δεν είναι άγνωστο ότι διεξήγαγαν και κατασκοπεία και διενεργούσαν μεταφορά πολεμικού υλικού στους Τούρκους. Τεκμήριο και η υπόθεση Μάρλεϋ. Και παλαιότερα οι ανατινάξεις των δεξαμενών πετρελαίου στη Λάρνακα, οι δολοφονίες στη μαρίνα Λάρνακας, η ανατίναξη της κλίνης Σύρου στο «Βέγγας» με τον κοιμώμενο βομβιστή, οι μάχες παρά το «Κλεοπάτρα» και στο αεροδρόμιο… 

 

Τα θέματα διάσπασης του λαού και νέου διχασμού συγκαταλέγονται στα ενδιαφέροντα των πρακτόρων. Θέλουν να διχάσουν τον κόσμο, να διευρύνουν τη διάσπαση στην κρατική υπηρεσία, στους κοινωνικούς κύκλους, στα κόμματα και με πρωτοστασία δυο κυρίως ομάδων πρακτόρων να παραδώσουν στους Τούρκους διεσπασμένες δυνάμεις άμυνας. Ο διχασμός θα είναι γράσο που θα επιφέρει τις διολισθήσεις, θα προκαλέσει συγχύσεις και εσωτερικές αναστατώσεις που θα διευκολύνουν τον εχθρό. Τα γεγονότα που προηγήθηκαν της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922, του εμφυλίου 1946-49, της Κύπρου από το 1959, το 1963, το 1974 και εντεύθεν είναι διδακτικά. Άρχισαν οι βομβαρδισμοί κι άλλοι έτρεχαν δεξιά κι άλλοι αριστερά, και όχι ενωμένοι για ν’ αποφύγουν τον θάνατο από τις «ναπάλμ» και τα πολυβόλα του εισβολέα.  

 

Και οι μεν πολύπαθοι πολίτες, πολύπειροι από τις τόσες περιπέτειες και τις γνώσεις των γεγονότων, μπορούν να αντιληφθούν τους καημούς που προβάλλουν την εγρήγορση. Εκείνο που προέχει είναι η αναζήτηση της γνώσης των συμβαινόντων και η αφύπνιση όσων κοιμούνται βαθιά από τη νάρκωση των επιτηδείων. Των πρακτόρων και των αφελών ή πληρωμένων, των ξένων που κερδοσκοπούν χωρίς να αναζητούν τα κίνητρα της εξαγοράς και των συνεπειών που τελικά θα πλήξουν και τους ιδίους και τις οικογένειές τους και θα επιπέσουν σαν νέος τυφώνας που θα πνίξει τη ζωή της Πατρίδας. 

 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων η υποχρέωση του κράτους, των κοινωνικών, των επαγγελματικών και σχετικών ομοσπονδιών και οργανώσεων είναι η επαγρύπνηση. Η συνειδητοποίηση των κινδύνων και των ευθυνών, η διαφώτιση του κοινού και η ανακοπή των «σωτήρων» που καταφθάνουν από αέρα και θάλασσα και επιδίδονται στην αναμόχλευση συγκρουσιακών παθών και αφορμών διχασμών του λαού.  

 

Μας έμεινε η μισή Πατρίδα. Κάθε μέρα κηδεύουμε νεκρούς του ’74, ξεθάβουμε απομεινάρια κοκάλων αγνοουμένων, γυρεύουμε καθαρό αέρα ν’ αναπνεύσουμε, προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τους δαίμονες που επέσυραν θανατικές συμφορές στην κοινωνία μας, προσευχόμαστε για λυτρωμό από τα μοιραία λάθη των πολιτικών και των κομματικών ηγετών. Ας μαζέψουμε τον νουν που ο Μεγαλοδύναμος μας έδωσε σαν σωσίβιο από κακοδαιμονίες. Ας μην κατρακυλήσουμε στο βάραθρο της αβύσσου όπου μας παρασέρνουν οι επιτήδειοι που εμφανίζονται τιμωροί των κακών και σωτήρες των καλών. Δεν χρειαζόμαστε τα κηρύγματα των όψιμων πατριωτών. Δεν πειθόμαστε από τις εξαγγελίες των κακοβούλων που μας θυμήθηκαν και κατέπλευσαν στην προδομένη πατρίδα για να την οδηγήσουν σε λιμάνι ασφαλείας! Είδαμε κι άλλους που κατήλθαν να μας σώσουν και τελικά μας βύθισαν στο δικό μας αίμα, στον ξεριζωμό και στα νεκροταφεία.  

 

Ο Θεός μας έδωσε δύναμη περίσκεψης και αυτοάμυνας. Ας χρησιμοποιήσουμε τις έμφυτες δυνάμεις της Δημιουργίας για να επιπλεύσουμε στην τρικυμία που καταφθάνει. Το πέλαγος είναι φουρτουνιασμένο. Είναι ολοκάθαρες οι λευκές ρυτίδες που προμηνύουν καταιγίδα. Ας μην εμπιστευόμαστε όσους μας σέρνουν στα βράχια που απειλούνται ανά πάσαν στιγμή από τη θυμωμένη θάλασσα. Μετά από τόσα πάθη πρέπει να είμαστε σοφότεροι. Να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη που μας έριξαν στους κυκεώνες τόσων συμφορών. 

 

Τους κινδύνους έχει αντιληφθεί και τους ανέφερε στον λόγο του ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος που επισημαίνει τη μεγίστη αναγκαιότητα της ενώσεως του απειλούμενου λαού. Ας τον ακούσουμε. Γνωρίζει και μελετά την κατάσταση με εμπειρική σοφία και ιστορική ευθύνη. Ας τον ακούσουμε.  

 

*Πρόεδρος των Συνδέσμων Αγωνιστών ΕΟΚΑ 

 

πηγή

Ίμια: Από το θρίαμβο στη προδοσία. (του αείμνηστου τουρκολόγου Νίκου Χειλαδάκη)

Του Νίκου Χειλαδάκη

Το βράδυ της 29 προς την 30 Ιανουαρίου του 1996 παίχτηκε ένα μεγάλο δράμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ένας εθνικός θρίαμβος που προέρχονταν από την σύγχυση και αδυναμία των Τούρκων, όπως θα δούμε παρακάτω, θάφτηκε κάτω από την ελληνική προδοσία. Και η προδοσία αυτή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν γνωρίσει κανείς το τι διαδραματίζονταν εκείνο το βραδύ στην Άγκυρα και το πώς μια μεγάλη αγωνία είχε κυριεύσει τους Τούρκους που έβλεπαν την επερχομένη καταστροφή τους. Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά έχουν ειπωθεί για εκείνη την ατέλειωτη νύχτα και το τραγικό ξημέρωμα.

Όμως μέχρι σήμερα υπάρχει ένα κενό στην όλη υπόθεση. Το κενό αυτό είναι το τι ακριβώς έγινε εκείνο το κρίσιμο βραδύ στο έκτακτο Εθνικό Συμβούλιο της Τουρκίας που είχε αρχίσει από νωρίς το απόγευμα και συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης κρίνοντας καθοριστικά την έκβαση της όλης κρίσης. Αυτή την συνεδρίαση την διέκρινε ένα φορτισμένο άγχος και μια μεγάλη ηττοπάθεια της τουρκικής ηγεσίας, (στοιχείο άγνωστο για πολλούς εδώ στην Ελλάδα). Αυτό οφείλονταν στον απλό λόγω ότι οι Έλληνες κομάντος ήταν ήδη πάνω στην βραχονησίδα Ίμια ενώ οι Τούρκοι μόλις είχαν συγκεντρωθεί στο επίμαχο σημείο της κρίσης.

Χαρακτηριστικό της μεγάλης έντασης που υπήρχε εκείνο το βράδυ στην Άγκυρα είναι πως την επόμενη η τουρκική εφημερίδα Χουριέτ έγραφε ότι η τότε πρωθυπουργός Ταντσού Τσιλέρ είχε χάσει πέντε κιλά από τον ιδρώτα, εξ αιτίας του φόβου της για αναμενόμενη μεγάλη ήττα της Τουρκίας.

Τι έγινε όμως όλες αυτές τις ώρες σε μια συνεδρίαση κεκλισμένων των θυρών που έκριναν και την τελική έκβαση της κρίσεως, η οποία θεωρήθηκε εκ των υστέρων από τους Τούρκους σαν η μεγαλύτερη επιτυχία τούς στην διαμάχη στο Αιγαίο και σαν καθοριστική στην αλλαγή όλων των μέχρι τότε δεδομένων για το στάτους κβο της περιοχής;

Τι έγινε λοιπόν εκείνη την ατέλειωτη νύχτα, αλλά και τι προηγήθηκε θα προσπαθήσουμε να το ερευνήσουμε επικαλούμενοι τις αποκλειστικές μαρτυρίες του τότε υφυπουργού Εξωτερικών και μετέχοντα στο Εθνικό Συμβούλιο της Τουρκίας, (αυτόπτη μάρτυρα όλων όσων διαδραματίστηκαν εκείνη την βραδιά), Ινάν Μπατού, όπως τις αποκάλυψε σε μια αποκαλυπτική τηλεοπτική εκπομπή στις 1 Φεβρουάριου του 2005, στο τουρκικό κανάλι CNNTürk.

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1995, ένα τουρκικό ψαράδικο με πλοίαρχο τον Τούρκο, Φιγκέν Αγκά, προσάραξε στην νήσο της Ίμια και στη συνέχεια αρνήθηκε επίμονα την βοήθεια, πού τελικά την δέχτηκε, των ελληνικών πλοίων της ακτοφυλακής. Το επεισόδιο ανησύχησε την Αθήνα, καθώς οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ορισμένες πληροφορίες για επικείμενη μεγάλη ένταση στην περιοχή.

Ας παρακολουθήσουμε όμως τις μαρτυρίες του τότε υφυπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Ινάν Μπατού. Σύμφωνα με τον Μπατού, οι δυο χώρες μετά το επεισόδιο αυτό αντάλλαξαν νότες διαμαρτυρίας στις οποίες η κάθε μια στήριζε την άποψη της ότι η βραχονησίδα της ανήκει. Το θέμα παρέμεινε στις νότες και οι Τούρκοι πίστεψαν πως θα εκτονώνονταν εκεί. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μπατού, θα έμεινε σαν άλλο ένα άλυτο πρόβλημα μεταξύ των δυο χωρών στο Αιγαίο. Είναι γνωστό, είπε ο Μπατού, πως υπάρχουν πάρα πολλά άλυτα προβλήματα μεταξύ των δυο χωρών στο Αιγαίο, άλλο ένα δεν θα πείραζε την όλη κατάσταση. Μάλιστα η Τουρκία, ισχυρίστηκε ο Μπατού, είχε δυνατά επιχειρήματα για να στηρίξει την άποψη ότι οι βραχονησίδες, αν δεν της ανήκουν, τουλάχιστον δεν είναι ελληνικές. Και αυτό το στήριξε στο ότι, όπως ανέφερε ο Μπατού, το 1948 είχε και τότε δημιουργηθεί θέμα κυριαρχίας των βραχονησίδων μετά την αποχώρηση της Ιταλίας από τα Δωδεκάνησα και η Ελλάδα είχε καλέσει τότε την Τουρκία να διαπραγματευτούν για την κυριαρχία της περιοχής, κάτι που βέβαια δεν έγινε ποτέ.

Αφού λοιπόν, σύμφωνα με τον Μπατού, η Ελλάδα είχε ζητήσει τότε να γίνει συζήτηση και διαπραγμάτευση για το καθεστώς των βραχονησίδων πως τώρα έρχονται και υποστήριζε πως οι βραχονησίδες της ανήκουν, (παραλείπει βέβαια να μας πει ότι η Τουρκία τότε είχε ήδη παραιτηθεί κάθε δικαιοδοσίας για τις βραχονησίδες).

Ενώ λοιπόν το θέμα έπεφτε σε ένταση και κόντευε να ξεχαστεί από την τουρκική επικαιρότητα, στις 26 Ιανουαρίου, δηλαδή ένα μήνα σχεδόν μετά, ο δήμαρχος της Καλύμνου πηρέ τον παπά του νησιού, μερικούς μαθητές του σχολείου και αποβιβαστήκαν στην Ίμια υψώνοντας την ελληνική σημαία. Η ενέργεια αυτή, σύμφωνα με τον Μπατού, ήταν τελείως αψυχολόγητη, προβοκατόρικη και ήταν η θρυαλλίδα που άναψε το φυτίλι της μεγάλης κρίσης που έφερε στη συνέχεια τις δυο χώρες στα πρόθυρα του πολέμου. Για την κίνηση αυτή του δημάρχου της Καλύμνου πολλά έχουν ειπωθεί και στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Αξίζει να δούμε τι δήλωσε ένας διακεκριμένος Τούρκος διπλωμάτης, που δείχνει και την τουρκική αντίληψη για την κίνηση να υψωθεί η ελληνική σημαία στην περιοχή.

Ό τότε πρεσβευτής της Τουρκίας στην Αθήνα, διακεκριμένος διπλωμάτης και στη συνέχεια διευθυντής του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Ουμίτ Παμίρ, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Χουριέτ», (28/11/1998), αναφερόμενος στην κρίση των Ίμια είπε τα εξής : «Τα Ίμια ήταν μια επικίνδυνη ελληνική προβοκάτσια πού προκλήθηκε από τον τότε Έλληνα υπουργό Άμυνας, Γεράσιμο Αρσένη». Την περίοδο εκείνη στην Τουρκία ήταν ή εποχή της έκρηξης της ιδιωτικής τηλεόρασης και τα μεγάλα τουρκικά κανάλια έψαχναν για θέματα-θεάματα που θα τάραζαν τα νερά και θα ανέβαζαν στα ύψη την θεαματικότητα. Έτσι το θέμα πήρε μεγάλη έκταση καθώς τρεις Τούρκοι δημοσιογράφοι έκαναν σκηνοθετημένη απόβαση με το ελικόπτερο της εφημερίδας «Χουριέτ» και σε συνεργασία με το γνωστό τουρκικό κανάλι D, του γνωστού Τούρκου μεγιστάνα και ύποπτου για μαφιόζικες διασυνδέσεις, Αχμέτ Ντογάν, ( εφημερίδες Χουριέτ, Ραντικάλ), κατέβασαν την ελληνική σημαία και έκαναν θεαματική έπαρση της τουρκικής σημαίας».

Αλλά ας δούμε με την σειρά τα γεγονότα. Το επεισόδιο της έπαρσης της ελληνικής σημαίας του δημάρχου της Καλύμνου μεταδόθηκε με διθυράμβους από ελληνικό κανάλι προκαλώντας τις πρώτες έντονες αντιδράσεις από τουρκικής πλευράς. Η τουρκική εφημερίδα Χουριέτ, κυκλοφόρησε στις 27/1/96 με τον τίτλο: «Ege ısınıyor», δηλαδή το «Αιγαίο φλέγετε».

Την επόμενη, στις 28 του μηνός και τελείως απροσδόκητα αποβιβάζεται στα Ίμια ένα τουρκικό ελικόπτερο μεταφέροντας το δημοσιογραφικό συνεργείο του γραφείου της Χουριέτ Σμύρνης, που κατέβασε, δίνοντας παράσταση σόου, την ελληνική σημαία και ανέβασε την τουρκική. Οι σκηνές κινηματογραφήθηκαν και προβλήθηκαν στα τουρκικά κανάλια με διθυραμβικό τρόπο. Τώρα ο «πόλεμος των ΜΜΕ» θα μετατρέπονταν σε σοβαρή κρίση. Αμέσως σχεδόν μετά αποβιβάζονταν στην Ίμια Έλληνες κομάντος, και αφού κατεβάζουν με την σειρά τους την τουρκική σημαία παραμένουν εκεί για να φυλάξουν την ελληνική κυριαρχία στο νησί. Η κρίση είχε ήδη αρχίσει και οι φλόγες απειλούσαν με ολοκληρωτική ανάφλεξη τις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Η Άγκυρα κάλεσε αμέσως τον Έλληνα πρέσβη, κ Νεζερίτη και του επέδωσε νότα ζητώντας να αποχωρήσουν αμέσως οι Έλληνες κομάντος. Ο Έλληνας πρέσβης με χαρακτηριστικό χαμόγελο απέρριψε την νότα και αποχώρησε από το υπουργείο Εξωτερικών χωρίς να ικανοποιήσει κανένα τουρκικό αίτημα. Στις 29 Ιανουαρίου το πρωί όλες οι τουρκικές εφημερίδες κυκλοφορούσαν με εκρηκτικά πρωτοσέλιδα αναφέροντας για αισχρή ελληνική πρόκληση.

Η ατμόσφαιρα στην Άγκυρα είχε ανάψει για τα καλά. Οι άνεμοι του πολέμου φυσούσαν πλέον έντονα πάνω από το Αιγαίο. Η τότε υπηρεσιακή Τουρκάλα πρωθυπουργός, Ταντσού Τσιλέρ, αγνοούσε τελείως το ζήτημα, όπως ομολόγησε χαρακτηριστικά ο Μπατού. Είδε στην κρίση, (με τον χαρακτηριστικό οπορτουνισμό που την διέκρινε), μια χρυσή ευκαιρία για να καταξιωθεί πολιτικά και να γίνει ήρωας στα μάτια του τουρκικού λαού. Αυτό ήταν και το πιο επικίνδυνο σημείο της όλης υπόθεσης. Οι στρατιωτικοί αντιμετώπιζαν με καχυποψία την πρωθυπουργό, καθώς δεν εμπιστεύονταν την Τσιλέρ στις φιλοπόλεμες κραυγές της γιατί είχαν διαβλέψει τις προσωπικές της φιλοδοξίες. Από την άλλη δεν είχαν εμπιστοσύνη στον τουρκικό στόλο ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τον ελληνικό. Αυτό δείχνει το πνεύμα ηττοπάθειας των Τούρκων και ότι υπήρχε εξ αρχής μια διάσταση απόψεων στο τουρκικό στρατόπεδο.

Και φτάνουμε στο απόγευμα της 29 Ιανουαρίου 1996. Στην Άγκυρα και εν μέσω της μεγάλης αναστάτωσης που είχαν προκαλέσει τα τουρκικά ΜΜΕ, συγκαλείτε έκτακτο το Εθνικό Συμβούλιο σε συνεχή συνεδρίαση για να εξεταστεί η κατάσταση ενώ δημιουργείται Γραφείο Κρίσης. Για τους Τούρκους υπήρχε ήδη το σοβαρό αρνητικό δεδομένο ότι στην βραχονησίδα υπήρχαν οι Έλληνες κομάντος. Το γεγονός αυτό είχε αγχώσει τους Τούρκους, καθώς ξεκινούσαν με ένα σημαντικό μειονέκτημα. Ενώ δηλαδή οι Έλληνες είχαν κάνει μια κίνηση, θα έπρεπε τώρα αυτοί να απαντήσουν και εδώ υπήρχε το μεγάλο αδιέξοδο στην τουρκική πλευρά, (δυστυχώς την ίδια ώρα στην Αθήνα επικρατούσε πολιτικό χάος και κανείς δεν είχε αντιληφθεί την αγχωμένη κατάσταση της τουρκικής ηγεσίας). Και μόνο γι’ αυτόν τον λόγω το μέγεθος της ελληνικής προδοσίας γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.

Στην ιστορική αυτή συνεδρίαση της Άγκυρας εκτός από την Τσιλέρ πήραν μέρος ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Ντενίζ Μπαικάλ, ο υφυπουργός Εξωτερικών, προσκείμενος στον Μπαικάλ, Ινάν Μπατού, (τις μαρτυρίες του οποίου επικαλούμαστε) ο πρέσβης, Ονούρ Οϊμέν, προσκείμενος στην Τσιλέρ και οι υπεύθυνοι των ελληνικών υποθέσεων του υπουργείου Εξωτερικών. Από στρατιωτικής πλευράς, ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Τσεβίκ Μπιρ, που είχε υποσκελίσει για λίγο τον Ισμαήλ Καρανταγί, τότε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, ο αρχηγός του Επιτελείου Ναυτικού, Γκουβέν Έρκαγια, ( από την αρχή οργισμένος με την Τσιλέρ), οι αρχηγός Στρατού, στρατηγός Χικμέτ Κιοκσάλ, ο αρχηγός Αεροπορίας, Αχμέτ Τσορεκτσί και ο αρχηγός της ΜΙΤ, στρατηγός Τεομάν Κομάν. Την ίδια ώρα στην Αθήνα υπήρχε εικόνα γενικής διάλυσης ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ Πάγκαλος προτίμησε να πάει στο τηλεοπτικό κανάλι MEGA και να δώσει συνέντευξη λες και η κρίση ήταν κάτι το συνηθισμένο.

Η Τσιλέρ αμέσως μόλις κάθισαν στο τραπέζι απευθύνθηκε στον Οϊμέν και τον ρώτησε με έμφαση αν έχει μελετήσει τον φάκελο των βραχονησίδων και αν η Τουρκία έχει δυνατά επιχειρήματα για να υποστηρίξει τις απόψεις της. Ο Οϊμέν απάντησε απερίφραστα πως ναι, η Τουρκία είχε ατράνταχτα επιχειρήματα, (ενώ αργότερα παραδέχτηκε πως είπε ψέματα). Τότε η Τσιλέρ με όλη την έπαρση αλλά και την άγνοια της για τα στρατιωτικά θέματα, στράφηκε προς την πλευρά των στρατιωτικών και τους είπε πως θα πρέπει να κατεβάσουν αμέσως τους Έλληνες κομάντος από την βραχονησίδα και να υποστείλουν την ελληνική σημαία. Το ύφος της εκνεύρισε τους στρατιωτικούς και ιδιαιτέρα τον Έρκαγια, που έπνεε μένεα για την Τσιλέρ διαπιστώνοντας πως αγνοούσε την μειονεκτική θέση των Τούρκων και τους στοιχειώδεις στρατιωτικούς κανόνες εμπλοκής και απεμπλοκής από μια στρατιωτική κρίση.

Τότε μίλησε ο Μπατού και είπε πως, «Εντάξει, αν πάμε εμείς να τους κατεβάσουμε τότε οι δυνάμεις των Ελλήνων τα πλοία και τα αεροπλάνα που βρίσκονται εκεί θα μείνουν απαθείς ; αυτό είναι αδύνατον», και τότε πρόσθεσε το χαρακτηριστικό, «μια σπίθα, (kıvılcım), φτάνει με την τεράστια συγκέντρωση των αεροναυτικών δυνάμεων των δυο χωρών για να ανάψει μεγάλη φωτιά που δύσκολα θα σβήσει. Αν γίνει αυτό που ζητάει η Τσιλέρ θα ξεσπάσει αμέσως πόλεμος». Η κατάσταση φαίνονταν για τους Τούρκους αδιέξοδη, καθώς, όπως αναφέραμε παραπάνω, υπήρχε το δεδομένο ότι οι Έλληνες είχαν στρατηγικό πλεονέκτημα γιατί ήδη είχαν στρατιωτικό άγημα στην Ίμια. Οι στρατιωτικοί ήταν οργισμένοι με τις δημόσιες δηλώσεις της Τσιλέρ να φύγουν οι Έλληνες στρατιώτες να κατεβεί η ελληνική σημαία, καθώς διαπίστωναν πως είχαν οδηγηθεί σε μια άνευ προηγουμένου κρίση χωρίς να έχουν την πρωτοβουλία και χωρίς να υπάρχει από πριν κάποιος σχεδιασμός για την αντιμετώπιση της. Εν τω μεταξύ συνεχώς έρχονταν αναφορές για τη εξέλιξη της κατάστασης. Όλες οι αναφορές επεσήμαναν την τεράστια συγκέντρωση ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων της Ελλάδας στην περιοχή, ενώ είχε αρχίσει ένα κυνηγητό μεταξύ των πλοίων των δυο χωρών γύρω από την βραχονησίδα που βρίσκονταν οι Έλληνες κομάντος.

Η ένταση ήταν πολύ μεγάλη καθώς ο φόβος μιας αποτυχίας είχε αγχώσει την στρατιωτική ηγεσία που ήταν ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη εξ αιτίας της Τσιλέρ. Ήταν κάτι το προφανές για τους Τούρκους στρατηγούς γιατί μια ήττα θα χρεώνονταν επάνω τους με όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Τότε έγινε ένα διάλλειμα για να συζητήσουν κατά μέρος την κατάσταση. Ο Μπαικάλ αποσύρθηκε με τους συμβούλους του σε μια γωνιά και τους είπε : «είμαστε μπροστά σε μεγάλη απόφαση και θα έπρεπε όλοι να πούνε την γνώμη τους», και συνέχισε, «Είμαστε σε πόλεμο αν οι στρατιωτικοί εκτελέσουν τις εντολές της Τσιλέρ. Πρέπει να συνεχίσουμε την διπλωματική προσπάθεια αλλά έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα δεν υπάρχει περιθώριο» Τότε αναφέρει ο Μπατού μου ήρθε η ιδέα (;;;), ότι δίπλα στην βραχονησίδα υπάρχει και μια δεύτερη βραχονησίδα. Αποφάσισα να προτείνω να κάνουμε απόβαση στην άλλη βραχονησίδα αφού ήταν αφύλακτη από τους Έλληνες και έτσι η κατάσταση θα ισοφαρίζονταν με τους Έλληνες, (εδώ πράγματι υπάρχουν πολλά ερωτηματικά για αυτή την «τουρκική ιδέα» μετέπειτα διεκδίκησε από τον Μπατού ο ναύαρχος Γκουβέν Έρκαγια, ο οποίος υποστήριξε πως ήταν δική του η ιδέα να αποβιβαστούν στην δεύτερη βραχονησίδα). Στη συνέχεια υποστήριξε ο Μπατού, «μετά θα περιμένουμε την επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ για να εκτονωθεί η κατάσταση», δηλαδή είχε προεξοφλήσει τις εξελίξεις. Οι στρατιωτικοί αφού άκουσαν αυτή την άποψη είπαν να το συζητήσουμε και τελικά αποφασίστηκε να γίνει η απόβαση στην δεύτερη βραχονησίδα μέσα στη νύχτα και με κάποιο καμουφλάζ από τουρκική φρεγάτα.

Τούρκος καταδρομέας.

«Αποσυρθήκαμε όλοι στις θέσεις μας», συνεχίζει ο Μπατού και ενώ συνεχίστηκε η ροή των πληροφοριών περιμέναμε με αγωνία το αποτέλεσμα αυτής της επιχείρησης. Εδώ υπήρχε για την τουρκική πλευρά ένα μεγάλο πρόβλημα. Όπως τονίζει ο Μπατού, «Τρέμαμε μήπως φανεί πως είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα προκαλούσαμε σύρραξη, γιατί τότε η Τουρκία θα έπαιρνε όλο το κόστος της σύγκρουσης. Δεν θέλαμε με κανένα τρόπο να φανεί πως εμείς αρχίζαμε πρώτοι τις εχθροπραξίες». Τότε, γύρω στις 2,30 την νύχτα ήρθε η ευχάριστη είδηση. Οι Τούρκοι είχαν πετύχει τον στόχο τους. Στη μια νησίδα ήταν Έλληνες στην άλλη Τούρκοι κομάντος.

Τώρα, λέει ο Μπατού, «περιμέναμε τώρα την διεθνή επέμβαση. Η Ε.Ε. ούτε ακούστηκε, ούτε φάνηκε πουθενά σαν να μην υπήρχε, μόνο οι ΗΠΑ αμέσως επενέβησαν και άρχισε νέος γύρος τηλεφωνημάτων», (και εδώ είναι σκοτεινό το σημείο το τι ακριβώς ειπώθηκε με τους Αμερικανούς). Ο Μπατού εδώ κάνει εύφημο μνεία για τις ΗΠΑ που έβγαλαν τις δυο χώρες από μια δύσκολη κατάσταση και υπενθύμισε πως οι ΗΠΑ είχαν την πρωτοβουλία και στην Βοσνία και στο Ιράκ και αλλού, ενώ οι Ευρωπαίοι ήταν πάντα απόντες. Στη συνέχεια και εδώ είναι το ενδιαφέρων ο Μπατού κάνει και μια σημαντική αποκάλυψη λέγοντας πως οι ΗΠΑ, «Zanediyorum o gece bize güvence verdi», δηλαδή, «οι ΗΠΑ εκείνη την βραδιά μας έδωσαν εγγύηση» προφανώς αφού είχαν επικοινωνήσει με την Αθήνα ότι θα εκτονώνονταν η κατάσταση και θα αποχωρούσαν και οι δυο χώρες από τις βραχονησίδες, για να επανέλθουν στο πρότερο καθεστώς της ηρεμίας και της γκρίζας για τους Τούρκους κυριαρχίας. Στην Ελλάδα, μιλάει πάντα ο Μπατού, «έγινε σεισμός παραιτήθηκαν στρατηγοί και είχαν και πτώση ελικοπτέρου», (δεν κάνει όμως αναφορά για τον τραγικό θάνατο των τριών Ελλήνων πιλότων).

Νωρίς το πρωί η Τσιλέρ θριαμβευτικά ανήγγειλε στα τουρκικά κανάλια ότι ο σκοπός επιτεύχθηκε και ότι οι Έλληνες είχαν φύγει ενώ η ελληνική σημαία είχε κατέβει, «Bu asker gitti bu baırak indi». Τις επόμενες μέρες συνεχίζει ο Μπατού είχαμε κάποια ένταση καθώς κάποια ελληνικά ψαροκάικα προσπάθησαν να δώσουν νερό και τρόφιμα στις κατσίκες που υπήρχαν στην Ίμια. Η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε στους Αμερικανούς και το επεισόδιο έληξε και αυτό χωρίς συνέχεια. Η Τουρκία, κατέληξε ο Μπατού, «με επιμονή, ειρηνική διάθεση είχε πετύχει τον σκοπό της». Στην Αθήνα οι προδότες των Ιμίων που έσωσαν τους Τούρκους από μια πολύ δύσκολη κατάσταση ευχαριστούσαν από το βήμα της ελληνικής Βουλής τους Αμερικανούς γιατί… τους γλύτωσαν από την καταστροφή.

πηγή Strategy Report