Γράφει ο Θάνος Αγαπητοί μου φίλοι Μια ακόμα χρονιά έφθασε στο τέλος της. Μια ακόμα χρονιά μας αξιώσε όλους όσους διαβάζουμε αυτές τις γραμμές (κι εμένα που τις γράφω) ο Θεός, να είμαστε ζωντανοί και υγιείς. Ισως κάποιοι από εμάς να εχούν μικρά ή μεγάλα προβλήματα υγείας αλλά, όπως απαντάει κι ένας καλός φίλος στην ερώτηση: "Πως είσαι;" - Αναπνέω, το σημαντικότερο από όλα... Σε παρόμοια άρθρα πριν το τέλος του έτους συνήθως κάνω κάποιους απολογισμούς για την πατρίδα μας, για την κοινωνία μας και γενικά για την ανθρωπότητα, όμως σήμερα προτιμώ να γράψω δύο λογια παρηγορητικά, ευχετήρια και αισιόδοξα παρά τις δυσκολίες που μας περιμένουν, ως άτομα, ως κοινωνία, ως έθνος και ως ανθρωπότητα... Φίλοι μου μπροστά μας βρίσκεται ένα νέο έτος... Πέρασαν 2019 χρόνια από την εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός μας και μας έφερε το Ευαγγέλιο Του. Το Ευαγγέλιο της ελπίδας, της αγάπης και της σωτηρίας μας... Πρέπει να το πάρουμε οριστικά απόφαση και να επιστρέψουμε κοντά Του ειλικρινά κι όχι τυπολογικά... Οσες δυσκολίες κι αν περάσαμε κι όσες δυσκολίες ακόμα πρόκειται να μας βρουν, η μόνη αληθινή μας ελπίδα είναι Αυτός. Αν αληθινά μπορέσουμε να πλημμυρίσουμε την καρδιά μας με την αγάπη Του είναι απολύτως βέβαιο ότι θα σώσουμε τους εαυτούς μας, την κοινωνία μας, το Γένος μας και εντέλλει ίσως και την ανθρωπότητα, της οποίας αποτελούμε απειροελάχιστα αλλά μοναδικά ζωντανά κύτταρα... Γύρω μας ο λυσσασμένος εχθρός με μανία προσπαθεί να μας πάρει από κοντά Του... Τα χτυπήματα έρχονται από παντού στην κυριολεξία... Από πολιτικούς, επιστήμονες, δημοσιογράφους, επαγγελματίες όλων των ειδών, καλλιτέχνες ακόμα κι από εκκλησιαστικούς παράγοντες!!!! Ερχονται από ξένους, αλλά και δικούς μας Ελληνες... Η Νέα Τάξη έχει απλώσει το υλιστικό στρατευμά της και επιτίθεται με κάθε μέσο στην πνευματική Ορθοδοξία μας.... Και εμείς καλούμαστε να λάβουμε θέση μάχης. Να προστατέψουμε τα κεκτημένα πατρίδας και πίστης. Να αντιμετωπίσουμε τις εχθρικές επιθέσεις του αντιχρίστου και των οργάνων του... Τα όπλα μας, το Ευαγγέλιο κι ο Σταυρός Σύμμαχοί μας οι Ηρωες του Γένους μας, οι Αγιοί της Πίστης μας και οι Αγγελοι Του Κυρίου μας.. Αρετές μας η αγάπη, η αλήθεια, η ταπεινοφροσύνη, η δικαιοσύνη, η τιμή και η θυσία... Με αυτά θα αγωνιστούμε κατά των παθών, της αλαζονείας, του μίσους και της αδικίας. Με αυτά θα πολεμήσουμε την διαστροφή, το ψέμα και την υποκρισία.
Νομοτελειακά ακόμα κι αν έχουμε μερικές ήττες η νίκη θα είναι Του Χριστού μας και της Εκκλησίας Του. Διότι η αγάπη δεν μπορεί να χάσει από το μίσος. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να χάσει από την αδικία. Η τιμιότητα δεν μπορεί να χάσει από την ατιμία. Η αλήθεια δεν μπορεί να χάσει από το ψεύδος. Η Ζωή δεν μπορεί να χάσει από τον θάνατο και το Φως δεν γίνεται να νικηθεί από το σκοτάδι. Μην στέκεστε λοιπόν απαθείς στον μεγάλο αυτόν πόλεμο... Συνταχθείτε με τον Χριστό μας. Δεν χωράνε ουδετερότητες....
Η κατάσταση έχει φθάσει ήδη στα άκρα και ο καθένας μας καλείται πλέον να αποφασίσει σε ποια όχθη του ποταμού θα βρεθεί... Στην όχθη του Χριστού ή στην όχθη του αντιχρίστου... Και το ποτάμι αυτό είναι ορμητικό και πύρηνο. Οποιος αποφασίσει να μείνει στην μέση, μέσα στον ποταμό θα παρασυρθεί και θα καταστραφεί γρηγορότερα κι από αυτούς που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά, του αντιχρίστου...
Πάρτε λοιπόν θέση τώρα... πριν να είναι αργά. Ανηφορείστε στην όχθη του Κυρίου μας, στην όχθη της Ορθοδοξίας μας, στην όχθη του Φωτός και της Ζωής. Ο Κύριος είναι εκεί και σας/μας περιμένει με την ανοιχτή αγκαλιά Του. Φτάνει να το θελήσουμε για να βρεθούμε μέσα της...
Εύχομαι να έχετε όλοι ένα ευτυχισμένο κι ευλογημένο Νέο Ετος.
Όχι δεν είμαστε πεσιμιστές, απλώς δεν έχουμε καμία διάθεση να βαυκαλιζόμαστε ότι το 2019 θα ανατείλει ο ήλιος της λύτρωσης πάνω από την Ελλάδα. Ούτε φυσικά να βομβαρδίζουμε με φρούδες ελπίδες... αναστάσεως τον κόσμο όπως κάνουν κυρίως τα κόμματα εξουσίας. Των οποίων ο στόχος μακάρι να ήταν η καλυτέρευση της ζωής των πολιτών κι όχι η λαγνεία για την εξουσία και τα οφίτσια.
Αυτή είναι η πραγματικότητα όσο κι αν προσπαθούν να την κρύψουν κάτω από το χαλί της πολιτικής τους ματαιοδοξίας.
Μια... ένθεν κακείθεν ματαιοδοξία που νέμεται τον τόπο εδώ και σαράντα χρόνια μεριμνώντας αποκλειστικά για τα συμφέροντα των φέουδών τους κι όχι του λαού και της πατρίδας.
Καθώς αν είχαν έστω κι ένα μικρό ψήγμα πατριωτισμού είναι δεδομένο ότι δεν θα συμπεριφέρονταν ούτε στην Ελλάδα ούτε στους Έλληνες κατά αυτόν τον τρόπο.
Δεν θα τους σκλάβωναν αμφότερους με τα μνημόνια που τους σέρβιραν ως λύση για να διατηρήσουν τα προνόμια που πηγάζουν από την εξουσία, αναγκάζοντάς τους με το πιστόλι στον κρόταφο να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, ώστε αυτοί να συνεχίζουν να τρώνε απτόητοι σαν αδηφάγα.
Αλλά θα πάλευαν σαν τους ήρωες που έβγαζε κάποτε αυτή η γη, θα σήκωναν την σημαία ψηλά και... γαία πυρί μειχθήτω. Κι έτσι ίσως η Ελλάδα να ξαναέγραφε ένδοξη ιστορία.
Αντίθετα προτίμησαν να εγκλωβίσουν τόσο τη χώρα όσο και τον λαό σε έναν αέναο φαύλο κύκλο αφαίμαξης και αβεβαιότητας, υποδυόμενοι τους σωτήρες.
Σωτήρες, που ό, τι είχαν καταφέρει οι πατριώτες ηγέτες του παρελθόντος το θυσίασαν στον βωμό της λιποψυχίας και τον ψεμάτων με μοναδικό γνώμονα τον σφετερισμό της διακυβέρνησης προς ίδιον όφελος.
Σφετερισμός, που έβαλε ταφόπλακα στην πατρίδα με την παράδοσή της στα κοράκια – αποικιοκράτες.
Τα οποία δεν ήλπιζαν ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους ότι θα υπήρχαν «ηγέτες» που θα πέταγαν τη χώρα τους στα σκουπίδια για να επιβιώσουν.
Ίσως να είμαστε υπερβολικοί και να θολώνει την κρίση μας η άδολη αγάπη για την Ελλάδα.
Τα γεγονότα όμως δυστυχώς μας δικαιώνουν. Όσο κι αν κάποιοι συνεχίζουν να εθελοτυφλούν θεωρώντας ότι υπήρξαν και υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που νοιάστηκαν και νοιάζονται για τον τόπο, το ξεπούλημα της Ελλάδας που ξεκίνησε από το 10’ τους διαψεύδει.
Ξεπούλημα που υπηρέτησαν σαν γιουσουφάκια όλοι οι τιμονιέρηδες των μνημονίων.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: - 2010: Υπογράφεται η παράδοση της Ελλάδας στα κοράκια. - 2011: Τα κοράκια τρώνε τον τότε σωτήρα και τον αντικαθιστούν με έναν προσωρινό πιστεύοντας ότι θα υλοποιήσει τα θελήματά τους. - 2012: Δεν τραβάει το πουλέν και το αντικαθιστούν με αυτόν που έλεγε ότι θα σκίσει τα μνημόνια αλλά στην πορεία επειδή προφανώς του τράβηξαν το αυτί, σε μια ξαφνική κρίση αυτοκριτικής, ανακάλυψε ότι ήταν αμαρτωλός. Τα κοράκια όμως τον συγχώρησαν νομίζοντας ότι βρήκαν τον ιδανικό άνθρωπο για να κάνουν την δουλειά τους. - 2014: Ο ιδανικός άνθρωπος φτάνει στα όριά του όταν του ζητάνε εκτός από την οικονομική υποδούλωση να προχωρήσει και στην εδαφική. Εκεί αναγκαστικά... όρθωσε ανάστημα και όπως διαπιστώθηκε του έδειξαν την πόρτα της εξόδου, ακριβώς όπως και στους προηγουμένους, συνάπτοντας συμμαχία με έναν νέο σωτήρα. - 2015 – 2018: Επιτέλους βρήκαν τον άνθρωπό τους. Κατάφερε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι να υπηρετήσει τις ονειρώξεις τους, με τους προγενέστερους να βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο κραυγάζοντας συνάμα , πως ένας αμόρφωτος μπαχαλάκιας τους πήρε τα σκαλπ.
Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να συμμαχήσουν με πολιτικούς που μισούσαν μπας και τον φάνε.
Αυτός όμως συνεχίζει δυναμικά το ξεπούλημα, κουνώντας τους επιδεικτικά το δάχτυλο. Εκ του ασφαλούς βεβαίως, καθώς απολαμβάνει ακόμη την εμπιστοσύνη των αποικιοκρατών. Κι αυτοί σαλτάρουν ακόμη περισσότερο.
Αν καταφέρει δε να ολοκληρώσει το ξεπούλημα, δηλαδή την ψήφιση του εκτρώματος των Πρεσπών, την παράδοση της Κύπρου και του Αιγαίου για να μπορέσουν τα κοράκια να ρουφήξουν ανενόχλητα τα κοιτάσματα, που αυτομάτως θα οδηγήσει σε περαιτέρω στήριξη στο πρόσωπό του, εκεί να δείτε τι θα πάθουν.
Βέβαια ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην τα καταφέρει ο προστατευόμενός τους. Την λύση ωστόσο την έχουν έτοιμη. Θα βάλουν να κυβερνήσουν αυτούς που μισούσαν οι σωτήρες του 14’ που αίφνης γενήκαν αδέρφια και λύθηκε το πρόβλημα. Θα έχουν παραλάβει όμως τόσο καμμένη γη, που είναι σίγουρο ότι οι μέρες τους θα είναι μετρημένες. Και κάπου εκεί θα τους αναγκάσουν να σύρουν το κουφάρι της Ελλάδας παρέα με το αγαπημένο τους παιδί για να ολοκληρώσουν τα βρώμικα σχέδιά τους.
Έτσι με μαθηματική ακρίβεια λόγω της οργής που θα έχει προκαλέσει στον κόσμο η υποτέλεια και η μειοδοσία τους, θα οδηγηθούν όλοι μαζί στα πολιτικά Τάρταρα. Οι σωτήρες όμως του 14΄ για ακόμη μια φορά θα συνεχίζουν να αυταπατώνται ότι έφτασε η στιγμή της επιστροφής δίχως να μπορούν να κατανοήσουν γιατί ο λαός θέλει να τους κατασπαράξει όπως και τους υπόλοιπους.
Τώρα αν θα πληρώσουν όλοι μαζί ή θα μείνουν στο απυρόβλητο απολαμβάνοντας τους καρπούς που τους πρόσφερε το ξεπούλημα της πατρίδας όπως αναφέραμε στην αρχή, θα εξαρτηθεί από τις τότε ορέξεις των κορακιών.
Το σίγουρο είναι ότι ήδη έχουν αποφασίσει να τελειώσουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα με αυτά που το βάζουν να κάνει, αντικαθιστώντας το με νέους σωτήρες. Όπως κάνουν άλλωστε κατά κόρoν από την αρχή της σύστασης του νεοελληνικού κράτους.
Όσο για εμάς τους υπόλοιπους; Θα συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ξημερώσει μια νέα χρονιά που όντως θα μπορούμε να πούμε καλημέρα!!!
Πριν από μισό αιώνα και πλέον, όταν ήμουν ακόμη παιδί, θυμάμαι ότι άκουγα πολλούς ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τι μεγάλες συμφορές που είχαν βρει τη Ρωσία: οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό, γι’ αυτό έγιναν όλα αυτά.
Από τότε έχω περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια δουλεύοντας πάνω στην ιστορία της Επανάστασής μας. Στο διάστημα αυτό έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω μαζέψει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες, κι έχω ήδη συνεισφέρει οκτώ δικούς μου τόμους στην προσπάθεια να καθαρίσουν τα συντρίμμια που απόμειναν από την αναστάτωση αυτή. Ωστόσο, αν με ρωτούσαν σήμερα να διατυπώσω όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά την κύρια αιτία της καταστροφικής Επανάστασης που κατάπιε κάπου εξήντα εκατομμύρια δικούς μας ανθρώπους, δεν θα μπορούσα να το κάνω με μεγαλύτερη ακρίβεια από το να επαναλάβω: οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό, γι΄ αυτό έγιναν όλα αυτά.
Ακόμη περισσότερο, τα γεγονότα της Ρωσικής Επανάστασης μπορούν μόνο να κατανοηθούν τώρα, στο τέλος του αιώνα, πάνω στο φόντο του τι έχει γίνει από τότε στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό που εμφανίζεται εδώ είναι μια διαδικασία με παγκόσμια σημασία. Κι αν μου ζητούσαν να επισημάνω με συντομία το κύριο χαρακτηριστικό ολόκληρου του εικοστού αιώνα, κι εδώ δεν θα μπορούσα να βρω κάτι πιο ακριβές και κοφτό από το να επαναλάβω: οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό.
Οι αδυναμίες της ανθρώπινης επίγνωσης, στερημένης από τη θεϊκή της διάσταση, υπήρξαν καθοριστικός παράγων σε όλα τα μεγάλα εγκλήματα αυτού του αιώνα. Το πρώτο από αυτά ήταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και η σημερινή μας δύσκολη κατάσταση σε μεγάλο βαθμό ανάγεται σ’ εκείνον. Ήταν ένας πόλεμος (η ανάμνηση του οποίου φαίνεται να ξεθωριάζει) που έγινε όταν η Ευρώπη, που έσφυζε από υγεία και αφθονία, ξέσπασε σε ένα αμόκ αυτοκαταστροφής που εξάντλησε τη δύναμή της για έναν αιώνα ή και περισσότερο, ίσως και για πάντα. Η μόνη δυνατή εξήγηση για τον πόλεμο αυτό είναι μια ‘νοητική έκλειψη’ των ηγετών της Ευρώπης που οφείλεται στο ότι έχασαν την επίγνωση μιας Υπέρτατης Δύναμης πάνω από αυτούς. Μόνο μια άθεη πικρία θα μπορούσε να οδηγήσει φαινομενικά Χριστιανικά κράτη να χρησιμοποιήσουν δηλητηριώδη αέρια, ένα όπλο τόσο ολοφάνερα απάνθρωπο.
Το ίδιο ελάττωμα, το σφάλμα μιας συνείδησης που στερείται όλη τη θεϊκή διάσταση, εκδηλώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η Δύση υπέκυψε στον σατανικό πειρασμό της ‘πυρηνικής ομπρέλας’. Ήταν σαν να έλεγε: Ας πετάξουμε τις έγνοιες, ας ελευθερώσουμε τη νέα γενιά από καθήκοντα και υποχρεώσεις, ας μην κάνουμε καμιά προσπάθεια να υπερασπισθούμε τους εαυτούς μας (για να μη μιλήσουμε για την υπεράσπιση των άλλων), ας κλείσουμε τ' αυτιά μας στα βογγητά που έρχονται από την Ανατολή, κι αντί γι’ αυτά ας ζήσουμε με το κυνήγι της ευτυχίας. Αν μας απειλήσει κίνδυνος, θα μας προστατεύσει η πυρηνική βόμβα. Αν όχι, δεν μας νοιάζει αν καεί ο κόσμος στην Κόλαση. Η αξιολύπητη κατάσταση ανημπορίας στην οποία έχει βυθισθεί η σύγχρονη Δύση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο μοιραίο αυτό λάθος: την πίστη ότι η υπεράσπιση της ειρήνης δεν εξαρτάται από γενναίες καρδιές και σταθερούς άνδρες, αλλά μονάχα από την πυρηνική βόμβα...
Ο σημερινός κόσμος έχει φτάσει σε ένα στάδιο που αν το περιγράφαμε σε προηγούμενους αιώνες θα προκαλούσε την κραυγή: «Μα, αυτό είναι η Αποκάλυψη!». Και όμως, έχουμε συνηθίσει στο είδος αυτό του κόσμου, θα έλεγα νιώθουμε άνετα σ’ αυτό.
Ο Ντοστογιέφσκυ προειδοποίησε ότι «μεγάλα γεγονότα μπορεί να πέσουν πάνω μας και να μας βρουν διανοητικά απροετοίμαστους». Ακριβώς αυτό συνέβη. Και προέβλεψε ότι «ο κόσμος θα σωθεί μόνο αφού πρώτα κυριευθεί από τον δαίμονα του κακού». Θα περιμένουμε να δούμε αν πράγματι θα σωθεί: αυτό θα εξαρτηθεί από τη συνείδησή μας, την πνευματική μας διαύγεια, τις ατομικές και συλλογικές μας προσπάθειες μέσα σε καταστροφικές περιστάσεις. Όμως αυτό που ήδη συμβαίνει είναι ότι ο δαίμονας του κακού, σαν ανεμοστρόβιλος, θριαμβευτικά στριφογυρίζει γύρω από τις πέντε ηπείρους της γης…
Στο παρελθόν της η Ρωσία γνώρισε μιας εποχή που το κοινωνικό ιδεώδες δεν ήταν η φήμη, τα πλούτη ή η υλική επιτυχία, αλλά ο ευσεβής τρόπος ζωής. Η Ρωσία τότε ήταν ποτισμένη με μια Χριστιανική Ορθοδοξία που παρέμενε πιστή στην Εκκλησία των πρώτων αιώνων. Η Ορθοδοξία εκείνης της εποχής ήξερε πώς να ασφαλίσει τους ανθρώπους της κάτω από τον ζυγό μιας ξένης κατοχής που κράτησε πάνω από δύο αιώνες, ενώ ταυτόχρονα απέκρουε τα άνομα χτυπήματα από τα ξίφη των Δυτικών σταυροφόρων. Σ’ εκείνους τους αιώνες η Ορθόδοξη πίστη στη χώρα μας έγινε μέρος της νοοτροπίας και της προσωπικότητας του λαού μας, των μορφών της καθημερινής ζωής, του ημερολογίου της εργασίας, των προτεραιοτήτων σε κάθε επιχείρηση, της οργάνωσης της εβδομάδας και του έτους. Η πίστη ήταν η δύναμη που διαμόρφωνε και ένωνε το έθνος.
Όμως τον 17ο αιώνα η Ρωσική Ορθοδοξία εξασθένησε σοβαρά από ένα εσωτερικό σχίσμα. Τον 18ο, η χώρα κλονίσθηκε από τις βίαιες μεταρρυθμίσεις του Μεγάλου Πέτρου, που ευνοούσαν την οικονομία, το κράτος και τον στρατό εις βάρος του θρησκευτικού πνεύματος και της εθνικής ζωής. Και μαζί με τον ανισόρροπο διαφωτισμό του Πέτρου, η Ρωσία γεύθηκε για πρώτη φορά την εκκοσμίκευση: τα ύπουλα δηλητήριά της διαπότισαν τις μορφωμένες κοινωνικές τάξεις στην πορεία του 19ου αιώνα και άνοιξαν το δρόμο στον Μαρξισμό. Μέχρι την εποχή της Επανάστασης, η πίστη είχε ουσιαστικά εξαφανισθεί στους Ρωσικούς μορφωμένους κύκλους, κι ανάμεσα στους αμόρφωτους η υγεία της απειλούνταν.
Και πάλι ο Ντοστογιέφσκυ ήταν εκείνος που έβγαλε από τη Γαλλική Επανάσταση και το φανερό μίσος της για την Εκκλησία το μάθημα ότι «η επανάσταση υποχρεωτικά πρέπει να αρχίσει με τον αθεϊσμό». Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Όμως ο κόσμος δεν είχε γνωρίσει ποτέ έναν αθεϊσμό τόσο οργανωμένο, στρατιωτικοποιημένο και πεισματικά κακόβουλο όπως εκείνον που άσκησε ο Μαρξισμός. Μέσα στο φιλοσοφικό σύστημα του Μαρξ και του Λένιν, και στη καρδιά της ψυχολογίας τους, το μίσος προς τον Θεό είναι η κύρια οδηγός δύναμη, πιο θεμελιώδης απ’ όλες τις πολιτικές και οικονομικές διακηρύξεις τους. Ο μαχητικός αθεϊσμός δεν είναι απλώς συμπτωματικός ή περιθωριακός στην Κομμουνιστική πολιτική: δεν είναι μια παράπλευρη ενέργεια, αλλά ο κεντρικός άξονας.
Η δεκαετία του 1920 στην ΕΣΣΔ γνώρισε μια αδιάκοπη παρέλαση θυμάτων και μαρτύρων μέσα από τον Ορθόδοξο κλήρο. Δυο μητροπολίτες τουφεκίσθηκαν, ο ένας από τους οποίους, ο Βενιαμίν του Πέτρογκραντ, είχε εκλεγεί με τη λαϊκή ψήφο της επισκοπής του. Ο ίδιος ο Πατριάρχης Τύχων πέρασε από τα χέρια της Τσεκά-GPU [Σ.τ.Μ. Η τότε μυστική αστυνομία, πρόδρομος της Κα-Γκε-Μπε] κι έπειτα πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Δεκάδες αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι χάθηκαν. Δεκάδες χιλιάδες ιερείς, μοναχοί και μοναχές πιέσθηκαν από τους Τσεκιστές να αποκηρύξουν τον Λόγο του Θεού, βασανίσθηκαν, εκτελέσθηκαν σε υπόγεια, στάλθηκαν σε στρατόπεδα, εξορίσθηκαν στην ερημική τούνδρα του μακρινού Βορρά, ή πετάχτηκαν στους δρόμους στα γηρατειά τους χωρίς τροφή ή στέγη. Όλοι αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες βάδισαν ακλόνητοι προς τον θάνατο για την πίστη τους. Οι περιπτώσεις αποστασίας ήταν λίγες και αραιές. Για δεκάδες εκατομμύρια λαϊκούς η πρόσβαση στην Εκκλησία ήταν αποκλεισμένη, και τους απαγορεύθηκε να ανατρέφουν τα παιδιά τους με την Πίστη. Θρησκευόμενοι γονείς αποσπάστηκαν από τα παιδιά τους και ρίχθηκαν στη φυλακή, ενώ τα παιδιά μεταστράφηκαν από την πίστη με απειλές και ψέματα…
Για ένα βραχύ διάστημα, όταν χρειαζόταν να συγκεντρώσει δυνάμεις για τον αγώνα κατά του Χίτλερ, ο Στάλιν κυνικά υιοθέτησε μια φιλική στάση απέναντι στην Εκκλησία. Αυτό το απατηλό παιχνίδι, που συνεχίσθηκε αργότερα από τον Μπρέζνιεφ με τη βοήθεια δημοσιεύσεων και άλλων έργων βιτρίνας, δυστυχώς η Δύση το εξέλαβε μάλλον ως αλήθεια. Ωστόσο, οι πεισματικές ρίζες που έχει το μίσος της θρησκείας στον Κομμουνισμό μπορούν να κριθούν από το παράδειγμα του πιο φιλελεύθερου ηγέτη Χρουστσώφ: αν και έκανε πολλά σημαντικά βήματα για την επέκταση της ελευθερίας, ο Χρουστσώφ ταυτόχρονα αναζωπύρωσε την ξέφρενη Λενινιστική μανία για καταστροφή της θρησκείας.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν το περίμεναν: σε μια χώρα όπου οι εκκλησίες ισοπεδώθηκαν, όπου ένας θριαμβευτικός αθεϊσμός μαίνεται ανεξέλεγκτος για δύο τρίτα του αιώνα, όπου ο κλήρος ταπεινώνεται μέχρις εσχάτων και στερείται κάθε ανεξαρτησίας, όπου ό,τι απομένει από την Εκκλησία ως θεσμό γίνεται ανεκτό μόνο χάριν της προπαγάνδας που στρέφεται προς τη Δύση, όπου ακόμη και σήμερα άνθρωποι στέλνονται σε στρατόπεδα εργασίας για την πίστη τους, και όπου, μέσα στα ίδια τα στρατόπεδα, εκείνοι που μαζεύονται να προσευχηθούν το Πάσχα κλείνονται σε κελιά τιμωρίας, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάτω από αυτόν τον Κομμουνιστικό οδοστρωτήρα η Χριστιανική παράδοση θα επιβίωνε στη Ρωσία.
Είναι αλήθεια ότι εκατομμύρια συμπατριώτες μας έχουν διαφθαρεί και πνευματικά εξουθενωθεί από έναν επίσημα επιβεβλημένο αθεϊσμό, ωστόσο όμως απομένουν πολλά εκατομμύρια πιστών: μόνο οι εξωτερικές πιέσεις τους εμποδίζουν να μιλούν, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα σε καιρούς διωγμών και βασάνων, η επίγνωση του Θεού στη χώρα μου έχει φθάσει σε μεγάλη οξύτητα και βάθος.
Εδώ είναι που βλέπουμε την αυγή της ελπίδας: όσα άρματα και πυραύλους κι αν έχει στο φοβερό οπλοστάσιό του ο Κομμουνισμός, όσες επιτυχίες κι αν σημειώσει στην κατάκτηση του πλανήτη, είναι καταδικασμένος να μη νικήσει ποτέ τον Χριστιανισμό.
Η Δύση δεν έχει ακόμη δοκιμάσει μια Κομμουνιστική εισβολή: η θρησκεία εδώ παραμένει ελεύθερη. Όμως η ιστορική εξέλιξη της ίδιας της Δύσης είναι τέτοια που και αυτή σήμερα δοκιμάσει μια αποξήρανση της θρησκευτικής συνείδησης. Κι αυτή έχει γνωρίσει βασανιστικά σχίσματα, αιματηρούς θρησκευτικούς πολέμους, και πικρία, για να μη μιλήσουμε για το κύμα της εκκοσμίκευσης που, από τα τέλη του Μεσαίωνα και μετά, έχει προοδευτικά κατακλύσει τη Δύση. Αυτή η βαθμιαία εξάντληση της δύναμης εκ των έσω είναι μια απειλή κατά της πίστης που ίσως είναι ακόμη πιο επικίνδυνη από οποιαδήποτε προσπάθεια βίαιης επίθεσης κατά της θρησκείας εκ των έξω.
Αδιόρατα, μέσα από δεκαετίες βαθμιαίας διάβρωσης, το νόημα της ζωής στη Δύση έχει πάψει να θεωρείται ως κάτι πιο υψηλό από το «κυνήγι της ευτυχίας», ένα στόχο που εγγυώνται επίσημα ακόμη και τα συντάγματα. Οι έννοιες του καλού και του κακού έχουν χλευασθεί εδώ και πολλούς αιώνες: διώχθηκαν από την κοινή χρήση και αντικαταστάθηκαν από πολιτικές ή ταξικές θεωρήσεις βραχύβιας αξίας. Ντρεπόμαστε να πούμε ότι το κακό κατοικεί πρώτα στην μεμονωμένη ανθρώπινη καρδιά πριν περάσει σε ένα πολιτικό σύστημα. Ωστόσο, δεν θεωρούμε ντροπή να κάνουμε καθημερινά υποχωρήσεις σ’ ένα θεμελιώδες κακό. Κρίνοντας από τη συνεχή κατολίσθηση των υποχωρήσεων που γίνονται μπροστά στα μάτια της ίδιας της γενιάς μας, η Δύση αναπόφευκτα γλιστράει προς την άβυσσο. Οι Δυτικές κοινωνίες χάνουν όλο και περισσότερη από τη θρησκευτική τους ουσία καθώς απερίσκεπτα παραδίδουν τη νεότερη γενιά τους στον αθεϊσμό. Όταν ένα βλάσφημο φιλμ για τον Ιησού προβάλλεται παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες, που φημίζεται ως μια από τις πιο θρήσκες χώρες του κόσμου, ή όταν μια μεγάλη εφημερίδα δημοσιεύει μια αδιάντροπη γελοιογραφία της Παναγίας, τι άλλες ενδείξεις αθεΐας χρειάζεται κανείς; Όταν τα εξωτερικά δικαιώματα είναι τελείως απεριόριστα, γιατί κάποιος να κάνει μια εσωτερική προσπάθεια να συγκρατηθεί από ανήθικες πράξεις;
Ή πάλι, γιατί να αποφύγει το καυτό μίσος, σε οποιαδήποτε βάση—φυλετική, ταξική ή ιδεολογική; Ένα τέτοιο μίσος κατατρώγει πολλές καρδιές σήμερα. Άθεοι δάσκαλοι στη Δύση ανατρέφουν μια νεότερη γενιά μ’ ένα πνεύμα μίσους για την ίδια την κοινωνία τους.
Μέσα σ’ όλες τις υβριστικές επικρίσεις ξεχνούμε ότι τα ελαττώματα του καπιταλισμού αντιπροσωπεύουν τα βασικά σφάλματα της ανθρώπινης φύσης, που απολαμβάνει απεριόριστη ελευθερία μαζί με τα διάφορα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξεχνούμε ότι στον Κομμουνισμό (και ο Κομμουνισμός ακολουθεί κατά πόδα όλες τις μετριοπαθείς μορφές σοσιαλισμού, που είναι ασταθείς) τα ίδια αυτά σφάλματα οργιάζουν σε κάθε πρόσωπο που έχει την ελάχιστη εξουσία, ενώ όλοι οι άλλοι μέσα στο σύστημα αυτό επιτυγχάνουν πράγματι «ισότητα»--την ισότητα των στερημένων σκλάβων. Αυτό το πρόθυμο συνδαύλισμα των φλογών του μίσους γίνεται σήμα κατατεθέν του σημερινού ελεύθερου κόσμου. Μάλιστα, κατά παράδοξο τρόπο, όσο ευρύτερες είναι οι προσωπικές ελευθερίες, όσο υψηλότερο το επίπεδο ευημερίας ή ακόμη και αφθονίας, τόσο πιο βίαιο γίνεται αυτό το τυφλό μίσος. Έτσι, η σύγχρονη ανεπτυγμένη Δύση δείχνει με το παράδειγμά της ότι η σωτηρία του ανθρώπου δεν μπορεί να βρεθεί ούτε στην πληθώρα υλικών αγαθών ούτε στην απλή απόκτηση χρήματος.
Αυτό το σκόπιμα καλλιεργημένο μίσος στη συνέχεια απλώνεται σε όλα τα ζωντανά, στην ίδια τη ζωή, στον κόσμο με τα χρώματα, τους ήχους, τα σχήματά του, στο ανθρώπινο σώμα. Η κατάπικρη τέχνη του εικοστού αιώνα χάνεται ως αποτέλεσμα αυτού του άσχημου μίσους, διότι η τέχνη είναι άκαρπη χωρίς αγάπη. Στην Ανατολή η τέχνη έχει καταρρεύσει διότι κατεδαφίστηκε και ποδοπατήθηκε, αλλά στη Δύση η πτώση είναι εκούσια, μια ολίσθηση σε μια προσποιητή, επιτηδευμένη αναζήτηση όπου ο καλλιτέχνης, αντί να προσπαθεί να αποκαλύψει το θεϊκό σχέδιο, προσπαθεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση του Θεού.
Εδώ και πάλι γινόμαστε μάρτυρες της μοναδικής έκβασης μιας παγκόσμιας διεργασίας, όπου Ανατολή και Δύση αποφέρουν τα ίδια αποτελέσματα, και πάλι για τον ίδιο λόγο: Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τον Θεό.
Με τέτοια παγκόσμια γεγονότα να υψώνονται από πάνω μας σαν βουνά, ή μάλλον σαν ολόκληρες οροσειρές, μπορεί να φαίνεται παράδοξο και αταίριαστο να θυμίσουμε ότι το πρωταρχικό κλειδί για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία μας κατοικεί σε κάθε μεμονωμένη ανθρώπινη καρδιά, στην συγκεκριμένη προτίμηση της καρδιάς για το καλό ή το κακό. Ωστόσο αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, και μάλιστα είναι το πιο αξιόπιστο κλειδί που έχουμε. Οι κοινωνικές θεωρίες που υποσχέθηκαν τόσα πολλά έχουν αποδείξει τη χρεωκοπία τους, αφήνοντάς μας σε αδιέξοδο. Θα περίμενε λογικά κανείς ότι οι ελεύθεροι άνθρωποι της Δύσης θα αντιλαμβάνονταν ότι βασανίζονται από πολυάριθμες ελεύθερα καλλιεργημένες πλάνες, και δεν θα επέτρεπαν να τους φορτώνουν με ψέματα τόσο εύκολα. Όλες οι προσπάθειες να βρούμε διέξοδο από τα βάσανα του σημερινού κόσμου θα είναι άκαρπες αν δεν ξαναστρέψουμε την επίγνωσή μας, εν μετανοία, προς τον Δημιουργό των πάντων: χωρίς αυτό καμιά έξοδος δεν θα φωτισθεί, και μάταια θα την αναζητούμε.
Τα αποθέματα που έχουμε βάλει στην άκρη για τους εαυτούς μας είναι πολύ φτωχά για το έργο αυτό. Πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε τη φρίκη που διαπράττεται όχι από κάποια εξωτερική δύναμη, όχι από ταξικούς ή εθνικούς εχθρούς, αλλά μέσα στον καθένα μας ατομικά, και μέσα σε κάθε κοινωνία. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για μια ελεύθερη και πολύ ανεπτυγμένη κοινωνία, διότι ειδικά εδώ σίγουρα όλα τα προκαλέσαμε μόνοι μας, με την ελεύθερη βούλησή μας. Εμείς οι ίδιοι, με τον καθημερινό απερίσκεπτο εγωισμό μας, σφίγγουμε τη θηλειά…
Η ζωή μας συνίσταται όχι στην επιδίωξη υλικής επιτυχίας αλλά στην αναζήτηση μιας άξιας πνευματικής αύξησης. Ολόκληρη η γήινη ύπαρξή μας δεν είναι παρά ένα μεταβατικό στάδιο στην κίνηση προς κάτι υψηλότερο, και δεν πρέπει να σκοντάφτουμε ή να πέφτουμε, ούτε να καθυστερούμε άκαρπα σ’ ένα σκαλί της κλίμακας. Οι υλικοί νόμοι από μόνοι τους δεν εξηγούν τη ζωή μας ούτε της δίνουν κατεύθυνση. Οι νόμοι της φυσικής και της φυσιολογίας ποτέ δεν θα αποκαλύψουν τον αναμφισβήτητο τρόπο με τον οποίο ο Δημιουργός συνεχώς, νύχτα και μέρα, συμμετέχει στη ζωή του καθενός μας, δίνοντάς μας αδιάκοπά την ενέργεια της ύπαρξης: όταν αυτή η βοήθεια μας αφήσει, πεθαίνουμε. Και στη ζωή ολόκληρου του πλανήτη μας, το Θεϊκό Πνεύμα σίγουρα κινείται με όχι λιγότερη δύναμη: αυτό πρέπει να συλλάβουμε στη σκοτεινή και τρομερή ώρα μας.
Στις μάταιες ελπίδες των τελευταίων δυο αιώνων, που μας εξαθλίωσαν και μας έφεραν στο χείλος του πυρηνικού και μη πυρηνικού θανάτου, μπορούμε να αντιπροτείνουμε μόνο μια αποφασιστική αναζήτηση για το ζεστό χέρι του Θεού, που με τόση απερισκεψία και αυτοπεποίθηση απορρίψαμε. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να ανοίξουν τα μάτια μας στα σφάλματα του άτυχου εικοστού αιώνα και τα χέρια μας θα στραφούν στο να τα διορθώσουν. Στην κατολίσθηση αυτή δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να πιαστούμε: το συνδυασμένο όραμα όλων των διανοητών του Διαφωτισμού είναι το μηδέν.
Οι πέντε ήπειροί μας είναι μπλεγμένες σε ανεμοστρόβιλο. Όμως ακριβώς μέσα σε τέτοιες δοκιμασίες εκδηλώνονται τα υψηλότερα χαρίσματα του ανθρωπίνου πνεύματος. Αν χαθούμε και χάσουμε αυτόν τον κόσμο, το σφάλμα θα είναι μόνο δικό μας.
Η μετάφραση έγινε από τoν φίλο της ιστοσελίδας Αντίφωνο, κ. Αντώνη Παπαγιάννη.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα ("Προσωπογραφία", 1948) είναι έργο του Nίκου Νικολάου.
Για το νέο χρόνο που έρχεται τώρα, σάς εύχομαι να σάς φέρει ό,τι έχετε στερηθεί μέχρι σήμερα και την απαραίτητη γνώση και δύναμη, που θα σας ενεργοποιήσει για την σωτηρία της απ' τα γρανάζια των απάνθρωπων παγκοσμιοποιητών..
Και για να μην ξεχνάμε την τελευταία προδοσία των πολιτικών μιασμάτων... διαβάστε το μήνυμα του ΙΩΝΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ... σαν προφητικό για το σήμερα το δικό μας. Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαξαν... η πολιτική όμως η ίδια... από εξωτερικούς εχθρούς μας πάντα ερχόμενη... κι αυτοί καλά μάς χειραγωγούν για τα συμφέροντά τους... εμείς όμως τί κάνουμε; Αλλάζουμε νοοτροπία; Βάζουμε πάνω απ' τα προσωπικά μας συμφέροντα την πατρίδα μας; Ας ελπίσουμε με το νέο χρόνο να συνέλθουμε απ' την αδράνεια και να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΑΔΑ!
ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2019
«Να ξέρετε, πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε». ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
Ένα φονικό δίχτυ στο Αιγαίο μπορεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και σημαντικό παράγοντα στο παιχνίδι της παγκόσμιας ισχύος. Σε προηγούμενα άρθρα στο SLpress εξετάσαμε τις διεθνείς τάσεις στις ισορροπίες ισχύος, οι οποίες οδηγούν στην ανάπτυξη ικανοτήτων αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής (A2/AD) τόσο από τις μεγάλες ευρασιατικές δυνάμεις όσο και από τις ΗΠΑ. Επίσης, αναφέραμε ότι η αρχιπελαγική δομή του Αιγαίου Πελάγους αποτελεί ιδανική βάση έδρασης παρόμοιων πολυπλεγμάτων («grids–of–grids») αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής.
Η ανάπτυξή τους θα μπορούσε να αποτελέσει στρατηγικό παράγοντα διαμόρφωσης των στρατηγικών ισορροπιών στις ελληνοτουρκικές ισορροπίες ισχύος υπέρ της Ελλάδας. Η σχετική προσπάθεια, συνδεδεμένη με «οικοσυστήματα καινοτομίας», σαν αυτά που περιγράφει ο καθηγητής Ιωσήφ Σηφάκης στο SLpress, που θα αξιοποιούν τις εξελίξεις στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ), θα μπορούσαν να επιτύχουν δραστική αναβάθμιση των εγχώριων μαχητικών και αποτρεπτικών ικανοτήτων με πολύ χαμηλό κόστος. Ακόμη θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αποφασιστικός παράγοντας ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας και περιορισμού του κύματος εξόδου νέων επιστημόνων προς το εξωτερικό.
Εκτός από εξελιγμένα συστήματα πυροβολικού, τα πολυπλέγματα αυτά μπορούν να διαθέτουν και άλλα οπλικά συστήματα, θαλάσσια και εναέρια. Για παράδειγμα, τα υπάρχοντα υποβρύχια του Πολεμικού Ναυτικού, ιδιαίτερα αυτά που διαθέτουν σύστημα αναερόβιας πρόωσης (ΑΙΡ), μπορούν να αποτελέσουν κρίσιμο παράγοντα ελέγχου μεγάλων θαλάσσιων εκτάσεων.
Υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι οπλισμένα με τορπίλες νέας τεχνολογίας και μεγάλου βεληνεκούς. Πιθανώς, σε δεύτερο χρόνο, να είναι εφοδιασμένα με ισχυρούς αλγορίθμους «αντιληπτικής τεχνητής νοημοσύνης» (perceptual AI), που θα διευκολύνουν δραστικά τον διαχωρισμό εχθρικών πλοίων από φίλια ή ουδέτερα από το ακουστικό τους ίχνος.
Δομές σμήνωσης
Επίσης, μέρη του «μείγματος» προβολής ισχύος αυτών των πολυπλεγμάτων, μεταξύ των άλλων, μπορούν να αποτελέσουν υποβρύχια–νάνοι και μη επανδρωμένα υποβρύχια οχήματα (UUV), οπλισμένα με προηγμένες τορπίλες μεγάλου βεληνεκούς, μικρά ταχύπλοα σκάφη, επανδρωμένα και μη, σε δομές σμήνωσης (swarming), εφοδιασμένα με πυραυλικά συστήματα προσβολής στόχων εντός, εκτός και πέραν της γραμμής της θέας (LOS, NLOS και BLOS αντιστοίχως).
Το ίδιο και μη επανδρωμένα αεροχήματα, ελικόπτερα αλλά και τα υπάρχοντα μαχητικά αεροσκάφη, εφοδιασμένα με νέα όπλα προσβολής στόχων από μεγάλες αποστάσεις (stand off). Ο συνδυασμός αυτών των πλατφορμών σε μια ενοποιημένη δομή μάχης θα μπορούσε να επιτρέψει στην Ελλάδα να καλύψει το Αιγαίο, αλλά και μεγάλο μέρος της Ανατολικής Μεσογείου με ένα φονικό και αδιαπέραστο δίχτυ.
Βέβαια, η Τουρκία μπορεί να αναπτύξει και αυτή παρόμοια πλέγματα (για την ακρίβεια ήδη το κάνει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Όμως, το γεγονός παραμένει ότι η αρχιπελαγική δομή του Αιγαίου προσφέρει στην Ελλάδα ένα τεράστιο δυνητικό πλεονέκτημα. Η Τουρκία αναμένεται, έτσι και αλλιώς, να δώσει έμφαση στην απόκτηση οπλικών συστημάτων υψηλού γοήτρου, όπως είναι τα «ημιαεροπλανοφόρα» που εκτιμάται ότι θα ενταχθούν στο οπλοστάσιό της τα επόμενα χρόνια. Τα συστήματα αυτά δεν εντάσσονται στη βληματοκεντρική λογική των πολυπλεγμάτων αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής. Αντιθέτως, μπορεί να αποτελέσουν εξαιρετικά ελκυστικούς στόχους για αυτά.
Ελληνική αναβάθμιση
Εκτός όμως από τις ικανότητες αντιμετώπισης της τουρκικής πολεμικής μηχανής και συνακόλουθα και φρεναρίσματος του διογκούμενου τουρκικού αναθεωρητισμού στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, τυχόν ανάπτυξη παρόμοιων πολυπλεγμάτων θα επέφερε άμεση στρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα, μετατρέποντάς την σε παράγοντα διαμόρφωσης των ευρύτερων ισορροπιών.
Συγκεκριμένα, αυτό το αρχιπελαγικό φονικό δίχτυ θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε κλειδοκράτορα του Αιγαίου, αλλά σε μεγάλο βαθμό και της Ανατολικής Μεσογείου. Συνακόλουθα, θα την αναγόρευε στον παράγοντα που θα ήλεγχε το εσωτερικό αίθριο της Παγκόσμιας Νήσου, δηλαδή του συμπλέγματος Ευρασίας–Αφρικής, κατά την ορολογία του Sir Halford Mackinder.
Ο ρόλος του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου στις διεθνείς ισορροπίες ήταν πολύ μεγάλος ήδη από τον 19ο αιώνα και σήμερα είναι ακόμη πιο σημαντικός. Η ανάλυση των λόγων που συμβαίνει κάτι τέτοιο ξεφεύγει από το περιορισμένο πλαίσιο αυτού του κειμένου. Εδώ αρκεί να πούμε ότι, ακόμη και με αυστηρά γεωγραφικούς όρους, αν ρίξουμε μια ματιά στο «ημιπαγκόσμιο» διεθνές σύστημα που προκύπτει μετά τη διαφαινόμενη τήξη των αρκτικών πάγων, βλέπουμε ότι το σύμπλεγμα Ευρασίας–Αφρικής έχει ένα γεωγραφικό κέντρο, τη Μεσόγειο. Και το κέντρο του κέντρου είναι η Ανατολική Μεσόγειος.
Η αξιοποίηση, λοιπόν,της υβριδικής «θαλασσοχερσαίας» δομής του Αιγαίου, έτσι ώστε να μετατραπεί σε χώρο αναντίρρητης ελληνικής στρατιωτικής κυριαρχίας, αναβαθμίζει δραστικά τον στρατηγικό ρόλο της Ελλάδας. Και μάλιστα με έναν τρόπο που συνδυάζεται πλήρως με τον υπάρχοντα γεωπολιτικό της προσανατολισμό, εξαιτίας της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και γενικότερα στη θέση της στη δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας. Συνακόλουθα (υπό φυσιολογικές συνθήκες), δεν θα πρέπει να προκαλέσει τη συνήθη υστερική αντίδραση του «δεν θα μας αφήσουν οι Αμερικανοί», η οποία προκύπτει όταν κάποιος τολμάει να μιλήσει για ενίσχυση του αυτόνομου γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδας.
Ακόμη περισσότερο, η Ελλάδα μπορεί να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ στο θεμελιώδες επίπεδο της στρατιωτικής επιστήμης, αξιοποιώντας τα δόγματα του στρατού της Πολυχωρικής Μάχης (Multi Domain Battle / MDB) και των «Διαχωρικών Πυρών» (Cross Domain Fires) του αμερικανικού Στρατού. Άρα, η ενίσχυση των στρατηγικών σχέσεων με τις ΗΠΑ, που αποτελεί το εμμονικό ιδεατό των ελληνικών ελίτ, μπορεί να προκύψει άμεσα.
Όχι μονοδιάστατα
Βέβαια, κατά την άποψη του γράφοντος, η ανάπτυξη παρόμοιων ικανοτήτων θα ήταν τραγικό λάθος να αναπτυχθεί μονοδιάστατα μέσα στο πλαίσιο μιας αυστηρά αμερικανοκεντρικής πολιτικής. Αντιθέτως, θα πρέπει να αποτελέσει ένα χαρτί στα χέρια της Αθήνας για να επαναδιαμορφώσει μια παραγωγική σχέση και με τη Μόσχα, η οποία επίσης θα χρειάζεται να έχει καλές σχέσεις με τον κλειδοκράτορα της αιγαιακής πύλης.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι θα πρέπει να αποτελέσει μια βάση έδρασης, ώστε να οικοδομηθεί μια αυτόφωτη, αυτόνομη και εθνοκεντρική μακρόπνοη υψηλή στρατηγική. Ωστόσο, παρόμοιες απόψεις είναι δεδομένο ότι προκαλούν αναφυλακτικό σοκ τόσο στις εγχώριες ελίτ, αλλά και σε απογοητευτικά μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης. που έχει μάθει με παβλοφικό τρόπο, να θεωρεί αξιωματικά αναντίρρητο το «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Ακόμη, όμως, και στο πλαίσιο μιας μονολιθικής προσήλωσης στον ευρωατλαντισμό, έχει καταστεί πλέον ξεκάθαρο ότι είναι αντιπαραγωγική και επικίνδυνη η λειτουργία της Ελλάδας ως παθητικό εξάρτημα της δυτικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας. Είναι επικίνδυνο μία χώρα να περιμένει να ανταμειφθεί ακριβώς γιατί είναι πειθαρχική και άβουλη. Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συρία το έδειξε για μια ακόμη φορά.
Άρα, η Ελλάδα, ακόμη και για να λειτουργήσει με βάση μια αμερικανοκεντρική στρατηγική, χρειάζεται έναν αυτόνομο και αυτόφωτο ρόλο. Και η ανάπτυξη παρόμοιων ικανοτήτων θα της προσφέρει ένα αυξημένο ειδικό βάρος μέσα στη δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας. Θα της επιτρέψει να λειτουργήσει ως ανεξάρτητος παίκτης στο μεγάλο παιχνίδι της παγκόσμιας κυριαρχίας και όχι ως απόφυση των ΗΠΑ και της «Ενωμένης» Ευρώπης.
Mε τα συνοριακά νησιά μας γεμάτα μετανάστες, με την οικονομία μας εντελώς κατεστραμμένη, με τους Έλληνες εξαθλιωμένους, με την κοινωνική συνοχή στο ναδίρ, με τη Μακεδονία να κινδυνεύει, με τους Γερμανούς να κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο, με τον άξονα Γερμανίας-Τουρκίας ολοφάνερο, με μία κυβέρνηση που παραπαίει κοκ., ποια άλλη καλύτερη ευκαιρία θα έπρεπε να περιμένουν οι Τούρκοι, για να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν;
Επικαιρότητα
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ειδικές γνώσεις, για να καταλάβει ορισμένα αυτονόητα πράγματα. Πριν από όλα πως το δημόσιο χρέος δεν είναι μόνο μη βιώσιμο, αλλά επί πλέον αδύνατο να μειωθεί σε απόλυτο μέγεθος, χωρίς ονομαστική διαγραφή. Για να συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έπρεπε η Ελλάδα να παράγει πλεονάσματα υψηλότερα των επιτοκίων δανεισμού της, δημοσιονομικά δηλαδή και όχι πρωτογενή. Κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο με την πολιτική των μνημονίων που της επιβάλλεται – ειδικά εάν προσφύγει στις αγορές που δύσκολα θα τη δανείσουν, έστω με το σημερινό επιτόκιο (4,32%).
Η πληθωριστική μείωση του χρέους είναι επίσης αδύνατη εντός της Ευρωζώνης, ενώ ο ποσοστιαίος περιορισμός του προϋποθέτει ανάπτυξη μεγαλύτερη του κόστους δανεισμού της – η οποία δεν είναι εφικτή για μία χώρα με αποψιλωμένο παραγωγικό ιστό, καθώς επίσης με υπερχρεωμένο το δημόσιο και ιδιωτικό της τομέα. Χωρίς ανάπτυξη τώρα δεν λύνεται κανένα από τα προβλήματα της Ελλάδας – ενώ ανάπτυξη δίχως τη διενέργεια δημοσίων επενδύσεων που απαγορεύονται από τα μνημόνια, σε μία χώρα που το ΑΕΠ της έχει καταρρεύσει, δεν επιτυγχάνεται ποτέ.
Θα μπορούσε βέβαια να ισχυριστεί κανείς πως το χρέος θα μειωθεί με την πώληση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου – κάτι που όμως είναι απίθανο όταν ξεπουλιούνται σε εξευτελιστικές τιμές και με σκανδαλώδεις συμβάσεις, με τις οποίες ουσιαστικά πληρώνουμε για να αγοράσουν οι ξένοι τις επιχειρήσεις μας (ανάλυση). Ως εκ τούτου το χρέος θα παραμείνει ως έχει – οπότε η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι σε κώμα, χωρίς καμία δυνατότητα επανόδου της σε φυσιολογικές συνθήκες.
Όσον αφορά το ιδιωτικό χρέος, έχει σταματήσει να αυξάνεται από νέο δανεισμό – όχι όμως επειδή οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν, αφού δημιουργούν χρήματα από το πουθενά με την παροχή δανείων (για κάθε 100 € χρειάζονται ως εγγύηση μόνο 1 € στην ΕΚΤ), αλλά γιατί δεν υπάρχουν αξιόχρεοι δανειολήπτες. Εν τούτοις, επειδή το κόκκινο ιδιωτικό χρέος απέναντι στο κράτος, στους οργανισμούς του και στις τράπεζες έχει εκτοξευθεί στα ύψη, αυξάνεται από τις επιβαρύνσεις, τα πρόστιμα, τους τόκους υπερημερίας κοκ.- όπως στο παράδειγμα του δημοσίου, στο οποίο οφείλονται μεν περί τα 103 δις €, αλλά με τις επιβαρύνσεις υπερβαίνουν τα 180 δις €.
Η μείωση του τώρα με τη διενέργεια πλειστηριασμών στα περιουσιακά στοιχεία των ιδιωτών είναι επίσης πολύ δύσκολη – αφού οι τιμές τους έχουν καταρρεύσει, οπότε απλά οι δανειολήπτες χάνουν το σπίτι τους και μένουν χρεωμένοι με το υπόλοιπο. Επομένως η σφαγή των Ελλήνων, με τους 30.000 ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς που έχουν προγραμματιστεί για το 2019, δεν πρόκειται να εξυγιάνει την οικονομία – ενώ οι τράπεζες συνεχίζουν να παραπαίουν, οπότε δεν αποκλείεται να χρειαστεί να διασωθούν ξανά από το κράτος, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος (εναλλακτικά να κουρευτούν οι καταθέσεις, αλλά εάν παραμείνει το όριο των 100.000 €, δεν θα προσφέρει τίποτα). Σε κάθε περίπτωση, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Ελλάδας είναι προ των πυλών – οπότε η μετατροπή των Ελλήνων σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους των δανειστών τους.
Περαιτέρω, με μη βιώσιμο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, καθώς επίσης με μνημόνια στο διηνεκές, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη – ενώ ασφαλώς κινδυνεύει υπό αυτές τις συνθήκες η εδαφική της ακεραιότητα. Ήδη έχει φανεί στο θέμα των Σκοπίων, όπου ο κάθε λογικός άνθρωπος, χωρίς να είναι καθόλου εθνικιστής, αδυνατεί να καταλάβει πώς ένα κρατίδιο που δεν έχει καμία σχέση με τη Μακεδονία, διεκδικεί την ονομασία της!
Ή πώς μία ελληνική κυβέρνηση θεωρεί πως κάτι τέτοιο είναι συμβατό με την ιδεολογία της περί αυτοπροσδιορισμού των λαών – γεγονός που σημαίνει πως τα Σκόπια θα μπορούσαν να απαιτήσουν το όνομα Ελλάδα, Γερμανία κοκ.! Ακόμη όμως και να το πιστεύει, ποιός της δίνει το δικαίωμα να επιβάλλει την ιδεολογία της χωρίς να ρωτήσει τη γνώμη των Ελλήνων με δημοψήφισμα, όταν γνωρίζει πως τουλάχιστον το 70% είναι αντίθετο;
Εν προκειμένω πάντως δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, η κυρία Merkel έρχεται στην Ελλάδα για ένα και μόνο σκοπό: για να ψηφιστεί η ενδοτική συμφωνία των Σκοπίων. Είναι τόσο σημαντική η πρόσβαση της Γερμανίας μέσω του Δούναβη, του Αξιού και της Μακεδονίας στο Αιγαίο, άρα τα ενεργειακά μας αποθέματα και στους αγωγούς, που θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει.
Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να υποτιμούμε καθόλου τις απειλές της τουρκικής ηγεσίας, όπου σύμφωνα με την πρόσφατη για το Κυπριακό «Ότι είναι να γίνει, ας γίνει τώρα» (πηγή). Κατά την άποψη μας, γνωρίζοντας πως το πλέον σημαντικό για τους Τούρκους είναι το Αιγαίο και το Καστελόριζο λόγω ΑΟΖ, η δήλωση του αυτή δεν αφορούσε τόσο την Κύπρο, όσο τα παραπάνω – ενώ έχει δίκιο σχετικά με το «ότι είναι να γίνει πρέπει να γίνει τώρα», αφού η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της από οικονομικής και αμυντικής πλευράς.
Επί πλέον ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει διαρραγεί, ενώ έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος – με την εξουσία να διεκδικείται από δύο κόμματα που δεν έχουν κανένα την εμπιστοσύνη των Ελλήνων, αφού συνετέλεσαν και τα δύο στην καταστροφή της Ελλάδας. Λογικά λοιπόν για τον Τούρκο «ή τώρα ή ποτέ» – ενώ κάτι ανάλογο έχουμε διαπιστώσει από την πλευρά της Αλβανίας, στο θέμα της Β. Ηπείρου και της ένωσης της με το Κόσσοβο.
Με απλά λόγια, με τα συνοριακά νησιά μας γεμάτα μετανάστες, με την οικονομία μας εντελώς κατεστραμμένη, με τους Έλληνες εξαθλιωμένους, με την κοινωνική συνοχή στο ναδίρ λόγω της πόλωσης που έχουν προκαλέσει ανεύθυνα τα δύο μεγάλα κόμματα, με τη Μακεδονία να κινδυνεύει χωρίς κανένας να κάνει τη σκέψη πως πρέπει να ισχυροποιηθεί με τη μεταφορά υπουργείων εκεί ή με οτιδήποτε άλλο, με τους Γερμανούς να κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο, με τον άξονα Γερμανίας-Τουρκίας ολοφάνερο, με μία κυβέρνηση που παραπαίει κοκ., ποια άλλη καλύτερη ευκαιρία θα έπρεπε να περιμένουν οι Τούρκοι, για να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν;
Ολοκληρώνοντας, μόνο καλή χρονιά δεν προβλέπεται το 2019 για την Ελλάδα, αλλά μία χρονιά γεμάτη απειλές, από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς – κάτι που δεν οφείλεται σε τυχόν δική μας απαισιοδοξία, αλλά σε αυτά που ευρίσκονται σε εξέλιξη, χωρίς κανένας να δίνει την απαιτούμενη σημασία.
Ο δυτικός άνθρωπος χαρακτηρίζεται από συμπεριφορά άκρως ιδιόρρυθμη. Καυχάται για την εδραίωση της σκέψης και των αποφάσεών του στην ορθή λογική, παράλληλα όμως διακρίνεται για πλήθος ενεργειών που αποδεικνύουν περίτρανα το αντίθετο. Με την εκπνοή κάθε έτους ετοιμάζεται να υποδεχθεί πανηγυρικά το νέο. Δεν είναι υπερβολικό να γράψουμε ότι οργανώνει θρίαμβο πριν από την εκστρατεία. Έχει τόσο στερέψει από βάσιμη ελπίδα, ώστε να θεωρεί εκ προοιμίου ότι το νέο θα είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Ο Αλμπέρ Καμύ, ο θαυμάσιος αυτός δυτικός διανοούμενος, έγραψε ότι το μέλλον είναι η μόνη υπερβεβαιότητα των ανθρώπων χωρίς Θεό! Και ο δυτικός άνθρωπος απέρριψε τον Θεό και μαζί μ’ Αυτόν και τη βάσιμη ελπίδα.
Τί είναι ένα νέο έτος; Απλά και μόνο μία υποδιαίρεση του χρόνου, του φυσικού μεγέθους, το οποίο περιέχεται σε πλήθος φυσικών εξισώσεων χωρίς όμως να συντελεί στα φυσικά συμβαίνοντα. Άλλες είναι οι αιτίες των μεταβολών και όχι ο χρόνος. Αυτός είναι απλά και μόνο δείκτης των μεταβολών. Λόγω της ιδιότητάς του αυτής ο χρόνος είναι σημαντικός τόσο για τις φιλοσοφικές όσο και τις θεολογικές αναλύσεις. Γι’ αυτό και του έχουν προσδοθεί φιλολογικοί προσδιορισμοί, όπως πανδαμάτωρ, ή οικονομικού χαρακτήρα γνωρίσματα, όπως «ο χρόνος είναι χρήμα»! Ο Απόστολος Παύλος σε επιστολή του συνιστά να αξιοποιούμε με σύνεση τον χρόνο, καθώς οι καιροί είναι μεστοί κακίας. Θα μπορούσαμε να παραβάλουμε το ρηθέν με το άλλο του Ομήρου: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Ας αφήσουμε δηλαδή τις οιωνοσκοπίες και ας αμυνθούμε υπέρ της πατρίδας, διαμήνυσε ο Έκτωρ. Τότε όμως ήταν βαθύτατη η πεποίθηση ότι οι οιωνοσκοπίες ήσαν αλάνθαστες. Σήμερα, που διαθέτουμε το πλήθος των εκτυφλωτικών φώτων του τεχνολογικού πολιτισμού και καυχόμαστε για την ορθή λογική, που πρυτανεύει στη σκέψη μας, δείχνουμε με ενέργειές μας ότι επανήλθαμε στην προεπιστημονική εποχή της οιωνοσκοπίας.
Πληθώρα «μελετητών των άστρων» ετοιμάζουν καθημερινά τα ωροσκόπια των ανθρώπων, που με απληστία σπεύδουν να τα συμβουλευτούν! Σπουδαίοι και επιφανείς πολιτικοί ακόμη και θεράποντες των θετικών επιστημών, που τιμήθηκαν και με βραβεία υψηλού κύρους, δεν αρκούνται στα γενικά ωροσκόπια, αλλά διαθέτουν προσωπικούς συντάκτες ωροσκοπίων, ώστε να λαμβάνουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα «προσωπικά δεδομένα», πιο ακριβή, ως απόρροια ενδελεχούς επί πληρωμή «μελέτης»!
Άλλοι θεωρούν αναγκαίο να συμβουλεύονται τα διάμεσα, μέντιουμ επί το ελληνικότερο, ακόμη και μάγους, χωρίς τη συμβουλή των οποίων δεν λαμβάνουν ουδεμία απόφαση. Και οι αποφάσεις τους δεν έχουν να κάνουν με τον προσωπικό τους βίο και μόνο, αλλά με λαούς, τους οποίους κυβερνούν και άλλους, την τύχη των οποίων ορίζουν.
Τί θα έπρεπε να κάνουμε αποχαιρετώντας το έτος που λήγει, τον γέρο χρόνο, όπως λέγει το ξεχασμένο τραγουδάκι των παιδικών μας χρόνων, όσων έχουμε αρκετές δεκαετίες βίου; Κατ’ αρχήν έναν απολογισμό. Είναι θετικός ή αρνητικός ο απολογισμός, για μας προσωπικά για την ανθρώπινη κοινωνία; Δεδομένου ότι έχει παγιωθεί η φράση «κάθε πέρσι και καλύτερα», νομίζω ότι λίγοι θα χαρακτηρίσουν τον απολογισμό θετικό. Και αυτοί οι λίγοι θα στηριχθούν σε εσφαλμένα κριτήρια. Θα περιοριστούν στην ικανοποίηση ότι διατήρησαν την υγεία τους, την οποία όλοι ευχόμαστε να διατηρήσουμε ή να επαναποκτήσουμε κατά το νέο έτος. Κάποιοι, πλέον εγωπαθείς, θα περιοριστούν στην ικανοποίηση εκ της πορείας των προσωπικών οικονομικών και θα ευχηθούν αύξηση κερδών κατά το νέο έτος! Το τί συμβαίνει γύρω μας θα αφήσει τους πλείστους από μας παντελώς ασυγκίνητους. Πόλεμοι, πείνα, ασθένειες, προσφυγιά φτώχια ακόμη και στη γειτονιά μας δεν είναι δείκτες για την αξιολόγηση του λήγοντος έτους.
Ας αφήσουμε τους ανάλγητους άκρως ιδιοτελείς και ας έλθουμε στους πολλούς, που αβίαστα καταλήγουν στο να χαρακτηρίσουν τον απολογισμό αρνητικό, διατηρούν όμως ακέραια την ελπίδα ότι το νέο έτος θα είναι καλύτερο. Γιατί άραγε ελπίζουν; Έχει κάτι αλλάξει, ώστε του χρόνου τέτοιον καιρό να είμαστε στην ευχάριστη θέση να κρίνουμε θετικό τον απολογισμό; Ασφαλώς όχι. Η διεθνής σκηνή, πολιτική, οικονομική, αλλά και πνευματική παραμένει στάσιμη σε θλιβερά επίπεδα, αν δεν κατολισθαίνει σε αθλιότερα.
Οι κατά καιρούς στατιστικές εγκύρων οργανισμών μαρτυρούν ότι έτος με το έτος αυξάνει ο ελάχιστος αριθμός των δισεκατομμυριούχων, αλλά και τα κέρδη αυτών, ενώ συρρικνώνεται το γλίσχρο εισόδημα των δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας και εκατοντάδες εκατομμύρια υποβιβάζονται στο επίπεδο κάτω του ορίου της φτώχιας των πατρίδων τους! Οι ισχυροί δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να τερματίσουν τους πολέμους, απεναντίας ζούμε με τον φόβο έκρηξης ενός γενικευμένου πολέμου, καθώς φαίνεται οι βιομήχανοι οπλικών συστημάτων να μην είναι ικανοποιημένοι από τις πωλήσεις! Οι πρόσφυγες, λόγω έκρυθμης κατάστασης, και οι μετανάστες, λόγω εξαθλίωσης του πληθυσμού στις χώρες τους, δεν φαίνεται να παύσουν να ξεκινούν για ένα αβέβαιο και δαπανηρότατο ταξίδι με την ελπίδα να φθάσουν σε κάποια «γη της επαγγελίας».
Αυτή την ελπίδα κατανοώ σε αντίθεση με τις πολλές φρούδες ελπίδες των πολιτών των δυτικών κοινωνιών, των άκρως διχασμένων. Τμήμα αυτών επαναπαυόμενο στην ευμάρεια, εκδηλώνει έντονη τη δυσφορία για την όχληση που προκαλούν οι εισερχόμενοι στη χώρα τους. Όμως δεν αναλύουν με βάση την «ορθή λογική» τις αιτίες που οδηγούν τους απόκληρους στην περιπέτεια. Θέλουν την ησυχία τους και μόνο τα λοιπά, ισχυρίζονται, δεν τους αφορούν! Άλλο τμήμα, ακόμη πιο «φανατικά» εδραιωμένο στην «ορθή λογική» βλέπει να βαίνουν τα πάντα καλώς και θεωρούν ευπρόσδεκτους τους εισερχόμενους. Και αυτό δεν ερευνά τις αιτίες της εξόδου τους από τη χώρα τους, σπαταλά όμως την «αγωνιστικότητά» του σε καταγγελίες και επιθέσεις κατά των «ξενοφοβικών» δείχνοντας παντελή έλλειψη λογικής σκέψης για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή των χωρών υποδοχής.
Πέραν αυτού οι δυτικές κοινωνίες στη βάση της «ορθής λογικής» πάντοτε δια των κυβερνήσεών τους ενισχύουν με πάθος τις ανατρεπτικές των παραδόσεων ομάδες. Τα κοινοβούλια ψηφίζουν με ύφος θριάμβου υπέρ των δικαιωμάτων ευπαθών ομάδων. Και βέβαια δεν είναι αυτές οι νεόφτωχοι, που επιδοτούνται από την υπερφορολόγηση εκείνων που ακόμη δεν έχουν καταπέσει κάτω από το όριο της φτώχιας. Δεν είναι οι πολύτεκνοι, που στο ελάχιστο πλέον αλλοιώνουν τον δείκτη της δημογραφικής γήρανσης εμμένοντας άκρως «ανορθολογικά» να γεννούν, ενώ μπορούμε, με βάση την «ορθή λογική» να «επιβιώσουμε» ως κοινωνία με τους νεοαφικνούμενους ή τους αφιχθέντες ήδη, που αγαπούν τα παιδιά και βρίσκουν επαρκή για την επιβίωσή τους τα κοινωνικά επιδόματα. Ευπαθής στις δυτικές κοινωνίες, και μάλιστα μόνη, είναι η ομάδα, που με τη σχέσεις μεταξύ των μελών της δεν επηρεάζει τον δημογραφικό δείκτη! Και η «ορθή λογική» στο θέμα αυτό έχει τα χαρακτηριστικά ενός αμόκ σ’ όλη την έκταση της γηραιάς ηπείρου.
Λησμονήσαμε τον Θεό, τον χορηγό γνήσιας ελπίδας και στραφήκαμε στους δημαγωγούς και λαοπλάνους, για να προμηθευτούμε υποκατάστατα ελπίδων. Κι αν ακόμη δεν ελπίζουμε σε τίποτε, δεν χάνουμε κάτι με το να ανταλλάξουμε ευχές για ένα καλύτερο αύριο. Πώς όμως θα έλθει αυτό, ενώ παραμένουμε οι παλαιοί άνθρωποι, οι παλιάνθρωποι;
Μην αυτοκτονήσεις, στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Μην αυτοκτονήσεις, ακόμα και αν δεν έχεις δουλειά. Μην αυτοκτονήσεις, για κανέναν δεν αξίζει. Μην αυτοκτονήσεις, ο τροχός γυρίζει.
Ξυπνάς πάλι το πρωί και όλα δύσκολα φαντάζουν, σκέψεις αρνητικές και άσχημες μες στο μυαλό οργιάζουν. Κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή σου έχεις χάσει και θες να τα τελειώσεις όλα, να ησυχάσεις.
Μην αυτοκτονήσεις , στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Μην αυτοκτονήσεις, ακόμα και αν δεν έχεις δουλειά. Μην αυτοκτονήσεις, για κανέναν δεν αξίζει. Μην αυτοκτονήσεις, ο τροχός γυρίζει.
Δουλειά δεν έχεις, ούτε χρήματα στην τσέπη, και αναρωτιέσαι η κοιλιά σου από την πείνα πώς αντέχει. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις ξαφνικά τον άνθρωπο που αγαπάς σε αλλουνού την αγκαλιά.
Ακόμα ένα χτύπημα, πότε θα ξεφύγεις; Από τη ζωή αυτή την άδικη, θέλεις πια να φύγεις.
Μην αυτοκτονήσεις , στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Μην αυτοκτονήσεις, ακόμα και αν δεν έχεις δουλειά. Μην αυτοκτονήσεις, για κανέναν δεν αξίζει. Μην αυτοκτονήσεις, ο τροχός γυρίζει.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων
Το 2018 που φεύγει ήταν μία χρονιά, η οποία έδωσε την ευκαιρία στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να αντιληφθούμε τα μείζονα εθνικά ζητήματα, να αντιδράσουμε πατριωτικά και δημοκρατικά σε κακές λύσεις και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι νέοι μας ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του Ελληνισμού περισσότερο από ό,τι νομίζαμε.
Ο Ερντογάν και οι συνεργάτες του κατά τη διάρκεια της χρονιάς έκαναν τα πάντα για να πεισθούμε ότι η Τουρκία είναι επιθετική και απροβλεπτη ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Κάποιοι στη χώρα μας έγραφαν ότι οι απειλές των Τούρκων ιθυνόντων οφείλονταν στο προεκλογικό κλίμα λόγω των εκλογών του Ιουνίου. Όμως οι Προεδρικές και βουλευτικές εκλογές ανήκουν στο παρελθόν και η τουρκική προκλητικόιτητα συνεχίζεται. Ας μην αυταπατώμεθα: Η Τουρκία αποτελεί πραγματική απειλή στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Αμφισβητεί συνθήκες, σύνορα και συμφωνίες, διότι αυτή είναι η κοινή αντίληψη και των Ισλαμιστών και των Κεμαλικών.
Το Μακεδονικό ζήτημα και η απαράδεκτη Συμφωνία των Πρεσπών αφύπνισαν την εθνική μας ευαισθησία και οδήγησαν σε εντυπωσιακές μαζικές αντιδράσεις του λαού μας. Κάποιοι ίσως πίστευαν ότι λόγω της οικονομικής κρίσης οι Έλληνες είχαμε αποκοιμηθεί και αδιαφορήσει. Να, λοιπόν, που έρχονται οι Πρέσπες και αποδεικνύουν το αντίθετο. Οι 3 στους 4 Έλληνες απορρίπτουν άνευ άλλης συζητήσεως την παραχώρηση ονόματος, γλώσσας, εθνότητας και ταυτότητας στους ψευδομακεδόνες των Σκοπίων. Τα επιχειρήματα της Συριζαϊκής κυβερνήσεως καθιστούν προφανή την έλλειψη ιστορικής γνώσεως και την εμμονή σε αποτυχημένες μαρξιστκές και διεθνιστικές παρερμηνείες.
Είναι πολύ ευχάριστο ότι η χρονιά κλείνει με την διακήρυξη των 22 Μητροπολιτών της Μακεδονίας μας υπέρ της ιστορικής αλήθειας και κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Οι Ορθόδοξοι Ιεράρχες των βορειοελλαδικών επαρχιών καλούν τους Βουλευτές μας να μην υπερψηφίσουν τη Συμφωνία για να μην αμαυρώσουν το όνομά τους.
Ο φόνος του Κωνσταντίνου Κατσίφα από την αλβανική αστυνομία ήταν η θρυαλλίδα που ξανάναψε την πατριωτική φλόγα και ανανέωσε το ενδιαφέρον μας για τον χειμαζόμενο Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Το κομμουνιστικό αθεϊστικό καθεστώς κατέρρευσε το 1990, αλλά οι δήθεν δημοκρατικές κυβερνήσεις των Τιράνων μιμούνται πολλές από τις καταπιεστικές μεθόδους του. Προβλέπω ότι ο Ράμα θα γίνει πιο επιθετικός το 2019, ενώ δεν μας αφήνουν αδιάφορους οι προκλήσεις των Τσάμηδων και οι δηλώσεις περί Μεγάλης Αλβανίας.
Στα θετικά του 2018 καταγράφω και την ψύχραιμη και τεκμηριωμένη αντίδραση πολλών ιστορικών και φιλολόγων απέναντι στην προσπάθεια του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής να εισαγάγει Νέα Προγράμματα Σπουδών στη σχολική Ιστορία, με επίκεντρο την αμφισβήτηση της συνέχειας του Ελληνισμού και τη συρρίκνωση σημαντικών γεονότων, όπως είναι η Επανάσταση του 1821.
Ας αξιοποιήσουμε αυτή την πατριωτική αφύπνιση με πνεύμα Ορθόδοξο Χριστιανικό και δημοκρατικό.
Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 30.12.2018 πηγή
Κράτη δημιουργούνται, εδάφη παραχωρούνται, η ελληνική Μακεδονία «χάνεται»
Σεισμικές αλλαγές έρχονται στα Βαλκάνια και κανείς δεν ξέρει τα «ρήγματα» που θα ανοίξουν, τι θα προκαλέσουν: Ξεκινώντας από την 1η Ιανουαρίου 2019, η Αλβανία και το Κόσοβο ξεκινούν να κάνουν πράξη την Μεγάλη Αλβανία με την κατάργηση των συνοριακών ελέγχων και ενώ ενώνονται οι αστυνομίες των δύο χωρών υπό μία αρχή, σφραγίζοντας την αλλαγή των συνόρων, διά των όπλων, που κατάφεραν οι Αλβανοί το 1999!
Μετά από είκοσι χρόνια, όχι απλώς το Κόσοβο ή Κοσσυφοπέδιο δεν επέστρεψε στον εθνικό κορμό της Σερβίας, αλλά η πληθυσμιακή αλλοίωση που επέτρεψαν οι Σέρβοι στις περασμένες δεκαετίες και η μη αντίδρασή τους κατά των Αλβανών στον πόλεμο του 1999 (τώρα όλοι οι Σέρβοι παραδέχονται ότι έπρεπε κατά την διάρκεια του πολέμου να είχαν εκδιώξει τους Αλβανούς στην Αλβανία, όπως έπραξαν οι Τούρκοι με τους Κύπριους από την βόρεια Κύπρο το 1974 μέσα σε μία εβδομάδα), έχουν καταστροφικά αποτελέσματα.
Ολα αυτά, μαζί με την στρατιωτική αδυναμία της Σερβίας, οδηγούν στην δημιουργία ενός μεγάλου κράτους που θα διπλασιάσει σχεδόν τον αλβανικό πληθυσμό και θα αυξήσει κατά 50% το αλβανικό ΑΕΠ.
Με τον τρόπο αυτό, το Κόσοβο βρίσκεται πλέον «ένα βήμα» πριν την ΕΕ, «αγκαλιά» πλέον με την μητροπολιτική Αλβανία και αποδεικνύεται για άλλη μια φορά περίτρανα πώς, ότι χάνεις με τα όπλα δεν το παίρνεις πίσω με διαπραγματεύσεις.
«Η κυβέρνηση χθες ενέκρινε την απόφαση για αυτήν τη σημαντική αλλαγή, η οποία διευκολύνει σημαντικά την ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ Αλβανίας και Κοσσυφοπεδίου. Αλλά, η διευκόλυνση της ελεύθερης κυκλοφορίας δεν τελειώνει εδώ. Σύντομα θα καταβληθούν πολύ πιο σημαντικά μέτρα για την καθιέρωση πλήρως των ευρωπαϊκών προτύπων στα παλιά σύνορα», σημειώνει ο Αλβανός υπουργός, Εσωτερικών Λεσάι.
Ηδη ο Κοσοβάρος Γκέντι Κάκα είναι ένας από τους πολλούς οπαδούς που ακολουθούν τη στρατηγική του Έντι Ράμα, θα αντικαταστήσει τον μέχρι σήμερα Αλβανό υπουργού Εξωτερικών, Ντιτμίρ Μπουσάτι.
Ο Γκέντι Κάκα ή Γκέντι Κακάι (Genti Caka στην Αλβανία ή Gent Cakaj στο Κόσοβο -σύμφωνα με τα δημοσιεύματα) είχε διορισθεί τον Ιούλιο του 2018 επικεφαλής των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την ίδια στιγμή, η καθημαγμένη Σερβία προχωρά σε ανταλλαγή εδαφών με το Κόσοβο προκειμένου να πάρει κάπου 400.000 Σέρβους «ομήρους» που είχαν εγκλωβιστεί στο Κοσσυφοπεδίου, μετά την ήττα (ηρωική, μεν, αλλά ήττα) του 1999.
Ο πρόεδρος του Κοσόβου και πρώην οπλαρχηγός του UCK, Χ.Θάτσι δήλωσε ότι θα υπογραφεί μια συνολική συμφωνία για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Πρίστινας και Βελιγραδίου στο Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον παρουσία του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
«Δεν υπάρχουν διλήμματα σχετικά με το εάν την υποστηρίζουμε ή όχι. Η συμφωνία θα υπογραφεί στο Λευκό Οίκο με την παρουσία του ισχυρότερου ηγέτη του κόσμου, του Ντόναλντ Τραμπ», δήλωσε ο Θάτσι σε συνέντευξη Τύπου στην Πρίστινα.
Ο πρόεδρος τόνισε ότι αναμένει η συμφωνία που θα επιτευχθεί μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινα θα είναι «ισορροπημένη».
Πρακτικά, η περιοχή της Μητρόβιτσας με τους περίπου 400.000 Σέρβους θα επιστραφεί στην Σερβία και η περιοχή του Πρέσεβο στην Σερβία με το 90% αλβανικό πληθυσμό θα περάσει στο Κόσοβο.
Πιθανότατα ως μέρος της συμφωνίας, το Κόσοβο θα αναστείλει προσωρινά το μέτρο της φορολόγησης κατά 100% των σερβικών προϊόντων στο Κοσσυφοπέδιο.
Στα νότια Βαλκάνια ο Ζ.Ζάεφ βάσει της συμφωνίας παραλαβής της Μακεδονίας από την Ελλάδα που υπεγράφη στις Πρέσπες το περασμένο καλοκαίρι, μέχρι στις 12 Ιανουαρίου αναμένεται να έχει περάσει από το Κοινοβούλιο την τεράστια επιτυχία που κατήγαγε με μία απλή προσθήκη στο όνομα «Μακεδονία» σε «Βόρεια», αλλά με την ανήκουστη αποδοχή από την κυβέρνηση Τσίπρα ύπαρξης «μακεδονικής» γλώσσας και «μακεδονικής» εθνότητας στο σλαβοαλβανικό συνονθύλευμα που κατοικεί στα Σκόπια.
Η κυβέρνηση της αριστεράς κατά τα φαινόμενα θα βρει τους 151 βουλευτές που απαιτούνται (ήδη έχει βρει τους 148), αν και θα μπορούσε να περάσει η συμφωνία και με 145 σε περίπτωση αποχής του ΚΚΕ.
Η εξέλιξη αυτή μπορεί να αποτελέσει αιώνιο στίγμα για την αριστερά και να την καταβαραθρώσει (ήδη «καταπίνει» τον κάποτε ελπιδοφόρο Π.Καμμένο), αλλά θα αποτελέσει απαρχή εξελίξεων.
Τα Σκόπια θα ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, όπως είναι ο αμερικανικός σκοπός που επέβαλλε στον Α.Τσίπρα την υπογραφή της ντροπιαστικής συμφωνίας, αλλά και η προσπάθεια ένωσης της «Βόρειας» με τη «Νότια» Μακεδονία - έναν σχεδιασμό που αποτελεί «κορμό» στην επιδίωξη της Γερμανίας για έξοδο στην θάλασσα του Αιγαίου μέσω ενός γερμανοποιημένου κρατιδίου, όπως οι χάρτες του Βερολίνου ήδη δείχνουν - μόλις ξεκινά.
Αγαπητέ κ. Α/ΓΕΕΘΑ. Είμαι ένας απλός καθημερινός Έλληνας που έτυχε να παρακολουθώ λίγο πιο συστηματικά τα της άμυνας της πατρίδας μου. Σας σέβομαι ιδιαίτερα και σας εκτιμώ διότι ανήκετε, αποδεδειγμένα, στους «μάχιμους» αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων. Παντογνώστης δεν είμαι και όπως κάθε άποψη και η δική μου είναι υποκειμενική. Θα μου επιτρέψετε να εκθέσω ορισμένες σκέψεις μου αναφορικά με τις δηλώσεις σας περί «ισοπέδωσης της βραχονησίδας που θα καταλάβουν οι Τούρκοι». Διότι εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε ελεύθερα πουλιά, σε αντίθεση με κάτι άλλους που είναι να τους κλαίει η ψυχή σου…
Ας πούμε ότι με τη βραχονησίδα τα πράγματα εξελίσσονται ευνοϊκά και τους «καίμε» τους επίβουλους του εθνικού εδάφους. Ερώτηση. Γιατί να είναι βραχονησίδα; Αν είναι το Καστελόριζο τι θα κάνουμε; Θα το ισοπεδώσουμε κι αυτό μαζί με τους Έλληνες κατοίκους του; Και αν, κούφια η ώρα, προηγηθεί η βραχονησίδα, εν είδει αντιπερισπασμού, και στόχος τελικά είναι κανένα μεγαλύτερο νησί; Τι κάνουμε;
Θα γίνουμε χίλια κομμάτια; Θα βγάλουμε στο Αιγαίο τις φρεγάτες S με τους θαλάσσιους… σπούργους, Sea Sparrow να καθαρίσουν; Θα βγάλουμε στο ποτάμι, ψηλά, και στα νησιά, τα ηρωικά M 113 με τα άνευ ασπιδίου 50άρια τους να καθαρίσουν τα εχθρικά φουσάτα και θα εκτελέσουμε αερομεταφορές με τα αειθαλή Χιούι;
Εντάξει, καλή η εσωτερική κατανάλωση, καλή η τόνωση του φρονήματος όσων δεν ξέρουν, αλλά μεταξύ μας τώρα… είναι λίγο κακό να «καμ(μ)ενοποιηθούμε» όλοι. Το να κοτσάρει καθείς μια παραλλαγή και καμιά 10αριά πουλάδες και να το παίζει Παπαφλέσσας είναι εύκολο. Το να κατακτήσει τη σοβαρότητα είναι κομματάκι πιο δύσκολο. Άρα ακόμα μεγαλύτερο το βάρος στους ώμους σας… μέχρι νεοτέρας.
Αλλά από την υπεύθυνη στρατιωτική ηγεσία, επιτρέψτε μας, να περιμένουμε κάτι περισσότερο καθώς οφείλει να γνωρίζει δυνατότητες και αδυναμίες ημών και των εν δυνάμει αντιπάλων. Αν εννοούσατε ότι ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο έχετε ξεμείνει από επιλογές και θα βαρέσετε στο ψαχνό, αλλάζει η συζήτηση όντως. Είσαστε βέβαιος όμως ότι απέναντι έφτασε το σωστό μήνυμα;
Ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι στον πόλεμο ο χρόνος είναι πρωταρχικός παράγοντας, ειδικά αν στον αντίπαλο – ΚΑΚΙΣΤΑ – έχει αφεθεί πλήρης πρωτοβουλία δράσης σε τόπο και χρόνο επιλογής του. Με αιώνιο επιχείρημα τον φιλειρηνισμό μας. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη αδυναμία μας. Οπότε μήπως να αφήναμε την έρημη τη βραχονησίδα στην ησυχία της. Κακό πράγμα οι πυρκαγιές, ειδικά όταν έχεις προβληματικό πυροσβεστήρα. Εκτός κι αν… τα είπαμε παραπάνω.
