Η επανεκλογή του Ερντογάν είναι μια μεγάλη νίκη που τον καθιστά πολιτικά κυρίαρχο, ενθαρρύνει το νέο-ισλαμικό προσανατολισμό του και αυξάνει τα ερείσματα των νέο-οθωμανικών του σχεδίων και οραμάτων. Το μεγάλο ερώτημα είναι το πώς επηρεάζονται πλέον τα στρατηγικά σχέδια του Ερντογάν και το ποιες θα είναι οι συνέπειες για την Τουρκία και την περιφέρεια στην οποία ανήκει.
Λογικό είναι το αποτέλεσμα να πυροδοτεί έκφραση γνωμών κάθε είδους ή και πολιτικών υποβολών για το τι σημαίνει για την μια ή την άλλη χώρα συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τις στρατηγικές αποφάσεις πλανητικών και περιφερειακών δυνάμεων οι προβλέψεις δεν είναι εφικτές και όταν γίνονται είναι πολύ υψηλού ρίσκου. Επί του προκειμένου, τα μεταβλητά κριτήρια και παράγοντες που θα επηρεάσουν την τουρκική πολιτική είναι πολλοί και μεγάλης κύμανσης.
Επιπρόσθετα, όταν αναλύονται εν θερμώ εξελίξεις, οι εκτιμήσεις απαιτείται: Πρώτον, να εδράζονται πάνω στα αξιώματα του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Δεύτερον, να αναζητούν τους βαθύτερους διαμορφωτικούς παράγοντες των στρατηγικών προσανατολισμών. Τρίτον, να φωτίζουν όσες περισσότερες προϋποθέσεις μπορούν εντός αυτών των προσανατολισμών.
Σκοπός μπορεί να είναι μόνο μια καλύτερη γνώση για το πώς θα επηρεάζονται οι αποφάσεις ανάλογα και αντίστοιχα με τις εξελίξεις ,όπως αυτές θα επέρχονται. Δεν προφητεύουμε λοιπόν παρά μόνο αναζητούμε προσανατολισμούς, υπό διαμόρφωση προϋποθέσεις και εκτιμήσεις για ορθολογιστικές αποφάσεις των εμπλεκομένων. Στην στρατηγική ανάλυση, ορθολογισμός σημαίνει ότι ένα κράτος δεν υιοθετεί μια απόφαση αν εκτιμά ότι θα του προκαλέσει μεγαλύτερο κόστος από ότι όφελος, και αντίστροφα. Εξ ου και θέσφατο της αποτρεπτικής στρατηγικής είναι η καλλιέργεια του ορθολογισμού του απειλητικού αντιπάλου πάνω στην πλάστιγγα κόστους-οφέλους.
Στρατηγικό βάθος
Ένας σταθεροποιημένος προσανατολισμός του Ερντογάν, πάντως, είναι ο νέο-οθωμανισμός / νέο-ισλαμισμός. Καλλιεργήθηκε μέσα από τα βιβλία του μέντορα του Τούρκου Προέδρου Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος στην συνέχεια υπήρξε υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός. Είναι το «Το Στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας» και το «Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, η επίδραση της ισλαμικής και δυτικής κοσμοθεωρίας στην πολιτική θεωρία». Το τελευταίο είναι ίσως και το πιο σημαντικό έργο του Νταβούτογλου. Εάν είναι ανάγκη να εκφράσουμε μια εκτίμηση για τον Ερντογάν θα λέγαμε το εξής.
Μέσα στο σπουδαίο, κατά τα άλλα, έργο του Νταβούτογλου «Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες» (σπουδαίο για όσους θέλουν μια σύντομη, κατανοητή και περιεκτική περιγραφή της ισλαμικής πίστης και την σχέση της με την πολιτική), βρίσκεται η κοσμοθεωρία του Ερντογάν. Πολλές διακηρύξεις του και πολλές αποφάσεις του καταμαρτυρούν ότι εκεί βρίσκεται η πνευματική πηγή του Ερντογάν, τα μεταφυσικά του πιστεύω, η σύνδεση πίστης και πολιτικής και η σύνδεση πίστης και διεθνούς πολιτικής.
Το «Στρατηγικό βάθος» περιγράφει την προβληματική τροχιά πάνω στην οποία κινήθηκαν οι νέο-Οθωμανοί ηγέτες. Εξ αυτών από άποψη ηγετικού προφίλ ο Ταγίπ Ερντογάν είναι αναμφίβολα χαρισματικός. Το «Στρατηγικό βάθος» περιγράφει βασικά το πώς το κεμαλικό κράτος –αφού νικηθεί ο Κεμαλισμός– η Τουρκία θα εξελιχθεί σε ηγεμονικό πλανητικό ισλαμικό κράτος. Δεν υπάρχει βασικά δήλωση του Ερντογάν, στην οποία να μην υποβόσκει αυτός ο (γι’ αυτόν) υπέρτερος και έσχατος σκοπός. Οι πολιτικές του απέναντι στο Ισραήλ και όχι μόνο, εξάλλου, το υποδηλώνουν.
Το πάντρεμα ισλαμισμού και κράτους, βέβαια, δεν ήταν εύκολο και αυτό θα συνεχίσει να είναι το κυριότερο πρόβλημα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής το Ερντογάν. Ήδη, σε πολύ μεγάλο βαθμό, τόσο τα εσωτερικά προβλήματα όσο και τα «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», έγιναν μύρια και συνεχώς αυξάνονται. Ας μην ξεχνάμε, επιπλέον, ότι 48% δεν ψήφισαν τον Ερντογάν, κάτι που σημαίνει, βασικά, ότι δεν υιοθετούν την νέο-ισλαμική τροχιά.
Soft power
Ο σκοπός να γίνει η Τουρκία ο πλανητικός ηγεμόνας των μουσουλμάνων ήταν και συνεχίζει να είναι δύσκολος, ή καλύτερα ανέφικτος. Να προσπαθήσει να γίνει η Τουρκία πανίσχυρο κράτος και στην συνέχεια πλανητική δύναμη είναι κατανοητό. Αυτό κάνοντας, όμως, δεν θα οφείλεται στην κυριαρχία των νέο-ισλαμιστών στην Άγκυρα, αλλά στους δείκτες ισχύος που θα κατόρθωνε να αποκτήσει. Ως soft power πάντως τις δύο τελευταίες δεκαετίες ο ισλαμισμός ήταν κύριο στρατηγικό εργαλείο και έτσι θα συνεχίσει να είναι όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα.
Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η νέο-οθωμανική πολιτική ευθύνεται η υποτίμηση, αφενός των κρατοκεντρικών λογικών, αφετέρου της ετερογένειας και ανομοιογένειας των κρατών στα οποία υπερισχύει το Ισλάμ. Ο κρατοκεντρισμός σημαίνει ότι το κύριο νόμισμα της στρατηγικής ενός κράτους είναι η ισχύς και ότι υπερεπέκταση για εκπλήρωση σκοπών πέραν της πραγματικής ισχύος οδηγεί σε αρνητικές αποδόσεις.
Και τα δύο αυτά ζητήματα θα πρέπει λογικά να αναμένεται ότι ο Ερντογάν, πιο έμπειρος πλέον, θα είναι πιο προσεκτικός και ότι θα κινηθεί πιο όρθολογιστικά. Όχι πιο «φρόνιμα και αγαθά», όπως ήδη πολλοί λένε –και μάλιστα απέναντι στην Ελλάδα– αλλά τονίζουμε, πιο προσεκτικά. Γνώμονας ενός ηγέτη όπως ο Ερντογάν είναι η εκπλήρωση των δεδηλωμένων ηγεμονικών και αναθεωρητικών σκοπών, για τους οποίους δεν μασάει τα λόγια του.
Όσον αφορά την υποτίμηση της διαφοροποίησης των ισλαμιστών και των κρατών τους, σημαίνει ότι πέραν της δυσκολίας αληθινών και ουσιαστικών συγκλίσεων που θα καθιστούσαν την Τουρκία «πλανητικό ισλαμικό ηγεμόνα». Η Τουρκία, εάν θέλει να αυξήσει την θέση και τον ρόλο της, θα πρέπει να χαράξει μια νέα στρατηγική που θα λαμβάνει σοβαρά υπόψη ειδοποιούς διαφορές: τις ευαισθησίες των κρατών της περιφέρειάς της, τα διαφορετικά δόγματα, τις ρίζες τους και πως εξελίχθηκαν και κυρίως το πώς κινούνται οι στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων στις περιφέρειες.
Το συριακό καθεστώς βομβαρδίζει αδιάκοπα την πόλη Ντεράα στην Συρία. Ελικόπτερα του συριακού στρατού εκτοξεύουν βαρέλια με εκρηκτικά, για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες. Ο Μπασάρ αλ Άσαντ κλιμακώνει τις πολεμικές επιχειρήσεις έναντι των αντικαθεστωτικών. Ο Σύρος πρόεδρος αγνοεί τις προειδοποιήσεις των ΗΠΑ και του ΟΗΕ. Στην Ντεράα είχε υπογραφεί μία συμφωνία «αποκλιμάκωσης» ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρα, με την μεσολάβηση των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Είχε προηγηθεί μία «μυστηριώδης» αεροπορική επιδρομή που σημειώθηκε την προηγούμενη βδομάδα στην Συρία. Τα αεροπορικά πλήγματα έπληξαν την περιοχή Ντέιρ Εζόρ, εξοντώνοντας δεκάδες φιλοκυβερνητικούς μαχητές των δυνάμεων του Μπασάρ αλ Άσαντ. Δεν υπήρξε ανάληψη ευθύνης για την συγκεκριμένη επίθεση. Αξιωματικοί του συριακού καθεστώτος κατηγόρησαν τις αμερικανικές δυνάμεις που σταθμεύουν στην χώρα, όμως οι Αμερικανοί αρνήθηκαν ότι την πραγματοποίησαν.
Σύμφωνα με διαρροές Αμερικανού ανώτατου αξιωματικού, πίσω από την επίθεση είναι το Ισραήλ. Η ισραηλινή αεροπορία έχει πραγματοποιήσει στο πρόσφατο παρελθόν και άλλες επιδρομές έναντι ιρανικών στόχων στην Συρία. Ανάμεσα στα θύματα της επίθεσης στο Ντέιρ Εζόρ, περιλαμβάνονται σιίτες μαχητές της ιρακινής οργάνωσης «Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης» (PMU).
Η PMU συνεργάστηκε με τον ιρακινό στρατό στις μάχες εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Το Ιράν εξοπλίζει και χρηματοδοτεί την οργάνωση, όπως κάνει με την Χεζμπολάχ στον Λίβανο από την δεκαετία του ’80. Η PMU μετατράπηκε σε τμήμα των ιρακινών ενόπλων δυνάμεων με απόφαση της ίδιας της ιρακινής κυβέρνησης. Όμως για το Ισραήλ είναι μία οργάνωση «τρομοκρατών», εφάμιλλη με την Χεζμπολάχ.
Το Ισραήλ δεν θέλει μία νέα Χεζμπολάχ στη Συρία
Η ανάπτυξη της PMU και άλλων φιλοϊρανικών παραστρατιωτικών ομάδων στην Συρία είναι «κόκκινη γραμμή» για το Ισραήλ. Θεωρεί πως θα απειληθεί η στρατιωτική κατοχή του Γκολάν. Το Ισραήλ κατέχει παράνομα το Γκολάν από τον πόλεμο του 1967. Για την διεθνή κοινότητα αποτελεί έδαφος της Συρίας. Ο Χαφέζ αλ Άσαντ απέφευγε την οποιαδήποτε πρόκληση έναντι των ισραηλινών στρατευμάτων κατοχής, πολιτική που συνέχισε και ο γιος του.
Το Τελ Αβίβ φοβάται πως αυτό θα αλλάξει, εάν ο Μπασάρ αλ Άσαντ μετατραπεί σε «όμηρο» της Τεχεράνης. Θυμάται πως ήταν η δράση της φιλοιρανικής Χεζμπολάχ, που είχε αναγκάσει τα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής να αποχωρήσουν το 2000 από τον Λίβανο. Η ισραηλινή κυβέρνηση δεν θέλει το σενάριο αυτό να επαναληφθεί στο Γκολάν. Έχει «καταπιεί» την ύπαρξη της Χεζμπολάχ και την ιρανική επιρροή στην Βηρυτό. Δεν θα ανεχτεί όμως μία μόνιμη στρατιωτική παρουσία του Ιράν στην Συρία, είτε από τους Φρουρούς της Επανάστασης, είτε από την PΜU, είτε από άλλες φιλοϊρανικές παραστρατιωτικές ομάδες.
Η ισραηλινή κυβέρνηση κρατά μονίμως χαμηλούς τόνους, αρνούμενη συχνά να σχολιάσει τις επιδρομές που πραγματοποιεί η ισραηλινή αεροπορία στην Συρία. Το γεγονός αυτό, με δεδομένο τον χαρακτήρα του εθνικιστή Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, μοιάζει ασυνήθιστο. Ο λόγος είναι πως το Ισραήλ θέλει να αποφύγει το ξέσπασμα ενός γενικευμένου πολέμου, τουλάχιστον το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Οι στόχοι της ισραηλινής αεροπορίας περιορίζονται στην εμπόλεμη Συρία. Πριν μερικές ώρες το Τελ Αβίβ έπληξε στρατιωτικές αποθήκες της Χεζμπολάχ στην Δαμασκό. Όμως βλέπουμε πως αποφεύγει επιμελώς ένα χτύπημα κατά της έδρας της οργάνωσης, δηλαδή στις βάσεις και στα στρατόπεδα της στον Λίβανο. Ο Νετανιάχου γνωρίζει πως σε αυτό το ενδεχόμενο η Χεζμπολάχ θα απαντήσει με μαζικές εκτοξεύσεις πυραύλων έναντι του νοτίου Ισραήλ.
Ρίχνουν τους τόνους Ιράν και Άσαντ
Το καθεστώς Άσαντ και το Ιράν κατηγόρησαν τις ΗΠΑ για την επίθεση της προηγούμενης εβδομάδας. Απέφυγαν όμως να κάνουν την παραμικρή αναφορά σε πιθανή εμπλοκή του Ισραήλ. Μόλις τον περασμένο Μάϊο, το Ιράν είχε εκτοξεύσει ορισμένους πυραύλους στο Γκολάν, ως απάντηση σε παρόμοια ισραηλινή επιδρομή στην Συρία. Όμως τώρα βλέπουμε πως η Τεχεράνη βγάζει το Τελ Αβίβ από «το κάδρο των ευθυνών».
Η Τεχεράνη έχει ως προτεραιότητα να διατηρήσει το «σιιτικό τόξο», που έχει συγκροτήσει σε αραβικές χώρες. Έχει στραμμένη την προσοχή της στο Ιράκ και στις κινήσεις του Μοκτάντα αλ Σαντρ. Παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις στον εμφύλιο της Υεμένης. Οι υποστηριζόμενες από την Σαουδική Αραβία κυβερνητικές δυνάμεις, σημείωσαν ορισμένες στρατιωτικές επιτυχίες, έναντι των σιιτών ανταρτών Χούθι. Υπό αυτές τις συνθήκες, το Ιράν δεν επιθυμεί ένα νέο θερμό πολεμικό μέτωπο με το Ισραήλ.
Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον Σύρο πρόεδρο Άσαντ, που δεν είναι τρελός να προκαλέσει το Τελ Αβίβ. Αποφάσισε από την πλευρά του να αξιοποιήσει την αεροπορική επιδρομή στο Ντέιρ Εζόρ. Συγκεκριμένα να παραβιάσει τις συμφωνίες «αποκλιμάκωσης» και να εξαπολύσει μία γενικευμένη επίθεση στις περιοχές, όπου ελέγχουν ακόμα οι αντικαθεστωτικοί. Αυτό εξηγεί τους σφοδρούς βομβαρδισμούς στην συριακή πόλη Ντεραά.
Ο Άσαντ υπολογίζει πως οι Αμερικανοί δεν θα αντιδράσουν και μοιάζει να έχει δίκιο. Είναι φανερό πως οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν μία στρατιωτική εμπλοκή στην Συρία. Σύμφωνα με την ηγεσία των αντικαθεστωτικών ανταρτών, η Ουάσιγκτον διαμήνυσε πως δεν θα παρέμβει στρατιωτικά. Θα αρκεστεί σε ορισμένες ρητορικές αντιδράσεις, που δεν θα έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισμα.
Στην κόψη του ξυραφιού
Ο Μπασάρ αλ Άσαντ δεν έχει την πολυτέλεια να απεξαρτηθεί από την Τεχεράνη. Η Ρωσία είναι επίσης στενός σύμμαχος του καθεστώτος, αλλά ο Σύρος πρόεδρος δυσπιστεί για ορισμένες πρωτοβουλίες της Μόσχας. Για παράδειγμα ήταν η Ρωσία που «κουβάλησε» τους Τούρκους στο Αφρίν, υπονομεύοντας την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας.
Αντιθέτως η ιρανική κυβέρνηση απολαμβάνει της απολύτου εμπιστοσύνης του Μπασάρ αλ Άσαντ. Στην στρατιωτική αντεπίθεση στην Ντεράα, συμμετέχουν Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης και σιιτικές παραστρατιωτικές ομάδες του Λιβάνου και του Ιράκ. Η συμμαχία Άσαντ-Τεχεράνης αποφεύγει να επιτεθεί στις δυνάμεις της SDF, οι οποίες εξοπλίζονται από την Ουάσιγκτον.
Κομβικό ρόλο στην SDF έχουν οι Κούρδοι του YPG. Μπορεί να είναι οι πιο αξιόπιστοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Συρία, αλλά έχουν ταυτόχρονα παρασκηνιακές επαφές με το συριακό καθεστώς. Η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να υπολογίζει στην SDF για μία αντιπαράθεση με την Τεχεράνη ή την Δαμασκό. Δεν υπάρχει περίπτωση να πολεμήσουν οι Κούρδοι εναντίον του Άσαντ, όταν οι Αμερικανοί βάζουν τους Τούρκους από την «πίσω πόρτα» στην Μανμπίτζ.
Η επόμενη μέρα στην Συρία μοιάζει μία μικρογραφία της «ισορροπίας τρόμου» της ψυχροπολεμικής περιόδου. Θα συνεχιστεί ο ανταγωνισμός των εμπλεκόμενων παιχτών. Θα έχουμε συχνά αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυνάμεων που υποστηρίζουν. Όλες οι πλευρές θα επιδιώκουν να αποφύγουν μία γενικευμένη πολεμική εμπλοκή. Όμως οι ισορροπίες είναι σε τεντωμένο σκοινί.
Πρέπει να σημειώσουμε πως η πόλη Ντεραά συνορεύει με το κατεχόμενο Γκολάν. Το Τελ Αβίβ είναι ήδη σε αναβρασμό. Σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον, δεν θα καθίσει με «σταυρωμένα χέρια». Δεν είναι βέβαιο ότι το Ιράν θα εξακολουθήσει να προκρίνει χαμηλούς τόνους, ειδικά εάν οι σκληροπυρηνικοί πάρουν το πάνω χέρι στο καθεστώς. Τα στρατιωτικά επιτελεία προετοιμάζονται ήδη για το σενάριο ενός γενικευμένου πολέμου. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να γίνει πραγματικότητα.
Η συμφωνία των Πρεσπών, είναι μια πράξη μειοδοσίας από τη μεριά της Ελληνικής κυβέρνησης, και η διαδικασία προσυπογραφής της από τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, συνιστά κατάφορη παραβίαση πολλαπλών θεμελιωδών τυπικών και ουσιαστικών κανόνων, τόσο του Διεθνούς Δικαίου όσο και ρητών Συνταγματικών προβλέψεων...
Αυτή η συμφωνία, είναι προϊόν μιας παράτυπης διαδικασίας, απολύτως έωλης με βάση τις προβλέψεις της Συνθήκης της Βιέννης περί δικαίου των Συνθηκών, και αυτή η διαπίστωση εμμέσως πλην σαφώς επιβεβαιώνεται και από τον τρόπο με τον οποίο την υποδέχτηκε, και το Συμβούλιο της ΕΕ με τη χθεσινή του απόφαση, το οποίο στη σχετική συζήτηση για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων, δεν έθεσε ως όρο το να τεθεί σε ισχύ η εν λόγω συμφωνία, αλλά αρκέστηκε να δηλώσει ότι «προσβλέπει στην επικύρωση και στην εφαρμογή της»
Με την συμφωνία των Πρεσπών ο κ. Κοτζιάς, παραβιάζει επίσης δύο αποφάσεις του Αρείου Πάγου – μια το 1994 και μια ακόμη το 2009 αντίστοιχα- τοποθετώντας εαυτόν και συγκεκριμένες σκοπιμότητες τις οποίες υπηρετεί, πάνω από το νόμο και το δεδικασμένο του Ανωτάτου δικαστηρίου, το οποίο αντικειμενικά λειτουργεί και ως Συνταγματικό Δικαστήριο.
Και βεβαίως με τη συμφωνία των Πρεσπών, ο κ. Κοτζιάς αγνοεί και παραβιάζει συνειδητά μια σειρά Διεθνών συνθηκών, πρωτοκόλλων και συμβάσεων, κατά τρόπον και σε έκταση που καθιστά πλήρη και απόλυτη την ακυρότητα του εν λόγω εγγράφου.
Η απόπειρα του κ. Κοτζιά, να υπερκεράσει τον σκόπελο ρητών προβλέψεων των Διεθνών συνθηκών και των αποφάσεων του Ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, με ανθυποσημειώσεις, αστερίσκους και υποπαρενθέσεις στο κείμενο της ντροπής, συνιστά εκτός των άλλων και σοβαρή πράξη κατεξευτελισμού των θεσμικών οργάνων και... του κύρους των αποφάσεών τους, και αυτό είναι από κάθε άποψη ανεπίτρεπτο.
Η συμφωνία των Πρεσπών, είναι επίσης προϊόν, κατάφορης παραβίασης του Συντάγματος της χώρας, αφού η υπογραφή Κοτζιά, ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα δεδηλωμένης αποδοχής της, ούτε καν από αυτήν καθ εαυτή την κυβερνητική πλειοψηφία, αφού οι ΑΝΕΛ δημοσίως και ευθαρσώς, δεν αποδέχονται το περιεχόμενό της.
Ο κ. Κοτζιάς επομένως, μετέβη στις Πρέσπες και υπέγραψε αυτό το διπλωματικό έκτρωμα, χωρίς να διαθέτει απολύτως καμία νομιμοποίηση να το υπογράψει ΟΥΤΕ ως εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης, ΟΥΤΕ πολύ περισσότερο ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Επομένως αυτή η υπογραφή, είναι δική του υπογραφή... Είναι μόνο δική του υπογραφή... Είναι μια υπογραφή που δεν περιβάλλεται από κανένα απολύτως θεσμικό κύρος… Και ως εκ τούτου, κανενός είδους δεσμευτικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να παράξει από μόνη της, έναντι κανενός Διεθνούς Οργανισμού.
Πρόκειται λοιπόν για μια πράξη άκυρη εν τη γενέσει της, πλήρως παράνομη, παντελώς ανυπόστατη, με μηδενικό θεσμικό κύρος, και η δόλια πρόβλεψη του κ. Κοτζιά να παράξει νομικοπολιτικό προηγούμενο, με εργαλείο ένα παράνομο και άνευ τυπικής ισχύος κείμενο, επενδύοντας στο χρόνο και στην παράπλευρη οχύρωση αυτής της «συμφωνίας» μέσω άλλων διεθνών αποφάσεων, είναι προφανής.
Γι’ αυτό και η προκλητικά απαράδεκτη στάση του στο Συμβούλιο της ΕΕ, όπου τελικά δεν λειτούργησε ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά ως ατζέντης συμφερόντων και επιδιώξεων τρίτων. Αυτή λοιπόν την πίστωση χρόνου ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ του ΤΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ.
Με τα παραπάνω δεδομένα, να προσδιορίζουν το τυπικό περιβάλλον πάνω στο οποίο εδράζεται η συγκεκριμένη συμφωνία, είναι τουλάχιστον ανησυχητικό το φαινόμενο να υπάρχουν κραυγές που να ζητούν ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, για μια συμφωνία τυπικά και θεσμικά παράνομη.
Ανεξάρτητα από τις επιπόλαιες όσο και καταφανώς υστερόβουλες προθέσεις των εμπνευστών αυτού του αιτήματος, η εμμονή σε ένα τέτοιο αίτημα συνιστά μια δόλια προσπάθεια μέσω της οποίας επιχειρείται να διασφαλιστεί κέλυφος νομιμότητας στο έκτρωμα Πρεσπών. Γι αυτό και κανένας Έλληνας πολίτης δεν πρέπει να παρασυρθεί, από αυτή την ύπουλη μεθοδολογία.
Όταν έχεις απέναντί σου ένα παράνομο δημιούργημα με βάση τα προβλεπόμενα του Διεθνούς και του Συνταγματικού δικαίου της χώρας, δεν μπορείς να του διασφαλίζεις κέλυφος νομιμοποίησης απαιτώντας να τεθεί στην βάσανο κανενός Δημοψηφίσματος ένα παράνομο «προϊόν», για τη δημιουργία του οποίου, παραβιάστηκε πολλαπλά η Διεθνής και η Εθνική Συνταγματική νομιμότητα.
Ακόμη και η καταφανώς αναμενόμενη καταψήφιση ενός τέτοιου εκτρώματος, θα παράξει νομικοπολιτικό προηγούμενο νομιμοποίησης από το παράθυρο της Συνταγματικής και διεθνούς παρανομίας, και αυτό συνιστά πεμπτοφαλαγγίτικη αντίληψη, σε μια ιστορική εποχή με όλα τα εθνικά μέτωπα ανοικτά.
Την ίδια στιγμή, το συγκεκριμένο αίτημα περί «ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ» είναι και ηθικά έωλο, αφού αποδέχεται και υπονοεί, οτι μπορούν αβασάνιστα να τίθενται υπό την δυνατότητα αίρεσης ενός δημοψηφίσματος, τα θεμελιώδη, αδιαπραγμάτευτα και απαραβίαστα που προσδιορίζουν αμετάκλητα την ίδια την υπόσταση του έθνους και του κράτους ως γεωπολιτική οντότητα.
Η Δημοκρατία κύριοι, και δη η υπέρτατη μορφή κατά την άσκησή της, υπάρχει για να λειτουργεί στο όνομα και για λογαριασμό των θεμελιωδών και των αδιαπραγμάτευτων, και όχι για να επιτρέπει τη μετατροπή τους σε φτηνό όχημαεξυπηρέτησης φτηνών σκοπιμοτήτων και καιροσκοπικών αντιλήψεων κανενός.
Η Δημοκρατία υπάρχει για να θεμελιώνει και όχι για να θέτει υπό δημοκρατικοφανή αίρεση τα αυτονόητα και τα θεμελιώδη. Η Δημοκρατία δεν υπάρχει για να ασκεί το εν δυνάμει δικαίωμά της να τα αναιρεί, επειδή απλά κάποιοι κάπως έτσι την φαντάζονται.
Αυτός ο ασκός του Αιόλου, ΔΕΝ πρέπει να ανοίξει με την δική μας ανοχή και συγκατάθεση. Όλη η εθνική ατζέντα είναι ανοικτή.
Πίσω μας υπάρχει η Θράκη… Υπάρχει η ντε φάκτο άσκηση κυριαρχίας από την Τουρκία, στο Ελληνικότατο Αιγαίο… Υπάρχει ο ολέθριος διεμβολισμός που επιχειρείται στην Κύπρο… Και φυσικά υπάρχουν ύποπτα αυτοδιαθεσιακά σχέδια στα σκαριά και στα συρτάρια σκοτεινών μηχανισμών.
Αν εμείς σπείρουμε με τρόπο επιπόλαιο και απερίσκεπτο δημοψηφισματικές φούσκες... Τι ακριβώς θα θερίσουμε όταν επιχειρηθεί να σπαρούν τέτοια ναρκοπέδια από όσους καιροφυλακτούν με τρόπο δόλιο και προσβλέποντας στον εδαφικό διαμελισμό της χώρας;;; Το σκεφτήκαμε;;;
Δεν μπορεί να είναι αίτημα της Δημοκρατίας, η ενεργοποίηση του μπούμεραγκ που μπορεί να προσδώσει νομιμότητα σε λογικές αμφισβήτησης της ίδιας της υπόστασης της χώρας.
Το αίτημα επομένως για δημοψήφισμα, είναι ένα καθ όλα ύποπτο αίτημα, που παρεμβάλλεται με στόχο να διεμβολίσει και να αποδυναμώσει το μοναδικό πολιτικά σωστό, θεσμικά ισχυρό και ηθικά ακέραιο αίτημα, που είναι η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και μαζί της το κουρέλισμα του εκτρώματος που επιχειρείται να εμφανιστεί ως συμφωνία.
Κάθε συνεπής πατριωτική δύναμη, οφείλει να αξιοποιήσει ακόμη και τις διεθνείς αντιδράσεις, για ν ανακόψει κάθε τυπική δυνατότητα παροχής νομιμότητας στο έκτρωμα των Πρεσπών.
Καμία αυταπάτη... Καμία ολιγωρία... Κανένας εφησυχασμός... Καμία ανοχή σε πρακτικές αυτοπαγίδευσης της Ελληνικής κοινωνίας.
Η υποχρέωση απαρέγκλιτης διαφύλαξης των θεμελιωδών που σχετίζονται με την Εθνική μας υπόσταση, είναι ΔΙΑΡΚΗΣ... είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ... είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ... Και ως τέτοια δεν επιβεβαιώνεται αλά καρτ.
Γενικός ξεσηκωμός τώρα... Για την μη αναγνώριση του εκτρώματος... Για την πολιτική ανατροπή... Και για την άμεση ανάληψη της τύχης της χώρας από μια Δημοκρατική και Πατριωτική Εξουσία.
Όλα έδεσαν μέσα σε σπιράλ θανάτου. Ονομασία Σκοπιών (βλ. Βόρεια Μακεδονία) – ΦΠΑ με ημερομηνία λήξης στα νησιά – προσφυγικό- τουρκική επιθετικότητα. ΠΟΙΟΣ θα λύσει τον γόρδιο δεσμό; Την Πατρίδα την θέλουν να πάει ξαφνικά και αδιάβαστη.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Αύγουστος 2015: αποσβολωμένοι παρακολουθούσαμε τις προσφυγικές ροές στο ΑΙΓΑΙΟ
Εκείνες τις ώρες αρθρογραφούμε « εφαρμόζεται το σχέδιο των αντίχριστων δυνάμεων , μια άλλη πίεση εν μέσω μνημονιακής καταιγίδας – θέλουν να κάνουν δήθεν ζώνες ανθρωπιστικής ασφάλειας στο ενεργειακό Αιγαίο και μετά να διεκδικήσει ο τούρκος και ο τοκογλύφος με ισχυρή δικαιολογία την προστασία των στοιβαγμένων λαθρομεταναστών- προσφύγων- τυχόν πυρήνων τζιχαντιστών».
Μια γερόντισσα εκείνες τις στιγμές στις τότε απορίες- αγωνίες έλεγε «κάποιον Ιούνιο σύντομα θα αρχίσουν» Μήπως άρχισαν και τρέχουν…;
ΙΟΥΝΙΟΣ 2018 συμφωνία Πρεσπών Και οι επιτυχίες συνεχίστηκαν «Ο Πρωθυπουργός προχώρησε σε άλλη μία μεγάλη «επιτυχία». Δέχθηκε να υπογράψει διμερή συμφωνία με την Ανγκελα Μέρκελ για την επιστροφή μεταναστών από τη Γερμανία στη χώρα μας, με αντάλλαγμα την αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στο 24% για πέντε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Η Ελλάδα θα δεχθεί όλη την πίεση του προσφυγικού και μάλιστα από δύο πλευρές. Η μία θα είναι από την Τουρκία, που διαρκώς στέλνει μέσω του Αιγαίου πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα.
Και η δεύτερη θα είναι από τη Γερμανία, από την οποία θα γυρίζουν πίσω οι προσφυγικές, μεταναστευτικές ροές, με βάση τη συμφωνία ..
Η Ελλάδα κινδυνεύει να πάρει χιλιάδες μετανάστες από τη Γερμανία και ουσιαστικά να μετατραπεί η χώρα μας σε αποθήκη προσφύγων, προκειμένου να λύσουν οι άλλοι το δικό τους πρόβλημα.
Μετά το θέμα με τη συμφωνία για το Σκοπιανό, για την οποία υπήρχε φημολογία ότι η υπογραφή στις Πρέσπες συνδέθηκε με τη διευθέτηση του χρέους, τώρα η κυβέρνηση προχωρά σε άλλη μία βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα συναλλαγή, όπου θα πάρουμε μια παράταση του μειωμένου ΦΠΑ σε μερικά νησιά, ενώ θα παραχωρήσουμε μια μόνιμη εις βάρος της χώρας μας κατάσταση στο προσφυγικό.
Μπορεί ο πρωθυπουργός να είπε πως θα παραμείνει μειωμένος όσο αυτός βρίσκεται στην πρωθυπουργία ωστόσο η πραγματικότητα τον διαψεύδει για άλλη μια φορά αναφέρει ο «Ελεύθερος Τύπος».
Σύμφωνα με το ΦΕΚ που εκδόθηκε άρον άρον το βράδυ της Παρασκευής, ο μειωμένος ΦΠΑ στα πέντε νησιά του Αιγαίου, Λέρο, Λέσβο, Κώ, Σάμο και Χίο θα παραμείνει μέχρι τέλος της χρόνιας, δηλαδή έως 31/12/2018.
Η κατάργηση του φόρου στα νησιά ήταν ένα από τα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης το οποίο τα κλιμάκια των θεσμών –όπως αναφέρεται και στο κείμενο συμμόρφωσης- «διασφάλισαν από την ελληνική κυβέρνηση ότι θα προχωρήσει στην εξάλειψη του ειδικού καθεστώτος το οποίο διατηρήθηκε σε ισχύ για έξι μήνες επιπλέον με τον νόμο 4509-2017».
Πρακτικά, με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου «ξηλώνεται» ένα από τα προαπαιτούμενα προφανώς μετά τη σχετική πολιτική απόφαση που ελήφθη στη Σύνοδο Κορυφής..»
Σε μια καλή φίλη που εργάζεται στο εξωτερικό και είναι γνώστης των θεμάτων αυτών. Θέσαμε το ερώτημα πριν από λίγο
Πως οι Γερμανοί θα μπορέσουν να μαζέψουν πρόσφυγες και θα τους επαναπροωθήσουν στην Ελλάδα δίχως παρατράγουδα, διότι αυτοί θα αντιδράσουν και αν έρθουν τελικά στην Ελλάδα θα είναι ξαναμμένοι και θα πληρώσουμε εμείς τον θυμό τους;
Τελικά αυτά παθαίνουν όσοι παίζουν με ανθρώπινες ψυχές. Και η ίδια μας έστειλε αυτά που ακούγονται στην γερμανική επικαιρότητα αυτές τις ώρες, χρήσιμα και κατατοπιστικά. «Στις ειδήσεις είπαν χθες ότι από σήμερα ξεκινάν να κάνουν κέντρα προώθησης (Δεν χάνουν λεπτό) χθες δεν άκουσα που;;;
πριν από μέρες λέγανε μπορεί και στα σύνορα. Και αυστηρή φύλαξη συνόρων... Επίσης χθες είπαν ότι ζητήσαν και να στέλνουν και σε Ισραήλ ..Και το Ισραήλ απάντησε ότι .. Δεν έχουμε καμία εμπειρία
Και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο.. το απέρριψαν. .Μόνο Ελλάδα και η Ισπανία δέχτηκε να πάρει πίσω... Στο Ισραήλ θέλανε να κάνουν κέντρα προώθησης.. αλλά έφαγαν πόρτα.. Ούτε η Αφρική δεν δέχτηκε ..
Μόλις τώρα στο Ραδιόφωνο λέει .. 15 χώρες δέχτηκαν να πάρουν πίσω.. Επίσης λέει ότι θα γίνουν στην Άγκυρα κέντρα προώθησης. Καταλαβαίνετε τι θα γίνει . Οι λαθρέμποροι θα τους περάσουν Ελλάδα...»
Στην Γερμανία βρίσκονται σε δύσκολη θέση και θέλουν να μας κάνουν την ζωή εδώ στην Ελλάδα δυσκολότερη. Πίσω από τα προεκλογικά παιχνίδια στην Γερμανία βρίσκεται ο ουσιαστικός σχεδιασμός της ενεργειακής κατάληψης της Ελλάδος με πίεση και εποίκηση ων νησιών μας.
Οι Γερμανοί υπέρ των επαναπροωθήσεων προσφύγων
«Την ίδια ώρα ωστόσο, η πλειοψηφία των Γερμανών θεωρεί σωστή την πρόταση του Αρχηγού της CSU Χορστ Ζεεχόφερ για την επαναπροώθηση των μεταναστών οι οποίοι έχουν καταγραφεί σε άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σύμφωνα με το Πολιτικό Βαρόμετρο του δεύτερου καναλιού της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης ZDF, ο κ. Ζεεχόφερ βρίσκεται στην προτελευταία θέση της κατάταξης με βάση την δημοτικότητα των πολιτικών, ενώ ο έτερος ισχυρός άνδρας του κόμματος και Πρωθυπουργός της Βαυαρίας Μάρκους Σέντερ, βρίσκεται στην τελευταία θέση. Στην κορυφή της κατάταξης βρίσκεται ο πρώην αρχηγός των Πρασίνων Τζεμ Έζντεμιρ και ακολουθούν ο υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς (SPD), η Καγκελάριος ‘Αγγελα Μέρκελ (CDU) και ο υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας (SPD).» «https://www.militaire.gr/oi-germanoi-yper-ton-epanoproothiseon-prosfygon/
Δεν είναι όνειρο κακό αυτό που ζούμε, είναι εφιάλτης στον ξύπνιο. Η κυβέρνηση του βουνού θέτει ημερομηνία λήξης για να αναλάβουν άλλοι σωτήρες- ψεύτες. Όλα τα είδαμε Όλα τα γευτήκαμε Όλα είναι σκέτη απογοήτευση.
Απομένει κάτι που έρχεται στα ξαφνικά και θα ανατρέψει τα πάντα. Η Ελληνίδα και ο Έλληνας πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση. Θέλουν να μας σπάσουν το ηθικό και την ψυχολογία μας. Όχι σε αδελφοκτόνο εμφυλιο-πολεμικό κλίμα , καθότι παίζει και αυτό τις τελευταίες ώρες για να δικαιολογηθούν άκαιρες πολιτικές επιλογές.
Η ψυχραιμία και η σωφροσύνη θα μας σώσουν από τις παγίδες. Σύντομα θα αναλάβουν τα αίματα των προγόνων και οι προσευχές Αγίων. Να έχουμε θάρρος και υπομονή τα επόμενα 24 ωρα
Αν και προς το τέλος της διαπραγμάτευσης, ο Σκοπιανός πρωθυπουργός κωλυσιεργούσε, σέρνοντας την Αθήνα σε ένα αργόσυρτο διπλωματικό ταγκό, η «χορογραφία» της επόμενης ημέρας έχει ανεβάσει τέμπο. Η κυβέρνηση Ζάεφ τρέχει τη συμφωνία με πατημένα τα γκάζια. Η Βουλή στα Σκόπια την κύρωσε, αλλά, όπως αναμενόταν, ο πρόεδρος Δημοκρατίας αρνήθηκε να την υπογράψει. Η Βουλή θα ξαναψηφίσει οπότε και ο σχετικός νόμος θα πρέπει να υπογραφεί, εκτός κι αν ο Γκιόργκι Ιβανόφ επιλέξει να παραιτηθεί.
Ο Ζόραν Ζάεφ μοιάζει αποφασισμένος να κερδίσει τη μάχη με τον χρόνο. Η απόφαση της ΕΕ να παραπέμψει για τον Ιούνιο του 2019 τη συζήτηση για τον καθορισμό ημερομηνίας έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την ΠΓΔΜ και την Αλβανία ήταν, όμως, μία ψυχρολουσία. Ο Νίκος Κοτζιάς αγωνίσθηκε στο Συμβούλιο Υπουργών για να προωθήσει την ενταξιακή φιλοδοξία των δύο γειτονικών κρατών, αλλά ματαίως.
Τώρα σειρά έχει το ΝΑΤΟ. Στη σύνοδο κορυφής στα μέσα Ιουλίου κατά πάσα πιθανότητα δεν θα προκύψει πρόβλημα, η Συμμαχία θα απευθύνει πρόσκληση στα Σκόπια για ένταξη, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η συνταγματική αναθεώρηση. Όπως έχουμε ήδη επανειλημμένα τονίσει, μετά την ολοκλήρωση της κύρωσης, η κυβέρνηση Ζάεφ πρέπει να κερδίσει τη μάχη του δημοψηφίσματος, που χρονικά τοποθετείται το φθινόπωρο. Η προκήρυξή του ήταν, άλλωστε, μία προεκλογική δέσμευση και ταυτόχρονα ένας τρόπος να υπερκεράσει πολιτικά την αξιωματική αντιπολίτευση του VMRO-DPMNE.
Ακόμη, όμως, και εάν ο Ζάεφ κερδίσει το δημοψήφισμα, η Βουλή της ΠΓΔΜ θα πρέπει να εγκρίνει με πλειοψηφία 2/3 τις συνταγματικές αλλαγές. Αλλά από τη στιγμή που η κυβέρνηση Ζάεφ δεν διαθέτει τέτοια πλειοψηφία, θα είναι απαραίτητη η σύμπραξη του αντιπολιτευόμενου VMRO-DPMNE. Παρά την αντίθεσή του με τη συμφωνία, τηρεί γενικότερα μία στάση, η οποία δεν επιτρέπει την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για το πώς θα πολιτευθεί εάν τα πράγματα φθάσουν σ’ αυτό το σημείο.
Από τη μία πλευρά, στελέχη του εμφανίζονται απολύτως αρνητικά στο να πράξουν οτιδήποτε που θα μπορούσε να διευκολύνει την εφαρμογή της συμφωνίας. Από την άλλη κάποια άλλα στελέχη, μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος, δείχνουν σημάδια ότι επιδιώκουν να περιορίσουν την αντίδρασή τους αποκλειστικά στο κοινοβουλευτικό επίπεδο και χωρίς να διευκρινίζουν τι θα πράξουν εάν το δημοψήφισμα εγκρίνει τη συμφωνία.
Η κυβέρνηση Ζάεφ, πάντως, μίλησε για περίεργους κύκλους, αναφερόμενη στους διοργανωτές των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας τις προηγούμενες ημέρες. Ο υπουργός Εσωτερικών Όλιβερ Σπασόφσκι υποστήριξε ότι οι διαμαρτυρίες οργανώνονται από ένα πολιτικό κόμμα που ονομάζεται «Αληθινή Ρωσία» και από μερικές ενώσεις και άτομα που οργανώνονται μέσω του Facebook, ενώ δημόσια αποφεύγουν να σχολιάσουν.
Εάν το μπαλάκι έρθει στην Ελλάδα
Από την πλευρά του, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία διάθεση να βρεθεί, τουλάχιστον άμεσα, αντιμέτωπος με την ψηφοφορία για την κύρωση της συμφωνίας από την ελληνική Βουλή. Η συμφωνία για το χρέος ενισχύει το αφήγημα της εξόδου από τα Μνημόνια και δεν επιθυμεί να ξαναμπεί στο τούνελ του Μακεδονικού. Κάποιοι στο Μαξίμου, μάλιστα, εύχονται η συμφωνία να σκοντάψει στα Σκόπια, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μην βρεθεί σε δυσχερή θέση.
Εάν, πάντως, η διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης στην ΠΓΔΜ ολοκληρωθεί, η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να φέρει τη συμφωνία προς κύρωση στη Βουλή. Κυβερνητικές πηγές τοποθετούν χρονικά την σχετική ψηφοφορία στις αρχές του 2019. Το Μαξίμου διαβεβαιώνει ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, αλλά ακόμα και εάν τις προκηρύξουν μαζί με τις ευρωεκλογές, θα είναι αυτή η Βουλή που θα κληθεί να κυρώσει τη συμφωνία.
Εάν, όμως, τελικώς ο Αλέξης Τσίπρας στήσει κάλπες αυτό το φθινόπωρο, τα πράγματα αλλάζουν. Το μπαλάκι θα περάσει στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης και της επόμενης Βουλής. Αξίζει να τονιστεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το κόμμα του οποίου προηγείται καθαρά στις δημοσκοπήσεις, έχει καταστήσει σαφές πως δεν πρόκειται να ψηφίσει υπέρ της κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών. Αυτό σημαίνει ότι εάν τηρήσει τον λόγο του η κύρωση δεν περνάει.
Όπως ειπώθηκε παραπάνω, η επίσημη θέση είναι ότι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Κυβερνητικά στελέχη ισχυρίζονται πως οι πολίτες είναι πολύ κοντά στο να πειστούν για την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και ότι η συμφωνία για το χρέος είναι θετική και ανοίγει τον δρόμο για την οικονομική ανάπτυξη και τη βελτίωση των εισοδημάτων.
Ισχυρίζονται, λοιπόν, πως με τη βοήθεια και κάποιων στοχευμένων παροχών είναι δυνατή η ανατροπή του δημοσκοπικού προβαδίσματος της ΝΔ, όταν θα έχουν φανεί οι καρποί της κυβερνητικής πολιτικής. Σύμφωνα με πληροφορίες, όμως, πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι ο καλύτερος χρόνος για να στηθούν κάλπες είναι αυτός ο Οκτώβριος.
Μεταβλητή κοινοβουλευτική πλειοψηφία
Σ’ αυτό το πολιτικό τοπίο εντάσσεται η συμφωνία για το ονοματολογικό. Η κυβέρνηση Τσίπρα είχε υποτιμήσει το ενδεχόμενο να προκληθούν κοινωνικές αντιδράσεις και τα συλλαλητήρια την διέψευσαν. Και τώρα που έπεσαν οι υπογραφές, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται στόχος αποδοκιμασιών ειδικά στη Μακεδονία. Η γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια, εξάλλου, διοχετεύεται στα εθνικά θέματα και πιέζει τους πολιτικούς αρχηγούς και τα κόμματα.
Το Μαξίμου, εξάλλου, έχει να χειριστεί και τον παράγοντα «Πάνο Καμμένο». Οι εξελίξεις στους ΑΝΕΛ ασκούν ασφυκτική πίεση στον αρχηγό αυτού του κόμματος. Το ίδιο και η κατακραυγή από ψηφοφόρους ή δυνητικούς ψηφοφόρους. Προς το παρόν, η συμμαχία των δύο πολιτικών αρχηγών διατηρείται, αλλά η ενότητα των ΑΝΕΛ δεν είναι αρραγής, όπως έδειξε όχι μόνο η περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου, αλλά και η ανεξαρτητοποίηση του Λαζαρίδη, που κατεβάζει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο σχεδόν οριακό 152.
Αν η συμφωνία έρθει προς κύρωση σ’ αυτή τη Βουλή, οι ΑΝΕΛ έχουν δηλώσει πως θα την καταψηφίσουν. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στηριχτεί σε κάποιους πρόθυμους για να σχηματίσει την αναγκαία πλειοψηφία. Το Ποτάμι ανακοίνωσε πως θα στηρίξει τη συμφωνία, όμως, υπάρχουν βουλευτές του που έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους με την επιλογή του Σταύρου Θεοδωράκη.
Αντίστοιχα προβλήματα υπάρχουν και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Η Φώφη Γεννηματά υιοθέτησε αρνητική στάση, αλλά υπάρχουν βουλευτές και στελέχη που υποστηρίζουν τη συμφωνία. Με άλλα λόγια, το τοπίο είναι ακόμα θολό και μόνο όταν φτάσουμε κοντά στην ψηφοφορία για την κύρωση, εάν φτάσουμε, η εικόνα θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει. Το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχει ένα πολιτικό ρίσκο.
Την 12η Ιουνίου 2018, με ένα τηλεφώνημα του Σκοπιανού πρωθυπουργού προς τον Έλληνα ομόλογό του, οριστικοποιήθηκε το κείμενο της Συμφωνίας για την λύση του ονοματολογικού της ΠΓΔΜ που τελικά την 17η Ιουν. 2018 υπεγράφη επισήμως από τους υπουργούς Εξωτερικών των δύο χωρών στο χωριό Ψαράδες Πρεσπών.
Προφανής σκοπός της Συμφωνίας είναι η de jure ομαλοποίηση των σχέσεων της ΠΓΔΜ με την Ελλάδα δια της λύσεως του ονοματολογικού, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ένταξής της πρώτης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Της Συμφωνίας υπεραμύνθηκε, όπως ήταν φυσικό, η Κυβέρνηση που διακήρυξε ότι αποτελεί μια μεγάλη διπλωματική νίκη δια της οποίας υποτίθεται ότι εδραιώνεται ο γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδος στα Βαλκάνια και προστατεύονται οι « κόκκινες γραμμές» των εθνικών μας θέσεων, όπως διαμορφώθηκαν τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια. Κατ΄άλλους υποστηρικτές, περιορίζει σε βάθος χρόνου την επιρροή και τα περιθώρια κινήσεων της Τουρκίας στην περιοχή και, δια του γεωγραφικού διαχωρισμού, καθιστά σαφή τον σλαβικό χαρακτήρα της γείτονος.
Εν τούτοις η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Τα όποια θετικά σημεία της Συμφωνίας εκμηδενίζονται έμπροσθεν των μειονεκτημάτων, εκκρεμοτήτων και « γκρίζων ζωνών» που παρουσιάζει ώστε τελικά να την καταστούν ιστορικά ανεδαφική και εθνικά επικίνδυνη. Το γεγονός ότι έτυχε θερμής υποδοχής από τον διεθνή παράγοντα (εκτός από τον Μάθιου Νίμιτς, έσπευσαν να την χαιρετίσουν ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Νόναλντ Τούσκ, ο Γ.Γ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτεμπεργκ και άλλοι επίσημοι), σημαίνει ότι εξυπηρετεί μεν τα ξένα συμφέροντα (ΕΕ, ΝΑΤΟ, Αμερικανών, Γερμανών) αλλά για την Ελλάδα δεν παύει να είναι ένας οδυνηρός εθνικός συμβιβασμός.
Στους 6 μήνες μυστικής διπλωματίας και ζυμώσεων, η λαϊκή βούληση κατ΄επανάληψη εκδήλωσε την αντίθεσή της προς την Συμφωνία. Στα πολυπληθή και ενθουσιώδη συλλαλητήρια των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης και άλλων 22 πόλεων, κοινά υπήρξαν τα συνθήματα : «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ», «ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», «Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» κλπ, ενώ σε αρθρογραφίες του Τύπου και των Περιοδικών, σε ανακοινώσεις πατριωτικών Συλλόγων και Οργανώσεων, σε δηλώσεις ακόμα και απλών ανθρώπων στα ΜΜΕ και αλλαχού, ο Ελληνικός Λαός, ανεξαρτήτως κομματικών τοποθετήσεων αλλά με κοινή ιδεολογία, βροντοφώναζε ένα νέο, ηχηρό « ΌΧΙ» στη Συμφωνία, την χαρακτήρισε «μέγα πολιτικό λάθος, ιστορική αδικία, εθνική ταπείνωση και εντροπή» και απαίτησε να εκφρασθεί ελεύθερα και νόμιμα με Δημοψήφισμα, τηρουμένης της υπό του Συντάγματος προβλεπόμενης διαδικασίας. Όμως, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Οι καθ’ οιονδήποτε τρόπο διαμαρτυρόμενοι Έλληνες λοιδορήθηκαν και απαξιώθηκαν ως εθνικιστές, ανιστόρητοι και γραφικοί, η δε Κυβέρνηση, χωρίς την σχετική Εξουσιοδότηση της Βουλής όπως έγινε και το καλοκαίρι του 2015 με το 3ο Μνημόνιο, προχώρησε στην υπογραφή αυτής της Συμφωνίας. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες που υπαινίσσονται ότι οι δια της Συμφωνίας παραχωρήσεις μας για την Μακεδονία συναρτήθηκαν με υποσχέσεις των Ευρωπαίων για ευνοϊκή ρύθμιση του ελληνικού χρέους, αν δηλαδή, οι αδιαπραγμάτευτοι τίτλοι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς που αποτελούν άυλη εθνική περιουσία έγιναν αντικείμενο υλικών διαπραγματεύσεων για 7-8 ετών επιμήκυνση της εξόφλησης του δημόσιου δανεισμού, τότε δεν υπάρχει άλλη κατηγορία για τους διαπραγματευτές-ενόχους, παρά μόνο εκείνη της εθνικής μειοδοσίας, για να μην λεχθούν βαρύτερες εκφράσεις.
Το φλέγον πρόβλημα της ονοματολογίας « λύθηκε» με το άρθρο 1 (3)(α) της Συμφωνίας που καθορίζει ότι «το επίσημο (συνταγματικό) όνομα του Δευτέρου Μέρους (σ.σ. της ΠΓΔΜ) θα είναι «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», με συντόμευση «Βόρεια Μακεδονία» και θα χρησιμοποιείται erga omnes». Επειδή, όμως, στο άρθρο η ονοματοθεσία δεν αναφέρεται στην σλαβική εκδοχή της (Severna Makedonija), το « Βόρειος Μακεδονία» θα μεταφράζεται στο εξωτερικό ως «Nothern Macedonia» και, μετ΄ου πολύ, απλά «Macedonia». Η εξέλιξη αυτή, εκτός του ότι αναιρεί το erga omnes, δημιουργεί συνθήκες σύγχυσης και αλυτρωτισμού σε βάρος της μοναδικής Μακεδονίας, της Ελληνικής. Το erga omnes, εν τούτοις, θα καταργηθεί και από ίδια την εσωτερική τάξη των Σκοπίων διότι, παρά τις διαβεβαιώσεις, η ΠΓΔΜ «νόμιμα» θα εξακολουθεί να αυτοαποκαλείται «Μακεδονία» μέχρι να τελεσφορήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε, δηλαδή σε 10-15 χρόνια.
Η διάταξη του 1(3)(α) της Συμφωνίας έρχεται σε ευθεία αντίθεση με εκείνη του άρθρου 7(1) το οποίο ουσιαστικά καταργεί το «Βόρειος Μακεδονία», αντ’ αυτού εισάγει για αμφότερα τα Συμβαλλόμενα Μέρη τον όρο σκέτο «Μακεδονία» και, ουσιαστικά, αναγνωρίζει την «μακεδονική εθνικότητα» των Σκοπιανών (Μακεδόνες). Περαιτέρω στην παρ. (4) του αυτού άρθρου, η ΠΓΔΜ «σημειώνει ότι η επίσημη γλώσσα της είναι η Μακεδονική, ανήκουσα στην ομάδα την νοτίων σλαβικών γλωσσών». Αυτοί οι τρεις κυρίαρχοι παράγοντες ( το όνομα ως εργαλείο διεκδίκησης εδαφών, η γλώσσα και η εθνικότητα ή ιθαγένεια- υπηκοότητα ), όπως υπεισέρχονται και ερμηνεύονται στη Συμφωνία, ενθαρρύνουν την ήδη από 19ο αιώνα σερνόμενη στα Βαλκάνια ιδέα του «Μακεδονισμού» και, παράλληλα, δικαιώνουν τον ισχυρισμό των Σκοπίων ότι στα βόρεια, εκτός της μιας και μοναδικής Ελληνικής Μακεδονίας, υπάρχει και μια «άλλη» που αποτελεί την καρδιά της σύγχρονης Μακεδονίας και περιλαμβάνει και άλλες γλώσσες και άλλους λαούς, εξικνούμενη μέχρι το Αιγαίο (!!).
Η γεωγραφία ανέκαθεν χρησιμοποιείτο για να καταδείξει ότι ένα έθνος υφίσταται χωρισμένο σε δυο κράτη, το ένα ελεύθερο και το άλλο αλύτρωτο. Επί παραδείγματι : Βόρειος-Νότιος Ιρλανδία, Βόρειος-Νότιος Κορέα και, μέχρι το 1990, Ανατολική–Δυτική Γερμανία. Για την ελληνική πραγματικότητα, οι Τούρκοι ονομάζουν ως «Δυτική Θράκη» αυτήν την ελληνικότατη περιοχή της Χώρας μας, διότι την θεωρούν κατεχόμενη από την Ελλάδα και θέλουν να την αντιδιαστείλουν (ή να την ενώσουν) με την - κατ’ αυτούς- «ελεύθερη» Ανατολική Θράκη. Συμβαίνει, όμως, και το αντίθετο. Εμείς οι Έλληνες, λέγοντας «Ανατολική Θράκη» εννοούμε το αλύτρωτο υπόλοιπο τμήμα της ενιαίας ελληνικής Θράκης. Ομοίως, ποτέ δεν λέμε «Νότια Αλβανία» αλλά «Βόρειος Ήπειρος», εννοώντας την γεωγραφική συνέχεια της Ελληνικής Ηπείρου εντός του ξένου κράτους.
Με βάση λοιπόν αυτή την διεθνή πρακτική, το όνομα «Βόρειος Μακεδονία» νομοτελειακά θα κρύβει και υπονοεί τον αλυτρωτισμό (επεκτατισμό) ο οποίος θα περιέχεται σε κάθε έτερο όνομα με την ίδια μορφή. Και όσοι υποστηρίζουν ότι τα Σκόπια δεν έχουν δυνατότητες να προχωρήσουν σε τέτοιες αλυτρωτικές διεκδικήσεις, λανθάνουν αγνοώντας την μεταπολεμική Ιστορίας τους και παραγνωρίζοντας την τάση των αδύναμων κρατών να μετατρέπονται σε όργανα – πολλές φορές μίσθαρνα- στα χέρια άλλων ισχυρότερων κρατών που προσβλέπουν σε ιδιοτελείς γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Ο Υπ. Εξωτερικών της Ελλάδος, προκειμένου έχει ιστορικό έρεισμα και «προηγούμενο» αναφορικά με το γλωσσολογικό των Σκοπιανών, υποστήριξε ότι κατά την Τρίτη Διάσκεψη που έγινε στην Αθήνα το 1977 υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, η τότε κυβέρνηση Κων/νου Καραμανλή αποδέχθηκε την ύπαρξη και ομιλία της «μακεδονικής γλώσσας», όνομα που παραπέμπει ρητά στην ελληνική γλώσσα της Μακεδονίας (αρχαία, νέα και σύγχρονη). Δημόσια απάντηση στον κ. Κοτζιά έδωσε ο γλωσσολόγος και π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γ. Μπαμπινιώτης που έλαβε μέρος στην Διάσκεψη και δήλωσε ότι αυτή (η Διάσκεψη) ήταν αυστηρά τεχνικού χαρακτήρα και αποκλειστικό της έργο ήταν η δια μεταγραμματισμού (transliteration) τυποποίηση (standardization)των γεωγραφικών ονομάτων των χωρών που δεν χρησιμοποιούν λατινικό αλφάβητο, όπως η π. Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα, η Κίνα, οι αραβικές χώρες και το Ισραήλ, οι χώρες της π. ΕΣΣΔ και άλλες. Και καθώς οι χώρες της π. Γιουγκοσλαβίας ( Σερβία, Κροατία, ΠΓΔΜ) και άλλες σλαβικές χώρες χρησιμοποιούσαν το κυριλλικό αλφάβητο, συμφωνήθηκε όπως αυτό (μπορεί να) μεταγράφεται με λατινικούς χαρακτήρες.
Όμως - συνέχισε ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης - άλλο πράγμα είναι η επίσημη αναγνώριση μιας γλώσσας με ξένο όνομα (συγκεκριμένα της Βουλγαροσερβικής των Σκοπίων ως «μακεδονικής») και άλλο η μεταγραφή από το ένα αλφάβητο (το σλαβικό κυριλλικό) σε ένα άλλο (το λατινικό), όπως έγινε στη Διάσκεψη του 1977. Εξ άλλου, η ελληνική αντιπροσωπία της Διάσκεψης δεν είχε αρμοδιότητα αναγνώρισης καμίας γλώσσας ούτε Εξουσιοδότηση προς τούτο.
Η αναβάθμιση σε «επίσημη» γλώσσα του τοπικού γλωσσικού ιδιώματος των Σκοπιανών, σίγουρα θα προκαλέσει προβλήματα στη Δυτική Μακεδονία όπου σε ορισμένα χωριά υπάρχουν οι γνωστοί δίγλωσσοι κάτοικοι οι οποίοι, υποκινούμενοι από τους ακραίους κύκλους του ανθελληνικού «Ουράνιου Τόξου», θα εγείρουν δικαιώματα σλαβογενούς μειονότητας.
Όσον αφορά την ιθαγένεια - υπηκοότητα των πολιτών της ΠΓΔΜ, θα θεωρούνται, πλέον, «Μακεδόνες», αφού κανείς δεν θα δίνει σημασία στον από την Συμφωνία προβλεπόμενο διευκρινιστικό αστερίσκο που λέει « / Πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας». Και τότε σίγουρα οι Βορειοελλαδίτες θα έχουν εν τοις πράγμασι πρόβλημα για το αν θα μπορούν να αυτοαποκαλούνται κατά το δοκούν «Μακεδόνες». Η σύγχυση θα είναι προφανής και αναπόφευκτη. Οι μέχρι σήμερα πικρές εμπειρίες από το Σκοπιανό πείθουν ότι και αν ακόμη η Συμφωνία καταρρεύσει, η «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα θα παραμείνουν και θα παγιωθούν, με σφοδρή πιθανότητα να αρχίσουν πάλι οι συγκρούσεις με τους Έλληνες, σίγουρα εντονότερες αυτή την φορά.
Παρά ταύτα είναι γεγονός ότι η Συμφωνία προβλέπει στο προοίμιο του σκοπιανού Συντάγματος να υπάρξει σαφής προσδιορισμός που να διαχωρίζει την σύγχρονη μακεδονική ταυτότητα των κατοίκων της ΠΓΔΜ από την αρχαιότητα και να την συνδέει με τις σλαβικές εγκαταστάσεις που ξεκίνησαν στην περιοχή της Βαλκανικής τον 6ο μ.Χ αιώνα, στο δε άρθρο 7 της Συμφωνίας συναντάται η πρόβλεψη ότι «οι δύο πλευρές διατυπώνουν την εκατέρωθεν αντίληψή τους ότι οι όροι «Μακεδονία» και «Μακεδονικός/ Μακεδόνας», αναφέρονται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και πολιτιστική κληρονομιά». Όμως, παρατηρείται, ότι τα Σκόπια ποτέ δεν ισχυρίσθηκαν ότι δεν αναγνωρίζουν την αρχαία ελληνική κληρονομιά στην Μακεδονία. Αυτό που αρνούνται είναι ο ελληνικός χαρακτήρας της Μακεδονίας και αυτό επιβεβαιώνουν δια της Συμφωνίας σήμερα, κατοχυρώνοντας για λογαριασμό τους την «μακεδονική» γλώσσα.
Οι όροι (μέτρα) της Συμφωνίας κρίνονται ως εμπροσθοβαρείς. Όπως γίνεται σε κάθε Διεθνή Σύμβαση, η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να απαιτήσει πρώτα να απαλειφθούν οι αλυτρωτικές (επεκτατικές ) βλέψεις από το σκοπιανό Σύνταγμα (τροποποίηση του προοιμίου, των άρθρων 3 και 49 και απάλειψη υπαινιγμών ύπαρξης μειονοτήτων) και έπειτα να επιτρέψει την ένταξή τους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Τούτο όμως θα ήταν αντίθετο προς τα συμφέροντα όλων, πλην Ελλάδος, η οποία και «υπέκυψε», χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα. Είναι βέβαιον ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις στην ΕΕ και η πρόσκληση συμμετοχής στο ΝΑΤΟ θα προχωρήσουν χωρίς να ερωτηθούν ούτε ο Ελληνικός Λαός ούτε το Κοινοβούλιο που απλώς θα κληθεί εκ των υστέρων να επικυρώσει όλα όσα έχουν δρομολογηθεί. Μιλάμε για μια πραγματική παγίδα που η Ελλάδα έστησε στον ίδιο τον εαυτό της. Η Συμφωνία θα παράξει τετελεσμένα που θα είναι δύσκολα αναστρέψιμα στο μέλλον και «έννομα αποτελέσματα» που θα δεσμεύσουν την χώρα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.
Και θα ήταν μεγάλη ουτοπία να νομίζουμε ότι, σε περίπτωση αθέτησης από τους Σκοπιανούς των συμφωνηθέντων, οι δύο Οργανισμοί, ΕΕ και ΝΑΤΟ, θα τους αποβάλλουν από τις τάξεις τους. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε , ουδαμού φαίνεται να παρέχουν τέτοιου είδους προβλέψεις και ρήτρες αποβολής.
Με την είσοδό τους σε ΕΕ και κυρίως στο ΝΑΤΟ, οι «Μακεδόνες» θα δημιουργήσουν νέες περιπλοκές με την Ελλάδα προβάλλοντας σταδιακά, ως «περίκλειστο κράτος», δικαιώματα Διεθνούς Δικαίου εξόδου στο Αιγαίο, ενώ οι Οργανισμοί θα «νίπτουν τας χείρας» αδιάφορα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αλβανία , η οποία, παρότι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ από το 2009, εξακολουθεί να προκαλεί την Ελλάδα για την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ και τους ανύπαρκτους Τσάμηδες. Πέραν αυτών, στο ΝΑΤΟ δεν είναι τόσο αφελείς να πιστεύουν ότι η ένταξη των Σκοπίων θα εμποδίσει την τουρκική διείσδυση στα Βαλκάνια, στον βαθμό που αυτοί δεν την επιθυμούν.
Επίμαχο σημείο της Συμφωνίας αποτελεί η διάταξη του άρθρου 8 η οποία επιβάλλει σε αμφότερα τα Μέρη «να μην προβαίνουν σε ενέργειες αλυτρωτισμού το ένα εναντίον του άλλου». Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν η Συμφωνία επικυρωθεί και εφαρμοστεί, τότε το τόσο προσφιλές στον Ελληνικό Λαό τρόπαιο «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ» θα πρέπει να θεωρηθεί… παράνομο και καταδικαστέο. Και ο κόσμος που με ενθουσιασμό δημόσια τραγουδά «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΞΑΚΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Η ΧΩΡΑ…..» θα πρέπει να ξεχάσει τα άσματα τέτοιου είδους για να μην προσβάλλεται η…« Ιερά Συμφωνία» (!!) και για να μην καταφύγουν οι Σκοπιανοί, σύμφωνα με το άρθρο 19 αυτής, στις «καλές υπηρεσίες του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ» , ή, ακόμη και « στο Διεθνές Δικαστήριο».
Για τους απεργαζόμενους μελλοντικές αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια, η νεόκοπη Συμφωνία θα μπορούσε να αποτελέσει το «όχημα» που θα τους επέτρεπε να εκμεταλλευθούν το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού» για να προωθήσουν την ιδέα ενός ομόσπονδου κράτους, όπως π.χ είναι σήμερα το Βέλγιο ή θα μπορούσε να είναι η Κύπρος. Ούτε είναι απίθανη η σταδιακή εμπέδωση της ιδέας περί μιας ενιαίας ταυτότητας - της μακεδονικής - η οποία, ισχύουσα διακριτά αλλά παράλληλα με την ελληνική, δυνατόν να γίνει η απαρχή της ίδρυσης ενός νέου πολυεθνικού κράτους με στόχο την αποδυνάμωση της Ελλάδος στα πλαίσια της αναδιάταξης του μεταπολεμικού δυτικού κόσμου.
ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ.
Μόνο ως «Λεόντια» υπέρ των Σκοπίων θα πρέπει να θεωρηθεί η Συμφωνία της 17ης Ιουν. 2018 στις Πρέσπες που αποπειράθηκε να λύσει το ονοματολογικό του γειτονικού κρατιδίου με πολλές κομβικές και βαθύτατες υποχωρήσεις και παραδοχές εκ μέρους μας που μείωσαν το εθνικό μας γόητρο αλλά, παράλληλα, αύξησαν το κύρος του κράτους των Σκοπίων με την ουσιαστική αποδοχή του ονόματός τους ως «Μακεδονία» και την κατοχύρωση της ψευδεπίγραφης «μακεδονικής» γλώσσας και ταυτότητας.
Την Συμφωνία επέβαλλαν ξένες δυνάμεις με σκοπό να αρθούν οι αντιρρήσεις της Ελλάδος για την εισδοχή της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την έναρξη των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, αδιαφορώντας για την εθνική ζημία της Ελλάδος , ήδη μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και παραγράφοντας με ασέβεια την τρισχιλιετή Ιστορία της Μακεδονίας.
Οι συνέπειες της Συμφωνίας που γρήγορα θα προκύψουν θα έχουν θύματα την Πατρίδα, την ίδια την μαρτυρική Μακεδονία και, προ πάντων, ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό ο οποίος, προς μεγάλη του τιμή, όχι μόνο δεν πίστεψε στις ψευδολογίες και φρούδες υποσχέσεις των πολιτικών που υπέγραψαν την Συμφωνία υπακούοντας στις προσταγές των ξένων αφεντάδων τους με ευτελή ανταλλάγματα, αλλά και αντέδρασε δυναμικά με συλλαλητήρια και άλλες δημόσιες εκδηλώσεις, λοιδορούμενος δια ταύτα και άκρως απαξιούμενος. Για τους λόγους αυτούς και πολλούς άλλους μη αναγραφόμενους, είναι εθνική επιταγή ο αγώνας εκείνων που αγαπούν την Μακεδονία και την θέλουν ελεύθερη και Ελληνική, να συνεχισθεί ακάθεκτος και με κάθε νόμιμο μέσο, ώστε η ιταμή Συμφωνία των Πρεσπών να παύσει ισχύουσα… erga omnes και οι «κτίτορές» της να λάβουν την «ανταμοιβή» που τους αξίζει από τον Ελληνικό Λαό, την Ιστορία και την αδέκαστη Δικαιοσύνη, «Θεία τε και ανθρωπίνη». πηγή
Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια! Επί Αριστεράς η αποικιοκρατία στην πατρίδα μας διευρύνθηκε.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» αναφώνησε ο κύριος πρωθυπουργός την Παρασκευή της πανηγύρεως μετά λαιμοδέτου στο Ζάππειο, ουχί περιπατώντας (για να θυμηθούμε τον μέγιστο Αττίκ). Θα προσπεράσουμε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο σύνθημα διατυπώθηκε πρώτη φορά από τον Κεμάλ Ατατούρκ κατά την επανάσταση των Νεοτούρκων («Η Τουρκία ανήκει στους Τούρκους»), άγνωστο πώς έγινε σύνθημα από τον σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν («Η Γαλλία στους Γάλλους»), από τον οποίο το αντέγραψε ο Ανδρέας Παπανδρέου και από εκεί ο Αλέξης Τσίπρας.
Το βασικό ερώτημα είναι σε ποιους Ελληνες ανήκει η Ελλάδα επί των ημερών του. Σκέφτομαι να σας τους συστήσω... Ξεκινώ από ψηλά: Martin Czurnda, Εric Tourett. διευθύνων σύμβουλος και αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Είναι οι «Ελληνες» του ΤΧΣ: του οργάνου που ελέγχει αποφασιστικά τις «ελληνικές τράπεζες». Διορίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ. Να σας συστήσω και άλλους «Ελληνες» στους οποίους ανήκει η Ελλάδα: Marianne Okland, Claude Pirett, AndrewMclntyre, Eva Cenderbalic. Είναι οι «Ελληνες» με σουηδική, νορβηγική και άλλες ρίζες που μετέχουν στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής μας Τράπεζας. Ηarel De Breck, Alexander Blades, Arre Bergreen, Enrico Tomacco, David Dexter είναι οι «Ελληνες» που διόρισε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στην Τράπεζα Πειραιώς με βάση τη ρύθμιση που περιείχε το τρίτο Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλετε και άλλους «Ελληνες» στους οποίους ανήκει η Ελλάδα; FU Chengging, YE Weilong, FENG Boming, ZHU Jianhui, IP Sing Chi.
Πρόκειται για το νέο κινεζικό διοικητικό συμβούλιο του ΟΛΠ επί ΣΥΡΙΖΑ μετά την πώληση του πλειοψηφικού πακέτου. (Οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. το 2008 είχαν υπογράψει συμβάσεις παραχώρησης του λιμένος στην Cosco, δεν πώλησαν πλειοψηφικό ποσοστό του ΟΛΠ.) Αν δεν χορτάσατε «Ελληνες» στους οποίους ανήκει η Ελλάδα, να σας γνωρίσω και άλλους. Ολο το διοικητικό συμβούλιο της Frapport Greece, επικεφαλής του οποίου είναι ο κύριος Στέφαν Σούλτε, είναι Γερμανοί.
Γι’ αυτό στα περιφερειακά αεροδρόμια ο freddo κοστίζει πλέον σχεδόν πέντε ευρώ. Πρόκειται για την ιδιωτικοποίηση που ολοκληρώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ. Να μην αρχίσω, τέλος, κάτι πιο ανατριχιαστικό για τα μέτρα της Αριστεράς, να παραθέτω επωνυμίες ξένων funds στα οποία μεταβιβάστηκαν τα «κόκκινα» δάνεια και ανήκουν πλέον ουσιαστικά τα σπίτια και οι επιχειρήσεις εκατομμυρίων Ελλήνων. Ζήτω, λοιπόν, κύριε Τσίπρα μου! Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες επειδή από μεθαύριο θα δανείζεστε από τις κάποτε σε εσάς μισητές αγορές αντί από κράτη.
Προτείνω να σοβαρευτούμε: Η Ελλάς δυστυχώς δεν ανήκει πλέον στους Ελληνες. Πλην ναυτιλίας, την οποία «σκύλιασαν» να αλώσουν οι Γερμανοί, χωρίς να το καταφέρουν, αερομεταφορών, ενδεχομένως της ακτοπλοΐας (και εκεί έχουμε απώλειες) και του τομέα των υπηρεσιών, η πατρίδα μας πωλείται κάθε μέρα την τελευταία οκταετία. Αμερικανοί, Τούρκοι, Ισραηλινοί αγοράζουν ξενοδοχεία, τη βαριά βιομηχανία μας. Γάλλοι διεκδικούν τα νερά μας. Γερμανοί και Κινέζοι τις ασφαλιστικές εταιρίες, που θα καταστούν τρίτος πυλώνας της ασφάλισης. Βεβαίως όλα αυτά δεν ξεκίνησαν επί ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως σε καιρούς παγκοσμιοποίησης γίνονται διεθνείς συμπράξεις και συμμαχίες - ειδικώς τον καιρό που είσαι ισχυρός είναι λύση (ο ΟΤΕ πουλήθηκε με 26 ευρώ τη μετοχή το 2008 και γλίτωσε ο Προϋπολογισμός τα ελλείμματά του).
Βεβαίως δεν φταίνε οι ξένοι τεχνοκράτες που διορίστηκαν στα Δ.Σ. των τραπεζών - αυτοί την καριέρα τους κάνουν. Υπάρχει όμως μια μεγάλη αλήθεια! Επί Αριστεράς η αποικιοκρατία στην πατρίδα μας διευρύνθηκε. Οι τραγικοί χειρισμοί του δημοψηφίσματος, για το οποίο σήμερα ο Τσίπρας ζήτησε συγγνώμη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (προχθές «είχατε δίκιο»), έδεσαν τη χώρα περισσότερο στο άρμα της εξάρτησης και την ανάγκασαν να υπογράψει ένα τρίτο Μνημόνιο, με το οποίο παραδόθηκαν ολόκληροι τομείς της οικονομίας μας, με πρώτο τον τραπεζικό, στους δανειστές. Πριν από λίγες εβδομάδες εκτός από την οικονομία αρχίσαμε να παραδίδουμε με συμφωνίες και την ιστορική κληρονομιά μας, τους όρους «Μακεδόνας» και «Μακεδονία». Κατά συνέπεια το θέμα με τον κύριο πρωθυπουργό δεν είναι αν η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες. Το ερώτημα όπου πρέπει να απαντήσει -γιατί αυτά συνέβησαν και επί των ημερών του- είναι σε ποιον ανήκει η Ελλάς.
