Πρέσπες 2018: Είμαστε αυτοί που είμαστε. Κι αυτό, δεν αλλάζει.

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Θα ήταν ίσως περιττό να πω και να επαναλάβω ότι ποτέ μου δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, Συνασπισμό ή – βεβαίως- Τσίπρα και ποτέ δεν θα το κάνω. Αλλά το αναφέρω γιατί υπάρχουν πολλοί που τον τελευταίο καιρό μου προσδίδουν «περίεργες» τάσεις. Ίσως επειδή μια ζωή διαβάζω, μια ζωή γράφω, μια ζωή συναναστρέφομαι ανθρώπους της πολιτικής και της παραπολιτικής και εξ αυτού, δεν μπορώ πάντα να γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά και να μην αναφέρω τις φορές που η «δική» μου παράταξη, η Φιλελεύθερη , στην μακρά πορεία του ιστορικού χρόνου, «κουφαίνεται», ξεστρατίζει, αδυνατεί να αντεπεξέλθει, υποκύπτει σε σκοπιμότητες, προτάσσει μικρόπνοα συμφέροντα ή αδιαφορεί.

Έχουμε λοιπόν μια πολύ μέτρια «αριστερή» κυβέρνηση, με αρκετούς επιπόλαιους χειριστές καταστάσεων, μια κυβέρνηση ενός κόμματος που εξελέγη λέγοντας χοντρά ψέματα , μια ομάδα ανθρώπων που ερωτεύτηκαν την εξουσία, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την κατακτήσουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να την κρατήσουν και φοβάμαι ότι συνάπτει ύποπτες, «κάτω απ΄το τραπέζι» συμφωνίες ώστε να γίνει αρεστή, για να παρατείνει την παρουσία της στο «γκουβέρνο», συμφωνώντας σε ενέργειες που ευελπιστεί ότι θα της εξασφαλίσουν εύνοια και στήριξη ώστε «κάτι» να κερδίσει, σίγουρη ότι όταν έρθουν «τα δύσκολα», θα υπάρχει μια άλλη κυβέρνηση, του «δικού μου» χώρου που θα ξανακληθεί να βγάλει τα κάστανα απ΄ τη φωτιά.

Η κορυφαία απόδειξη: Είναι εντελώς βλάκας ο Τσίπρας και υπογράφει μια συμφωνία στην οποία αντιτίθεται το 50% της ίδιας του της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και το 62 ως 78% του Ελληνικού λαού( ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις); Όχι. Βλάκας δεν είναι. Καθόλου. Απελπισμένος είναι. Αναγκασμένος είναι. Απειλούμενος είναι. 

Κανείς – εκτός από τους πάσης φύσεως ακραίους, τους αδιάφορους καφενόβιους και τους θεατές του “House of Love” - δεν δεχόταν παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας, με οποιοδήποτε τρόπο, στους Σκοπιανούς. Αλλά ο Τσίπρας είχε μια στρυφνή κατάσταση να χειριστεί όταν ανέλαβε να κυβερνήσει. Το χειρίστηκε όπως μπορούσε ελπίζοντας σε «άλλα οφέλη».

Και φτάνουμε στο δια ταύτα: Η χώρα – έστω, η «περιοχή» αυτή- στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. ενσωματώθηκε στην Περσική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια καταλήφθηκε από το Ελληνικό βασίλειο της Μακεδονίας τον 4ο αιώνα π.Χ. Οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την περιοχή τον 2ο αιώνα π.Χ. και την ενέταξαν στην πολύ μεγαλύτερη επαρχία της Μακεδονίας, που παρέμεινε τμήμα της Βυζαντινής (Ανατολικής Ρωμαϊκής) Αυτοκρατορίας και δέχθηκε συχνές επιδρομές και εποικισμούς Σλαβικών λαών, που άρχισαν τον 6ο αιώνα μ.Χ. Μετά από αιώνες αντιπαράθεσης μεταξύ Βυζαντινής και Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας πέρασε σταδιακά στην Οθωμανική κυριαρχία από τον 14ο αιώνα. Η ιδέα της ύπαρξης χωριστού σλαβομακεδονικού έθνους γεννήθηκε αρχικά σε έναν μικρό κύκλο διανοουμένων Σλάβων της Μακεδονίας στο μεταίχμιο 19ου και 20ου αιώνα.

Καμία σχέση με τη «Μακεδονία» μας. Καμία σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο. Καμία σχέση με τη γλώσσα μας. Αλλά από εδώ και κάτω, στον 20ό αιώνα πλέον ( 1912-1913) αρχίζει η Ελληνική «απραξία» και οι δυσμενείς πολεμικές συνθήκες που υπογράφηκαν. Με τους Βαλκανικούς πολέμους, η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας διανεμήθηκε μεταξύ Βουλγαρίας, Σερβίας και Ελλάδας. Ο σλαβομακεδονικός εθνικισμός υποστηρίχθηκε από τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής κατά το Μεσοπόλεμο και τον Β΄ Παγκόσμιο, στην κατεχόμενη Μακεδονία του Βαρδάρη αναπτύχθηκε ένα αντιφασιστικό αντάρτικο, που μετά τον πόλεμο οδήγησε στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως ομόσπονδης δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Το 1991, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας…..

Αλλά από εδώ και πέρα τα ξέρετε. Πρέπει να τα ξέρετε. Δείτε λοιπόν στο μικρό αυτό χρονολόγιο : Σε ποιες περιόδους, το 1910, το 1920, το 1930, το 1950, το 1960 έπρεπε να είχαν αρχίσει με κάποιο τρόπο από τις Ελληνικές κυβερνήσεις συνομιλίες και ενέργειες για το «Όνομα της Μακεδονίας» που αυθαιρέτως χρησιμοποιούσαν;

Όχι. Ο Τσίπρας είναι κακός πρωθυπουργός και μικροπολιτικάντης «ψευτάκος». Βλάκας δεν είναι. Αλλά ούτε εμείς είμαστε βλάκες. Ας το καταλάβουμε πλέον όλοι: Δεν μπορούσε ο Τσίπρας να επανορθώσει το κακό που είχε γίνει 100-200 χρόνια πίσω. Και αποφάσισε να κάνει το μαύρο άσπρο. Όπως με το «δημοψήφισμα» του 2015. Όπως με τον ΕΝΦΙΑ. Όπως με τις συντάξεις. Όπως με τους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς. Όπως με όλα όσα χειρίστηκε. Τά δωσε όλα όσα του ζητήθηκαν γιατί μόνο το βρακί δεν του απαίτησαν οι «σύμμαχοι» και «εταίροι» μας.

Αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Κι αυτό, δεν αλλάζει.