Η Τουρκία βρίσκεται σε πλήρη επιθετική διάταξη. Έχει διαμορφώσει ένα πλαίσιο κινήσεων που στοχεύει στη συντήρηση ενός κλίματος έντασης από το Αιγαίο μέχρι και την Κύπρο, έχοντας βασική επιδίωξη τους υδρογονάνθρακες της κυπριακής ΑΟΖ. Κρατώντας στην πρίζα την Αθήνα με τις προκλήσεις, τις αμφισβητήσεις, θα επιχειρήσει να διευκολύνει τις δράσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στοχεύει με κάθε μέσο το φυσικό αέριο της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως εκ τούτου επιδιώκει να μειώσει τις όποιες αντιδράσεις της Αθήνας, κρατώντας ανοικτό μέτωπο με την Ελλάδα. Είναι πρόδηλο από την εν γένει συμπεριφορά του καθεστώτος Ερντογάν πως τεντώνει το σχοινί σε σημείο που κινδυνεύει να κοπεί. Επιδιώκει σύγκρουση με την Ελλάδα; Όχι. Γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα είναι αβέβαιη ως προς το αποτέλεσμα που θα επιδιώξει και θα έχει οπωσδήποτε κόστος.
Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι δεν είναι βασικά στόχος του ο πόλεμος, οι σχεδιασμένες ενέργειες-προκλήσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ατύχημα. Η αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας μπορεί να γίνει σε ένα ενιαίο μέτωπο Ελλάδος και Κύπρου στη βάση του λησμονημένου ενιαίου αμυντικού δόγματος. Με σοβαρότητα αυτή τη φορά και καλούς στόχους και κατάλληλο σχεδιασμό για επίτευξή τους. Και όχι όπως τότε που αναλωνόταν το δόγμα στην ικανοποίηση εσωτερικών πολιτικών αναγκών των δυο κυβερνήσεων. Είναι απαραίτητο να υπάρχει δύναμη αποτροπής στην περίπτωση που χρειαστεί.
Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως θα πρέπει να μην παρασυρθούμε στο παιχνίδι της έντασης. Δεν είναι επιλογή μας αυτό το πεδίο δράσης. Αθήνα και Λευκωσία έχουν πολλά εργαλεία άσκησης πολιτικής για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα, φθάνει να αξιοποιήσουν όλα τα πλεονεκτήματα που διαθέτουν μέσα από συνεργασίες και συμμαχίες, όπως και διά της συμμετοχής τους στην ΕΕ. Η τουρκική στρατηγική είναι σταθερή και διαχρονική, υποστηρίζεται από καθορισμένο πλαίσιο ενεργειών και δεν επηρεάζεται από εκλογές.
Ωστόσο, η επίσπευση των εκλογών από τον Ερντογάν και ο καθορισμός τους για τον Ιούνιο εκ των πραγμάτων θα ενισχύσουν τη ρητορική του καθεστώτος, όπως και την κλιμάκωση των ενεργειών διατήρησης του κλίματος έντασης. Γι’ αυτό και η περίοδος αυτή, όπως και η επόμενη, όταν ο Ερντογάν θα καταστεί διά των εκλογών ο απόλυτος σουλτάνος, θα είναι κρίσιμη και επικίνδυνη.
Ο Ακιντζί και οι αφελείς της όποιας λύσης
Όσοι αφελώς αναμένουν πως ο Ερντογάν, έχοντας εξασφαλίσει όλες τις εξουσίες και όντας κυρίαρχος του παιχνιδιού, θα είναι έτοιμος να συζητήσει εποικοδομητικά με Ελλάδα και Κύπρο θα διαψευστούν. Μπορούν αυτοί να παραμένουν προσκολλημένοι και βυθισμένοι στις ψευδαισθήσεις τους, αλλά είναι επικίνδυνο να τις μετουσιώνουν σε πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για όσους επενδύουν ακόμη στον εγκάθετο του καθεστώτος Ερντογάν στα κατεχόμενα, Μουσταφά Ακιντζί. Ο τελευταίος, ευτυχής με το ψευδο-οφίκιό του, έχει προ πολλού παραδοθεί στον Μεγάλο Αφέντη στην Άγκυρας.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι μόνο ο Ακιντζί, ο οποίος φροντίζει να εκτελεί ως ευπειθής υπηρέτης τις οδηγίες που έχει από την Άγκυρα, αλλά κι οι οπαδοί της όποιας λύσης. Είναι αυτοί που δεν κρύβουν τη χαρά τους γιατί «βρέθηκαν οι δυο ηγέτες μετά από εννιά μήνες» και πως «το κλίμα ήταν καλό». Λες και το πρόβλημα ήταν διαπροσωπικό ή… κλιματικό. Το Κυπριακό δεν θα λυθεί περιμένοντας τον Ερντογάν ν’ αλλάξει. Αυτό είναι και αφελές και επικίνδυνο. Χρειάζονται πολιτικές δράσεις, που απουσιάζουν.
Είναι εύκολη μέθοδος τα μακροβούτια στις ψευδαισθήσεις και οι αφελείς αναλύσεις. Εδραιώνουν όμως τα κατοχικά δεδομένα και δημιουργούν το εφαλτήριο για το επόμενο τουρκικό επεκτατικό άλμα στην Κύπρο, αρχής γενομένης από τη θάλασσα. Στην περιοχή συντελούνται δραματικές εξελίξεις, η Τουρκία φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί στη Συρία, οι βασικοί παίκτες φλερτάρουν με μεγάλες συγκρούσεις και στη Λευκωσία παραμένουν δογματικά προσκολλημένοι στην πεπατημένη και σε συνεταιρισμό με τον νεο-σουλτάνο Ερντογάν.
Στο χείλος ενός νέου πολέμου βρίσκεται η Μέση Ανατολή
Θέσεις μάχης λαμβάνουν Ισραήλ και Ιράν, εποφθαλμιώντας τον έλεγχο της Συρίας και την αύξηση της επιρροής τους στην περιοχή. Όλα αυτά την ώρα που το βλέμμα της διεθνούς κοινότητας είναι στραμμένο στη δύναμη τής -κρυφής και φανερής- διπλωματίας, στον απόηχο των χειρουργικών χτυπημάτων του δυτικού άξονα στη Συρία. Η επόμενη διμηνία είναι, εκ των πραγμάτων, καθοριστική για τις εξελίξεις στην περιοχή.
Πίσω από τις μεγάλες ειδήσεις και την επίσημη διπλωματία στήνεται η «πίστα» ενός νέου πολέμου, στο έδαφος της Συρίας, μεταξύ Ιράν και Ισραήλ. Δημοσίευμα των New York Times, το οποίο ασχολείται με το ζήτημα, στον απόηχο της επέμβασης του δυτικού άξονα το περασμένο Σάββατο, επικαλείται μάλιστα ανώνυμη ισραηλινή στρατιωτική πηγή, η οποία φαίνεται να επιβεβαιώνει πως πίσω από την πυραυλική επίθεση της 9ης Απριλίου στην αεροπορική βάση Τ4 στη Συρία, στην περιφέρεια της Χομς, κατά την οποία σκοτώθηκαν τουλάχιστον επτά Ιρανοί στρατιωτικοί, κρύβεται όντως το Ισραήλ.
Το Ισραήλ φαίνεται όμως να κρύβεται και πίσω από τη νέα πυραυλική επίθεση, η οποία, ωστόσο, σύμφωνα με τη Δαμασκό, αναχαιτίστηκε πλήρως, εναντίον της αεροπορικής βάσης Σαϊράτ, επίσης στη συριακή πόλη Χομς, τα ξημερώματα την Τρίτη, 17 Απριλίου 2018.
Οι πρώτες ενδείξεις
Την αμέσως επόμενη μέρα και ενώ ο Πρόεδρος του Ιράν, Χασάν Ρουχανί, διαμήνυε προς τους γείτονες ότι η χώρα του έχει αποφασίσει μεν να έχει ισχυρή στρατιωτική θωράκιση, αλλά δεν εποφθαλμιά τα εδάφη καμιάς χώρας, ο ισραηλινός Τύπος απαντούσε στις κατηγορίες που εκτόξευσε η Χεζμπολάχ εναντίον του Τελ Αβίβ περί ακήρυχτου πολέμου εναντίον του Ιράν με μεθοδικά χτυπήματα, αποκαλύπτοντας τις στρατιωτικές θέσεις των Φρουρών της Επανάστασης, στη Συρία, τα ονόματα των αξιωματικών που βρίσκονται εκεί, καθώς επίσης και τον τύπο του εξοπλισμού που διαθέτουν.
Στην ελεγχόμενη διαρροή τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν δορυφορικές εικόνες και έναν χάρτη πέντε συριακών αεροπορικών βάσεων, στις οποίες φέρονται να βρίσκονται ιρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη ή φορτηγά αεροσκάφη τα οποία μεταφέρουν, σύμφωνα με τις πληροφορίες, όπλα. Μάλιστα, όπως δημοσιεύουν, αξιωματούχος των ισραηλινών υπηρεσιών ασφαλείας φάνηκε να παραδέχεται ότι η ισραηλινή άμυνα θεωρεί ότι η παρουσία των Φρουρών της Επανάστασης αποτελεί μια οντότητα που θα προσπαθήσει να επιτεθεί στο Ισραήλ.
Αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο το Τελ Αβίβ να πλήξει τις θέσεις των Ιρανών με σφοδρό τρόπο. Παράλληλα ο Ρόνι Ντανιέλ, στρατιωτικός συντάκτης του τηλεοπτικού σταθμού Mako, δήλωσε ότι το Ισραήλ προετοιμάζεται για μια ενδεχόμενη ομοβροντία πυραύλων από το Ιράν ή μια επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη από τη Συρία.
Ισραηλινός στόχος το ιρανικό προγεφύρωμα
Αυτό που φαίνεται, αν και διστακτικά, να αποδέχονται πλέον όλοι οι διπλωματικοί αναλυτές είναι πως το Ισραήλ βρίσκεται πίσω από την αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών και, σε αντίθεση με τους συμμάχους του, δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα προκειμένου να συνθλίψει εν τη γενέσει του το προγεφύρωμα του Ιράν στη Συρία. Ακόμη κι αν το ρίσκο που λαμβάνει είναι η γενικευμένη σύρραξη με την Τεχεράνη, που καθόλου πρόθυμη δεν είναι να εγκαταλείψει τα σχέδια ελέγχου της Μέσης Ανατολής, ώστε να σταθεί απέναντι στον μεγάλο εχθρό που ονομάζεται Σαουδική Αραβία.
Στο άρθρο του γνωστού Αμερικανού αναλυτή Τόμας Φρίντμαν, ο «ανώνυμος Ισραηλινός αξιωματούχος» επιβεβαιώνει ότι το χτύπημα στην αεροπορική βάση αποτελεί την πρώτη επίθεση του Τελ Αβίβ σε «ζωντανούς» ιρανικούς στόχους. Οι επτά νεκροί δεν λογαριάζονται ως «παράπλευρες απώλειες» καθώς ήταν μέλη της «Δύναμης Κουντς», δηλαδή μιας από τις πτέρυγες των «Φρουρών της Επανάστασης».
Ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας
Όταν οι ρωσικές δυνάμεις εισήλθαν στη Συρία το 2015 και είχε καταστεί σαφές πως οι ΗΠΑ δεν θα έπαιρναν ιδιαίτερα μέτρα εναντίον του Πούτιν, ο Νετανιάχου κατάφερε να εγκαταστήσει κρυφό κανάλι πληροφοριών μεταξύ του ίδιου και του Ρώσου Προέδρου, αλλά και μια κρυπτογραφημένη τηλεφωνική γραμμή για επικοινωνία μεταξύ του Ισραήλ και του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών της Ρωσίας για να αποτραπούν περαιτέρω συγκρούσεις μεταξύ ισραηλινών και ρωσικών δυνάμεων στη Συρία. Το Ισραήλ ζητεί από τη Ρωσία οι Ιρανοί να απομακρυνθούν από τη Συρία μόλις τελειώσει ο πόλεμος, κάτι στο οποίο η Μόσχα επιδεικνύει αδιαφορία. Η Ρωσία επιθυμεί να εδραιώσει τη δύναμή της στη Μέση Ανατολή και η πολιτική της απαιτεί τη διατήρηση καλών σχέσεων με το Ιράν.
Η μονομαχία της σιωπής
Η μονομαχία των αιώνιων εχθρών έχει μόλις αρχίσει και είναι εκ των πραγμάτων εκρηκτική. Επί του παρόντος γίνεται σιωπηλά. Μπορεί η Δαμασκός να δείχνει ανοιχτά το Ισραήλ πίσω από τις επιθέσεις, ωστόσο ούτε το Ισραήλ σχολιάζει τις κατηγορίες που του καταλογίζουν, ούτε και το επίσημο κράτος της Τεχεράνης έχει σχολιάσει τα τεκταινόμενα. Μόνο η ιρανική παραστρατιωτική οργάνωση Χεζμπολάχ απειλεί ανοιχτά με αντίποινα το Τελ Αβίβ και ζητεί από τον Χασάν Ρουχανί να πάρει ανοιχτά θέση. Την αποκλιμάκωση αυτής της σύρραξης έχουν αναλάβει, στα μετόπισθεν, η Ρωσία για λογαριασμό του Ιράν και οι Ηνωμένες Πολιτείες για λογαριασμό του Ισραήλ. Κι αυτό γιατί αν οι δύο βασικοί εχθροί αναλάβουν δράση, τότε η εξέλιξη της ιστορίας θα είναι πραγματικά επικίνδυνη για την παγκόσμια ασφάλεια.
Η συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης
Η απειλή που ετοιμάζεται να υλοποιήσει το επόμενο διάστημα ο Ντόναλντ Τραμπ, περί ακύρωσης της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, δεν είναι άσχετη με τις εξελίξεις επί συριακού εδάφους και το σκιώδες παρασκήνιο. Οι Ισραηλινοί εκτιμούν ότι η συμφωνία βοηθά το Ιράν να αναπτύσσει το πυρηνικό του πρόγραμμα και εν τέλει να καταφέρει τον στόχο της πυρηνικής κεφαλής, ο οποίος σύμφωνα με τους ειδικούς δεν έχει ολοκληρωθεί. Ως εκ τούτου η «διάλυση» της συμφωνίας θα διατηρήσει για μεγαλύτερο διάστημα το εμπάργκο πώλησης όπλων στο Ιράν, το οποίο περιτέχνως μετά τη συμφωνία εξοπλίζεται από τη Ρωσία, στη βάση της σταδιακής άρσης των κυρώσεων.
Άρα το Ιράν, εκτός πυρηνικής συμφωνίας, θα είναι πιο ευάλωτο και λιγότερο ισχυρό απ' ό,τι εντός. Δίνοντας, παράλληλα, μεγαλύτερη ισχύ στο Ισράηλ. Βέβαια σε αυτό το παζλ σημαντικό κομμάτι είναι και η ουαχαμπιστική Σαουδική Αραβία, παραδοσιακός και σκληρός εχθρός του σιιτικού Ιράν, η οποία κάνει πλέον άνοιγμα προς τη Δύση - άλλωστε είναι γνωστές οι στενές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες διαχρονικά - και συντάσσεται με το Ισραήλ, εναντίον του κοινού εχθρού.
Περίπτωση αμφίπλευρης απώλειας
Είναι γεγονός ότι οι δύο χώρες έχουν περισσότερα να χάσουν παρά να κερδίσουν από έναν γενικευμένο πόλεμο. Ωστόσο, αν το Ιράν αρνηθεί να εγκαταλείψει τη Συρία και συνεχίσει να επεκτείνει τη στρατιωτική παρουσία του εκεί και ταυτόχρονα αν το Ισραήλ συνεχίσει τις διασυνοριακές επιδρομές, μια νέα κλιμάκωση, αργά ή γρήγορα, θα είναι αναπόφευκτη. Το Ισραήλ θεωρείται η καλύτερη στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή. Το Ιράν ωστόσο έχει σχεδόν αντάξια στρατιωτική δύναμη. Μαζί τους, σε περίπτωση σύρραξης, θα συμπαρασυρθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, που είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, και η Ρωσία που είναι η δεύτερη.
Από την άλλη, το Ισραήλ θα έχει τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας, που είναι η 6η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Και το Ιράν, τη στήριξη της Τουρκίας, που είναι η 5η μεγαλύτερη δύναμη. Οι ισορροπίες είναι αμφίρροπες, οι σχηματισμοί ολοκληρώνονται και η διπλωματία, πίσω από τις κλειστές πόρτες διπλωματών, είναι πυρετώδεις προς αποφυγήν του χειρότερου σεναρίου. Οι εξελίξεις, εκ των πραγμάτων, θα εξαρτηθούν από τα συμφέροντα των ισχυρών της Γης.
«Απεργίες – Διαμαρτυρίες και πορείες για την Οικονομία είναι πλέον ουτοπία»
Γράφει ο Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, επίτιμος Δκτης της Σ.Σ.Ε.
Αποδεικνύεται ότι, οι Κυβερνήσεις μας, για δεκαετίες στερούνται στρατηγικής σχεδίασης και σκέψης. Παρ’ όλο που η παρούσα Κυβέρνηση συμπληρώνει τρία χρόνια, δυστυχώς δεν πέτυχε κανένα από τους στόχους των «μνημονίων» και των «μεσοπροθέσμων», τα οποία και αυτή υπέγραψε. Εδώ είναι φανερή, η παντελής έλλειψη στρατηγικής οικονομικής σχεδίασης και η έλλειψη αρχών και αξιών ηγεσίας από τους Κυβερνώντες, όπως είναι το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, η Εφαρμογή των ΝΟΜΩΝ προς πάσα κατεύθυνση και η Ορθολογική ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ του Κράτους. Γεγονός της κατάστασης αυτής είναι παρ’ όλο που επιμένουν ειδικοί στα άστοχα μέτρα που παίρνει η Κυβέρνηση, να συνεχίζει αυτή στις λαθεμένες επιλογές και έτσι σήμερα μετά από τρία χρόνια, παρά τα σκληρά και άδικα μέτρα προς τους συνταξιούχους, μισθωτούς και όχι μόνον, ούτε τα έξοδα του Κράτους έχουν μειωθεί σε ανάλογο βαθμό, και ούτε καν πλησιάζουν τις σχεδιασθείσες οικονομικές εκτιμήσεις.
Ενώ! η Κυβέρνηση πιστεύω ότι γνωρίζει ότι η αύξηση του Φ.Π.Α. οδηγεί πολλούς επαγγελματικούς Κλάδους σε μαρασμό, συνεχίζει τον καταστροφικό, κατά τους ειδικούς, τρόπο σκέπτεσθαι. Με άμεσο αποτέλεσμα στο επόμενο χρονικό διάστημα ο κύκλος των εργασιών πολλών Κλάδων θα μειωθεί, τα φορολογικά έσοδα θα μειωθούν ακόμη και είναι βέβαιο ότι και άλλες επιχειρήσεις θα μετακομίσουν σε όμορα κράτη ή θα υποχρεωθούν ν’ αναστείλουν τις δραστηριότητές των, στέλνοντας και άλλους εργαζομένους στην στρατιά των ανέργων. Άρα το μέτρο αυτό μόνο οι άσχετοι, ανίδεοι κ.λπ. προσδοκούν ότι θα φέρει έσοδα στο Κράτος.
Δυστυχώς! Η Ελλάς έχει μπει σ’ ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και πιστωτικής ανεπάρκειας που έχει υπονομεύσει πλήρως την ανταγωνιστικότητα της.
Η Επικρατούσα νοοτροπία στους Κρατιστές-Γραφειοκράτες, αφ’ ενός ο επιχειρηματίας να θεωρείται εξ αντικειμένου, απατεώνας, φοροφυγάς κ.λπ. και αφετέρου να μην αναγνωρίζεται, ότι η προσδοκία του κέρδους αποτελεί την μοναδική υγιή κινητήριο δύναμη για ανάπτυξη, είναι κι’ αυτός ένας από τους λόγους που οδηγούν την χώρα από το κακό στο χειρότερο.
Με τη σημερινή πολιτική κατάσταση και νοοτροπία δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανακάμψεως τους Οικονομίας και βελτιώσεως των δημοσιονομικών. Η συνεχιζόμενη μη μείωση του Κράτους (έλεος 50 Υπουργοί – Υφυπουργοί) και της πληθώρας των ασκόπων δαπανών του και η διαρκής αύξηση των φόρων εντείνουν το οικονομικό πρόβλημα. Η τελευταία μάλιστα μειώνει έτι περαιτέρω την εγχώρια παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας στις ντόπιες και διεθνείς αγορές.
Πρέπει να γίνει κατανοητό από την σημερινή Κυβέρνηση ότι και ο τελευταίος Έλληνας σκεπτόμενος Πολίτης, δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος, γνωρίζει πλέον ότι η συνεχιζομένη ύφεση στην ανάπτυξη της οικονομίας, η ανεργία που έχει υπερβεί κάθε προηγούμενο όριο, η συνέχιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και παράλληλα η συνεχιζόμενη αύξηση του χρέους, οφείλονται στην λαθεμένη και δική της και των προηγουμένων Κυβερνήσεων οικονομική πολιτική.
Μία άποψη, τι μέλλει γενέσθαι:
Είναι βασική ανάγκη, η ασφάλεια του πολίτη και των επιχειρήσεων, από επιθέσεις περιθωριακών.
Η χώρα δεν διοικείται με την αύξηση των υπουργών-υφυπουργών και υπουργείων, διοικείται με το ορθολογικά οργανωμένο Κράτος, βάσει αρχών και κανόνων, με ουσιαστική και υπεύθυνη καταξιωμένη Ιεραρχία, εντολοδόχος αυστηρής εφαρμογής των νόμων της Δημοκρατίας, με δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Μείωσης εξόδων λειτουργίας της Δημοκρατίας στο 50%. Με στόχο την ελάττωση του ποσοστού σταδιακά, ανάλογα με την οικονομική πρόοδο της Χώρας. «ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος».
Αυστηρές και παραδειγματικές οι κυρώσεις προς τους φοροφυγάδες όπου και αν ευρίσκονται αυτοί.
Μείωση των υπουργείων σε 12 βασικά και να επανέλθουν τα πραγματικά ονόματα και όχι αυτές οι φαιδρότητες (Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, Δημοσίας Τάξεως, Εθνικής Άμυνας, Εμπορικής Ναυτιλίας κ.λπ.).
Άμεση κατάργηση του επικίνδυνου αυτού φορέα, του ξενόφερτου και δόλιου μορφώματος που λέγεται «Καλλικράτης» που πολύ φοβούμαι ότι κάποιοι «καβαλλημένοι της καλάμου» ενδεχομένως στο μέλλον να δημιουργήσουν περιπέτειες στην χώρα μας.
Να επανέλθει ο δογματικά καταξιωμένος θεσμός του αιρετού Δημάρχου σε πόλεις επάνω από 10.000 και κοινοτάρχου σε πόλεις-χωριά κάτω της ως άνω δύναμης, με προβλεπόμενο, σε αναλογία με τους κατοίκους υπαλληλικό προσωπικό και με διορισμένο από την εκάστοτε Κυβέρνηση Νομάρχη σε συγκεκριμένη αποστολή. Ώστε ο Νομάρχης να είναι εκπρόσωπος της Κυβέρνησης στην περιφέρεια και παράλληλα εκπρόσωπος της Περιφέρειας στην Κυβέρνηση.
Άμεση μείωση των Βουλευτών σε τουλάχιστον 200(θα είναι μία ιστορικά υπεύθυνη πολιτική πράξη) και αλλαγή και προσαρμογή του Συντάγματος των Ελλήνων στα νέα πλέον δεδομένα.
Τέλος! Αναγκαία και άμεση, όσο ποτέ άλλοτε η ουσιαστική συνεργασία των κομμάτων και η εξάλειψη των ακροτήτων στην χώρα μας, που καταστρέφουν άλλες κοινωνικές ομάδες. Και! κάποτε να σταματήσουν στην Βουλή οι αντιπαραθέσεις μεταξύ Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, μόνο και μόνο για το θεαθήναι.
Εάν άμεσα αυτά και άλλα πολλά, κατά την γνώμη μας, δεν εφαρμοσθούν, συμπεραμαρτούντων και των σοβαρών Εθνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας και συνεχίζουν τα πολιτικά κόμματα να λειτουργούν ως μέχρι σήμερα, τότε ο πολιτικός κόσμος θα θυμίζει πλέον τους στίχους του Αλεξανδρινού: «…βαθειά κοιμάται ο Νέρων – ασυνείδητος, ήσυχος κι ευτυχής». Εμείς! Σήμερα δεν θα κλείσουμε το θέμα μας υφεσιακά, αλλά αισιόδοξα.
Ο πυρετός των ημερών μας, ας είναι υφέσιμος, όπως λένε οι γιατροί για τον πυρετό που υποχωρεί. Την οικονομική ύφεση των ημερών μας ευχόμαστε να αντικαταστήσουν, η ισχυροποίηση των ενόπλων μας δυνάμεων, η ενδυνάμωση του εθνικού και πατριωτικού φρονήματος των Ελλήνων, η ανάκαμψη, άνθηση, ανάπτυξη, ενίσχυσης και πρόοδος της Ελληνικής οικονομίας, που είναι εξ άλλου τα αντώνυμα του λήμματος.
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, Αντγος ε.α. επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Οι Έλληνες πολίτες, στην πλειονότητά τους, από την κατάλυση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015, μάλλον βιώνουν την αίσθηση της βύθισης. Όπως ακριβώς συμβαίνει στα όνειρα μικρών παιδιών με επαναλαμβανόμενο μοτίβο την πτώση σε ένα γκρεμό, ή τον κίνδυνο πτώσης από την προσπάθεια να ανεβούν μια πολύ απότομη ανηφόρα όπου ανά πάσα στιγμή μπορεί να κατρακυλήσουν πίσω. Τελικά κατρακυλάνε αν δεν ξυπνήσουν εγκαίρως.
Ο λόγος, νομίζω, αυτής της αίσθησης βύθισης δεν είναι μόνο τα οικονομικά της πλειονότητας, τα οποία όντως καταρρέουν σταθερά από την αρχή του μνημονίου, αλλά εξίσου της πολιτικής και ηθικής ματαίωσης και περαιτέρω της ανημπόριας να αντιστρέψουν συλλογικά αυτή την σταθερή έκπτωση της ζωής. Δηλαδή καμία ελπίδα, κανένα ρεαλιστικά διαφαινόμενο διέξοδο. Και ας κανοναρχούν τα περισσότερα ΜΜΕ και η κυβέρνηση τους καθημαγμένους πολίτες πως όλα πάνε και κυρίως ότι όλα στην χώρα θα πάνε καλά, αν και από τον Αύγουστο και εκείθεν.
Έως τότε, αλλά στην πραγματικότητα και μετά την τυπική έξοδο από το 3ο μνημόνιο και την είσοδο στα ήδη ψηφισμένα πλεονάσματα και τα μέτρα λιτότητας σε βάρος αποκλειστικά των κοινωνικά αδύναμων, το (α)πολιτικό παιχνίδι είναι απλώς επιδίωξη δημιουργίας εντυπώσεων, καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ελπίδας και το ιδανικό εδραίωση αυταπατών: να οι τράπεζες πέρασαν την δοκιμασία, να και οι δείκτες της οικονομίας (που όμως δεν ανυψώνονται), να και η ρύθμιση του χρέους (που δεν πρόκειται να ξεπεράσει την λογιστική τυπικότητα), να και οι επενδύσεις (που όμως δεν υπάρχουν εκτός του περίφημου Ελληνικού, την ληστρική Fraport κτλ).
Αν και η σύγκρουση με όρους αντιμνημονιακούς έχει εξαντληθεί, ωστόσο οι αιτίες και οι συνέπειες, εντέλει η ιστορία, είναι εδώ κοινωνικά ζώσα αλλά ιδεολογικά και πολιτικά άφωνη. Με εντυπωσιακό τρόπο από την κατάλυση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος τελείωσε η έως τότε ζωηρή δημόσια συζήτηση για τις αιτίες και τις συνέπειες της επιβολής των μνημονίων, καθώς και οι όποιες κοινωνικές αντιδράσεις.
Ξεπλένει μνημονιακές πολιτικές.
Έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την επίδειξη ενός ολοκληρωμένου πολιτικού καιροσκοπισμού, ενός αψεγάδιαστου ατομικού κυνισμού, εμβάθυνε την αρχική κατάλυση της πολιτικής κυριαρχίας της χώρας και την εκκένωση της λαϊκής κυριαρχίας. Σταθεροποίησε και διεύρυνε κοινωνικά το καθεστώς παραδειγματικής αποπτώχευσης των μεσαίων και των αδύναμων Ελλήνων και Ελληνίδων, το οποίο επιδίωκαν οι δανειστές. Πουλάει ό,τι δημόσιο αγαθό του ζητήσουν ιδίως οι Γερμανοί. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του κατόρθωσε αφενός να ξεπλύνει τις μνημονιακές πολιτικές των κομμάτων που κυβέρνησαν και συγκυβέρνησαν από το 2009 και αφετέρου να εξευτελίσει ακόμη και το όνομα της Αριστεράς.
Σήμερα ό,τι ουσιώδες για την Ελληνική Δημοκρατία και τους πολίτες ωθείται προς τον χώρο της αποσιώπησης. Και από εκεί στην λήθη με βασικό μοχλό το δημόσιο λόγο κατά κανόνα πολύ χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου, από τον οποίο ελάχιστοι πολιτικοί και λίγοι δημοσιογράφοι εξαιρούνται. Ποια πολιτική επιλογή απομένει στους πολίτες, φυσικά σε εκείνους που είναι καθημαγμένοι; Μάλλον καμία προς το παρόν. Ο λόγος προκύπτει πρωτίστως από το γεγονός πως η ελληνική κοινωνία, πέρα από ένα 30-35%, το οποίο είναι ταυτισμένο με την υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων, πορευόταν συλλογικά επί δεκαετίες κυρίως μέσω των πολιτικών κομμάτων.
Η όποια κοινωνία των πολιτών, ιδίως τα συνδικάτα, υπήρξαν από τον εμφύλιο πόλεμο εξάρτημα καθεστώτων. Και από τη πτώση της Χούντας έως σήμερα εξελίχθηκαν βαθμιαία σε κομματικά νευρόσπαστα. Με την περίοδο του μνημονίου κατέρρευσε η αξιοπιστία όλου του παλαιού κομματικού και συνδικαλιστικού συστήματος και αυτό εκφράστηκε με τόλμη από την πλειονότητα των πολιτών από τις εκλογές του 2012 έως και το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015.
Με την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημόνιο και από εκεί στο παλαιό κομματικό καθεστώς, ολοκληρώθηκε η υπαγωγή του συνόλου των κομμάτων εξουσίας και των δορυφόρων τους, μαζί και του πολιτικού τους προσωπικού, στο καθεστώς των εκτελεστικών οργάνων άσκησης της ξένης -πρωτίστως γερμανικής- επικυριαρχίας. Αυτό κατέστησε πρωτεύον ένα παλαιότερο δευτερεύων χαρακτηριστικό του πολιτικού μας συστήματος. Εξαφανίσθηκε κάθε διαφοροποίηση (ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική κ.α.) στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος με αποτέλεσμα αυτό να πολτοποιηθεί.
Τι μας απομένει;
Έτσι σήμερα, προκειμένου να νομιμοποιήσουν τα κόμματα τον λόγο ύπαρξής τους στην ελληνική κοινωνία ως κάτι άλλο από εκτελεστικοί μοχλοί, καθημερινά σκιαμαχούν, στρεψοδικούν, κοκκορομαχούν, αλληλοδιαβάλλονται απευθείας ή μέσω δημοσιογράφων. Αποσιωπούν την καλπάζουσα καθίζηση της χώρας που ξεκινάει από την εκτεταμένη φτώχεια και περιθωριοποίηση και φτάνει έως τις απαρχές απώλειας εδαφικής επικράτειας.
Ως πολίτες, λοιπόν, βρισκόμαστε ενώπιον ενός πολιτικού συστήματος με πλήρως απολιτικό χαρακτήρα, επειδή είναι υποτελές. Ωστόσο, δεν παύει να διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας καταστρέφοντάς την κάθε ημέρα ως κυβέρνηση. Και η αντιπολίτευση υπόσχεται παρόμοιο μέλλον όταν θα έρθει στα πράγματα. Τί μας απομένει ως πολίτες αυτής της χώρας εκτός από τον πανικό και την απάθεια;
Όσο οδυνηρή και να είναι η καθημερινότητα, νομίζω πως αν οι Έλληνες θέλουν απλώς να ζουν με προστατευτικό πλαίσιο τον οικογενειακό ατομισμό, αυτό που απομένει είναι η συνέχιση της βύθισης και προσχηματικά η αναμονή κάποιου Αϊ Γιώργη να σκοτώσει το θεριό. Αν πάλι οι Έλληνες, ένα μέρος τους, πιστεύουν στον ρόλο τους ως πολιτών φορέων της λαϊκής κυριαρχίας τότε πρέπει να αναζητηθούν τα μέσα ώστε ως πολίτες να εκφράσουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα αντίστασης στην πτώση της χώρας. Το δικαίωμα αυτό είναι πολιτικά, θεσμικά και ηθικά κατοχυρωμένο τόσο από την ιστορία μας όσο και από το Σύνταγμα.
Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΙ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΕΞΑΠΟΛΥΣΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΚΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΟΣΩΝ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.
ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ 24ωρο πόσες ώρες αναπαράγει την Τουρκική Προπαγάνδα.
Στον «πυρετό» του 63ου διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision
ζει ήδη η Λισαβώνα της Πορτογαλίας. Στο Altice Arena, το μεγαλύτερο
συναυλικό εσωτερικό χώρο της Πορτογαλίας, η φαντασμαγορική σκηνή έχει
ήδη στηθεί. Η σκηνή, στην οποία φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν θα
υπάρχουν οθόνες led, αλλά εντυπωσιακός φωτισμός σχεδιάστηκε με αναφορές
στη θάλασσα και τη ναυτιλία. Οι δύο ημιτελικοί διεξάγονται στις 8 και 10 Μαΐου και ο μεγάλος τελικός στις 12 του μήνα.
ΣΧΟΛΙΟ
Ετοιμάζεται και φέτος το πανηγυράκι της ανωμαλίας; Ποιος τραβεστί θα νικήσει; Ποιοι ομοφυλόφιλοι, Ρομα και μαύροι πράσινοι και κίτρινοι θα μας τραγουδήσουν; Πόσα τραγουδάκια θα είναι στα αγγλικά και πόσα σε εθνικές γλώσσες; Πόση πολυπολιτισμικότητα θα φάμε στην μάπα; Πόσες στημένες βαθμολογίες θα δούμε;
Βασικά δεν θα δούμε τίποτα από όλα αυτά, διότι πολύ απλά δεν θα παρακολουθήσουμε τα σιχάματα της Νέας Τάξης, της διεστραμμένης διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας να εξεφτελίζουν την έννοια του πολιτισμού και της τέχνης...
Είμαι σίγουρος ότι εκείνο το βραδάκι κάτι καλύτερο θα έχουμε να κάνουμε...
Αφήστε λοιπόν τα πρόβατα της ΝΤ να "απολαύσουν" την πλύση εγκεφάλου των υποκριτών αντιρατσιστών, των γκέι, και των πολύχρωμών αποβλακωμένων νεολαίων....
...και που είσαστε; μόλις τελειώσει το πανηγυράκι της ανωμαλίας να δώσετε όλοι μαζί ραντεβού στο Gay Pride... και κατόπιν σε Colour Run, Santa Run, Black Friday και ότι άλλο σας πλασάρει η ΝΤ...
Εδώ ειναι Ορθόδοξη Ελλάδα κι αυτές οι αηδίες δεν παιρνάνε...
Μια φωτογραφία απ' το παρελθόν… μια "σκηνή" μιας αξέχαστης Πρωτομαγιάς των παιδικών μου χρόνων… μια ολόκληρη ζωή μέσα σε μια μέρα… μια αναλαμπή στις αποθηκευμένες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Οι τελευταίες στιγμές του Απρίλη με έβρισκαν ξάγρυπνη να περιμένω τις πρώτες αχτίδες του Ήλιου… να γράψουν στο ημερολόγιο ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ! Μια μέρα μαγική ξένοιαστης παιδικής ηλικίας. Ερχόταν γελαστός φέρνοντάς μας την ΑΝΟΙΞΗ. Το "φτερούγισμα" της ανυπόμονης παιδικής μας ψυχής, με την λαχτάρα για τον "έξω" κόσμο, τον άγνωστο. Μας άνοιγε ένα αισιόδοξο παράθυρο για να πετάξουμε πέρα απ' τα όρια της μικρής μας πόλης. Να αφουγκραστούμε το μέλλον... Σ' αυτό το συγκινησιακό παράθυρο στέκομαι κι εγώ τώρα, αναπολώντας εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές, που μας χάριζε η "δική" μας Πρωτομαγιά. Η ανοιξιάτικη ευωδιαστή μέρα που την μοιραζόμασταν τρεις καλές φίλες. Απ' το γλυκοχάραμα γευόμασταν την πρωτομαγιάτικη αργία και μέχρι το σούρουπο γράφαμε την ξεχωριστή ιστορία μας. Τον "δικό" μας κόσμο "χτίζαμε" στον "κήπο" του παραδείσου μας, με την λαχτάρα να υποδυθούμε τους θεατές της ζωής μας αναπαριστώντας σε μια μέρα τα οικογενειακά μας βιώματα όλου του χρόνου. Μια θεατρική παράσταση "στήναμε" όλο τον χρόνο μέσα στο μυαλό μας και την παίζαμε μέσα σε μια μέρα. Συγγραφέας η ΖΩΗ, σκηνοθέτης η ΚΑΤΙΝΑ, αίθουσα θεάτρου ο ανθισμένος κήπος του σπιτιού της ΜΑΡΙΝΑΣ για φυσικό ντεκόρ και ηθοποιοί τα τρία κορίτσια. Οι επίδοξες θεατρίνες υποδύονταν με πολύ μεράκι τους επιλεγμένους ρόλους τους, με την υψηλή εποπτεία του ανοιξιάτικου ήλιου στον ρόλο του ουράνιου κριτή. Κι από… θεατές; Και σ' αυτό πρωτοτυπούσαμε! Μια παράσταση κεκλεισμένων των θυρών κι ανοιχτών κεραιών για τις μελλοντικές αναμνήσεις μας σε αποκλειστική πρόβα τζενεράλε άνευ δημοσιότητος. Στο παιδικό μας θέατρο δεν χωρούσαν θεατές. Τους απέτρεπε άλλωστε ο σκεπασμένος φράχτης με την πυκνή πρασινάδα, που μας προστάτευε απ' τα αδιάκριτα βλέμματα. Εμπρός λοιπόν η παράσταση ΑΡΧΙΖΕΙ! Ήταν μια μέρα μαγευτική. Την περιμέναμε με λαχτάρα όλη την χρονιά. Ήμασταν τρεις αγαπημένες φίλες στην ίδια γειτονιά, που μοιραζόμασταν κάθε χρόνο την πρώτη μέρα του Μάη. Η Κατίνα και η Μαρίνα ήταν φίλες και δυο χρόνια μεγαλύτερές μου. Όμως με ήθελαν κι εμένα στην παρέα. Ένα "πακέτο" αχώριστης φιλίας. Στο σχολείο με προστάτευαν, σαν μεγαλύτερες. Είχαμε «δέσει» και οι τρεις με σήμα κατατεθέν την Πρωτομαγιά. Τότε είχαμε την τιμητική μας. Δεν πηγαίναμε στην ύπαιθρο να πιάσουμε τον Μάη. Μια αόρατη συμφωνία μάς οδηγούσε στον μεγάλο κήπο με τα παρτέρια με λουλούδια κι ένα μεγάλο δέντρο στην μέση, όπου στήναμε την κούνια μας. Αυτή ήταν η δική μου θέση και την απολάμβανα. Σ' ένα πάγκο με λουλουδάτο τραπεζομάντηλο βάζαμε τα φαγητά, που είχαμε ετοιμάσει απ' την προηγούμενη. Τρία σκαμνάκια συμπλήρωναν την διακόσμηση του φανταστικού μικροκόσμου μας. Η έναρξη της… αναπαράστασης άρχιζε με την καθιερωμένη προσευχή, όπως την ζούσαμε στα σπίτια μας με τις οικογένειές μας. Ο πατέρας (η Κατίνα), η μητέρα (η Μαρίνα) και το χαϊδεμένο τους παιδί, η αφεντιά μου. Κάναμε ευλαβικά την προσευχή μας κι αρχίζαμε το φαγοπότι. Και μετά… μετά η προστατευτική "μαμά" με ρωτούσε τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω… κι εγώ έλεγα πάντα "θέλω να γράφω αυτά που κάνουμε" κι ο υπεύθυνος "μπαμπάς" μου θύμιζε πως ένας συγγραφέας δεν βγάζει ποτέ λεφτά και πάντα εξαρτάται από τους άλλους. Κι εγώ τους έλεγα πως δεν με νοιάζει, γιατί εγώ δεν έχω ανάγκη κανέναν! Μα η πρακτική μαμά είχε την γνώμη, πως έπρεπε να γίνω μοδίστρα, για να βγάζω λεφτά και να μην έχω ανάγκη κανέναν. Κι εγώ θύμωνα γιατί πίστευα πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μου επιβάλει τι θα μ' αρέσει. Φυσικά εκείνα τα ανέμελα χρόνια δεν γνωρίζαμε γιατί γιορταζόταν η πρωτομαγιά και γιατί δεν είχαμε σχολείο. Ούτε μας απασχολούσαν τα εργασιακά και κοινωνικά τεκταινόμενα, που συνέβαιναν έξω απ' τα στενά γειτονικά μας σύνορα. Σε κείνο τον κόσμο που χτίζαμε και οι τρεις μαζί, δεν μπορούσε να εισχωρήσει κανένα πρόβλημα της αληθινής ζωής. Πλέαμε σε πελάγη… αγνοίας της πραγματικότητας κι αδιαφορούσαμε για ό,τι συνέβαινε στους άλλους. Αρκεί που εμείς μπορούσαμε να "βιώνουμε" το όνειρό μας, με την συναίνεση των γονιών μας. Μέσα στον "εικονικό" κόσμο μας γευόμασταν την απόλυτη ελευθερία στις βασισμένες στην ΑΓΑΠΗ και στον σεβασμό ανθρώπινες σχέσεις. Μοιραζόμασταν ζεστές ανθρώπινες στιγμές ψυχικής ανάτασης κι αγαλλίασης. Στιγμές ακριβές κι αναντικατάστατες, τις οποίες δεν ξανανταμώσαμε στην ενήλικη ζωή μας. Εκεί μέσα στην πρωτομαγιάτικη ατμόσφαιρα βρήκαν την ευκαιρία να "ξεφυτρώσουν" τα κοριτσίστικα όνειρά μας, που θα μας συνόδευαν στα χρόνια της εφηβείας, απαιτώντας την πραγμάτωσή τους. Μέσα στο "φωτισμένο" κλίμα πνευματικής έμπνευσης ξεπήδησαν οι ΙΔΕΕΣ μας για την ζωή, για την Παιδεία μας, για την κλίση μας προς τα γράμματα και τις τέχνες, για τις σπουδές μας, για τα ενδιαφέροντά μας και για την προσωπική και κοινωνική μας ολοκλήρωση. Ωριμάζαμε... Τρία μικρά μα αγαπημένα κορίτσια με κοινά όνειρα και προσδοκίες για το μέλλον, εκπληρώναμε τις επιθυμίες μας και καλλιεργούσαμε μια παντοτινή φιλία. Οι δυο "μεγάλες" σαν καλοί γονείς με κακομάθαιναν εκπληρώνοντας κάθε μου επιθυμία. Κι εγώ, σαν πιο μικρή, έπαιζα το ρόλο του χαϊδεμένου «παιδιού» που είχε μόνο απαιτήσεις (από τότε νόμιζα πως η "ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ")! Για μια μέρα έστω, μ’ έκαναν να νιώθω σαν «βασιλοπούλα» κι αυτό το απολάμβανα μ’ όλες μου τις αισθήσεις. Η τόσο «γλυκιά Πρωτομαγιά», με αποζημίωνε για όλες τις πίκρες της χρονιάς. Ήταν το καλύτερο δώρο που μου έδινε η ζωή εκείνα τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια. Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ήταν, είναι και θα είναι, η δυνατότερη κι άσβεστη ανάμνησή μου. Είναι οι γλυκές στιγμές που αναπολώ στις αϋπνίες μου, όταν οι δυσκολίες της ζωής, δεν μ’ αφήνουν να κλείσω μάτι. Όταν ξαναζώ νοερά εκείνες τις ευχάριστες παιδικές στιγμές, ο Μορφέας έρχεται χαμογελαστός και μ’ αγκαλιάζει... Χωρίς ξυπνητήρι εκείνα τα αξέχαστα πρωινά μας. Με το που έσκαζε η πρώτη ακτίνα του ήλιου, ήμασταν στο πόδι με τα καλάθια μας στα χέρια. Η Κατίνα, που έμενε στο πιο «πάνω» σπίτι, ανέβαινε στο ύψωμα και με όση πιο πολύ δύναμη είχε, έβγαζε μια δυνατή φωνή: Μ Α Ρ Ι Ν Α !!! Ο αέρας έπαιρνε τη φωνή της κι ο αντίλαλός της περνούσε πρώτα από μένα, στο μεσαίο σπίτι και την κατηφόριζε μέχρι κάτω, στο σπίτι της Μαρίνας. Παίρναμε το μήνυμα συγχρόνως και σ’ ένα λεπτό βρισκόμασταν τρέχοντας στο πρωτομαγιάτικο καταφύγιό μας. Η γειτονιά είχε συνηθίσει «το ξυπνητήρι» μας, που «χτυπούσε» κάθε πρωί για το σχολείο. Αλλά το ξύπνημα της Πρωτομαγιάς ήταν ξεχωριστό. Βγαίναμε τρεις «γειτονοπούλες» με τα καλάθια μας, κάναμε μερικές βόλτες στα πέριξ – η νοερή διαδρομή μας μέχρι τους αγρούς - κι επιλέγοντας τον κήπο, μπαίναμε στο πετσί του ρόλου χωρίς πρόβα. Ήταν η αντίδρασή μας για το σχολείο και το διάβασμα. Αφηνόμασταν στις ονειροπολήσεις και ζούσαμε μια μέρα εκτός προγράμματος, αφού μας το επέτρεπαν οι γονείς μας. Τότε δεν υπήρχαν οι σημερινοί πειρασμοί και τα παιδιά ήταν απονήρευτα. Οι καρδιές μας ήταν αγνές και τα βλέπαμε όλα ωραία. Παίζαμε την «οικογένεια» με όλα τα πεπραγμένα σε ημερήσια διάταξη. Κι όλα γύρω από μένα. Πόσο ευτυχισμένη γινόμουν! Αισθανόμουν τόσο σπουδαία, υποκρινόμενη πως ήμουν ένα άλλο παιδί, άτακτο, ανυπάκουο κι οι τιμωρίες να είναι ψεύτικες. Κι ας ήμουν όλο τον χρόνο τύπος και υπογραμμός. Μπορούσα να φωνάζω, να χαζεύω, να κλαίω ψεύτικα στον «γιατρό» και να μη με μαλώνουν. Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα κι όταν ο ήλιος μας αποχαιρετούσε, με βαριά καρδιά προσγειωνόμασταν στο... παρόν. Συνειδητοποιούσα τότε, ότι όταν περνάς καλά, η ώρα περνάει γρήγορα. Η «μαγική μέρα μας» όμως πήγαινε προς το φυσικό τέλος της, όσο κι αν εμείς παρακαλούσαμε να μην τελειώσει ποτέ. Με μεγάλη μας λύπη συνειδητοποιούσαμε πως μαζί της τελείωνε και το «όνειρό» μας. Δεν μας έκανε καρδιά να αποχωριστούμε. Όμως, όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα... Έτσι γυρίζαμε σπίτι αναγκαστικά, φέρνοντας μαζί μας το λουλουδένιο μαγιάτικο στεφάνι μας, που φτιάχναμε από τα λουλούδια του κήπου. Εκείνη την ημέρα αδιαφορούσαμε για τις μοσχοβολιές της Άνοιξης στους αγρούς με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις μαργαρίτες, τα ζουμπούλια… Μας ενδιέφερε μόνο ο κήπος. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν ξανάνιωσα έτσι. Ήταν μοναδικές κι ανεπανάληπτες στιγμές. Στα παιδικά μυαλά μας κατείχε εξέχουσα θέση η «μέρα μας». Και κράτησε πολλά χρόνια αυτή η συνήθεια μέχρι που τελειώσαμε το Δημοτικό. Μετά άρχισαν οι δικοί μας να μας πειράζουν. «Τώρα πια μεγαλώσατε. Καιρός ν’ αφήσετε αυτά τα παιδιάστικα καμώματα» μας έλεγαν κι εμείς με παράπονο, έπρεπε να παραδεχτούμε την πως είχαν ΔΙΚΙΟ. Μεγαλώναμε… Πώς όμως να καταλάβουμε ότι μεγαλώσαμε, αφού για μας τίποτα δεν είχε αλλάξει; Εξακολουθούσε να μας συγκινεί η Πρωτομαγιά μας, γιατί ήταν κάτι κοινό κι αποκλειστικά δικό μας. Γιατί να το απαρνηθούμε; Μας ανάγκασαν όμως οι συνθήκες της ζωής, όταν αλλάζοντας σπίτι και γειτονιά, έχασα το ζωντανό ξυπνητήρι μου κι αρκέστηκα στο... ωρολογιακό. Γνώρισα καινούργιες φίλες, άλλαξα δρομολόγιο κι ενδιαφέροντα... όμως όταν πλησίαζε πάλι η Πρωτομαγιά... αισθανόμουνα ότι κάτι μου έλλειπε. Τότε, καταφέραμε τους γονείς μας να μας επιτρέψουν να κάνουμε ένα αποχαιρετιστήριο πρωτομαγιάτικο πάρτι, στον κήπο «μας». Κι ήταν η τελευταία μας πρωτομαγιά που έληξε άδοξα γιατί μια καταρρακτώδης βροχή μας ανάγκασε να μπούμε στο υπόγειο. Δώσαμε όμως όρκο παντοτινής φιλίας… Η ίδια η ζωή είναι που μας δένει κατά εποχές με ανθρώπους, αυτή η ίδια μας απομακρύνει. Αλλά σημασία έχει τι μένει μέσα μας από κάθε εμπειρία και τι αποβάλλουμε. Και ποια είναι τα κίνητρα για κάθε νέα μας γνωριμία. Οι γνήσιοι φιλικοί δεσμοί σταθεροποιούνται και διαρκούν χρόνια, μόνον όταν έχουν για βάση κοινές παιδικές αναμνήσεις. Αν όχι, είναι προσωρινές κι εξατμίζονται με ένα φύσημα του αγέρα. Έτσι κι εμείς χαθήκαμε τα επόμενα χρόνια με τις φίλες μου λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Όμως δεν ξεχάσαμε όσα μας έδεσαν στα παιδικά μας χρόνια και βέβαια τις Πρωτομαγιές. Κάθε πρώτη του Μάη, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ! Με το νου… Και τώρα που ξημερώνει μια άλλη πρωτομαγιά… μπροστά στην φωτογραφία της "δικής " μας πρωτομαγιάς, των περασμένων καλών ελληνικών χρόνων. Τότε που οι γειτονιές ήταν το φυτώριο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης και που το νόημα της ζωής δεν είχε καμιά σχέση με απώλεια ΗΘΙΚΗΣ, ΑΡΧΩΝ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και δικαίωμα στην ΖΩΗ! Τότε που οι γείτονες σου έλεγαν ΚΑΛΗΜΕΡΑ κι άφηναν την πόρτα της καρδιάς και του σπιτιού τους ορθάνοιχτη. Τότε που Πρωτομαγιά δεν σήμαινε μόνο ΑΡΓΙΑ για διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς και διεκδικήσεις για εργατικά δικαιώματα. Τότε που ο άνθρωπος εργαζόταν για να ζει αξιοπρεπώς κι όχι υποκτατικός στο απάνθρωπο ΣΥΣΤΗΜΑ! Τότε που… ζούσαμε σαν άνθρωποι κι όχι σαν δούλοι ύπουλων εταίρων… Τότε που ξέραμε να εκτιμούμε την ΖΩΗ και μόνο επειδή ΖΟΥΣΑΜΕ!
Κρίνοντας από τη φωτό, συμπεραίνουμε: Δεν είναι τυχαία ούτε ο βιολογικός αφανισμός του έθνους μας ούτε η οικονομική αποξήρανση.
Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος
Στο ιστορικής σημασίας στιγμιότυπο βλέπουμε έναν από τους συμμετέχοντες στην προχθεσινή συγκέντρωση της ΓΕΝΟΠ στη Βουλή, με τη γυαλούμπα ηλίου, την κομπολόγα ανά χείρας να ξεκουράζει το ποδάρι του πάνω στο κενοτάφιο του Αγνωστου Στρατιώτη.
Είναι δύσκολο να περιγραφεί το συναίσθημα από τη θέαση της ευκολίας και της ανεμελιάς του συνδικάλα ή συνταξιούχου ή οτιδήποτε άλλο να βεβηλώνει των Ελλήνων τα ιερά. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να ελέγξει κάποιος το αίσθημα της οργής που σφυροκοπά τα μηνίγγια του όταν αντικρίζει τους άλλους, το ίδιο αδιάφορους, να βγάζουν σέλφι φωτογραφίες και να αντιμετωπίζουν τον βάνδαλο σαν ένα φυσιολογικό μέρος του ντεκόρ.
Είναι αδύνατον να μην τρέξει ο νους στις μανάδες ανά τους αιώνες που άκουσαν τα μαύρα τα μαντάτα για το παλικάρι τους που θερίστηκε σαν το στάχυ από τον ανδροφόνο Αρη, υπερασπιζόμενο την Ελλάδα μας, και να μη ραγίσει η καρδιά από την αντιδιαστολή της ασέβειας με την ιερότητα του σπαραγμού για την απώλεια.
Πόσοι νέοι αγνοούνται, πόσα κόκαλα έχουν αφεθεί άταφα στις εσχατιές των αγώνων και των αγωνιών του έθνους μας και βρίσκει καταφύγιο η μνήμη τους σε τούτο το σήμα για να το πατήσει αυτός ο αδαής παλιάνθρωπος;
Δεν μπορεί να συγχωρεθεί η εικόνα αυτή. Δεν μπορούν να λησμονηθούν εκείνοι, οι αρχιτέκτονες της παρακμής, που εξασφάλισαν την ατιμωρησία τέτοιας ύβρεως. Οι δεκαετίες της καφρίλας, της γουρουνιάς, του ωχαδελφισμού, της αναξιοκρατίας, του βύσματος έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην κοινωνία μας.
Τόσα χρόνια Μεταπολίτευσης και εκπασοκισμού της ελληνικής συνείδησης καταλήγουν σε συμπεριφορές κατώτερες του βούρκου, σαν αυτή που βλέπουμε.
Και δύο απορίες: α) Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ διαψεύδει ότι ήταν δικός της ο βέβηλος με το ποδάρι στο κενοτάφιο του Αγνωστου Στρατιώτη. Δεν πήρε, όμως, κανένας δικός της χαμπάρι για να του πει τα δέοντα; β) Δεν φρουρείται το σημείο; Η φρουρά τι έκανε;
Ζούμε τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας στον Ιουλιανό...
Στην κατεχόμενη Ελλάδα οι συμπεριφορές των τροϊκανών τα τελευταία έξι χρόνια οφείλοντο απλά και μόνο στην μακροοικονομική προκατάληψη που διακατέχει κάθε Ναζί ή και Σιωνιστή τοκογλύφο, χάριν της οποίας, η λύση, που τελικά θα «προταθεί» στον ολοκληρωτικά „τελειωμένο“ λαό, σχετικά με την οριστική αντιμετώπιση του αέναου χρέους του, θα είναι τόσο μοναδική, εξεφτελιστική και ταπεινωτική που δεν θα έχει άλλη δυνατότητα από το να την επικυρώσει δια της συγκατάθεσής του!
«Κύπρο της Ιβηρικής χερσονήσου» ονομάζει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας λ.χ. το πρότζεκτ «Ανδαλουσία», όπου εξ αρχής, μαζί με τις γερμανικές κρατικές υπηρεσίες συμμετέχουν και 570 εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, έχοντας μόνο ένα και μοναδικό στόχο. Την ανεξαρτοποίηση του κράτους της Ανδαλουσίας και την «κοσοβοποίηση» δύο νέων περιοχών της Ισπανίας.
«Χόνγκ Κόνγκ του Αιγαίου» ονομάζεται το νέο πρότζεκτ της Γερμανικής κυβέρνησης, όπου ενεργά συμμετέχει μόνο η ελίτ της Γερμανικής οικονομίας, Βertelsmann, Axel Springer, Siemens, EON, DHL, Lufthansa, Commerzbank, Bayer, RWE, Dt. Post, Allianz, Münchener Rück, Roland Berger και άλλοι.
Η διατεταγμένη σφαγή στην φορολόγηση, στο κόστος ζωής, στα μέσα εισοδήματα, στον τουρισμό, στην κοινωνική συνοχή, στην πρόνοια, στην παιδεία, στην υγεία, στην αστυνόμευση και η επιμελής καταστροφή των υποδομών στις συγκοινωνίες, στην παραγωγή, στις δημοτικές εγκαταστάσεις, στις υπηρεσίες, μαζί με τον καθημερινά στοχευμένο βομβαρδισμό συγκεκριμένων νήσων με μιλιούνια προσφύγων και λαθρομεταναστών δεν συνέβησαν τυχαία αλλά ήταν προ πολλού σχεδιασμένα και πάντα εν γνώση του καθεστώτος των Αθηνών. ( .... γι αυτό αντιπροτάθηκε πρόσφατα η μετατροπή της Καρπάθου σε βάση ....!).
Τα γερμανικά ΜΜΕ πλάθουν πάνω στην εικόνα μιας «χώρας των 1000 νήσων», δίχως να αναφέρονται σε αυτήν με τ’ όνομά της. Μια απρόσωπη φωνή (Alexander Kluge ) συνομιλεί με έναν δήθεν, κατ’ όνομα, «Έλληνα» ( Dr. Ioannis Zelepos …. γέννημα θρέμμα Γερμαναράς του κερατά ) που παρουσιάζεται ως «νεογραικολόγος» και «βυζαντινολόγος». Αυτός είναι ο «Έλληνας», ο made in Hamburg, που λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ακριβώς όπως θέλει να τ’ ακούσει ο κάθε μέσος Γερμανός αναγνώστης της Bild Zeitung μαζί με την κάθε Ρεπούση ή τον κάθε Φίλη και τους λοιπούς διεθνιστές ή Τουρκολάγνους που ηδονίζονται όταν βλέπουν την Ελλάδα πεσμένη στα τέσσερα.
Καταργήθηκαν τα Ελληνικά τοπωνύμια, μαζί με το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και την τοπογραφία του τρόμου και αντικαταστάθηκαν μονομιάς από τα αντίστοιχα γερμανοειδή γκρίκλις. Μόνο επί τουρκοκρατίας έζησε λ.χ. η Τριπολιτσά τις δόξες της ή .... μάταια προσπάθησαν οι Βαυαροί να εισάγουν τον πολιτισμό στην χώρα ενώ .... Έλληνας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας «μπάσταρδος» των ρωμαίων, των σλάβων, των αλβανών και των τούρκων που δεν χάνει ευκαιρία χωρίς να προσπαθήσει να ιδιωποιηθεί την ιστορία, την δόξα και τους κόπους των «άλλων», όπως λ.χ. των «Μακεδόνων», των «Χριστιανών» και των «Βυζαντινών».
Ο Έλληνας υπήρξε πάντα τέλειος ως δούλος, συνεχίζει ακάθεκτος ο Δρ. Ζελεπός, του Ρωμαίου, του Βυζαντινού, του Αλβανού, του Σλάβου, του Τούρκου ή του Ενετού αφέντη του. Έρχεται ένας «¨Ελληνας» από το Αμβούργο λοιπόν, που σαν καλός Γερμανός, πρώτα υπηρετεί την θητεία του στην Bundeswehr πριν καν σπουδάσει νεογραικολόγος /βυζαντινολόγος, ώστε να διαθέτει το άλλοθι για να δώσει το φιλί της ζωής στην πιο πρόστυχη θεωρία που έγινε ποτέ από «επιστήμονα», στις θέσεις του Jakob Phillip Fallmerayer σχετικά με την εθνογένεση και την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους, μετά την επανάσταση του 1821.
Ο «¨Ελληνας» εξ Αμβούργου, που είναι πλήρως εναρμονισμένος με τις θέσεις της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης αλλά και μ’ αυτές της αντίστοιχης βαυαρικής, δηλώνει στην καταγωγή Ικαριώτης, τονίζει μεν με έμφαση ότι το νησί είναι από το 1912 ανεξάρτητο κράτος, ξεχνά όμως να πληροφορήσει το κοινό του ότι η Ικαρία ανήκει στην Ελλάδα. Tην τελική ερώτηση δε, .... ποια συγκεκριμένη περιοχή θα μπορούσαν να αναλάβουν ως ενέχυρο, σε βάθος χρόνου και από κοινού, Ευρωπαϊκή Ένωση και δανειστές μαζί, ο «Έλληνας» Dr. Ioannis Zelepos , φάνηκε πολύ διαβασμένος, απαντώντας εν ριπή οφθαλμού:
«Είναι τα νησιά του Αιγαίου που εμφανίζονται στους ναυτικούς χάρτες των τελευταίων 2.100 χρόνων που έχουν να επιδείξουν μόλις λίγες δεκαετίες υπό Ελληνική διακυβέρνηση. Είναι η Λέσβος, η Χίος και οι Κυκλάδες. Οι Κυκλάδες ήταν πάνω από 300 χρόνια υπό Ενετική και πάνω από 400 υπό Τουρκική κατοχή. Η Ε.Ε. θα είναι σε θέση να κάνει θαύματα στην περιοχή, αφότου αναλάβει την διακυβέρνησή της. Οι κάτοικοί των νήσων αυτών αναμένεται να αντιμετωπίσουν θετικά μια αλλαγή στην διακυβέρνηση του «τόπου» τους».
Τη γνώμη του Γερμανού Δρ. Ζελεπού συμμερίζονται απόλυτα οι Γερμανοί, δεν το κρύβουν και όπως πάει, θα είναι ικανοί να την υλοποιήσουν στο εγγύς μέλλον εφόσον εμείς, που δηλώνουμε γεννηθέντες εν Ελλάδι, δεν αποφασίζουμε επιτέλους να τους κάνουμε την ζωή «δύσκολη», τα δε σχέδια επί τούτου και την δουλειά που ακολουθεί, μαντάρα.
ΥΓ.: .... για τους εξυπνάκηδες, τους άπιστους ή και τους συνωμοσιολόγους: " 10 vor 11 " dctp , RTL TV, 05.01.2016, 00.30 (MEZ) πμ. " Das Land der 1000 Inseln " .... Στα σκαριά ευρίσκονται και άλλες εκπομπές όπου θα συμμετέχουν και άλλοι "δημιουργοί". Εκτός του RTL εκπέμπονται οι ίδιες εκπομπές παράλληλα και στα κανάλια SAT 1, Kabel 1, Pro 7 και VOX.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα και τα κόμματα αδιαφορούν διαπράττοντας εθνικό έγκλημα.
Από τον Δημήτρη Ριζούλη
Τα Μνημόνια, η εγκληματικότητα, η υπερφορολόγηση, η διαφθορά και πολλά άλλα ασφαλώς και είναι κορυφαίας σημασίας θέματα. Με έναν όρο όμως: να υπάρχουν Ελληνες και ελληνικό κράτος. Αν οι κάτοικοι αυτής της χώρας συρρικνωθούν σε βαθμό εξαφάνισης, τι νόημα θα έχει η αντιμετώπιση όλων των παραπάνω; Η πατρίδα μας αργοπεθαίνει και αλλοιώνεται με ραγδαίο ρυθμό κι εμείς, αντί να ασχολούμαστε με αυτό, βγάζουμε τα μάτια μας για μια σειρά από άλλα ζητήματα, που ναι μεν είναι σοβαρά, αλλά ανούσια μπροστά στην προοπτική της... εξαέρωσης του έθνους μας.
Μη σας φαίνεται τραβηγμένη αυτή η άποψη. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα και ελάχιστοι ασχολούνται. Τα πολιτικά κόμματα αδιαφορούν εδώ και δεκαετίες, διαπράττοντας εθνικό έγκλημα.
Προ ημερών στη Βουλή οργανώθηκε ειδική συνεδρίαση για το δημογραφικό και παρουσιάστηκαν έρευνες που σοκάρουν! Είδατε να ασχολείται κανείς; Είδατε κάποιο κόμμα να εκδίδει ανακοινώσεις ή να «σηκώνει» το θέμα; Οχι! Περί άλλα τυρβάζουν ως συνήθως.
Στη συζήτηση με τίτλο «Δημογραφικό και Κοινωνικό Πορτραίτο της Ελλάδας 2016-2017: Τάσεις, προκλήσεις και πολιτικές» στη Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για το Δημογραφικό που συνεδρίασε μαζί με την Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, παρουσία του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, ακούστηκαν φοβερά πράγματα που δεν αξίζει να περάσουν απαρατήρητα.
Μέλη του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και καθηγητές του ΕΚΠΑ και του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου είπαν ξεκάθαρα στους βουλευτές ότι η πατρίδα... τελειώνει! Σβήνει σταδιακά και οι συνέπειες είναι ήδη ορατές. Τα τελευταία έξι χρόνια «χάθηκαν» 110.000 γεννήσεις, δηλαδή περισσότερες από τις συνολικές γεννήσεις ενός έτους. Το ισοζύγιο γεννήσεων - θανάτων βαίνει μειούμενο από τη δεκαετία του 1950. «Οδεύουμε προς το τέλος της νεοελληνικής κοινωνίας όπως την έχουμε γνωρίσει έως τώρα» σημείωσε ένας εκ των ομιλητών, επισημαίνοντας ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, ο ελληνικός είναι ο έκτος πιο γερασμένος πληθυσμός στον κόσμο.
«Η ύφεση επιδείνωσε το πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα δεν είναι σημερινό» ανέφερε η Αλεξάνδρα Τραγάκη, καθηγήτρια στο Τμήμα Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου. Οι αιτίες αυτής της αρνητικής εξέλιξης είναι πολλές, από την αύξηση του προσδόκιμου ζωής και τον έλεγχο της γονιμότητας έως το μοντέλο τού «λίγα παιδιά και πιο αργά» που ακολουθούν πολλά ζευγάρια στις σύγχρονες κοινωνίες. Τον περασμένο χρόνο οι γεννήσεις ήταν 38.000 λιγότερες από τους θανάτους, υπογράμμισε ο μαιευτήρας Στέφανος Χανδακάς, σημειώνοντας ότι, εάν συνεχιστούν αυτοί οι ρυθμοί, ο πληθυσμός το 2050 θα έχει μειωθεί σε 6.500.000 με 8.000.000 άτομα.
Εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς όλες τις επιπτώσεις αυτής της κατάστασης. Την ισοπέδωση του ασφαλιστικού συστήματος, την αδυναμία της χώρας να προστατεύσει τα σύνορά της, τη μειωμένη εθνική κυριαρχία και την κατάρρευση βασικών δομών της κοινωνίας. Αλήθεια, ακούει κανείς; Πότε επιτέλους θα δράσουμε γι’ αυτά που έρχονται με μαθηματική ακρίβεια;
Τον τελευταίο καιρό ακούγεται μια απίστευτη ανοησία κυρίως από χείλη συριζαίων. Λένε ότι το πρόβλημα θα λύσει η... μετανάστευση. Πάνε καλά όλοι αυτοί; Το πρόβλημά μας δεν είναι πόσα εργατικά χέρια θα είναι διαθέσιμα, αλλά αν θα υπάρχουμε ως έθνος. Αν θα διατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά μας, την ταυτότητά μας, όλα αυτά που μας κάνουν Ελληνες. Ας σταματήσει λοιπόν το παραμύθι της «χρήσιμης μετανάστευσης» γιατί είναι επικίνδυνο και εξυπηρετεί συμφέροντα.
Η Κροατία, η Σερβία και η Βουλγαρία τα τελευταία χρόνια έχουν θεσπίσει συγκεκριμένα μέτρα για να ανατρέψουν τη γήρανση του πληθυσμού τους. Εμείς ακόμα κοιμόμαστε. Τελευταία σοβαρή και συγκεκριμένη προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος έγινε από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο που επιδοτούσε τη γέννηση κάθε τρίτου παιδιού στη Θράκη. Μόνο η Εκκλησία είχε την ευαισθησία να λάβει μέτρα. Η Πολιτεία ακόμα αγνοείται!
Ο συγγραφέας Αναστάσιος Λαυρέντζος είπε σωστά στη Βουλή ότι η παραγωγική ανασύνταξη της χώρας επείγει γιατί είναι η προϋπόθεση για τη δημογραφική ανάκαμψή της. Ας ευαισθητοποιηθούν επιτέλους ακόμα κι αυτοί που μετράνε τα πάντα με το χρήμα. Γιατί; Επειδή η αύξηση της γονιμότητας κατά 1% θα επιφέρει αύξηση του ΑΕΠ κατά 2%. Ας δράσουν έστω και με τέτοιο κίνητρο, προτού να είναι η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
Με πανηγυρικό τρόπο η Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το Πρωτογενές πλεόνασμα (έσοδα-έξοδα) για το έτος 2017, έφθασε στο 4,2% του ΑΕΠ!!!
Όμως η Κυβέρνηση δεν τόλμησε να ανακοινώσει ότι:
1) Το 50% των Ελληνικών νοικοκυριών, ζουν από σύνταξη, η οποία έχει υποστεί αλλεπάλληλες μειώσεις και δυστυχώς το 2019 και το 2020 θα υποστεί και άλλες μειώσεις, φθάνοντας στο ευτελές ποσό των 450 ευρώ, η μέση σύνταξη!!! 2) Το 50% των εργαζομένων Ελλήνων, είναι νεόφτωχοι εργαζόμενοι (αφού δουλεύουν με μειωμένο ωράριο) και οι μισθοί τους είναι ευτελέστατοι!!! 3) Το 60% των Ελλήνων πολιτών είναι φτωχοί ή πολύ φτωχοί (με εισόδημα λίγο πάνω από το όριο φτώχειας ή κάτω από το όριο φτώχειας) 4) 1,5 εκατομμύριο Έλληνες ζουν στην απόλυτη φτώχεια, με μηνιαίο εισόδημα κάτω από τα 182 ευρώ!!! 5) Τα δύο επόμενα έτη (2019 και 2020), με τις περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων και την περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου ποσού, ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ θα ανήκουν στη τάξη των φτωχών ¨η των πολύ φτωχών Ελλήνων, αφού το 2020 η μέση καθαρή σύνταξη θα κατρακυλήσει στα 450 ευρώ, από τα 722 ευρώ, που είναι σήμερα!!!
Μετά από όλα αυτά, που παραπάνω σας ανέλυσα ,Φίλοι μου Αγαπημένοι, δεν μας απομένει τίποτε άλλο από το αναφωνήσουμε, όλοι μαζί τη γνωστή φράση: ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ, ΟΜΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΣΧΟΥΝ και όλοι μαζί πάλι, στις επόμενες Βουλευτικές εκλογές, να καταψηφίσουμε όλες τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, γιατί Αγαπημένοι μου Φίλοι, όλες αυτές οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, μας λένε ψέματα, όταν ισχυρίζονται ότι ο μνημονιακός δρόμος είναι μονόδρομος, ενώ στην ουσία, Φίλοι μου, υπάρχει και ο άλλος δρόμος της σωτηρίας μας και της ελευθερίας μας, που αρκετές φορές σας έχω αναπτύξει!!!
Υ.Γ Τα παραπάνω στοιχεία τα απεκόμισα 1) Από την τελευταία μελέτη του Ομότιμου Καθηγητή της Παντείου Σχολής, Σάββα Ρομπόλη και 2) Από το Γραφείο προϋπολογισμού του Κράτους, που εδρεύει στο κτίριο της Ελληνικής Βουλής.
Έντονη με αρκετές διαφοροποιήσεις για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια ήταν η συζήτηση στην επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής.
Σε γενικές γραμμές από τους 29 φορείς που κλήθηκαν στην Επιτροπή να εκφράσουν τις απόψεις τους επί του νομοσχεδίου οι περισσότεροι τάχθηκαν υπέρ.
Φωτεινή εξαίρεση στην πλάνη της ψευτοπροοδευτικής ανωμαλίας η εκπρόσωπος της Ένωσης Γυναικών και βέβαια ο εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
«Παρά τα αντιθέτως αναμενόμενα, η διαφωνία της Ιεράς Συνόδου δεν έχει να κάνει πρώτα και κύρια με την αναδοχή από τα ομόφυλα ζευγάρια. Έχουμε συνολική και δομική διαφωνία με το σύμφωνο συμβίωσης» υπογράμμισε ο ειδικός νομικός σύμβουλος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, Θόδωρος Παπαγεωργίου.
Επισημαίνοντας την σχετική ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, ο κ. Παπαγεωργίου επεσήμανε ότι το σύμφωνο συμβίωσης δεν έχει τις εγγυήσεις σταθερότητας που έχει ένας γάμος και τόνισε: «Ο γάμος έχει εγγυήσεις, με το σύμφωνο συμβίωσης μπορεί απλώς να αποδεσμευθεί με ένα απλό εξώδικο, μέσα σε ένα τρίμηνο. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στους δυο θεσμούς, Χαμηλώνει τον πήχη της παιδικής προστασίας»
«Το συμφέρον του παιδιού έχει να κάνει και με την κοινωνική ένταξη, δεν είναι άνετη η κοινωνία. Να μην αρχίσει η προσπάθεια προόδου και εκσυγχρονισμού της κοινωνίας από τα παιδιά. Φανταστείτε τι κοινωνική διάκριση θα βιώσουν τα μη βιολογικά παιδιά από ομόφυλα ζευγάρια» ανέφερε ακόμη ο κ. Παπαγεωργίου.
Από την πλευρά της η κα Μαρία Περιχωρήτη, μέλος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδος εναντιώθηκε στην αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια αιτιολογώντας την θέση υποστηρίζοντας ότι θα στερηθούν το δικαίωμα ανάπτυξης τους πάνω στα πρότυπα του πατέρα και της μητέρας, ενώ δεν θα έχουν ένα σωστό και ισορροπημένο πρότυπο. «Το παιδί δεν δικαιούται να αναπτυχθεί σε μια οικογένεια που δεν έχει νομική υπόσταση, όπως είναι το σύμφωνο συμβίωσης. Η οικογένεια έχει και βιολογική υπόσταση και πολιτισμική. Άλλο ο ρόλος της γυναίκας και άλλος του άνδρα» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Πάντως την ίδια στιγμή πληθώρα ερευνών αφοπλίζουν τα επιχειρήματα όσων διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
Όπως σημειώνει η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έρευνες έδειξαν ότι το 23% των παιδιών γκέι οικογενειών κακοποιήθηκε από τους γονείς και αποκτά ψυχολογικές παθήσεις.
Την ώρα που η Ελλάδα ετοιμάζεται να προστεθεί στο κλαμπ των χωρών που επιτρέπουν στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά, πλήθος επιστημονικών ερευνών που διεξήχθησαν σε αυτές τις «πρωτοπόρες» χώρες δείχνει σοβαρότατες βλάβες στην ψυχική και τη σωματική υγεία τους.
Μία εξ αυτών, μάλιστα, που έγινε από το πανεπιστήμιο του Τέξας, αναφέρει ότι το 23% όσων (ενήλικων πια) προέρχονται από οικογένειες ομοφυλοφίλων είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον έναν ή και τους δύο γονείς τους, ποσοστό που αντιστοιχεί μόλις στο 2% των παιδιών που προέρχονται από ετεροφυλόφιλες οικογένειες! Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, τα παιδιά που μεγαλώνουν από γκέι «γονείς» όχι μόνο δεν είναι συναισθηματικά πιο υγιή από τα παιδιά που μεγαλώνουν από ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά τείνουν να αντιμετωπίζουν πολύ πιο έντονο στρες, συναισθηματικά κενά και ψυχολογικές παθήσεις όταν ενηλικιώνονται.
Πρόβλημα ένταξης
Παράλληλα, άλλες διεθνείς έρευνες δείχνουν μεγάλο πρόβλημα κοινωνικής ένταξης των παιδιών, με συνεπακόλουθο τα ψυχικά και όχι μόνον τραύματα, καθώς τα κοινωνικά στερεότυπα προκαλούν εντάσεις και δυσκολίες στις οικογένειες με ομοφυλόφιλους γονείς, που επηρεάζουν και την ψυχολογική εξέλιξη των παιδιών τους.
Συγκεκριμένα, τα παιδιά αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες όταν αρχίσουν να κοινωνικοποιούνται και κυρίως στο σχολείο, όπου έρχονται αντιμέτωπα πρώτη φορά με τη διαφορετικότητα της δικής τους οικογένειας, σε σχέση με τις οικογένειες της μεγάλης πλειονότητας των συνομιλήκων τους. Σε αυτές τις έρευνες να προστεθεί το γεγονός ότι αρκετοί ενήλικοι από τις ίδιες «πρωτοπόρες» χώρες που μεγάλωσαν σε γκέι οικογένειες έχουν αρχίσει να προσφεύγουν στα δικαστήρια των χωρών τους, ξεκινώντας έναν αγώνα με στόχο να απαγορευτεί η υιοθεσία από ομοφύλους.
Δεν είναι φυσιολογικό
Ήδη, στις ΗΠΑ τέσσερις πολίτες που μεγάλωσαν σε γκέι περιβάλλον έχουν υποβάλει ένορκες καταθέσεις στις οποίες δηλώνουν την αντίθεσή τους στους γάμους ατόμων του ίδιου φύλου, υποστηρίζοντας ότι το να μεγαλώνεις σε μια τέτοια «οικογένεια» δεν είναι ούτε φυσιολογικό ούτε ευχάριστο.
Αρκετές αμερικανικές πολιτείες (Τέξας, Λουιζιάνα κ.ά.) εξετάζουν πλέον το ενδεχόμενο να απαγορεύσουν την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, καθώς τόσο από την επιστημονική κοινότητα όσο και από προσωπικές μαρτυρίες προκύπτουν σοβαρότατοι κίνδυνοι για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλον ομογενοποίησης και πέραν του φυσιολογικού άξονα που συντίθεται από τον αρσενικό και θηλυκό πόλο ως ζεύγος.
Εξαιρετικά ευχαριστημένη στην κοσμάρα της η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας!
Στον κόσμο της ζει η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Θεανώ Φωτίου, που κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια όχι μόνο δεν έκανε βήμα πίσω στην επίμαχη διάταξη, αλλά δήλωσε αλαζονικά και «εξαιρετικά ευχαριστημένη από τη συζήτηση που διεξάγεται».
Αδιαφορώντας για τις σαφώς διατυπωμένες ενστάσεις όχι μόνο από τα υπόλοιπα κόμματα αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, προκάλεσε τον κοινό νου λέγοντας «σηκώθηκε αχός και χωρίς λόγο και αφορμή». Επιχειρώντας, ανεπιτυχώς, να υποβαθμίσει τις σφοδρές αντιδράσεις, υποστήριξε ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες θα παρακολουθούν επί δύο με τρία χρόνια το ζευγάρι που θα προχωρά σε αναδοχή, ενώ επανέλαβε ότι το νομοσχέδιο προβλέπει αναδοχή και όχι υιοθεσία.
Καταλληλότητα
«Αυτό που κρίνεται από τις διαδικασίες που θέτει το νομοσχέδιο είναι όχι ο σεξουαλικός προσανατολισμός αλλά η καταλληλότητα σαν γονιός» είπε απαντώντας στις παρατηρήσεις βουλευτών για το ποια πρότυπα θα δοθούν σε ένα παιδί με ανάδοχη οικογένεια ομόφυλων ζευγαριών, προσθέτοντας ότι στην αναδοχή «το παιδί δεν ξεκόβεται από τη φυσική του οικογένεια, αλλά ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμο να ξαναγυρίσει σε αυτήν», όπως ισχυρίστηκε. Συνέχισε μάλιστα με το ερώτημα «πόσα ομόφυλα ζευγάρια θα τρέξουν για αναδοχή; Θα εξαιρέσουμε τα χιλιάδες ετερόφυλα ζευγάρια και θα καταδικάσουμε τα ανήλικα παιδιά;»
Με την ίδια επιχειρηματολογία δήλωσε επίσης: «Κανείς δεν μπορεί να στερήσει αυτό το ασφαλές και διάφανο σύστημα στην ελληνική κοινωνία. Πρέπει όλοι να πάμε μαζί και να σκορπίσουμε ένα χαμόγελο στην κοινωνία. Δεν έχουμε πρόθεση να κοροϊδέψουμε την ελληνική κοινωνία που αγωνιά. Η αναδοχή είναι μια εναλλακτική πράξη για να φύγει ένα παιδί από το ίδρυμα».
