Μέσα στις φωνές και τις κραυγές απόγνωσης και τις διαμαρτυρίες για τα χιλιάδες λάθη στα αναδρομικά των συνταξιούχων, με το παλιό αριστερό σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» να έχει γίνει «Δεν θα μείνει σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη», με το Ειρηνοδικείο να έχει μεταβληθεί από τα χημικά και τα ΜΑΤ σε «Εξάρχεια», με την τραγωδία της Μάνδρας να διαιωνίζεται μέσα στις λάσπες από το ενεργό «τέρας της γραφειοκρατίας», με τους φοιτητές να τρώνε ξύλο και δακρυγόνα επειδή ζητούσαν θέρμανση, ζεστό νερό και καθαριότητα στις Φοιτητικές εστίες, με την Υπόθεση Καμένου να έχει αναστατώσει την κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο και την Κοινωνία, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον απ΄ ευθείας αντιμέτωπος με τα ψέματά του, τις συμπεριφορές του, την αμέλειά του, τις λανθασμένες προτεραιότητές του και πρέπει να αποφασίσει.
Θα μου πεις, «τι να αποφασίσει πρώτο»! Και σωστά. Και θα απαντήσω: «Όλα ΤΩΡΑ». Ούτε ο ίδιος έχει χρόνο, ούτε η κυβέρνησή του, ούτε η χώρα αλλά και η υπομονή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Πολλά περιθώρια δεν έχει και πονηρές μέθοδοι του τύπου «Θα καταλαγιάσει ο θόρυβος» και «τη Δευτέρα θα είναι μια άλλη μέρα» δεν αποδίδουν πια. Ναι, συμφωνώ, τη Δευτέρα θα είναι μια άλλη μέρα και τα βλήματα για τη Σαουδική Αραβία ίσως έχουν – μερικώς- αφοπλιστεί, αλλά κάτι άλλο, πιθανότατα χειρότερο, θα έχει εμφανιστεί.
Αν θέλει – που σίγουρα θέλει- να επιβιώσει, τουλάχιστον αξιοπρεπώς, θα πρέπει να ξεμπερδέψει το κουβάρι που ο ίδιος και οι περί αυτόν «εκλεκτοί του» δημιούργησαν από άγνοια, αδιαφορία και επιπολαιότητα. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες ρητά, αποφθέγματα και αφορισμούς που ανήκουν σε σπουδαίες προσωπικότητες του παρελθόντος αλλά δεν χρειάζεται γιατί αυτό το στάδιο, το έχουμε ξεπεράσει προ πολλού.
Τώρα, πρέπει απαρεγκλίτως να διορθώσει τα 3-4 σοβαρότερα προβλήματα που δημιούργησε και να δώσει –έστω- την εικόνα του ηγέτη που αντιλαμβάνεται πού έχει φτάσει η ανερμάτιστη πολιτική του. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αισθανθεί «ηγέτης». Που –δυστυχώς για όλους τους Έλληνες- δεν είναι. Αλλά όχι μόνον αυτό: θα πρέπει να δρομολογήσει αξιοκρατικά τις προτεραιότητές του. Και το σπουδαιότερο: θα πρέπει να «βγει» και να το παραδεχτεί. Δημόσια. Μπορεί; Θέλει; Μάλλον όχι.
Συνεπώς, τώρα που σίγουρα δεν έχει πια συνομιλητή για να κάτσουν σ΄ ένα τραπέζι και να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση (ο Μητσοτάκης του είχε δώσει κάποια τέτοιου είδους διέξοδο προ μηνών αλλά τον λοιδώρησε. Το ίδιο και ο Βασίλης Λεβέντης, έστω σε πολύ μικρότερη κλίμακα επιρροής και δυνάμεως αλλά πάντως το είχε κάνει) η απόφαση είναι αποκλειστικά δική του. Σώζεις ο,τιδήποτε αν σώζεται, που λέει και το τραγούδι; Ή βουλιάζεις σαν την «Αγία Ζώνη ΙΙ»;
Το δεύτερο φαίνεται σήμερα σαν το πιο πιθανό.
ΑπάντησηΔιαγραφήεδω ενα καταπληκτικο κειμενο που εξηγει πως φτασαμε ως εδω
Από το 1974 έχει επιβληθεί στην Ελλάδα η λεγόμενη μεταπολιτευτική δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι ένα καθεστώς πραγμάτων, προμελετημένων και προαποφασισμένων, ασκούμενων με πάσα ακρίβεια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η θέση της λεγόμενης αριστεράς ωστόσο καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι από ύπουλη έως προδοτική και εκτείνεται σε πολλές διαστάσεις του κοινωνικοπολιτικού βίου. Το μονοπώλιο όμως της αριστερής υποκουλτούρας σε μέρη όπως τα πανεπιστήμια και η ανοχή εκ μέρους του υποτιθέμενου κράτους σε κάθε είδους τρομοκρατία που ασκούν τα καλόπαιδα της Εκάλης και των βορείων προαστίων που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, δημιούργησε ένα κατεστημένο και μια σφηκοφωλιά ανθελληνισμού. Σε όλα αυτά βεβαίως συνέβαλε και η ύποπτη και βρώμικη στάση της υποτιθέμενης «δεξιάς» η οποία χρησιμοποιώντας το πρόσχημα του πατριωτισμού, άνοιγε ταυτόχρονα την κερκόπορτα του έθνους στους μαρξιστές.
Δυστυχώς η Ελλάς αποτελεί την μοναδική χώρα της Ευρώπης στην οποία ο κομμουνισμός υπάρχει και ασκεί τεράστια επιρροή στην κοινωνία. Η αριστερή προπαγάνδα κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στους χώρους των «Τεχνών και των Γραμμάτων» και συνεπώς μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια και στους χώρους όπου διαπαιδαγωγούνται οι νέοι και οι νέες της Ελλάδας. Επειδή όμως η ιστορία αποτελεί πάντα πυξίδα και οδηγό για κάθε νοήμων και σκεπτόμενο άνθρωπο, ως εθνικιστές έχουμε ιερό καθήκον να αποκαλύπτουμε την αλήθεια και κάθε σκοτεινό σημείο αυτής. Όταν λοιπόν τον Αύγουστο του 1949 έλαβε τέλος ο συμμοριτοπόλεμος με τη νίκη των Εθνικών δυνάμεων στο Γράμμο και στο Βίτσι κατατροπώνοντας τις κομμουνιστικές ομάδες, οι εναπομείναντες κομμουνιστές βρήκαν καταφύγιο στα όμορα κράτη της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Εκεί λοιπόν αφού αναδιοργανώθηκαν, έκαναν ένα σύμφωνο πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού και βάση του οποίου θα σταματούσαν οι βιαιότητες των κομμουνιστών εντός της Ελλάδος και ως αντιστάθμισμα θα δίνονταν υπό την κηδεμονία τους οι δομές της Παιδείας και του Πολιτισμού. Αυτό αποτελεί ένα εθνικό Έγκλημα για το οποίο φέρει απόλυτη ευθύνη η πατριδοκάπηλη δεξιά. Φτάσαμε έτσι στο τραγικό σημείο να εκδιώκεται οτιδήποτε εθνικό και πατριωτικό και η μαρξιστική προπαγάνδα να δηλητηριάζει τις ψυχές και τα μυαλά της νεολαίας διδάσκοντας ψέματα και αποκόπτοντας αυτές από τα Ιδεώδη του Έθνους και της Φυλής για τα οποία οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την εξασφάλιση της υπόστασης μας.
Εν ολίγοις, όσο η αστική καταναλωτική κοινωνία κοιμόταν με το όνειρο του ευδαιμονισμού, η μαρξιστική αριστερά έκανε ένα κανονικό παιδομάζωμα, καλλιεργώντας δήθεν ανθρωπιστικές, αντιρατσιστικές, οικουμενικές αξίες, οι οποίες στην πραγματικότητα στόχο έχουν να απομακρύνουν τους νέους από τις Παραδόσεις και την Ιστορία. Μέσα σε όλο αυτό το καταστροφικό συνονθύλευμα οι μόνοι που αντιδρούσαν ήταν οι εθνικιστές και γι’ αυτό πολεμήθηκαν από ένα ολόκληρο αντεθνικό σύστημα αποτελούμενο από κανάλια, δημοσιογράφους, πολιτικούς και δήθεν πνευματικούς ανθρώπους. Ήταν οι «κακοί» εθνικιστές που έλεγαν όχι στις κομματικές παρατάξεις μέσα στις σχολές και που προειδοποιούσαν για τον αφελληνισμό της Παιδείας. Η δικαίωση όμως έρχεται εκ του αποτελέσματος και δυστυχώς ένα μέρος του λαού και της νεολαίας παραμένει εγκλωβισμένο στα ψεύτικα όνειρα της μαρξιστικής ουτοπίας.