(συνέχεια από το Μέρος 3ο που μπορείτε να δείτε ΕΔΩ)
Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία... Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθή η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας.....».
Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου ( Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.
Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθή: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».–
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής.....
Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τελεία, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων θα μπορούσε να είναι το ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ - ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΟ -ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ "εργαλείο" της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. ΚΑΝΕΝΑΣ...ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ!....ΟΥΤΕ ΟΙ Η.Π.Α., ΟΥΤΕ Η ΡΩΣΙΑ, (που είναι ισχυρότερη σήμερα από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ, λόγω ενέργειας και ενός πολύ ισχυρού εθνικού στοιχείου που αγγίζει αν δεν ξεπερνάει το 1,5 εκτμ ψυχές), ΚΑΝΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ δεν θα μπορούσε να επιβάλλει καλύτερα από την Ελλάδα τις θελήσεις του στην περιοχή αν βέβαια αξιοποιούσε αναλόγως τον απίστευτης αξίας παράγοντα που λέγεται ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ. Ο ιεραποστολικός χαρακτήρας των Αγίων Τόπων και η διεθνής ακτινοβολία των Παναγίων Προσκυνημάτων που φέρουν από τους πρώτους ακόμη αιώνες μετά Χριστόν αποτελούσε την αιτία εκδήλωσης φθόνου και προκαλούσε ποικίλα προβλήματα. Είναι αλήθεια ότι τα αγιασμένα χώματα, όπου έζησε, δίδαξε και σταυρώθηκε ο Χριστός ήταν και είναι μέχρι σήμερα μήλον της έριδος. Δόθηκαν και δίνονται πολλές μάχες μέχρι σήμερα για να κρατηθούν και να διατηρηθούν στα χέρια που τα εμπιστεύθηκε η Αγία Ελένη, στα χέρια των Ελλήνων Αγιοταφιτών. Η Δύση με τις Σταυροφορίες προέβη σε λεηλασίες και επιχείρησε αλλαγή του θρησκευτικού καθεστώτος. Η Ανατολή με τους Κόπτες και τους Αρμένιους εποφθαλμιούσαν και συνεχίζουν να εποφθαλμιούν το πνευματικό θείο δώρο που πρόσφερε στο Τάγμα των Σπουδαίων η Αγία Ελένη. Ο φθόνος όμως δεν λειτουργούσε μόνο για τους μη Ορθοδόξους, τους αιρετικούς αλλά ενίοτε ταλαιπωρούσε και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, προκαλώντας γεγονότα και πράξεις που λειτουργούσαν διαβρωτικά και αλλοίωναν τον ιεραποστολικό και πνευματικό χαρακτήρα της θεάρεστης αποστολής τους. Και τότε κατά το παράδειγμα του Κάιν με τον Άβελ άνοιγε η όρεξη για διεκδικήσεις ακόμη και από ομοδόξους μας Ορθόδοξους Χριστιανούς που δεν κατανοούσαν πως ήταν δυνατόν τα Ιερά Προσκυνήματα να βρίσκονται σε ελληνικά χέρια. Σε τέτοιες χρονικές περιόδους διχονοιών και φοβερών ερίδων υπήρξαν απώλειες και αλλαγές και σημειώθηκαν λεηλασίες και αρπαγές. Ο φθόνος, η ολοφάνερη πενία πνευματικής ζωής και πορείας και η απουσία των πνευματικών απαραίτητων εφοδίων προσέδωσε μια κοσμική διάσταση στην πορεία της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας. Ο κίνδυνος αλλαγής του θρησκευτικού Status Quo στους Αγίους Τόπους είναι ορατός και δια γυμνού οφθαλμού. Το δυστύχημα όμως είναι ότι τόσο η Ελληνική κυβέρνηση, όσο και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα δεν τον έχουν συνειδητοποιήσει και αδυνατούν να τον αντιμετωπίσουν. Ποιοι όμως επιβουλεύονται το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων; Ποιοι είναι αυτοί που διακαώς επιθυμούν την απομάκρυνση του Τάγματος των Σπουδαίων, της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας; Σκοτεινές δυνάμεις, ξένα κέντρα εξουσίας ή αόριστα διπλωματικά παιχνίδια; Δεν έχουν καμιά σημασία οι ίντριγκες, οι μηχανορραφίες, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τα τηλεοπτικά μαλλιοτραβήγματα και οι δημόσιες διαπομπεύσεις... Σημασία έχει η τάχιστη επαναφορά της ενότητας, η επιστροφή στις αρετές που κοσμούσαν την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, η καταλλαγή και η ειλικρινής ειρήνευση που προσφέρει η λαμπρή για τους Ορθοδόξους οδός της μετανοίας. Για την Ελληνική διπλωματία καλύτερα να μην ασχοληθούμε γιατί παρά το δήθεν ενδιαφέρον της εμμένει να διατηρεί υποβαθμισμένο το όλο ζήτημα και να αντιμετωπίζει με τη νοοτροπία του ζητιάνου την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο. Η λύση βρίσκεται στην κοινή λειτουργική ζωή των αντιμαχομένων και στην επαναφορά στο Κοινό Ποτήριο, τη Θεία Ευχαριστία που φωτίζει τις ψυχές. Το μόνιασμα των Αγιοταφιτών και όχι η αναγνώριση του νέου ή η βιαία απομάκρυνση του παλιού είναι το ζητούμενο. Και προς την κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται να εργαστούν όλοι αν πραγματικά επιθυμούν να καταστούν σπουδαίοι στο Τάγμα των Σπουδαίων.
Ο λόγος για τους καταδρομείς του Λιμενικού Σώματος και ειδικότερα τα μέλη της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών. Ένα άξιο μέλος αυτής της μονάδας, το οποίο μάλιστα έχει παρασημοφορηθεί, είναι και ο Ανθυποπλοίαρχος που μόλις πρόσφατα τέθηκε σε διαθεσιμότητα με αφορμή τα όσα ατυχή έγιναν αλλά και επακολούθησαν της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, στο κέντρο της Αθήνας. Ο συγκεκριμένος αξιωματικός και σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ετών του «Αδέσμευτο τύπο», είναι ένα από τα καλύτερα στελέχη που διαθέτει το Λιμενικό και ο Ελληνικός στρατός. Μεταξύ άλλων έχει: • Λάβει μετάλλιο ανδρείας μετά την επιτυχή επιχείρηση στην οποία ηγείτο τον Ιούλιο του 2000, όταν ένας πάνοπλος Τσέχος κακοποιός κατέλαβε ιστιοφόρο στο οποίο επέβαιναν 5 Ελβετοί και ένας Έλληνας. • «Οργώσει» με τους άξιους συναδέλφους του, το Ιόνιο και το Αιγαίο συλλαμβάνοντας εμπόρους ναρκωτικών και διασώζοντας εκατοντάδες λαθρομετανάστες. • Βρεθεί στην «πρώτη γραμμή» το βράδυ των Ιμίων, πραγματοποιώντας περιπολίες σε απόσταση 50 μέτρων από την βραχονησίδα. • Παλέψει για τη διάσωση επιβατών του «Σάμινα» και ναυτικών του «Δύστος». • Ήταν στην ίδια επιχείρηση -Μεγάλη Τετάρτη του 1996- ανοιχτά του Κόλπου της Παναγιάς, στη Θεσπρωτία, όταν Αλβανοί έμποροι ναρκωτικών, που επέβαιναν σε φουσκωτό, άνοιξαν πυρ στο ελληνικό σκάφος με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός ο 25χρονος Λιμενικός Μαρίνος Ζαμπάτης. Οι επιχειρήσεις στις οποίες τόσο ο συγκεκριμένος αξιωματικός όσο και οι συνάδελφοί του έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα είναι εκατοντάδες. Και το πράττουν δίχως ανταλλάγματα και μίζες, αλλά με μοναδικό τους στόχο την ασφάλεια και τη διατήρηση της δαφικής ακεραιότητας της χώρας… Αυτοί είναι οι καθημερινοί μας ήρωες, που αθόρυβα, νύχτα και μέρα, μάχονται για την πατρίδα. Και αν κάποιος πιστεύει ότι δεν είναι έτσι, τότε «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω"! Στην φωτό ο Αξιωματικός που τέθηκε σε διαθεσιμότητα τους άλλους δύο, μάλλον τους γνωρίζετε...
(συνεχίζεται από το Μέρος 2ο που μπορείτε να δείτε ΕΔΩ)
Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.
Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνη από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατή με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάη τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.
Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.
Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.
Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο. Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της. Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνη λίγο κοντά μου να ξεκουραστή, να πιή κάτι, να δροσιστή κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάη για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάη για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».
Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθή να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνη το: «Ζη Κύριος ο Θεός».
Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήση ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγη από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.
Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθή. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.
Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζη μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου...» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.
Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω. Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία....
Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).
Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.
Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.
Θυμάστε τον κακομοίρη τον Δήμαρχο Αθηναίων τον Νικήτα Κακλαμάνη που μετρούσε 6,5,4,3,2,1......Καλή Χρονιά..; Είχαμε κάνει τότε μια ανάρτηση (μπορείτε να την δείτε ΕΔΩ) για την πολυπολιτισμική εκδήλωση αυτή, στην Νέα Αθήνα όπως την οραματίζονται ο Ραγκούσης, η Διαμαντοπούλου, η Τζάκρη, η Δραγώνα, η Ρεπούση, ο Δήμου, ο Βαλλιανάτος, ο Τσίπρας κι ο Αλαβάνος, η Αλ Σαλέχ και όλοι οι άλλοι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της απόδοσης ιθαγένειας στους αλλοδαπούς και στον αφελληνισμό και αποχριστιανισμό των σχολείων και της παιδείας των ελληνόπουλων.......
Το παρακάτω βίντεο είναι "αφιερωμένο" σε όλους αυτούς αλλά και στον πρωθυπουργό και ολόκληρη την κυβέρνηση της 4ης Οκτωβρίου 2009.
Αδέρφια μου Ελληνες, Η πατρίδα κινδυνεύει. Βρισκόμαστε κάτω από μια ιδιότυπη κατοχή. Εκτός από την οικονομική κατοχή που μας έχουν επιβάλλει οι τοκογλύφοι με την ανοχή επί δεκαετιών προδοτών πολιτικών, τα τελευταία 10 (ή και περισσότερα) χρόνια τα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και η ελληνική επαρχία (ειδικά Ηπειρος, Μακεδονία, Θεσσαλία και Θράκη) βρίσκονται κυριολεκτικά υπό ξένο ζυγό. Το κέντρο μάλιστα της πρωτεύουσας της πατρίδας μας, Ομόνοια και Σύνταγμα είναι απροσπέλαστα για τους Ελληνες και κυρίως για τις Ελληνίδες. Μην κάνετε ποτέ το λάθος να αφήσετε τις γυναίκες σας, τις μανάδες, τις κόρες ή τις αδερφές σας να πάνε στο κέντρο απροστάτευτες....... Ο Υπουργός Προστασίας του (Αλλοδαπού, Αλβανού, Αφγανού, Αναρχικού κλπ) Πολίτη παραλαμβάνοντας το χάος από τους προκατόχους του, επέφερε πλέον τον ολοκληρωτικό όλεθρο. Το κέντρο της Αθήνας επί των ημερών του θυμίζει τα Σόδομα και τα Γόμορρα.
Πορνεία, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, βρωμιά και δυσωδία έχουν καταστήσει την ζωή ανυπόφορη. Βιασμοί, ληστείες, τρομοκρατία είναι καθημερινά φαινόμενα για τους λιγοστούς κατοίκους και τους Ελληνες περαστικούς του κέντρου και των γύρω περιοχών. Οι μόνοι που προσπάθησαν και προσπαθούν να σηκώσουν το κεφάλι είναι οι ηρωϊκοί κάτοικοι του Αγίου Παντελήμωνα Αχαρνών, οι οποίοι αντιμετωπίζονται με διαταγές του Χρυσοχοϊδη ως φασίστες, ρατσιστές, εθνικιστές και ξενοφοβικοί!!!! Συλλαμβάνονται την στιγμή που προσπαθούν να προστατέψουν τα παιδιά τους. Ξυλοκοπούνται από αναρχικούς, Συριζαίους και αλλοδαπούς όταν προσπαθούν να σώσουν τις περιουσίες τους. Κι όταν τρέχουν να προστατευτούν στην Ελληνική Αστυνομία, εκείνη εφαρμόζντας τις προδοτικές , αντισυνταγματικές και ανθελληνικές διαταγές του Υπουργού Προ-Πο (όπως τον απόκαλούν πολλοί) τους ξαναξυλοφορτώνει και τους απειλεί με συλλήψεις και προσαγωγές!!!!
Οσο κι αν σας φαίνεται παράξενο αυτά που είδατε στο βίντεο είναι καθημερινό φαινόμενο (και σε πολύ χειρότερο βαθμό) σε όλες τις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Εκεί που άλλοτε περνούσε η λατέρνα, οι άνθρωποι χαιίρονταν την καθημερινή επαφή τους και το αίσθημα ασφάλειάς τους αντικατοπτριζόταν στις ανοιχτές πόρτες και στις αυλές τους, σήμερα βασιλεύει ο τρόμος, και ο αλλοδαπός εγκληματίας. Ο αυριανός "Ελληνας" ιθαγενής του Ραγκούση έχει επιβάλλει τον πολυπολιτισμικό τρόπο ζωής που κουβάλησε από την χώρα του. Ο Αλβανός μαφιόζος ουτσεκάς, ο Αφγανός Ταλιμπάν, ο Πακιστανός ισλαμιστής τρομοκράτης, ο Νιγηριανός μαστρωπός με τις αφρικανές πόρνες του, ο Γεωργιανός έμπορος ναρκωτικών, ο Ρουμάνος κλέφτης....όλα τα καλά παιδιά έχουν μαζευτεί σε μια περιοχή 15 τετραγωνικών χιλιομέτρων!!!
Πολλές φορές έχουμε πεί στο ιστολόγιό μας ότι δεν είμαστε απο αυτούς που θέλουν να κλειστούν σε γκέτο οι αλλοδαποί στην πατρίδα μας. Δεν θέλουμε να φύγουν όλοι οι αλλοδαποί μετανάστες που ζούν στην χώρα μας. Ζητούμε να μπεί επιτέλους ένα ποσοστό όπως σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και του κόσμου. Να ξέρουμε πόσους μπορεί να εξυπηρετήσει η χώρα μας. 200.000 αντε 300.000 το πολύ. Να επαναπροωθηθούν οι λαθρομετανάστες στις χώρες προέλευσής τους, ή σε άλλες χώρες της Ευρώπης που επιθυμούν. Να φύγουν όλοι οι μετανάστες νόμιμοι ή παράνομοι που δεν έχουν μόνιμη δουλειά. Να φύγουν όσοι δεν έχουν οικογένειες να θρέψουν. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι όποιος έχει οικογένεια και νόμιμη δουλειά δύσκολα θα πέσει στο έγκλημα και στην παρανομία γενικότερα.
Κι αφού ξεκαθαρίσει το σκηνικό οι εναπομείναντες οικονομικοί μετανάστες να αποκτήσουν τα νόμιμα έγγραφα για εργασία. Τα παιδιά τους να φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και σε βάθος χρόνου και κάτω από πολύ αυστηρές προϋποθέσεις (γνώση ελληνικής γλώσσας, ελληνικού τρόπου ζωής, ελληνικών νόμων, υπηρεσία στις ένοπλες δυνάμεις και γενικά έμπρακτη αγάπη για την Ελλάδα) να μπορέσουν οι επόμενες γενιές όσων τελικώς θελήσουν να μείνουν για πάντα στην πατρίδα μας, να πάρουν αν τόσο πολύ το επιθυμούν, την Ελληνική υπηκοότητα. Κι όχι φυσικά την Ελληνική Ιθαγένεια!!!!! (εδώ την ελληνική ιθαγένεια δεν την έδωσαν οι παπούδες μας στους φιλέλληνες το 1821 που πολέμησαν και σκοτώθηκαν για την ελευθερία μας, κι όχι ότι την απάιτησαν οι άνθρωποι, κάθε άλλο. Ακόμα και το ύψιστο αγαθό -την ζωή μου- να δωσω για το Αφγανιστάν, ας πούμε, γιατί ξέρω 'γω αγάπησα τους Αφγανούς που ήταν σκλαβωμένοι κλπ κλπ, αυτό σημαίνει ότι από Ελληνας θα γίνω Αφγανός; Μην τρελαθούμε ρε παιδιά.....)
Αυτά φυσικά με την σημερινή κυβέρνηση είναι απλά όνειρα εαρινής νυκτός..... Ετσι επαφίεται πλεον σε μας τους Ελληνες η προστασία της πατρίδας μας όπως όριζει άλλωστε και το Σύνταγμα της Ελλάδος.
Εύχομαι λοιπόν Αγιες μέρες που είναι, να έρθει σύντομα η Ανάσταση για όλους μας και πάνω από όλα για την αγαπημένη μας πατρίδα. Ας είναι σύντομη η νύκτα "όπου τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβια".......
(συνέχεια από το Μέρος 1ο που μπορείτε να δείτε ΕΔΩ)
Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέει εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.
Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.
Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν...
-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτής. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ’ όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ’ αλλάξη χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρη σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).
Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι’ αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή... Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινής. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πη τίποτε. Κι όμως το ήξερε...
Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πη: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δης· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ… Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».
Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι’ αυτήν.
Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.
Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.
Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώη αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ».
Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνη αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.
Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».
Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:
«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».
Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».
Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σήν δούλην παρίδης, Ο αμέτρητον έχων το έλεος. (Απόδοση από τον Φώτη Κόντογλου)
Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:
Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα πόδια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα πόδια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.
Ας διαβάσουμε λίγα λόγια για την Οσία Κασσιανή.
Παρεξηγημένη Αγία
Δυστυχώς μερικοί τα λόγια του Τροπαρίου τα αποδίδουν στην ίδια την Κασσιανή, που δήθεν ήταν αμαρτωλή με περιπετειώδεις και αμαρτωλούς έρωτες με τον Αυτοκράτορα Θεόφιλο. Διάφορoι μυθιστοριογράφοι, ανίκανοι να συλλάβουν το μεγαλείο της και τυφλωμένοι από τη μέθη των παθών τους, προσπάθησαν να παραχαράξουν την αλήθεια και να δημιουργήσουν ένα μύθο, που δυστυχώς στάθηκε ικανός να ξεγελάσει πολλούς. «Την ωραία, αγνή, σοφή παρθένο, τη φιλοσοφούσα και τω Θεώ μόνω ζώσα», όπως γράφει Βυζαντινός χρονογράφος της εποχής της, παρουσίασαν με σκανδαλώδεις περιπέτειες και αμαρτωλή. Σύγχρονοι και νεώτεροι χρονογράφoι, όπως ο Γλυκάς, Πτωχοπρόδρομος, Κωδινός, Γεώργιος Αμαρτωλός, Ζωναράς κ.λπ. που έγραψαν για τη ζωή της Κασσιανής, αναφέρουν ότι ήταν απλώς μια υποψήφια νύφη για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο.
Τίποτε δεν υπήρξε περισσότερο μεταξύ Κασσιανής και Θεόφιλου ούτε πριν, ούτε μετά τη στιγμή που το χρυσό μήλο δόθηκε στη συνυποψήφιά της νύφη Θεοδώρα. Έτσι η σπουδαία αυτή μορφή της Οσίας Κασσιανής για πολύ κόσμο είναι παρεξηγημένη και αδικημένη, όπως και η άλλη μεγάλη Αγία Μαρία Μαγδαληνή, που ενώ δεν υπήρξε τίποτε το αμαρτωλό στη ζωή και της μιας και της άλλης από πολλούς (είτε από άγνοια, είτε από κακή προαίρεση), παρουσιάζονται σαν αμαρτωλές - πόρνες γυναίκες με φανταστικές και βλάσφημες ιστορίες.
Για το λόγο αυτό είναι αναγκαίο να γίνει μια σύντομη αναφορά στη ζωή και το έργο της μεγάλης υμνογράφου Κασσιανής.
Βιογραφία Όσιας Κασσιανής
Από τα λίγα βιογραφικά στοιχεία που αναφέρουν διάφοροι Βυζαντινοί χρονογράφοι, γνωρίζομε ότι η Κασσιανή είχε ευγενική καταγωγή, με πολύ μόρφωση και αρετή.
Την εικόνα της ζωής και της προσωπικότητάς της την συμπληρώνει το λαμπρό συγγραφικό της έργο. Η ποίησή της μαρτυρεί μια γυναίκα σοφή, με αναπτυγμένο καλλιτεχνικό συναίσθημα, με μεγάλη πνευματική δύναμη, με βαθιά θρησκευτικότητα και θεολογική γνώση της Αγίας Γραφής. Ο Κρουμβάχερ, ο πατέρας της Βυζαντινής λογοτεχνίας γράφει: «Η Κασσιανή υπήρξε η μόνη αξιομνημόνευτη βυζαντινή ποιήτρια, προσωπικότητα ενδιαφέρουσα για το άτομο και τη λογοτεχνική της θέση και συνδύασε τη λαμπρή συναισθηματικότητα, με τη βαθιά θρησκευτικότητα και τη δραστήρια ειλικρίνεια».
Όταν το 830 μ.Χ. στο Τρίκλινο των ανακτόρων κάλεσε ο Θεόφιλος τις ωραιότερες κόρες του Βυζαντίου για να διαλέξει τη πιο καλή για γυναίκα του, δεν άρχιζε για την Κασσιανή μια ζωή ακολασίας όπως παρουσιάζουν μερικοί αλλά μια ζωή αγιότητας που της χάρισε το στεφάνι της αιωνιότητας.
Η ομορφιά και η χάρη της Κασσιανής ξεχώριζε μέσα στις τόσες όμορφες της Πόλης και ο Θεόφιλος την πρόσεξε. Και στην απόφασή του να την κάνει βασίλισσα, ίσως για να δοκιμάσει τη σοφία της, είπε το θρυλικό εκείνο «εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα», δηλ. από τη γυναίκα πηγάζουν τα κακά (εννοώντας την Εύα που έφερε το προπατορικό αμάρτημα). Η ενάρετη και σοφή Κασσιανή έχοντας κατά νου το μεγαλείο και Αγιότητα της Παναγίας Θεοτόκου απάντησε: «Αλλά και δια της γυναικός πηγάζει τα κρείττονα ω Βασιλεύ». Τη σοφή αυτή απάντηση της Κασσιανής ο αλαζονικός αυτοκράτορας τη θεώρησε προσβολή και με θυμό, ίσως και με αόριστο φόβο της είπε «ω γύναι! Είθε να εσίγας» δηλαδή καλύτερα να σιωπούσες και έδωσε το μήλο και την εκλογή στη Θεοδώρα.
Θα πρέπει να πιστέψομε, ότι η θεία πρόνοια επενέβη για να γίνει αυτοκράτειρα η Θεοδώρα που με την ορθόδοξη πίστη της και το δυναμικό χαρακτήρα της έμελλε να βοηθήσει στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας και την τακτοποίηση του θέματος των εικόνων (εικονομαχίες) το 843 μ.Χ. Και η Κασσιανή να φορέσει το μοναχικό σχήμα και μακριά από τους περισπασμούς και τύρβη του κόσμου να αναδειχθεί η μεγάλη υμνωδός και Αγία της Εκκλησίας μας.
Η Κασσιανή αρνήθηκε την ύλη για το πνεύμα, τα πρόσκαιρα για τα αιώνια, τα φθαρτά για τα άφθαρτα εγκατέλειψε το αρχοντικό της, τον κόσμο και τους δικούς της και έγινε μοναχή, και ίδρυσε τη Μονή της Κασσίας ή Εικασίας ή Κασσιανής. Δεν την οδήγησε στο Μοναστήρι η αμαρτωλή της ζωή, γιατί ποτέ της δεν υπήρξε αμαρτωλή.
Η Εκκλησία μας έχει τη δύναμη να παρουσιάσει στο φως της δημοσιότητας αμαρτωλές ψυχές και να τις προβάλλει ακόμη σαν παράδειγμα μετανοίας, όπως συμβαίνει με τη Οσία Μαρία την Αιγυπτία και την Πόρνη του Ευαγγελίου. Δεν θα της ήταν δύσκολο να διακηρύξει ότι και η Κασσιανή υπήρξε μετανοημένη αμαρτωλή, αν πραγματικά ήταν τέτοια
Η Κασσιανή δεν νικήθηκε από το ανθρώπινο πάθος και την αδυναμία, διότι η ψυχή της φλεγόταν από θείο έρωτα, που την οδήγησε τελικά στην υπηρεσία του θείου θελήματος και τη μοναδική αφιέρωσή της.
Συγγραφικό έργο της Όσίας Κασσιανής
Η Οσία Κασσιανή μέσα στην ησυχία του Μοναστηριού προσεύχεται, μελετά τη Γραφή και τα Πατερικά κείμενα και συγγράφει. Έγραψε ύμνους Εκκλησιαστικούς, τροπάρια, γνωμικά, επιγράμματα σε ιάμβους και «γνώμες» που τα βρίσκομε με το όνομα Κασσίας, Ικασίας, Εικασίας και Κασσιανής μοναχής.
Από τα τροπάριά της σώζονται το δοξαστικό του Εσπερινού των Χριστουγέννων «Αυγούστου μοναρχήσαντος» οι ειρμοί. Οι ειρμοί του κανόνος του Μ. Σαββάτου «Κύματι θαλάσσης» και το γνωστό «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή» που είναι ο πιο δημοφιλής ύμνος της.
Τα α στιχηρά που ψάλλονται το βράδυ της Μ. Τρίτης και αναφέρονται στην αμαρτωλή του Ευαγγελίου είναι επίσης έργο της Κασσιανής:
«Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις, η μεν έχαιρε καινούσα το πολύτιμον, οδε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον, αυτή τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο, αύτη ηλευθερούτο και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού».
Όταν η αμαρτωλή πρόσφερε το μύρο, τότε ο μαθητής συμφωνούσε με τους παράνομους. Από τη μια μεριά αυτή χαιρόταν που άδειαζε το πολύτιμο μύρο και ο άλλος έσπευδε να πουλήσει τον Ανεκτίμητο. Η ίδια αναγνώριζε τον Κύριο, αυτός απομακρυνόταν από τον Κύριο. Η ίδια ελευθερωνόταν και ο Ιούδας είχε γίνει δούλος του εχθρού...
Με άφθαστη πραγματικά τέχνη και ζωηρές αντιθέσεις περιγράφει λυρικά τους δύο τύπους των ανθρώπων. «Ω της Ιούδα αθλιότητος! Εθεώρει την πόρνην φιλούσαν τα ίχνη και εσκέπτετο δόλω προδοσίας το φίλημα, εκείνη ταις ποκάμοις διέλυσεκαι ούτος τω θυμώ εδεσμείτο φέρων αντί μύρου την κακίαν, φθόνος γαρ είδε προτιμάν το συμφέρον».
«Αλίμονο στην αθλιότητα του Ιούδα! Κοίταζε την πόρνη να φιλά τα πόδια και σκεπτόταν με δόλο το φίλημα της προδοσίας. Εκείνη έλυσε τα μαλλιά της και αυτός κατεχόταν από θυμό, φέροντας αντί για το μύρο την βρωμερή κακία. Γιατί ο φθόνος γνωρίζει να προτιμά το συμφέρον».
Και σε άλλο στιχηρό διαβάζομε: «Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη, ήπλωσεν Ιούδας τας χείρας τοις παρανόμοις η μεν, λαβείν την άφεσιν όδε λαβείν αργύρια».
«Άπλωσε η πόρνη τα μαλλιά της σε Σένα, το Δεσπότη, άπλωσε τα χέρια ο Ιούδας στους παρανόμους. Αυτή για να πάρει την άφεση, αυτός για πάρει χρήματα...»
Σε όλα τα ιδιόμελα και στιχηρά, που υπερβαίνουν τα 40 διακρίνει κανείς την έξαρση, το βάθος αισθήματος, τη μεγάλη ανεξαρτησία και ευσέβεια χαρακτηριστικά της μεγάλης ποιητικής της πνοής. Αναφέρονται σε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές, καθώς και σε πρόσωπα Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Η Κασσιανή δεν είναι μόνο υμνογράφος (δηλ. δεν έγραψε μόνο τους ύμνους, που αναφέρονται στο όνομά της, αλλά και τους μελοποίησε, μελωδός). Εκτός από την καθαρά θρησκευτική ποίηση η Κασσιανή ασχολήθηκε και με ποιήματα ποικίλου περιεχομένου. Συνέγραψε ακόμη πολλά γνωμικά και επιγράμματα. Σε 32 μόνον στίχους διαπραγματεύεται θαυμάσια το μεγάλο και σοβαρό θέμα της φιλίας. Αξίζει να αναφέρουμε μερικούς:
«Ει θέλεις πάντως και φιλείν και φιλείσθαι, των ψιθυριστών και φθονερών απέχου.» Στους δύο αυτούς στίχους ο λεπτός νους της Κασσιανής περιέκλεισε ολόκληρη φιλοσοφία. Και παρακάτω σημειώνει: «Φρόνιμον φίλον, ως χρυσόν, κόλπω βάλλε τον δι' αύγε μωρόν φεύγε καθάπερ όφιν». Δηλαδή, τον φρόνιμο φίλον να βάζεις στο πλευρό σου, όπως θα ήθελες να έχεις και τον χρυσό. Τον ανόητον όμως να τον αποφεύγεις όπως και το φίδι. Και αλλού: «Φραγμόν πέφυκεν η των φίλων αγάπη» που σημαίνει, ότι η αγάπη των φίλων δημιουργεί φραγμό προστατευτικό για τον καθένα απ' αυτούς. Η αρετή της αγάπης, το πραγματικό γνώρισμα των οπαδών του Ναζωραίου, που πρέπει να θερμαίνει τις καρδιές των ανθρώπων, δεν πρέπει να τους απομακρύνει από την σύνεση, μας συμβουλεύει η μεγάλη υμνωδός.
«Πάντας δι' αγάπα, μη θάρρει δε τοις πάσιν». Δηλαδή, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος, ο τέλειος χριστιανός έχει καθήκον να αγαπά όλους, όχι όμως και να εμπιστεύεται σε όλους. Μόνον όσοι νοσταλγούν και στη ζωή τους επιδιώκουν την ένωση με τον Χριστόν και μέσα στα στήθη τους κοχλάζει ο πόθος της αρετής, αξίζουν την εμπιστοσύνη σου και μπορεί να εγγίζει η δική σου ψυχή την δική τους, χωρίς τον φόβο της καταστροφής. Η Κασσιανή, εκτός από το σοφό, επίγραμμα «περί φιλίας» έγραψε και άλλα βαθυστόχαστα επιγράμματα και αναφέρονται στον χαρακτήρα του ανθρώπου, στη γυναίκα, στην ευτυχία, την χάρη, το κάλος, το ήθος, στους τρόπους της αληθινής Ζωής, που οδηγεί με τον κόσμο της αρμονίας στην αληθινή μακαριότητα, γιατί πλημμυρίζει την ζωή αυτή το φως του ουρανού και της αλήθειας.
Επίλογος
Η Κασσιανή δεν τιμήθηκε από τους Βυζαντινούς σαν βασίλισσά τους ούτε στον αυτοκρατορικό Οίκο του Θεοφίλου αναφέρεται το όνομά της. Αν όμως δεν κάθισε σε επίγειο θρόνο και δεν τιμήθηκε, όσο έπρεπε από τους συγχρόνους της, οι γενεές των ευσεβών Χριστιανών δια μέσου των αιώνων υποκλίνονται ευλαβικά μπρος στην άγια ζωή της και κάθε βράδυ της Μ. Τρίτης με μυστηριακή κατάνυξη και ιερή συγκίνηση παρακολουθούν το μελοποιημένο τροπάριό της και διδάσκονται πως οι χρυσοί θρόνοι είναι μηδαμινοί και οι δόξες του κόσμου αυτού παρέρχονται και δεν πρέπει να τις επιθυμούμε. Κατά πληροφορίες από την Κάσσο ή Κασσιανή επειδή την ενοχλούσε στο Μοναστήρι της ο Θεόφιλος, αναχώρησε στην Ιταλία και στη συνεχεία με μια άλλη Μοναχή την Ευδοκία, πήγε στην Κρήτη και κατέληξε στην Κάσο, όπου και εκοιμήθη στην 7η Σεπτεμβρίου. Μετά το θάνατό της ετοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 90υ αιώνα. Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρο νολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι απότ ην Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία. Το πέρασμα της Οσίας Κασσιανής από την Κρήτη, ίσως συνδέεται με την δική μας Αγία Κασσιανή, την αδελφή των Οσίων Eυτυχιανών, που ασκήτεψε στο Κεφάλι, κοντά στο Μάρτσαλο. Το θέμα αυτό όμως χρειάζεται έρευνα από ειδικούς. Η μνήμη της Οσίας Κασσιανής τιμάται σε πολλά μέρη της Ελλάδος και ιδιαίτερα στη Κάσσο, την ιδιαίτερη πατρίδα της, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 7 Σεπτεμβρίου, με ειδική ασματική ακολουθία, από την οποία παραθέτομε ένα χαρακτηριστικό τροπάριο (κάθισμα). «Τον βίον ευσεβώς, διανύσασα Μήτερ, δοχείον καθαρόν, Συ του Πνεύματος ώφθης, φωτίζουσα τους πίστει σοι, προσιόντας θεόπνευστε, όθεν αίτησαι τον Σον δεσπότην φωτίσαι, τας ψυχάς ημών, των ανυμνούντων σε πόθω Κασσιανή πανθαύμαστε».
Είκοσι εκατομμύρια ευρω στον κ. Μπόμπολα για καύση απορριμμάτων στην Ημαθία; Δήμαρχοι της Ημαθίας, επισκέφθηκαν αυτές τις ημέρες το ΥΠΕΚΑ και επέστρεψαν περιχαρείς. Το Υπουργείο τους εξασφάλισε δέκα πέντε εκατομμύρια ευρω και άλλα πέντε εκατομμύρια η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, όπως πλέον βεβαιώνουν Δημοτικά Συμβούλια του Νονού. Όλα αυτά τα χρήματα, θα δοθούν στην εταιρία «ΗΛΕΚΤΩΡ» συμφερόντων του κ. Μπόμπολα, για να κατασκευάσει μονάδα καύσης απορριμμάτων και ΧΥΤΥ. Αλήθεια, όταν το έργο κοστίζει είκοσι και κάτι εκατομμύρια, πως θα δοθούν στον ιδιώτη για να εκμεταλλεύεται το έργο για είκοσι πέντε χρόνια; Αυτό είναι επιχειρηματική δράση με χρήματα όλων μας; Με έτοιμο ζεστό χρήμα, ποιος δεν γίνεται επιχειρηματίας;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι υπήρξε πληρωμένη με δεκάδες εκατομμύρια μελέτη για χωροθέτηση και υποδείχθηκαν δέκα θέσεις, αλλά επιλέχθηκε η συγκεκριμένη σε παρέα με τσίπουρα και μεζέδες;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι η προς κατασκευή μονάδα βρίσκεται σε περιοχή ιδιαιτέρου κάλλους και εφάπτεται με προστατευόμενη περιοχή NATURA; (Θέση 12)
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι βρίσκεται τριακόσια μέτρα από τον ταμιευτήρα του Αλιάκμονα, που υδροδοτεί την Θεσσαλονίκη;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι ο μεγαλύτερος Δήμος του Νομού, ο Δήμος Βέροιας, είναι αντίθετος και ψευδώς μέχρι σήμερα οι ενδιαφερόμενοι διατυμπανίζουν ότι σύμφωνοι είναι όλοι οι Δήμοι;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι το ΤΕΕ και τοπικά και Περιφερειακά αλλά και κεντρικά είναι κάθετα αντίθετο;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι ο Πανελλήνιος Σύλλογος Αρχαιολόγων καθώς και οι τοπικές αρχαιολογικές υπηρεσίες είναι αντίθετες;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι οι περιβαλλοντικές οργανώσεις είναι αντίθετες; (ΠΑΝΔΟΙΚΟ, WWF κλπ).
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι δεν υπάρχει φορέας μαζικός που να είναι σύμφωνος και μάλιστα και Υπουργοί της νύν Κυβέρνησης δήλωσαν την αντίθεσή τους;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο άλλαξε τρείς φορές άποψη και η τελευταία θετική γνωμοδότηση βασίστηκε σε παραπλάνηση του Υπουργού και του συνόλου των μελών του ΚΑΣ στην αυτοψία που έκαναν στον χώρο;
Σας παραπέμπω στην ενημέρωση που είχαν από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Απορριμμάτων: «Μιλάμε για ζύμωση του οργανικού και όχι καύση για να έχουμε τέφρες ή οτιδήποτε άλλο ενοχλητικό ή καμινάδες. Δηλαδή κλειστά κοντέηνερς, κλειστεί χώροι, αντιδραστήρες ας τους πούμε, όπου το βιοαέριο το παίρνουμε και παράγουμε ενέργεια. Και το υλικό το παίρνουμε και το δίνουμε για λίπανση στους αγρότες τα Δασαρχεία κλπ». Μπορείτε να το δείτε και να ακούσετε μόνη σας εδώ. video.google.com/videoplay?docid=-7364647987248102518. Προσυμφωνημένα λοιπόν, παραπλανήθηκε Υπουργός και ένα σπουδαίο συμβουλευτικό όργανο για μη καύση.
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι τώρα πλέον προωθούν το πρώτο εργοστάσιο καύσης στην Χώρα μας, δίπλα στον Αλιάκμονα και μάλιστα με μια λεόντειο συμφωνία, με δικά μας χρήματα να απολαμβάνουν κέρδη επι είκοσι πέντε χρόνια;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι ο κ. Σουφλιάς δικαίωσε αυτούς που παραπλανούν τους πάντες κι εσείς επαυξάνετε με την χρηματοδότηση;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι αυτοί οι ίδιοι αιρετοί, χρηματοδοτήθηκαν με εκατοντάδες χιλιάδες ευρω για αποκατάσταση χωματερών και η κατάσταση σήμερα είναι χειρότερη;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι οι ίδιοι χρηματοδοτούνται για υποτιθέμενη ανακύκλωση και όλα τα ανακυκλώσιμα καταλήγουν αυτούσια στον ΧΑΔΑ που είναι μέσα στην κοίτη του ποταμού Αλιάκμονα δίπλα ακριβώς από την Βεργίνα;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι ακόμη και σήμερα το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό πρόβλημα είναι η Διοίκηση; Η διαβρωμένη πλήρως Διοίκηση;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι η ελλιπής και μονόπλευρη πληροφόρηση δημιουργεί πολλαπλάσια προβλήματα από αυτό που τάχα πρέπει να λυθεί;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι όλοι αυτοί οι θεσμικοί, κλείνουν ραντεβού με εσάς και υφισταμένους σας, λένε ότι ψέμα θέλουν υποβοηθούμενοι από τοπικούς Βουλευτές, ενώ η άλλη πλευρά, οι πολίτες ή η άλλη άποψη δεν φτάνει ποτέ σε σας;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι οι εξωθεσμικές διαδρομές είναι ισχυρότερες από τις θεσμικές διαδικασίες με τεράστιο οικονομικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι η διαφθορά είναι καλά ριζωμένη και στην τοπική αυτοδιοίκηση, με σοβαρότατες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, μη αναστρέψιμες;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι καταδικαστήκαμε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ως χώρα για περιβαλλοντικά εγκλήματα και τα Δικαστήρια της Βέροιας στη συνέχεια εξέδωσαν αθωωτική απόφαση ;
Ξέρετε κ. Μπιρμπίλη ότι δεν πάει άλλο εδώ στην Ημαθία; Ότι χειρότερα δεν γίνεται και ότι απλά ακόμη προσπαθούμε για το αυτονόητο;
Οι ακρότητες δεν είναι το ζητούμενο. Όταν όμως είναι η μόνη λύση, τότε είναι συνειδητή επιλογή. Είναι ανεπίτρεπτο, το ψέμα να παγιώνει θέσεις ακόμη και σήμερα. Αυτή η περίοδος της απαξίας για την χώρα μας, δεν είναι δική μας ευθύνη αλλά, μόνον δική τους. Αν δεν «σκοτωθεί» αυτή η πολιτική, κοινωνική και διοικητική παιδεία τους, θα μας σκοτώσει.
Θέλω να πιστεύω ότι η υπόθαλψη αυτών των ανθρώπων, δεν έχει και την δική σας υπογραφή. Τα δώρα «εκατομμυρίων» σε ιδιώτες, δεν είναι η επιλογή σας.
Κόκκινο πανί γιατί καλλιεργεί την ελληνική συνείδηση στους μαθητές...!
Την ώρα που η υπουργός Παιδείας βράβευε τη θυγατέρα του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου Χαρά Νικοπούλου, η ειδική γραμματέας του υπουργείου εξαπέλυε αδιανόητη επίθεση εναντίον της, ζητώντας της να «μαζευτεί»
ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας κυρίας Θάλειας Δραγώνα βρίσκεται η δασκάλα του μειονοτικού σχολείου Μεγάλου Δερείου Εβρου κυρία Χαρά Νικοπούλου, επειδή υποστηρίζει με σθένος πως οι Πομάκοι μαθητές της δεν είναι Τούρκοι.
Η κυρία Δραγώνα επιτέθηκε φραστικά κατά της εκπαιδευτικού, κόρης του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου, προειδοποιώντας τη με «επίσπευση» της μετάθεσής της από τον Εβρο. Τα τελευταία πέντε χρόνια η κυρία Νικοπούλου έχει γίνει κόκκινο πανί για τους εγκάθετους της Αγκυρας στη Θράκη, οι οποίοι θεωρούν πως η εκπαίδευση των μαθητών της μειονότητας θα πρέπει να έχει τουρκική σφραγίδα, ακόμη και αν αυτοπροσδιορίζονται ως Πομάκοι, όπως στην περίπτωση των μουσουλμάνων στο Μεγάλο Δέρειο. Πριν από τρεις εβδομάδες περίπου η κυρία Νικοπούλου βρέθηκε στην Αθήνα, όπου παρέλαβε από τα χέρια της υπουργού Παιδείας κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου το δεύτερο βραβείο του διαγωνισμού «Αριστεία και Καινοτομία στην Εκπαίδευση 2010» για την έκδοση της μαθητικής εφημερίδας «Δέρειο στη γνώση». Από το βήμα της εκδήλωσης η εκπαιδευτικός επεσήμανε πως τόσο στο Μεγάλο Δέρειο όσο και στην υπόλοιπη Θράκη υπάρχουν μαθητές Πομάκοι οι οποίοι είναι και αισθάνονται Ελληνες και ζητούν τα δικαιώματά τους στην εκπαίδευση. Μετά τη βράβευση η κυρία Νικοπούλου παρουσίασε την εργασία της για το μειονοτικό σχολείο του Μεγάλου Δερείου, που παρακολούθησε και η υπουργός Παιδείας, η οποία στο τέλος τη συνεχάρη. «ΜΑΖΕΨΟΥ...» Στο διάλειμμα της εκδήλωσης η κυρία Νικοπούλου δέχτηκε την απρόκλητη επίθεση της ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας για τα όσα δημόσια δήλωσε για την εκπαίδευση των Πομάκων από το βήμα. Οπως δήλωσαν στο «ΘΕΜΑ» αυτόπτες μάρτυρες του επεισοδίου, η κυρία Δραγώνα επέπληξε την εκπαιδευτικό κατηγορώντας τη για «άσκηση εξωτερικής πολιτικής στον χώρο του σχολείου», ενώ την απείλησε ευθέως πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μετατεθεί μια ώρα αρχύτερα από τον Εβρο όπως η ίδια έχει ζητήσει. «Δεν είσαι σωστή δασκάλα», της είπε, προκαλώντας την άμεση αντίδραση της κυρίας Νικοπούλου, η οποία της υπενθύμισε πως λίγο νωρίτερα βραβεύτηκε για το έργο της από την ίδια την υπουργό Παιδείας. Το επεισόδιο είχε συνέχεια, αφού η ειδική γραμματέας του υπουργείου, σε έντονο ύφος και κουνώντας τον δείκτη του χεριού της, κατηγόρησε την εκπαιδευτικό πως γίνεται... «υποχείριο» των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που προσπαθούν να «στριμώξουν» την κυβέρνηση με ερωτήσεις στη Βουλή για τα όσα συμβαίνουν στη Θράκη και στον χώρο της μειονότητας. Ακόμη και ο πρόσφατος εορτασμός της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου βρέθηκε στο στόχαστρο της κυρίας Δραγώνα, η οποία ζήτησε από την κυρία Νικοπούλου να «μαζευτεί» και να μη διανοηθεί να ντύσει τους Πομάκους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου με εθνικές παραδοσιακές στολές, αν και ήταν επιθυμία πολλών γονέων του χωριού. Το «ΘΕΜΑ» επικοινώνησε με την κυρία Νικοπούλου, ζητώντας της να σχολιάσει τη συμπεριφορά της ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας προς το πρόσωπό της. Η ίδια αρνήθηκε κάθε σχόλιο και δήλωση, επικαλούμενη τη θέση της ως δημοσίου υπαλλήλου, επιβεβαιώνοντας ωστόσο το φραστικό επεισόδιο με την κυρία Δραγώνα στους χώρους του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού στις 13 Μαρτίου. Κόκκινο πανί γιατί καλλιεργεί την ελληνική συνείδηση στους μαθητές. Κόρη του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Βασίλη Νικόπουλου, η νεαρή εκπαιδευτικός δεν χρησιμοποίησε το αξίωμα του πατέρα της για να πετύχει έναν «καλό» διορισμό στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζήτησε να διοριστεί το 2004 στο Μεγάλο Δέρειο του Νομού Εβρου, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα μαζί με τον σύζυγό της, μεταφέροντας εκεί και τα πολιτικά τους δικαιώματα. (πομάκοι μαθητές της Χαράς Νικοπούλου στο Μεγάλο Δέρειο του Εβρου)
Η παρουσία της στο απομακρυσμένο χωριό γρήγορα θορύβησε τους σκληροπυρηνικούς κύκλους της μειονότητας, αφού η εκπαιδευτικός αρνήθηκε να συναινέσει στη γραμμή τουρκοποίησης των Πομάκων μαθητών της, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν για την ίδια τα προβλήματα. Ηταν η πρώτη εκπαιδευτικός στο χωριό που πραγματοποίησε εκδηλώσεις και παρελάσεις στις εθνικές επετείους. Που μίλησε στους μαθητές της για την Ελληνική Ιστορία, τους έμαθε ποιήματα και τραγούδια για το 1821 και το 1940, τα οποία τα παιδιά απήγγελλαν και στη συνέχεια τραγουδούσαν εξοργίζοντας τους εγκάθετους της Αγκυρας, οι οποίοι θεωρούν τουρκικό έδαφος την περιοχή! «Υπάρχουν κύκλοι του τουρκικού προξενείου που δεν επιθυμούν την παρουσία μου γιατί θεωρούν την περιοχή τουρκική. Φαίνεται ότι τους χαλάω τα σχέδια με το να κάνω απλώς τη δουλειά μου. Να διδάσκω δηλαδή τους μαθητές μου και να προσπαθώ να τους δημιουργήσω ελληνική συνείδηση», είχε δηλώσει στις 17/2/2009 η κυρία Νικοπούλου σε συνέντευξή της στο «ΘΕΜΑ».
Αρχικά επιχειρήθηκε η εκδίωξή της από το χωριό με συγκέντρωση υπογραφών, η οποία όμως εξελίχθηκε σε φιάσκο, αφού η πλειοψηφία των γονέων, των μαθητών και των μαθητριών του σχολείου αρνήθηκε να υπογράψει. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο σε βάρος της, που μάλιστα καλύφθηκε τηλεοπτικά οπό το τουρκικό κανάλι TRT1, το οποίο πάλι δεν είχε κάποιο αποτέλεσμα. Ακολούθησε ο ξυλοδαρμός της (8/2/2008) από μουσουλμάνο «τουρκόφρονα» κάτοικο του χωριού, που είχε ως αποτέλεσμα να τοποθετήσει νάρθηκα στο χέρι της. Πρόσφατα εφημερίδες της μειονότητας αναπαρήγαγαν την ψευδή είδηση πως η εκπαιδευτικός προσέβαλε τη θρησκεία του Ισλάμ ζητώντας από τους μαθητές της να ζωγραφίσουν τον Αλλάχ. Ηταν μια είδηση καθαρά στημένη, που σκοπό είχε να στοχοποιήσει στον μουσουλμανικό κόσμο την κυρία Νικοπούλου, η οποία ήδη έχει προσφύγει στη Δικαιοσύνη.
ΣΧΟΛΙΟ Να μαζευτείς εσύ κ. Δραγώνα γιατί αρκετά μας τα έχεις κάνει. Η απροκάλυπτα προδοτική στάση σου δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις μικροκομματικές σου ευαισθησίες. Η Χαρά Νικοπούλου δεν είναι όργανο κανενός κόμματος. Ενεργεί σύμφωνα με την Ελληνική της εθνική συνείδηση. Κι αν εσύ με τα αίσχη σου και την ανθελληνική στάση σου παρουσιάζεσαι στα μάτια των Ελλήνων σαν τον Εφιάλτη, κοίταξε να μαζευτείς. Στο κάτω κάτω κι εσένα και την κ. Νικοπούλου σας πληρώνει ο Ελληνικός λαός αλλά φαίνεται ότι τα χρηματά μας τα σέβεται μόνο η Δασκάλα.........
Και παρεπιμπτόντως για πες μας που σπούδασες ...... και το πτυχίο σου είναι αναγνωρισμένο; Ασχολείσου λοιπόν με τον ελλειπή φάκελό σου κι ασε την Δασκάλα να κάνει αυτό που της λέει η ελληνική καρδιά της.
Δύο συνταρακτικά video για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα από την συνέντευξη που έδωσε ο δημοσιογράφος -αναλυτής Alex Jones στην δημοσιογράφο Helen Scopis στις 23 Μαρτίου 2010, λίγες μέρες πρίν την σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. όπου αποφασίστηκε η "ηθική" υποστήριξη στην Ελλάδα.........
Δείτε πως σκέπτονται οι Ευρωπαίοι "φίλοι" μας. Οι μεγαλοτραπεζίτες και οι επίδοξοι δανειστές μας.....
Δείτε πιά στάση μας προτρέπει να κρατήσουμε ο Alex Jones....
Σας προτρέπω φίλοι και φίλες να τα δείτε και τα δύο μέχρι το τέλος γιατί η μια ερώτηση της δημοσιογράφου είναι πιο ενδιαφέρουσα από την άλλη....
Σας παραθέτω την ιστορία μιας σύγχρονης Αγίας μορφής όπως την βρήκα στην "Εκκλησιαστική Παρέμβαση" της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου. (Ευχαριστώ τον φίλο Δημήτρη Τ. για την ενημέρωση)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Την 3η Ιουνίου 2005 φονεύθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα η αγαπητή μας Στέλλα, που είχε στοιχεία «κατά Χριστόν σαλότητος», με μια εσωτερική ζωή του πνεύματος.
Ήταν με την θέλησή της άστεγη, ζούσε στους δρόμους, κοιμόταν τα βράδυα, χειμώνα-καλοκαίρι, στα παγκάκια, στα υπόστεγα και τα σαλόνια των Νοσοκομείων, αλλά ήταν γεμάτη αγάπη προς τον Θεό, τους αγίους και τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Τα ρούχα της ήταν πάντα καθαρά. Τις οικονομίες της τις διέθετε για αγαθοεργούς σκοπούς. Δεν ήθελε να την επαινή κανείς, και όταν την επαινούσαν, έκανε την «χαζή».
Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, είχε λάβει μια καλή παιδεία, χειριζόταν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης εγνώριζε την γαλλική γλώσσα και τελευταία προσπαθούσε να μάθη και ιταλικά.
Ο τρόπος εξόδου της από την ζωή αυτή έγινε όπως το ήθελε. Με μαρτυρικό θάνατο, άγνωστη εν μέσω αγνώστων. Κανείς δεν την ανεγνώρισε. Την ενταφίασαν χωρίς εξόδιο ακολουθία, γιατί δεν γνώριζαν τα στοιχεία της. Όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο έγιναν γνωστά μετά από έναν χρόνο. Τότε έγινε και η κηδεία της. Αξιώθηκα να της κάνω και το μνημόσυνό της. Μετά το μνημόσυνό της, στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Πελαγίας, η κ. Μηλίτσα Πισιμίση-Λουκίδου, νομικός, και η κ. Χρυσούλα Μαντά, οδοντίατρος, μας διηγήθηκαν τα σχετικά με την Στέλλα που ήταν πράγματι άνθρωπος του Θεού.
Στο τεύχος αυτό δημοσιεύουμε ένα κείμενο της κ. Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, που γράφηκε με την συνεργασία και της κ. Χρυσούλας Μαντά και παρουσιάζει ένα τμήμα της ευλογημένης ζωής της, και στο επόμενο τεύχος θα δημοσιεύσουμε τις αναμνήσεις των Μοναχών της Ιεράς Μονής Πελαγίας για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι του Θεού», την άγνωστη στον κόσμο, αλλά γνωστή στον Θεό, που έζησε «μόνη μόνω Θεώ». Νομίζω ότι η διήγηση αυτή θα βοηθήση τους ανθρώπους που ζουν με τον άκρατο ευδαιμονισμό, με αγχώδη νοοτροπία και διαρκώς παραπονούνται για πράγματα τα οποία θα ήθελαν να έχουν.
Στην περίπτωσή της ισχύει ο λόγος του Χριστού: «εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. ς, 26).
Τελικά, ο άνθρωπος δεν «είναι» αυτό που «έχει», αλλά «έχει» αυτό που «είναι».
Η αείμνηστη Στέλλα, που είχα την εξαιρετική ευλογία να γνωρίσω, είναι μια θετική διαμαρτυρία για κάθε «ασφαλισμένο».
+ Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος
«Το σπουργιτάκι του Θεού»
της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας
Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.
Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα σοι, ο Θεός».
Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.
«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.
Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».
Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας –μας «τρώγανε» μεροκάματα– δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.
Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η Στελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.
Δεν είναι σαν του θρησκευτικούς και πολιτικούς πρίγκιπες του καλού υπόκοσμου της καθωσπρέπει κοινωνίας μας…
Σαν τους «κεκονιαμένους τάφους», δηλαδή, που απέξω φαίνονται αστραφτεροί και από μέσα είναι γεμάτοι από βρωμιά και δυσωδία, από αρπαγή και αδικία…
Και που τους ραίνουμε με ροδοπέταλα και τους χειροκροτούμε και τους ζητωκραυγάζουμε. Και τους προσφέρουμε τις άπειρες ευκαιρίες, για να εκμεταλλεύονται άπειρες φορές την αφέλεια και την ευπιστία μας.
Δεν έχει στο κεφάλι του βασιλικό ή αυτοκρατορικό στέμμα ούτε παπική τιάρα ή αστραφτερή δεσποτική μίτρα. Αλλά το στεφάνι με τ’ αγκάθια του πόνου και του χλευασμού.
Δεν φοράει, σαν τους δεσποτάδες, χρυσοστόλιστα, πολυτελή και πολύτιμα, άμφια. Ή αδαμαντοποίκιλτα εγκόλπια. Παρά μόνο τη χλαίνα του εμπαιγμού…
Δεν κρατεί βασιλικό σκήπτρο ή την ποιμαντορική ράβδο της αντιχριστιανικής δεσποτικής εξουσίας. Αλλά το καλάμι του έσχατου εξευτελισμού. Δεν μοιάζει, δηλαδή μ’ όλους αυτούς, που όχι μόνο με την αμφίεσή τους, αλλά και μ’ όλο το βίο και την πολιτεία τους διακηρύττουν, εκ των πραγμάτων, πως δεν θέλουν, σε καμιά περίπτωση, να του μοιάζουν…
Είναι, αντίθετα, ολόιδιος με τους «ελάχιστους αδελφούς» του, τους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους της Γης. Τους φτωχούς, τους ρακένδυτους, τους πεινασμένους, τους φυλακισμένους, τους σκλαβωμένους. Που οι διαχρονικοί δήμιοι των λαών και των αθώων αδιάλειπτα τους σταυρώνουν…
Είναι σαν τους Ιρακινούς και τους Αφγανούς και τους Παλαιστίνιους. Που σταυρώνονται, χρόνια τώρα, με πρόσχημα την τρομοκρατία, απ’ τους αρχιτρομοκράτες, γραμματείς και φαρισαίους του ΝΑΤΟ. Καθώς ο Πιλάτος ΟΗΕ «νίπτει τας χείρας του», υποκριτικά και ξεδιάντροπα.
Κι εμείς, που στις εκκλησιές μας διεκτραγωδούμε τα πάθη τού Χριστού απ’ τους συγχρόνους του γραμματείς και φαρισαίους, και με ύμνους και κηρύγματα κατακεραυνώνουμε την προδοσία του Ιούδα μπορεί να είμαστε και τρισχειρότεροι προδότες και αρνητές.
Που, ενώ επιβεβαιώνουμε την αθωότητα του Χριστού, διακηρύττουμε τη δική μας συνενοχή, για τη σταύρωσή των «ελάχιστων αδελφών» του. Αφού σαν τους όχλους, φωνάζουμε, το «άρον-άρον σταύρωσον αυτούς»!…
Μια και επιμένουμε να χειροκροτούμε και να ζητωκραυγάζουμε τους Σταυρωτές τους…
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη Μας ψάχνεις με το κυάλι. Ερχόμαστε 1000 και συ, Πατρίδα, διαλέγεις 100. Δεν είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι.
Είμαστε άντρες που πηδάμε από την ράμπα του ελικοπτέρου ή από την πόρτα του αεροπλάνου μέρα ή νύχτα μ’ ένα πανί στην πλάτη. Άντρες που στην εκπαίδευση θα σπάσουμε χέρια, πόδια, κεφάλια, θα μείνουμε ανάπηροι ή θα μας κλάψει η μάνα μας από «αστοχία υλικού» ή μια μαλακία της στιγμής. Στις επιχειρήσεις θα φάμε τις ριπές από τα όπλα των εχθρών, των μαφιόζων και των ναρκεμπόρων, θα σκαρφαλώσουμε στα βράχια, θα σπάσουμε πόρτες να μπουκάρουμε σε κτίρια ή θα αναρριχηθούμε στα πλοία να εξουδετερώσουμε τρομοκράτες. Μας έχεις σε ετοιμότητα για να μας στείλεις στην Κύπρο ή όπου αλλού θα τα βρεις σκούρα. Άντρες που χωρίς να τρέμουν τα χέρια μας θα φτιάξουμε ή θα εξουδετερώσουμε βόμβες, θα διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας κάτω από εχθρικό πυρ και θα ανταποδώσουμε εύστοχα. Κύρια ανταμοιβή μας το μπράβο του Λοχαγού και του Διοικητή μας, το δικαίωμα να φοράμε τα διακριτικά και τον μπερέ μας, αφού φτύσαμε αίμα και κινδυνέψαμε.
Ναι, οι άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων δεν σηκώνουμε πολλά – πολλά. Από γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο ΔΕΝ. Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε εκεί που οι άλλοι τα φτύνουν. Έχουμε σιδερένια πειθαρχία και μπορούμε να σου φυτέψουμε μια σφαίρα στο δόξα πατρί από μεγάλη απόσταση. Μπορούμε να τρέχουμε ΠΟΛΛΟΥΣ γύρους στο στίβο ή να περπατάμε φορτωμένοι 80 χιλιόμετρα με στάσεις λίγων λεπτών, να βουτάμε στη λάσπη και τα βρωμόνερα, να διαβιούμε επί μέρες πεινασμένοι, διψασμένοι μέσα στο χιόνι ή στο λιοπύρι αλλά να ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ τα όπλα, τους συντρόφους, την Αποστολή.
Αγαπάμε τη Σημαία, την Πατρίδα, τα όπλα, την στολή μας, το «ζευγάρι» μας στην εκπαίδευση. Είμαστε πιστοί, επιθετικοί, έχουμε αυξημένο αίσθημα τιμής. Όλες οι Ειδικές Δυνάμεις, Καταδρομείς, Καταδρομείς – Αλεξιπτωτιστές, Πεζοναύτες, Αμφίβιοι, του Στρατού, του Ναυτικού ή των Σωμάτων Ασφαλείας, έτσι είναι. Έτσι είμαστε. Αγαπάμε τους συντρόφους μας, τους νοιαζόμαστε. Όπου κι αν συναντηθούμε, ακόμη κι άγνωστοι, γινόμαστε φίλοι, μας ενώνει το «Πνεύμα Μονάδος», οι κοινοί κίνδυνοι του Εθελοντή. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο κι ένα μικρό σήμα στο πέτο κατεδαφίζει σε δευτερόλεπτα τα κοινωνικά τείχη.
Ε, ναι, κορίτσια, είμαστε τσαμπουκάδες, επιθετικοί, περήφανοι. Και ναι, στα στρατόπεδα μας κατά την εκπαίδευση φωνάζουμε συνθήματα, που δεν έχουν σχέση με την ειρήνη και την παγκόσμια αδερφοσύνη, γιατί στον πραγματικό κόσμο ο εχθρός έχει όνομα. Γιατί δεν προετοιμαζόμαστε να κεντήσουμε ή να μοιράσουμε γαρύφαλλα. Επικρατέειν ή απόλλυσθαι. Γκέγκε; Να νικήσουμε ή να πεθάνουμε. Και κάποιοι από μας σκοτώνονται, ή μένουν ανάπηροι. Στον πόλεμο ή την εκπαίδευση. Στην Εθνική Άμυνα ή στην Δημόσια Ασφάλεια, σε κάποιους από μας «κληρώνει» ο Χάρος ή το σακατιλίκι. Λοιπόν τα φώναξαν ή δεν τα φώναξαν τα συνθήματα; Στους δίδυμους αδένες μας… Να κι αν τα φώναξαν, να κι αν δεν τα φώναξαν. Δεκάρα δεν δίνω για το τι γράφουν τα τρυφερά αγόρια και τα περίεργα κορίτσια της αποβιωσάσης «αυτοκράτειρας». Εντάξει, μερικά από αυτά που τραγουδάμε στα στρατόπεδα δεν είναι για το σαλόνι ή την Πανεπιστημίου αλλά ε, και; Μια επίπληξη αρκεί, όπως στον περήφανο λύκο σου, που φυλάει το έχει σου, όταν παραγαβγίσει. «Μη αγόρι μου,» του λες «σιωπή», δεν τον πλακώνεις με την λουρίδα, δεν του σπας τον τσαμπουκά. Ναι, κορίτσια, οι άντρες των Ειδικών Δυνάμεων είμαστε τα μαντρόσκυλα της Πατρίδας, φυλάμε προκινδυνεύοντες το βιος και την τιμή της.
Άμα θέλετε ρεβεράντζες, λυγισμένο χεράκι και νωχελικό βλέμμα, άμα θέλετε απάτριδες μηδενιστές, άμα θέλετε να το ΣΥΖΗΤΗΣΕΤΕ με τους ισλαμοφασίστες επεκτατιστές, με τους ναρκεμπόρους, τους νταβαντζήδες, τους ληστές και τους τρομοκράτες, τραβάτε στην Κουμουνδούρου, στο Nosotros ή στο «νέο» ΠΑΣΟΚ – μπαρόκ. Θα βρείτε τους κατάλληλους. Εμείς δεν θα μπορέσουμε. Είναι άλλη οι δουλειά μας. Αντρική. Ο Τάσος Φωτόπουλος ήταν 20 χρονών. Από την Αργυρούπολη. Μαζί μου στο ίδιο Σχολείο Αλεξιπτωτιστών. Μαζί πήραμε την «πουλάδα». Ο Τάσος ήταν στον 1ο Λόχο κι εγώ στον ΛΥΠ, εκπαιδευτής στο ΠΕΝ. Σκοτώθηκε σε άλμα στην Πάχη το 1991. Στην κηδεία του ζήτησα και ήμουν επικεφαλής στο άγημα απόδοσης τιμών. Έδωσα το «τρις στον αέρα πυροδοτήσατε και τον νεκρό τιμήσατε» κι ύστερα ο Διοικητής μας έδωσε διπλωμένη τη σημαία που σκέπαζε το φέρετρο, τον πράσινο μπερέ του και την «πουλάδα» του στην μάνα του. Δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα. Στην μνήμη του λοιπόν αφιερώνω το τραγουδάκι που έβαζα και τραγουδούσαν στο τροχάδην οι κομάντος όταν τους έκανα γυμναστική. Μια φορά, μετά από άγημα στον Αρχηγό ΓΕΣ της Ολλανδίας στον Άγνωστο Στρατιώτη, το τραγουδήσαμε με τα όπλα ανά χείρας πηγαίνοντας τροχάδην στο τότε υπαίθριο πάρκινγκ της Βουλής για να φύγουμε με τα Στάγιερ. Σπάσαμε τζάμια!
«Μες της Κύπρου τα βουνά ο Κατσάνης πολεμά κι ο Παπαγεωργίου, εκεί, το ύψωμα τώρα πατεί. Με τον Κατούντα Λοχαγό, Τραβάμε όλοι πάντα μπρος. Μάνα μου τι χαλασμός, Γέμισε ο ουρανός! Σαν γεράκια, σαν αητοί Κατεβαίνουμε στη γη! Μες στο αίμα, στη φωτιά, η 2α πολεμά! Κύπρος, Θράκη, Κορυτσά, Ίμβρος, Τένεδος, νησιά, Πράσινα μπερέ ορμούν Κι οι εχθροί τα προσκυνούν! Πατρίδα μου πώς να στο πω, Μάνα Ελλάδα σ’ αγαπώ! Θα το πούνε και στα νέα, Θα σου φέρω εγώ σημαία. Θα ‘ναι κόκκινη μεγάλη, θα ‘χει έν’ άστρο ένα φεγγάρι. Κύπρος, Θράκη, Κορυτσά, Ίμβρος, Τένεδος, νησιά, Πράσινα μπερέ ορμούν, Κι οι εχθροί τα προσκυνούν»
Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε όλα τα προοδευτικά κορίτσια και τα περίεργα αγόρια που εθίγησαν. Κι επειδή, οσμίζομαι ήδη τις αντιδράσεις στην ανάρτηση, πάω να πιω μερικές μπύρες με κάτι παλιοσειρές μου λοκατζήδες κι ύστερα όλοι μαζί θα κατουρήσουμε πάνω στην πολιτική σας ορθότητα. Φιλιά στο σβέρκο.
(συνέχεια από το Μέρος 3ο που μπορείτε να δείτε ΕΔΩ)
