Σκέψεις για την παιδεία μας - Το Φινλανδικό σύστημα

Kαλημέρα Σχολείο - Καλημέρα Θλίψη
Το σχολείο της χαμένης νιότης...
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Ανοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ(οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές. Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.

Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα
εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να
θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν.
Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).

Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι
όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας).

Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά
να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς.
Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.

Οταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι φινλανδοί μαθητές
πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Ολη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται.
Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων.

Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;

Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που
μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Οποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης , όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί.
Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή».

Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα
μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;

Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης:
«υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!

Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα
ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι ημοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες!

Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του
θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι φινλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.

Σχόλιο μου
Πραγματικά προκειται για την ημερα με την νύκτα. Η διαφορές των εκπαιδευτικών συστηματων των 2 χωρών, της Φιλανδίας και την Ελλάδας ειναι τεράστιες.
Εγω ομως εχω μια άλλη απάντηση στο κρισιμο ερώτημα "Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά".
Ειμαι σίγουρος οτι στην Ελλάδα υπάρχει υπουλο σχέδιο καταστροφής των παιδιών μας. Το μεσον ειναι η παιδεία και το μισος που πρέπει να αναπτυξουν τα παιδιά για αυτήν. Ο σκοπός ειναι τα παιδια να μεινουν "κενα" γνώσεων και αρχών, χωρις κριτική σκέψη ωστε να ειναι ευαλωτα σε οποιεσδήποτε ξενοφερτες καταστρεπτικές ιδεολογίες. Πραγμα το οποίο βλέπουμε να συμβαίνει ήδη. Η καταστροφή της νεολάιας μας ειναι σε εξελιξη.
Δεν με νοιάζει ποιος ειναι ο εχθρος, εσωτερικός ή εξωτερικός, (σιγουρα ειναι αρκετοί οι πεμπτοφαλαγγιτες εντος των συνόρων), με νοιάζει το αποτέλεσμα και το επιδιωκόμενο. Σιγουρα ολα τα μεγαλα κόμματα, αλλα και τα μικρότερα, σιγονταρουν και ανεχονται την καταστροφή συτή.
Αν δεν ξυπνήσουμε ως Ελληνες, ως λαός τα πράγματα θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακριβεια σε αλλοτροίωση και εθνική εξαφάνιση.
Δεν το περίμενα αλλα το θεμα αυτό (κατα την γνώμη μου) εχει αμεση σχέση με το προ ολιγων ημερων δημοσιευμένο θεμα "Πολεμοι Ιστορίας" που μπορείτε να βρείτε
εδω.

Χωρις να θέλω σε καμια περίπτωση να κάνω τον συνηγορο του κ. Πιστοφίδη, ουτε και τον πραγματικά καταθλιπτικών Φινλανδων, πιστεύω οτι η Ελλαδα σαν χώρα δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απο την Φινλανδία, και φυσικά ουτε ο λαός μας, ποσο μαλιστα τα παιδιά μας.
Αν καποιοι απο τα λεγόμενα του κ. Πιστοφίδη βγαζουν συμπεράσματα του τύπου "οι Φιλανδοί ειναι καλυτεροι απο μας", ή "Η Φιλανδία ειναι παραδεισος και η Ελλάδα κόλαση" ή "τα Φιλανδόπουλα ειναι εξυπνα και τα Ελληνοπουλα βλαμένα" ειναι βαθιά νυχτωμενοι.
Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ ειναι οτι μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια ειναι σε εξελιξη (εκτός αν θελει καποιος άλλος να την πει ανικανότητα) διαφόρων εκπαιδευτικών, κρατικών, πολιτικών και άλλων παραγόντων με κατεύθυνση την παντελή αμορφωσιά των παιδιών μας.
Στο κείμενο περιγραφονται ενεργειες και προκυπτουν μεθοδοι, με λιγα λογια βρισκουμε ιδέες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο εκπαιδευτικό μας συστημα (κι οχι απαραίτητα πλήρης αντιγραφή του συστήματος) και να δημιουργήσουν αυριανούς Ελληνες πολίτες που και με την μεσογειακή ιδιοσυγκρασία τους θα ειναι πολύ καλυτεροι απο τους καταθλιπτικούς Σκανδιναβούς.
Γιατι το κρατος να μην διαθεσει κι εδω μεγαλυτερα κονδυλια για την παιδεία; Θελει να ταϊσει άλλους; Γιατι το εκπαιδευτικό συστημα να στηρίζεται στα Φροντιστήρια;
Γιατι τα παιδιά να μισουν την μορφωση; Γιατι οι πλούσιοι να πηγαινουν στα ιδιωτικά και οι υπόλοιποι Ελληνες στα υποβαθμισμένα δημόσια; Γιατι τα πανεπιστήμια να βγαζουν στρατιές ανεργων;
Κι εμεις και τα παιδιά μας περάσαμε απο τα δημόσια σχολεια και ξερουμε πολυ καλα τι συμβαίνει εκει. Οι καθηγητές που αγαπουν αυτο που κανουν ειναι δακτυλοδεικτούμενοι απο μαθητές, γονεις και συναδελφους. Και ειναι σταγονες στον ωκεανό. Εγω προσωπικά απο τα μαθητικά μου χρόνια θυμαμαι 2-3 απο τους δεκαδες που διδαξαν διαφορα.
Ολοι θα εχουμε παρατηρήσει οτι εμεις οι 40αρηδες εχουμε καλύτερη παιδεια απο τους σημερινούς νέους. Αυτο μας λεει οτι κατι χειροτερεύει απο χρονο σε χρόνο. Τι συμβαίνει; Ανεξαρτητα απο οτι θεωρεί ο καθενας για την αιτιά το θεμα ειναι η λύση. Μπορει εγω να θεωρώ οτι προκειται για εχθρική ενεργεια υποκινούμενη απο ανομους ανθελληνικούς κύκλους (οσο λιακοπουλικό κι αν ακουγεται). Μπορει καποιοι αλλοι να θεωρούν οτι απλώς το κρατος αδιαφορεί, οτι οι καθηγητές φταινε, οτι φταινε τα κομματα, οτι φταιμε ολοι οι Ελληνες ή οτι τελοσπάντων φταιει ο ιμπεριαλισμός των Αμερικανων, η παγκοσμιοποίηση, οι Εβραίοι, οι μασωνοι κλπ
Η ουσιά ειναι θα αντιδράσουμε ή θα αφήσουμε να ερθει η προδιαγεγραμμενη καταστροφή; Θα αλλάξει κατι για το καλο των παιδιών μας και κατ' επέκταση για το εθνος μας;
Πιστεύω οτι το θεμα της Παιδείας ειναι εφαμιλλο με καθε αλλο εθνικό μας προβλημα.

ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ

Τύφλα στο μεθύσι..

- Μαμά, μαμά, ο μπαμπάς είναι πάλι μεθυσμένος!
- Ναι; και πώς το κατάλαβες παιδί μου;
- Να, είναι στο μπάνιο και ξυρίζει τον....καθρέφτη!

Sex - Θάνατος

Τρία κοινά έχουν.. το σεξ και ο θάνατος :
1. Mπορεί να συμβούν οπουδήποτε
2. Προς το τέλος βογκάς
3. Μετά είσαι πτώμα

Σας παρακαλώ με σπρώχνετε ;

Είναι αργά , σχεδόν τρεις τα μεσάνυχτα όταν το κουδούνι της κάτω πόρτας χτυπά επίμονα ... Αλαφιασμένος ο κύριος και η κυρία του σηκώνονται απ το κρεβάτι . Πάνε στο θυροτηλέφωνο όπου ακούνε μια φωνή ( μάλλον μεθυσμένου ) " σας παρακαλώ μπορείτε να με σπρώξετε ; " Ο κύριος θυμωμένος λόγω του προχωρημένου της ώρας βρίζει και ξαναπάει στο κρεβάτι . Το κουδούνι χτυπά ξανά και ξανά . Η σύζυγος προτείνει στον σύζυγο να κατέβει να βοηθήσει τον δύστυχο άντρα που ζητά την βοήθειά τους . Ο κύριος βάζει μια ρόμπα και κατεβαίνει . Κοιτάζει δεξιά ... τίποτα , κοιτάζει αριστερά ... τίποτα . Ακούει μια φωνή "εεεε , εδώ κύριος , στις κούνιες"

Το αεροπλάνο...

Ένα μικρό διθέσιο αεροπλάνο Cessna 152 πέφτει και συντρίβεται μέσα σε ένα ποντιακό νεκροταφείο. Οι ειδήσεις το βράδυ ανακοινώνουν ότι έχουν ανακαλυφθεί 314 πτώματα και ότι όσο συνεχίζονται οι έρευνες βρίσκουν και άλλα!!!

Τα ανθρωπάκια

Πάει ένας στον ψυχίατρο και του λέει:
-"Γιατρέ μου έχω ένα πρόβλημα. Νομίζω ότι περπατάνε πάνω μου μικρά ανθρωπάκια." και τινάζει κάπως τους ωμούς του.
Απαντάει λοιπόν και ο γιατρός:
-Ε, καλά μην τα πετάς πάνω μου...

Ατόφιο χέσιμο

Πηγαίνει κάποιος στο γιατρό...
-Ασθενής: Γιατρέ μου έχω μεγάλο πρόβλημα
-Γιατρός: Τι πρόβλημα έχεις;
-Ασθενής: Για παράδειγμα, τρώω μακαρόνια με κιμά και χέζω μακαρόνια με κιμά, τρωω μουσακά και χέζω μουσακά. Πες μου τι να κανω;
-Γιατρός: μμμμ.. Να φας σκατά...!

Πυγολαμπίδες

Ο Κωστίκας και ο Γιωρίκας πάνε εκδρομή στο βουνό. Αφού βρήκανε μέρος δίπλα σε μια λίμνη κατασκηνώνουν. Στήνουν τη σκηνή τους ανάβουν φωτιά και κάθονται να φάνε. Αφού τελειώσουν ξαπλώνουν να κοιμηθούν όμως τους κάνουν επιδρομή τα κουνούπια και τους τσακίζουν οπότε αποφασίζουν να φύγουν και να πάνε αλλού. Μαζεύουν τη σκηνή τα πράγματα τους σβήνουν τη φωτιά περνούν το αυτοκίνητο και ανεβαίνουν πιο ψηλά στο βουνό. Ξαναστήνουν τη σκηνή ανάβουν φωτιά και ξαπλώνουν να κοιμηθούν. Ο Γιωρίκας όμως κάθεται ξαπλωμένος και κοιτάζει έξω όπου κάποια στιγμή βλέπει πυγολαμπίδες να πετούν μπροστά από τη σκηνή. Φρικάρει πετάγεται πάνω και αρχίζει να φωνάζει στο Κωστίκα σήκω Κωστίκα ξύπνα σήκω να φύγουμε τα κουνούπια πήραν φακούς και μας ψάχνουνε.

31 Οκτωβρίου

31 Οκτωβρίου

το 1448... πεθαίνει ο προτελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Ιωάννης Η' Παλαιολόγος.
το 1908... κυκλοφορούν τα πρώτα ηλεκτρικά τραμ στην Αχαρνών.
το 1940... τα αντιτορπιλικά μας "Σπέτσες" και "Ψαρά" καταφτάνουν στα αλβανικά παράλια, απέναντι από την Κέρκυρα, όπου αποβιβάζονται ιταλικά στρατεύματα. Αφού σηκώσουν την ελληνική σημαία αρχίζουν να βομβαρδίζουν τους σαστισμένους Ιταλούς επί μιάμιση ώρα. Την ίδια μέρα αγγλικά πολεμικά ποντίζουν νάρκες στα ελληνικά ύδατα ενώ αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην Κρήτη, όπου και θα παραμείνουν έως τις 28 Μαΐου 1941. Ο στρατός μας κρατά ηρωικά τις θέσεις του στο μέτωπο της Ηπείρου, στην Πίνδο.
το 1960... εγκαινιάζεται ο υδροηλεκτρικός σταθμός του Ταυρωπού, ισχύος 80.000 κιλοβάτ.
το 1972... καταργείται στην Ελλάδα ο θεσμός της προίκας για τους γάμους των αξιωματικών.
το 1973... η Μικτή Ευρώπης έρχεται ισόπαλη 4-4 με τη Μικτή Αμερικής στη Βαρκελώνη με γκολ των Eusebio, Keyta, Asensi και Jara για την Ευρώπη. Ο αγώνας αποτελεί ρεβάνς του αγώνα Νότια Αμερική- Ευρώπη της προηγούμενης χρονιάς. Με την Ευρώπη αγωνίζονται για πρώτη φορά Έλληνες παίκτες: οι Μήτσος Δημητρίου και Άνθιμος Καψής του Παναθηναϊκού.
το 1979... το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ τιμά τον Έλληνα νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.
το 1985... πεθαίνει ο ζωγράφος και ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.
το 1991... αρχαιολογικές ανασκαφές αποδεικνύουν την ελληνικότητα της πόλης των Γιαννιτσών του νομού Πέλλας.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΑΠΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ

Μόνο και μόνο για την πρόκληση έπρεπε να είχε πάει πειθαρχικό. Ο κύριος δάσκαλος μπορεί να πιστεύει και στον Βούδα και στον ...Κούδα αλλά δεν έχει δικαίωμα να ξεκρεμάει εικόνα από τον πίνακα και να αρνείται να διδάξει θρησκευτικά λόγω διδασκαλίας Ωραίος. Να τον χαίρεται ο υπουργός κ.Στυλιανίδης.
Θύελλα έχει ξεσπάσει στην εκπαιδευτική κοινότητα.......... των Ιωαννίνων εξαιτίας της τακτικής ενός δασκάλου δημοτικού σχολείου που αποκαθήλωσε το εικόνισμα του Χριστού πάνω από το μαυροπίνακα και αρνείται να διδάξει στα παιδιά το μάθημα των Θρησκευτικών επικαλούμενος την ιδεολογία του! Στους γονείς προκάλεσε ερωτήματα το
γεγονός ότι από την αρχή του σχολικού έτους δεν είδαν ποτέ τα παιδιά τους να διαβάζουν Θρησκευτικά... Όταν τα ρωτούσαν, άκουγαν έκπληκτα ότι ο δάσκαλος δεν τα εξέταζε ποτέ στο συγκεκριμένο μάθημα! Όσοι επιχείρησαν να μάθουν τι τους είχε παραδώσει για την επόμενη φορά που θα είχαν μάθημα, έμειναν άφωνοι ακούγοντας ότι δεν τους παρέδιδε ποτέ! Αντίθετα μάλιστα, έλεγε στους μαθητές του να διαβάσουν ό,τι θέλουν (!) μέσα από το σχολικό βιβλίο!

Οι απορίες των γονέων έγιναν οργή όταν τα παιδιά τούς πληροφόρησαν ότι ο εκπαιδευτικός κατέβασε με την έναρξη της χρονιάς την εικόνα του Χριστού από τον τοίχο λέγοντας στους μαθητές του ότι δεν είναι σωστό να υπάρχουν εικόνες μέσα στην τάξη! Όπως ήταν φυσικό, αρκετοί γονείς κατέφυγαν στον διευθυντή του δημοτικού σχολείου, ο οποίος δεν έδειξε να παραξενεύεται από τη στάση του δασκάλου. Τους αποκάλυψε μάλιστα ότι και στο παρελθόν είχε προκαλέσει με παρόμοιες ενέργειες και είχε ισχυριστεί ότι η πολιτική ιδεολογία του δεν του επιτρέπει να διδάσκει Θρησκευτικά! Η τακτική του αυτή του είχε στοιχίσει την ποινή της επίπληξης, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν πτοήθηκε!

(πηγή:espresso)-troktiko

Σκοπιανό θράσος

Ο Σκοπιανός υφυπουργός Εξωτερικών καταδικάζει ...την "ελληνική έκρηξη εθνικισμού σωβινισμού"!

"Εθνος", 30/10/2008

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Προκλήσεων συνέχεια από τη ΠΓΔΜ με ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Ο υφυπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Zoran Petrov δήλωσε σήμερα ότι «το υπουργείο Εξωτερικών αντιδρά έντονα και καταδικάζει τις εκρήξεις εθνικισμού και σωβινισμού κατά της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας", που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 28 Οκτωβρίου», κάνοντας μάλιστα λόγο για ενημέρωση και των διεθνών οργανισμών.
Ερωτηθείς εάν θα επιδοθεί διάβημα διαμαρτυρίας στην επικεφαλής του Γραφείου Συνδέσμου της Ελλάδας στα Σκόπια, πρέσβη Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ο Petrov απάντησε ότι αυτή τη φορά η ΠΓΔΜ δεν θα επιλέξει κάτι τέτοιο, διότι «δεν υπάρχει λόγος να ακουστούν οι θέσεις και τα σχόλια της»!

απο το strategy-geopolitics.blogspot.com

Το θράσος των Σκοπιανών δεν εχει όρια. Τωρα θα μας κανουν και διαβήματα οποτε τραγουδάμε το "Μακεδονία ξακουστή". Φανταστείτε τι εχει να γίνει αν η Ελληνική κυβέρνηση δεν σταθεί στο υψος των περιστάσεων και συνεχίσει την ενδοτική στάση για "σύνθετες ονομασίες μιας χρήσης" και αλλά ευτράπελα, τα οποία αποθρασύνουν τους Σκοπιανούς και τους Αμερικανούς.

Γαλανόλευκοι Παραολυμπιακοί

Με απόλυτη επιτυχία για τα ελληνικά χρώματα ολοκληρώθηκαν οπι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου. Η χώρα μας πανηγύρισε την κατάκτηση 24ων μεταλλίων, τα περισσότερα από κάθε άλλη διοργάνωση. Ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης ήταν ο κορυφαίος εκπρόσωπός μας με έξι μετάλλια.

Τα 24 μετάλλια που κατέκτησαν οι Ελληνες αθλητές κατέταξαν τη χώρα μας στην 20ή θέση του πίνακα των μεταλλίων, μεταξύ 76 χωρών που ευτύχησαν να δουν έστω και έναν αθλητή τους στο βάθρο. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της επιτυχίας αρκεί να αναλογιστούμε ότι πριν από 4 χρόνια, ως οικοδεσπότες των Παραολυμπιακών Αγώνων είχαμε κατακτήσει 20 μετάλλια.

Πέντε χρυσά, εννέα αργυρά και 10 χάλκινα μετάλλια ήταν ο "γαλανόλευκος" απολογισμός και πλέον η Ελλάδα μετρά, συνολικά, 67 μετάλλια από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988, οπότε και άνοιξε το λογαριασμό της.

O Χαράλαμπος Ταϊγανίδης ανέβηκε έξι φορές στο βάθρο, δύο στο πρώτο σκαλί, τρεις στο δεύτερο και μία στο τρίτο και ήταν ο κορυφαίος εκπρόσωπος της χώρας μας στη διοργάνωση. Βέβαια, η παρατήρηση αυτή δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την προσπάθεια όλων των υπολοίπων αθλητών οι οποίοι είτε έφτασαν στην κατάκτηση ενός μεταλλίου είτε πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις γι'αυτό.

Τα ελληνικά μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες:

ΣΕΟΥΛ 1988

Αθλητές - Μετάλλια - Αθλημα - Αγώνισμα

Κυριάκος Γριβέας - Ασημένιο - Κολύμβηση - 25μ. ύπτιο
Κυριάκος Γριβέας - Χάλκινο - Κολύμβηση - 50μ. ύπτιο
Χρήστος Αγγουράκης - Χάλκινο - Στίβος - Ακοντισμός
Γεώργιος Τοπτσης - Χάλκινο - Στίβος - Αλμα εις μήκος

ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ 1992

Αθλητές - Μετάλλια - Αθλημα - Αγώνισμα
Χρήστος Αγγουράκης - Ασημένιο - Στίβος - Ακόντιο
Γεώργιος Τοπτσης - Ασημένιο - Στίβος - Αλμα εις μήκος
Χρήστος Αγγουράκης - Χάλκινο - Στίβος - Σφαιροβολία

ΑΤΛΑΝΤΑ 1996

Αθλητές - Μετάλλια - Αθλημα - Αγώνισμα
Δημήτριος Κωνσταντάγκας - Χρυσό - Στίβος - Σφαιροβολία
Κωνσταντίνος Μάριος Φύκας - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ. ελεύθερο
Στέφανος Αναργύρου - Χάλκινο - Στίβος - Σφαιροβολία
Αντώνιος Γιαπουντζής - Χάλκινο - Στίβος - Σφαιροβολία
Γεώργιος Τοπτσης Χάλκινο Στίβος - Αλμα εις μήκος

ΣΙΔΝΕΪ 2000

Αθλητές - Μετάλλια - Αθλημα - Αγώνισμα
Κωνσταντίνος Μάριος Φύκας - Χρυσό - Κολύμβηση - 50μ. ελεύθερο
Κωνσταντίνος Μάριος Φύκας - Χρυσό - Κολύμβηση - 100μ. ελεύθερο
Στέφανος Αναργύρου - Χρυσό - Στίβος - Σφαιροβολία
Αθανάσιος Μπαράκας - Χρυσό - Στίβος - Αλμα εις μήκος
Ελένη Σαμαριτάκη - Ασημένιο - Στίβος - 200μ.
Ελένη Σαμαριτάκη - Ασημένιο - Στίβος - 400μ.
Ευάγγελος Μπακόλας - Ασημένιο - Στίβος - Σφαιροβολία
Παράσχος Στογιαννίδης - Ασημένιο - Στίβος - Αλμα εις ύψος
Μαρία Καλπακίδου - Χάλκινο - Κολύμβηση - 50μ. ύπτιο
Συμεών Παλτσανίδης - Χάλκινο - Στίβος - Δισκοβολία
Παράσχος Στογιαννίδης - Χάλκινο - Στίβος - Ακοντισμός

ΑΘΗΝΑ 2004

Αθλητές - Μετάλλια - Αθλημα - Αγώνισμα
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Χρυσό - Κολύμβηση - 100μ πεταλούδα
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Χρυσό - Κολύμβηση - 100μ ύπτιο
Χρήστος Ταμπαξής - Χρυσό - Κολύμβηση - 50μ ύπτιο
Χρήστος Ταμπαξής - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο
Κωνσταντίνος Φύκας - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο
Χρήστος Ταμπαξής - Ασημένιο - Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο
Κωνσταντίνος Φύκας - Ασημένιο - Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο
Αλέξανδρος Ταξιλδάρης - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ύπτιο
Μαρία Καλπακίδου - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο
Μαρία Καλπακίδου - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ύπτιο
Γιώργος Καραμηνάς - Ασημένιο - Στίβος - Σφαιροβολία
Ευθύμιος Καλαράς - Ασημένιο - Στίβος - Δισκοβολία
Ανθή Καραγιάννη - Ασημένιο - Στίβος - 100μ
Ανθή Καραγιάννη - Ασημένιο - Στίβος - 400μ
Ανθή Καραγιάννη - Ασημένιο - Στίβος - Αλμα εις μήκος
Γιάννης Κωστάκης - Χάλκινο - Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο
Γιώργος Καπελλάκης - Χάλκινο - Κολύμβηση - 50μ ύπτιο
Χρήστος Αγγουράκης - Χάλκινο - Στίβος - Σφαιροβολία
Παρασκευή Καντζα - Χάλκινο - Στίβος - 100μ

ΠΕΚΙΝΟ 2008

Αθλητές - Μετάλλια Αθλημα - Αγώνισμα
Πασχάλης Σταθελάκος - Χρυσό - Στίβος - Σφαιροβολία
Γιώργος Καπελλάκης - Χρυσό - Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο
Χρήστος Ταμπαξής - Χρυσό - Κολύμβηση - 50μ ύπτιο
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Χρυσό - Κολύμβηση - 100μ ύπτιο
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Χρυσό - Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο
Ανθή Καραγιάννη - Ασημένιο - Στίβος - Άλμα εις μήκος
Γρηγόρης Πολυχρονίδης - Ασημένιο - Μπότσια - Μεικτό Ατομικό
Αλεξάνδρα Δημόγλου - Ασημένιο - Στίβος - 400μ
Παύλος Μάμαλος - Ασημένιο - Άρση βαρών σε πάγκο - -82,5 κιλά
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Ασημένιο - Κολύμβηση - 100μ πεταλούδα
Γιώργος Καπελλάκης - Ασημένιο - Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο
Ανδρέας Κατσαρός - Ασημένιο - Κολύμβηση - 50μ ύπτιο
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Ασημένιο - Κολύμβηση - 200μ. μικτή ατομική
Μαρία Σταματούλα - Χάλκινο - Στίβος - Σφαιροβολία
Γιάννης Πρώτος - Χάλκινο -Στίβος - 400μ
Αλεξάνδρα Δημόγλου - Χάλκινο - Στίβος - 100μ
Θανάσης Μπαράκας - Χάλκινο - Στίβος - Άλμα εις μήκος
Αλεξάνδρα Δημόγλου - Χάλκινο - Στίβος - 200μ
Τσε Τζον Φερνάντες - Χάλκινο - Στίβος - Σφαιροβολία
Τάσος Τσίου - Χάλκινο - Στίβος - Σφαιροβολία
Γιώργος Καπελλάκης - Χάλκινο - Κολύμβηση - 200μ ελεύθερο
Χαράλαμπος Ταϊγανίδης - Χάλκινο - Κολύμβηση - 400μ ελεύθερο
Γιώργος Καπελλάκης - Χάλκινο - Κολύμβηση - 50μ ύπτιο

απο contra.gr

Ο πλούτος της Ελληνικής Γλώσσας - Hellenic Quest

Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής

που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους. Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας.

Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά:
"Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων".

Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων. Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της... Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι. Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300...000 τεχνικούς όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται. Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε:
Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .
Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής. Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές .

Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το αμ (σημαίνον). Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμματικές, σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.
ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο). Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.

Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη =...LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο...., ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ...., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ..., ΣΥΜ..., κ.λπ.. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες. Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.

Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.

Νέα δόλια ανθελληνική επίθεση, με το πρόσχημα δήθεν του εκσυγχρονισμού της (ήδη επικίνδυνα ρημαγμένης τα τελευταία χρόνια) γλώσσας μας!

"Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.

Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.

Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως 'τροφή για σκέψη' τα εξής:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούνως εξής: 'αι'--- 'ε', 'ει'---'ι', 'οι---ι', 'υι'---ι','αυ'---αβ, 'ευ'---εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.

Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').

Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας".

Παρακατω κ. Ματσάκη, εχω και τις δηλώσεις του φίλου σας Αμερικανοεβραίου πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ: Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ.

Μπράβο κ Ματσάκη. Πιστεύετε κ. Ματσάκη οτι σε μερικά χρόνια αν περάσουν οι απόψεις σας θα υπάρχει ελληνόπουλο που να μπορεί να διαβάσει (απλή αναγνωση οχι και κατανόηση) την αρχαία γλώσσα μας ή έστω και την σημερινή;
Μάλλον αυτός είναι και ο σκοπός σας κ. Ματσάκη. Επειδή πανω στον πλανήτη κανένας άλλος λαός δεν ειναι σε θέση να διαβάσει εστω, την γραφή των προγόνων του, ποσο μάλλον να την καταλάβει κιόλας και μονο οι Ελληνες μπορούν να το κανουν αυτό, θελετε εσεις κι οι ομοιοί σας να μας το ξεριζώσετε. Επειδή πετύχατε την επικράτηση του επαισχυντου μονοτονικού (σε εποχή κοινωνικού αναβρασμού) νομίζετε οτι θα ξεγυμνώσετε κι άλλο την γλώσσα μας. Μολών Λαβέ. 

Παρεπιμπτώντος συγχαρητήρια και στους Κυπρίους ψηφοφόρους που έστειλαν τον άνθρωπο αυτό να τους εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή. Δεν στέλνατε καλυτερα κανεναν Τούρκο;

30 Οκτωβρίου

30 Οκτωβρίου

το 1908... εμφανίζονται στους δρόμους της Αθήνας τα πρώτα ηλεκτρικά τραμ, τα οποία αντικαθιστούν σταδιακώς τα ιππήλατα.

το 1930... υπογράφεται ιστορικό σύμφωνο φιλίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας από τους δύο ηγέτες, Ελευθέριο Βενιζέλο και Κεμάλ Ατατούρκ.

το 1931... εκδίδεται προκήρυξη στην Αθήνα, υπογραφόμενη από 45 ελληνικές προσωπικότητες, με την οποία αναγγέλλεται η ίδρυση Επιτροπής επί του Κυπριακού.

το 1944... η Θεσσαλονίκη απελευθερώνεται από τη ναζιστική κατοχή.

το 1966... πεθαίνει ο λογοτέχνης, Γιώργος Θεοτοκάς.

το 1989... καταστρέφεται από πυρκαγιά το θέατρο "Αθήναιον" στην οδό Ακαδημίας.

το 1996... αρχαίο κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του 3ου π.Χ. αιώνα, αποκτάται από το υπουργείο Πολιτισμού, ύστερα από δημοπρασία του Οίκου Κρίστι της Βιέννης.

το 1996... ο Παναγιώτης Γιαννάκης δίνει το πρώτο του παιχνίδι ως προπονητής της Εθνικής Ελλάδος στο Γιάντ Ελιάου ενάντια στο Ισραήλ για τα προκριματικά του Eurobasket 1997.

το 2003... η πρωταθλήτρια Ελλάδας Αθήνα '90 πετυχαίνει την πρώτη νίκη ελληνικής ομάδας σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση στα πλαίσια του 8ου ομίλου του UEFA Futsal Cup (Ποδόσφαιρο Σάλας), κερδίζοντας τη Γκρακάνιτσα από τη Βοσνία με 7-3 (4-1). Τα γκολ των νικητών σημείωσαν οι Λίτος (2), Μιχάλης (2), Τσάτσας, Μπισμπίκης, Μπούσμπουρας. Η Αθήνα '90 θα τερματίσει στην τρίτη θέση του ομίλου της και θα αποκλειστεί από τη συνέχεια της διοργάνωσης.

ΠΟΛΕΜΟΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

αρθρο του Δημήτρη Πατσουλέ Διευθυντή Συνταξεως του περιοδικού "ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ"
στο τευχος Οκτωβρίου στην στήλη "ΕΞΙΣΤΟΡΩΝΤΑΣ"

Ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο της εποχής της Παγκοσμιοποίησης είναι οι "πόλεμοι Ιστορίας". Σε αυτό το νέο περιβάλλον, η Ιστορία αποτελεί κρίσιμο μέσο για την επίτευξη των παγκοσμιοποιητικών σχεδίων. Oι παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις χρησιμοποιούν την Ιστορία με δύο τρόπους: αναβιώνοντας εθνικισμούς και εξαφανίζοντας εθνικές συνειδήσεις. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να ενταχθεί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ στην δεύτερη το δήθεν ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό κύμα από Ασία και Αφρική στην Ευρώπη, το ξαναγράψιμο της Ιστορίας με ισοπεδωτική μορφή και η καταπολέμηση παραδοσιακών αξιών κάθε εθνότητος.

Στόχος είναι η διάλυση των κρατών-εθνών και η δημιουργία ενός συνονθυλεύματος λαών, από το οποίο δεν μπορεί να πηγάσει καμμία σταθερότητα, καμμία άμυνα, κανένα κοινό συμφέρον, καμμία κεντρική εξουσία, κανένα ηθικό σύστημα και οποιαδήποτε μορφή οργανωμένου συμφέροντος των λαών. Ο σκοπός είναι να καταστεί δυνατή η χωρίς όρια και έλεγχο εμπορική δραστηριότητα προς εκμετάλλευση των λαών.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα είναι στόχος και των δύο μεθόδων διάλυσης. Αφενός, οι δυνάμεις της Παγκοσμιοποίησης έχουν υποδαυλίσει τον εθνικισμό των Αλβανών, με αποτέλεσμα τα Τίρανα να εγείρουν διεκδικήσεις στην Θεσπρωτία με αφορμή την δήθεν μειονότητα των Τσάμηδων. Από την άλλη μεριά, οι δυνάμεις αυτές υιοθέτησαν ένα κράτος-"κουρελού" που λέγεται FYROM, και προσπαθούν να κλέψουν με τον πιο αισχρό τρόπο την Ιστορία της Ελλάδος, για να παίξουν τα παιχνίδια τους στα Βαλκάνια. Φυσικά, υπάρχει και η Τουρκία, που έχει την δική της γνωστή ατζέντα της κυριαρχίας στο Αιγαίο και της μετάθεσης της Ελλάδος σε υποτελές κράτος.

Αν, όμως, ο εξωτερικός εχθρός φαίνεται, ο εσωτερικός εχθρός είναι αφανής και λίαν επικίνδυνος, έχοντας ήδη πετύχει σημαντικά πλήγματα κατά της Ελλάδος. Τα μέχρι τώρα επιτεύγματά του είναι: η υποβάθμιση και αποχρωματισμός της Ελληνικής Ιστορίας με τάση προς πλήρη χάλκευσή της, ο εξευτελισμός της Ελληνικής Γλώσσας, ο οποίος ξεκίνησε με την κατάργηση των τόνων, και η προσπάθεια αντικατάστασής της με ένα λατινικό μόρφωμα, η δημιουργία πολιτικών κομμάτων και κινημάτων, τα οποία καταφέρονται κατά των ελληνικών συμφερόντων, υποστηρίζοντας τις θέσεις των εχθρών της Ελλάδας μέχρις σημείου εσχάτης προδοσίας, και η εγκαθίδρυση ενός πολυπλόκαμου δικτύου μέσων μαζικής ενημέρωσης το οποίο προωθεί την ανηθικότητα, τον υλισμό, την αμφισβήτηση και διακωμώδηση παραδοσιακών ελληνικών ηθών, εθίμων και αξιών, την προώθηση παγκοσμιοποιητικών προτύπων, την παράλυση των αστυνομικών αρχών, των Ενόπλων Δυνάμεων και της δικαιοσύνης, την χειραγώγηση των πολιτικών εξελίξεων της χώρας, τον μαζικό επηρεασμό του λαού σε πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά και εθνικά θέματα.

Εν εξελίξει προσπάθειες είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης του λαού στην Εκκλησία και την Ορθοδοξία, με αντίστοιχη προβολή αιρέσεων, παραθρησκειών και φιλοσοφικών ρευμάτων. Άλλο μέγα όπλο για την διάλυση της Ελλάδος είναι η αχαλίνωτη και παράνομη μετανάστευση, η οποία έχει λάβει καταστροφικές διαστάσεις, αλλά οι οποίες κρύπτονται από το ίδιο το κράτος, ενώ πολιτικά κόμματα στηρίζουν αυτήν την επαπειλούμενη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Σκοπός τους είναι η διάσπαση τής κατά 98% φυλετικής και θρησκευτικής ομοιογένειας των Ελλήνων, ώστε να καταλύσουν την κυριαρχία του Ελληνικού Λαού.

Όπως φαίνεται, λοιπόν, το Ελληνικό Έθνος βρίσκεται υπό επίθεση και μάλιστα της χειρίστης μορφής, όπου το κράτος επιτρέπει την δράση των διαλυτικών παραγόντων και δεν εφαρμόζει το Σύνταγμα. Ως εκ τούτου, επιβάλλεται κάθε Έλληνας από μόνος του και με κάθε τρόπο να προστατέψει την πατρίδα του. Η αντίδραση πρέπει να έχει δύο όψεις: Εξωτερική και εσωτερική δράση. Η εξωτερική δράση πρέπει να περιλαμβάνει κάθε μορφή διαμαρτυρίας στα ΜΜΕ, στους πολιτικούς, σε οργανισμούς κλπ. Η σιωπηλή και αξιοπρεπής πλειοψηφία των καλών Ελλήνων πρέπει επιτέλους να μιλήσει, για να πνίξει τις φωνές των ελάχιστων μειοδοτών που μεγιστοποιούνται από τα "μεγάφωνα" των ΜΜΕ. Άλλη μορφή αντίδρασης είναι να μάθουμε μόνοι μας και στα παιδιά μας την πραγματική Ελληνική Ιστορία, και όχι το "λάιτ στόρι" που προσφέρουν πλέον τα βιβλία Ιστορίας του ανεκδιήγητου Υπουργείου Παιδείας... άνευ Θρησκευμάτων.

Από την άλλη, όμως, η εσωτερική δράση είναι απαραίτητη, και με αυτήν εννοώ την δική μας βελτίωση ως Ελλήνων και Χριστιανών Ορθοδόξων. Διαβάστε αρχαίους Έλληνες συγγραφείς για να γίνεται καλοί πολίτες και στρατιώτες της Ελλάδας, αλλά διαβάστε και το Ευαγγέλιο και τους Πατέρες της Εκκλησίας για να γίνεται καλοί άνθρωποι. Ο συνδυασμός των δύο έδωσε τους ήρωες της Νεωτέρας Ελλάδος που ανάστησαν με την βοήθεια του Θεού του Έθνος από τον τουρκικό ζυγό και έγραψαν σελίδες δόξας που ζηλεύουν οι λαοί. Φυσικά, οι ήρωες μαρτύρησαν, τόσο από τους Τούρκους όσο και από τους πολιτικάντηδες που επακολούθησαν και συνεχίζουν να σταυρώνουν το Έθνος. Στο σημείο αυτό, τόσο ο Ήρωας του Ελληνισμού όσο και ο Άγιος της Ορθοδοξίας θα μας δώσουν κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα...

29 Οκτωβρίου

29 Οκτωβρίου

το 1864... η ελληνική Βουλή ψηφίζει το νέο Σύνταγμα της χώρας.

το 1918... ιδρύεται η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ).

το 1923... περίπου ένα χρόνο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο αρχηγός των Τούρκων Εθνικιστών Μουσταφά Κεμάλ Πασά, γνωστός ως Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων) ανακηρύσσει την Τουρκική Δημοκρατία και εκλέγεται πρώτος Πρόεδρος της Τουρκίας

το 1929... εγκαινιάζεται με επισημότητα η κατασκευή του φράγματος στο Μαραθώνα, όπου θα σχηματιστεί τεχνική λίμνη για την υδροδότηση της πρωτεύουσας. Το έργο θα ολοκληρωθεί το 1931.

το 1959... γίνεται στην Ελλάδα σοβαρό αεροπορικό δυστύχημα με 18 νεκρούς. Αεροσκάφος, που εκτελούσε τη γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, συντρίβεται στην Αυλώνα.

το 1960... ο Γ. Γρίβας-Διγενής εξαγγέλλει επίσημα την ίδρυση του κόμματος "Κίνησις Εθνικής Αναδημιουργίας".

το 1978... η Ελλάδα νικά την ισχυρή Ουγγαρία στη Θεσσαλονίκη με 4-1 για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης με γκολ των Γαλάκου (2), Αρδίζογλου και Μαύρου.

το 1986... πεθαίνει ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος.

το 1988... ξεκινάει το σκάνδαλο Κοσκωτά, όταν ο υπουργός Παιδείας Γιώργος Παπανδρέου καταγγέλλει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού Γιώργο Κοσκωτά για παράνομες συναλλαγές με την τράπεζα Μέριλ Λιντς.

το 2000... ο Παράσχος Στογιαννίδης κατακτά το αργυρό μετάλλιο, με παγκόσμιο ρεκόρ 1.93 στο ύψος της κατηγορίας F20 στους Παραλυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ.

Η Παρέλαση της επετείου του ΟΧΙ (2)

Τελικα οπως ενημερώθηκα μολις, ο Υπουργός αμυνας των Σκοπίων προσκλήθηκε αλλά αρνήθηκε να παραστεί.
Μπράβο κ. Μεϊμαράκη. Εδω η Μακεδονια κινδυνεύει να χασει ιστορία και όνομα κι εσεις το βιολί σας.
Μήπως έχετε την ψευδαίσθηση ότι με το να τους προσκαλείτε δείχνετε το "καλό και φιλόξενο "πρόσωπο της Ελλάδος;
Γελιέστε. Το προσωπο αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν και ολοι το εκλαμβάνουν σαν ηττοπάθεια και αδυναμία (Σκοπιανοί, Αμερικανοί και ΟΗΕ)
Καλα που ο Σκοπιανός ομολογός σας το καταλαβε ότι ο Ελληνικός λαός δεν θα καθόταν απραγος και δεν ήρθε. Ασε που σου λεει "ετσι και πάω θα αναγκαστώ να βλέπω παντού την εικόνα αυτού του αχώνευτου Παυλου Μελά και άλλων μισητών εχθρών και απογόνων τους, Μακεδονομάχων" κι ετσι δεν ήρθε.
Βλέπετε κ. Μεϊμαράκη καποιοι άλλοφυλοι κυβερνητικοί δεν σας μοιάζουν και "δεν γλύφουν εκει που φτύνουν". Ελπίζω να το θυμηθείτε όταν καποιος απο την κυβέρνησή σας αλλα κιι απο οποιαδήποτε άλλη παραταξη πάει να καταθεσει στεφάνι στο μνημειο του σφαγέα Κεμαλ Ατατούρκ.
Σα δε ντρέπεστε.

Η Παρέλαση της επετείου του ΟΧΙ

Μεγαλειώδης ήταν η παρέλαση πολιτικών και στρατιωτικών τμημάτων στην Θεσσαλονίκη.
Παρουσιάστηκαν νεα οπλικά συστήματα και φάνηκε το υψηλό φρόνημα και αίσθημα ευθύνης των στρατευμένων νέων μας.
Την παρέλαση παρακολούθησε εντυπωσιακό πλήθος (περισσότερο από άλλες φορές) και ο λαός της Θεσσαλονίκης έδειξε στην πολιτική ηγεσία του τόπου την αγάπη του για την Ελλάδα, την Μακεδονία και τις Ενοπλες Δυνάμεις μας.
Χαρη σε πρωτοβουλία του Υπουργού Εθνικής αμύνης προσκαλέσθηκαν για πρωτη φορά να παρακολουθήσουν την παρέλαση υπουργοί αμύνης των κρατών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Ετσι παρευρέθησαν υπουργοί ή υφυπουργοί από την Σερβία, την Κροατία, την Βουλγαρία (!), την Τουρκία (!!!!!!!) και την Αλβανία (!!!!!!!!!!!!) κ.α. Φυσικά ο Σκοπιανός έλειπε. (Ελπίζω να μην προσκλήθηκε).
Μπάχαλο φυσικά οπως και άλλες χρονιές προκαλεσαν οι άσχετες δηλώσεις των ιθυνόντων.
Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσφώνησε και καλωσόρισε στην Μακεδονία πρόεδρος μακεδονικού συλλόγου βετεράνων, λεγοντάς του ότι "πάντα έδειχνε το ενδιαφέρον του για την Μακεδονία η οποία ταλαιπωρείται και απειλείται ιστορικώς από μια μικρή επαρχία, τα Σκόπια".
Οι δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν οι αναμενόμενες οπως καθε χρονιά και τονιστηκε το υψηλό φρόνημα των Ενόπλων δυνάμεων και ο φιλειρηνικός χαρακτήρας του λαού μας.
Στην συνέχεια τον λόγο πήρε ο Υπουργός Αμυνας κ. Μεϊμαράκης ο οποίος με ένα περίεργο χαμόγελο (μειδίαμα) μιλησε για το μελλον των παιδιών της Βαλκανικής, τα οποία όπως αφησε να εννοηθεί πρεπει να ζήσουν σε ενα περιβάλλον ειρηνικό, και για αυτό το λόγο θα πρέπει οσοι εναντιώνονται σε αυτό, είτε με αντιρρήσεις, υπονοώντας τους Σκοπιανούς, ειτε εμμενωντας σε παλαιές (;) αντιλήψεις "κυρίως οι μεγαλύτεροι", υπονοώντας τους Ελληνες που δεν θελουν να παραχωρήσουν το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας (;;;;;;;;), να σιωπήσουν. Εκθείασε φυσικά και την κυβέρνησή και την πολιτική της (ή οποία καμιά σχέση φυσικά δεν εχει με τις επιδιώξεις του Μακεδονικού αλλά και ολοκληρου του Ελληνικού λαού).
Κατόπιν τον λόγο πήρε ο Αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης ο οποίος βγαίνωντας όπως σχεδόν πάντα εκτός θέματος, άρχισε να λέει για την οικονομική κατασταση (;), την κοινωνική πρόνοια (;;;;;), την ανάπτυξη (;;;;;;;;) τους μισθούς των στρατιωτικών (;;;;;;;;;;;;) και γενικά θεματα που ουδεμίαν σχέση έχουν με την 28η οκτωβρίου ή έστω με το εθνικό θέμα των Σκοπίων. Ετσι το μπάχαλο ολοκληρώθηκε.
Την κατασταση προσπάθησε να σώσει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, οποίος αναφέρθηκε στην Επέτειο του ΟΧΙ, στις Ενοπλες Δυνάμεις, αλλα τόνισε επίσης πως οι καθηγητές και οι δάσκαλοι πρέπει να περάσουν στην νεολαία μας το αγωνιστικό φρόνημα του 1940.
Δυό λόγια τουλαχιστον επίκαιρα είπε κι ο Νομάρχης κ. Ψωμιάδης.
Η κρατική τηλεόραση εξαφανισε όλους τους άλλους ομιλητές που πιθανώς να ήταν ακομα πιο ενοχλητικοί.
Ευτυχής παρατήρηση της παρελάσεως ήταν η επαναλαμβανόμενη ανάκρουση του εθνικού άσματος ¨Μακεδονία ξακουστή¨ από όλες τις μπάντες.
Κριμα που ακουγοντάς το ο Υπουργός Αμυνας της Ελλαδος (;) θα στεναχωριούνταν ενθυμούμενος τα λογια του:

Μακεδονία ξακουστή

του Αλεξάνδρου η χώρα,

που έδιωξες τους βάρβαρους (ή μετγ. Βουλγαρους)

κι ελεύθερη είσαι τώρα

ήσουν και θα ΄σαι ελληνική,

Ελλήνων το καμάρι,

κι εμείς θα σε αντικρύζουμε (ή μετγ. κι εμείς τα Ελληνόπουλα)

ελεύθερη και πάλι! (ή μετγ. σου πλέκουμε στεφάνι

ΘΑΝΟΣ

Ελληνοϊταλικός Πόλεμος

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ή Πόλεμος του Σαράντα ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Έναρξη του Πολέμου θεωρείται το «επεισόδιο του Όχι», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.

Ο πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Τα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του ελλαδικού χώρου (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ελλάδα. Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρά εδαφικά κέρδη στην περιοχή της Χειμάρρας[1]. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίουκαι με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο.
Το θέατρο των επιχειρήσεων του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940

Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.

Επέτειος του Όχι

Η Επέτειος του Όχι εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου και έχει καθιερωθεί ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.

Ιστορία

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940 κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η τότε Ιταλική Κυβέρνηση, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθήνα Γκράτσι, όπου τις πρώτες πρωινές ώρες επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, σχετικό τελεσίγραφο, απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του ελλαδικού χώρου (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Έλληνας Πρωθυπουργός έστρεψε το βλέμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c'est la guerre», (αλόρ σε λα γκερ =Λοιπόν, έχουμε πόλεμο).

O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως». Ο Έλληνας Πρωθυπουργός εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου 1940.

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος με εισβολή ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εορτασμός

Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατήγαγε εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.

Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα γίνεται στη Θεσσαλονίκη, συνήθως παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου. Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.

Κοντά στην επέτειο του ΌΧΙ, τηλεόραση και ραδιόφωνο προβάλλουν επετειακές εκπομπές μνήμης και κάνουν ιδιαίτερη μνεία στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τους στρατιώτες και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο.

ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

"Ο αγώνας της Ελλάδας και τα κατωρθώματά της δημιουργούν γι' αυτήν δικαιώματα αναμφισβήτητα ..."
Στρατηγός Ντε Γκολ

"Η γενναιότητα και αποφασιστηκότητα των Ελληνικών στρατευμάτων κέρδισαν τον θαυμασμό των ελευθέρων λαών του κόσμου..."

"Αν το αποτυχόν, χάρη στη νικηφόρα αντίσταση της Ελλάδας, μεσογειακό σχέδιο του Χίτλερ πετύχαινε, η επίθεση της Γερμανίας εναντίον της Ρωσίας θα είχε εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Οι ήρωες που έχουν βάψει με το αίμα τους την ιερή γη της Βορείας Ηπείρου, οι μαχητές της Πίνδου και οι άλλοι θα είναι οδηγοί μαζί με τους Μαραθωνομάχους, θα φωτίζουν ανά τους αιώνες την Οικουμένη."
Άντονυ Ίντεν, 21-3-1941

"Η Ελλάδα έδωσε το παράδειγμα που καθένας από μας πρέπει ν' ακολουθήσει μέχρις ότου οι σφετεριστές της ελευθερίας, οπουδήποτε γης κι αν βρίσκονται, υποστούν τη δίκαιη καταδίκη τους..."
Φρ. Ρούζβελτ, Πρόεδρος των ΗΠΑ, 18-10-1942

---

ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ

"Σ' όλη τη διάρκεια του Β' ΠΠ οι στρατιώτες που πήραν μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο έφεραν ειδικό διακριτικό τιμής, γιατί πολέμησαν εναντίον στρατού υψηλής ποιότητας και μαχητικής αξίας, που είχε αναγνωριστεί παγκόσμια..."
Φάμπιονελ Φρίουλι, Ιταλός στρατηγός (στηνεπιθεώρηση ΡΙΒΙΣΤΑ ΜΙΛΙΤΑΡΕ, Οκτώβριος 1980)

"Οι ψυχολογικές συνέπειες είναι δυσάρεστες, αφού η ελληνική κατάσταση βαρύνει πολύ και δυσμενώς στις διπλωματικές προπαρασκευές, που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η Βουλγαρία, η Ρωσία, η Γιουγκοσλαβία και αυτή η Γαλλία ενισχύθηκαν αισθητά σε ότι αφορά ότι η τελευταία λέξη του πολέου δεν ειπώθηκε ακόμη. Οι στρατιωτικές συνέπειες είναι πολύ σοβαρές..."
Απόσπασμα επιστολής του Χίτλερ στον Μουσσολίνι, 20 Νοε. 1940

"Δεν τολμώ να σκεφτώ τις συνέπειες των γεγονότων της Ελλάδας..."
Επιστολή του Χίτλερ προς Μουσσολίνι, 22 Νοε. 1940

"Η επιβράδυνση από την Ελλάδα της επίθεσης κατά της Ρωσίας υπήρξε ολέθρια για τον αγώνα του Άξονα..."
170 απόρρητο έγγραφο Αρχείου Νυρεμβέργης

"Απ' όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, μόνο ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση για το θάνατο..."
Αδόλφος Χίτλερ, 4 Μαΐου 1941

28 Οκτωβρίου

28 Οκτωβρίου

το 312... ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας νικά το στρατό του διεκδικητή του θρόνου Μαξέντιου, όταν "βλέπει" ως όραμα στον ουρανό ένα σταυρό με τις λέξεις "Εν Τούτω Νίκα".
το 437... ο Βαλεντινιανός Γ΄, Δυτικός Ρωμαίος Αυτοκράτορας, παντρεύεται την Ευδοξία, την κόρη του εξάδελφού του Θεοδοσίου Β', αυτοκράτορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Έτσι ενώνονται οι δύο πλευρές του Οίκου των Θεοδοσίων.
το 969... τα βυζαντινά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αντιόχεια της Συρίας.
το 1912... η Θεσσαλονίκη παραδίδεται στους Έλληνες. Επίσημη είσοδος του διαδόχου Κωνσταντίνου στην πόλη.
το 1919... αναχωρεί από το Παρίσι η ελληνική αντιπροσωπεία, που πήρε μέρος στη Διάσκεψη της Ειρήνης.
το 1920... η FIFA αναγνωρίζει ως πρώτο επίσημο αγώνα της Εθνικής Ελλάδας το παιχνίδι με τη Σουηδία στους 7ους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας, στο οποίο η Ελλάδα χάνει με 9-0. Στην Ελλάδα, ο πρώτος επίσημος διεθνής αγώνας θεωρείται αυτός εναντίον της Β' Ιταλίας 1-4 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
το 1940... η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι επιτίθεται στην Ελλάδα. Το "ΟΧΙ" των Ελλήνων. Η χώρα μας μπαίνει έτσι στον πόλεμο εναντία στις δυνάμεις του άξονα. Αρχίζει το Αλβανικό Έπος του '40.
το 1943... στην Αίγυπτο, η ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας γιορτάζει για πρώτη φορά την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.
το 1944... οι Γερμανοί ανατινάζουν κατά την υποχώρησή τους τη σήραγγα και το γεφύρι του Μπράλλου, καθώς και το γεφύρι της Παπαδιάς.
το 1958... εγκαινιάζονται τα φράγματα του Αξιού και του Αλιάκμονα στη Μακεδονία.
το 1959... τίθεται σε λειτουργία το μεγάλο ατμοηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα.
το 1962... ο Γιώργος Μπαμπανιώτης καταρρίπτει το πανελλήνιο ρεκόρ στη σφυροβολία με 60.20 στην Αθήνα σπάζοντας το φράγμα των 60μ. Το παγκόσμιο ρεκόρ είναι κατά 10 μέτρα μεγαλύτερο (70.67) και έχει γίνει ένα μήνα πριν, στις 21/7/62, από τον Αμερικανό Harold Connolly.
το 1969... η κοινοβουλευτική διάσκεψη του ΝΑΤΟ καλεί την Ελλάδα να επανέλθει στη Δημοκρατία.
το 2000... ο κολυμβητής Κώστας Φίκας κατακτά το δεύτερο χρυσό μετάλλιο, με παγκόσμιο ρεκόρ 27.93 στα 50μ ελεύθερο της κατηγορίας S8 στους Παραλυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Ο Παράσχος Στογιαννίδης κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στο ακόντιο της κατηγορίας F20 με 47.75μ.

Η Σημαία μας και η Ιστορία της

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ.

Όλοι οι Έλληνες και οι Απόδημοι αδελφοί μας, πάντα κρατούν στα χέρια τους την Ελληνική Σημαία , είτε αυτό γίνεται σε παρελάσεις είτε σε εθνικές γιορτές, είτε κοσμούν όλα τα κρατικά κτήρια ή τα σπίτια μας. Η Ελληνική Σημαία έχει βαφτεί διαχρονικά με το αίμα των ηρώων της πατρίδας μας, σε όλους του αγώνες για την Ελευθερία της Ελλάδος. Η Ελληνική Σημαία, είναι το εθνικό σύμβολο της χώρας μας και έχει αλλάξει διαχρονικά πολλές μορφές ή τύπους . Για την ενημέρωση των απόδημων Ελλήνων, της οποιασδήποτε γενιάς , θα σας παρουσιάσουμε την Ελληνική Σημαία και την ιστορία της, σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρουσιάζονται στον επίσημο κόμβο του ΥΕΘΑ με το κείμενο και οι φωτογραφίες του Αλέξανδρου-Μιχαήλ Χατζηλύρα. 

Η γέννηση των σημαιών - αρχαιότητα, μεσαίωνας και νεότερη εποχή

Στα βάθη της ιστορίας βλέπουμε διάφορους λαούς να χρησιμοποιούν αντί σημαίας (με την έννοια την οποία αποδίδουμε σήμερα), απομεινάρια ζώων, όπως κρανία, κόκκαλα κ.τ.λ. Κανείς δε γνωρίζει επακριβώς από ποιον, πού και πότε φτιάχτηκε και χρησιμοποιήθηκε η πρώτη σημαία, αν και υπάρχουν πληροφορίες ότι στην αρχαία Κίνα χρησιμοποιούνταν σημαίες πριν από χιλιετίες. Αναφορά σχετικά με την ύπαρξη σημαιών συναντάμε και στην Παλαιά Διαθήκη (Αριθμοί Β:1-2). Οι αρχαίοι Έλληνες στην απώτατη αρχαιότητα δε φαίνεται να μεταχειρίζονταν σημαίες, αντ' αυτών δε χρησιμοποιούσαν διακριτικά σημεία και συμβολικές παραστάσεις [γράμματα (Α, ΑΡ, Λ, Μ, Τ), ζώα (αετός, κουκουβάγια, λιοντάρι, πήγασος, σφίγγα, ταύρος, φίδι) ή σύμβολα (16-κτινο άστρο, ημισέληνος, οφθαλμός, ρόδο, ρόπαλο του Ηρακλή, στάχυ, τρίαινα)], τα οποία ονόμαζαν επίσημα και φέρονταν στις ασπίδες, τα κοντάρια ή τις πρώρες των πλοίων. 

Στην αρχαία εποχή, οι πρώτοι που επιβεβαιωμένα έκαμαν χρήση σημαίας στην πόλεμο ήσαν οι Σκύθες (Σουίδας ?ν λέξει). Υπάρχουν πληροφορίες ότι οι φάλαγγες του Μεγάλου Αλέξανδρου χρησιμοποιούσαν κόκκινες υφασμάτινες σημαίες, τις οποίες ύψωναν σε σάρισες και έδιναν το σήμα έναρξης της μάχης. Αργότερα, βλέπουμε ότι και οι υπόλοιποι Έλληνες άρχισαν να κάνουν χρήση σημαιών, θεσμό τον οποίο υιοθέτησε η Εκκλησία του Δήμου, η οποία αρχικά μεταχειριζόταν κόκκινες σημαίες για να δηλώσει την έναρξη ή λήξη συγκέντρωσης και μετέπειτα για διάφορες άλλες συγκεντρώσεις και τελετουργίες. Από το έντονο αυτό κόκκινο χρώμα πήραν το όνομά τους (φοινικίδες) και έτσι διασώθηκαν στην κλασική και ελληνιστική εποχή, τόσο στην κυρίως Ελλάδα όσο και στη Σικελία και στην Κάτω Ιταλία και, φυσικά, στο Βυζάντιο. Οι σημαίες αυτές, μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, συνέχιζαν να κυματίζουν σε κάθε πόλη-κράτος, παράλληλα με την κοινή ρωμαϊκή σημαία, στην οποία απεικονιζόταν ένας αετός (aquila).

Όμως η χρήση των σημαιών, από την αρχαία ακόμη εποχή, δεν περιορίζεται μόνο στη χερσαία (στρατιωτική) χρήση, αλλά επεκτείνεται και στην ενάλια (ναυτική) χρήση, όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουμε, ξεκίνησε η χρήση τους με τη σημασία που τους αποδίδουμε σήμερα. Ονομάζονταν γενικά επίσημα, καθώς και σημεία (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης και Σουίδας), φοινικίδες (Πλούταρχος και Πολύαιμος) και παράσημα (Πλούταρχος). Ιδιαίτερες ναυτικές σημαίες φαίνεται ότι διέθεταν τόσο οι Μυκηναίοι, οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί, όσο και όλοι οι ανεπτυγμένοι λαοί του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Από τη Μεσαιωνική Εποχή και εντεύθεν, γίνεται ευρεία χρήση εμπορικών σημαιών, με τη χρήση σημαιών συγκεκριμένων βασιλείων να φτάνει στο αποκορύφωμά της [Σκανδιναβία (13ος και 14ος αιώνας), Ισπανία και Πορτογαλία (15ος και 16ος αιώνας), Ολλανδία (16ος και 17ος αιώνας), Ηνωμένο Βασίλειο (17ος και 18ος αιώνας)]. 

 Ιδιαίτερα δημοφιλείς στην ξηρά έγιναν οι σημαίες κατά τη Βυζαντινή και Μεσαιωνική Εποχή, όπου, εκτός από τους Αυτοκράτορες, σημαίες είχαν και οι οικογένειες (φατρίες) των ευγενών και ηγεμόνων. Αρχικά, η χρήση τους ήταν καθαρά πρακτική, δηλαδή περιοριζόταν στη σηματοδότηση μιας εδαφικής θέσης που είχε καταληφθεί από τη φυλή/στρατιά ή στην εκ του μακρόθεν αναγνώριση ενός σημείου συγκέντρωσης (κάτι αντίστοιχο με τα σημερινά στρατόπεδα). Δρασκελώντας τη Βυζαντινή Εποχή, με την οποία θα ασχοληθούμε κάπως πιο αναλυτικά στην αμέσως επόμενη ενότητα, και προχωρώντας στο χρόνο και, ιδιαίτερα, στη μεσαιωνική Ευρώπη (η οποία μαστιζόταν από συχνές και σποραδικές μάχες και πολύχρονους και οργανωμένους πολέμους), βλέπουμε ότι η χρήση των πολεμικών λαβάρων βρίσκει πρόσφορο έδαφος στον τομέα της αναγνώρισης στο πεδίο της μάχης. Από εδώ γεννιούνται και οι ιδιαίτερες σημαίες, τα γνωστά οικόσημα των διαφόρων ευγενών. Από αυτά τα οικόσημα και τα αυτοκρατορικά λάβαρα δημιουργούνται στην Αναγεννησιακή Εποχή οι σημαίες των βασιλείων, οι οποίες στη νεότερη εποχή αποτέλεσαν τη χρωματική βάση για τις σημαίες των κρατών.

Η πρώτη κρατική σημαία εμφανίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το Μάιο του 1776 (η γνωστή αστερόεσσα) και καθιερώνεται επίσημα από το Ηπειρωτικό Κογκρέσο στις 14 Ιουνίου του 1777, ακολουθούμενη χρονικά από τη γαλλική (γνωστή και ως tricolore), η οποία, αν και υπήρχε από τον Ιούλιο του 1790, καθιερώθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1794 από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Αναλογιζόμενοι ότι η ελληνική σημαία (γνωστή και ως γαλανόλευκη) πρωτοεμφανίστηκε το Σεπτέμβριο του 1807 και καθιερώθηκε τον Ιανουάριο του 1822 από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η βαμμένη με αίμα ηρώων και τιμημένη με τις ζωές χιλιάδων πολεμιστών σημαία της Ελλάδας αποτελεί μια από τις παλαιότερες ιστορικά σημαίες της σύγχρονης εποχής και, ως εκ τούτου, της αξίζει η απότιση του ελάχιστου φόρου τιμής της ιστορικής της διαδρομής.

Η βυζαντινή σημαία

Η ιστορία των βυζαντινών σημαιών είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και εθνικοϊστορικά σημαντική. Αρχικά, το Βυζάντιο χρησιμοποιούσε τη ρωμαϊκή σημαία, που σύμφωνα με την παράδοση σχεδίασε ο στρατάρχης Μάριος (157-86 π.Χ.) και έφερε την ονομασία σίγνο (signum). Η σημαία αυτή, η οποία ήταν κόκκινη και έφερε ασημένιο αετό με ανοικτές φτερούγες και χρυσούς κεραυνούς στα νύχια του, αποτελούσε ίσως το μοναδικό πράγμα που δεν άλλαξε στην πολυτάραχη Ρώμη, η οποία άλλαξε τόσες μορφές πολιτεύματος και υπέφερε αιματηρές και απειλητικές εμφύλιες και πολέμιες συγκρούσεις. Η μοναδική τροποποίηση που έγινε στη ρωμαϊκή σημαία ήταν να μεταβληθεί το χρώμα του αετού σε χρυσό και, ταυτόχρονα, να στερηθεί τους κεραυνούς του κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.). Οι βυζαντινοί ονόμαζαν την κόκκινη αυτή σημαία φοινικίδα, λόγω ακριβώς του χρώματός της.

Επίθεση Περσών κατά της Κωνσταντινουπόλεως αριστερά διακρίνονται οι βυζαντινοί τοξότες (Βατικανό, Αποστολική βιβλιοθήκη)

Η πρώτη καθαρά βυζαντινή σημαία σχεδιάστηκε το 312 μ.Χ., όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος (306-337), προετοιμάζοντας το στρατό του για να αντιμετωπίσει τον τύραννο Μαξέντιο, είδε θεϊκό οιωνό, ένα φωτεινό σταυρό να λάμπει στο μεσημεριάτικο ουρανό με την επιγραφή "EN ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ", τερματίζοντας τη χρήση της (ειδωλολατρικής) ερυθράς σημαίας με τον αετό.

Τη νέα σημαία που σχεδίασε ονόμασε λάβαρο και μ' αυτήν νίκησε στις 26 Οκτωβρίου του 312 στον Τίβερη ποταμό. Έκτοτε, κάθε δυναστεία του Βυζαντίου χρησιμοποιούσε και τη δική της ιδιόμορφη σημαία· ανάμεσα στα σύμβολα που χρησιμοποιούνταν ήταν η ημισέληνος, η ανεστραμμένη ημισέληνος, ο σταυρός, το χριστόγραμμα κ.τ.λ.

Το ρωμαϊκό αετό στη βυζαντινή σημαία επανέφερε ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (361-363), γνωστός και ως Αποστάτης ή Παραβάτης (λόγω των ειδωλολατρικών του αντιλήψεων), ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στην Κωνσταντινούπολη. Μετά το θάνατό του, το μισητό πλέον μισοφέγγαρο (υπήρξε το έμβλημα της θεάς Αρτέμιδος) διαγράφηκε από τη σημαία, διατηρήθηκε όμως ο περήφανος αετός που έβλεπε δεξιά, ο οποίος και αποτελούσε άρρηκτα συνδεδεμένο σύμβολο με τους Έλληνες και το Βυζάντιο. Όμως, η μεγάλη αλλαγή στη βυζαντινή σημαία, η οποία και της έδωσε την τελική της (με μικρές παραλλαγές) μορφή, έγινε στα χρόνια του Ισαάκιου Κομνηνού (1057-1059). Ο φωτισμένος αυτός αυτοκράτορας καταγόταν από Οίκο της Παφλαγονίας, όπου στην πόλη Γάγγρα υπήρχε ο θρύλος της ύπαρξης φτερωτού αετόμορφου και δικέφαλου θηρίου (γνωστού ως Χάγκα), το οποίο και κοσμούσε το θυρεό του κτήματος της οικογένειάς του στην Καστάμονη. Έτσι και ο Ισαάκιος το χρησιμοποίησε ως έμβλημα του Βυζαντίου, πάνω σε κίτρινο φόντο, θέλοντας να κυβερνήσει υπό την ηθική προστασία του. Δε συνάντησε καμία αντίσταση, αφού ο αετός της σημαίας είχε ήδη δεχθεί τόσες πολλές τροποποιήσεις.

 

Το ίδιο ακριβώς έμβλημα χρησιμοποίησε και το Οικουμενικό Πατριαρχείο (προσθέτοντάς του μία ποιμαντορική ράβδο στο αριστερό του πόδι και ένα αυτοκρατορικό σκήπτρο στο δεξί), απ' όπου το οικειοποιήθηκαν οι Φράγκοι και οι Έλληνες το 1204 με την πρώτη άλωση της Πόλης. Τότε άρχισε να χρησιμοποιείται από το Θεόδωρο Λάσκαρη Α΄ (1204-1222) στη Νίκαια, το παράλλαξε όμως ο Ιωάννης Γ΄ ο Βατάτζης (1222-1254), προσθέτοντας ρομφαία στο δεξί του πόδι και υδρόγειο με σταυρό στο αριστερό πόδι του αετού, ενώ παράλληλα μεγάλωσε τις πτέρυγές του και το ράμφος του έγινε ανοικτό, με τη γλώσσα του να κρέμεται, σημάδι της απειλητικότητάς του. Η σημαία αυτή διατηρήθηκε μέχρι τις 15 Αυγούστου 1261, όταν ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (1261-1282) - ο οποίος και είχε την τύχη να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη - πρόσθεσε κορώνα πάνω από τα δύο κεφάλια του αετού, στοιχείο το οποίο διατηρήθηκε μέχρι και τη μοιραία εκείνη Τρίτη, 29η Μαΐου 1453, όταν ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής (1432-1481) κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο βυζαντινός στόλος χρησιμοποιούσε - κατά τα πρώτα κυρίως χρόνια της Αυτοκρατορίας - διαφορετική σημαία απ' αυτήν που χρησιμοποιούσαν οι χερσαίες δυνάμεις: αρχικά, χρησιμοποιήθηκε λευκή σημαία που έφερε κυανό σταυρό με τέσσερα Β, ένα στην κάθε γωνία του, ενώ αργότερα, αφού επανήλθε ο αετός στην επίσημη βυζαντινή σημαία, και πάλι ο στόλος χρησιμοποιούσε διαφορετική σημαία, η οποία έφερε την εικόνα της Παναγίας, αετό με ανοικτές πτέρυγες και το μονογράφημα του Χριστού. Η σημαία αυτή, αρχικά κόκκινη και, από την εποχή του Νικηφόρου Φωκά (963-969), κυανόλευκη, διατηρήθηκε μέχρι τα χρόνια των Κομνηνών (11ος - 12ος αιώνας).

Μετά την πτώση της Βασιλεύουσας, το δικέφαλο αετό χρησιμοποίησαν ως σύμβολο αρκετά κράτη, ανάμεσά τους η Ρωσική Αυτοκρατορία και διάφορα τευτονικά και φράγκικα κρατίδια. Ο δικέφαλος αετός επιζεί στις μέρες μας στην αλβανική σημαία, ενώ χρησιμοποιούταν και στη γερμανική αυτοκρατορική σημαία μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, απ' όπου τον "δανείστηκε" και τον παράλλαξε η Αυστρία, που χρησιμοποιεί μονοκέφαλο αετό στη σημαία της. Ο δικέφαλος αετός είναι επίσης το έμβλημα του Γενικού Επιτελείου Στρατού (με την επιγραφή "ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ"), του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ) της Κύπρου, καθώς και των ποδοσφαιρικών ομάδων ΑΕΚ (Αθλητική Ένωση Κωνσταντινούπολης) και ΠΑΟΚ (Πανθεσσαλονίκιος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών).

 Οι σημαίες της Τουρκοκρατίας

Οι υπόδουλοι Έλληνες ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την οθωμανική κατοχή και, καθώς εξετάζουμε την ιστορία από τον 15ου μέχρι και τον 19ου αιώνα, βλέπουμε ότι πολλές περιοχές επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών, με το δικό τους τρόπο και υπό την ηγεσία των τοπικών τους οπλαρχηγών. Οι "επαναστάσεις" όμως αυτές, ανοργάνωτες, ασύντακτες, σποραδικές και ασυντόνιστες, ήταν καταδικασμένες εκ των προτέρων να αποτύχουν, έχοντας ως άμεσο αντίκτυπο την κατάπνιξή τους στο αίμα και την καταβολή ακόμη μεγαλύτερων και πιο δυσβάστακτων φόρων προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όπως είναι φυσικό, κάθε εξέγερση είχε και τη δική της ιδιόμορφη σημαία, επινόηση των οπλαρχηγών της περιοχής.

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι άρχισε να διαμορφώνεται η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, οι οποίοι στους κόλπους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αντιμετωπίζονταν κυρίως θρησκευτικά, όχι εθνικά. Έτσι, άρχισε να σχηματίζεται η έννοια του ελληνικού Έθνους. Η δημιουργία ελληνικής σημαίας ήρθε στο προσκήνιο την αμέσως επόμενη της Αλώσεως: ο ελληνισμός, ακέφαλος και αδιοργάνωτος, έπρεπε να βρει ένα σύμβολο το οποίο θα αναπαριστούσε τη συνοχή με το Βυζάντιο και θα περιέκλειε την εθνική και θρησκευτική ενότητά του. Το πρότυπο του δικέφαλου και, μετέπειτα, μονοκέφαλου αετού κυριαρχούσε σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο αρκετές δεκαετίες μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, στα φλάμπουρα, τις σημαίες, τις παντιέρες και τα μπαϊράκια των υπόδουλων Ελλήνων, στις φουστανέλες και τα επιστήθια των αρματολών και κλεφτών, διατηρώντας έτσι την ιστορική μνήμη και την αντίσταση προς τον αλλόθρησκο κατακτητή, αλλά και τον άρρηκτο συσχετισμό με την Εκκλησία, η οποία διατήρησε το δικέφαλο αετό ως έμβλημά της μέχρι τις μέρες μας.

Η πρώτη απ' αυτές τις σημαίες με το δικέφαλο αετό ήταν η σημαία του πελοποννήσιου κλέφτη Κορκόνδειλα Κλαδά, η οποία ήταν κόκκινη με δικέφαλο αετό στη μέση και υψώθηκε το 1464 στη γενέτειρά του, ενώ από το 1479-1481 και 1481-1482 κυμάτιζε στη Μάνη και τη Χείμαρρα, αντίστοιχα. Έκτοτε, διάφοροι κλεφταρματολοί και άλλοι επαναστάτες ανόρθωναν τη δική τους ιδιότυπη σημαία, με δικέφαλο ή μονοκέφαλο αετό, όπως ο Μερκούριος-Θεόδωρος Μπουά (Ήπειρος, γύρω στα 1490), ο οποίος ήταν και γενικός αρχηγός του Ιππικού του βασιλείου της Γαλλίας, ο Χρήστος Μηλιώνης (Ήπειρος, γύρω στα 1750-1760), ο αρματολός του Παρνασσού Λάμπρος Τσεκούρας, του οποίου η σημαία έφερε και σταυρό (από εδώ βγήκε η λέξη "σταυραετός", η οποία αναφέρεται στα δημοτικά τραγούδια), αλλά και οι Ρουμελιώτες (που αποτελούσαν και τον κορμό της ελληνικής Χερσονήσου), των οποίων η σημαία έφερε αετό, σε συνδυασμό με το σταυρό.

Ωστόσο, καθώς ο καιρός περνούσε και η σκλαβιά ρίζωνε, οι υπόδουλοι Έλληνες άρχισαν να φτιάχνουν δικές τους ξεχωριστές σημαίες, πιο προσωπικές και διαφορετικές από την "αρχέτυπη" βυζαντινή, με ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, οι οποίες όμως - με ελάχιστες εξαιρέσεις - είχαν ένα κοινό σημείο: το Σταυρό ή/και την εικόνα ενός Αγίου. Ο σταυρός ήταν το σύμβολο αυτό που ένωνε τους Έλληνες με τη σκέψη της ελευθερίας και τους συνέδεε με το χριστιανισμό. Ακόμη και στις ξενοκίνητες επαναστάσεις, μαζί με τη σημαία του Αγίου Μάρκου των Ενετών, τη λευκή ρωσική, την τρίχρωμη γαλλική και την ερυθρόλευκη των Ιπποτών της Ρόδου, οι Έλληνες είχαν πάντα μαζί τους τις αυτοσχέδιες σταυροφορούσες σημαίες, οι οποίες ήταν αυτές που τους ενέπνεαν και τους έδιναν κουράγιο να συνεχίσουν το έργο τους. Δεν είναι λίγες φορές που κληρικοί, όντας επικεφαλής εξεγέρσεων, χρησιμοποιούσαν για σημαία το λάβαρο της εκκλησίας.

Από τις «νέες» αυτές σημαίες, η πρώτη που αναφέρεται είναι αυτή των Κρητών, οι οποίοι, ανακηρύσσοντας Δημοκρατία πριν από το 1453, ύψωσαν κόκκινη σημαία με την εικόνα του Απόστολου Τίτου, προστάτη του νησιού. Γνωστή, επίσης, είναι και η σημαία των Σπαχήδων (γνωστοί και ως Ντερεμπέηδες), η οποία ήταν άσπρη, έφερε γαλάζιο σταυρό και τον Άγιο Γεώργιο στη μέση. Οι Σπαχήδες χρησιμοποιούσαν τη σημαία αυτή από το 1431 μέχρι και το 1639 στην περιοχή της Ηπείρου και της Πελοποννήσου και είναι οι μετέπειτα ονομαστοί μισθοφόροι Έλληνες στρατιώτες (stradioti) στη Δύση. Άλλες γνωστές σημαίες που έφεραν μορφές Αγίων ήταν η σημαία των Σουλιωτών (σταυρός με δάφνες με την εικόνα του Αγίου Γεωργίου σε λευκό φόντο), των Πελοποννήσιων (οι στρατηλάτες Άγιος Γεώργιος και Άγιος Δημήτριος και η επιγραφή "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ"), της Πάργας (κόκκινη σημαία με τη βρεφοκρατούσα Παναγία χρυσοκέντητη στο κέντρο), της Λευκάδας (λευκή με τον Άγιο Τιμόθεο και την Αγία Μαύρα), των Μακεδόνων (έφερε τον Άγιο Δημήτριο), της Χειμάρρας (λευκή σημαία με τους ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ), της Θράκης και της Ρωμυλίας (έφερε τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη).

 

Από το 1774, μετά τη συνθήκη του Kucuk Kainargi, η ρωσική σημαία κυμάτιζε στα ελληνικά εμπορικά πλοία (η γραικοτουρκική σημαία)

Αλλά και γνωστοί κλέφτες, αρματολοί και οπλαρχηγοί είχαν τις δικές τους σημαίες: Οι αδελφοί Καλλέργη, οι οποίοι κατάγονταν από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, στον αγώνα τους κατά των Βενετών στην Κρήτη (1665) χρησιμοποιούσαν το έμβλημα του οικοσήμου του, δηλαδή εννέα παράλληλες γαλάζιες και λευκές γραμμές, με λευκό σταυρό σε γαλάζιο φόντο στην πάνω αριστερή γωνιά (όμοια δηλαδή με την πρώτη επίσημη ναυτική σημαία της Ελλάδας), με την επιγραφή "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ".

Η σημαία των Μαυρομιχαλαίων, οι οποίοι συμμετείχαν κατά την από τη Ρωσία υποκινούμενη επανάσταση του 1769, ήταν λευκή με κυανό σταυρό·τη διατήρησαν μέχρι και τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης. Παρόμοια σημαία χρησιμοποιούσε ο Μελισσηνός Μακάριος, στην οποία το 1770 ο καπετάν Τζιουβάρας πρόσθεσε στο κέντρο του σταυρού στη μια πλευρά την εικόνα του Χριστού και στην άλλη της Παναγίας. Λίγο αργότερα, ο Ζαχαρίας, κλέφτης της Λακωνίας, υψώνει τρίχρωμη σημαία (άσπρο-κόκκινο-μαύρο) με χρυσό σταυρό. Οι οπλαρχηγοί των Αγράφων χρησιμοποιούσαν σημαία με κόκκινο σταυρό.

Ο Ρήγας Φεραίος-Βελεστινλής (1757-1798) χρησιμοποιούσε σημαία με τρεις οριζόντιες γραμμές (κόκκινη, λευκή και μαύρη), με το ρόπαλο του Ηρακλή και τρεις σταυρούς στην επιφάνειά του· την επεξήγησε ο ίδιος στο έργο του Πολίτευμα του Ρήγα, ενώ την ίδια επεξήγηση για τα χρώματα έδωσε κι ο Υψηλάντης στη δική του σημαία (βλέπε πιο κάτω). Ο Λάμπρος Κατσώνης χρησιμοποιούσε τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη σε λευκή σημαία με κυανό σταυρό. Αργότερα, όταν το 1792 η Ρωσία υπόγραψε συνθήκη ειρήνης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνέχισε τον αγώνα της λευτεριάς και ύψωσε στο Πόρτο Κάγιο της Μάνης τη δική του σημαία, η οποία ήταν τρίχρωμη (κόκκινο, μαύρο, μπλε) και έφερε χιαστί δύο ναυτικές σπάθες, τρεις καρδιές σε κάθε λωρίδα και τη φράση LAMBRO CAZZONI PRINCIPE DI MAINA E LIBERATO DELLA GRECIA (Λάμπρος Κατσώνης, πρίγκηψ της Μάνης και ελευθερωτής της Ελλάδος). Οι Κολοκοτρωναίοι, από τα τέλη του 18ου αιώνα, χρησιμοποιούσαν άσπρη σημαία με γαλάζιο σταυρό (σταυρός του Αγίου Ανδρέα), την οποία από το 1806 χρησιμοποιούσε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο σκιαθίτης αρματολός Γιάννης Σταθάς χρησιμοποιούσε στο στολίσκο του κατά τα 1800 μια γαλανή σημαία με ένα λευκό φαρδύ σταυρό στο κέντρο, όμοια με την πρώτη επίσημη σημαία ξηράς της Ελλάδας. Ο Μάρκος Μπότσαρης στο Σούλι υψώνει στις 26 Οκτωβρίου του 1820 λευκή σημαία με τον Άγιο Γεώργιο και την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΑΤΡΙΣ» με δάφνη στη μέση. Αλλά και πολλοί άλλοι χρησιμοποίησαν σημαίες με γαλάζιο σταυρό, ο οποίος είτε στηριζόταν σε ανεστραμμένο μισοφέγγαρο είτε είχε στη μέση μια ανθισμένη δάφνη, παράλληλα με τις επιγραφές «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» ή «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ». Τέλος, να αναφέρουμε ότι άγνωστος καπετάνιος σχεδίασε άσπρο σταυρό πάνω σε μαύρο πανί, θέλοντας να παραστήσει την αδούλωτη ελληνική ψυχή, η οποία, παρά το ότι ήταν σκλαβωμένη (μαύρο), πολεμούσε (σταυρός) και πρόσμενε στη λύτρωση και αναγέννησή της (λευκό).

Άξια μνείας είναι η ιστορία της σημαίας του σουλιώτη Τούσια Μπότσαρη, ο οποίος λίγο πριν την Επανάσταση είχε σημαία, δώρο της Μεγάλης Αικατερίνης, κίτρινη μεταξωτή κεντημένη με κρουστό πορφυρό μετάξι με παράσταση του Αγίου Γεωργίου στη μια πλευρά και του Αγίου Δημητρίου στην άλλη, με την επιγραφή «ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ», την οποία και χρησιμοποίησε κατά τη δράση του εναντίον του Αλή Πασά και κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου. Κατά την ηρωική έξοδο, η όμορφη αυτή σημαία περιήλθε στα χέρια του Κίτσου Τζαβέλλα, ο οποίος τη μετέφερε στην Ύδρα. Το 1832 την πήρε ο Κώστας Βέικος, για να την επιστρέψει το 1859 στους Τζαβελλαίους, οι οποίοι τελικά την παρέδωσαν στην οικογένεια του Μπότσαρη στο Μεσολόγγι.

Οι σημαίες της Επανάστασης

Προτού ξεκινήσουμε την αναφορά μας στις σημαίες της ελληνικής Επανάστασης, κατ' αρχάς oφείλουμε να τονίσουμε ότι η Επανάσταση δεν ξεκίνησε σε όλη την Ελλάδα ταυτόχρονα σε μια μέρα και σε όλες τις περιοχές (χερσαίες και νησιώτικες), αλλά συνέβηκε έπειτα από μερικά γεγονότα, τα οποία ραγδαία επεκτάθηκαν στις γύρω περιοχές, αν και η επίσημη ημερομηνία της εξέγερσης είχε οριστεί η Παρασκευή 25 Μαρτίου 1821, όταν θα εορταζόταν ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Επίσης, στην παγίωση του «μύθου» της Αγίας Λαύρας συνέβαλε η συγγραφή το 1824 της Ιστορίας της Ελληνικής Επανάστασης από το Γάλλο ιστορικό Francois Pouqueville, ο οποίος διηγήθηκε φανταστικές λεπτομέρειες από τη δοξολογία και την «έναρξη» της Επανάστασης, υπερθεματίζοντας τον Παλαιών Πατρών Γερμανό (προσωπικό του γνωστό) και το θρησκευτικό στοιχείο. Επιπλέον, να εξηγήσουμε ότι ο όρος «σημαίες της Επανάστασης» περιλαμβάνει τις ιδιαίτερες σημαίες κάθε περιοχής, οι οποίες βρίσκονταν σε χρήση κυρίως κατά τον πρώτο χρόνο του αγώνα, καθώς από το 1822 και εντεύθεν θεσπίζεται ειδικός νόμος αναφορικά με τη χρήση συγκεκριμένου είδους σημαίας, με σκοπό να υπάρχει οργανωμένη χρήση της. Αυτό όμως δε σημαίνει και ότι έπαψαν να υφίστανται ανυπερθέτως οι σημαίες της Επανάστασης μετά το 1822.

Κατά το πρώτο έτος της Επανάστασης δεν υπήρχε ενιαία διοίκηση και, συνεπώς, ένα ενιαίο σύμβολο του αγώνα, και έτσι ο κάθε οπλαρχηγός, εμπνευσμένος από το πάθος της ελευθερίας, τις ιστορικές του γνώσεις, τη θρησκευτική του προσήλωση, την προσωπική του φαντασία, τις οικογενειακές του παραδόσεις και το μίσος για τους Τούρκους, χρησιμοποιούσε τη δική του σημαία. Όλες, όμως, έφεραν το σημάδι του σταυρού (ένδειξη θρησκευτικής ευλάβειας), ενώ μερικές απ' αυτές έφεραν την κουκουβάγια (σύμβολο σοφίας) ή τον αετό (σύμβολο ελευθερίας). Σύνηθες σύμβολο ήταν και ο αναγεννώμενος Φοίνικας, όπως επίσης και το φίδι, κλαδιά δάφνης και άγκυρες (για τα νησιά). Οι αγωνιστές χρησιμοποιούσαν προσφιλείς κλασικές ρήσεις όπως «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ», «(Η) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ», «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ», «ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ», «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ», «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ» κ.τ.λ. Η εμμονή στην παρουσία του σταυρού, όμως, δεν οφειλόταν μόνο στο βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, αλλά αποτελεί και μια προσπάθεια ετεροπροσδιορισμού προς την τουρκική ημισέληνο, η οποία κι αυτή κυριαρχεί στις σημαίες των Οθωμανών.

Η παλαιότερη από τις επαναστατικές σημαίες, αν εξαιρέσουμε τις ήδη υπάρχουσες πριν από την Επανάσταση, ήταν αυτή της Φιλικής Εταιρείας. Κατασκευάστηκε με τις οδηγίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού από λευκό ύφασμα και έφερε τα σύμβολα του εφοδιαστικού των ιερέων της Φιλικής Εταιρείας (τον ιερό δεσμό με τις 16 στήλες) και πάνω από αυτό κόκκινο σταυρό, περιβαλλόμενο από στεφάνι κλαδιών ελιάς· κάτω από το σταυρό υπήρχαν δύο λογχοφόρες σημαίες με τα αρχικά ΗΕΑ και ΗΘΣ (Ή Ελευθερία ή Θάνατος). Παραλλαγές και προσθήκες (ανεστραμμένη ημισέληνος, φίδι, σταυρός, κουκουβάγια κ.τ.λ) στο εφοδιαστικό των ιερέων βρίσκουμε σε διάφορες σημαίες. Το Αχαϊκόν Διευθυντήριον φρόντισε να κατασκευάσει και να διανείμει αρκετές Φιλικές σημαίες στα στρατόπεδα της Πελοποννήσου. Μία από αυτές ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης το 1821 στην Ήλιδα, τη μοναδική που σώζεται σήμερα (συλλογή Εθνικού Ιστορικού Μουσείου). Σ' αυτήν τη σημαία ορκίζονταν, ενώπιον του ιερέα και του ευαγγελίου, οι μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία και αυτή αρχικά προοριζόταν για να καθιερωθεί ως επίσημη σημαία της Επανάστασης και, μετέπειτα, του Ελληνικού κράτους .

Όταν στις 19 Ιανουαρίου του 1821 οργανώθηκε η πρώτη διοίκηση (Άρειος Πάγος Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος) και συστάθηκε το πρώτο πολίτευμα, χρησιμοποιήθηκε σημαία που παραπέμπει στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία· έφερε τρεις κάθετες γραμμές (πράσινη-λευκή-μαύρη) και τρεις αλληγορικές φιλικές παραστάσεις: το σταυρό (πίστη και ελπίδα για τη δίκαιη υπόθεση του Γένους), τη φλεγόμενη καρδία (αγνότητα του σκοπού της Επανάστασης και φλόγα για την ελευθερία) και την άγκυρα (σταθερότητα στον τελικό σκοπό και απόφαση για θυσία).

Η πρώτη, όμως, σαφώς επαναστατική σημαία είναι αυτή που υψώθηκε στο Ιάσιο της Μολδαβίας στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ευλογήθηκε από το Μητροπολίτη Βενιαμίν στη Μονή των Τριών Ιεραρχών τέσσερις μέρες μετά·, η τρίχρωμη αυτή σημαία (μαύρο-άσπρο-κόκκινο) είχε προταθεί από το Νικόλαο Υψηλάντη και άλλους Φιλικούς. Από τη μια πλευρά έφερε το μυθικό αναγεννώμενο φοίνικα με την επιγραφή «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ» , ενώ από την άλλη έφερε ερυθρό σταυρό πλαισιωμένο από στεφάνι δάφνης και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», και η επεξήγησή της περιγράφεται στους Νόμους Στρατιωτικούς (άρθρα ΙΑ΄ και ΙΒ΄).

Με τη σημαία αυτή πολέμησε και θυσιάστηκε ο Ιερός Λόχος στο Δραγατσάνι και μ' αυτή έγινε ολοκαύτωμα στη Μονή του Σέκου ο Γεωργάκης Ολύμπιος (2 Σεπτεμβρίου του 1821). Παραλλαγή της σημαίας ήταν η πίσω πλευρά, αντί της δάφνης, να φέρει τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. Αυτή τη σημαία έφεραν και οι Μαυροφόροι του Υψηλάντη, το πρώτο τακτικό ελληνικό στρατιωτικό σώμα της Ανεξαρτησίας· γι' αυτούς, το λευκό συμβόλιζε την αδελφότητα, το κόκκινο τον πατριωτισμό και το μαύρο τη θυσία. Παρόμοια σημαία υψώθηκε και στον Πύργο του Ζαφειράκη, κατά την εξέγερση της Νάουσας το 1822, μετά το τέλος της δοξολογίας, ενώ διάφοροι άλλοι οπλαρχηγοί προσέθεσαν την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ».

Είναι ιδιαίτερα σημαντική η παρουσία του αναγεννώμενου φοίνικα στη σημαία του Υψηλάντη: ο Φοίνικας, μυθικό πτηνό της Αραβίας, είχε μορφή αετού με ερυθρόχρυσα φτερά και κύκλο ζωής γύρω στα 500 χρόνια· όταν αντιλαμβανόταν το θάνατό του, έκανε φωλιά από αρωματικά ξύλα, τα οποία άναβαν οι καυστικές ακτίνες του ήλιου και καιγόταν μαζί μ' αυτά. Λίγες ώρες μετά, αναγεννιόταν από τις στάχτες του. Παρόλο όμως το βαθυστόχαστο νόημα της σημαίας αυτής, δε χρησιμοποιήθηκε στην κυρίως Ελλάδα, γιατί άλλοι δύο πολέμαρχοι, ο Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου και ο Σάββας Φωκιανός, χρησιμοποίησαν διαφορετικές σημαίες, ο μεν πρώτος κυανή με την Αγία Τριάδα και τους Άγιους Γεώργιο και Δημήτριο και κάτω, με χρυσά γράμματα, «ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», ο δε Φωκιανός άσπρη σημαία με τον Εσταυρωμένο. Παράλληλα, όταν η Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου έφερε στο προσκήνιο το θέμα της καθιέρωσης σημαίας, αποφασίστηκε να μη χρησιμοποιηθεί η σημαία αυτή λόγω του αφορισμού που υπέστη ο Αλέξανδρος Υψηλάντης από τον οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ (μετά από αφόρητες πιέσεις και απειλές από την Πύλη για μαζικές σφαγές Ελλήνων), αλλά και λόγω των φιλικών συμβόλων που έφερε.

Στις 21 Μαρτίου του 1821, ο Ανδρέας Λόντος στην Πάτρα καταλαμβάνει το φρούριο της πόλης με κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό στη μέση, η οποία και

αργότερα ευλογήθηκε στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, μέσα σε ζητωκραυγές του λαού. Είναι εμφανής η ομοιότητά της με μια παλιά βυζαντινή σημαία. Η παράδοση φέρει τους οχυρωμένους Τούρκους να τη βλέπουν και, ξεγελασμένοι από το χρώμα της, να τρέχουν προς βοήθεια των Ελλήνων, μιας και νόμισαν ότι ήταν Λαλιώτες Τούρκοι, αφήνοντας έτσι τους επαναστατημένους Έλληνες να πλησιάσουν ανενόχλητοι το Φρούριο.

Την ίδια μέρα (κατ' άλλους στις 17 ή 23 του Μάρτη), οπλαρχηγοί, πρόκριτοι, προεστοί, αρχιερείς και πολυάριθμα παλικάρια συγκεντρώνονται στη Μονή της Αγίας Λαύρας, έχοντας ως λάβαρο τη χρυσοκέντητη εικονισματοποδιά της Κοίμησης της Θεοτόκου που κοσμούσε την Ωραία Πύλη του ναού της Μονής, την οποία - σύμφωνα με την παράδοση - ύψωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ορκίζοντάς τους.

Οι επαναστάτες ορκίζονται και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί τη σημαία του Αγώνος (Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη).

Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, το οποίο φυλάσσεται στο θησαυροφυλάκιο της Μονής, είναι βυσσινί, κεντημένο με ασημένια και χρυσή κλωστή και στολισμένο με μαργαρίτες, με χρυσά κρόσσια ολόγυρα. Σε λίγες ώρες, οι ξεσηκωμένοι ραγιάδες κυριεύουν τα γειτονικά Καλάβρυτα, ενώ στις 24 Μαρτίου εισέρχονται στην Πάτρα ο Μπενιζέλος Ρούφος, ο Ασημάκης Ζαΐμης και άλλοι οπλαρχηγοί, μαζί με τον Επίσκοπο Γερμανό, ο οποίος υψώνει στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, σύμβολο της Επανάστασης, υπό τις ιαχές και ενθουσιώδεις κραυγές των Ελλήνων, καθώς οι οπλαρχηγοί μοίραζαν εθνόσημα από κόκκινο ύφασμα με κυανό σταυρό. Την επόμενη μέρα, το Επαναστατικόν Διευθυντήριον στην Πάτρα απευθύνει περήφανη ανακοίνωση προς τους αντιπροσώπους των ευρωπαϊκών κρατών που βρίσκονταν στην πόλη, δηλώνοντας περίτρανα το σκοπό και τους στόχους της Επανάστασης. Πιο κάτω θα αναφέρουμε τις γνωστότερες από τις σημαίες της Επανάστασης.

Οι Καλαρρυτήνοι της Ηπείρου είχαν λευκή σημαία με κόκκινο σταυρό. Οι Βαρβιτσιώτες, οπλαρχηγοί της Πελοποννήσου, είχαν την τρίχρωμη σημαία του Υψηλάντη μαζί με γαλάζιο σταυρό. Ο Εμμανουήλ Παππάς των Σερρών, ο οποίος και κήρυξε την Επανάσταση στις Καρυές του Αγίου Όρους, ο οπλαρχηγός της Θεσσαλομαγνησίας, Μήτρος Λιακόπουλος, και ο πρόκριτος της Νάουσας, Λογοθέτης Ζαφειράκης, χρησιμοποιούσαν λευκή σημαία με τον Άγιο Γεώργιο. Επίσης, ο Δημήτριος Πλαπούτας χρησιμοποιούσε άσπρη σημαία με γαλάζιο σταυρό και στις τέσσερις γωνιές του ήταν γραμμένο το ΙΧΝΚ (Ιησούς Χριστός Νικά). Ο Αθανάσιος Διάκος είχε λευκή σημαία, με τον Άγιο Γεώργιο στη μέση και την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ»·σύμφωνα με την παράδοση, την έφτιαξε στη Μονή του Οσίου Λουκά, παρόντων των Επισκόπων Ταλαντίου Νεόφυτου και Σαλώνων Ησαΐα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όπως προαναφέραμε, χρησιμοποιούσε τη σημαία της οικογένειάς του, η οποία ήταν λευκή με γαλάζιο σταυρό στη μέση. Στην Τρίπολη, σύμφωνα με την παράδοση, ο Γρηγόριος Δίκαιος Παπαφλέσσας έσχισε το βαθύ γαλάζιο εσώρασό του (το επονομαζόμενο αντερί), σχημάτισε ένα τετράγωνο και διέταξε το πρωτοπαλίκαρό του και γνωστό αγωνιστή, Παναγιώτη Κεφαλά, να σχίσει δύο λουρίδες από την άσπρη φουστανέλα του, έτσι ώστε να σχηματίζουν σταυρό. Η σημαία αυτή, η οποία και από πολλούς θεωρείται ότι αποτέλεσε τη βάση της πρώτης επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους, υψώθηκε σ' ένα ξέφρενο πανηγυρισμό στο τουρκικό διοικητήριο της ελεύθερης πλέον πόλης.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η γνωστότερη (μαζί με τη Μαντώ Μαυρογένους) γυναίκα του αγώνα, χρησιμοποιούσε σημαία η οποία είχε κόκκινο περίγυρο, μπλε φόντο και έφερε βυζαντινό μονοκέφαλο αετό και στο κάτω μέρος της το φοίνικα και την άγκυρα. Ο Μάρκος Μπότσαρης, αμέσως μετά την έναρξη της Επανάστασης, αρχίζει να χρησιμοποιεί κατάλευκη σημαία με κυανό σταυρό πλαισιωμένο από δάφνη. Στις 28 Απριλίου του 1821, ένοπλοι των περιχώρων της Αθήνας υψώνουν στο Διοικητήριο της πόλης μια λευκή σημαία με κόκκινο σταυρό, στην πάνω αριστερή πλευρά έφερε τη γλαύκα της Αθηνάς, ενώ στη δεξιά δύο άγρυπνους οφθαλμούς. Κάτω, ήταν γραμμένη η φράση «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» και στη μέση υπήρχαν οι 16 κόκκινες γραμμές, ο ιερός δεσμός της Φιλικής Εταιρείας. Στη Θετταλομαγνησία, η οποία επαναστάτησε υπό τον Άνθιμο Γαζή και τους οπλαρχηγούς Βασδέκη, Γαρέφη, Κώστα Βελή, Νικόλαο Στουρνάρη και Γάτσο Αγγελή, κυριαρχούσε η σημαία του πρώτου, η οποία ήταν λευκή και έφερε κόκκινο σταυρό στο κέντρο και τέσσερις μικρότερους σταυρούς στα τέσσερα λευκά τετράγωνα της σημαίας. Ο Μακεδόνας αγωνιστής Νικόλαος Τσάμης χρησιμοποιούσε μια λευκή σημαία, με γαλάζιο σταυρό, η οποία στα δύο αριστερά της τετράγωνα έγραφε «ΣΗΜΕΑ ΕΛΗΝΗΚΗ» και «ΝΗΚΟΛΑ ΤΣΑΜΗΣ».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σημαίες των μεγάλων νησιών του Αιγαίου, οι οποίες έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους και έφεραν έντονα τα αλληγορικά Φιλικά στοιχεία. Το πρώτο νησί που ύψωσε σημαία της Επανάστασης ήταν οι Σπέτσες (26 Μαρτίου του 1821), μιας και οι Μποτασαίοι και ο Γεώργιος Πάνου ήσαν μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Στις 2 Απριλίου του 1821, μετά το στολισμό των πλοίων τους με τη νέα σημαία, οι Σπετσιώτες κατευθύνθηκαν προς την Ύδρα, με σκοπό να την μπάσουν στην Επανάσταση, αντικρίζοντας το πρωινό της επόμενης μέρας τη σημαία του νησιού, τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό και άρχισαν να τη χρησιμοποιούν, παρά τις αντιρρήσεις μερικών. Η σημαία αυτή, που υψώθηκε για πρώτη φορά στις 31 Μαρτίου του 1821 από τον Αντώνιο Οικονόμο, δευτερεύοντα πλοίαρχο και νεομυημένο στη Φιλική Εταιρεία, ευλογήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Γεράσιμο στις 18 Απριλίου του 1821. Παρόμοια με τη σημαία των Σπετσών ήταν και η σημαία των Ψαρών, η οποία υψώθηκε στις 11 Απριλίου του 1821, όταν έφτασε το σπετσιώτικο πλοίο του Τσούπα, καθώς και η σαμιώτικη σημαία, την οποία πρώτος ύψωσε ο Κωνσταντίνος Λαχανάς στις 17 Απριλίου του 1821 στο Βαθύ της Σάμου, αγναντεύοντας από μακριά δύο σπετσιώτικα πλοία. Στη Σάμο, όμως, γινόταν χρήση και άλλων δύο σημαιών: της επίσημης σημαίας της Διοικήσεως και της σημαίας που ύψωσε ο Λυκούργος Λογοθέτης στο Καρλοβάσι στις 8 Μαΐου του 1821, την οποία ευλόγησε ο Μητροπολίτης Κύριλλος. Η σημαία της Διοικήσεως ήταν όμοια μ' αυτήν της Φιλικής Εταιρείας, ενώ η σημαία του Λογοθέτη είχε κυανό φόντο και έφερε ερυθρό σταυρό πάνω από μια ανεστραμμένη ερυθρή ημισέληνο κάτω από το σταυρό υπήρχε ένας μεγάλος πράσινος αετός που έτρωγε ένα πράσινο φίδι.

Οι σημαίες των τριών ναυτικών νησιών είχαν σύμβολα το σταυρό, το φίδι, την άγκυρα, την κουκουβάγια και το δόρυ, που όλα μαζί πατούσαν επί της ανεστραμμένης ημισελήνου. Οι σημαίες των Σπετσών και των Ψαρών έφεραν την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ», της Ύδρας έφερε την επιγραφή «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ», ενώ και οι τρεις σημαίες της Σάμου έφεραν τα «ΗΕ» «ΗΘ» (Ή ελευθερία ή θάνατος). Τα σύμβολα αυτά, όπως αναφέραμε, ήσαν άμεσα συσχετισμένα με τη Φιλική Εταιρεία: ο σταυρός συμβόλιζε τη χριστιανοσύνη και τη δικαιοσύνη του αγώνα, η ανεστραμμένη ημισέληνος τον ισλαμισμό και την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το δόρυ τη δύναμη των Ελλήνων, η άγκυρα τη σταθερότητα και την επιμονή του αγώνα, το φίδι τη γνώση και την ιερότητα του σκοπού τους, ενώ ο αετός τη βοήθεια του Θεού και της θρησκείας για τη διεξαγωγή του αγώνα. Επίσης, οι νησιώτες παρομοίαζαν το φίδι - το οποίο τρώει τα αυγά του αετού (του γένους) - με τους Τούρκους και τον αετό - που τρώει τη γλώσσα του φιδιού - με τους Έλληνες.

Στη Μάνη, οι Μαυρομιχαλαίοι σήκωσαν τη σημαία του σταυρού και ενώθηκαν με τον Τζανετάκη-Γρηγοράκη στην ανατολική Λακωνία. Στις 17 Μαρτίου του 1821, περίπου 12.000 Μανιάτες πολεμιστές κηρύσσουν πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεκινώντας από την Αρεόπολη, μετά τη δοξολογία στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Η σημαία της Μάνης ήταν λευκή με γαλάζιο σταυρό και τις επιγραφές «ΝΙΚΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ» και «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» . Να σημειώσουμε ότι εδώ χρησιμοποιείται η λέξη Νίκη και όχι η λέξη Ελευθερία, γιατί η Μάνη ήταν πάντα ελεύθερη: ολόκληρη η περιοχή της Μάνης υπήρξε αυτόνομη και ανεξάρτητη καθ' όλη την Τουρκοκρατία, με αποτέλεσμα η λέξη Μάνη να σημαίνει συχνά τον τόπο όπου ζούσαν ελεύθεροι άνθρωποι κατά την περίοδο της δουλείας. Κατά παρόμοιο τρόπο με τα μεγάλα νησιά του Αιγαίου, κινήθηκαν και τα μικρότερα, με πρώτη την Κάσο, ακολουθούμενη από την Κάρπαθο, τη Χάλκη, την Τήλο, τη Νίσυρο, την Κάλυμνο, τη Λέρο, την Πάτμο και την Αστυπάλαια. Τελευταία αναφορά μας στις επαναστατικές σημαίες, η σημαία του χωριού Λάβαρα στον Έβρο. Στο χωρίο αυτό, που πήρε το όνομά του λόγω της χρήσης λαβάρου (πριν από την Επανάσταση ονομαζόταν Σαλτίκιοι), στις 2 Μαΐου του 1821 σηκώθηκε μία επαναστατική σημαία η οποία είχε μαύρο σταυρό πάνω σε κυανό φόντο. Παρόμοια σημαία χρησιμοποίησαν και στη Σαμοθράκη.

www.Apodimos.com - Κείμενο-Φωτογραφίες: Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας