Γιώργος Σεφέρης
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
”Σίγουρα εμείς οι Έλληνες είμαστε για μεγαλύτερα πράγματα…”, είχε πει πικραμένος ο Γιώργος Σεφέρης μεμφόμενος τους πολιτικούς που δίχασαν τον Κυπριακό Ελληνισμό ματαιώνοντας την επιδίωξή του για Ένωση με την Ελλάδα.
Τα περί ικανότητας των Ελλήνων για τα ”μεγαλύτερα” το πίστευα κάποτε κι εγώ, μέχρι που άρχισα να αμφιβάλλω βλέποντας την ροπή προς την διαιώνιση της παρακμής μας. Μιας παρακμής εθνικής, ηθικής και πολιτισμικής.
Μιας παρακμής κοινωνικής, που έφτασε στα όρια της νοσηρότητας σήμερα με την εξιδανίκευση των δολοφόνων και την ”κατάληψη” των αρμών του ελληνικού κράτους από πολιτικούς γυρολόγους με διάθεση απολιτίκ και υποψήφιους μειοδοσίας…
Με το σκεπτικό αυτό έπαψα να ελπίζω σε ηγεσίες προσανατολισμένες στην εναρμόνιση των εθνικών δικαίων με τις προσωπικές φιλοδοξίες τους, αφού με διέψευδε η ίδια η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που έδειχνε ότι οι πολιτικοί μας ταγοί είναι περισσότερο ευεπίφοροι να ξεπουλήσουν την ελληνική γη (βλ. ”συμφωνία Πρεσπών” και σχέδια για ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου), παρά να διεκδικήσουν τα νόμιμα εδαφικά δικαιώματά μας (βλ. επέκταση ΕΧΥ στα 12 νμ από τα 6 που μας κρατούν ”εγκλωβισμένους” σήμερα).
Έπαψα να ελπίζω ότι θα έβρισκε ποτέ ανταπόκριση η κατ’ επανάληψη έκκλησή μου στις τελευταίες κυβερνήσεις του τόπου μας να δώσουν κίνητρα σε ανέστιους Έλληνες, για να κατοικήσουν τις κατοικίσιμες βραχονησίδες του Αρχιπελάγους με στοιχειώδη διασφάλιση της ακεραιότητας και της υγείας τους, ώστε να πολλαπλασιαστούν οι φυλάσσοντες Θερμοπύλες στα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Έπαψα να ελπίζω, το χειρότερο, ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες με αυξημένη εθνική συνείδηση – στα πρότυπα της ”Κυράς της Ρω” – οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τη γωνιά της ελληνικής Επικράτειας όπου εγκαταστάθηκαν και είναι αποφασισμένοι να ζήσουν.
Ευτυχώς διαψεύστηκα έστω στο τελευταίο, γιατί – μπορεί να μη βρέθηκε δεύτερη ”καπετάνισσα” να κατοικήσει την αρχαία Ρώγη ή Ρόπη, σημερινή νήσο Ρω – αλλά βρέθηκε μια τιμημένη πατριώτισσα που αποφάσισε να ζήσει διαφεντεύοντας την Ελλάδα στο έσχατο ΒΑ άκρο της, στο οριοσύνορο Ελλάδας-Τουρκίας στη Θράκη.
Στα Μαράσια του Βόρειου Έβρου – στο σημείο όπου ο ποταμός Άρδας συναντάει τον ποταμό-σύνορο της ελληνοτουρκικής μεθορίου – ζει και φυλάει Θερμοπύλες η ”κυρά του Δέλτα του Έβρου”, η νέα ”Δέσποινα Αχλαδιώτη” της Θράκης, Άρτεμις Παπακωστίδου!..
Για 35 χρόνια η μαθημένη από φουρτούνες ακρίτισσα φρουρός μας υψώνει τη γαλανόλευκη σημαία μας μέρα και νύχτα όλες τις εποχές του χρόνου στο σπιτάκι-καλύβα της στα Μαράσια Ορεστιάδας, που απέχουν 4,5 χλμ απ’ την Αδριανούπολη, 3,5 απ’ τον συνοριακό σταθμό των Καστανιών και μικρή απόσταση απ’ τη σιδηροδρομική γραμμή Ορμενίου-Αλεξανδρούπολης του νομού Έβρου.
Ζει σ’ ένα απ’ τα πιο επικίνδυνα ”περάσματα” της πατρίδας μας, εκτεθειμένη στις εποχικές κακουχίες και, προπάντων, στους κινδύνους που συνεπάγεται η διαβίωσή της μια ανάσα απ’ την τουρκική ακτή, με τις κερκόπορτες διακίνησης μερικώς ανασφάλιστες, παρά την ύψωση και επέκταση του προστατευτικού τείχους.
Στο πλευρό του άντρα της, ψαρά από τα Λουτρά Τραϊανούπολης Έβρου, ήρθε και έμεινε από νεαρή ηλικία αφήνοντας πίσω της το βουνίσιο χωριό της στον ίδιο νομό (”Φυλαχτό”). Κοντά του έμαθε να δουλεύει νυχθημερόν και αγόγγυστα για τον άρτο τον επιούσιο που τους εξασφάλιζε το ποτάμι.
Το ποτάμι που κουβαλάει πειρασμούς και λαχτάρες μαζί εκείνων που ονειρεύονται να δραπετεύσουν απ’ την αντίπερα όχθη στο ελληνικό (ευρωπαϊκό) έδαφος. Ονειρεύονται και επιχειρούν να το περάσουν παράνομα, ριψοκίνδυνα, με αποτέλεσμα πολλοί απ’ αυτούς να χάνονται παρασυρμένοι από τις ρουφήχτρες στη θολή απ’ τις λάσπες κοίτη του.
Όλα αυτά είναι μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα της Ελληνίδας ακρίτισσας, που σφίγγει τα δόντια όλα τα χρόνια και προετοιμάζει τα δέοντα για την κάθε ψαριά, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ιδιότυπου νοικοκυριού της.
Ενός νοικοκυριού παλιάς εποχής δίχως ανέσεις, όπου μεγάλωσε ήδη δυο κόρες – την Φωτεινή και την Ευαγγελία – και γεύεται τη χαρά των τριών εγγονών της μαζί με τον άντρα της, υπό τη σκιά της ελληνικής σημαίας.
Της σημαίας που κυματίζει αγέρωχη στο δέλτα του Έβρου, στην ”αγροικία” – καλύβα τους, που – αν δεν ήταν λαμαρινένια – θα έμοιαζε περισσότερο με μεγάλο τσαρδί (όμοιο μ’ εκείνα που στήνουν από κλαδιά και φύλλα οι γεωργοί του κάμπου της Μακεδονίας), παρά με μικρό σπίτι.
Η κύρια τροφή στο τραπέζι τους είναι ”τα ποταμίσια” του Έβρου. Τα ψάρια που ψαρεύει καθημερινά το αντρόγυνο σε απόσταση μιας δρασκελιάς από την Τουρκία. Απ’ την ελληνική Αίνο, συγκεκριμένα, που ”βάφτισαν” οι Τούρκοι ”Enez”…
Αυτοί είναι οι ακοίμητοι φρουροί των συνόρων μας στην ελληνοτουρκική μεθόριο Έβρου, πέρα απ’ τους ορκισμένους ακρίτες μας (στρατιωτικούς και αστυνομικούς) που είναι εντεταλμένοι να φυλάνε Θερμοπύλες απ’ την ελληνική Πολιτεία.
Τα χέρια τους δουλεύουν εντατικά νύχτα και μέρα, αφού δουλεύουν με βάρδιες ”συντεταγμένα” και πυρετικά, με συντροφιά την ελληνική μουσική που εκπέμπει το μικρό τους τρανζίστορ και μια παρέα από σκύλους και γάτες που τους περιτριγυρίζουν με φιλικά γαβγίσματα και νιαουρίσματα.
Ένα ποτάμι δρόμος τους χωρίζει από την Τουρκία κι αυτό, μέχρι τα γεγονότα του Μάρτη του 2020, τους έκανε πιο ανέμελους, πιο ανθρώπινους και πιο δοτικούς στην προσφορά βοήθειας σε αυτούς που περνούσαν λαθραία στην ελληνική όχθη και ζητούσαν τη βοήθειά τους για να επιβιώσουν.
Όμως μετά την ”εμπόλεμη” κατάσταση που αντιμετώπισαν τότε με τους ”γείτονες” και τον μεταναστευτικό τους στρατό, έγιναν πλέον καχύποπτοι, επιφυλακτικοί και προετοιμασμένοι για το αναπάντεχο, που θα μπορούσε να έρθει και να τους βρει στον τρέχοντα χρόνο μιας ημέρας ή νύχτας.
Στον χρόνο που κάθονται υπομονετικά – λόγου χάρη – ανακούρκουδα, έξω από την καλύβα τους για να μπαλώσουν τα δίχτυα (όταν τα κόβουν τα ξύλα και οι κορμοί του Έβρου) ή για να συντηρήσουν τα νταούλια τους, ως τη στιγμή που πάνε να πιάσουν δουλειά στο ποτάμι.
Στο ποτάμι όπου, με τη δύση του ήλιου, είναι παραταγμένες στη σειρά – κατά μήκος της ελληνικής όχθης – οι ψαρόβαρκες των Ελλήνων ψαράδων. Παραταγμένες και ”ετοιμοπόλεμες”, με τις σημαίες τους να ανεμίζουν, έτοιμες να ρίξουν τα δίχτυα τους και να ψαρέψουν τα ποταμίσια και θαλασσινά ψάρια που γεννάνε ο Έβρος και το Θρακικό πέλαγος από τον νότο.
– Πολλές φορές χάσαμε τα δίχτυα μας, τα αφήσαμε όταν είχε φουρτούνα και λυσσομανούσε ο άνεμος. Δε γίνεται να βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή σου…, λέει η γενναία ακρίτισσα στη μοναδική συνέντευξή της (στη δημοσιογράφο Μελαχροινή Μαρτίδου) και με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολογεί πως είχε ανέκαθεν πρότυπά της την ηρωίδα Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και την καπετάνισσα και αγωνίστρια της Ελληνικής Επανάστασης Δόμνα Βισβίζη, η οποία καταγόταν από την Αίνο της Ανατολικής Θράκης.
Έτσι γεννιούνται, θα μου πείτε, οι Έλληνες της ψυχής και όχι της ταυτότητας της Αθηνοκεντρικής Πολιτείας είτε εκπροσωπούνται οι τελευταίοι από πιστοποιητικά συριζαίικης ημιμάθειας είτε από περγαμηνές νεοδημοκρατικής αριστείας. Και αυτό το επιβεβαιώνει η συνέχεια των λόγων της ατρόμητης ”καπετάνισσας”, που εικονοποιεί – μεταξύ άλλων – με τα λόγια της τη λέξη ”φιλοπατρία”:
– Εμείς μεγαλώσαμε με την παρότρυνση από τους δικούς μας ”την πατρίδα και τα μάτια σας” και αυτό το περάσαμε στα παιδιά μας!…
Είναι το πνεύμα του άδολου και έμπρακτου πατριωτισμού που μας κληρονόμησαν οι πατέρες μας, οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Είναι το πνεύμα της ”κυράς της Ρω” που έγινε ένα με αυτό της ”κυράς των Μαρασίων” και κυματίζει σαν σημαία εθνικής αυτογνωσίας στον Έβρο!..
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου