Διδάκτορος Ιστορίας
Με έκπληξη διάβασα στο διαδίκτυο κάποια σχόλια φίλων, που έκαναν λόγο για «ιερό αντάρτικο» και για «ανάνηψη της ιεραρχίας μας» μετά την τελευταία απόφαση και ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (4-1-2020). Αν και ίσως δεν θα έπρεπε να εκπλαγώ τόσο, γιατί είναι γνωστό πόση ζημιά μπορεί να κάνει μέσα στη σκέψη όλων μας η συνήθεια. Υπενθυμίζω άλλωστε ότι όλοι μας ανεξαιρέτως, μετά από τόσα χρόνια μεθοδικού και κατευθυνόμενου εθισμού στη νεοταξική και νεοεποχίτικη ατζέντα, έχουμε υποστεί ξεκάθαρη μιθριδατική άμβλυνση των κριτηρίων και των αισθητηρίων μας, με αποτέλεσμα πράγματα που κάποτε μας σόκαραν, να μη μας κάνουν πολλή αίσθηση πια, και άλλα που μας ενοχλούσαν, να τα θεωρούμε πλέον φυσιολογικά και δεδομένα.
Κάτι ανάλογο παρατηρώ δυστυχώς τώρα και εδώ: τόσο μάλλον συνηθίσαμε στον κατήφορο, που όταν - μετά από δέκα καθοδικά σκαλοπάτια προδοσίας του ρόλου και του ποιμνίου τους - κάποιοι αρχιερείς μας δίστασαν να κατέβουν ένα ακόμη (λίγο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, λίγο η οργή που καθημερινά εδώ και καιρό εισπράττουν από χιλιάδες πιστούς, καθώς και κληρικούς) αλλά αποφάσισαν να εμμείνουν στα δέκα, κάποιοι αυτό το είπανε αντίσταση και έφτασαν στο σημείο να βγάζουν μέχρι και επιφωνήματα ανακούφισης και δοξολογίας. Επηρεασμένοι σαφώς βέβαια και από τις προηγηθείσες κυριακάτικες δηλώσεις επισκόπων σαν τον Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο ή τον Μεσογαίας Νικόλαο, σε σύγκριση με τις οποίες η ανακοίνωση της Δ.Ι.Σ. δείχνει όντως πιο…αντιστασιακή. Και έχοντας προφανώς στο μυαλό τους και όλες τις προηγούμενες ανακοινώσεις του ίδιου αρχιερατικού σώματος που ήταν τόσο εξόφθαλμα φιλοκαθεστωτικές και γλοιωδώς δουλικές, που τους εξέπληξε θετικά αυτό το τελευταίο μικρό δείγμα αντίδρασης.
Ας μην αυταπατώμεθα όμως. Η νέα ανακοίνωση, όσον κι αν φαινομενικά δείχνει κάπως πιο αγωνιστική από τις προηγούμενες, θυμίζω ότι και αυτή μάχεται απλώς υπέρ του ονείδους των 25 ατόμων ανά ναό και αποκλειστικά μάλιστα για την ημέρα των Θεοφανείων, άρα συνεχίζει να αποδέχεται τις κλειστές ουσιαστικά εκκλησίες, και περιέχει επίσης και την ανεκδιήγητη εκείνη επείγουσα έκκληση προς Ε.Ε. και κυβέρνηση να φροντίσει άμεσα για τον μαζικό εμβολιασμό των πιστών. Άρα και αυτή ένα κατάπτυστο κουρελόχαρτο είναι. Για ποια ανάνηψη συνεπώς και για ποιο αντάρτικο μπορούμε να μιλάμε; Ανάνηψη θα ήταν όχι απλώς αν σταματούσε λίγο πριν το ενδέκατο βήμα του κατήφορου η ιεραρχία μας, αλλά αν ερχόταν εις εαυτόν και αναιρούσε και τα προηγούμενα δέκα. Και αντάρτικο θα ήταν αν έβγαινε ρητά και έλεγε ότι εμείς στα θέματα της πίστης και της λατρείας του Θεού υπακούμε στον Θεό και όχι στον εκκλησιομάχο Καίσαρα και γι’ αυτό καλούμε τον κόσμο και στις εκκλησίες και οργανώνουμε και λιτανείες και οτιδήποτε άλλο υπαγορεύει η Εκκλησία μας προς σωτηρίαν ψυχών και σωμάτων. Δεν είμαστε ούτε κατά των νόμων ούτε κατά της επιστήμης, αλλά ακόμη κι αν είχαμε να κάνουμε με πραγματικούς νόμους και γνήσια επιστημονικά επιτεύγματα (και όχι για αλλοπρόσαλλα φασιστικά διατάγματα και αμφιλεγόμενα «πορίσματα», όπως τώρα) και πάλι όλα αυτά θα είχαν ένα όριο, το οποίο δεν θα υπερβούμε. Αυτά θα ήταν πραγματική αντίσταση. Και πραγματικά τεκμήρια ότι η ιεραρχία μας έχει συνέλθει και ανανήψει.
Αντ’ αυτού όμως εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε ένα χαρτοπόλεμο μίζερων προσθαφαιρέσεων σε αιτήματα και υποχωρήσεις της κακιάς ώρας, παίζοντας εν ου παικτοίς. Και ένα χαρτοπόλεμο μάλιστα που κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι και στημένος, για λόγους επικοινωνιακούς. Ότι μπορεί να είναι και σπέκουλα, για να μπορέσει ο αρχιεπίσκοπος και οι συν αυτώ να ανασάνουν λίγο από την πίεση και τις καθημερινές εκδηλώσεις οργής και αγανάκτησης εναντίον τους, δίνοντας αυτό το (επί της ουσίας ασήμαντο και ανώδυνο) δήθεν αντιστασιακό στίγμα, έχοντας όμως από την άλλη επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά την αθλιότητα των κλειστών και απολυμασμένων ναών (κανένα ουσιαστικό κέρδος δηλαδή) και έχοντας δώσει και το επιπλέον «αντάλλαγμα» της…κατεπείγουσας έκκλησης για να επισπευστούν οι εμβολιασμοί των πιστών, παίζοντας σαφώς το παιχνίδι του καθεστώτος.
Αν πάντως δεν είναι έτσι και ο χαρτοπόλεμος δεν ήταν τελικά στημένος ή υπαγορευμένος μόνο από ύποπτες υστεροβουλίες, αυτό πολύ απλά μένει να αποδειχθεί. Δεν φταίμε πάντως όσοι εξ ημών είμαστε εξαιρετικά δύσπιστοι με τα πάντα πλέον. Και ο μέχρι τώρα βίος και πολιτεία των πλείστων επισκόπων μας δεν μας αφήνει δυστυχώς να πιστέψουμε ούτε στην καλή τους προαίρεση, ούτε και στην αγωνιστική τους διάθεση.
Για να το αποδείξουν εκείνοι (και κυρίως για να το πιστέψουμε κι εμείς), οφείλουν να γνωρίζουν οι αρχιερείς μας ότι έχουν μπροστά τους να διανύσουν πολύ μεγάλο δρόμο ακόμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου