Δεν πρέπει να κλονίζεται η πίστη μας από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Η προβολή της μαζικής προσβολής ορθοδόξων χριστιανών και δη Ιεραρχών τις τελευταίες ημέρες – σκόπιμη εν μέρει – ενδέχεται να δοκιμάσει την πίστη μας στη δύναμη της Εκκλησίας και της Θείας Κοινωνίας.
Πώς είναι δυνατό να προσβάλλονται από τον ιό άνθρωποι τόσο στενά δεμένοι με τον Κύριο;
Βιάστηκαν, μάλιστα, κάποιοι να επικρίνουν όσους μιλούσαν κατά της προπαγάνδας του ιού και υπέρ της αφοβίας των χριστιανών απέναντί του.
Κατηγόρησαν έτσι για φονταμενταλισμό και ζηλωτισμό τους πολέμιους της φοβικότητας και έσπευσαν να δικαιωθούν χάρη στη ραγδαία εξάπλωση της πανδημίας.
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ο Ορθόδοξος δεν είναι ούτε φανατικός ζηλωτής ούτε χλιαρός νεωτεριστής και εκσυγχρονιστής με την κακή έννοια του όρου.
Βρίσκεται κάπου στη μέση, με τη ρομφαία της χαρισματικής διάκρισης.
Με αγάπη και συμπάθεια κατανοεί την αδυναμία και αμαρτωλότητα – πρώτιστα τη δική του και έπειτα των αδελφών του – και οικονομεί με επιείκεια εαυτόν και αλλήλους.
Ειδικότερα αυτό ανήκει στο διακόνημα της πνευματικής πατρότητας, αλλά και όλοι μας οφείλουμε τινί τρόπω να κινούμαστε σε αυτό το πνεύμα.
Ας γίνουμε σαφέστεροι. Θα φορέσω μάσκα, όχι διότι φοβάμαι μήπως κολλήσω μέσα στον Ναό, αλλά χάριν του σκανδαλιζόμενου αδερφού.
Η περίπτωση των ειδωλοθύτων των πρώτων χριστιανών και οι παραινέσεις του αποστόλου Παύλου ταιριάζουν γάντι στην περίπτωσή μας.
Δεν θα πάψω, επομένως, να ασπάζομαι τις εικόνες και το χέρι των κληρικών, πολλώ δε μάλλον δεν θα φοβηθώ να προσέλθω στο Μυστήριο της Ευχαριστίας.
Δεν θα ανεχτώ, όμως, να με πουν αδιάκριτο και ανεύθυνο, όπως ούτε και εγώ θα το παίξω ομολογητής της πίστης και super ορθόδοξος.
Το χαντάκωμα της δημοκρατίας που ζούμε αυτόν τον καιρό συνεπιφέρει αναπόφευκτα και έναν πρωτόγνωρο διωγμό της πίστης, της θρησκευτικής μας ελευθερίας. Πώς θα το ανεχτούμε αυτό;
Πόσο θα κωφεύουμε στο χρύσωμα του προκείμενου χαπιού και στην ηχηρή απουσία της έκφρασης και αντίδρασής μας μέσω των εκκλησιαστικών μας ηγετών;
Θεωρώ ότι η προσευχή και το κλάμα ενώπιον του Θεού είναι το βασικό εναπομείναν όπλο μας μπροστά στις ακραίες αυτές καταστάσεις που βιώνουμε και οι οποίες θα εντείνονται στο εξής παρά θα θεραπεύονται.
Ήταν να μην αρχίσει το κακό. Οι ναοί κλείνουν για έναν ιό που θα φαντάζει απλή ίωση μπροστά στις πιθανότατα ερχόμενες – κατασκευασμένες και μη – ασθένειες.
Αποδείξαμε ότι κλήρος και λαός δεν έχουμε τα κότσια και τις δυνάμεις να υπερασπιστούμε την Εκκλησία.
Είμαστε λίγοι από κάθε άποψη. Η Εκκλησία θα πρέπει να αρχίσει να οικονομεί λατρευτικές και ποιμαντικές μεθόδους κατακόμβης, ώστε να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις των καιρών.
Οι χαρισματικές προσωπικότητες εκλείπουν. Ζούμε μια ορφάνια πνευματικής πατρότητας.
Οι ζώντες άγιοι είναι, χρόνια τώρα, είδος προς εξαφάνιση. Ποιος θα στηρίξει τον λαό του Θεού;
Η υπακοή στην επίσημη Εκκλησία παραμένει βέβαια πάντοτε ένας ασφαλής δρόμος για τη σωτηρία.
Ωστόσο, οι ηγέτες μας πρέπει να ανθίστανται περισσότερο στο κακό, διότι θα δώσουν λόγο στον Θεό.
Και εμείς καλό είναι να είμαστε περισσότερο μετριοπαθείς στις κρίσεις μας για αυτούς και να μην προτεσταντίζουμε, σηκώνοντας ο καθένας το δικό του μπαϊράκι είτε σε γνώμες είτε σε πράξεις.
Πρέπει επίσης να αποφεύγουμε την αγανάκτηση και τον γογγυσμό. Το κατά δύναμιν…
Η απαισιοδοξία είναι κάτι άγνωστο για τον χριστιανό. Με όπλο την πίστη και τη συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας, δεν έχει να φοβάται τίποτε.
Ο άγιος Πορφύριος έλεγε ότι στην Εκκλησία μας δεν υπάρχουν αδιέξοδα, διότι υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει ο πνευματικός.
Οι λογισμοί απόγνωσης είναι δαιμονικοί. Πρέπει να αισθανόμαστε βαθιά ότι είμαστε σε μεγαλύτερο βαθμό υπεύθυνοι για όσα παραχώρησε ο Κύριος λόγω της ατελούς βίωσης εκ μέρους μας της εν Χριστώ πίστης.
Οι θάνατοι δεν οφείλονται ούτε στους ασπασμούς των εικόνων ούτε στον «συνωστισμό» στους ναούς κατά τις ιερές Ακολουθίες ούτε – φευ! – στη συμμετοχή στα Μυστήρια. Είναι παραχώρηση Θεού για τις αμαρτίες μας.
Πολλές φορές δε μάλιστα μέσα στο γενικό κακό την «πληρώνουν» και αγιασμένες και παντελώς ανεύθυνες ψυχούλες, κατά τα ανεξερεύνητα κρίματα του Κυρίου.
Ας μη σκανδαλιζόμαστε με τίποτε επομένως. Έχει ο Θεός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου