«Πολεμούν και πολεμούν και πολεμούν, πολεμούν τώρα, πολεμούσαν και στο παρελθόν και θα πολεμούν και στο μέλλον…»
(Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Το Υπόγειο)
Αυτό που μπορούμε να δούμε στην ιστορία του ανθρώπου είναι ότι, η μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ακολουθεί την προηγούμενη. «Το επόμενο δραματικό επεισόδιο, η επόμενη μεγάλη έκρηξη φαίνεται πως παραμονεύουν κρυμμένα στην επόμενη γωνία». Αυτά έλεγε ο πρώην αρχισυντάκτης του έγκυρου επιστημονικού περιοδικού New Scientist Μαρκ Μπιουκάναν (Mark Buchanan) στην εισαγωγή της έρευνάς του για την πολυπλοκότητα και το χάος στον ρου της ιστορίας (ελληνική έκδοση με τον τίτλο Κρίσιμη Κατάσταση, εκδ. Τραυλός 2001). Ήταν στην αρχή της νέας χιλιετίας, που επικρατούσε η κατασκευασμένη αισιοδοξία για το μέλλον της παγκόσμιας κοινότητας και δεν είχαν φανεί ακόμα τα δυσοίωνα προμηνύματα.
Λίγο νωρίτερα, ο Βρετανός ιστορικός Niall Ferguson, εξετάζοντας τις χαοτικές δυνάμεις που εξυφαίνουν την ιστορία, περιέγραψε «την πιο διάσημη λανθασμένη στροφή» (The Pity of War, εκδ. Penguin, 1992).
Η αναφορά του ήταν στο πιο «καραμπινάτο» παράδειγμα μιας απροσδόκητης έκρηξης στην ιστορία, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά από μια μακρά ειρηνική περίοδο στην γηραιά ήπειρο. Το αισιόδοξο αφήγημα, ότι η ιστορία θα εξελισσόταν μέσα σε συναινετικά και λογικά πλαίσια, διαλύθηκε απότομα ένα ωραίο κυριακάτικο πρωϊνό στο Σεράγεβο, στις 28 Ιουνίου 1914, όταν ο οδηγός ενός αυτοκινήτου έστριψε σε λάθος δρόμο.
Το αυτοκίνητο που μετέφερε τον Αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκο Φερδινάνδο και την γυναίκα του Σοφία απομακρύνθηκε από την προστατευμένη κεντρική λεωφόρο της πόλης, όπου είχε οργανωθεί η επίσημη υποδοχή τους, και βρέθηκε σ’ ένα αδιέξοδο χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Το όχημα έπεσε κυριολεκτικά πάνω στον οπλισμένο Σερβοβόσνιο φοιτητή Γκαβρίλο Πρίντσιπ, μέλος της αναρχικής-παραστρατιωτικής οργάνωσης Μαύρη Χείρ (Τσέρνα Ρούκα), ο οποίος δεν έχασε χρόνο και εκτέλεσε και τους δύο επί τόπου. Μέσα σε λίγες ώρες, η είδηση έφτασε σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και το υφιστάμενο παλαιό καθεστώς της Ευρώπης άρχισε να καταρρέει. Μετά από πέντε χρόνια ανελέητης ανθρωποσφαγής, είχαν χάσει την ζωή τους είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι, με τους μετριότερους υπολογισμούς.
Τα αίτια και οι αφορμές αυτού του ιστορικού μεγα-γεγονότος προϋπήρχαν, βέβαια, αυτής της τραγικής συγκυρίας. Όμως, όσοι μπορούσαν να τα δουν και να προβλέψουν το τι εμέλλετο γενέσθαι, κινδύνευαν να λοιδορηθούν από τους περισσότερους υποστηρικτές της αισιόδοξης λογικής του στυλ «δεν τρέχει τίποτα»…
Σε ένα άλλο γεγονός αντίστοιχης παραδοξότητας, τον Οκτώβριο του 1920, ο βασιλιάς Αλέξανδρος της Ελλάδας πεθαίνει από περίεργο δάγκωμα ενός οικόσιτου πιθήκου. Ο νεαρός βασιλιάς είχε πολύ καλές σχέσεις με τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, είχαν καταφέρει την συμφιλίωση και η Ελλάδα γιόρταζε την πραγματοποίηση του ονείρου τής απελευθέρωσης των Ελληνικών πληθυσμών της άλλης πλευράς του Αιγαίου.
Ακολούθησε μετά η εξίσου αναπάντεχη ήττα του Βενιζέλου στις "περίεργες" εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, ο άδοξος πόλεμος με τα στρατεύματα του Κεμάλ Ατατούρκ και ο μικρασιατικός ξερριζωμός 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες των προγόνων τους. Ο Τσώρτσιλ, στηριζόμενος στην επακόλουθη αλληλουχία γεγονότων που οδήγησαν σε πόλεμο την Ελλάδα και την Τουρκία, είχε κάνει το ακόλουθο σχόλιο: «ένα τέταρτο του εκατομμυρίου άνθρωποι πέθαναν εξ αιτίας αυτού του δαγκώματος του πιθήκου».
Αυτό που θέλω να πω με αυτή την εισαγωγή είναι ότι τα γενικά αίτια τέτοιων συνταρακτικών γεγονότων μπορεί να είναι πολύ πιο βαθιά και απροσδιόριστα. Εξάλλου, οι ιστορικοί για πολλές δεκαετίες εκφράζουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Αλλά, το «ανατρεπτικό» γεγονός (όπως αυτό που εικάζει εδώ και έναν χρόνο ο πρέσβης των ΗΠΑ Πάϊατ) μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή σε μια κρίσιμη περίοδο όπου τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν και τέτοιου είδους διαταραχές είναι όχι μόνο πιθανές, αλλά ίσως και αναπόφευκτες.
Η Κύπρος, το 1974, ήταν ακριβώς μια τέτοια περίπτωση, πράγμα το οποίο ισχυρίστηκε κι ο ίδιος ο Κίσσινγκερ μέσα από τα γραπτά του.
Ο ελληνισμός σήμερα διέρχεται την πιο κρίσιμη, ίσως, περίοδο της νεώτερης ιστορίας του καθώς η, για μια ακόμα φορά, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας του μέσα στην ΕΕ, η οικονομική χρεωκοπία, η δημογραφική κατάρρευση και οι έξωθεν απειλές αποτελούν υπαρξιακή κρίση τεραστίου μεγέθους.
Οι Έλληνες νοιώθουν πιο ευτυχισμένοι, πλέον, κοιτάζοντας μόνο προς το παρελθόν, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να είμαστε επιτακτικά στραμμένοι προς το μέλλον.
Οι πρόωρες εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου έγιναν μέσα σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα ασφυκτικού ξένου πολιτικού ελέγχου, που έχει μετατρέψει την χώρα σε πεδίο μάχης για το φαγοπότι των μεγάλων δυνάμεων, με δεδομένη την αδυναμία των Ελλήνων πολιτών να αντισταθούν αποτελεσματικά στα χτυπήματά τους.
Δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ παρόμοια ιστορική περίοδος που ο Ελληνισμός να είχε προδοθεί τόσο πολύ από όλες τις ηγεσίες του, πολιτικές, θρησκευτικές, πνευματικές, καλλιτεχνικές…
Μπορεί σ’ αυτές τις εκλογές να παρουσιάζεται ενισχυμένος ο προ-μνημονιακός δικομματισμός αλλά, στην ουσία, οι ψηφοφόροι, όσοι πήγαν να ψηφίσουν και όσοι απείχαν, δεν ελπίζουν και πολλά πράγματα από κανέναν συστημικό πολιτικό, ούτε από τις διάφορες «νέες» περσόνες της μνημονιακής εποχής, ασχέτως του τι λέει ο καθένας τους.
Δυστυχέστατα για όλους μας, μετά από 10 περίπου χρόνια μνημονίων, τόσο το πολιτικό σύστημα, όσο και ο λαός που το στηρίζει μέσα στην απελπισία του και τον φόβο του για ένα βήμα πάνω από την φθορά, ΔΕΝ φαίνεται να έχουν καταλάβει τίποτα για τα αίτια της κρίσης. Άλλωστε, όπως έχει πει ο Άγγλος ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ, «της οικονομικής κατάρρευσης μιας κοινωνίας, προηγείται η κατάρρευση αρχών και αξιών».
Πράγματι, σήμερα στην χώρα μας δεν υπάρχουν σε κανένα επίπεδο αξιακοί κώδικες ούτε το αίσθημα της δικαιοσύνης. Και το χειρότερο απ’ όλα, οι εκπρόσωποι της εθνοδιάλυσης, μέσα κι έξω από την χώρα, κατάφεραν να κάνουν τον Έλληνα να νοιώθει το κράτος του εχθρικό προς αυτόν. Τόσο εχθρικό, όσο το θεωρούν οι δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου τοκογλυφισμού, που θέλουν να το διαγουμίσουν.
Έχει αρχίσει από καιρό η προσπάθεια ώστε οι Έλληνες να θαυμάζουν τις εποχές που ήταν υπόδουλοι σε μια αυτοκρατορία και να μην τους αρέσει ο ελεύθερος αέρας του έθνους-κράτους, με όλες τις ατέλειές του. Η εκπαίδευση, χρόνια τώρα, λειτουργεί ως κατ’ εξοχήν πομπός των εθνομηδενιστικών ιδεών και της παρασιτικής ιδεολογίας μιας μεταμοντέρνας ψωροκώσταινας, για τον ρόλο, δηλαδή, που μας προορίζουν οι υπερεθνικές ελίτ ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.
Η ειρωνεία είναι ότι ανήμερα της 7ης Ιουλίου που έγιναν οι εθνικές εκλογές, πριν 249 χρόνια (7/7/1770), ο Ρωσικός στόλος με τον Ιωάννη Βαρβάκη εξαφάνισε τον Τουρκικό και άνοιξε τον δρόμο για την Ελληνική Επανάσταση και την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό το γεγονός, που έχει καθιερωθεί στην Ρωσία ως Ημέρα της Πολεμικής Δόξας, παραμένει άγνωστο στις νεότερες ελληνικές γενιές, που διδάσκονται ελάχιστα για το 1821.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, με το γνωστό ύφος του, σχολίασε ότι «η Ελλάδα ψήφισε έτσι γιατί χρειάζεται καπετάνιο να διαβάζει τον χάρτη και όχι το φλυτζάνι του καφέ». Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα το ευφυολόγημα του Νιόνιου, η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για καπετάνιο του γλυκού νερού. Θυμάμαι πριν από πέντε χρόνια, πριν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε που το καράβι πήγαινε στα βράχια, σε κάποιους εφοπλιστικούς κύκλους που ξέρουν καλά τα της θάλασσας να λέγεται το εξής: «Όταν ο καιρός είναι αγριεμένος, για να μπει το καράβι με ασφάλεια στο λιμάνι χρειάζεται ο πιλότος. Αυτός θα το φέρει μέσα και μετά θα το παραδώσει στον καπετάνιο».
Αυτό έκανε ο «πιλότος» Τσίπρας με την ανατροπή του ΟΧΙ το 2015, την παράδοση της χώρας στα διεθνή φαντς, την εξουδετέρωση των λαϊκών αντιδράσεων και το ξεπούλημα της Μακεδονίας, σύμφωνα με τις επιταγές των Βρυξελλών. Αλλά αυτά θα φαίνονται αύριο πολύ λίγα κακά μπροστά σ’ αυτά που έρχονται… Στους παλιότερους πολέμους ήταν συνηθισμένο να προηγείται ένα σώμα ατάκτων μπουλουκιών για να ανοίγει τον δρόμο, εξασθενίζοντας τον εχθρό, ώστε να ακολουθεί και να τον αποτελειώνει ο τακτικός στρατός. Κάτι σαν τους περίφημους Βασιβουζούκους των Οθωμανών, που χρησιμοποίησε κατά κόρον ο Μωάμεθ για να πάρει την Πόλη.
Κατ’ αναλογίαν τώρα, μετά τα μπουλούκια των εθνομηδενιστών, έρχεται η νέα κυβέρνηση, με λυμένα τα ζωνάρια, σαν τεθωρακισμένη φάλαγγα επέλασης των πολυεθνικών σε μια χώρα που προορίζεται να γίνει η Ταϋλάνδη της Ευρωένωσης (και η Κύπρος το Χονγκ-Κονγκ της Μεσογείου). Άλλωστε ο ρόλος κάθε κυβέρνησης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου είναι να πάψει να δίνει στους πολίτες και να τα δίνει όλα στους διεθνείς τοκογλύφους, μετατρέποντας το εθνικό κράτος σε χρεοκρατική μπανανία. Σε κράτος των δανειστών.
Το νέο δόγμα θα είναι αυτό που διατυμπάνιζε ο νέος υπουργός «ανάπτυξης» στο CNBC από τον Μάρτιο, προσπαθώντας να προσελκύσει ξένους επενδυτές: «Αγοράστε την Ελλάδα τώρα, γιατί τώρα είναι φτηνή… Πάρτε παραλίες, νησιά, λιμάνια, τραίνα, τα πάντα!». Κι όλα αυτά τα λένε ξεδιάντροπα, την ώρα που ένας Τραμπ, ένας πρόεδρος στην χώρα σύμβολο της οικονομίας των αγορών, εξομολογήθηκε δημοσίως στην G20 ότι «ντρέπεται για το κατάντημα των πόλεων της Αμερικής», εννοώντας την παρακμή που έφερε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στην χώρα του.
Αλλά, ποιανού να ιδρώσει το αυτί στην Ελληνόφωνη, ακόμα, μπανανία όπου η κτηνώδης ύλη πνίγει την ευφυΐα, η αδιαφορία και η μοιρολατρία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας;
Οι «προοδευτικές θεωρίες», υπονομευμένες από μια αντεθνική ιντελλιγκέντσια, έχουν μπει από καιρό σε γνωστική ασυμφωνία με αυτό που είναι η ελληνική πραγματικότητα.
Όσο για τους άλλους, τους σκληρούς εθνομηδενιστές του Κολωνακίου, φέρτε όσες αλήθειες θέλετε, όσα οράματα επιθυμείτε. Έχουν σχηματίσει ήδη τα αποσπάσματα της απληστίας για να εκτελέσουν όλους τούς «βαθειά ψυχικά νοσούντες», σύμφωνα με τις δηλώσεις της νέας φερέλπιδας υπουργού.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, η μαύρη αλήθεια είναι ότι… παίζουμε τα ρέστα μας. Και σαν έθνος και σαν χώρα, όσο τους επιτρέπουμε να τσαλαπατούν τα οράματά μας, την ιστορία μας, τις μνήμες. Η ιστορία τιμωρεί αμείλικτα τους μωρούς, τους δειλούς και τους προσκυνημένους και η ιστορία στην περιοχή μας είναι πάλι «γκαστρωμένη» και κοιλοπονάει. Ένα «ατύχημα» απομένει (όπως έχει προβλέψει και ο Πάϊατ, αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών…) για να καταστούν οι εξελίξεις αναπόφευκτες, όπως είπαμε στην αρχή. Ο πόλεμος των μυστικών υπηρεσιών και οι υβριδικές απειλές είναι εδώ, στην γειτονιά μας. Το YAVUZ (που καθόλου τυχαία φέρει το όνομα του πρώτου Σουλτάνου που έγινε Χαλίφης) και το FATIH (ο Πορθητής) περιπολούν στα νερά μας και είναι έτοιμα να «τρυπήσουν»…
Ο πραγματικός εχθρός βλέπει την αδυναμία μας και, πολύ περισσότερο, την αφροσύνη μας, όσο για τον «συμμαχικό» εχθρό, αυτός είναι ήδη μέσα στα τείχη μας και δρα ως πέμπτη φάλαγγα. Όπως οι ΟΗΕδες το ’74, όταν έδιναν το στίγμα των ελληνικών θέσεων στα τουρκικά αεροπλάνα για να τις βομβαρδίσουν. Θα είναι αμείλικτοι μαζί μας, αν δεν μας αναγκάσουν να πετάξουμε λευκή πετσέτα.
Οι Τούρκοι δεν πρόκειται να γίνουν τα γιουσουφάκια της Δύσης, όπως η επίσημη Ελλάδα που εξευτελίζεται καθημερινά, ταπεινωμένη κι από τους «συμμάχους» της, αντιμετωπίζοντας με «στρατηγική ψυχραιμία» αυτά που η Άγκυρα επιβάλλει ως τετελεσμένα. Στις ξένες πρεσβείες ξέρουν ότι όλα είναι συμφωνημένα από την εδώ μεριά για το Κυπριακό και μένει να πεισθεί ο ψευτο-Σουλτάνος με όσα ανταλλάγματα ζητήσει.
Μπορεί να ανατραπούν αυτοί οι συσχετισμοί και οι νοοτροπίες από κάποιες θετικές για εμάς εξελίξεις; Μακάρι, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπάρχει μόνο ένας αλάνθαστος κανόνας για την ιστορία: τα εδάφη που λευτερώθηκαν από τις προηγούμενες γενιές μπορούν να χαθούν από τις επόμενες. Κι αυτά που χάθηκαν με πόλεμο και αίμα, μόνο με πόλεμο και θυσίες μπορούν να ξανακερδηθούν. Το μεγάλο ερώτημα που απομένει, λοιπόν, να απαντηθεί σε αυτούς τους ρευστούς καιρούς είναι αν εμείς, ο ελληνικός λαός, θα επιτρέψουμε να γίνουν αποδεκτά τέτοια καταχθόνια τετελεσμένα.
* Άρθρο στο Hellenic Nexus τ.145 – Αύγουστος 2019
http://pylitonfilon.blogspot.com
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου