Τα παιχνίδια της Ιστορίας γίνονται επώδυνα, όταν δεν γνωρίζουμε καλά την ιστορία . Στο τέλος αυτοί που δεν νοιάζονται να την μάθουν είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν.
Στο τέλος του άρθρου θα καταθέσουμε και το απόσταγμα της προσευχής αγίων μορφών.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Μετά από μακρόχρονη αρθρογραφία δείγμα του πόνου μας για τα τεκταινόμενα είμεθα υποχρεωμένοι να ομιλήσουμε με προσωπικά βιώματα από την ιστορική περίοδο του 74.
Λες και δεν πέρασε ούτε μια ημέρα.
Και αυτό μας το θυμίζει κάθε μέρα ο Ερτνογάν και οι στρατηγοί του που μας εκβιάζουν ότι «θα πάθετε αυτό που πάθατε το 74» και φτάνουν μέχρι του σημείου να μας ειρωνεύονται και να λένε «εξ αιτίας της εισβολής μας στην Κύπρο ήρθε σε εσάς η μεταπολίτευση»
Έτσι θα πούμε πράγματα – βιώματα της περιόδου του 74 που κουμπώνουν με το σήμερα.
Εσείς καλοπροαίρετα να τα αξιολογήσετε και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας.
Το παράδοξο είναι ότι πολλοί αναγιγνώσκουν άρθρα μας την στιγμή που δεν αποδέχονται τα προρρηθέντα υπό των αγίων πατέρων , δείγμα του έντονης ανησυχίας τους για το πούμε πάμε.
Να λοιπόν που πάμε…
17 Νοεμβρίου 1973 ο ουρανός της Αθήνας σκοτείνιασε με τα θλιβερά γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Η χούντα του Παπαδόπουλου πέφτει και ανεβαίνει η χούντα του Ιωαννίδη.
Ευθύς αναλαμβάνει νέο έργο να διαπαιδαγωγήσει τους νέους με φασιστικά πρότυπα και ταυτόχρονα αρχίζει και ψήνεται η τραγωδία του Κυπριακού λαού.
Μια μέρα στην τελευταία τάξη γυμνασίου (σήμερα λυκείου) που φοιτούσα μας επισκέφτηκαν ραφτάδες με μελανά υφάσματα για να μας πάρουν μέτρα.
Ήθελαν να μας εντάξουν και να μας ντύσουν ως άλκιμους (κατά τα πρότυπα του Μεταξά).
Το σκασιαρχείο για μένα ήταν η λύση. Δυστυχώς κάποιοι συμμαθητές μας ντύθηκαν και εντάχθηκαν στην νεολαία της χούντας.
Όμως τα γεγονότα έτρεχαν μαζί και οι τραγικές εξελίξεις με πρώτη εισβολή των τούρκων τον Ιούλιο του 74 στην μαρτυρική Κύπρο.
Αυτό ήταν ξαφνικό και οι ειδήσεις από την κυβέρνηση του χουντικού πρωθυπουργού Ανδρουτσόπουλου δινόταν με παραπληροφόρηση.
Τα νέα τα μαθαίναμε από τις εικόνες που περνούσαν από μπροστά μας.
Μετά το πρώτο 24ωρο της εισβολής η κεντρική παραλιακή λεωφόρος της γενέτειρας μου πλημμύρισε με στρατιωτικά οχήματα κατάφορτα με επίστρατους που πήγαιναν στο Έβρο.
Στην πολιτεία αυτή της Αν. Μακεδονίας με την μεγάλη ιστορία (την Νεάπολη των Αρχαίων Ελλήνων, την ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΗ των Ρωμιών και την Καβάλα των Νεοελλήνων) διαδραματιζόταν πρωτόγνωρες σκηνές.
Καμιόνια φορτωμένα με όλες τις ηλικίες ανδρών που επιστρατεύθηκαν στο τσακ. Άλλοι φορούσαν πιτζάμες , άλλοι φορούσαν παντόφλες, αξύριστοι, ταλαιπωρημένοι και νηστικοί κρεμιόταν από τα οχήματα.
Όταν ρωτήθηκαν για αυτό το χάλι, μας είπαν ότι οι αποθήκες του στρατιωτικού εξοπλισμού ήταν άδειες και δεν υπήρχε καν επιμελητεία.
(θέλουμε να πιστεύουμε σήμερα σε μια αντίστοιχη στιγμή παρ όλο την μνημονιακή ένδεια μας να μην επαναληφθούν τέτοια).
Δεν ήταν οι επίστρατοι μας τότε τρομαγμένοι ή φοβισμένοι αλλά προβληματισμένοι.
Πήγαιναν στο μέτωπο αφήνοντας τις οικογένειες τους πίσω, σε ένα ανελεύθερο καθεστώς που καταπατούσε κάθε τι το δημοκρατικό.
(άραγε σήμερα σε μια αντίστοιχη τέτοια στιγμή, πως θα αισθάνονται οι επίστρατοι μας, όταν θα αφήνουν πίσω οικογένειες με κόκκινα στεγαστικά δάνεια και ένα κάρο απλήρωτους λογαριασμούς ή όταν η υπόλοιπη οικογένεια τους- μικρά παιδιά – γυναίκες δεν έχει τα απαραίτητα χρήματα να επισκεφτεί το σουπέρ μάρκετ;)
Χαρακτηριστικό τότε ήταν που οι επίστρατοι μας ήταν προβληματισμένοι και δεν υπήρχε κανένα ηρωικό αίσθημα που να θυμίζει μέρες 40.
Μας έλεγαν
«πάμε να πολεμήσουμε για την χούντα που πούλησε την Κύπρο μας, θα δώσουμε το αίμα μας για αυτούς που επί επτά χρόνια έπιναν το αίμα της δημοκρατίας;»
Άραγε σήμερα σε μια αντίστοιχη στιγμή, μη γένοιτο, τι θα λένε;
«πάμε να πολεμήσουμε για τα σύνορα της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που εδώ και 10 χρόνια μας έπινε το αίμα και μας εξαθλίωσε; Εμείς θέλουμε να πολεμήσουμε για τα σύνορα της Ελλάδος»
Τότε για να μετριάσουμε το πόνο των επίστρατων ανδρών με το λίγο χαρτζιλίκι μας, ομάδες παιδιών αγοράζαμε και τους πετούσαμε, όπως περνούσαν τα καμιόνια κονσέρβες, καφέδες , ζάχαρη, μακαρόνια (θυμάμαι, άδειασα όλο το ντουλάπι της μητέρας μου)
Μέχρι και ρούχα τους πετούσαμε παπούτσια, πουκάμισα, παντελόνια.
Ήταν στιγμές και εικόνες που δεν θα ξεχαστούν.
Σε λίγο κατέφτασαν και άλλα πιο φοβερά νέα.
Ένας συμμαθητής μας στο ίδιο σχολείο, μεγαλύτερος στην ηλικία, ο αείμνηστος έφεδρος αξιωματικός καταδρομέας Δημήτριος Τσαμκιράνης ήταν ανάμεσα στα θύματα της τραγωδίας του Ελληνικού πολεμικού μεταγωγικού που κτυπήθηκε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Η μισή Ελλάδα με τους επίστρατους όδευε προς τον Έβρο, οι ροές ήταν συνεχόμενες και όλοι αναρωτιόταν τι έρχεται;
Τα φώτα έσβηναν νωρίς γιατί είχαμε συσκότιση σε όλη την πόλη.
Για εμάς τα παιδιά φαινόταν παράδοξα πράγματα, αλλά για τους μεγάλους που δοκίμασαν παλαιότερες αντίστοιχες καταστάσεις δεν ήταν.
Στα πολλά ερωτήματα που έθετα εκείνες τις στιγμές στον πατέρα της μητέρας μου (παππού μου) κράτησα το εξής:
Είχε πολεμήσει στο Αλβανικό έπος, τραυματίστηκε και αργότερα μετά την κοίμηση του παρασημοφορήθηκε.
Όμως η εμπειρία του ήταν πολύτιμη.
Μου είπε
«τώρα που οι Έλληνες πήραν τα όπλα, η χούντα θα πέσει.»
«καμιά αδικία, καμία τυραννία, καμία προδοσία δεν μπορεί να μείνει όταν ο Έλληνας πάρει τα όπλα για να υπερασπίσει τα ιερά και τα όσια της φυλής, έτοιμος να χύσει το αίμα του»
Δεν πέρασε ούτε ένα 24ωρο, όταν ο στρατηγός Ιωάννης Ντάβος από την στρατιά του Έβρου διαμήνυσε τους χουντικούς
«- κατεβαίνω στην Αθήνα, κανονίστε την πορεία σας»
Και αυτοί αμέσως εξαφανίστηκαν σαν τα ποντίκια.
Φυσικά μετά ήρθε η Μεταπολίτευση που σε λίγες μέρες μέσα στον δεκαπενταύγουστο του 74 είπε, ότι η Κύπρος πέφτει μακριά και ο τούρκος πήρε αέρα και προσέθεσε περισσότερο πόνο, αίμα και ατιμασμό στο μαρτυρικό νησί.
Άραγε γιατί ο Ερντογάν και η παρέα του μας θυμίζει ΣΗΜΕΡΑ ότι ζούμε μέρες του 74 ή ότι σε αυτούς οφείλουμε την μεταπολίτευση;
Μήπως ο σουλτανίσκος βλέπει ανοικτές κερκόπορτες στην πατρίδα μας;
Η ιστορία κάνει κύκλους ή βιώνουμε παράλληλες καταστάσεις.
Οι ώρες μας είναι στιγμές ευθύνης και σωστών αποφάσεων.
Για να πάρεις αποφάσεις σε τέτοιες στιγμές πρέπει να είσαι φιλέλληνας και όχι ανθέλληνας.
Έρχονται στιγμές που ο κάθε κατεργάρης θα καθίσει στον πάγκο του, έλεγε ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ.
Ζούμε σε προπολεμικό κλίμα και ταυτόχρονα ένα life style από πολιτικούς αρλεκίνους μας χαλάει την αισθητική της πραγματικής δημοκρατίας.
Ευτυχώς που υπάρχουν ταπεινά πτηνά μέσα σε ασκηταριά και προσεύχονται για τα σημερινά χάλια μας.
Από το πνευματικό απόσταγμα της προσευχής τους σας μεταφέρουμε τα εξής;
«ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ θα κοντύνει με την Ρομφαία του την αλαζονεία του Ερντογάν, το τέλος του είναι πολύ κοντά»
«την ΠΟΛΗ θα την πάρουμε (θα μας την δώσουν γεωπολιτικές συγκυρίες), την κάρτα δεν θα την πάρουμε»
«όταν θα γίνει η πρώτη ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ μέσα στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ θα προσκυνήσουμε και την ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ που θα μεταφερθεί εκεί από το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ»
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
Με Πίστη και Ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου