Η γερμανική ΕΕ, ο ESM και η απειλή της δραχμής

Ενώ έχουν τοποθετηθεί ήδη στο στόχαστρο η Γαλλία και η Ιταλία, δεν φαίνεται δυστυχώς να συνειδητοποιεί κανένας πού οδηγείται η πατρίδα μας και η Ευρώπη, από τους μελανούς χιτώνες που την έχουν ήδη καταλάβει – αυτή τη φορά με οικονομικά όπλα.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

«Πρέπει να σας συγχαρώ για το κουράγιο σας. Αν πιστεύετε κάποια από τα πράγματα που έχουν γραφτεί ή ακουστεί για τις απόψεις μου σχετικά με την Ευρώπη, είναι σαν να καλέσατε τον Genghis Khan να σας μιλήσει για τις αρετές της ειρηνικής συνύπαρξης. 

Η Ευρώπη δεν δημιουργήθηκε από την Συνθήκη της Ρώμης. Ούτε η ευρωπαϊκή ιδέα είναι ιδιοκτησία κάποιου ομίλου ή θεσμού… Όποιος επικρίνει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν σημαίνει ότι είναι αυτομάτως εναντίον της Ευρώπης… Εμείς οι Βρετανοί έχουμε συνεισφέρει με έναν πολύ ειδικό τρόπο στην Ευρώπη. Μέσα στους αιώνες πολεμήσαμε για να αποτρέψουμε να πέσει στην κυριαρχία μίας και μοναδικής δύναμης… Πολεμήσαμε και θυσιαστήκαμε για την ελευθερία… Αν δεν είχαμε την προθυμία να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε, η Ευρώπη θα ήταν προ πολλού ενωμένη, αλλά όχι στο όνομα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης (σ.σ. αλλά υπό τη γερμανική κατοχή). 

Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε είναι ένα θεσμικό εργαλείο για να προσαρμόζεται συνεχώς στις επιταγές κάποιων αφηρημένων θεωρητικών εννοιών. Αλλά ούτε και πρέπει να παγιωθεί στη λογική ενός ατελείωτου κανονιστικού πλαισίου… Το να προσπαθήσεις να καταπιέσεις την εθνική οντότητα, συγκεντρώνοντας την εξουσία στις Βρυξέλλες, θα ήταν επιζήμιο και καταστροφικό. Η Ευρώπη είναι δυνατή ακριβώς επειδή έχει τη Γαλλία ως Γαλλία, την Ισπανία ως Ισπανία, την Βρετανία ως Βρετανία και όλες τις χώρες ελεύθερες να διατηρήσουν τις παραδόσεις και την ταυτότητα τους… Θα ήταν τρέλα να επιχειρήσουμε να προσδώσουμε σε όλες τις χώρες μια ευρωπαϊκή εθνικότητα. Δεν καθορίσαμε τα σύνορα μας, με την προοπτική να αλλάξουν ξανά στο όνομα ενός ευρωπαϊκού ΥΠΕΡΚΡΑΤΟΥΣ υπό μία νέα κυριαρχία των Βρυξελών. 

Ασφαλώς και θέλουμε να δούμε την Ευρώπη περισσότερο ενωμένη και αφοσιωμένη σε έναν κοινό σκοπό. Αλλά πρέπει να γίνει με έναν τρόπο που θα διατηρεί τις διαφορετικές παραδόσεις, τις κοινοβουλευτικές εξουσίες και μία αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας στη χώρα του καθενός. Ας αφήσουμε την Ευρώπη να είναι μια οικογένεια εθνών, με αμοιβαία κατανόηση και εκτίμηση, ώστε να κάνουν μαζί περισσότερα, απολαμβάνοντας όμως την εθνική τους ταυτότητα τουλάχιστον όσο και την κοινή ευρωπαϊκή στόχευση» (M. Thatcher, 1988, στο Μπριζ του Βελγίου). 

Είναι φανερό πως η μετατροπή της Ευρώπης σε γερμανική επιταχύνεται, κρίνοντας από το ότι έχουν τοποθετηθεί πλέον στο στόχαστρο οι μεγάλες χώρες που αντιστέκονται, η Γαλλία και η Ιταλία – αφού προηγουμένως εξουδετερώθηκαν οι αντιδράσεις στην «περιφέρεια», με την υπερχρέωση και με την οικονομική κατοχή της. Είναι πάντως τόσο ανόητοι οι λαοί σε ορισμένες από αυτές τις χώρες, ώστε να πιστεύουν πως στους ίδιους οφείλεται η υπερχρέωση τους – μεταξύ άλλων στους συνταξιούχους, στις κυβερνήσεις, στα διεφθαρμένα συνδικάτα τους κοκ. 

Όταν δε τονίζεται πως η Γερμανία οφείλει την ισχύ της στον αθέμιτο ανταγωνισμό εις βάρος των εταίρων της που έχει δρομολογήσει ύπουλα από το 2000, στις απάτες των εταιριών της, στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, στη χρησιμοποίηση της ΕΚΤ ως όπλο αιχμής κοκ., κανένας δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει – έχοντας προφανώς υποστεί διανοητικό εποικισμό.

Όσον αφορά τώρα τη Γαλλία, μία από τις κυβερνητικές εφημερίδες της Γερμανίας αναφέρει πως ο πρόεδρος Macron δεν αποτελεί πλέον εταίρο της χώρας τους στο ευρώ, αλλά έναν ακόμη συντελεστή κινδύνου – επειδή δήλωσε υπό την πίεση των «κίτρινων γιλέκων» πως θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό, παρά το ότι είναι 9,88 € την ώρα, όταν στη Γερμανία 8,84 €. Με δεδομένο δε το ότι η ανεργία στη Γαλλία είναι κατά πολύ υψηλότερη, αφού ευρίσκεται στην τέταρτη θέση από το τέλος σε σχέση με την Ευρώπη, πίσω από την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία, οι Γερμανοί θεωρούν πως επρόκειτο για μία απαράδεκτη ενέργεια – αφού θα μειώσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, αυξάνοντας παράλληλα την ανεργία. 

Περαιτέρω, τα 100 € αύξηση που ανήγγειλε ο πρόεδρος Macron αποτελούν μία αύξηση μεγαλύτερη από όλες μαζί των προηγουμένων επτά ετών – αφού είναι της τάξης του 7%, με αποτέλεσμα ο κατώτατος μισθός να εκτοξευθεί στα 10,54 € την ώρα, πάντοτε σύμφωνα με τους Γερμανούς. Εκτός αυτού ο προϋπολογισμός της Γαλλίας θα υπερβεί ξανά το έλλειμμα 3% που ορίζει η συμφωνία του Μάαστριχτ – το οποίο πέτυχε μόλις το 2017, κυρίως με τη βοήθεια της πολιτικής της ΕΚΤ, έχοντας έως τότε και από το 2007 υψηλότερα ελλείμματα.

Η γερμανική εφημερίδα συνεχίζει γράφοντας πως η ελπίδα ήταν να αποδειχθεί ο Macron ένας πολιτικός στη Γαλλία, αντάξιος του G. Schroeder – ο οποίος υιοθέτησε πριν την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη το μισθολογικό dumping και την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα, παύοντας να αυξάνει έκτοτε τους μισθούς των εργαζομένων ανάλογα με την παραγωγικότητα τους. Αντί αυτού ο πρόεδρος Macron «συρρικνώθηκε» σε μία γαλλική παραλλαγή του προηγουμένου πρωθυπουργού της Ιταλίας (Renzi) που οδήγησε τελικά τη χώρα του ένα ακόμη βήμα προς τη χρεοκοπία – ενώ αυτοί που ωφελήθηκαν από την πολιτική του ήταν οι τσαρλατάνοι της ακροδεξιάς και ακροαριστεράς που κέρδισαν τελικά τις εκλογές!

Αντί λοιπόν η Γαλλία να ακολουθήσει το φωτεινό παράδειγμα της Γερμανίας, απειλείται να οδηγηθεί στην τρίτη κατηγορία της Ευρωζώνης, μαζί με την Ιταλία και την Ισπανία – ενώ οι αναγγελίες του Macron το 2017, σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η ΕΕ, αποσκοπούσαν αποκλειστικά και μόνο στη ληστεία της εθνικής κυριαρχίας της Γερμανίας και των χρημάτων των Πολιτών της! (πηγή).

Περαιτέρω, με κριτήριο το παραπάνω άρθρο της εφημερίδας σε ελεύθερη περιληπτική απόδοση, κατανοεί εύκολα κανείς πως οι απίστευτες προσβολές που δέχθηκε η Ελλάδα από τη Γερμανία, από μία χώρα που δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο, δεν είναι τίποτα απέναντι σε αυτές που δέχεται σήμερα η Γαλλία – όπως επίσης η Ιταλία και η Ισπανία.

Φαίνεται δε πως η υπεροψία συμβαδίζει με τη βαρβαρότητα της, έχοντας απώτερο στόχο την πνευματική υποταγή και το διανοητικό εποικισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης – οι οποίες έχουν κλειστεί και αποκλειστεί σε μία φυλακή που δεν επιτρέπει τη μονομερή έξοδο καμίας, χωρίς να υποστεί ανεπανόρθωτες ζημίες.

Ως εκ τούτου, τα λόγια της βρετανίδας πρωθυπουργού στην εισαγωγή του κειμένου ήταν προφητικά – ενώ δίνουν μία άλλη διάσταση στο BREXIT, στον τρόπο που ανάγκασε η Γερμανία τη Μ. Βρετανία να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων (ανάλυση), καθώς επίσης στο «τι μέλει γενέσθαι» στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα

Συνεχίζοντας, η ίδια εφημερίδα σήμερα αναφέρεται με απαξίωση στην Ελλάδα (πηγή), κατηγορώντας τον πρωθυπουργό για το ότι μοιράζει ανεύθυνα δώρα αντιστρέφοντας τις μεταρρυθμίσεις, με στόχο την επανεκλογή του – ενώ τα φιλικά προσκείμενα στην αξιωματική αντιπολίτευση ελληνικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν για το γερμανικό «κατσάδιασμα» που δέχεται ξαφνικά. 

Η απόλυτη ανοησία βέβαια, αφού δεν καταλαβαίνουν πως έτσι παίζουν το παιχνίδι της Γερμανίας, για την οποία είναι ολοφάνερα τα οφέλη του εμφυλίου πολέμου – του «διαίρει και βασίλευε». Η ανοησία που δυστυχώς βασιλεύει στη χώρα μας, ένθεν κακείθεν, φαίνεται επί πλέον καθαρά από τη «λύση» που πρότεινε για την περίπτωση αδυναμίας δανεισμού της από τις αγορές φιλοκυβερνητική εφημερίδα (=προσφυγή στον ESM) – την οποία επανέλαβε μερικές ημέρες αργότερα ο κ. Σημίτης, ένας από τους αγαπημένους πολιτικούς της Γερμανίας.

Επειδή τώρα προφανώς γνωρίζουν οι δύο παραπάνω ότι, ο ESM μετατρέπεται στο ΔΝΤ της Γερμανίας, ενώ τα δάνεια που τυχόν θα προσέφερε θα είναι έναντι κατά πολύ αυστηρότερων μνημονίων, οι αναφορές τους αυτές δημιουργούν πολλά ερωτηματικά – πόσο μάλλον όταν έχουμε γράψει πολλές φορές ότι, η Γερμανία έχει εκπονήσει ένα πτωχευτικό δίκαιο για κράτη της Ευρωζώνης, για τη δοκιμή του οποίου θα θελήσει να χρησιμοποιήσει ξανά την Ελλάδα ως πειραματόζωο.

Ακόμη χειρότερα, η Γερμανία έχει καταστήσει σαφές δια του κ. Σόιμπλε (έγγραφο στο τελευταίο του Euro Group τον Οκτώβριο του 2017) ότι, μετά το μετασχηματισμό του ESM σε ένα «ευρωπαϊκό» ΔΝΤ, τυχόν υπαγωγή κάποιας χώρας θα συνεπάγεται στην αναδιάρθρωση του χρέους της (=χρεοκοπία) – όπως ακριβώς προτείνει το ΔΝΤ.

Επειδή όμως απαγορεύεται η αναδιάρθρωση εντός της Ευρωζώνης, εάν η Ελλάδα αναγκασθεί να προσφύγει στον ESM θα υποχρεωθεί στην έξοδο της από το ευρώ – ενώ τα ανταλλάγματα που θα της ζητηθούν, αφού έχει ήδη υποθηκεύσει τα πάντα με το PSI και με το τρίτο μνημόνιο του 2015 συμπεριλαμβανομένου του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ, θα είναι πιθανότατα άλλου είδους: γεωπολιτικά λογικά, όπως στο θέμα της Μακεδονίας, της Β. Ηπείρου και του Αιγαίου ή ότι άλλο θελήσουν οι Γερμανοί – όπως θα ήταν οι ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ) με την πλήρη κατάργηση των εργασιακών σχέσεων, η «αποθήκευση» μεταναστών κοκ.

Τι σημαίνει όμως αναδιάρθρωση του χρέους κατά τους Γερμανούς και το ΔΝΤ; Ασφαλώς όχι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του, αλλά μία 25ετής περίοδος χάριτος για την εξυπηρέτηση του, έντοκη όμως με επιτόκιο 1,5%. Εάν υποθέσουμε λοιπόν πως το χρέος θα αναδιαρθρωνόταν το 2020, παράλληλα με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, για την οποία θέλει επίσης να μας χρησιμοποιήσει η Γερμανία ως πειραματόζωο, το χρέος θα άρχιζε να πληρώνεται από το 2045 και μετά, μαζί με τους κεφαλαιοποιημένους τόκους της 25ετίας – καθιστώντας σκλάβους χρέους ακόμη και τα παιδιά των παιδιών μας.

Ταυτόχρονα, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας μας, η υφαρπαγή δηλαδή σε εξευτελιστικές τιμές των περιουσιακών μας στοιχείων, δημοσίων και ιδιωτικών, θα ήταν πολύ πιο φθηνή με δραχμές – ενώ η υποτίμηση της δραχμής θα ήταν τέτοια (με κριτήριο τη διαφορά της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας παρά την κατάρρευση των μισθών επειδή δεν διενεργούνται επενδύσεις) που θα εξαθλίωνε τους πάντες – κυρίως δε τους συνταξιούχους που συνήθως δεν συμμετέχουν στις όποιες πληθωριστικές αυξήσεις.

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, εύλογα πρόκειται για ένα εφιαλτικό σενάριο, το οποίο θα έπρεπε να αποφύγει η Ελλάδα με κάθε θυσία – ενώ ασφαλώς θα μπορούσε να τα καταφέρει, αλλά όχι εάν κανένα κόμμα δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον παρά μόνο για την καρέκλα, καθώς επίσης εάν δεν υπάρξει συναίνεση μπροστά σε έναν κίνδυνο μοναδικό στην ιστορία μας. Ο κίνδυνος αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος ενόψει των δυσμενών οικονομικών εξελίξεων που προβλέπονται στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο πλανήτη – λόγω των οποίων και όχι μόνο, η πιθανότητα να απομονωθεί η Ελλάδα από τις αγορές είναι εξαιρετικά μεγάλη.

Ο χρόνος πάντως που έχουμε στη διάθεση μας μετράει αντίστροφα, μετά από τα τεράστια λάθη όλων των κυβερνήσεων μας – ενώ δυστυχώς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί κανένας πού οδηγείται η πατρίδα μας και η Ευρώπη, από τους μελανούς χιτώνες που την έχουν ήδη καταλάβει, αυτή τη φορά με οικονομικά όπλα.  

Analyst