Η ΜΑΧΗ ΣΤΙΣ ΠΕΡΣΙΔΕΣ ΠΥΛΕΣ

Γράφει η Μαίρη Καρά

     Το διάστημα της παραμονής των Ελλήνων στην Βαβυλώνα και στα Σούσα παρά τις αξιοσημείωτες ανακαλύψεις απ' το Επιστημονικό Επιτελείο τους, ο Αλέξανδρος αν και κατακτητής δεν κατάφερε να πάρει με το μέρος του τον τοπικό πληθυσμό.  Μα ούτε και οι Στρατιώτες του κατάφεραν να αποκτήσουν φιλική επαφή με τους κατοίκους και ιδιαίτερα με τις γυναίκες, παρόλο που  και οι δυο πόλεις είχαν παραδοθεί ΑΜΑΧΗΤΙ. 

     Όταν είχε ρυθμίσει όλα τα θέματα στα Σούσα ο Αλέξανδρος, ένα φθινοπωρινό πρωινό του 330 π.Χ. ξεκίνησε την δύσκολη  εξόρμηση για την Περσέπολη, διασχίζοντας την ορεινή Περσία. Αυτή η στρατιωτική πορεία του εξαιτίας των γεωγραφικών ανωμαλιών της μορφολογίας του εδάφους, του άγνωστου κλίματος και των προβλημάτων επισιτισμού του Στρατού που προέκυψαν, αποδείχτηκε μια επιτυχία της ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ. 

     Οι σάλπιγγες έδωσαν το σήμα της αναχώρησης, όταν οι ακτίνες του ήλιου άγγιζαν τις κορυφές των βουνών του Ελαμ. Ο Στρατός χωρίστηκε στα δύο: ο Παρμενίωνας οδηγούσε το κύριο τμήμα των δυνάμεων, ενώ ο Βασιλιάς με τους Ψιλούς και τους Αγριάνες, ακολουθούσε το ορεινό μονοπάτι, που οδηγούσε απευθείας μέσα απ' τα βουνά του Ελαμ στην Περσέπολη, την πρωτεύουσα που είχε ιδρύσει ο ΔΑΡΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ.

     Ο Αλέξανδρος έχοντας ως προπομπούς Σούσιους οδηγούς, ανέβηκε το ρέμα του ποταμού και μετά ανηφόρισε προς το πέρασμα που οδηγούσε στο οροπέδιο, όπου κατοικούσε ένας ανυπότακτος λαός άγριων βοσκών οι ΟΥΞΙΟΙ. Υποταγμένοι φαινομενικά κατ' όνομα στον Μεγάλο Βασιλιά, μα στην ουσία ανεξάρτητοι, δεν του επέτρεψαν να περάσει, χωρίς να τους πληρώσει, όπως έκανε ο Μεγάλος Βασιλιάς κάθε φορά που απ' τα Σούσα ήθελε να πάει πιο σύντομα στην ΠΕΡΣΕΠΟΛΗ.

      Ο Αλέξανδρος αρνήθηκε, δίνοντας τους να καταλάβουν, πως αυτός κυβερνάει τώρα και θα περάσει είτε το θέλουν είτε όχι. Ανέθεσε στους Σούσιους οδηγούς να οδηγήσουν στο οροπέδιο των Ουξίων τους παράτολμους, άπληστους, σκληρούς και αιμοχαρείς ΑΓΡΙΑΝΕΣ, που τον υπάκουαν τυφλά. Μαζί τους προχώρησε και ο ίδιος στο πιο δύσβατο έδαφος, που ανέβαινε μετωπικά προς τα υψώματα, που κρατούσαν οι άγριοι ΒΟΣΚΟΙ. 

     Ο ΚΡΑΤΕΡΟΣ με τους Ψιλούς ακολούθησε την λιγότερο απόκρημνη διαδρομή, που έβγαζε κατευθείαν στην ΠΕΡΣΙΔΑ ΠΥΛΗ. Προστατευόμενος απ' την πυκνή βλάστηση κατάφερε να φτάσει στο μονοπάτι, που οδηγούσε στα περάσματα. ΄Ετσι σκόπιμα τράβηξε πάνω του την προσοχή του κύριου όγκου των δυνάμεων των Ουξίων. Εκείνοι μόλις τους είδαν, τους εκτόξευαν βέλη, τους έριχναν με τα χέρια κοτρόνες που κυλούσαν στην πλαγιά και τους πετούσαν πέτρες με τις ΣΦΕΝΤΟΝΕΣ. 

     Τότε έφτασαν εκεί οι Αγριάνες κι ερχόμενοι σε επαφή με τους αμυνόμενους, τους επιτέθηκαν με τέτοια κτηνώδη αγριότητα, ώστε απ' το μαχαίρι τους πολλοί έπεσαν με κομμένους λαιμούς. Μετά ανέβηκαν στο οροπέδιο οι Υπασπιστές κι όρμησαν προς τις χτισμένες με ξερολιθιές και πλίνθους καλύβες, που τις μοιράζονταν με τα ζώα οι πρωτόγονοι βοσκοί. Αμέσως έριξαν  εμπρηστικά βέλη και στην στιγμή οι αχυρένιες σκεπές πήραν φωτιά. Τότε πετάχτηκαν έξω έντρομα όλα τα  ΖΩΝΤΑΝΑ. 

 Παγιδευμένοι ανάμεσα στα στρατεύματα του Αλέξανδρου και του Κρατερού οι Ούξιοι παραδόθηκαν. Ο Βασιλιάς τούς τιμώρησε με ξεριζωμό απ' την  γη τους κι εξορία στην πεδιάδα, ώστε να ελευθερωθεί το πέρασμα ανάμεσα στην Σουσιανή και την ΠΕΡΣΙΔΑ. Τότε οι βοσκοί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους έπεσαν στα πόδια του, ικετεύοντας και υψώνοντας κραυγές απελπισίας για να μην τους διώξει. Μα ο Αλέξανδρος ήταν αμετάπειστος, γιατί έτσι θα μάθαιναν όλοι, πως κανείς δεν τον απειλεί και καμιά δύναμη δεν μπορεί να τον ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ. 

     Τότε ένας Σούσιος οδηγός τους συμβούλεψε, να αποτανθούν στην Βασιλομήτορα, για να τους βοηθήσει, γιατί ήταν το μοναδικό πρόσωπο, που επηρέαζε την καρδιά του αμείλικτου κατακτητή. Δεν έχασαν την ευκαιρία και δυο αρχηγοί τους πέρασαν κρυφά μέσα απ' τις γραμμές των Μακεδόνων και μετά από τέσσερις μέρες επέστρεψαν στο οροπέδιο. Έδωσαν στον Αλέξανδρο ένα γράμμα στα ελληνικά από την ΣΙΣΥΓΑΜΒΗ.

     "Με αποκάλεσες Μητέρα όπως την Ολυμπιάδα. Δυνάμει αυτού του τίτλου που με τιμά, σε ικετεύω και σου ζητώ να τους απαλλάξεις απ' τον ξεριζωμό απ' την γη τους. Κι εσύ δεν πρέπει να ξεχνάς την πατρίδα σου και τους αγαπημένους σου, που άφησες εκεί. Κι αυτοί οι δύστυχοι δεν έκαναν κανένα κακό. Την πατρίδα και τα σπίτια τους υπερασπίστηκαν. ΔΕΙΞΕ ΕΛΕΟΣ!"

     Η επιθυμία της Βασιλομήτορος συγκίνησε τον Αλέξανδρο και επέτρεψε στους Ούξιους να παραμείνουν στη γη τους δίνοντας φόρο 500 αλόγων και 2.000 υποζυγίων. Ο Στρατός συνέχισε την πορεία ένα πρωινό που το μαστίγωνε ο αέρας και το χιόνι. Όταν έφτασαν στην είσοδο της ορεινής περιοχής ο Αλέξανδρος έστειλε τον Παρμενίωνα με τους Θεσσαλούς ιππείς απ' τον αμαξιτό δρόμο κι εκείνος πήρε τον σύντομο για την ανυψωμένη στενωπό, που αποτελούσε το φυσικό πέρασμα ανάμεσα στην Σουσιανή και την Περσέπολη και λεγόταν "ΠΕΡΣΙΔΕΣ ΠΥΛΕΣ".

     Εκεί ο Σατράπης ΑΡΙΟΒΑΡΖΑΝΗΣ είχε στρατοπεδεύσει σε αμυντική διάταξη, με ισχυρή δύναμη 40.000 πεζών και 700 ιππέων μπρος στο υπερυψωμένο απόρθητο αμυντικό τείχος που είχε χτίσει. Η προσπάθεια του Αλεξάνδρου να επιτεθεί μετωπικά αγνοώντας την παγίδα και να εκπορθήσει τον εχθρό, οδήγησε σε βαριές απώλειες των Μακεδόνων, πλήρη οπισθοχώρηση και ενός μηνός καθυστέρηση. Μα ο Αλέξανδρος κατάφερε να φτάσει μέσα από ένα τραχύ δύσβατο μονοπάτι στα νώτα του εχθρού, με τις οδηγίες του δίγλωσσου αιχμαλώτου ΛΥΚΙΟΥ.

      Αφήνοντας πίσω του ο Αλέξανδρος τον Κρατερό και τον Μελέαγρο με τις φάλαγγές τους, προχώρησε παράτολμα, οδηγούμενος απ' τον Λύκιο. Με τους Υπασπιστές, το Τάγμα του Περδίκκα, τους Αγριάνες, την Βασιλική Ιλη των εταίρων και μια τετραρχία προχώρησε τη νύχτα, μέσα στην θύελλα και το βαρύ σκοτάδι. Στο πρώτο χάραμα βρέθηκε πίσω απ' τις Πύλες, ξάφνιασε τις προφυλακές εξοντώνοντας την πρώτη, προξενώντας μεγάλες απώλειες στην δεύτερη και τρέποντας την τρίτη σε φυγή προς τα βουνά, αντί για το ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ.

      Ενώ ο Αριοβαρζάνης θεωρούσε αδύνατο να δεχτεί επίθεση μέσα στη νύχτα με την θύελλα, ο Αλέξανδρος επιτέθηκε το ξημέρωμα στο ανυποψίαστο στρατόπεδο και ταυτόχρονα επιτέθηκε στο τείχος ο Κρατερός. Η συνδυασμένη  επίθεση από δύο πλευρές και η τρίτη παρουσία του Πτολεμαίου απώθησε τους υπερασπιστές του τείχους, που το εγκατέλειψαν. Πολλοί σφαγιάστηκαν στην μάχη ή σκοτώθηκαν πέφτοντας στους γκρεμούς κατά την πανικόβλητη φυγή τους. Ο Αριοβαρζάνης διέφυγε στα βουνά με λιγοστούς ιππείς, ενώ αμείφθηκε αδρά ο πληροφοριοδότης Λύκιος. Μετά από αυτή την επιτυχία του Μακεδονικού Στρατού ο δρόμος άνοιξε για την ΠΕΡΣΕΠΟΛΗ.

Share