Η ικανότητα πλέον των
Ελλήνων να παράγουμε νέα εισοδήματα, νέες αποταμιεύσεις και νέο πλούτο έχει
περιορισθεί. Και το χειρότερο είναι ότι τα νοικοκυριά έχουν αρνητικό ρυθμό
ακαθάριστης αποταμίευσης, καταναλώνουν δηλαδή περισσότερα απ' ό,τι τους
επιτρέπει το εισόδημά τους, κυρίως μέσω ρευστοποίησης περιουσιακών στοιχείων.
Αυτό συμβαίνει, βεβαίως, στο μέσο νοικοκυριό σχολιάζει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο
δελτίο του για την ελληνική οικονομία.
Προφανώς, όπως αναφέρει ο ΣΕΒ, στα δύο άκρα, υπάρχουν νοικοκυριά που εξακολουθούν να αποταμιεύουν από το υψηλό εισόδημά τους και νοικοκυριά που απλώς περιορίζουν την κατανάλωσή τους στο ύψος του χαμηλού εισοδήματος που έχουν, οσοδήποτε μικρό και αν είναι αυτό.
Tο μέσο νοικοκυριό, πάντως, δεν τα βγάζει πια πέρα χωρίς ρευστοποίηση περιουσίας ή κοινωνικά βοηθήματα. Σε κάθε περίπτωση, η αποταμίευση και η αποθησαύριση περιουσίας είναι πλέον ένα μακρινό όνειρο για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, και, συνεπώς, το σημερινό status quo δεν είναι βιώσιμο γιατί τα έτοιμα κάποτε θα τελειώσουν.
Και η κατάσταση αυτή θα διαιωνίζεται εάν δεν αλλάξει άρδην το καθεστώς υπερφορολόγησης και υπερρύθμισης της ιδιωτικής οικονομίας, που εμποδίζει την ανάδειξη των αρετών του Έλληνα επιχειρηματία και εργαζόμενου, καταλήγει ο ΣΕΒ.
Γιατί η Ελλάδα παραμένει σε στασιμότητα
Έχοντας απωλέσει το ¼ περίπου του ΑΕΠ από το 2008 μέχρι σήμερα, η οικονομία βρίσκεται σε αναπτυξιακή στασιμότητα. Η ικανότητα πλέον των Ελλήνων να παράγουμε νέα εισοδήματα, νέες αποταμιεύσεις και νέο πλούτο έχει περιορισθεί.
Και το χειρότερο είναι ότι τα νοικοκυριά έχουν αρνητικό ρυθμό ακαθάριστης αποταμίευσης καταναλώνουν δηλαδή περισσότερα απ' ό,τι τους επιτρέπει το εισόδημά τους, κυρίως μέσω ρευστοποίησης περιουσιακών στοιχείων. Αυτό συμβαίνει, βεβαίως, στο μέσο νοικοκυριό. Προφανώς, στα δύο άκρα, υπάρχουν νοικοκυριά που εξακολουθούν να αποταμιεύουν από το υψηλό εισόδημά τους και νοικοκυριά που απλώς περιορίζουν την κατανάλωσή τους στο ύψος του χαμηλού εισοδήματος που έχουν, οσοδήποτε μικρό και αν αυτό είναι.
Το μέσο νοικοκυριό, πάντως, δεν τα βγάζει πια πέρα χωρίς ρευστοποίηση περιουσίας ή κοινωνικά βοηθήματα. Σε κάθε περίπτωση, η αποταμίευση και η αποθησαύριση περιουσίας είναι πλέον ένα μακρινό όνειρο για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, και, συνεπώς, το σημερινό status quo δεν είναι βιώσιμο γιατί τα έτοιμα κάποτε θα τελειώσουν. Στο πλαίσιο αυτό, η υπερφορολόγηση και η υπερρύθμιση της ελληνικής οικονομίας είναι συμπτώματα μιας κοινωνίας όπου κυριαρχεί η έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στην οικονομία της αγοράς, όπως αναλύουν οι Rafael DiTellaκαι Robert MacCulloch.
Στη σημαντική αυτή ανάλυση, παρατηρείται ότι σε φτωχές κυρίως χώρες, υπάρχει μια άνθιση περιορισμών στην επιχειρηματικότητα και κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, και μία επικυριαρχία της αριστερής φρασεολογίας και ιδεοληψίας στην ανάλυση οικονομικών ζητημάτων. Τα φαινόμενα αυτά συνυπάρχουν, συνήθως, με εκτεταμένη διαφθορά που ωθεί τα άτομα να επιζητούν περιορισμούς στην οικονομική δραστηριότητα, παρόλο που αναγνωρίζεται ότι η υπερρύθμιση της οικονομίας μπορεί να οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη διαφθορά. Σε περιόδους δε όξυνσης της διαφθοράς, παρατηρείται αύξηση του αισθήματος της οργής που νιώθουν οι ψηφοφόροι, και στροφή του εκλογικού σώματος προς ακραία πολιτικά κόμματα. Η εξήγηση που προβάλλεται στις χώρες αυτές είναι ότι, δεδομένης της ταύτισης των σκανδάλων με την επιχειρηματική τάξη, η στροφή προς υπερψήφιση ακραίων κομμάτων αντανακλά μία διάθεση τιμωρίας από τους ψηφοφόρους που συνδέεται με ασθενή δικαστικά συστήματα και αδράνεια στην απονομή δικαιοσύνης.
Αυτό το φαινόμενο εκφράζεται, ενδεικτικά, μέσω της υψηλής, προοδευτικής και μη ανταποδοτικής φορολόγησης παραγωγικών δραστηριοτήτων όπως είναι οι επενδύσεις Παρ' όλο που οι συγγραφείς προσπαθούν να εξηγήσουν τι συμβαίνει σε φτωχές χώρες, η θεωρία που προβάλλουν φαίνεται να ισχύει και στην Ελλάδα, ιδίως μετά την φτωχοποίηση που έφερε η παρατεταμένη και υψηλού κοινωνικού κόστους ύφεση στη διάρκεια της δημοσιονομικής προσαρμογής των Μνημονίων. Ο ελληνικός πληθυσμός, σε ένα μεγάλο τμήμα του, θεωρεί τα συμβαίνοντα, και εκφράζει αντίστοιχα την οργή του, ως αποτέλεσμα διαφθοράς (κάποιοι τα φάγανε τα περασμένα χρόνια και παραμένουν ατιμώρητοι). Παρόλο που η αλήθεια είναι πιο περίπλοκη , η άνοδος 'αντισυστημικών' σχηματισμών στην εξουσία στην Ελλάδα μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί από την παρατεταμένη περίοδο προσοδοθηρίας που άνθησε στη δεκαετία που προηγήθηκε της κρίσης.
Πηγή: imerisia.gr
το είδαμε ΕΔΩ
Προφανώς, όπως αναφέρει ο ΣΕΒ, στα δύο άκρα, υπάρχουν νοικοκυριά που εξακολουθούν να αποταμιεύουν από το υψηλό εισόδημά τους και νοικοκυριά που απλώς περιορίζουν την κατανάλωσή τους στο ύψος του χαμηλού εισοδήματος που έχουν, οσοδήποτε μικρό και αν είναι αυτό.
Tο μέσο νοικοκυριό, πάντως, δεν τα βγάζει πια πέρα χωρίς ρευστοποίηση περιουσίας ή κοινωνικά βοηθήματα. Σε κάθε περίπτωση, η αποταμίευση και η αποθησαύριση περιουσίας είναι πλέον ένα μακρινό όνειρο για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, και, συνεπώς, το σημερινό status quo δεν είναι βιώσιμο γιατί τα έτοιμα κάποτε θα τελειώσουν.
Και η κατάσταση αυτή θα διαιωνίζεται εάν δεν αλλάξει άρδην το καθεστώς υπερφορολόγησης και υπερρύθμισης της ιδιωτικής οικονομίας, που εμποδίζει την ανάδειξη των αρετών του Έλληνα επιχειρηματία και εργαζόμενου, καταλήγει ο ΣΕΒ.
Γιατί η Ελλάδα παραμένει σε στασιμότητα
Έχοντας απωλέσει το ¼ περίπου του ΑΕΠ από το 2008 μέχρι σήμερα, η οικονομία βρίσκεται σε αναπτυξιακή στασιμότητα. Η ικανότητα πλέον των Ελλήνων να παράγουμε νέα εισοδήματα, νέες αποταμιεύσεις και νέο πλούτο έχει περιορισθεί.
Και το χειρότερο είναι ότι τα νοικοκυριά έχουν αρνητικό ρυθμό ακαθάριστης αποταμίευσης καταναλώνουν δηλαδή περισσότερα απ' ό,τι τους επιτρέπει το εισόδημά τους, κυρίως μέσω ρευστοποίησης περιουσιακών στοιχείων. Αυτό συμβαίνει, βεβαίως, στο μέσο νοικοκυριό. Προφανώς, στα δύο άκρα, υπάρχουν νοικοκυριά που εξακολουθούν να αποταμιεύουν από το υψηλό εισόδημά τους και νοικοκυριά που απλώς περιορίζουν την κατανάλωσή τους στο ύψος του χαμηλού εισοδήματος που έχουν, οσοδήποτε μικρό και αν αυτό είναι.
Το μέσο νοικοκυριό, πάντως, δεν τα βγάζει πια πέρα χωρίς ρευστοποίηση περιουσίας ή κοινωνικά βοηθήματα. Σε κάθε περίπτωση, η αποταμίευση και η αποθησαύριση περιουσίας είναι πλέον ένα μακρινό όνειρο για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, και, συνεπώς, το σημερινό status quo δεν είναι βιώσιμο γιατί τα έτοιμα κάποτε θα τελειώσουν. Στο πλαίσιο αυτό, η υπερφορολόγηση και η υπερρύθμιση της ελληνικής οικονομίας είναι συμπτώματα μιας κοινωνίας όπου κυριαρχεί η έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στην οικονομία της αγοράς, όπως αναλύουν οι Rafael DiTellaκαι Robert MacCulloch.
Στη σημαντική αυτή ανάλυση, παρατηρείται ότι σε φτωχές κυρίως χώρες, υπάρχει μια άνθιση περιορισμών στην επιχειρηματικότητα και κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, και μία επικυριαρχία της αριστερής φρασεολογίας και ιδεοληψίας στην ανάλυση οικονομικών ζητημάτων. Τα φαινόμενα αυτά συνυπάρχουν, συνήθως, με εκτεταμένη διαφθορά που ωθεί τα άτομα να επιζητούν περιορισμούς στην οικονομική δραστηριότητα, παρόλο που αναγνωρίζεται ότι η υπερρύθμιση της οικονομίας μπορεί να οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη διαφθορά. Σε περιόδους δε όξυνσης της διαφθοράς, παρατηρείται αύξηση του αισθήματος της οργής που νιώθουν οι ψηφοφόροι, και στροφή του εκλογικού σώματος προς ακραία πολιτικά κόμματα. Η εξήγηση που προβάλλεται στις χώρες αυτές είναι ότι, δεδομένης της ταύτισης των σκανδάλων με την επιχειρηματική τάξη, η στροφή προς υπερψήφιση ακραίων κομμάτων αντανακλά μία διάθεση τιμωρίας από τους ψηφοφόρους που συνδέεται με ασθενή δικαστικά συστήματα και αδράνεια στην απονομή δικαιοσύνης.
Αυτό το φαινόμενο εκφράζεται, ενδεικτικά, μέσω της υψηλής, προοδευτικής και μη ανταποδοτικής φορολόγησης παραγωγικών δραστηριοτήτων όπως είναι οι επενδύσεις Παρ' όλο που οι συγγραφείς προσπαθούν να εξηγήσουν τι συμβαίνει σε φτωχές χώρες, η θεωρία που προβάλλουν φαίνεται να ισχύει και στην Ελλάδα, ιδίως μετά την φτωχοποίηση που έφερε η παρατεταμένη και υψηλού κοινωνικού κόστους ύφεση στη διάρκεια της δημοσιονομικής προσαρμογής των Μνημονίων. Ο ελληνικός πληθυσμός, σε ένα μεγάλο τμήμα του, θεωρεί τα συμβαίνοντα, και εκφράζει αντίστοιχα την οργή του, ως αποτέλεσμα διαφθοράς (κάποιοι τα φάγανε τα περασμένα χρόνια και παραμένουν ατιμώρητοι). Παρόλο που η αλήθεια είναι πιο περίπλοκη , η άνοδος 'αντισυστημικών' σχηματισμών στην εξουσία στην Ελλάδα μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί από την παρατεταμένη περίοδο προσοδοθηρίας που άνθησε στη δεκαετία που προηγήθηκε της κρίσης.
Πηγή: imerisia.gr
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου