Ποινικοποίηση της ακίνητης περιουσίας στα πλαίσια της νέα τάξης πραγμάτων. (μέρος 1ο)

Το πνεύμα ιδιοκτησίας διπλασιάζει τη δύναμη του ανθρώπου.

Βολταίρος, 1694-1778, Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας 

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα

Τον Νοέμβριο του 2016 έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας μια ανεξάρτητη αμερικάνικη παραγωγή του Ραμίν Μπαχράνι (Αμερικανός σκηνοθέτης με καταγωγή από το Ιράν) και τίτλο «99 Homes». H ταινία δεν φέρει επάνω της τίποτε από την αίγλη των μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών ούτε είχε την τύχη να προωθηθεί διαφημιστικά στα πλαίσια του marketing. Παρόλ΄αυτά, καθήλωσε κοινό και κριτικούς με τις εξαιρετικές θεατρικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αλλά κυρίως με τη κινηματογραφική δράση που παρέπεμπε χωρίς εξάρσεις και χρωματισμούς σε επίπεδο ντοκιμαντέρ και αναδείκνυε σε όλο το εύρος της, το δράμα της κρίσης γύρω από τα στεγαστικά δάνεια που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008 (και συνεχίζεται μέχρι σήμερα), από τη μεριά όσων ζουν με τη δαμόκλειο σπάθη της κατάσχεσης πάνω απ' το κεφάλι τους.

Οι σκηνές με τις εξώσεις που παρουσιάζονται στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δείχνοντας την πραγματικότητα των ανθρώπων και κάνοντας αισθητή την απουσία του δόγματος περί Αμερικάνικου Ονείρου είναι γεμάτες ένταση και κάνουν το στομάχι του θεατή να σφίγγεται. Η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ που συνδέεται άμεσα με την κρίση στην Ευρώπη και κατ΄επέκταση στην Ελλάδα προβληματίζουν για το μέλλον όλους εκείνους που κατέχουν ένα σπίτι. «Είναι ακόμα έτσι. Ξέρεις πόσες εξώσεις είδα όταν ετοίμαζα την ταινία;.» δήλωσε ο σκηνοθέτης Ραμίν Μπαχράνι σε συνέντευξη του στο διαδικτυακό χώρο in.gr το Νοέμβριο του 2014. (Η ταινία είχε παρουσιαστεί πριν την προβολή της στην Ελλάδα στα πλαίσια του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). «Φίλοι μου μεσίτες μού στέλνουν ακόμα φωτογραφίες. 

Την προηγούμενη εβδομάδα ένας φίλος μου μεσίτης στη Φλόριντα μού έστειλε φωτογραφία από ένα σπίτι τελείως κατεστραμμένο. Στους τοίχους είχαν γραφτεί φριχτά πράγματα, χειρότερα και από αυτά που δείχνω στην ταινία μου. Η ιστορία συνεχίζεται. Εταιρείες αγοράζουν μαζικά σπίτια που έχουν κατασχεθεί από τις τράπεζες και πιστεύω ότι αυτό θα οδηγήσει στην επόμενη κατάρρευση της οικονομίας. Δεν αποκλείεται να γίνει σε ένα-δυο χρόνια από τώρα. Πολλοί πιστεύουν ότι θα καταρρεύσει η Σίλικον Βάλεϊ, αλλά δεν θα εκπλαγώ εάν καταρρεύσει πάλι η αγορά των ακινήτων» διευκρίνιζει εξηγώντας πως ο εφιάλτης της κρίσης δεν τελείωσε για την Αμερική.

Φούσκα ακινήτων στις ΗΠΑ.

«Τη στιγμή που γίνεται αποδεκτή στην κοινωνία η ιδέα ότι η ιδιοκτησία δεν είναι εξίσου ιερή με τους θεϊκούς νόμους, αρχίζει η αναρχία και η τυραννία» ανέφερε ο Αμερικανός ιστορικός Henry Adams πολύ πριν ξεσπάσουν οι οικονομικές κρίσεις στις ΗΠΑ. Σε αντίθεση με την οικονομική κρίση του 1929, όταν η φούσκα εκδηλώθηκε κυρίως στο χρηματιστήριο και στις τιμές των μετοχών, στις αρχές της χιλιετίας, στις ΗΠΑ, η φούσκα εκδηλώθηκε στις τιμές των ακινήτων. Με τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων να κυμαίνονται σε πολύ χαμηλό επίπεδο, η πλειοψηφία των Αμερικάνων απέκτησε τη δυνατότητα να αγοράσει σπίτι. Αναφέροντας πλειοψηφία εννοούμε σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού, ακόμα και ανέργους, ή ημιαπασχολούμενους, οι οποίοι μπορούσαν την εποχή εκείνη να πάρουν στεγαστικό δάνειο.

Με άλλα λόγια δηλαδή η αμερικανική αγορά, στα πλαίσια πολιτικών επιλογών και της οικοδομικής φιλοσοφίας των ΗΠΑ, ανέπτυξε μια ιδιαίτερη κατηγορία στεγαστικών δανείων, τα λεγόμενα Δάνεια Χαμηλής Εξασφάλισης (Sub-Prime Loans, subprimes).

Πρόκειται ουσιαστικά για δάνεια που χορηγούνταν χωρίς εγγύηση σε οικογένειες με ιδιαίτερα χαμηλή πιστοληπτική ικανότητα. Τα δάνεια αυτά δίνονταν με ευκολία και ανέρχονταν στο 13% της συνολικής στεγαστικής πίστης των ΗΠΑ.(Αλήθεια μήπως σας θυμίζει την περίοδο του υπερδανεισμού των Ελλήνων πολιτών από τις τράπεζες όπου με απλή προσημείωση σπιτιού σου παραχωρούσαν δάνειο για κάθε χρήση;)

Το ερώτημα βέβαια είναι πως θα μπορούσε ο δανειολήπτης με χαμηλό εισόδημα να αποπληρώσει το σπίτι του. Η απάντηση είναι πως δεν μπορούσε, αλλά είχε τη δυνατότητα καθώς ανέβαιναν οι τιμές να πουλήσει το σπίτι, να αποπληρώσει το δάνειο και να βγάλει και κέρδος. Για μια μικρή χρονική περίοδο το σύστημα δούλεψε. Τα ακίνητα άλλαζαν χέρια με μεγάλη ταχύτητα, σε όλο και μεγαλύτερες τιμές και όλοι αποκόμιζαν κέρδη. Στην ουσία, όμως, τα προβλήματα που προέκυπταν από τη χορήγηση αυτών των δανείων και οφείλονταν στην καταστρατήγηση ενός βασικού κανόνα της τραπεζικής πίστης: την αναγκαιότητα διεξαγωγής της δέουσας πιστοληπτικής αξιολόγησης των δανειοληπτών ώστε να διαφοροποιηθούν οι επιτοκιακές χρεώσεις, ανάλογα με τον κίνδυνο, παρέμεναν.

Όταν τα επιτόκια άρχιζαν να ανεβαίνουν, πολλοί δανειολήπτες αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις συμβατικές τους υποχρεώσεις. Μόνο που εκείνη την εποχή γινόταν το τρελό πάρτυ του real estate. Ουδείς σκεφτόταν τις συνέπειες. Οι πολίτες στην προσπάθειά τους να πραγματοποιήσουν το αμερικάνικο όνειρο της κατοικίας αναλάμβαναν δάνεια. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα το γεγονός πως σε αρκετές περιπτώσεις στις ΗΠΑ, τα δάνεια δεν τα χορηγούσαν τα τραπεζικά ιδρύματα αλλά οι κτηματομεσίτες Ο κτηματομεσίτης έπαιζε το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στην τράπεζα και τον μελλοντικό ιδιοκτήτη. Αλλά το ξέφρενο αυτό πανηγύρι δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ΄άπειρον και η φούσκα δεν είχε τη δυνατότητα να ξεχειλώσει και άλλο καθώς θα έσκαγε. Και έσκασε!

Ήταν αρχές του 2007 όταν η στεγαστική αγορά των ΗΠΑ άρχισε να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης.

Οι τράπεζες που είχαν προχωρήσει σε τέτοια δάνεια (έστω και μέσω κτηματομεσίτη) χρειαζόντουσαν άμεσα ρευστότητα για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Στις 9 Αυγούστου του 2007 μεγάλη κρίση ξέσπασε από την αδυναμία μεγάλων ομάδων του πληθυσμού να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του για δάνεια subprimes. Οι πλειστηριασμοί διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον και ολόκληρες πόλεις έμειναν στο δρόμο.

Είναι η εποχή που οι τράπεζες ξεμένουν από ρευστό και στη Βρετανία δημιουργείται πανικός τραπεζικών αναλήψεων.Καθώς η ανεργία αυξάνεται και η αδυναμία όλο και περισσότερων να αποπληρώσουν τα δάνειά τους συνεχίζεται, φθάνουμε στο 2008 όπου το Σεπτέμβριο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγκάζεται να κρατικοποιήσει τη Fannie Mae και τη Freddie Mac, οι οποίες είχαν στην κατοχή τους ή ήταν εγγυήτριες για πάνω από το 50% της αγοράς στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Το συνολικό μέγεθος της αγοράς ήταν 12 τρισεκατομμύρια δολάρια. Η Merril Lynch πωλείται στην Bank of America. H Lehman Brothers χρεοκοπεί. Η AIG λαμβάνει βοήθεια από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση αξίας 85 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 150 δισεκατομμύρια δολάρια ρευστοποιήθηκαν μέσα σε δύο μέρες. Το ντόμινο της κρίσης που μετακύλσε στην Ευρώπη είχε ξεκινήσει. Όλοι οι επενδυτές έσπευσαν να ρευστοποιήσουν τα επενδυτικά τους προϊόντα.

Η Federal National Mortgage Association (Fannie Mae) και οι τράπεζες Federal Home Loan Mortgage Corporation (Freddie Mac) ήταν δυο ιδιωτικά ιδρύματα που υπάγονταν με ένα ιδιαίτερο νομικό καθεστώς ως Government-Sponsored Entities (GES), το οποίο τους επέτρεπε να απολαμβάνουν πιστώσεις εγγυημένες από το κράτος, καθώς και χρηματοδότηση με εξαιρετικά ευνοϊκά επιτόκια.Η αποστολή τους συνίστατο στο να προσφέρουν ρευστότητα στην αγορά της στεγαστικής πίστης, είτε εγγυώμενες τα δάνεια, είτε αγοράζοντάς τα από τις άλλες τράπεζες.

Ταυτόχρονα, τα αμερικανικά νοικοκυριά ενθαρρύνονταν να δανειστούν,όπως προαναφέραμε, καθώς είχε θεσπιστεί η έκπτωση των τόκων των στεγαστικών δανείων από το φορολογητέο εισόδημα των δανειοληπτών.Το 1990 και οι δύο μαζί κατείχαν πιστώσεις αξίας 740 δισ. δολαρίων. Το ποσό έφτασε τα 1,25 τρισεκατομμύρια το 1995, ξεπέρασε τα 2 τρισ. το 1999 και τα 4 τρισ. το 2005. Την παραμονή της κρατικοποίησής τους, μάλιστα, το χαρτοφυλάκιό τους ανερχόταν στα 5,4 τρισ. (3,8 τρισ. ευρώ). Δηλαδή έφθανε στο 45% του ενεργητικού των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Εξάλλου, οι δύο εταιρείες στήριζαν το 97% των τίτλων που ήταν δομημένοι πάνω σε ενυπόθηκα δάνεια.  

Οι δυο οργανισμοί, όμως, κατέρρεαν κατά τη διάρκεια της στεγαστικής κρίσης, πέρα από την αδυναμία ρευστότητας που αντιμετώπιζαν και λόγω του γεγονότος πως το μεγαλύτερο μέρος των κατοικιών που αναγκάζονταν να φέρουν σε πλειστηριασμό ήταν κατεστραμένο. Οι ιδιοκτήτες, σε πολλές περιπτώσεις, πριν εγκαταλείψουν τα σπίτια τους (στην ταινία 99 Homes από τον κτηματομεσίτη αναφέρονται ως small boxes που θα τον οδηγήσουν στην επιτυχία) φρόντιζαν να τα κάνουν μη λειτουργικά, καταστρέφοντας τοίχους, υδραυλικά και θέρμανση, ακόμη και γεμίζοντας το χώρο με περιττώματα ζώων. Σε άλλες περιπτώσεις δεν μπορούσαν να πράξουν κάτι, καθώς από τη στιγμή που ερχόταν ο μεσίτης ή ο εκπρόσωπος της τράπεζας ,έπρεπε μέσα στο χρονικό περιθώριο των 2 λεπτών να μαζέψουν τα προσωπικά τους αντικείμενα, ενώ τα έπιπλα τους τα έβγαζαν στο δρόμο, οι άνθρωποι του μεσίτη.

Οι δυο εταιρείες, υβριδικοί γίγαντες όπως τους αναφέρει χαρακτηριστικά η γαλλική Le Monde Diplomatique, είχαν ευνοϊκή μεταχείριση λόγω της τεράστιας πολιτικής τους επιρροή σε μέλη του Κογκρέσου. Αν και θεωρητικά αρχικά η αποστολή τους είχε κοινωνικό χαρακτήρα (να επιτρέψουν, δηλαδή, στον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών να αποκτήσει ακίνητη περιουσία), επεδίωκαν στην ουσία να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη των μετόχων τους, και φυσικά, τις απολαβές των ηγετικών στελεχών τους.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι ετήσιες αποδοχές καθενός από τους διευθύνοντες συμβούλους της Fannie Mae και της Freddie Mac ανέρχονταν στα 70 εκατομμύρια δολάρια.Να αναφέρουμε επίσης πως όταν πρωτοξέσπασε η κρίση των δανείων το 2007, όλοι υποστήριζαν ότι η θύελλα δεν θα άγγιζε τη Fannie Mae και τη Freddie Mac. Η αύξηση του κύκλου εργασιών τους συνεχιζόταν και οι « αγορές » δεν έδιναν την παραμικρή σημασία στις ανωμαλίες της λειτουργίας των δυο αυτών τραπεζών. 

Και ενώ αυξανόταν σε επικίνδυνο βαθμό ο αριθμός των νοικοκυριών που αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, οι φορείς εποπτείας έκαναν ακόμη περισσότερες παραχωρήσεις στους δύο γίγαντες των ενυπόθηκων δανείων. Στις 19 Μαρτίου του 2008 (τρεις ημέρες μετά τη σωτηρία -την τελευταία στιγμή- της τράπεζας Bear Stearns), το αμερικάνικο υπουργείο Οικονομικών, με το πρόσχημα της αναχαίτισης της πτώσης των τιμών των ακινήτων και της σταθεροποίησης των αγορών, επέτρεψε στις Fannie Mae και Freddie Mac να μειώσουν κατά ένα τρίτο τα κεφάλαια τα οποία όφειλαν να διαθέτουν για να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει.

Μάλιστα όταν οι δυο υβριδικοί γίγαντες εξαγοράστηκαν και διασώθηκαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ η BlackRock ήταν η εταιρεία που είχε αναλάβει το ρόλο του συμβούλου και είχε δρομολογήσει τα προγράμματα διάσωσης τους. Για την ιστορία απλά να θυμήσουμε πως η Black Rock ιδρύθηκε το 1988 ως θυγατρική της Black Stone αλλά στην πορεία έγινε γίγαντας με μεγαλύτερη επιρροή από τη Goldman Sachs σύμφωνα με το Bloomberg. 

Η Black Rock ήταν η εταιρεία που είχε επιλεγεί από την ΕΚΤ και την ίδια την ΤτΕ για να κάνει τον έλεγχο στις ελληνικές τράπεζες εν έτη 2011 και η αμοιβή της εικάζεται πως ήταν 17 εκατομ. δολάρια, όπως είχε αναφέρει σε σχετικό ρεπορτάζ η Ελευθεροτυπία. Μια εικασία που δεν διαψεύστηκε. Η Βlack Stone, η American Homes 4 rent και η Colony Capital είναι οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται και σήμερα στην αγορά ακινήτων μέσω πλειστηριασμών στις ΗΠΑ. Μάλιστα, ρεπορτάζ των «New York Times» τον Ιούνιο του 2013 ανέφερε πως η Black Stone, με τον τρόπο που σαρώνει τις δημοπρασίες ακινήτων, ανεβάζει τις τιμές για αγορές κατοικιών, αφήνοντας «αποκλεισμένους» τους νέους και τα ζευγάρια που αναζητούν κατοικία. 

Και η Ελλάδα στο στόχαστρο. 

«Η ιστορία μας διδάσκει ένα πράγμα, πως ιδιοκτησία και πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι» είχε πει ο Ιταλός οικονομολόγος Ludwig von Mises. Δυστυχώς όμως ο πολιτισμός της Ευρώπης φαίνεται πως επιστρέφει στην εποχή που η κατοχή ιδιοκτηρίας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Φεουδαρχία. Στο Μεσαίωνα όπου όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων. Όταν ο βασιλιάς μιας χώρας ήθελε χρήματα, επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.

Επιστρέφοντας σ΄αυτή την εποχή όπου τα δικαίωμα του πολίτη στην ιδιοκτησία όπως τουλάχιστον αυτό οριζόταν στην Αρχαία Ελλάδα δεν έχει καμία σημασία, τα «κοράκια» ή «γύπες» των αγορών (vulture funds) έχουν βάλει στο στόχαστρο την Ελλάδα. Υπενθυμίζουμε εδώ πως στην Αρχαία Ελλάδα οι πολίτες διακρίνονταν από τρία βασικά χαρακτηριστικά: κατοχή γης, κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων και η συναφής με αυτά καταγωγή από πολίτες γονείς. Κατανοούμε,λοιπόν,πως η έγγεια ιδιοκτησία ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ελεύθερων πολιτών, άμεσα συνδεδεμένο με την ιδιότητα του πολίτη γι΄αυτό και οι Έλληνες αγωνίζονταν υπερ βωμών και εστιών.

Αυτές τις εστίες φαίνεται πως έχουν ως στόχο από την αρχή ακόμη της κρίσης βαδίζοντας στα χνάρια της κερδοσκοπίας που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά/επενδυτικά ιδρύματα. Σε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ των «New York Times» από τις 25 Δεκεμβρίου 2011 με τίτλο: U.S. Firms See Opportunities in Europe’s Woes αναφέρεται ως παράδειγμα η Ελλάδα. Συγκεκριμένα το άρθρο επικαλείται τη Morgan Stanley η οποία εκτίμησε ότι τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα προχωρήσουν στην πώληση περιουσιακών στοιχείων αξίας έως 3 τρισ. ευρώ, τους επόμενους μήνες (φαίνεται ότι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε με όσα νομοθετούνται στην Ολομέλεια του Ελληνικού Κοινοβουλίου). Σημειώνεται επίσης ότι ελληνική ιδιωτική εταιρία είχε επαφές το Δεκέμβριο του 2011 με τρεις τραπεζίτες του ομίλου εξαγορών, Kohlberg Kravis Roberts (ΚΚR), ο οποίος αναζητά ευκαιρίες εκτός από την Ελλάδα και στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επίσης, αναφέρεται ως ενδιαφερόμενη για τη χώρα μας και η Black Stone.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα μπαίνει στο μάτι του κυκλώνα των ξένων αρπακτικών καθώς πυκνά συχνά σε όλη τη περίοδο της κρίσης δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου αναφέρουν τους Έλληνες ως πλούσιους λόγω της ακίνητης περιουσίας που κατέχουν. «Οι Έλληνες πιο πλούσιοι από μας» έγραφε άρθρο της γερμανικής Bild το Φεβρουάριο του 2014 με υπότιτλο: «Τα στοιχεία είναι επίσημα». «Ο μέσος όρος της περιουσίας (των Ελλήνων) είναι διπλάσιος από ό,τι στη Γερμανία, αλλά η (γερμανική) κυβέρνηση σχεδιάζει τη χορήγηση νέας οικονομικής βοήθειας δισεκατομμυρίων» έγραφε η εφημερίδα παραθέτοντας τους λόγους: «Πληρώνουν λιγότερους φόρους. Ένας μεσαίος μισθωτός πλήρωνε μέχρι και πριν από 3 χρόνια 18,8% φόρους και κοινωνική εισφορά, ένας Γερμανός 39,2%. Το επιτόκιο αποταμίευσης ανέρχονταν στο 10%, στη Γερμανία στο 26,4%. Βέβαια η ελληνική κυβέρνηση αύξησε αισθητά τους φόρους με το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά το ΔΝΤ επισημαίνει ότι δεν καταγράφονται πρόοδοι στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Ο δεύτερος λόγος κατά τη γερμανική εφημερίδα είναι τα πολλά ακίνητα. «Το 72% των Ελλήνων έχει ιδιόκτητο διαμέρισμα ή ολόκληρο σπίτι, στη Γερμανία το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 44%». Και όπως φαίνεται ο δεύτερος λόγος είναι αυτός που τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα! 

Όπως άλλωστε είχε αναλύσει και η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ σε άρθρο της πριν την εκλογική αναμέτρηση του 2012 (οι πρώτες έγιναν στις 6 Μαΐου 2012):« Πραγματικός στόχος είναι τα ακίνητα.» Πιο συγκεκριμένα σε άρθρο με ημερομηνία 24 Απριλίου 2012 αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Ο στόχος πλέον είναι προφανής και προς την κατεύθυνση αυτή σπρώχνουν τα πράγματα η τρόικα και οι δανειστές μας: Να αρχίσουν οι πλειστηριασμοί.» Μάλιστα ο αρθρογράφος αναφέρεται και στο ρόλο των ξένων funds υπό τις ευλογίες της Black Rock και του γερμανικού τεχνοκρατικού ιερατείου: «Για τους γνωρίζοντες τα χρηματοοικονομικά ο ερχομός της Blackrock εξυπηρετεί ένα και συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος φάνηκε με την ανακοίνωση των ζημιών των τραπεζών κυρίως από το PSI, ύψους 28 δισ. ευρώ. Ο στόχος είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει από ξένες τράπεζες οι οποίες και θα έχουν πλέον στην κατοχή τους τα εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα, εξοχικά, ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και μέσω της ΑΤΕ και αγροτικές εκτάσεις.

Εν ολίγοις μετά το «κούρεμα» του χρέους αρχίζει η επιχείρηση πώλησης της χώρας. Γερμανικές λοιπόν επιχειρήσεις real estate αλλά και ασφαλιστικά ταμεία και κάθε λογής ιδιώτης θα έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ακίνητα που ήταν υποθηκευμένα είτε από στεγαστικά, είτε από επιχειρηματικά δάνεια. Και μετά φυσικά θα αρχίσει η ανάπτυξη, αφού τα πάντα -από την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων- θα έχουν εξαγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές.»

συνεχίζεται στο 2ο μέρος

Geopolitics

Share