Ο εκπληκτικός βίος και το μαρτύριο του Αγίου Χαραλάμπους.

Ο ιερεύς της Μαγνησίας 

Ο Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς και θαυματουργός, γεννήθηκε στην Μαγνησία το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Η Μαγνησία αυτή κατά πάσαν πιθανότητα ήτανε στη Θεσσαλία. Τα ερείπιά της σώζονται ακόμη κοντά στο χωριό που λέγεται «Μηλιές». Είχε το ευτύχημα να γεννηθεί από γονείς ευσεβείς χριστιανούς που κρατούσανε την πίστη τους στον Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους στους δύσκολους, αλλά ηρωικούς εκείνους χρόνους των διωγμών. 

Στην Μαγνησία έζησε όλη του την ζωή ο Άγιος Χαράλαμπος. Εκεί σαν νέος, ήτανε φωτεινό παράδειγμα συνετής ζωής. Αργότερα η πίστη του στον Χριστό έγινε πιο φλογερή και η επιθυμία του να βοηθήσει τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, να σωθούνε, πιο μεγάλη. Δεν μπορούσε να ησυχάσει, όταν σκεπτότανε, ότι υπάρχουν άνθρωποι μακρυά από τον Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζουν εδώ στη γη. 

Είναι κρίμα, έλεγε, είναι τρομερό, είναι αδιανόητο να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρείας και να πάνε κατόπιν στην Κόλαση. 

Αφιερώθηκε, λοιπόν, στην υπηρεσία του Χριστού. Έγινε ιερέας το 130 μ.Χ. Από την θέση του τώρα αυτή, από το Θείο αυτό αξίωμα της Ιερωσύνης, ανέλαβε τον μεγάλο αγώνα, αφ' ενός ν' ανοί­ξει τα μάτια του κόσμου και να δουν τον κίνδυνο από την ειδωλολατρική πλάνη και αφ' ετέρου ν' αγιάζει με τα μυστήρια τους πιστούς και να τους οδηγεί στην τελειότητα. Μπροστά σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες, άρχισε τα φλογερά χριστιανικά κηρύγματά του. Καίτοι σ' όλη του την μακρά ζωή έζησε 113 χρόνια έγιναν πολλοί διωγμοί των Χριστιανών και αυτός ποθούσε το μαρτύριο και δεν λάμβανε κανένα μέτρο, εν τούτοις επέζησε, διότι ο Θεός τον εφύλαττε γι' αργότερα. Μαρτύρησε το 202 μ.Χ. 

Γαλήνιος μπροστά στον οργισμένο άρχοντα 

Τότε αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ένας ασεβής και χριστιανομάχος, ο Σεβήρος (193-211 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός και τα γράμματα αγαπούσε και τις τέχνες υποστήριζε και λαμπρές υπηρεσίες στη νομοθεσία προσέφερε. Μένει όμως εις αίσχος και εντροπήν του το ότι, όχι μόνο τον Χριστιανισμό δεν μπόρεσε να εννοήσει, αλλά και τους Χριστιανούς σκληρά τους κατεδίωξε. Είχε κηρύξει φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις είχε διορίσει ηγεμόνες ειδωλολάτρες και είχε δώσει αυστηρές διαταγές.

Όποιος ήταν Χριστιανός, όποιος καταφρονούσε τα είδωλα, όποιος δεν ακολουθούσε τις διαταγές του, τον περίμεναν σκληρά βασανιστήρια και φρικτός θάνατος. 

Ηγεμόνας στην περιοχή εκείνη της Μαγνησίας, που ζούσε ο Άγιος Χαράλαμπος, ήταν τότε ένας κακόψυχος και θηριόψυχος, Λουκιανός ονομαζόμενος. Αυτός σκόρπιζε γύρω του την απειλή και την φοβέρα. Μόλις μάθαινε, ότι σε κάποια πόλη ή επαρχία υπήρχαν Χριστιανοί και ότι καταφρονούσαν τα είδωλα, έτρεχε εκεί μανιασμένος. Μάζευε τους Χριστιανούς και τους φυλάκιζε. Έπειτα άρχιζαν τα βασανιστήρια. Πλημμύριζαν με το αγνό τους αίμα οι πλατείες, οι χώροι συγκεντρώσεων, τα στάδια και οι δρόμοι. 

Όταν έμαθε ο ηγεμόνας Λουκιανός την χριστιανική δραστηριότητα του Ιερέως Χαραλάμπους, οργίσθηκε πολύ. Έξαλλος από το κακό του, έστειλε στρατιώτες στην Μαγνησία να τον συλλάβουν και να τον φέρουνε μπροστά του. Πράγματι, οι απεσταλμένοι του Λουκιανού φέρανε σιδηροδέσμιο τον γέροντα κληρικό μπροστά στον ηγεμόνα. Ήτανε τότε υπέργηρος. Εκατόν δέκα τριών (113) ετών. 

Ο ηγεμόνας τον κοίταξε με βλοσυρό και άγριο βλέμμα, και τον ρώτησε απειλητικά:

Γιατί, Γέροντα, καταφρονείς και παραβαίνεις τις βασιλικές διαταγές; Και γιατί μιλάς εναντίον των θεών μας;

Εγώ, του απήντησε ο Άγιος, υπακούω και υποτάσσομαι στον Βασιλέα των Ουρανών, τον Χριστόν μου. Γονατίζω ευλαβικά στα δικά Του προστάγματα, γιατί ξέρω πως είναι ποτισμένα με δικαιοσύνη, με αγάπη και σωτηρία της ψυχής. Ο δικός σας βασιλεύς διατάζει παράλογα πράγματα. Σας προστάζει να προσκυνάτε Θεούς αναίσθητους, νεκρά στοιχεία, είδωλα άψυχα. Σας νεκρώνει την ζωή και σας σκοτώνει την ψυχή. Ο ιδικός μου Βασιλεύς, ο Χριστός, μας οδηγεί στην λύτρωση, στην αιώνια ζωή. Όποιος ζητήσει με θερμή προσευχή και πίστη την δύναμή Του, γίνεται και αυτός ισχυρός. Με την δύναμή Του γίνεται δυνατός. Με την δύναμή Του, εξαφανίζονται οι αρρώστειες και συντρίβονται οι δαίμονες ... 

Φθάνει, Γέροντα ... αρκετά! Δεν έχω όρεξη ν' ακούω τις ανοησίες σου. Το κήρυγμά σου, κράτησέ το για άλλους. Εγώ ένα έχω να σου πω. Κι' αυτό είναι το συμφέρον σου. Προσκύνα τα είδωλα, γιατί έτσι μονάχα θα μπορέσεις να γλυτώσεις τα βασανιστήρια, που σε περιμένουν... Τ' ακούς, ξεροκέφαλε; 

Ο Άγιος χαμογέλασε και του είπε: 

Κακώς νόμισες, ότι έναν ιερέα του Χριστού θα τον τρομάξουνε οι φοβέρες για βάσανα και θάνατο. Εγώ έπρεπε να είχα κοιμηθεί προ πολλού. Και εάν με θανατώσεις, θα μου δώσεις εκείνο που περιμένω. Άλλωστε, εμείς οι Χριστιανοί τα βάσανα και τον θάνατο δεν τα αποφεύγουμε, αλλά τα θέλουμε και τα ποθούμε. Γιατί εμείς είμαστε εξοικειωμένοι με τους αγώνες και τους πολέμους και όπως οι γενναίοι στρατιώτες, δεν επιθυμούμε τον ήσυχο θάνατο της κλίνης, αλλά τον δοξασμένο της μάχης. 

Είσαι γέροντας και λυπούμαι τα γεράματά σου, να σε βάλω σε βασανιστήρια, είπε ο Λουκιανός. 

Ας είμαι γέροντας. Μη με λυπάσαι καθόλου. Αλλά να μάθεις, ότι στους δικούς μας αγώνες το παν είναι η ψυχή. Αυτή δεν γηράσκει με την ηλικία. Αμφιβάλλεις, Έπαρχε, γι' αυτό; Δοκίμασε. Και θα δεις ότι οι δήμιοί σου θα κουρασθούνε και ο ιερεύς Χαράλαμπος με την χάρη του Χριστού, δεν θα τους πει να τον λυπηθούνε. Άλλωστε, χωρίς στερήσεις, χωρίς υπομονή και χωρίς βάσανα, πως θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών;

Αυτά, άρχοντά μου, τα βάσανα, μας ανοίγουν τις πόρτες της αιωνίου ευτυχίας. Υπάρχει καλλίτερο από τα βάσανα; Αυτά μας φέρνουνε κοντά στον Χριστό μας. Γιατί, λοιπόν, να τ' αποφεύγουμε; Έπειτα όλα αυτά περνούν τόσο γρήγορα! 

Τον γδέρνουν! 

Έπειτα από την σταθερή αυτή απάντηση, το συμβούλιο των αρχόντων τα έχασε. Του φέρανε όμως μπροστά του όλα τα σύνεργα των βασανιστηρίων, για να τον φοβίσουν και για να τον κλονίσουν. Του τα δείξανε ένα προς ένα. Του είπανε, πως σχίζονται με αυτά οι σάρκες, πως τσακίζονται τα κόκκαλα και πως βγαίνουν τα νύχια. Ο Άγιος τα κύττταζε με αδιαφορία και απάθεια. 

Ξεροκέφαλε, του λέει ο Έπαρχος, μην σκέ­φτεσαι καθόλου. Θυσίασε στους μεγάλους θεούς μας. Το καταλαβαίνεις;

Αυτό, τους αποκρίθηκε, δεν θα γίνει ποτέ. Δεν είμαι ανόητος να ζητώ την καταστροφή μου. Δεν πουλάω την ψυχή μου στον Σατανά. Μια ζωή ολόκληρη προσφέρω θυσία στον Χριστό και τώρα να την προσφέρω στο Σατανά; Θεός φυλάξοι! 

Από τα λόγια του αυτά οι άρχοντες των ειδωλολατρών αγριέψανε και γίνανε θηρία. Οργή και μίσος απάνθρωπο και κακία απερίγραπτη φούντωσε στις καρδιές τους. Διέταξαν αμέσως να γδάρουν τον υπέργηρο Ιερέα του Υψίστου ζωντανό! Δεν λυπηθήκανε οι αλητήριοι τα βαθειά γεράματά του. Δεν σεβαστήκανε τα 113 του χρόνια! 

Τον γύμνωσαν αμέσως, του πετάξανε καταγής την ιερή στολή του και αρχίσανε το απάνθρωπο γδάρσιμο. Αρχίσανε από την κεφαλήν και κόβανε και χωρίζανε το δέρμα από τις σάρκες. Ο πόνος ήταν φοβερός, τρομερός, αβάστακτος. Ο Άγιος όμως σφίγγει τα δόντια του. Κρατάει γερά. Προσεύχεται και λέγει: 

Θεέ μου, Σε ευχαριστώ, διότι μου έκανες την μεγάλη τιμή και μου έδωσες την περιπόθητη ευκαιρία να καταταγώ μεταξύ των Μαρτύρων. Θεέ μου βοήθησέ με. Δος μου υπομονή να μείνω πιστός. Σας ευχαριστώ και σας παιδιά μου, που μου βασανίζετε το σώμα. Μ' αυτό που κάνετε, μου χαρίζετε την ευτυχία της ψυχής και την ατελείωτη χαρά της Βασιλείας του Θεού. 

Ενώ όμως έλεγε αυτά ο Άγιος, όλοι όσοι τον βλέπανε (οι στρατιώτες, οι δούλοι, οι βασανισταί και οι άρχοντες), μένανε με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιο ήταν εκείνο που μέσα σ' αυτόν τον μεγάλο πόνο, έδινε στον Μάρτυρα τόση δύναμη και τόση ευτυχία. Δύο μάλιστα δήμιοι που τον γδέρνανε, ο Πορφύριος και ο Βάπτος, όταν είδαν την υπομονή του Μάρτυρος, για να κερδίσει την Βασιλεία του Θεού, πιστέψανε. Πετά­ξανε τα μαχαίρια και φωνάξανε:

Είμαστε και εμείς Χριστιανοί! Φιλούσαν έπειτα τον Άγιο και του ζητούσανε να τους συγχω­ρέσει.

Ο Έπαρχος τότε διέταξε και τους αποκεφάλισαν. Με χαρά το δέχτηκαν. Τότε και τρεις γυναίκες είπαν δυνατά: 

Και εμείς πιστεύουμε στον Χριστό!

Χαρούμενες  και αυτές μαρτυρήσανε για τον Χριστό. Η Εκκλησία τους γιορτάζει και τους 5, την 10η Φεβρουαρίου μαζί με τον Άγιο Χαράλαμπο. 

Στομώνουν οι χειράγρες 

Του είχαν γδάρει το κεφάλι οι δύο δήμιοι, που μαρτυρήσανε. Οι άλλοι, που τους διεδέχθησαν, αρπάξαν τις χειράγρες. Αυτές ήταν κάτι σαν σιδερένια χέρια με μυτερά νύχια. Αρχίσανε λοιπόν μ' αυτές, απάνθρωπα να του ξεσχίζουν τις σάρκες. Τρομερό το μαρτύριο. Ο Άγιος παρέμεινε προσευχόμενος.

Ξαφνικά όμως, συνέβη κάτι το περίεργο και θαυμαστό: Οι χειράγρες, τα σατανικά δηλ. όργανά τους, με τα οποία τραβούσανε λωρίδες από το κορμί του Αγίου, στομώσανε! Δεν μπορούσαν να σχίσουν το δέρμα και τις σάρκες του Αγίου! Τότε οι βασανιστές λέγανε κατάπληκτοι: 

Τι συμβαίνει; Μήπως αυτός εδώ είναι ο ίδιος ο Χριστός και ήλθε να μας τιμωρήσει; Μήπως ο Θεός που πιστεύει ο Χαράλαμπος, είναι αληθινός και γι' αυτό στομώνει τις χειράγρες;

Τότε ένας δούκας, που άκουσε αυτές τις συζητήσεις, θύμωσε πολύ. Σηκώθηκε και βρίζοντας στρατιώτες, δούλους και βασανιστές, τους είπε:

Είστε χαμένοι, είστε παράλυτοι, είστε ανίκανοι, τρέμουν τα χέρια σας... Τώρα θα του δείξω εγώ... Αρπάζει αμέσως, αυτός μόνος του, τις χειράγρες και μανιασμένος θέλησε να τις μπήξει στο γέρικο υπεραιωνόβιο και ασκητικό κορμί του Ιερομάρτυρα. Ο Θεός όμως, για να ενισχύσει την πίστη του Αγίου και για να του δείξει ότι βρίσκεται κοντά του και παρακολουθεί τους πόνους του, έκανε το θαύμα Του. Κόπηκαν αμέσως τα χέρια του δούκα από τους αγκώνες και κάτω και μείνανε κολλημένα με τις χειράγρες στο σώμα του Αγίου!

Τρομαγμένος τότε ο δούκας, πονώντας και αυτός αφόρητα, έπεσε χάμω, φωνάζοντας, κλαίγοντας και λέγοντας:

Βοηθήστε με. Αυτός εδώ είναι επικίνδυνος. Μου έκοψε τα χέρια. Σώστε με... Σώστε με.

Βοηθήστε με... Είναι μάγος... 

Τότε ο ηγεμόνας πλησίασε και σαν είδε τα χέρια του δούκα κρεμασμένα από το σώμα του Μάρτυρα, από το κακό του έγινε έξω φρενών και έφτυσε τον Άγιο στο πρόσωπο. Ο Θεός όμως του το έδωσε και αυτού αμέσως το θαύμα. Στράβωσε αμέσως ο λαιμός του και κύτταζε τώρα το πρόσωπό του προς την πλάτη του! Ήταν ο δυστυχής ένα ελεεινό και αξιολύπητο θέαμα.

Ο λαός της Μαγνησίας που έβλεπε αυτές τις τιμωρίες του Θεού φοβήθηκε και παρακαλούσε τον Άγιο, λέγοντας:

Σταμάτα, σε παρακαλούμε, Άγιε, την οργή του Κυρίου. Μην ανταποδίδεις κακόν αντί κακού. Αλλά όπως λέγει ο Χριστός, ευεργέτησε εκείνους, που σε μισούν.

Ζη Κύριος ο Θεός μου, αποκρίθηκε ο Άγιος. Σας βεβαιώ, δεν το κάνω εγώ από κακία αλλά τους τιμωρεί ο Κύριος, διότι είναι κακοί και ασεβείς. Το κάνει ο Κύριος ακόμη και διότι θέλει να τα βλέπετε εσείς και να γίνουν παράδειγμα για σας. Θέλει να Τον πιστέψετε, να Τον ακολουθήσε­τε και να σας δώσει την αιώνια ζωή και Βασιλεία. 

Το πλήθος τότε φώναξε συγκινημένο προς τον Κύριο, λέγοντας:

Μην κάνεις να χαθούμε, Δέσποτα. Αλλά συγχώρεσέ μας σε ότι Σου φταίξαμε. Τότε πολλοί από αυτούς, που είδαν με τα μάτια τους την Δύναμη του Θεού και τα θαύματα, πιστέψανε.

Αλλά και ο δούκας τώρα παρακαλούσε τον Άγιο, λέγοντας:

Άγγελε του Θεού και ουράνιε άνθρωπε, βοήθησέ με τον ταλαίπωρο. Εγώ υποφέρω από πόνους τρομερούς, αλλά και εσύ έχεις επάνω σου το βάρος των κομμένων χεριών μου. Γιάτρεψέ με σε παρακαλώ, για να απαλλαγώ εγώ από τους πόνους και εσύ από το βάρος. Σου υπόσχομαι, ότι αν γιατρευθώ, θα πιστέψω στον δικό σου τον Θεό. Ο Άγιος τον λυπήθηκε και προσευχήθηκε στον Κύριο ως εξής: 

Σε ευχαριστούμε Δέσποτα, διότι πάντοτε μας προστατεύεις. Ίδε τώρα την ταπείνωσιν των πεπεδημένων δούλων Σου και λύσε τους από τα αόρατα αυτά δεσμά, εις δόξαν του Αγίου Ονόματός Σου.

Μόλις είπε τα λόγια αυτά, ακούστηκε από τον Ουρανό φωνή, που του έλεγε:

Χαίρε, αθλητά Χαράλαμπε, συνόμιλε των Αγγέλων και ομότροπε των Αποστόλων. Ήκουσα την δέησίν σου και δίδω την ίασιν εις τους ασεβείς.

Αυτοστιγμεί τότε γιατρεύτηκαν όλοι, όσοι τιμωρήθηκαν! Ο δούκας που του αποκαταστάθηκαν τα χέρια του σαν πρώτα, πίστεψε στον Χριστό και βαφτίστηκε. Και ο ηγεμόνας που επανήλθε το πρόσωπό του στην θέση του, σταμάτησε τον διωγμό κατά των Χριστιανών μέχρις ότου αναφέρει τα γενόμενα στον βασιλέα.

Ο Άγιος μεταφέρθηκε εν συνεχεία στο σπιτάκι του. Αυτό το σπίτι του έγινε προσκύνημα. Πηγαίνανε οι κάτοικοι της Μαγνησίας και των περιχώρων και τον βλέπανε. Κατάκοιτος και εξαντλημένος από όσα έπαθε, από το κρεββάτι του τους δίδασκε τι πρέπει να κάνουν για να σωθούν. Εξωμολογούντο τις αμαρτίες τους. Αλλά και πολλοί ειδωλολάτρες πιστεύανε και εβαπτίζοντο.

Τότε, μετά το μαρτύριό του, ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα και πολλές θεραπείες ασθενών. Τυφλοί αναβλέπανε, κουτσοί περπατούσανε, δαιμονιζόμενοι απαλλάσονταν από τα δαιμόνια και βρί­σκανε γαλήνη. Και πολλές άλλες αρρώστειες με την ευχή του Αγίου εξαφανιζόντανε. Ακόμη και αναστάσεις νεκρών έγιναν με την προσευχή του Αγίου. 

Καρφιά στην ράχη του 

Ο ηγεμόνας όμως βλέποντας αυτά τα θαυμάσια, σηκώθηκε και πήγε μόνος του στο βασιληά. Του ανέφερε καταλεπτώς για τον Άγιο όλα όσα συνέβησαν. Ο ασεβής Σεβήρος, αντί να πιστέψει, μόλις τ' άκουσε, άναψε από τον θυμό του και έλεγε:

Γιατί αμελείτε θεοί αιώνιοι και δεν εξολοθρεύετε από προσώπου της γης αυτούς τους ασεβείς που σας υβρίζουν και σας εμπαίζουν;

Αμέσως κατόπιν έστειλε αρκετούς στρατιώτες με την διαταγή να καρφώσουν σ' όλη τη ράχη του Μάρτυρος καρφιά, κατόπιν να τον σύρουν από την Μαγνησία σε κάποια άλλη πόλη, Αντιόχεια ονομαζομένη. Δεν φαίνεται να ήταν η μεγάλη Αντιόχεια της Συρίας, διότι ήταν πολύ μακρυά. Κατά δε την αρχαιότητα υπήρχαν και άλλες είκοσι οκτώ πόλεις, που έφεραν το όνομα Αντιόχεια.

Πράγματι! Πήγαν οι στρατιώτες και μπήξανε τα καρφιά με πολλή σκληρότητα και ασπλαχνία στο σώμα του Μάρτυρος. Κατόπιν τον δέσανε από την μεγάλη γενειάδα του και τον τραβούσαν αλύπητα οι απάνθρωποι, χωρίς καθόλου να σκεφθούν τα βαθειά γεράματά του. 

Στην φωτιά να τον κάψουν 

Έπειτα από αυτό οι στρατιώτες φοβήθηκαν και πήγαν τον Άγιο με άνεση στην Αντιόχεια.

Δεν θελήσανε όμως και να παραβούν το πρόσταγμα του άρχοντά τους. 

Αλλά ο διάβολος μετασχηματίστηκε σαν γέροντας και φάνηκε στον Σεβήρο λέγοντας:

Αλλοίμονό σου, βασιλεύ. Εγώ είμαι ο βασιλεύς των Σκυθών και ήλθε στην πατρίδα μου ένας μάγος που τον λένε Χαραλάμπη, αυτός μου πήρε όλους τους στρατιώτες και ήλθα να σου το πω για να φυλαχθείς να μην πάθεις και εσύ το ίδιο. 

Αυτό τον εξαγρίωσε τον Σεβήρο εναντίον του Αγίου. Γι' αυτό όταν φέρανε μπροστά του τον Άγιο, διέταξε να του καρφώσουν στο στήθος μια μεγάλη σούβλα. Κατόπιν να φέρουν ξύλα, ν' ανάψουν φωτιά και να καίνε τον Άγιο ώσπου να ξεψυχήσει. 

Περάσανε λοιπόν τη σούβλα στον Άγιο και επί πολλή ώρα τον καίγανε, αλλά δεν έπαθε τίποτε ο Άγιος, διότι η φωτιά έσβυσε. Ο Άγιος λες και ξανάνοιωσε. Στεκόταν ευθυτενής και ροδοκόκκινος. 

Τότε ο βασιλεύς είπε να τον λύσουν και να τον πάνε κοντά του. Πράγματι τον λύσανε.

Και ο βασιλεύς, για να δικαιολογηθεί του είπε:

Σου τα έκαμα αυτά τα μαρτύρια από φόβο διότι μου είπε ο βασιλεύς των Σκυθών ότι είσαι μεγάλος μάγος... Σε παρακαλώ να μην μνησικακήσεις εναντίον μου και σε ότι σε ρωτήσω να μου απηντήσεις. Πες μου πρώτα πόσων χρονών είσαι.

Εκατόν δέκα τριών χρονών, του απάντησε ο Άγιος.

Αφού λοιπόν τόσα χρόνια έζησες, πως δεν έχεις λίγο μυαλό να γνωρίσεις τους αθάνατους θεούς, παρά κάθεσαι και προσκυνάς τον Χριστό, σαν να είσαι ανόητος;

Επειδή, του αποκρίθηκε ο Άγιος, τόσα πολλά χρόνια έζησα, γνώρισα την Αλήθεια και προσκυνώ τον Αληθινό Θεό, τον Παντοδύναμο και Πα­νοικτίρμονα! 

Τα δύο θαύματα 

Άκουσα, λέγει ο βασιλεύς, ότι μπορείς και νεκρούς ν' αναστήσεις.

Αυτό, του απάντησε, μόνον ο Δεσπότης Χριστός μπορεί να το κάνει, όχι άνθρωπος. Τότε ο Σεβήρος διέταξε και φέρανε εκεί έναν δαιμονισμένο, που βασανιζόταν ο δυστυχής από τον σατανά 36 χρόνια. Όταν αυτός έφθασε κοντά στον Άγιο, λες και καιγότανε από φωτιά, πονούσε τρομερά, γι' αυτό φώναζε ο δαίμονας:

Σε παρακαλώ, δούλε του Χριστού, μη με βασανίσεις αλλά ειπέ έναν λόγο και βγαίνω. Και αν θέλεις να διατάξεις, θα σου πω γιατί μπήκα σε αυτόν τον άνθρωπο. 

Λέγε, ακάθαρτο πνεύμα, του είπε ο Άγιος.

Αυτός, είπε το πονηρό πνεύμα, έκλεψε τα πράγματα του γείτονά του και κατόπιν σκότωσε τον κληρονόμο του. Και αφού τον βρήκα σε τέτοια αμαρτία, μπήκα μέσα του και τον βασανίζω τώρα 36 χρόνια. 

Τότε ο Άγιος επετίμησε τον δαίμονα και εξήλθε. 

Πραγματικά, Μέγας είναι ο Θεός των Χριστιανών, είπε θαυμάζοντας ο βασιλεύς. Έπειτα από τρεις ημέρες, πέθανε κάποιος νέος. Και ο βασιλεύς λέγει στον Άγιο: 

Ανάστησέ τον αυτόν τον νεκρό αν μπορείς. 

Ο Άγιος για να δοξασθεί το όνομα του Θεού, έκανε πολλή προσευχή και αναστήθηκε ο νεκρός. Αυτό έκανε μεγάλη κατάπληξη σε όλους και πολλοί από τον όχλον πιστέψανε στον Χριστό. Ο πορωμένος όμως έπαρχος Κρίσπος είπε στον βασιλέα: 

Θανάτωσέ τον επί τέλους αυτόν τον άνθρω­πο, γιατί με τις μαγείες του κάνει αυτά τα τερατουργήματα. 

Αμέσως τότε ο Σεβήρος άλλαξε γνώμη και λέγει προς τον Μάρτυρα.

Θυσίασε, Χαράλαμπε, στους θεούς για ν' απαλλαγείς από τα βασανιστήρια.

Όσο περισσότερο με βασανίσεις, του είπε ο Άγιος, τόσο περισσότερο ευφραίνεται η ψυχή μου. 

Τότε εξεμάνη ο βασιλεύς και διέταξε να του συντρίψουν με πέτρες τις σιαγόνες και να κάψουν με λαμπάδες την γενειάδα και το πρόσωπό του. Το πυρ όμως λες και είχε λογική, πήδησε και έκαψε όσους στεκόντουσαν κοντά. 

Θαυμάζοντας με αυτά που έβλεπε, ρωτούσε τους γύρω του ο άρχοντας ο βασιλεύς, ποιος είναι ο Χριστός που κάνει τέτοια τερατουργήματα. Ο Κρίσπος, που ήταν έπαρχος είπε περιφρονητικά: 

Γεννήθηκε από μια γυναίκα που την λέγανε Μαρία, ανύπαντρη και αμαρτωλή ...

Μη βλασφημάς έπαρχε, του είπε ο Αρίσταρχος, διότι εσύ δεν ξέρεις από τέτοια μυστήρια. 

Οι τύραννοι αιωρούνται 

Τότε ο βασιλεύς μανιασμένος γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτε στον Άγιο, γύρισε προς τον ουρανό και έρριχνε βέλη επάνω στον αέρα λέγοντας:

Κατέβα Χριστέ, αν είσαι Θεός, στη γη να πολεμήσουμε. Τότε όμως έγινε μεγάλος σεισμός. Φόβος και τρόμος κατέλαβε όλους. Από τον σεισμό φαινόταν ο ουρανός ότι εσεί­ετο σαν ένα δένδρο. Αστραπές και βροντές μεγάλες ηκούοντο και αίφνης ο βασιλεύς Σεβήρος και ο έπαρχος Κρίσπος κρεμαστήκανε ψηλά στον αέρα. Φώναζε δε τότε ο βασιλεύς προς τον Άγιο λέγοντας: 

Κύριέ μου Χαράλαμπε, δίκαια τα παθαίνω. Παρακάλεσε όμως τον Κύριο και Θεό σου να με γλυτώσει από την τιμωρία αυτή και εγώ υπόσχομαι να γράψω σε όλες τις πόλεις να δοξάζεται το Όνομά Του. 

Τότε ήλθε εκεί και η κόρη του βασιλέως, που την λέγανε Γαλήνη και του λέγει:

Πίστεψε στον Κύριο για να σε γλυτώσει και να σε λύσει από αυτά τα δεσμά, γιατί είναι Οικτίρμων και Πανάγαθος. Πίστεψε, γιατί αυτός ο Χριστός είναι Αληθινός, Θεός Αθάνατος. Όταν τα είπε αυτά προσκύνησε τον Άγιο και του είπε: 

Παρακάλεσε τον Κύριο ν' απαλλάξει τον πατέρα μου από αυτούς τους πόνους και εάν μεν πιστέψει θα γίνει μεγάλο καλό, εάν όχι θα έχεις τουλάχιστον εσύ τον μισθό σου μετά θάνατον.

Τότε προσευχήθηκε ο Άγιος και σταμάτησε η οργή του Θεού. Κατέβηκαν στη γη ο βασιλεύς και ο έπαρχος και πήγαν στο παλάτι. Μείνανε τρεις ημέρες έχοντας στον νου τους διαρκώς τον φόβο του Θεού και την οργή Του. 

Η Αγία Γαλήνη 

Η κόρη του βασιλέως Γαλήνη είδε εν τω μεταξύ ένα όραμα και το ανέφερε στον Άγιο.

Μου φάνηκε, του είπε, πως βρέθηκα σε ένα περιβόλι ωραιότατο, που είχε δένδρα ευωδέστατα και κρυστάλλινη πηγή. Εκεί κοντά ήταν ο πατέρας μου και ο έπαρχος, αλλά ο φύλακας του κήπου τους έδιωξε με μια πύρινη ράβδο, εμένα όμως με σήκωσε και με έβαλε μέσα με τιμή και μου είπε: 

Σε σένα δόθηκε η κατοικία αυτή και σε όσους σου μοιάζουν για να ευφραίνεσθε μαζί πάντοτε. Αυτά είδα και σε παρακαλώ, διδάσκαλε, να μου τα εξηγήσεις. 

Ο κήπος, της αποκρίθηκε ο Άγιος, που είδες είναι ο Παράδεισος των δικαίων και εναρέτων στον οποίον σε έβαλε ο Δεσπότης - Χριστός. Και τούτο γιατί Τον πίστεψες. Τον πατέρα σου όμως και τον έπαρχο τους έδιωξε γιατί δυστυχώς θα αποστατήσουν πάλι από Αυτόν και θα μας κακοποιήσουν οι δυστυχείς και αχάριστοι. 

Έπειτα από τριάντα ημέρες ο Σεβήρος άλλαξε γνώμη. Κάλεσε τον Άγιο και του είπε: 

Θυσίασε στους θεούς. Μ' αυτό θα υπακούσεις στην εντολή μου και θα τιμήσεις τον εαυτό σου. 

Τα λόγια σου, βασιλεύ, είναι πικρά και ασύνετα. Δεν πρέπει να συμμορφωθώ σ' αυτά, εγώ είμαι δούλος του Θεού και σ' Αυτόν υπακούω. 

Του κακοφάνηκε του βασιληά, που του αντιμίλησε. Γι' αυτό διέταξε να βάλουν στο στόμα του ένα χαλινάρι -σαν να ήταν άλογο- και να τον σύρουν σ' όλη την πόλη για να τον ρεζιλέψουν. Το είπαν και το κάνανε. Ο Άγιος όμως στο διάστημα αυτό προσευχότανε λέγοντας: 

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, Συ έπλασες τον άνθρωπον και τον τίμησες με την Θείαν Σου Εικόνα. Επίβλεψε και ίδε την μανίαν του εκτελεστού τυράννου διότι τα παθαίνω αυτά για το Όνομά Σου το Άγιον. 

Στο σπίτι της ακόλαστης χήρας 

Τότε θύμωσε ο τύραννος κι' έστρεψε την οργή του στον Άγιο, που δίδαξε την Γαλήνη. Και για να τον εξευτελίσει διέταξε να τον παραδώσουν σε μια χήρα και ακόλαστη γυναίκα για να τον φυλά­ξει στο σπίτι της. Αλλά ο Θεός τον φύλαξε από τον εξευτελισμό ως εξής:

Μόλις πήγε ο Άγιος στο σπίτι της ακούμπησε σε ένα ξηρό ξύλινο στύλο. Και ω! του θαύματος, αμέσως ο ξηρός στύλος βλάστησε και έκανε τόσα κλωνάρια ώστε γέμισε όλο το σπίτι. Η χήρα εκείνη μόλις είδε τέτοιο παράδοξο θαύμα προσκύνησε τον Άγιο και του είπε:

Πήγαινε από το σπίτι μου κύριε, γιατί δεν είμαι άξια για να είσαι κοντά μου. 

Μη φοβάσαι παιδί μου, της είπε ο Άγιος, πίστεψε μονάχα στον Κύριο που είναι Θεός σπλαχνικός. 

Την άλλη ημέρα που είδαν οι γείτονες της χήρας τέτοιο μεγάλο δένδρο με άνθη και καρπούς μέσα στο δωμάτιό της, θαύμασαν και μπήκαν μέσα στο σπίτι. Βρήκαν εκεί τον Άγιο, που δίδασκε και τον ρώτησαν: 

Πες μας, συ είσαι ο Χριστός, που λένε; 

Όχι, τους απάντησε. Εγώ είμαι δούλος του Δεσπότου Χριστού του Αληθινού Θεού και με την Χάριν Του και την δύναμίν Του κάμνω τα θαύματα. 

Τότε η γυναίκα εκείνη τους είπε την υπόθεση και εγκωμίαζε τον Άγιο. Όλοι τους δε τον προσκύνησαν, πιστέψαν στον Χριστό και βαπτιστήκαν. Την άλλη ημέρα ανήγγειλαν στον βασιληά το θαυμαστό αυτό γεγονός. Και ενώ όλοι θαυμάζανε, ο πορωμένος έπαρχος είπε:

Πρόσταξε βασιλεύ ν' αποκεφαλίσουν αυτόν τον πλάνο, για να μην μείνει και κάνει και άλλα τέρατα και σημεία και πιστέψουν στον Χριστό περισσότεροι. 

Τέλος ειρηνικόν 

Πράγματι, ο βασιλεύς εξέδωσε εναντίον του Αγίου την καταδικαστική απόφαση. Οι δήμιοι πήραν την απόφαση, πήραν και τον Άγιο και τον φέρανε στον τόπο της θανατικής εκτελέσεως. 

Ο Άγιος Χαράλαμπος καιόμενος επί της πυράς 

Ο Άγιος όμως στο δρόμο, καθώς έσερνε τα κουρασμένα και πληγωμένα και γέρικα πόδια του, προσευχόταν με ψαλμούς προς τον Κύριο, που τους ήξερε απ' έξω. Έλεγε μεταξύ των άλλων και τον εκατοστό ψαλμό: 

«Έλεος και κρίσιν άσομαί Σοι Κύριε...». 

Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί, σήκωσε τα χέρια του και τα μάτια του στον ουρανό και προσευχήθηκε: 

 Σ' ευχαριστώ Κύριε, είπε, γιατί είσαι ελεήμων και φιλάνθρωπος. Συ Παντοδύναμε εκτύπησες τον εχθρόν μας διάβολον. Συ εκτύπησες και τον Άδην με το να απαλλάξεις από τον θάνατο το ανθρώπινο γένος. Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου. 

Τότε συνέβη και το εξής θαυμαστόν. Ανοίξα­νε για μια στιγμή οι Ουρανοί, φάνηκε ο Χριστός με πλήθος Αγγέλων. Κατέβηκε κοντά του και του λέγει:

Έλα, προσφιλέστατε και αγαπημένε μου Χαράλαμπε, που τόσο πολύ κακοπάθησες, για τ' Όνομά Μου. Ζήτησέ Μου ποίαν χάριν θέλεις και θ' ακούσω την δέησίν σου.

Και το ότι αξιώθηκα, αποκρίθηκε ο Μάρτυρας, να ιδώ την φοβεράν δόξαν της παρουσίας Σου, αυτό είναι μεγάλο χάρισμα σ' εμένα τον ελάχιστο. Αλλά επειδή η αγαθότης Σου, Κύριε, με προστάζει να Σου ζητήσω χάριν, παρακαλώ να μου κάνεις την εξής: 

Σε όποιον τόπο βρεθεί τεμάχιο από το λείψανό μου και σ' όποια χώρα γιορτάζουν το μαρτύριό μου, να μην γίνει εκεί ποτέ πείνα, ούτε πανώλη που θα θανατώνει τους ανθρώπους πρόωρα. Ούτε πονηρός άνθρωπος που να βλάπτει τους καρπούς, αλλά να είναι σ' αυτόν τον τόπο ειρήνη σταθερή, ψυχών σωτηρία και σωμάτων θεραπεία. Να είναι αφθονία σίτου, οίνου, ελαίου, τετραπόδων και άλλων χρησίμων πραγμάτων. 

Φύλαγε δε γερά τα βόδια και όλα τα τετράποδα ζώα των ανθρώπων για να γεωργούν τη γη και να δοξάζεται το Όνομά Σου. Συγχώρεσε, Κύριε, σε παρακαλώ και τις αμαρτίες των, ως Αγαθός και Φιλάνθρωπος.

Να γίνει πιστέ Μου δούλε, το θέλημά σου! Είπε ο Κύριος και αμέσως εξηφανίσθη.

Μετά ταύτα, ο Άγιος παρέδωσε αμέσως την αγιασμένη του ψυχή στον Χριστό ειρηνικά, πριν προλάβει ο δήμιος να του κόψει την κεφαλήν! Ο Θεός δεν θέλησε να ταλαιπωρηθεί περισσότερο. Αρκετά βασανίστηκε. 

Τα άγια λείψανά του θαυματουργούν 

Το Άγιό του λείψανο το παρέλαβε κατόπιν η μακαρία Γαλήνη και το ενεταφίασε μέσα σε χρυσή θήκη, αφού του έβαλε πολύτιμα μύρα και αρώματα. Κατόπιν το Άγιο και πανσεβάσμιο λείψανο του ενδόξου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, μοιράστηκε χάριν ευλαβείας στους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς. Διώχνει δε το Άγιο λείψανο τα βάσανα και κάθε ασθένεια, από όσους τον παρακα­λούνε. 

Υπάρχουν και σήμερα σε πολλούς Ναούς και Μοναστήρια τεμάχια λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους. Η Αγία και πάντιμος Κάρα του βρίσκεται επάνω στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, στο Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Κάνει δε συχνά παράδοξα κι' εκπληκτικά θαύματα. Υπάρχει εκεί και φυλλάδα, που περιέχει τα θαύματα του Αγίου. 

Ιδίως φυλάττει τους ανθρώπους από την φοβερή νόσο της πανώλης. Γι' αυτό όσες φορές ενέσκηπτε η φοβερή αυτή αρρώστεια, κατεβάζανε οι Πατέρες την Αγία Κάρα του κάτω στις πόλεις και το κακό σταματούσε αμέσως. Το 1812 η τρομερή αρρώστεια της πανώλης θέριζε όλη την Ήπειρο. Τότε κάποιος, Μολοσσός ονόματι, πατέρας του Ζώτου Μολοσσού που έγραψε το λεξικό των Αγίων Πάντων, πήγε στα Μετέωρα και έφερε στην Ήπειρο την Τιμία Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους και σταμάτησε το θανατικό.

Επίσης, πολλοί πιστοί την καλούνε στα σπίτια τους, την κατασπάζονται με ευλάβεια και κάνουν Αγιασμό. Και έτσι απαλλάσσονται από κάθε κακό.

Το 1897 έγινε ο Ελληνοτουρκικός  πόλεμος. Τότε οι Τούρκοι πήραν την Αγία Κάρα και την χτύπησαν με χίλιους δυο τρόπους για να ανοίξει και να πάρουν μόνον το αργυρό κουτί της. Δεν μπο­ρέσανε όμως να το ανοίξουνε. Ο Θεός τους έδωσε την τιμωρία, γιατί κάνανε οι Τούρκοι και άλλες ιεροσυλίες. Αρρωστήσανε δε όλοι τους βαριά. Πεθάνανε τότε 35.000 Τούρκοι στην Θεσσαλία από τύφο δια θαύματος του Αγίου.

Όταν έμαθε ο Σουλτάνος, ότι χάθηκε τόσος πολύς στρατός στην Θεσσαλία, έγραψε στον Διοικητή του τουρκικού στρατού Εδέμ, επίσημο γράμμα και τον ρωτούσε:

Πώς χάθηκε αυτός ο στρατός, αφού δεν έγινε καμμία μάχη με τους Έλληνες; Και ο Εδέμ απάντησε τότε ως εξής!

Όσοι Τούρκοι χάλασαν Εκκλησίες και Μοναστήρια πεθάνανε από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να Το εμποδίσω. Όλοι οι κακοί Τούρκοι, κακώς απέθαναν! 

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ 

Πολύ τιμάται σήμερα ο Άγιος Χαράλαμπος σε όλη την Ελλάδα. Στην Αθήνα υπάρχουν δύο Ναοί που γιορτάζουν μεγαλοπρεπώς στις 10 Φεβρουαρίου. Ο Ένας είναι στα Ιλίσσια και ο άλλος στο πεδίον του Άρεως. Ιδιαιτέρως όμως τιμάται και μεγαλοπρεπώς εορτάζεται στα Φιλιατρά της Πελοποννήσου.

Το σπουδαίον είναι, στον Άγιον αυτόν, ότι η μνήμη του διατηρείται μέχρι σήμερα τόσο ζωηρή, καίτοι πέρασαν αιώνες και μολονότι δεν είχε συγγράμματα που να διαβάζονταν και να τον φέρνουν στο μυαλό μας. Που οφείλεται αυτό; Ασφαλώς οφείλεται στην μεγάλη αγιότητά του, στα σκληρά μαρτύριά του και στα πολλά θαύματά του, που έχει κάνει μέχρι σήμερα και κάνει συνεχώς. Είναι δε τόσα πολλά τα θαύματά του, που για να γραφούν δεν έφτανε όχι μόνον το βιβλιαράκι αυτό, αλλά και πολύτομα και πολυσέλιδα βιβλία.

Αναφέρομε ενδεικτικά μόνον δύο θαύματά του σύγχρονα. 

Πως έσωσε την πόλη των Φιλιατρών 

Το ένα έγινε στα Φιλιατρά το 1943, στον καιρό της μαύρης Κατοχής της Ελλάδας από τους Γερμανούς. Το θαύμα αυτό συγκίνησε και συγκινεί μέχρι σήμερα, όχι μόνον τους Φιλιατρινούς, αλλά και όλους τους Έλληνες.

Το Γερμανικό Στρατηγείο από την Τρίπολη διέταξε τον Γερμανό Διοικητή των Φιλιατρών, Κοντάου ονόματι, για κάποιο σαμποτάζ που είχαν κάνει οι αντάρτες, να κάψουν την πόλη των Φιλιατρών, να σκοτώσουν ένα αριθμό προκρίτων Φιλιατρινών και να συλλάβουν 1.500 άλλους Φιλιατρινούς και να τους στείλουν στη Γερμανία, από όπου φυσικά δεν επρόκειτο να γυρίσει κανένας πίσω.

Ο αξιωματικός Κοντάου, έδωσε με την σειρά του διαταγή στους στρατιώτες του να προχωρήσουν την άλλη ημέρα στις έξι το πρωί με τα σύνεργα της καταστροφής, χωρίς οίκτο στην εκτέλεση της διαταγής.

Αυτό, το έμαθε στην Τρίπολη ο ιεροκήρυκας Αρχιμανδρίτης Θεόδωρος Κωτσάκης, που κατήγετο από τα Φιλιατρά, θλίψη και στενοχώρια κατέλαβε όλους, δεν ξέρανε τι να κάνουνε για να γλυτώσουν τα Φιλιατρά και τους Φιλιατρινούς. Πήρε κάποιον που γνώριζε τα γερμανικά και πήγε στο σπίτι του Γερμανού στρατηγού στη Τρίπολη.

Σταθήκαν στον διάδρομο. Αλλά ακούσανε μέσα στο γραφείο του στρατηγού φωνές, κακό, βρισιές, αναστάτωση μεγάλη. Κάποια Ελληνίδα τον τράβηξε από το ράσο να φύγει, για να μην τους εκτελέσουν επί τόπου και αυτούς.

Βγαίνοντας τότε ο ιεροκήρυκας, ειδοποίησε όλα τα σπίτια των Φιλιατρινών στην Τρίπολιηνα προσευχηθούν τη νύχτα στον Άγιο Χαράλαμπο, τον πολιούχο των Φιλιατρών για να βάλει το χέρι του. Αυτός δε, κλείστηκε στο δωμάτιό του και προσευχόταν με πόνο.

Το ίδιο κάνανε στα Φιλιατρά οι κάτοικοι, που κάτι μυριστήκανε και αυτοί.

Ο Άγιος άκουσε την προσευχή τους και έκανε το θαύμα. Ο Άγιος παρουσιάζεται την νύχτα στον Κοντάου που κοιμόταν. Παρουσιάστηκε σαν γέροντας σοβαρός, μεγαλοπρεπής, ιεροπρεπής, ιεροφορεμένος και με κατάλευκη γενειάδα. Ήταν μια φυσιογνωμία, που δεν την είχε δει ποτέ στη ζωή του ο προτεστάντης ή μάλλον άπιστος Γερμανός. Ο σεβάσμιος γέροντας του είπε με γλυκύτητα: 

Άκουσε, παιδί μου, τη διαταγή που έλαβες να μην την εκτελέσεις. 

Το όνειρο ήταν ζωηρό και του έκανε εντύπωση. Ξύπνησε και ξανακοιμήθηκε, αλλά με την απόφαση να εκτελέσει την διαταγή. Ξανά παρουσιάζεται ο Άγιος στον ύπνο του και του λέγει: 

Αυτό που σου είπα να κάνεις. Την διαταγή να μη την εκτελέσεις. Μη φοβηθείς. Εγώ θα φροντίσω να μην τιμωρηθείς. 

Ξαναξύπνησε και στο μυαλό του στριφογύριζαν τα λόγια που του είπε. Αλλά ήταν αδύνατο να μην εκτελέσει την διαταγή, διότι θα εκτελούσαν αυτόν οι Γερμανοί.

Ξανακοιμήθηκε. Ξαναπαρουσιάζεται και εκ τρίτου ο σεβάσμιος γέροντας και του λέγει:

Σου είπα να μην φοβηθείς. Εγώ θα φροντίσω και δεν θα τιμωρηθείς. Θα σε φυλάξω δε εσένα και όλους τους άνδρες σου και θα γυρίσετε πίσω στα σπίτια σας, χωρίς να πάθει κανένας τίποτε. 

Στην αρχή θέλησε να αρνηθεί την εντολή του Αγίου Χαραλάμπους και να παραστήσει τον γίγαντα. Αλλά παρ' όλη την αθεϊα του λύγισε, διότι εν συνεχεία τη νύχτα εκείνη, ο Γερμανός αξιωματικός -όπως έλεγε ο ίδιος- άκουσε στον ύπνο του φωνές και κλάμματα, σαν να προέρχονται από τυραννισμένους ανθρώπους κάπου εκεί δίπλα στην αυλή του.

Ύστερα πλησίαζαν ζωντανές μορφές που έμοιαζαν σαν γυναίκες, γυναίκες πολλές, που χτυπούσαν κεφάλια και στήθια από αφόρητη δυστυχία και πόνο. Θρηνούσαν, αγανακτούσαν και καταριόντουσαν από πόνο για την σφαγή των παιδιών τους και των εγγονών τους, που επρόκειτο να γίνει. Όλες αυτές οι φωνές γίνανε ύστερα σύννεφο και ανέβαιναν προς τα ύψη του Ουρανού, χωρίς να πέφτει τίποτε στη γη.

Και ακόμη έβλεπε στον ύπνο του, ο Γερμανός αξιωματικός, κάτι σκοτεινόμακρα σύννεφα που έβγαιναν από το δωμάτιό του και ανέβαιναν και σκίαζαν τον ήλιον, ο οποίος κρυβόταν από τα σύννεφα αυτά σαν να ήταν άνθρωπος και σκοτείνιαζε τα πρόσωπα των στρατιωτών του. Άλλοι από τους Γερμανούς τρόμαζαν και άλλοι ζητούσαν βοήθεια, κάνοντας τον Σταυρό τους. Και όλοι τους τρέχανε να κρυφτούνε πίσω από τους κορμούς των ελαιών.

Από τον τρόμο του ξύπνησε. Πήγε να μιλήσει αλλά δεν μπορούσε, παρά κρατούσε ανοιχτό το στόμα του και κύττταζε την εικόνα του ονείρου του. Κύτταζε τον γέρο εκείνον, που τον είδε μέσα στο όνειρό του τρεις φορές και ο οποίος είχε μορφή Αγίου της Ορθοδοξίας. Όταν συνήλθε από τους εφιάλτες, άρχισε να σκέφτεται το κακό που επρόκειτο να γίνει: Να σκοτώνονται άνθρωποι και σαν τα σκυλιά να μένουν άθαφτοι. Να καίγονται σπίτια σε ένα λεπτό, που απαιτούσαν αιώνες για να κτισθούν!

Οι σκέψεις αυτές τον αναστάτωσαν. Αλλά πάλι έλεγε:

Εγώ είπα να κάψω την πόλη. Και θα την κάψω.

Τότε έκλεισε τα μάτια του. Και ο γέρος, ο Άγιος Χαράλαμπος, εμφανίσθηκε ξανά μπροστά του απειλητικός και επίμονος. Με φωνή δε δυνατή και επιτακτική του είπε: 

Πρόσεξε! Η πόλη δεν θα καεί και οι κάτοικοι δεν θα συλληφθούν. Είναι αθώοι. Το ακούς; 

Σηκώθηκε τότε ο Γερμανός, στερέωσε τα γόνατά του που τρέμανε και πήρε το τηλέφωνο.

Με τρεμάμενη φωνή τηλεφωνούσε στην Τρίπολη, στον Γερμανό Διοικητή της Πελοποννήσου. Και ο Διοικητής εκείνος άνοιγε το στόμα του για να δώσει συμβουλές αλλά πάλιν κόμπιαζε. Πήγαινε να αγριέψει, για να εκτελεστεί η διαταγή του, αλλά δεν μπορούσε. Τι είχε συμβεί; Και ο ίδιος αυτός, το ίδιο βράδυ, είχε δει στο όνειρό του τον Άγιο Χαράλαμπο όπως τον είδε και τον περιέγραψε στο τηλέφωνο και ο αξιωματικός του από τα Φιλιατρά. Τελικά αποφάσισε και είπε στον αξιωματικό των Φιλιατρών:

«Γράψατε. Αναστέλλω την καταστροφήν της πόλεως. Έλθετε αμέσως ενώπιόν μου αύριον μεσημβρία».

Όταν ξημέρωσε ανακοινώθηκε η ανάκληση της απόφασης των Γερμανών. «Το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός και εις το πρωί αγαλλίασις». Ξεχύθηκαν στο άκουσμα χαρούμενοι οι άνθρωποι στα καφενεία, στην πλατεία, στους δρόμους ...

Μια ομάδα -τότε- από Γερμανούς στρατιώτες και υπαξιωματικούς, έχοντες στη μέση τον αξιωματικό τους Κοντάου και δύο Ορθόδοξους ιερείς, περνούσαν από τους δρόμους και πηγαίναν από την μία Εκκλησία στην άλλη. Άρχισαν από τον Άη Γιάννη, από τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Αθανάσιο και τελικά κατευθύνονταν προς την Παναγιά. 

Ο αξιωματικός έψαχνε να βρει την Εικόνα του Αγίου που είδε στον ύπνο του. Όταν του άνοιξα­ν την πόρτα του Ναού της Παναγίας, αναγνώρισε μέσα στις εικόνες τον Άγιο Χαράλαμπο που είδε στον ύπνο του και τον πρόσταζε. Η φωνή του κόπηκε.

Ντράπηκε για τον εγωισμό του. Σκέπασε με τα χέρια του το πρόσωπό του. Σε λίγο τα κατέβασε. Έκανε, αυτός ο Προτεστάντης και άθεος, τον Σταυρό του. Είπε μερικές προσευχές στη γλώσσα του, τις οποίες οι ιερείς δεν μπόρεσαν να τις ερμηνεύσουν. 

Ρώτησε εν συνεχεία τους Ιερείς να του πούνε ποιος ήταν ο γέροντας της εικόνας. Του διηγήθηκαν, ότι αυτός είναι ο Άγιος Χαράλαμπος που υπέστη πολλά μαρτύρια για τον Χριστό. Του είπα­ν έπειτα για τα θαύματα που έκανε και κάνει και άλλα πολλά. 

Η χαρά των Φιλιατρινών και η ευγνωμοσύνη τους στον Άγιο δεν περιγραφόταν. Δοξάζαν τον Θεό και ευχαριστούσαν τον Άγιο Χαράλαμπο για το θαύμα του. 

Όπως δε του είπε -του Φρούραρχου- ο Άγιος, αυτός και όλοι οι άνδρες της φρουράς εκείνης επέστρεψαν, όταν τελείωσε ο πόλεμος, στη Γερμανία και στα σπίτια τους, χωρίς να πάθει κανείς τους τίποτε. 

Διατήρησε δε ο Γερμανός ζωηρότατη την μνήμη του θαύματος και ευγνωμονούσε τον Άγιο. Ήθελε να επιστρέψει από τη Γερμανία για να τον προσκυνήσει. Πράγματι, έπειτα από δύο χρόνια, ξεκίνησε με τη γυναίκα του και ήλθαν από τη Γερμανία στα Φιλιατρά. Δεν πρόλαβε όμως την γιορτή του Αγίου, διότι έφτασε μια μέρα αργότερα, στις 11 Φεβρουαρίου.

Όταν όμως τον είδαν οι Φιλιατρινοί, χαρήκανε χαρά μεγάλη και ξαναγιορτάσανε. Ψάλλα­νε δοξολογία και του κάνανε υποδοχές, γιορτές, τραπέζια και χαρές. Μέχρι σήμερα, πολλές φορές ο Γερμανός αυτός με την γυναίκα του, τα παιδιά του και με άλλους πατριώτες του πήγαινε στις 10 Φεβρουαρίου στα Φιλιατρά και προσευχηθήκανε με πίστη στον Άγιο. Στην καρδιά του άνθισε η Ορθοδοξία. 

Στην Πολυκλινική των Αθηνών 

Το άλλο θαύμα έγινε στον Κωνσταντίνο Λιβαδά, υπάλληλο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, όταν ήταν νέος. Ιδού πώς το περιγράφει:

«Τον Ιανουάριο του 1931 νοσηλευόμουν στην Πολυκλινική Αθηνών με απόστημα στο ήπαρ. Επί 4 εβδομάδες με βασάνιζε ο πυρετός. Είχα νυχθημερόν 38-40 βαθμούς και πόνους φοβερούς. Αποφασίσθηκε να γίνει εγχείριση.

Ήταν παραμονή του Αγίου Χαραλάμπους 9 Φεβρουαρίου του 1931. Το απόγευμα και ενώ βρισκόμουν λόγω του μεγάλου πυρετού σε λήθαργο και εξαντλητική κατάσταση, βλέπω να εισέρχεται ένας ιερωμένος μεγαλοπρεπής με μακρυά γενειάδα. Πλησίασε εμένα και όχι τον απέναντί μου ασθενή, που χαροπάλευε από περιτονίτιδα. Μου θώπευσε το κεφάλι και μου είπε: «Μη φο­βάσαι... Αύριο θα είσαι τελείως καλά. Είσαι καλό παιδί». 

Ρώτησα, όταν έφυγε, την ευρισκομένη κοντά μου και τελούσα χρέη νοσοκόμου Μοναχή Ευανθία, ποιος ήταν ο Κληρικός που ήλθε;

Δεν είδα κανέναν Κληρικό, είπε εκείνη.

Της εξιστόρησα κατόπιν το συμβάν. Σταυροκοπήθηκε και μου είπε:

Αύριο είναι του Αγίου Χαραλάμπους, θα είσαι καλά. 

Έπεσα κατόπιν σε βαθύτατο ύπνο. Ο πυρετός από την ώρα εκείνη άρχισε να κατεβαίνει. Το πρωί ήμουν απύρετος, τελείως καλά και χωρίς πόνους στο ήπαρ. Το πρωί με εξέτασαν ο χειρούργος καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος και ο αδελφός του Ανδρέας, παθολόγος, για να κανονίσουν τα της εγχειρίσεώς μου. Ερευνούσαν και αναζητούσαν με ψηλάφιση το απόστημα, αλλά δεν το εύρισκαν, ούτε την σκλήρυνση και την διόγκωση (οκτώ δακτύλων) του ήπατος. Το ήπαρ ήταν φυσιολογικό!

Η Μοναχή εξιστόρησε στους Καθηγητές το νυχτερινό συμβάν. Μου έδειξαν και την Εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, την οποία ανεγνώρισα. Ήταν ο ίδιος που είχα δει. Οι καθηγητές κατάπληκτοι αναφώνησαν: 

Ψηλά τα χέρια. Κάτω τα μαχαίρια. Απόψε έγινε θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους στην Πολυκλινική! 

Αργότερα και μετά παρέλευση ετών, έμαθα ότι ο Άγιος Χαράλαμπος είναι ιατρός των λοιμωδών νόσων, όπως ήταν και η δική μου». 

Κ. ΛΕΙΒΑΔΑΣ 

Ο Άγιος Χαράλαμπος στην ζωή του λαού 

Ο Άγιος Χαράλαμπος, σε πολλά μέρη της Ελλάδος, τιμάται διότι είναι προστάτης από τις λοιμώδεις νόσους και ιδίως από την πανούκλα. Γι' αυτό και ο Άγιος απεικονίζεται πατώντας την πανώλη, η οποία παρουσιάζεται σαν ένα τερατόμορφο γύναιο που ξερνάει καπνούς από το στόμα. Γι' αυτό του έδωσε ο Θεός την χάρη αυτήν.

Ήταν μεγάλη η υπηρεσία που προσέφερε ο Άγιος στους γεωργούς τότε που δεν υπήρχαν κτηνίατροι, τα δε βόδια ήταν αναγκαιότατα στην οικογένεια.

Παλαιότερα οι ζευγολάτες, την παραμονή της γιορτής του Αγίου ανάβανε στα σπίτια τους κοντά στο τζάκι μια μεγάλη λαμπάδα από καθαρό κερί εις μνήμην του Αγίου και καιγόταν όλη την νύχτα. Το δε πρωί πηγαίναν πρόσφορο στην Εκκλησία για να λειτουργηθεί. Και όλα αυτά για να φυ­λάξει ο Άγιος Χαράλαμπος τα βόδια του γερά καθ' όλη την χρονιά.

Είναι προστάτης και όλων των ζώων. Γι' αυτό στην Κρήτη οι τσοπάνηδες, όταν τα ζωντανά τους δεν πάνε καλά, τον παρακαλούνε να τα θεραπεύσει.

Στην Πρέβεζα ο Άγιος Χαράλαμπος είναι πολιούχος. Στην Εικόνα του κρεμάνε πλήθος αφιερωμάτων. Από τα αφιερώματα χαρακτηριστικό είναι ένα πουκαμισάκι που κατασκευάζεται από πανί. Αυτό γίνεται σε μια μέρα!  Γι' αυτό λέγεται και μονομερίτικο ... 

Αυτό συμβαίνει ως εξής: Κάποια νύχτα συγκεντρώνονται σ' ένα σπίτι μερικές γυναίκες, όπου γνέθουν και υφαίνουν βαμβάκι. Μ' αυτό το ύφασμα, που γίνεται σε μια μέρα φτιάχνουν το πουκαμισάκι. 

Το αφιέρωμα αυτό ξεκινάει από ένα γεγονός που αναφέρεται στην θαυματουργή δράση του Αγίου. Κάποτε, τον Άγιο Χαράλαμπο τον επεσκέφθηκαν χωρικοί που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους κι' έτρεξαν κοντά του γιατί η πανώλη τους θέριζε καθημερινά. Από ευγνωμοσύνη δε, διότι ο Άγιος στάθηκε προστάτης τους, του έκαναν δώρο ένα πουκάμισο που γνέθηκε και πλέχθηκε από βαμβάκι και ράφτηκε μέσα σε μια μέρα ... 

Απολυτίκιον - Ήχος δ' 

Ταχύ   προκατάλαβε 

Ως στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφέ, εδείχθης Χαράλαμπες. Έλαμψας εν τω κόσμω, δια του Μαρτυρίου, έλυσας των ειδώλων την σκοτόμαιναν, μάκαρ. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς. 

Κοντάκιον - Ήχος δ' 

Επεφάνης σήμερον

Ως φωστήρ ανέτειλας, εκ της εώας, και πιστούς εφώτισας, ταις των θαυμάτων σου βολαίς, Ιερομάρτυς Χαράλαμπες. Όθεν τιμώμεν, την Θείαν σου άθλησιν.

"ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ" 

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
Αρχιμ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ" 

http://www.impantokratoros.gr/

το είδαμε ΕΔΩ

Ποσειδώνας 

ΣΧΟΛΙΟ

Ο βίος του Αγίου Χαραλάμπους είναι αληθινά εκπληκτικός....

Επίσης τα μαρτύρια του μεγάλα αλλά ακόμα μεγαλύτερα και εκπληκτικά τα θαύματα που συνέβαιναν κατά την διάρκειά τους...

Ο Θεός μέσω αυτού του υπερήλικα Αγίου Του προσπάθησε να σώσει πολλές ανθρώπινες ψυχές...

Ο Ελληνας Αγιος Χαράλαμπος πραγματικά έσωσε πολλούς Ελληνες Χριστιανούς και ειδωλολάτρες και τους έφερε στην αληθινή πίστη της Αγάπης...

Διαβάζοντας τον εκπληκτικό βίο του βλέπουμε ότι προσπαθούσε ακόμα και μέσα από τα βασανιστήρια που του έκαναν να σώσει τους συμπατριώτες του αλλά και όσους Ρωμαίους (κυρίως άρχοντες) των πλησίαζαν για να τον βασανίσουν....

Ο Ελληνας Αγιος Χαράλαμπος είναι μια τεράστια αποστωμοτική απάντηση στους ξενοκίνητους και μασωνοκίνητους νεοπαγανιστές που προσπαθούν να μας πείσουν εδώ και μερικά χρόνια ότι ο Χριστιανισμός ήρθε στις ελληνικές περιοχές (Ελλάδας και Μικράς Ασίας) από κάπου αλλού μέσω ...εισβολής χιλιάδων εβραίων... (γι αυτό άλλωστε τον αποκαλούν "Ιουδαιοχριστιανισμό"... αποκρύπτωντας και τους μαζικούς ρωμαϊκούς διωγμούς κατά των Χριστιανών που έχει καταγράψει η ιστορία, αλλά και αποφεύγοντας να πουν ότι στις περισσότερες φορές οι Εβραίοι συνεργάστηκαν με τους Ρωμαίους και τους ειδωλολάτρες Ελληνες στο να διώκουν τους Ελληνες Χριστιανούς)...

Τα μαρτύρια, το μίσος και το μίσος κατά των Ελλήνων Χριστιανών είναι τέτοια που πραγματικά είναι θαυμαστό πως οι Ελληνες Χριστιανοί όταν εξελληνίστηκε το Ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αφού η πρωτεύουσα (Νέα Ρώμη) μεταφέρθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο στο αρχαιοελληνικό Βυζάντιο και οι αυτοκράτορες έγιναν πλεόν Χριστιανοί, συγκρατήθηκαν και δεν διεξήγαγαν μαζικούς διωγμούς κατά των ειδωλολατρών αλλά μόνο κατέστρεψαν τους περισσότερους ναούς και τα αγάλματα που θύμιζαν το αίσχος και τον θάνατο.... εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων...

Οι σύγχρονοι ξενοκίνητοι νεοπαγανιστές αρέσκονται να λένε ότι οι Χριστιανοί (τους οποίους αποφεύγουν εντέχνως και εκ δόλου να ονομάζουν Ελληνες) κατάστρεψαν μνημεία και ναούς απαράμμιλλης τέχνης και πολιτισμού...

Κι αυτό είναι αλήθεια...

Για τους Ελληνες Χριστιανούς όμως εκείνης της εποχής αυτό ήταν το παρόν τους...

Δεν είχαν την ευαισθησία ούτε και την σκέψη ότι αυτοί οι ειδωλολατρικοί ναοί και τα έργα τέχνης θα αποτελούν μετά από 1500 χρόνια έργα της πολιτιστικής κληρονομιάς και ότι θα θαυμάζονται από εκατομμύρια ανθρώπους...

Γι αυτούς τους ανθρώπους αυτό ήταν το παρόν τους....

Και τους θύμιζε και εξέφραζε ότι χειρότερο μπορούσε να υπάρχει από ηθικής άποψης για εκείνους...

Εκατομμύρια συμπατριώτες τους Ελληνες είχαν καεί, είχαν δοθεί ως τροφή στα θηρία στις αρένες, είχαν βασανισθεί και σταυρωθεί εμμένοντας πιστοί στην Αλήθεια του Χριστού...

Η Πίστη μας ρίζωσε πάνω στο αίμα μαρτύρων όπως ο Αγιος Χαράλαμπος και στερεώθηκε πάνω στα απίστευτα θαύματα που συνέβαιναν κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων...

Και τότε φυσικά όπως και τώρα όσοι είχαν πορωμένες ψυχές και συνειδήσεις δεν μπορούσαν να καταλάβουν την επέμβαση Του Θεού...

Το μίσος τους ήταν τέτοιο που κατέβαλαν αληθινά θεωρώ, προσπάθειες ώστε να αρνούνται αυτό που καθαρά έβλεπαν όλοι οι υπόλοιποι γύρω τους... και πίστευαν...

Ο εγωισμός και το μίσος τους που ξεφτιλίζονταν από έναν υπερήλικα Αγιο του Θεού ήταν τέτοιο που λύσσαγαν στην κυριολεξία...

Δυστυχώς και στις ημέρες μας συμβαίνει ακριβώς το ίδιο...

Πολλοί συνάνθρωποί μας και σήμερα προσπαθούν να αποφεύγουν όσο μπορούν να δουν την αλήθεια του Χριστού...

Προσπαθούν να εξηγούν τα θαύματα με λογική...

Προσπαθούν να θεοποιήσουν την επιστήμη...

Προσπαθούν να αποφεύγουν γενικώς ότι έχει σχέση με τον Θεό...

Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να έρθουν σε συναίσθηση και να πουν απλά μια και μόνη φράση:

"Κύριε Ιησού Χριστέ εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχεις αλλά αν υπάρχεις βοήθησε με να σε βρω..."

Κι αυτό το ειλικρινές χτύπημα στην θύρα Του Κυρίου αν πραγματικά συνοδεύεται από το άνοιγμα καρδιάς του ανθρώπου είναι βέβαιο ότι θα φέρει τον Κύριο μπροστά του... και το θείο άγγιγμα Του θα ανοίξει σωτήριους ορίζοντες στον πρώην άπιστο άνθρωπο που δεν είχε μέχρι σήμερα φανταστεί...  

Share