Ξεκινάς το πρωί να πας στη δουλειά σου… (αστείο!) και δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις… ποια δουλειά σου θα μου πεις… βαυκαλίζεσαι μάλλον πως πας στη δουλειά… ή αναπολείς παλιές καλές εποχές. Καλά, ας πούμε πως ξεκινάς να πας μια βόλτα βρε παιδί μου, για να ξεσκάσεις από το μέσα-μέσα (κι αν είσαι και μέσα!) τόσες μέρες, αμάν πια θα αποβλακωθώ τελείως… ναι, γιατί σίγουρα αποβλακωμένος είμαι, αφού θυμάμαι πως κάποτε υπήρχε… δουλειά! Από πότε είμαι άδουλος και ΑΝΕΡΓΟΣ και πάρεργος; Σιγά να μη θυμάμαι, εδώ δεν θυμάμαι από πότε έχω να φάω… έλα όμως που επιβιώνω! Σοφή επιστήμη η αεροφαγία! Τύφλα να' χουν οι επιστημονικές ερευνητικές αναλύσεις επί αναλύσεων, χωρίς προτάσεις λύσεων, που σε διαγράφουν απ' τον πρώτο μήνα ΑΝΕΡΓΙΑΣ!
Τι να πω μ' αυτά που μας ψεκάζουν (το μάνα εξ ουρανού;), έχω γίνει άβουλο (φυτό) και εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, (ούτε Υπουργείο να ήμουν)! Η πρώτη μου σκέψη το πρωί… ποια νομίζετε πως είναι; Δώσε ημίν σήμερον τον άρτον ημών τον από πλούσιον… Μία και μοναδική σκέψη με τη βούλα. Δεύτερη περί νύχτας… δεν προβλέπει το πρόγραμμα ασιτίας και δεν έχω κι απαιτήσεις! Δεν φτάνει που βρίσκω κανένα ξεροκόμματο τη μέρα; Ευτυχώς δηλαδή που νοιάζονται οι… νεόφτωχοι περαστικοί, που πετάνε αποφάγια στον κάλαθο των απόκληρων… δηλαδή σε μένα. Εδώ ο καλύτερος ΚΑΔΟΣ! Καταπίνει αμάσητα τα τροφικά απομεινάρια των εχόντων ακόμα και κατεχόντων θέσεις και υποθέσεις δημοσίων και ιδιωτικών καταθέσεων, μετά θέσεων εκ παραθύρου δημιουργηθέντων και αποκτηθέντων εκ εισοδημάτων επιχειρηματικώ ή κληρονομικώ δικαίω υπολογισθέντων και απωλεσθέντων! Καλή σας ΟΡΕΞΗ!
Πάει μούστριψε του κακομοίρη, που έχω να δω ψωμί και στρώμα ζεστό απ' την προ κρίσης εποχή. Μα καλά αυτή η εποχή ήρθε κι έμεινε εδώ; Δεν μπορεί να ξεκουμπιστεί να πάει προς Γερμανία μεριά, να ξεσπιτώσει και γερμαναράδες, που απειλούν (στον ύπνο τους) αφελείς λαούς (σας την είπα;) με… εξαφάνιση; Κι αυτή η καταραμένη δήθεν οικονομική ΚΡΙΣΗ γέννημα θρέμμα παγκοσμιοποιημένης μηχανορραφίας στην πλάτη των λαών… (δεν πάει να…) για να τους λεηλατήσουν και να τους αποδεκατίσουν και να μην αυγατίσουν σαν πληθυσμός… πληθυσμό βλέπω κι εγώ τώρα, που σέρνομαι στους δρόμους της πόλης μου (το "μου" σας άρεσε;) αμέριμνος κι αργοκίνητο καράβι… σε απόβλητο λιμάνι ΑΡΑΓΜΕΝΟ!
Εμένα κανένας δεν με περιμένει, κανένας δεν με κυνηγάει, κανένας δεν με θυμάται, ούτε σπιτονοικοκύρης, ούτε εργοδότης, ούτε ΔΕΗ, ούτε ΟΤΕ, ούτε ΕΦΟΡΙΑ, ούτε ΤΡΑΠΕΖΑ… α, τώρα που είπα Τράπεζα θυμήθηκα, πως πρέπει σαν νομοταγής πολίτης να πάω να της καταθέσω τον οβολό μου, για να μην κινδυνέψει με πτώχευση το κοινωφελές Ίδρυμα και τι θα κάνει μετά το φτωχούλη… πως θα μας δανείζει με το αεριτζίδικο παράγωγό της; Πως το λένε; Αυτό ντε το χαρτάκι που "κόβει" αράδα στα μηχανήματα; Στους υπολογιστές του δηλαδή που βάζει τους λογιστές του να κάνουν τις "γυριστές του" με το μαγικό κουμπί που γεννάει χρήμα… αυτό που διεθνώς πολλαπλασιάζεται κι αυξάνεται και… πληθύνεται ΕΝΤΟΚΩΣ!
Ρωτάτε με ποιο; Με το δανεικό που μας έβαλαν στο ΧΡΕΟΣ! Απ' την παραγωγή το βγάζουν και στην κατανάλωση το βάζουν, για να βάζουν τόκους επί τόκων σε στόκους Έλληνες κορόιδα που… "βρε δεν πάτε στον ΑΤΜ σας παλιοτόμαρα, που θα σας καταθέσω την περιουσία μου, για να πλουτίζετε εσείς και να κοιμάμαι εγώ στα παγκάκια; Όχι βρε απαίσια τραπεζοκτήνη δεν σας δίνω το ευρουλάκι μου, για να πεθάνετε απ' την πείνα εσείς παλιοτενεκέδες κι όχι εγώ, που έμαθα να επιβιώνω στον δρόμο… αυτή είναι η εκδίκηση του άστεγου, του πεινασμένου, του αδικημένου, του ανυποταγμένου, του αγανακτισμένου απόγονου δοξασμένου… κόλλησα κι εγώ εκεί που μένουν όσοι απομένουν έρημοι και ξυλιασμένοι σ' ένα παγκάκι ξεχασμένοι… και μετά σου λέει Κράτος Πρόνοιας… παρακράτος απονιάς θα το' λεγα εγώ, που έχω την συμπόνια των… ΣΥΝΑΣΤΕΓΩΝ!
Ξάπλα στον… καναπέ της αδράνειάς μου σκέφτομαι, πως κάπως πρέπει κι εγώ να πορευτώ σ' αυτή την Κακούργα Κενωνία, που μ' εγκατέλειψε απροστάτευτο στους πέντε δρόμους και στους υπονόμους και παρανόμους Νόμους της και παραπονιέμαι, γιατί είμαι με δικαιώματα ΕΛΛΗΝΑΣ έντιμος και πανέτοιμος να την υπερασπιστώ, μα εκείνη δεν μ' ακούει…
- Σ' ακούει και μάλιστα πολύ καλά παιδί μου…
Αυτή η κρυστάλλινη φωνή φτάνει στ' αυτιά μου σαν βάλσαμο καλύτερο κι από σουαρέ σε βασιλική σουίτα (ο πεινασμένος… τι ονειρεύεται εξυπνοπούλια μου;). Δύσκολο να εντοπίσω την πηγή της, αφού μιλιούνια περνούν μπροστά μου τρέχοντας να προλάβουν (κυνηγημένοι κι από φόρους χαροκαμένοι). Ουκ αν λάβεις απ' τον μη έχοντα άπορο νεόφτωχο μετανοιωμένο ψηφοφόρο αλεξάκη ψηφίσαντα και παραδεχθέντα τα διαπραγματευθέντα άνευ φόβου αριστερού και πάθος δεξιού κομματισμού εις τον οίκον της Αγίας Απο-Βολής των ΑΜΗΝ!
- Αχ παιδί μου καταλαβαίνω τον πόνο σου αλλά….
Η φωνή μού έκανε την τιμή να μού απευθύνεται εξ αποστάσεως κι η δική μου γι' αυτήν λογίζεται δια προτάσεως: "Είμαι Έλληνας περήφανος κι αγωνιστής πατριώτης κι έχω να το λέω κι όποιος δεν με πιστεύει, ο όρκος περιττεύει.
- Είσαι ΕΛΛΗΝΑΣ; Απόδειξέ το! Μου χτυπάει στο τύμπανο η γνώριμη πλέον φωνή μιας άφαντης ύπαρξης. Άκου θράσος δηλαδή… να μου ζητάει αποδείξεις για το ποιόν μου… για την ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ μου ήθελα να πω, μια υποψήφια συγκάτοικός μου στο παγκάκι (έτσι υποθέτω) και να μην ξέρω ούτε τι καπνό φουμάρει… (ένα τσιγαράκι βρε παιδιά…) μα βγαίνει καπνός χωρίς φωτιά; Κι αυτή χωρίς πρόσκληση μου μπήκε και μου ζητάει και τα ρέστα… λες και με… πλήρωσε με ΤΗΛΕΚΑΡΤΑ!
- Τι θες κορίτσι μου και με τυραννάς; Δεν με φτάνει η πείνα μου; της λέω παρακλητικά κι ανυπομονώντας να την ξεφορτωθώ.
Να' τα μας τώρα αποκτήσαμε και συγκάτοικο στο μπαγιάτικο άνευ ενοικίου και αστείου παγκάκι, που καμιά Τράπεζα δεν μπορεί να το βγάλει σε πλειστηριασμό…κι εκείνη επιμένει.
- Άκου να μαθαίνεις… από παλαιοτάτων ετών φρόντιζα τα παιδιά μου και τα είχα στην πρώτη γραμμή εφ' όπλου μάχης. Έγιναν ποτέ ξενόδουλα και προσκυνητές εισβολέων κι από πολιτισμό πειναλέων ευρωπαίων και των… παίων; Όχι, γιατί δεν ανάθρεψα τα παιδιά μου, για να γίνουν ΠΡΟΔΟΤΕΣ!
- Μα για ποια παιδιά μιλάς; Που ζεις εσύ; Δεν βλέπεις τους προδότες να τα πουλάνε όλα αντί πινακίου φακής; (αχ και να' χα ένα πιατάκι!)… είναι ικανά και την Ελλάδα να πουλήσουν…
- Αυτό δεν πρόκειται να γίνει στον Αιώνα τον Απαντά!
- Και ποιος θα τους εμποδίσει; Βλέπεις εσύ κανέναν απ' τη σάρα και τη μάρα των πολιτικών, να τιμά την γέννα του και την πένα του και τα Ιερά και τα Όσια και να τα' χει τετρακόσια;
Η καημένη η κοπέλα με κοιτάζει άναυδη και με περιεργάζεται σαν ξεροψημένο κάστανο… αχ αυτά τα ζεστά κάστανα, ποιος θα τα βγάλει απ' την φαγωμάρα βουλευτών και βολευτών, τώρα που έπιασαν τον καστανά; (Καμπάνα για το σαπιοκρέας της υπουργικής χοντροκομμένης καρέκλας, που λέει πως θα μας μάθει γράμματα, γράμματα σπουδάματα συριζοδράματα). Και πάμε παρακάτω μετά φόβου γνώσεως κι απογνώσεως…
- Εσύ θα τους εμποδίσεις βέβαια παλικάρι μου και να σε χαίρεται η μανούλα που σε γέννησε και σ' έκανε άνθρωπο σωστό και περήφανο Έλληνα, για να γίνεις ο μπροστάρης…
- Τώρα μάλιστα! Αυτή η μανούλα δεν πρόλαβε να δει τον κανακάρη της στα… ψηλά πατώματα, γιατί στα χαμηλά που έπλενε για να τον σπουδάσει, δεν της έβαζαν ένσημα, για να πάρει κάποια μέρα μια συνταξούλα, να γεράσει αξιοπρεπώς. Πάει η καημενούλα στον Θεό να βρει το δίκιο της, γιατί σ' αυτή την χώρα το δίκιο πήρε των ομματιών του κι αλλαξοπίστησε…
- Πουθενά δεν πήγε ούτε το ΔΙΚΙΟ, ούτε το δικό σου χρέος στην πατρίδα σου. Όλα τα παιδιά μου μαζί θα την ΣΩΣΕΤΕ!
Λέξη δεν κατάλαβα, μα για να μην την περιφρονήσω, σκάω στα γέλια και πόσο καλό μου έκανε! Πως ανέχομαι να στέκεται στο ίδιο ύψος με μένα μια φρενοβλαβούσα χαμηλοβλεπούσα και συμπαρομαρτούσα σε παρανομίες πολιτικάντηδων; Ορίστε μας, το είπα κι αφήστε μας στον άστεγο κι άπορο πόνο μας!
- Τι λες παιδάκι μου; Τόσο βαθειά χωμένος είσαι στον εικονικό κόσμο σου, που δεν μπορείς να δεις πέρα απ' το φεγγάρι;
- Ποιο φεγγάρι κυρά μου, που ακόμα δεν μεσημέριασε; Τρελάθηκες ή μόνο εσύ πετάς στα σύννεφα και το βλέπεις;
- Λεβέντη μου δεν με… πιάνεις! Κρίμα… γιατί εγώ έχω επενδύσει σε σένα κι ελπίζω κάποτε να με… αποζημιώσεις!
Να τη και στο χρηματιστήριο ΙΔΕΩΝ να επενδύει σε μένα σαν να' μια ΜΕΤΟΧΗ και ζητάει και κέρδος; Ούτε εγώ δεν ζήτησα, όταν απολύθηκα άνευ λόγου και αιτίας απ' το άκαρδο αφεντικό, που βρήκε ευκαιρία με την ΚΡΙΣΗ να πλουτίσει!
- Και καλά έκανες, γιατί εσύ προορίζεσαι για πολύ ψηλά, λέει.
Να' το πάλι το φεγγάρι, μα χωρίς σκάλα, πώς να ανέβω;
- Μα ποια είσαι και τι ζητάς; Και γιατί δεν πας σπιτάκι σου;
- Και τώρα που νομίζεις πως είμαι; Εδώ είναι το σπίτι μου κι εδώ θα μείνω κι ας λογαριάζουν χωρίς εμένα την παράδοσή μου…
Πάλι δεν κατανοώ ο απερίσκεπτος Έλληνας. Στο παγκάκι μένει η πατρίδα μου, σ' αυτό που εγώ κοιμάμαι; Ονειρεύομαι;
- Είσαι ΕΛΛΗΝΑΣ παιδί μου; Απόδειξέ το! μου ξαναλέει…
- Τι να σου αποδείξω, αφού στην Ελλάδα γεννήθηκα κι έζησα.
- Και φτάνει αυτό, για να έχεις δικαίωμα να είσαι Έλληνας; Ο Ελληνισμός είναι ΣΥΜΒΟΛΟ, είναι ΙΔΕΑ κι όποιος τα ενστερνίζεται, τα αποδεικνύει με την ίδια την ζωή του. Δεν προσκυνάει, δεν παραδίδεται, δεν παρασύρεται, δεν οδύρεται και δεν προδίδεται από ανθέλληνες κυβερνήτες. Εσένα το λέει η Ελληνική ψυχή σου, να σου δώσω την ΕΥΧΗ μου για να γίνεις μπροστάρης στον ΑΓΩΝΑ για την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ μου;
Δεν πιστεύω στ' αυτιά μου. Μπορεί να είναι η πατρίδα μου και να ζητάει βοήθεια από έναν ζητιάνο, όπως με κατάντησε το Κράτος των δοσίλογων; Εγώ μπορώ να γίνω σωτήρας; Ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου το ελληνικό ΦΙΛΟΤΙΜΟ και σα να με χτύπησε ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ της ΔΡΑΣΗΣ για ξεσηκωμό, την ρωτώ.
- Ποια είσαι καλή μου πατριώτισσα και πού με οδηγείς;
- Η πατρίδα σου είμαι η ΕΛΛΑΔΑ. Κι εσύ ο ένας κι όλοι μαζί θα σηκώσετε τον ΣΤΑΥΡΟ του ΑΓΩΝΑ, παίρνοντας φαλάγγι προδότες και καταδότες για να γίνετε ξανά οι ΔΟΤΕΣ του ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Προφητικό όνειρο; Τι εξήγηση να δώσω, για να μην το προδώσω; Εσείς συναγωνιστές τι λέτε; Παίρνετε το ΜΗΝΥΜΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου