εις την κεφαλήν μου νερό,
ποίος θα καταστήση
τα μάτια μου πηγήν δακρύων,
ώστε να κλαύσω τον λαόν μου
αυτόν ημέραν και νύκτα;
Του Παύλου Σαββίδη Θεολόγου καθηγητή
«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων, και κλαύσομαι τον λαόν τούτον ημέρας και νυκτός;…».
Ποιος θα δώση εις την κεφαλήν μου νερό, ποίος θα καταστήση τα μάτια μου πηγήν δακρύων, ώστε να κλαύσω τον λαόν μου αυτόν ημέραν και νύκτα; Ιερ. 9, 1.
Είναι ο αβάσταχτος πόνος, η κραυγή απόγνωσης και το ξέσπασμα του πολύπαθου προφήτη Ιερεμίου για τους πολύ αγαπητούς του συμπατριώτες, του εκλεκτού και χιλιοευεργετουμένου κατά τα άλλα λαού του Θεού, που τους έβλεπε καθημερινά και αμετανόητα να προκαλούν με τις αμαρτίες την οργή του Θεού. Όπως δε σημειώνουν και οι ερμηνευτές…ο Ιερεμίας είναι τόσον πολύ απογοητευμένος εκ της διαφθοράς των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, ώστε επιθυμεί μίαν καλύβην να διαμένη μόνος του μακράν του κόσμου εν τη ερήμω ζητεί να γίνουν βρύσες τα μάτια του για να κλαύση την δυστυχίαν του λαού του…Το αδιόρθωτον των συμπατριωτών του προξενεί τόσον πόνον εις τον προφήτην, ώστε επιθυμεί να απομακρυνθεί από την φιλτάτην του πατρίδα!
Προγνωρίζει ότι ο Θεός στο τέλος θα τιμωρήσει όλους τους αποστάτας και θρασείς παρανόμους.
Σήμερα όμως (2015) που ζούμε σ’ έναν ανελέητο κατακλυσμό ευλογιών του Χριστού και της Εκκλησίας Του, στην κατά τα άλλα ορθόδοξη ελληνική πατρίδα, σήμερα –να επαναλάβουμε με έμφαση- θα χρειαζόμασταν πολλούς ιερεμιακούς θρήνους, για την κατάντια μιας πατρίδας που μαστίζεται όχι απλά από μία οικονομική κρίση, αλλά από μέγιστη ηθική χρεωκοπία, συστηματικά δε από μία προσπάθεια εκθεμελιώσεως και ευτελισμού αμετακίνητων παραδοσιακών διαχρονικών θεσμών.
Έτσι στην τόσο μίζερη και καταθλιπτική μας καθημερινότητα εισάγεται επίσημα ο αδιάντροπος κιναιδισμός και μάλιστα με «υπερήφανες» (!) παρελάσεις συνεπικουρούμενες αλλά και χρηματοδοτούμενες από επίσημους κρατικούς φορείς, τη στιγμή κατά την οποία 17χρονη μαθήτρια πέφτει λιπόθυμη από ασιτία και οδηγείται εσπευσμένα στο Νοσοκομείο…
«Ου γάρ έστιν, ουκ έστι ταύτης της ύβρεως αλογώτερόν τε και χαλεπώτερον» σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος.
Ένας αόρατος μαέστρος διευθύνει έντεχνα αλλά και σατανικά περίτεχνα μέσα από σκοτεινά ξενοκίνητα αντίχριστα κέντρα, δίνοντας το σύνθημα για αποϊέρωση και ουσιαστικά αχρήστευση του τελευταίου και σπουδαιοτέρου κοινωνικού αντιστασιακού θύλακα, αυτής λοιπόν της παραδοσιακής μας οικογένειας.Επιστράτευσαν στην πατρίδα μας με την ένοχη ανοχή των ασπόνδυλων αλλά και επίορκων πολιτικών μας-δυστυχώς και οι αντιδράσεις της λεγομένης «επίσημης εκκλησίας» υπήρξαν απελπιστικά περιορισμένες-νόμους εισαγόμενους, παράνομους και επαίσχυντους, διατάγματα καταστροφικά, ξενόφερτα ήθη και έθιμα. Και όλα αυτά ερήμην του 97% του ορθοδόξου ελληνικού λαού.
Α΄ Η διαφορετικότητα ως απειλή εναντίον της θρησκευτικής και εθνικής συνείδησης της Παιδείας και του Πολιτισμού.
Το υπό διαπραγμάτευση θέμα «η αποθέωση της διαφορετικότητας», είναι αντιστρόφως ανάλογο από τον σωστότερο τίτλο που θα μπορούσε να τεθεί, δηλαδή η θέωση της κανονικότητας! Και αυτό επειδή στην πρώτη περίπτωση έχουμε βιασμό, ανατροπή της ευπρέπειας, της ευγένειας και της ισορροπίας της θεολογικής σχέσεως Θεού και ανθρώπου.
Κατά τον κλασσικό όρισμό «αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις», και η ερμηνεία των λέξεων αποθέωση και διαφορετικότητα θα αποτελέσουν την λυδία λίθο των σκέψεών μας και φυσικά με όλες τις αρνητικές παραμέτρους των.
Η λέξη αποθέωση αλλά και η αντίστοιχη θεοποίηση σημαίνει «υποδοχή τινος, ή εκδήλωσις επαίνων ή θαυμασμού» (Λεξικό Δημητράκου), και κατά το Υπερλεξικό «υποδοχή κάποιου σαν να ήταν Θεός». Διαφορετικότητα=ο διαφέρων εν συγκρίσει προς τον άλλον, (αλλιώτικος από πρίν) συνήθως προς το καλό.
Η απλούστευση του θέματός μας στο εξής θα κατονομάζεται ως Ομοφυλοφιλία και με τον όρο αυτό αναφερόμαστε στην ερωτική έλξη και προοπτικές που απευθύνονται συνειδητάκαι αποκλειστικά σε άτομα του ίδιου φύλου.
Συνειρμικά αλλά και ιστορικά οι παραπάνω έννοιες αφεύκτως μας υπενθυμίζουν τον βαρβαρισμό της ρωμαϊκής κοινωνίας της οποίας η ανεκτικότητα δημόσια αποθέωνε νόμιμα και μη, βρωμερά, σαρκικά πάθη, καταξεφτελίζοντας την ανθρώπινη προσωπικότητα. «Η εγκράτεια, η αιδώς και κάθε ηθική αίσθησις είχαν εξαφανισθεί τόσον, ώστε ο Σενέκας να λέγη, ότι η αθωότης δεν ήτο απλώς σπανία, αλλά δεν συνηντάτο ουδαμού». (Ν. Βασιλειάδης).Μήπως εξαιρείται και ο αρχαίος ελληνικός κόσμος; Ασφαλώς όχι, και οι ολίγες συνετές διαμαρτυρίες αποτελούν μνημεία άφθαστης ηθικής ευαισθησίας, υπερασπίσεως της ηθικής του ανθρώπου. Ο Σωκράτης, σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Γοργίας) ανέφερε ότι «ο των κιναίδων βίος δεινός και αισχρός και άθλιός εστιν». Γνωστή και η νομοθεσία του σοφού Σόλωνα με τα εννέα απαγορευτικά διατάγματα εναντίον τον ομοφυλοφίλων.
Σύντομη ορθόδοξη θεολογική τοποθέτηση
Σπονδυλική στήλη της Θείας Αποκαλύψεως, κατά την οποίαν ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, είναι οι δύο ανθρωπολογικές διηγήσεις του Βιβλίου της Γενέσεως : «και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, ά ρ σ ε ν και θ ή λ υ εποίησεν αυτούς». (Γεν. α΄27). Δύο ξεχωριστά και εντόνως διακρινόμενα φύλα τα οποία και αμέσως ευλογούνται «και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός» ώστε με τηνετερόφυλη σύζευξή τους να δημιουργηθεί η ευλογημένη οικογένεια. Στο δεύτερο κεφάλαιο στίχ.7 επαναλαμβάνεται μεν η εκ του Θεού δημιουργία «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον» με τα δύο συστατικά του, χώμα και νερό αλλά –προφητικά-καλούνται να «πήξουν ίδιον οίκον», μακριά από τους γονείς και πάλι με την νόμιμη μίξη «…και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν».(στ.24).
Την ίδια αλήθεια τονίζει ο Κύριος στους χρόνους της Καινής Διαθήκης-και μάλιστα αυτολεξί- προς τους προκατειλημμένους Φαρισσαίους για θέματα ηθικής και διαζυγίου «…ουκ ανέγνωτε, ότι ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς…» (Ματθ.ιθ΄19). Όπως δε πολύ ωραία επισημαίνει και ο ερμηνευτής «τουτέστιν ένα άρσενα και μίαν θήλειαν, ώστε τον ένα την μίαν έχειν» (Ζηγαβηνός).
Συμπερασματικά, ο διαχωρισμός των φύλων αλλά και η αλληλοπεριχώρηση των προσώπων εις γάμου κοινωνίαν, είναι η μόνη ασφαλής, γνησία και μόνιμη οδός της ευτυχίας αλλά και της σωτηρίας του ανθρώπου.
Όμως τι συνέβη εν τω μεταξύ;
Η ελεύθερη και ενσυνείδητη εκλογή του ανθρώπου ν’ακολουθήσει αυτόνομη, εξωπαραδεισιακή πορεία, αντέστρεψε και μετέστρεψε την κατά φύσιν ευγένειά του σε «παρά φύσιν» ενέργειες, σε « σοδομικά-ομοφυλοφιλικά- πάθη ατιμίας», τα οποία σε έσχατη ανάλυση καταβαραθρώνουν την προσωπικότητά του και τον καθιστούν «πτώμα εξαίσιον» και κατά την γνωστή λαϊκή λατινική ρήση «miserabile visu», θέαμα αποτρόπαιον.
«Τι αν είποιμεν περί της μανίας ταύτης, ή τοσούτον πορνείας χείρων εστί, όσον ουδέ εστιν ειπείν;». (Χρυσόστομος).
1). Η ομοφυλοφιλία ως απειλή κατά της θρησκευτικής συνείδησης.
Ο θαρραλέος αγωνιστής ιεράρχης των ημερών μας Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ προοιμιακά σημειώνει: «η ομοφυλοφιλία,- στο εξής(Ο)- αποτελεί εκχυδαϊσμό του ανθρωπίνου προσώπου και συνιστά απειλή για την ελληνική κοινωνία». Φυσικά με αυτήν την αφετηριακή σκέψη εναντιωνόμαστε στις πρακτικές εκείνων που προσπαθούν σώνει και καλά να μας πείσουν ότι «υπάρχει και διαφορετικός γενετήσιος προσανατολισμός»!Αλλά μία τέτοια φιλοσοφία είναι αυτόχρημα σατανική εφεύρεση και σκέψη. Στον αντίποδά της η ελληνική ορθόδοξη οικογένεια αρδεύεται και ζωούται διαχρονικά, από την αστείρευτη πηγή του αλαθήτου Αγιογραφικού Λόγου, και θηλάζει από τα νάματα της Θεοπνεύστου Πατερικής Θεολογίας. Η σύντομη κατάθεση- αναφορά θα επιβεβαιώσουν «των λόγων την ασφάλειαν».
Η αναιδής και προκλητική συμπεριφορά των σοδομιτών. Η παραδειγματική τιμωρία τους.
«…και εξεκαλούντο τον Λώτ και έλεγον προς αυτόν. Που εισίν οι άνδρες οι εισελθόντες προς σε την νύκτα; Εξάγαγε αυτούς προς ημάς, ίνα συγγενώμεθα αυτοίς…και Κύριος έβρεξεν επί Σόδομα και Γόμορα θείον, και πύρ παρά Κυρίου εξ ουρανού…και κατέστρεψε πάντας τους κατοικούντας εν ταις πόλεσι…(Γεν. ιθ΄5, 24-25).
«Οι διεφθαρμένοι Σοδομίτες…από του γεροντοτέρου μέχρι και του νεωτέρου απήτησαν από τον δίκαιον (Λώτ) να τους παραδώση τους δύο ξένους δια να …ασελγήσουν επάνω τους! Επρόκειτο περί αφαντάστου εξαχρειώσεως…Πρόκριτοι, γέροντες, παιδιά, ό λ ο ι εις συλλαλητήριον εσχάτης κακίας, χωρίς να εμποδίζονται από κανένα δια να ατιμάσουν…δύο ξένους!». (Ν. Βασιλειάδης).
Ο Μωσαϊκός νόμος
Η μωσαϊκή νομοθεσία απέναντι των σοδομιτών είναι αμείλικτη. «και ός αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι.». (Λευϊτικόν 20, 13). Και εκείνος που θα συνάψη σαρκικήν σχέσιν με άνδρα, σαν να ήτο γυναίκα, διέπραξε μαζί με τον άλλον πράξιν αηδιαστικήν.
συνεχίζεται
πηγή
*Εισήγηση σε Παιδαγωγικό Συνέδριο το οποίο διοργάνωσε ο σύλλογος "Μέγας Βασίλειος"
«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων, και κλαύσομαι τον λαόν τούτον ημέρας και νυκτός;…».
Ποιος θα δώση εις την κεφαλήν μου νερό, ποίος θα καταστήση τα μάτια μου πηγήν δακρύων, ώστε να κλαύσω τον λαόν μου αυτόν ημέραν και νύκτα; Ιερ. 9, 1.
Είναι ο αβάσταχτος πόνος, η κραυγή απόγνωσης και το ξέσπασμα του πολύπαθου προφήτη Ιερεμίου για τους πολύ αγαπητούς του συμπατριώτες, του εκλεκτού και χιλιοευεργετουμένου κατά τα άλλα λαού του Θεού, που τους έβλεπε καθημερινά και αμετανόητα να προκαλούν με τις αμαρτίες την οργή του Θεού. Όπως δε σημειώνουν και οι ερμηνευτές…ο Ιερεμίας είναι τόσον πολύ απογοητευμένος εκ της διαφθοράς των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, ώστε επιθυμεί μίαν καλύβην να διαμένη μόνος του μακράν του κόσμου εν τη ερήμω ζητεί να γίνουν βρύσες τα μάτια του για να κλαύση την δυστυχίαν του λαού του…Το αδιόρθωτον των συμπατριωτών του προξενεί τόσον πόνον εις τον προφήτην, ώστε επιθυμεί να απομακρυνθεί από την φιλτάτην του πατρίδα!
Προγνωρίζει ότι ο Θεός στο τέλος θα τιμωρήσει όλους τους αποστάτας και θρασείς παρανόμους.
Σήμερα όμως (2015) που ζούμε σ’ έναν ανελέητο κατακλυσμό ευλογιών του Χριστού και της Εκκλησίας Του, στην κατά τα άλλα ορθόδοξη ελληνική πατρίδα, σήμερα –να επαναλάβουμε με έμφαση- θα χρειαζόμασταν πολλούς ιερεμιακούς θρήνους, για την κατάντια μιας πατρίδας που μαστίζεται όχι απλά από μία οικονομική κρίση, αλλά από μέγιστη ηθική χρεωκοπία, συστηματικά δε από μία προσπάθεια εκθεμελιώσεως και ευτελισμού αμετακίνητων παραδοσιακών διαχρονικών θεσμών.
Έτσι στην τόσο μίζερη και καταθλιπτική μας καθημερινότητα εισάγεται επίσημα ο αδιάντροπος κιναιδισμός και μάλιστα με «υπερήφανες» (!) παρελάσεις συνεπικουρούμενες αλλά και χρηματοδοτούμενες από επίσημους κρατικούς φορείς, τη στιγμή κατά την οποία 17χρονη μαθήτρια πέφτει λιπόθυμη από ασιτία και οδηγείται εσπευσμένα στο Νοσοκομείο…
«Ου γάρ έστιν, ουκ έστι ταύτης της ύβρεως αλογώτερόν τε και χαλεπώτερον» σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος.
Ένας αόρατος μαέστρος διευθύνει έντεχνα αλλά και σατανικά περίτεχνα μέσα από σκοτεινά ξενοκίνητα αντίχριστα κέντρα, δίνοντας το σύνθημα για αποϊέρωση και ουσιαστικά αχρήστευση του τελευταίου και σπουδαιοτέρου κοινωνικού αντιστασιακού θύλακα, αυτής λοιπόν της παραδοσιακής μας οικογένειας.Επιστράτευσαν στην πατρίδα μας με την ένοχη ανοχή των ασπόνδυλων αλλά και επίορκων πολιτικών μας-δυστυχώς και οι αντιδράσεις της λεγομένης «επίσημης εκκλησίας» υπήρξαν απελπιστικά περιορισμένες-νόμους εισαγόμενους, παράνομους και επαίσχυντους, διατάγματα καταστροφικά, ξενόφερτα ήθη και έθιμα. Και όλα αυτά ερήμην του 97% του ορθοδόξου ελληνικού λαού.
Α΄ Η διαφορετικότητα ως απειλή εναντίον της θρησκευτικής και εθνικής συνείδησης της Παιδείας και του Πολιτισμού.
Το υπό διαπραγμάτευση θέμα «η αποθέωση της διαφορετικότητας», είναι αντιστρόφως ανάλογο από τον σωστότερο τίτλο που θα μπορούσε να τεθεί, δηλαδή η θέωση της κανονικότητας! Και αυτό επειδή στην πρώτη περίπτωση έχουμε βιασμό, ανατροπή της ευπρέπειας, της ευγένειας και της ισορροπίας της θεολογικής σχέσεως Θεού και ανθρώπου.
Κατά τον κλασσικό όρισμό «αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις», και η ερμηνεία των λέξεων αποθέωση και διαφορετικότητα θα αποτελέσουν την λυδία λίθο των σκέψεών μας και φυσικά με όλες τις αρνητικές παραμέτρους των.
Η λέξη αποθέωση αλλά και η αντίστοιχη θεοποίηση σημαίνει «υποδοχή τινος, ή εκδήλωσις επαίνων ή θαυμασμού» (Λεξικό Δημητράκου), και κατά το Υπερλεξικό «υποδοχή κάποιου σαν να ήταν Θεός». Διαφορετικότητα=ο διαφέρων εν συγκρίσει προς τον άλλον, (αλλιώτικος από πρίν) συνήθως προς το καλό.
Η απλούστευση του θέματός μας στο εξής θα κατονομάζεται ως Ομοφυλοφιλία και με τον όρο αυτό αναφερόμαστε στην ερωτική έλξη και προοπτικές που απευθύνονται συνειδητάκαι αποκλειστικά σε άτομα του ίδιου φύλου.
Συνειρμικά αλλά και ιστορικά οι παραπάνω έννοιες αφεύκτως μας υπενθυμίζουν τον βαρβαρισμό της ρωμαϊκής κοινωνίας της οποίας η ανεκτικότητα δημόσια αποθέωνε νόμιμα και μη, βρωμερά, σαρκικά πάθη, καταξεφτελίζοντας την ανθρώπινη προσωπικότητα. «Η εγκράτεια, η αιδώς και κάθε ηθική αίσθησις είχαν εξαφανισθεί τόσον, ώστε ο Σενέκας να λέγη, ότι η αθωότης δεν ήτο απλώς σπανία, αλλά δεν συνηντάτο ουδαμού». (Ν. Βασιλειάδης).Μήπως εξαιρείται και ο αρχαίος ελληνικός κόσμος; Ασφαλώς όχι, και οι ολίγες συνετές διαμαρτυρίες αποτελούν μνημεία άφθαστης ηθικής ευαισθησίας, υπερασπίσεως της ηθικής του ανθρώπου. Ο Σωκράτης, σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Γοργίας) ανέφερε ότι «ο των κιναίδων βίος δεινός και αισχρός και άθλιός εστιν». Γνωστή και η νομοθεσία του σοφού Σόλωνα με τα εννέα απαγορευτικά διατάγματα εναντίον τον ομοφυλοφίλων.
Σύντομη ορθόδοξη θεολογική τοποθέτηση
Σπονδυλική στήλη της Θείας Αποκαλύψεως, κατά την οποίαν ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, είναι οι δύο ανθρωπολογικές διηγήσεις του Βιβλίου της Γενέσεως : «και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, ά ρ σ ε ν και θ ή λ υ εποίησεν αυτούς». (Γεν. α΄27). Δύο ξεχωριστά και εντόνως διακρινόμενα φύλα τα οποία και αμέσως ευλογούνται «και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός» ώστε με τηνετερόφυλη σύζευξή τους να δημιουργηθεί η ευλογημένη οικογένεια. Στο δεύτερο κεφάλαιο στίχ.7 επαναλαμβάνεται μεν η εκ του Θεού δημιουργία «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον» με τα δύο συστατικά του, χώμα και νερό αλλά –προφητικά-καλούνται να «πήξουν ίδιον οίκον», μακριά από τους γονείς και πάλι με την νόμιμη μίξη «…και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν».(στ.24).
Την ίδια αλήθεια τονίζει ο Κύριος στους χρόνους της Καινής Διαθήκης-και μάλιστα αυτολεξί- προς τους προκατειλημμένους Φαρισσαίους για θέματα ηθικής και διαζυγίου «…ουκ ανέγνωτε, ότι ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς…» (Ματθ.ιθ΄19). Όπως δε πολύ ωραία επισημαίνει και ο ερμηνευτής «τουτέστιν ένα άρσενα και μίαν θήλειαν, ώστε τον ένα την μίαν έχειν» (Ζηγαβηνός).
Συμπερασματικά, ο διαχωρισμός των φύλων αλλά και η αλληλοπεριχώρηση των προσώπων εις γάμου κοινωνίαν, είναι η μόνη ασφαλής, γνησία και μόνιμη οδός της ευτυχίας αλλά και της σωτηρίας του ανθρώπου.
Όμως τι συνέβη εν τω μεταξύ;
Η ελεύθερη και ενσυνείδητη εκλογή του ανθρώπου ν’ακολουθήσει αυτόνομη, εξωπαραδεισιακή πορεία, αντέστρεψε και μετέστρεψε την κατά φύσιν ευγένειά του σε «παρά φύσιν» ενέργειες, σε « σοδομικά-ομοφυλοφιλικά- πάθη ατιμίας», τα οποία σε έσχατη ανάλυση καταβαραθρώνουν την προσωπικότητά του και τον καθιστούν «πτώμα εξαίσιον» και κατά την γνωστή λαϊκή λατινική ρήση «miserabile visu», θέαμα αποτρόπαιον.
«Τι αν είποιμεν περί της μανίας ταύτης, ή τοσούτον πορνείας χείρων εστί, όσον ουδέ εστιν ειπείν;». (Χρυσόστομος).
1). Η ομοφυλοφιλία ως απειλή κατά της θρησκευτικής συνείδησης.
Ο θαρραλέος αγωνιστής ιεράρχης των ημερών μας Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ προοιμιακά σημειώνει: «η ομοφυλοφιλία,- στο εξής(Ο)- αποτελεί εκχυδαϊσμό του ανθρωπίνου προσώπου και συνιστά απειλή για την ελληνική κοινωνία». Φυσικά με αυτήν την αφετηριακή σκέψη εναντιωνόμαστε στις πρακτικές εκείνων που προσπαθούν σώνει και καλά να μας πείσουν ότι «υπάρχει και διαφορετικός γενετήσιος προσανατολισμός»!Αλλά μία τέτοια φιλοσοφία είναι αυτόχρημα σατανική εφεύρεση και σκέψη. Στον αντίποδά της η ελληνική ορθόδοξη οικογένεια αρδεύεται και ζωούται διαχρονικά, από την αστείρευτη πηγή του αλαθήτου Αγιογραφικού Λόγου, και θηλάζει από τα νάματα της Θεοπνεύστου Πατερικής Θεολογίας. Η σύντομη κατάθεση- αναφορά θα επιβεβαιώσουν «των λόγων την ασφάλειαν».
Η αναιδής και προκλητική συμπεριφορά των σοδομιτών. Η παραδειγματική τιμωρία τους.
«…και εξεκαλούντο τον Λώτ και έλεγον προς αυτόν. Που εισίν οι άνδρες οι εισελθόντες προς σε την νύκτα; Εξάγαγε αυτούς προς ημάς, ίνα συγγενώμεθα αυτοίς…και Κύριος έβρεξεν επί Σόδομα και Γόμορα θείον, και πύρ παρά Κυρίου εξ ουρανού…και κατέστρεψε πάντας τους κατοικούντας εν ταις πόλεσι…(Γεν. ιθ΄5, 24-25).
«Οι διεφθαρμένοι Σοδομίτες…από του γεροντοτέρου μέχρι και του νεωτέρου απήτησαν από τον δίκαιον (Λώτ) να τους παραδώση τους δύο ξένους δια να …ασελγήσουν επάνω τους! Επρόκειτο περί αφαντάστου εξαχρειώσεως…Πρόκριτοι, γέροντες, παιδιά, ό λ ο ι εις συλλαλητήριον εσχάτης κακίας, χωρίς να εμποδίζονται από κανένα δια να ατιμάσουν…δύο ξένους!». (Ν. Βασιλειάδης).
Ο Μωσαϊκός νόμος
Η μωσαϊκή νομοθεσία απέναντι των σοδομιτών είναι αμείλικτη. «και ός αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι.». (Λευϊτικόν 20, 13). Και εκείνος που θα συνάψη σαρκικήν σχέσιν με άνδρα, σαν να ήτο γυναίκα, διέπραξε μαζί με τον άλλον πράξιν αηδιαστικήν.
συνεχίζεται
πηγή
*Εισήγηση σε Παιδαγωγικό Συνέδριο το οποίο διοργάνωσε ο σύλλογος "Μέγας Βασίλειος"
.jfif)
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου