ΠΤΩΜΑΤΑ ΟΔΩΔΟΤΑ ΚΑΙ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΑ.

Γράφει ο Χρίστος Γούδης 

Δεν θα σχολιάσω σήμερα την κατάληξη του Εβρ(αι)ωγκρούπ των «μεταλλόθεων» σαράφηδων, των αργυραμοιβών, και των πάσης φύσεως εμπόρων των εθνών, και των ομοτέχνων τους της Βενετίας (Σάϋλοκ, Σαλόμ, Σιλωάμ, Σάρα, Μάρα και το κακό συναπάντημα). Πάντως στην μάχη του Φαλήρου, «παρά θιν αλός» και υπό την σκιά του Γεωργίου Καραϊσκάκη, Ολυμπιακός-ΑΕΚ 1-1. Την «κούπα» ούτως ή αλλιώς κατέχει η Γερμανία. Χιτλερική ή Εβρωκρατική, «Ντόϋτσλαντ ύμπερ άλλες», το χούϊ πεθαίνει τελευταίο. Τα φαινοτυπικά επιφαινόμενα δεν αρκούν για να επικαλύψουν το γονοτυπικό υπόβαθρο της ράτσας της, τής προερχόμενης από την επιμιξία των Αρίων, των Βανδάλων και των Χαζάρων, των Τουρκογερμανών συμπεριλαμβανομένων.

Σήμερα θα ασχοληθώ με τις πιθανότητες υπέρβασης του ραγιαδισμού εις την «καθ’ ημάς Ανατολή». Γιατί, αν σε κάτι απ’ όλα τα τρελά και παράδοξα που προτείνει ο Σύριζα συμφωνώ απόλυτα, αλλά για διαφορετικό λόγο, είναι ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας. Πριν να εξηγηθώ για το τι ακριβώς εννοώ, οφείλω να εξηγήσω το πώς προσλαμβάνω το τρέχον κυβερνητικό μόρφωμα. Κατ’ αρχάς να καταστήσω σαφές ότι δεν αναφέρομαι στον τύποις εταίρο του στην κυβέρνηση, τον οποίο θεωρώ ένα εθελόδουλο πολιτικό σφουγγαρόπανο έτοιμο να εκπληρώσει δουλικά τον ρόλο της υπηρέτριας της αριστεράς εν Ελλάδι. 

Αναφέρομαι στην πολιτική πολυμορφία των συνιστωσών του Σύριζα και στις αναδυόμενες αντιφάσεις του. Από την μία μεριά στο «τρελό» των διακηρύξεων αρμόδιων υπουργών για πολιτική λύση στο πρόβλημα των Εξαρχείων, μέσα από διαπραγματεύσεις με τους κουκουλοφόρους, καθισμένους προφανώς στο ίδιο τραπέζι και φορώντας τις κουκούλες τους (εκτός και αν τους γνωρίζουν, οπότε δεν είναι καθόλου «τρελό» αλλά «οικογενειακό» το πρόβλημα), και φυσικά στο «μπάτε σκύλοι αλέστε» μέσα από τον φράχτη στον Έβρο για τον οποίο διακηρύσσουν ότι θα του ανοίξουν επίσημες τρύπες εισόδου (!), και από την άλλη στο αναδυόμενο αίσθημα εθνικιστικής ανάτασης μέσα από το προσκύνημα Τσίπρα στα Φυλακισμένα Μνήματα των ηρώων και μαρτύρων της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, αλλά και στο εξίσου συμβολικό, και παντελώς ασχολίαστο μέχρι τώρα, «δώρο» του Έλληνα πρωθυπουργού στον Ιταλό ομόλογό του, που δεν ήταν άλλο από την «μουσική υπόμνηση», δια του CD που του ενεχείρησε, της συνεχιζόμενης ελληνικότητας της Μάγκνα Γκρέτσια, της Μεγάλης Ελλάδας στην Σικελία και την Νότιο Ιταλία! Να δούμε λοιπόν τι θα προκύψει τελικά μέσα από την μαρξιστική σύνθεση των αντιθέσεων, το μηδέν ή το άπειρο, ή και τα δύο ταυτόχρονα, ανάγοντας την σχιζοφρένεια σε εθνικό μας χαρακτηριστικό.

Στο θέμα του ραγιαδισμού τώρα, και των Τουρκορωμιών που το ξεκίνησαν με το Ρωμέϊκο Πατριχανείο (Ρουμ Πατρικανέ είναι η επίσημη ονομασία του στην τουρκική). Η αρμονική παρασιτική συμβίωση με τον κατακτητή και μετεξελικτικά με την εκάστοτε μορφή πολιτικής (ή στρατιωτικής κατά περίπτωση) εξουσίας αποτέλεσε και αποτελεί τα κύρια χαρακτηριστικά του, τα οποία διαχεόμενα μαζικά στους «πίστευε και μη ερεύνα» υποτακτικούς του, ευνούχισε και ευνουχίζει το κατά Παύλον «ανδρίζεσθαι» των αληθινών χριστιανών. Την εικόνα αποτυπώνει σήμερα ο δουλόφρων προσκυνητισμός και οι εναγκαλισμοί πλείστων όσων μητροπολιτάδων με τους άθεους της αριστεράς, μητροπολιτάδων οι οποίοι, αν και  σωματικά διεσταλμένοι από την πολυφαγία, διατηρούν την ευκαμψία της σπονδυλικής τους στήλης και την γλυπτική ευελιξία του γλωσσικού τους οργάνου στην αναπομπή ύμνων (και όχι μόνον) του στυλ «σε προσκυνώ πολυχρονεμένε μου βεζίρη» αποδίδοντες «τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Μόνο που ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τέτοιου είδους υπηρέτες, γρυλασπάλακες, υποκριτές της παραλλαγής και της καλειδοσκοπικής πολυχρωμίας, γραμματείς και φαρισαίους, και το σύγχρονο κράτος ακόμη περισσότερο.

Πέρασε ο καιρός των εμπνευσμένων ιεραρχών της εκάστοτε Ελληνικής Επανάστασης του ένδοξου παρελθόντος και του «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» αγώνα, που κάποιοι εξ αυτών ενστερνίσθηκαν, και για τον οποίον πολέμησαν, και θυσιάσθηκαν. Σήμερα, μέρος της κατάντιας του ελληνισμού αποτελεί το κενό χριστιανικού περιεχομένου υποκριτικό και σεσηπός κέλυφος της άρχουσας και παμφάγου εκκλησίας, και η αποτίναξή του από την παρασιτική σύζευξή του με το κράτος θα αποτελέσει την απαρχή της αναγέννησης της πραγματικής χριστιανικής ορθοδοξίας. Τα πνευματικά νάματα της διδασκαλίας της θα τα σηκώσουν με το ψυχικό και ηθικό τους σθένος οι αμόλυντοι παπάδες του χωριού και της συνοικίας, με την απλότητα και το βάθος που τους διακρίνει, με την ειλικρίνεια της ανθρωπιάς τους, την υλική τους φτώχεια και τον απαράμιλλο πνευματικό τους πλούτο. Μέσα από αυτούς τους ζηλωτές, τους ασκητές και αναχωρητές από τα τετριμμένα και χθαμαλά εγκόσμια, θα αναδυθεί η Ορθοδοξία του χριστιανικού ιδεώδους. Επείγει να ταφούν τα οδωδότα και τυμπανιαία πτώματα των ζωντανών νεκρών της θρησκείας μας, τα μονίμως διασωληνωμένα στον κρατικό μηχανισμό. Γιατί, επείγει για το Ελληνικό Έθνος η Ανάσταση του Κυρίου. 

Χρίστος  Γούδης

Share