Ο τελικός σκοπός της πνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου, δεν είναι μόνο να παίρνει, ή να επιτυγχάνει τους προσωπικούς του στόχους, αλλά και να δίνει. Είναι μια εσωτερική παρόρμηση, που καλλιεργείται σταδιακά στον άνθρωπο εκείνο, ο οποίος κατορθώνει να έρθει σε επικοινωνία με το ΕΙΝΑΙ του. Τότε μόνο καταφέρνει να απεγκλωβιστεί από τα ΘΕΛΩ του εαυτού του και μόνο την δική του κοινωνική πρόοδο. Έτσι μόνο αρχίζει να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των συνανθρώπων του και για την ανακούφισή τους από τον πόνο που βιώνουν. Τις χαρές και τα υλικά αγαθά που δέχτηκε από μια εύνοια της ζωής του, αισθάνεται την επιθυμία να τα μοιραστεί και με άλλους, για να χαρούν και αυτοί.
Η προσφορά πρέπει να είναι ανιδιοτελής, δηλαδή χωρίς σκοπιμότητες και να μην υποβόσκει καμία ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών, ανάλογα με τις ανάγκες του. Το δόσιμο να είναι σεμνό, αφανές και να μην γίνεται αφορμή για αίσθηση ανωτερότητας. Επίσης να είναι διακριτικό, ώστε να μην θίγεται η αξιοπρέπεια του ανθρώπου που δέχεται την βοήθειά μας. Η προσφορά είναι ένα πνευματικό μάθημα και για χορηγό βοηθείας αλλά και για αυτόν που δέχεται χέρι βοηθείας. Θετικό θα είναι το αποτέλεσμα, αν η προσφορά βασίζεται σε αντιληπτούς ΚΑΝΟΝΕΣ από τον ώριμο δότη. Αντιληπτοί με την εσωτερική αίσθηση, γιατί πηγάζουν από τα βάθη του εαυτού μας και είναι σύμφωνοι με την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μας κι όχι με δόγματα και φιλοσοφίες. Οι λόγοι για τους οποίους έχει μεγάλη ΑΞΙΑ η προσφορά, είναι προσωπικοί και διαφορετικοί.
Προσφέρουμε το υστέρημά μας για να βοηθήσουμε κι όχι για να κάνουμε ΕΠΙΔΕΙΞΗ. Ούτε για να νιώσουμε πως είμαστε σπουδαίοι, ικανοποιώντας έτσι τις προσωπικές μας ανασφάλειες. Αν ενεργήσουμε με λάθος κίνητρα, τότε θα δώσουμε αυτό που μας «βολεύει» και θα περιμένουμε να ακούσουμε το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Στην περίπτωση που δεν συμβεί αυτό, θα έχουμε πληγωθεί άδικα. Η αντίδρασή μας θα είναι την επόμενη φορά να δώσουμε τα πράγματα εκείνα, που θα δημιουργήσουν εξάρτηση σε μας, από εκείνον που δέχεται την βοήθειά μας. Μ' αυτή την συμπεριφορά επιδιώκουμε να εξασφαλίσουμε μια συνεχόμενη κολακεία του ανικανοποίητου ΕΓΩ μας, ζητώντας συγχρόνως και ανταμοιβή.
Αυτή είναι η τακτική που ακολουθούν άνθρωποι, που είναι ακατάλληλοι για γονείς. Δηλαδή δημιουργούν παιδιά ανίκανα να αντιμετωπίσουν την ζωή με τις δικές τους δυνάμεις, για να εξαρτώνται πάντα από αυτούς. Έτσι τροφοδοτούν το κατώτερο ΕΓΩ τους, δίνοντας στο περιβάλλον τους την εντύπωση, πως είναι στοργικοί γονείς, αφού ικανοποιούν όλες τις ανάγκες των παιδιών τους. Δηλαδή μέσα απ' τον ρόλο των γονιών -που δεν τον σέβονται - "γεμίζουν" την εσωτερική τους κενότητα. Η σωστή «συνταγή» είναι: Κάνω την προσφορά μου σε όποιον την έχει ανάγκη, χωρίς να περιμένω ανταπόδοση ή να έχω εξάρτηση από αυτή την πράξη μου. Και φεύγω σαν Κύριος, χωρίς να περιμένω ούτε ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Εφόσον δεν έχουμε προσωπική εξάρτηση από τον βοηθούμενο ή από την διαδικασία της βοήθειας, πρέπει να δίνουμε μόνο, όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη, αλλιώς τον άλλο τον κακομαθαίνουμε. Του δίνουμε ό,τι του είναι χρήσιμο για να σταθεί στα πόδια του, χωρίς να γινόμαστε «δεκανίκι».
Αν σε κάποια περίπτωση δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όσους χρειάζονται βοήθεια, θα επιλέξουμε αναγκαστικά αυτόν, που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη, ή αυτόν που έχει αγωνιστεί για να μην βρεθεί στην θέση που βρέθηκε. Αυτούς που «πηγαίνουν γυρεύοντας» τους αφήνουμε για μετά. Αν κάποιος είναι «ανεπίδεκτος μαθήσεως», τον αφήνουμε να πάει στην ευχή του Θεού και να βοηθηθεί με τον σκληρό τρόπο από την ζωή. Δεν τρέχουμε από πίσω του παρακαλώντας να τον «βοηθήσουμε». Είναι άδικος κόπος και χρόνος.
Όταν κάποιος δέχεται βοήθεια από άλλους, δεν πρέπει να «χωνόμαστε» κι εμείς μέσα στο πρόβλημά του, μόνο και μόνο για να φαίνεται πως κάτι σπουδαίο κάνουμε. Ας αφήσουμε τους άλλους να τον βοηθήσουν κι ας μην μπλεκόμαστε στα πόδια του. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, που σίγουρα χρειάζονται την βοήθειά μας και μας… περιμένουν.
Πρέπει να ξεχωρίζουμε όσους συνέχεια «κλαίγονται». Είναι οι «επαγγελματίες δυστυχισμένοι», που συντηρούν σκόπιμα αδιέξοδα στην ζωή τους, προκειμένου να τραβούν την προσοχή του περίγυρού τους και να προκαλούν τον οίκτο του. Αυτοί ζητάνε «βοήθειά» η οποία δεν θα φέρει αποτέλεσμα, γιατί δεν θέλουν να βοηθηθούν. Απλώς παίζουν το παιχνίδι τους.
Δίνω από ΑΓΑΠΗ σημαίνει, ότι δεν έχω ανάγκη, δεν ζητάω τίποτα για αντάλλαγμα, δίνω και φεύγω, δίνω κι αφήνω τον άλλον να φύγει, δίνω αυτό που χρειάζεται, είμαι ελεύθερος απέναντι στον βοηθούμενο και τον βοηθώ να ελευθερωθεί και αυτός από εμένα. Τι βοήθεια μπορεί να δώσει π.χ. κάποιος σε μια γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος; Δεν θα επιδιώξει υποσυνείδητα έστω κάποια ανταλλάγματα; Άρα δεν θα δώσει αυτό που πρέπει αλλά αυτό που τον «συμφέρει».
Ο χρυσός κανόνας είναι: Μπορούμε να δώσουμε μόνο αυτό που έχουμε. Αν είμαι φοβισμένος δεν θα δώσω στα παιδιά μου αγάπη, αλλά φόβο. Αν είναι τσιγκούνης, θα τα κάνω φιλάργυρους. Ας προσέξουν οι γονείς τα μεγάλα λόγια που λένε, όσον αφορά την αγάπη προς τα παιδιά τους. Μιλάνε για αγάπη, αλλά τους μεταδίδουν τις ανασφάλειές τους και μετά ζητούν ανταλλάγματα. «Εγώ που θυσιάστηκα για σένα…κλπ». Για να δώσω αγάπη πρέπει να την έχω. Για να δώσω ελευθερία πρέπει να την έχω κατακτήσει. Για να βοηθήσω τους άλλους, πρέπει να έχω πρώτα βοηθήσει τον εαυτό μου.
"Όταν ο Θεός μιλά μέσα από τα χέρια σου και χαμογελά στην γη μέσα από τα μάτια σου, επειδή δίνεις χωρίς υστεροβουλία και προϋποθέσεις, επειδή λειτουργείς στο επίπεδο του σκοπού, χωρίς να ζητάς τίποτα από κανέναν, η ΕΥΗΜΕΡΙΑ θα είναι σίγουρα η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ σου". Γι' αυτό λοιπόν πρέπει όλοι να κάνουμε το καλό, αν θέλουμε να λεγόμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό… Γιατί σ' αυτή την ζωή… Ο,ΤΙ ΔΙΝΕΙΣ ΠΑΙΡΝΕΙΣ… όπως πολύ σοφά λέει ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου